Γεια και από μένα. Η εμπειρία που θα σας διηγηθώ παρακάτω ήταν από τις πιο ωραίες που ως τώρα μου έχουν συμβεί. Είμαι Ο Φάνης, 1.83, μελαχρινός, με πράσινα μάτια και λίγη κοιλίτσα. Όλα ξεκίνησαν περίπου το 2015 όταν πλέον βρισκόμουν στο τρίτο έτος των σπουδών μου στη Θεσσαλονίκη. Μες στην ατυχία μου στάθηκα πολύ τυχερός. Ήταν ένα βράδυ περίπου στα μέσα Ιουνίου και διάβαζα για την εξεταστική ώσπου άρχισα να νιώθω έναν ελαφρύ πόνο και τσούξιμο δεξιά στην κοιλιά μου. Η αλήθεια είναι πως δεν έδωσα μεγάλη σημασία στα συμπτώματα αφού ούτως ή άλλως αργότερα άρχισαν να υποχωρούν. Κυλώντας έτσι το βράδυ συνέχισα να διαβάζω νιώθοντας τον πόνο ελάχιστα έως καθόλου μέχρις ότου η ώρα πήγε τρεις και ξάπλωσα να κοιμηθώ δεδομένου ότι το πρωί στις 9 έπρεπε να βρίσκομαι στο πανεπιστήμιο για να εξεταστώ στο μάθημα που για καλή μου τύχη δεν πήγα να δώσω.
Ξύπνησα κάπου στις 7:00 το πρωί από έναν δυνατό πόνο στην ίδια περιοχή του σώματός μου που με άφηνε σχεδόν καθηλωμένο χωρίς να μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι. Άρχισα να φοβάμαι για το τι μπορεί να μου συμβαίνει και έτσι κάλεσα αμέσως δύο άτομα από την παρέα μου οι οποίοι ήρθαν στο σπίτι και κακήν κακώς, με σήκωσαν και με πήγαν στο νοσοκομείο. Αφού έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις οι οποίες για ένα περίεργο λόγο βγήκαν πολύ γρήγορα, διαγνώστηκε ότι έχω σκωληκοειδίτιδα η οποία έπρεπε να αφαιρεθεί άμεσα. Έτσι νοσηλευτικά και μου χορηγήθηκαν τα απαραίτητα φάρμακα.
9 η ώρα περίπου ήμουν ήδη στο κρεβάτι και περίπου μισή ώρα αργότερα μπήκαν στο δωμάτιο ο γιατρός με την ομάδα του. Παρά τον πόνο μου, με το που είδα το γιατρό αισθάνθηκα ένα πολύ ωραίο συναίσθημα, σαν κάτι να φτερούγισε μέσα μου. Ήταν τόσο όμορφος και μόνο στην όψη σε καθήλωνε και δε μπορούσες να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω του. Είχε ύψος γύρω στο 1.75, καστανός, με μαύρα μάτια, αρρενωπός, καλογυμνασμένος, όπως τουλάχιστον φαινόταν αφού φορούσε τη ρόμπα του, γύρω στα 40. Άρχισε να με εξετάζει μου κάνει διάφορες ερωτήσεις ιατρικού περιεχομένου και εγώ μία ο πόνος μία ο κούκλος γιατρός έχανα τα λόγια μου και προσπαθούσα να συγκεντρωθώ για να του απαντάω. Έτσι κι αλλιώς είχα άλλοθι τον πόνο και κανείς δε θα μπορούσε να παρεξηγήσει ούτε το τραύλισμα ούτε ότι τα μάτια μου ήταν κολλημένο επάνω του. Την ίδια στιγμή με ενημέρωσε ότι η εγχείρηση θα γινόταν το απόγευμα περίπου στις 16:30 με 17:00. Για να μη μακρηγορώ, η εγχείρηση έγινε, όλα πήγαν καλά και τα λοιπά και τα λοιπά. Όπως είναι λογικό, μετά το χειρουργείο δε μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου και δεν είχα και ιδιαίτερη επαφή με το περιβάλλον. Την επόμενη μέρα το πρωί, άρχισαν οι γιατροί επίσκεψη τους ασθενείς στα δωμάτιά τους και έτσι περιμένω κι εγώ το γιατρό μου. Ήρθε ξανά ο ίδιος με την ομάδα του, με εξέτασε με ρώτησε πως ήμουν, αν πονάω και όλα αυτά που γενικά ρωτάνε σε μία τέτοια περίπτωση.
- Νιώθεις καθόλου πόνο ή να σε τραβάνε τα ράμματα;… με ρώτησε.
- Πονάω λιγάκι αλλά υποφερτά, όμως το πρόβλημά μου είναι ότι δε μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου, είπα εγώ.
- Αρκετές φορές συμβαίνει λόγω της νάρκωσης… παραλύουν οι μύες.
- Για πόσο καιρό θα το νιώθω αυτό;
- Για μια-δυο μέρες μόνο, ύστερα θα αρχίσεις να επανέρχεσαι. Πρέπει όμως να κάνεις μία προσπάθεια να σηκωθείς, να περπατήσεις έστω και 5 βήματα για να ξεμουδιάσεις και να διαπιστώσουμε αν όντως όλα πήγαν καλά με την εγχείρηση (δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες για το τι εννοούσε).
- Δε μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου, να φανταστείτε ξαπλωμένος που είμαι, τα μετακινώ σηκώνοντας τα με τα χέρια μου.
- Έλα κάνε μία προσπάθεια… θα σε κρατάω εγώ.
Έκανα να σηκωθώ γύρισα και ακούμπησε τα πόδια μου στο πάτωμα. Με έπιασε σφιχτά και με βοήθησε να σηκωθώ και να περπατήσω. Όμως με το που σηκώθηκα και ενώ δεν είχα κάνει παραπάνω από πέντε βήματα άρχισα να ζαλίζομαι και θυμάμαι να ψέλλισα τη λέξη λιποθυμάω. Όταν άνοιξα τα μάτια μου ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Όπως με ενημέρωσαν μετά από μία ολική νάρκωση αν σηκωθείς από το κρεβάτι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ζαλιστείς και να πέσεις. Ευτυχώς για μένα ο κύριος Χρήστος με κράτησε και δεν έπεσα. Πέρασε η ώρα, ήρθε το μεσημέρι και ξαναπέρασε ο γιατρός να με δει, χωρίς όμως την ομάδα του μαζί.
- Είσαι καλύτερα τώρα Φάνη;… με ρώτησε.
- Σχεδόν τα ίδια… κοιμάμαι όλη μέρα και εξακολουθώ να μη νιώθω τα πόδια μου.
- Σου είπα και πριν, μην ανησυχείςμ είναι παροδικό και σε δύο τρεις μέρες δε θα υπάρχει κανένα θέμα.
- Πότε θα φάω.
- Περίμενε… απάντησε γελώντας. Ακόμα δεν έχεις είκοσι τέσσερις ώρες που έχεις κάνει την εγχείρηση.
- Ναι αλλά πεινάω.
- Δεν κάνει να φας ακόμα, σε δύο μέρες. Έκανες καμία προσπάθεια να σηκωθείς;
- Όχι και ούτε θέλω, φοβάμαι μην έχουμε τα προηγούμενα και με μαζεύετε πάλι.
- Έλα θα σε κρατήσω εγώ να κάνεις μία προσπάθεια είπε πάλι γελώντας.
- Όχι γιατρέ… σας παρακαλώ… φοβάμαι.
- Έλα μη φοβάσαι. Θα σε κρατάω όπως και πριν.
Έτσι προσπάθησα να σηκωθώ όπως και πριν. Η αλήθεια είναι ότι τώρα έκανα μερικά βήματα, αλλά δεν αισθάνθηκα ζάλη, τουλάχιστον στο βαθμό να νιώθω ότι λιποθυμάω.
- Γιατρέ κουράστηκα, δε γυρίζουμε να κάτσω; (έσερνα και αυτή τη βλακεία που κρατάει όρθιο τον ορό).
- Μία χαρά τα πήγες! Έλα να γυρίσουμε.
Μακάρι να υπήρχε τρόπος να με κρατάει καμιά ώρα ακόμα και να κάνω βόλτες, δυστυχώς το σώμα μου δε μπορούσε. Ακόμα και σε αυτή την κατάσταση που ήμουν ένιωθα αυτό του το άγγιγμα και σκιρτούσε η καρδιά μου. Λίγο-πολύ έτσι πέρναγαν και οι υπόλοιπες μέρες μέχρι να φύγω. Αυτό όμως που με παραξένεψε είναι ότι εκτός το ότι κάθε πρωί ήταν με την ομάδα του για να ελέγξουν τους ασθενείς κάθε μεσημέρι ερχόταν μόνος του ο ίδιος να δει τι κάνω. Η αλήθεια είναι ότι καθώς πέρναγαν οι μέρες εγώ άρχισα να νιώθω πιο καλά να περπατάω και είχα αρχίσει να ανακάμπτω.
Κάθε φορά που ερχόταν, όταν πλέον είχα αρχίσει και εγώ να συνέρχομαι, παρατήρησα να με κοιτάει με κάποιο περίεργο τρόπο, όμως δίστασα να κάνω κάτι παραπάνω. Είχα αρκεστεί μόνο στο να τον βλέπω, κάτι που το έκανα αρκετά έντονα, και ενδεχομένως αυτός να με κοιτάζει μόνο και μόνο επειδή τον κοιτούσα εγώ, για αυτό και δίστασα να κάνω κάποια άλλη κίνηση. Τέλος πάντων πέρασαν οι μέρες και έρχεται το πρωί να με εξετάσει και να μου πει ότι βγαίνω.
- Μικρέ, δε βρίσκω το λόγο να κάθεσαι παραπάνω Εδώ φαίνεται ότι αναρρώνεις γρήγορα και δυστυχώς θα πρέπει να φύγεις.
Εγώ χάρηκα που θα έβγαινα από κει μέσα, γιατί όσο κι αν πέρναγα καλά βλέποντας το γιατρό, είχε αρχίσει να μου τη δίνει στα νεύρα.
- Γιατί δυστυχώς, θέλετε να κάτσω κι άλλο;… ρώτησα εγώ.
- Εννοείται ότι αστειεύομαι, απλά είσαι πρόσχαρο παιδί και περνάμε καλά.
Εγώ μετά από αυτό και χωρίς να το σκεφτώ καθόλου, σαν κάποιος να άνοιξε το στόμα μου και να έβγαλε τη φράση…
- καλό είναι να με βλέπετε έξω από δω για να σας φτιάχνω τη διάθεση…
είπα γελώντας. Γέλασε κι εκείνος και απάντησε:
- Λοιπόν μπορείς να πάρεις τα πράγματά σου, να πάρεις το εξιτήριο σου και να φύγεις.
Αφού λοιπόν χαιρετηθήκαμε και μάζεψα τα πράγματα έφυγα. Νωρίτερα μου είχε δώσει κάποιες οδηγίες για το πώς θα κινηθώ τις επόμενες μέρες και μου είπε ότι σε μία εβδομάδα θα έπρεπε να πάω για να μου κόψει τα ράμματα. Έτσι κι έγινε.
- Καλημέρα γιατρέ.
- Καλημέρα… καλώς τον…
μου είπε με ένα πλατύ χαμόγελο.
- Ήρθα να βγάλουμε τα ράμματα. Ελπίζω να μπορώ μετά από εδώ να πάω στη Χαλκιδική για μπάνιο με την παρέα μου.
- Κοίτα… όταν βγάλουμε τα ράμματα μπορείς να πας Χαλκιδική, αλλά για μια-δυο μέρες μη μπεις στη θάλασσα.
Συνεχίστηκε έτσι ένας διάλογος που είχε μία πιο παιχνιδιάρικη διάθεση. Παρατήρησα ότι και ο ίδιος ο γιατρός φαινόταν πιο χαλαρός. Μάλλον γιατί ήμασταν μόνο οι δυο μας. Ήταν πρόσχαρος, έκανε χιούμορ και με πείραζε αρκετά. Έτσι πήρα και εγώ θάρρος και άρχισα να τον πειράζω, να τον λέω , εννοείται πάνω στην πλάκα, χασάπη, κι αυτός γέλαγε.
- Έχεις παράπονο από τη δουλειά μου; (ρώτησε γελώντας).
- Όχι σε καμία περίπτωση. Ελπίζω να μην πονάω τώρα πού θα μου βγάλεις τα ράμματα (είχα σταματήσει να του μιλάω στον πληθυντικό ήδη πριν βγω από το νοσοκομείο).
- Όχι, όχι δε θα πονέσεις, στο υπόσχομαι. Λοιπόν… ξάπλωσε εδώ και βγάλε το παντελόνι σου.
Έτσι κι εγώ έβγαλα το παντελόνι μου και ξάπλωσα Περιμένοντας να έρθει και να μου βγάλει τα ράμματα. Καθώς ετοιμάζεται εργαλεία του με ρωτάει:
- Τι ώρα θα πάτε στη Χαλκιδική με την παρέα σου;
- Δεν ξέρω ακριβώς… περίπου τρεις με τέσσερις το μεσημέρι.
- Βάναυσο που δε μπορείς να βουτήξεις κι εσύ με τέτοια ζέστη!
- Το ότι δε μπορώ να βουτήξω το λες εσύ, άλλο το τι θα κάνω εγώ.
- Χα, χα... μη βιάζεσαι…
και ξεκίνησε να μου κόβει τα ράμματα. Καθώς μου πιάνει τη γύρω-γύρω περιοχή άρχισα να ερεθίζομαι και να ηλεκτρίζομαι κάθε φορά που ακουμπούσε.
- Τι έπαθες;… με ρώτησε.
- Τίποτα… τίποτα γαργαλήθηκα (τι να έλεγα εγώ).
Καθώς αυτός έκανε τη δουλειά του και με ακουμπούσε, εγώ ερεθιζόμουν όλο και περισσότερο και χωρίς να το καταλάβω η πούτσα μου, άρχισε να σκληραίνει και να μεγαλώνει. Ντράπηκα πολύ εκείνη τη στιγμή, και λέω πάει, ξεφτιλίστηκα, έχω γίνει ρεζίλι. Εκείνος χωρίς να δώσει σημασία, ενώ σίγουρα το είχε δει, συνέχισε να κάνει τη δουλειά του ώσπου ξαφνικά Κατά λάθος με το χέρι του το ακούμπησε.
- Ωπ, με συγχωρείς, αλλά το εργαλείο σου πιάνει χώρο.
- Συγνώμη δεν ξέρω τι έπαθα.
- Μην ανησυχείς σε όλους συμβαίνουν αυτά.
- Κάνε κανονικά τη δουλειά σου… και να το ακουμπήσεις και λίγο δεν παρεξηγώ εγώ…
είπα και γελάσαμε και οι δύο. Από κείνη τη στιγμή όμως που του είπα αυτό παρατήρησα ότι δήθεν τάχα δυσκολευόταν να κόψει τα ράμματα και καθυστερούσε, ενώ δυο-τρεις φορές ακόμα ακούμπησε το καυλί μου.
- Συγνώμη και πάλι για αυτό, αλλά με ενοχλεί εκεί που είναι και όπως και να βάλω τα χέρια μου θα το πιάσω.
Εγώ είχα ανάψει για τα καλά.
- Δεν πειράζει Σου είπα. Πιάσε το δεν έχω πρόβλημα…
και με το που το λέω αυτό γυρίζει και με κοιτάζει με ένα υπέροχο βλέμμα όλο νόημα.
- Ε… θέλοντας και μη θα το ξανακάνω.
- Όσες φορές θες
Πλέον τα πράγματα είχαν αρχίσει να παίρνουν την τροπή που έπρεπε. Παρατήρησα ότι και εκείνος είχε ένα Φούσκωμα στο παντελόνι του και έτσι πήρα το θάρρος και του είπα.
- Γιατρέ να σου πω κάτι;
- Έλα μου… τι έγινε;
- Από την πρώτη φορά που σε είδα εδώ, δε μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου και όπως είναι τώρα το καυλί μου είναι κάθε μέρα για πάρτη σου από τότε που έφυγα, μία εβδομάδα τώρα.
Με το που το λέω αυτό σταματάει, με κοιτάζει και εγώ φοβούμενος ότι έχω ξεφτιλιστεί, έρχεται με φιλάει και μου λέει…
- κι εγώ το ίδιο έχω πάθει με σένα.
Αρχίσαμε να φιλιόμαστε με πάθος και να με γλείφει στο λαιμό το αυτί, ενώ άρχισε να μου χαϊδεύει το καυλί.
- Περίμενε να κλειδώσω…
μου είπε. Εννοείται ότι δε θα έφευγα. Κλείδωσε και ήρθε. Άρχισε να βγάζει τα ρούχα του κι εγώ τα δικά μου, σηκώθηκα όρθιος τον αγκάλιασα και ένιωσα το ζεστό του σώμα, το οποίο ήταν όντως γυμνασμένο. Φιλιόμασταν ακατάπαυστα και γλειφόμασταν παντού. Έσκυψε, μου κατέβασε το εσώρουχο και άρχισε να μου γλείφει το καυλί. Το έφτυνε και μου έγλειφε Το πήρε όλο μέσα του και ανεβοκατέβαζε το στόμα του αργά-αργά πάνω κάτω πάνω κάτω πάνω κάτω... ώσπου δεν άντεξα…
- Θα χύσω!
Χωρίς να κάνει κίνηση να τραβηχτεί, συνέχισε να με τσιμπουκώνει.
- Αχ… χύνω!
- Δωσ’ τα μου όλα καύλα μου.
Έχυνα ακατάπαυστα. Δεν είχα ξανανιώσει τόση καύλα στη ζωή μου. Δεν άφησε ούτε σταγόνα να πάει χαμένη.
- Σειρά μου τώρα… του λέω.
- Μικρέ μου, πρέπει να φύγω γιατί έχω δουλειά. Δώσε μου το τηλέφωνό σου και θα σε πάρω όταν τελειώσω να κανονίσουμε να έρθεις το βράδυ από το σπίτι να πιούμε ένα ποτό να αράξουμε και να τα πούμε…
και λέγοντας μου αυτό, μου κλείνει το μάτι. Το τι έγινε εκείνο το βράδυ θα το πω σε μία άλλη ιστορία μου.
Συνεχίζεται...
Copyright protected OW ref: 122727
Ξύπνησα κάπου στις 7:00 το πρωί από έναν δυνατό πόνο στην ίδια περιοχή του σώματός μου που με άφηνε σχεδόν καθηλωμένο χωρίς να μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι. Άρχισα να φοβάμαι για το τι μπορεί να μου συμβαίνει και έτσι κάλεσα αμέσως δύο άτομα από την παρέα μου οι οποίοι ήρθαν στο σπίτι και κακήν κακώς, με σήκωσαν και με πήγαν στο νοσοκομείο. Αφού έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις οι οποίες για ένα περίεργο λόγο βγήκαν πολύ γρήγορα, διαγνώστηκε ότι έχω σκωληκοειδίτιδα η οποία έπρεπε να αφαιρεθεί άμεσα. Έτσι νοσηλευτικά και μου χορηγήθηκαν τα απαραίτητα φάρμακα.
9 η ώρα περίπου ήμουν ήδη στο κρεβάτι και περίπου μισή ώρα αργότερα μπήκαν στο δωμάτιο ο γιατρός με την ομάδα του. Παρά τον πόνο μου, με το που είδα το γιατρό αισθάνθηκα ένα πολύ ωραίο συναίσθημα, σαν κάτι να φτερούγισε μέσα μου. Ήταν τόσο όμορφος και μόνο στην όψη σε καθήλωνε και δε μπορούσες να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω του. Είχε ύψος γύρω στο 1.75, καστανός, με μαύρα μάτια, αρρενωπός, καλογυμνασμένος, όπως τουλάχιστον φαινόταν αφού φορούσε τη ρόμπα του, γύρω στα 40. Άρχισε να με εξετάζει μου κάνει διάφορες ερωτήσεις ιατρικού περιεχομένου και εγώ μία ο πόνος μία ο κούκλος γιατρός έχανα τα λόγια μου και προσπαθούσα να συγκεντρωθώ για να του απαντάω. Έτσι κι αλλιώς είχα άλλοθι τον πόνο και κανείς δε θα μπορούσε να παρεξηγήσει ούτε το τραύλισμα ούτε ότι τα μάτια μου ήταν κολλημένο επάνω του. Την ίδια στιγμή με ενημέρωσε ότι η εγχείρηση θα γινόταν το απόγευμα περίπου στις 16:30 με 17:00. Για να μη μακρηγορώ, η εγχείρηση έγινε, όλα πήγαν καλά και τα λοιπά και τα λοιπά. Όπως είναι λογικό, μετά το χειρουργείο δε μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου και δεν είχα και ιδιαίτερη επαφή με το περιβάλλον. Την επόμενη μέρα το πρωί, άρχισαν οι γιατροί επίσκεψη τους ασθενείς στα δωμάτιά τους και έτσι περιμένω κι εγώ το γιατρό μου. Ήρθε ξανά ο ίδιος με την ομάδα του, με εξέτασε με ρώτησε πως ήμουν, αν πονάω και όλα αυτά που γενικά ρωτάνε σε μία τέτοια περίπτωση.
- Νιώθεις καθόλου πόνο ή να σε τραβάνε τα ράμματα;… με ρώτησε.
- Πονάω λιγάκι αλλά υποφερτά, όμως το πρόβλημά μου είναι ότι δε μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου, είπα εγώ.
- Αρκετές φορές συμβαίνει λόγω της νάρκωσης… παραλύουν οι μύες.
- Για πόσο καιρό θα το νιώθω αυτό;
- Για μια-δυο μέρες μόνο, ύστερα θα αρχίσεις να επανέρχεσαι. Πρέπει όμως να κάνεις μία προσπάθεια να σηκωθείς, να περπατήσεις έστω και 5 βήματα για να ξεμουδιάσεις και να διαπιστώσουμε αν όντως όλα πήγαν καλά με την εγχείρηση (δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες για το τι εννοούσε).
- Δε μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου, να φανταστείτε ξαπλωμένος που είμαι, τα μετακινώ σηκώνοντας τα με τα χέρια μου.
- Έλα κάνε μία προσπάθεια… θα σε κρατάω εγώ.
Έκανα να σηκωθώ γύρισα και ακούμπησε τα πόδια μου στο πάτωμα. Με έπιασε σφιχτά και με βοήθησε να σηκωθώ και να περπατήσω. Όμως με το που σηκώθηκα και ενώ δεν είχα κάνει παραπάνω από πέντε βήματα άρχισα να ζαλίζομαι και θυμάμαι να ψέλλισα τη λέξη λιποθυμάω. Όταν άνοιξα τα μάτια μου ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Όπως με ενημέρωσαν μετά από μία ολική νάρκωση αν σηκωθείς από το κρεβάτι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ζαλιστείς και να πέσεις. Ευτυχώς για μένα ο κύριος Χρήστος με κράτησε και δεν έπεσα. Πέρασε η ώρα, ήρθε το μεσημέρι και ξαναπέρασε ο γιατρός να με δει, χωρίς όμως την ομάδα του μαζί.
- Είσαι καλύτερα τώρα Φάνη;… με ρώτησε.
- Σχεδόν τα ίδια… κοιμάμαι όλη μέρα και εξακολουθώ να μη νιώθω τα πόδια μου.
- Σου είπα και πριν, μην ανησυχείςμ είναι παροδικό και σε δύο τρεις μέρες δε θα υπάρχει κανένα θέμα.
- Πότε θα φάω.
- Περίμενε… απάντησε γελώντας. Ακόμα δεν έχεις είκοσι τέσσερις ώρες που έχεις κάνει την εγχείρηση.
- Ναι αλλά πεινάω.
- Δεν κάνει να φας ακόμα, σε δύο μέρες. Έκανες καμία προσπάθεια να σηκωθείς;
- Όχι και ούτε θέλω, φοβάμαι μην έχουμε τα προηγούμενα και με μαζεύετε πάλι.
- Έλα θα σε κρατήσω εγώ να κάνεις μία προσπάθεια είπε πάλι γελώντας.
- Όχι γιατρέ… σας παρακαλώ… φοβάμαι.
- Έλα μη φοβάσαι. Θα σε κρατάω όπως και πριν.
Έτσι προσπάθησα να σηκωθώ όπως και πριν. Η αλήθεια είναι ότι τώρα έκανα μερικά βήματα, αλλά δεν αισθάνθηκα ζάλη, τουλάχιστον στο βαθμό να νιώθω ότι λιποθυμάω.
- Γιατρέ κουράστηκα, δε γυρίζουμε να κάτσω; (έσερνα και αυτή τη βλακεία που κρατάει όρθιο τον ορό).
- Μία χαρά τα πήγες! Έλα να γυρίσουμε.
Μακάρι να υπήρχε τρόπος να με κρατάει καμιά ώρα ακόμα και να κάνω βόλτες, δυστυχώς το σώμα μου δε μπορούσε. Ακόμα και σε αυτή την κατάσταση που ήμουν ένιωθα αυτό του το άγγιγμα και σκιρτούσε η καρδιά μου. Λίγο-πολύ έτσι πέρναγαν και οι υπόλοιπες μέρες μέχρι να φύγω. Αυτό όμως που με παραξένεψε είναι ότι εκτός το ότι κάθε πρωί ήταν με την ομάδα του για να ελέγξουν τους ασθενείς κάθε μεσημέρι ερχόταν μόνος του ο ίδιος να δει τι κάνω. Η αλήθεια είναι ότι καθώς πέρναγαν οι μέρες εγώ άρχισα να νιώθω πιο καλά να περπατάω και είχα αρχίσει να ανακάμπτω.
Κάθε φορά που ερχόταν, όταν πλέον είχα αρχίσει και εγώ να συνέρχομαι, παρατήρησα να με κοιτάει με κάποιο περίεργο τρόπο, όμως δίστασα να κάνω κάτι παραπάνω. Είχα αρκεστεί μόνο στο να τον βλέπω, κάτι που το έκανα αρκετά έντονα, και ενδεχομένως αυτός να με κοιτάζει μόνο και μόνο επειδή τον κοιτούσα εγώ, για αυτό και δίστασα να κάνω κάποια άλλη κίνηση. Τέλος πάντων πέρασαν οι μέρες και έρχεται το πρωί να με εξετάσει και να μου πει ότι βγαίνω.
- Μικρέ, δε βρίσκω το λόγο να κάθεσαι παραπάνω Εδώ φαίνεται ότι αναρρώνεις γρήγορα και δυστυχώς θα πρέπει να φύγεις.
Εγώ χάρηκα που θα έβγαινα από κει μέσα, γιατί όσο κι αν πέρναγα καλά βλέποντας το γιατρό, είχε αρχίσει να μου τη δίνει στα νεύρα.
- Γιατί δυστυχώς, θέλετε να κάτσω κι άλλο;… ρώτησα εγώ.
- Εννοείται ότι αστειεύομαι, απλά είσαι πρόσχαρο παιδί και περνάμε καλά.
Εγώ μετά από αυτό και χωρίς να το σκεφτώ καθόλου, σαν κάποιος να άνοιξε το στόμα μου και να έβγαλε τη φράση…
- καλό είναι να με βλέπετε έξω από δω για να σας φτιάχνω τη διάθεση…
είπα γελώντας. Γέλασε κι εκείνος και απάντησε:
- Λοιπόν μπορείς να πάρεις τα πράγματά σου, να πάρεις το εξιτήριο σου και να φύγεις.
Αφού λοιπόν χαιρετηθήκαμε και μάζεψα τα πράγματα έφυγα. Νωρίτερα μου είχε δώσει κάποιες οδηγίες για το πώς θα κινηθώ τις επόμενες μέρες και μου είπε ότι σε μία εβδομάδα θα έπρεπε να πάω για να μου κόψει τα ράμματα. Έτσι κι έγινε.
- Καλημέρα γιατρέ.
- Καλημέρα… καλώς τον…
μου είπε με ένα πλατύ χαμόγελο.
- Ήρθα να βγάλουμε τα ράμματα. Ελπίζω να μπορώ μετά από εδώ να πάω στη Χαλκιδική για μπάνιο με την παρέα μου.
- Κοίτα… όταν βγάλουμε τα ράμματα μπορείς να πας Χαλκιδική, αλλά για μια-δυο μέρες μη μπεις στη θάλασσα.
Συνεχίστηκε έτσι ένας διάλογος που είχε μία πιο παιχνιδιάρικη διάθεση. Παρατήρησα ότι και ο ίδιος ο γιατρός φαινόταν πιο χαλαρός. Μάλλον γιατί ήμασταν μόνο οι δυο μας. Ήταν πρόσχαρος, έκανε χιούμορ και με πείραζε αρκετά. Έτσι πήρα και εγώ θάρρος και άρχισα να τον πειράζω, να τον λέω , εννοείται πάνω στην πλάκα, χασάπη, κι αυτός γέλαγε.
- Έχεις παράπονο από τη δουλειά μου; (ρώτησε γελώντας).
- Όχι σε καμία περίπτωση. Ελπίζω να μην πονάω τώρα πού θα μου βγάλεις τα ράμματα (είχα σταματήσει να του μιλάω στον πληθυντικό ήδη πριν βγω από το νοσοκομείο).
- Όχι, όχι δε θα πονέσεις, στο υπόσχομαι. Λοιπόν… ξάπλωσε εδώ και βγάλε το παντελόνι σου.
Έτσι κι εγώ έβγαλα το παντελόνι μου και ξάπλωσα Περιμένοντας να έρθει και να μου βγάλει τα ράμματα. Καθώς ετοιμάζεται εργαλεία του με ρωτάει:
- Τι ώρα θα πάτε στη Χαλκιδική με την παρέα σου;
- Δεν ξέρω ακριβώς… περίπου τρεις με τέσσερις το μεσημέρι.
- Βάναυσο που δε μπορείς να βουτήξεις κι εσύ με τέτοια ζέστη!
- Το ότι δε μπορώ να βουτήξω το λες εσύ, άλλο το τι θα κάνω εγώ.
- Χα, χα... μη βιάζεσαι…
και ξεκίνησε να μου κόβει τα ράμματα. Καθώς μου πιάνει τη γύρω-γύρω περιοχή άρχισα να ερεθίζομαι και να ηλεκτρίζομαι κάθε φορά που ακουμπούσε.
- Τι έπαθες;… με ρώτησε.
- Τίποτα… τίποτα γαργαλήθηκα (τι να έλεγα εγώ).
Καθώς αυτός έκανε τη δουλειά του και με ακουμπούσε, εγώ ερεθιζόμουν όλο και περισσότερο και χωρίς να το καταλάβω η πούτσα μου, άρχισε να σκληραίνει και να μεγαλώνει. Ντράπηκα πολύ εκείνη τη στιγμή, και λέω πάει, ξεφτιλίστηκα, έχω γίνει ρεζίλι. Εκείνος χωρίς να δώσει σημασία, ενώ σίγουρα το είχε δει, συνέχισε να κάνει τη δουλειά του ώσπου ξαφνικά Κατά λάθος με το χέρι του το ακούμπησε.
- Ωπ, με συγχωρείς, αλλά το εργαλείο σου πιάνει χώρο.
- Συγνώμη δεν ξέρω τι έπαθα.
- Μην ανησυχείς σε όλους συμβαίνουν αυτά.
- Κάνε κανονικά τη δουλειά σου… και να το ακουμπήσεις και λίγο δεν παρεξηγώ εγώ…
είπα και γελάσαμε και οι δύο. Από κείνη τη στιγμή όμως που του είπα αυτό παρατήρησα ότι δήθεν τάχα δυσκολευόταν να κόψει τα ράμματα και καθυστερούσε, ενώ δυο-τρεις φορές ακόμα ακούμπησε το καυλί μου.
- Συγνώμη και πάλι για αυτό, αλλά με ενοχλεί εκεί που είναι και όπως και να βάλω τα χέρια μου θα το πιάσω.
Εγώ είχα ανάψει για τα καλά.
- Δεν πειράζει Σου είπα. Πιάσε το δεν έχω πρόβλημα…
και με το που το λέω αυτό γυρίζει και με κοιτάζει με ένα υπέροχο βλέμμα όλο νόημα.
- Ε… θέλοντας και μη θα το ξανακάνω.
- Όσες φορές θες
Πλέον τα πράγματα είχαν αρχίσει να παίρνουν την τροπή που έπρεπε. Παρατήρησα ότι και εκείνος είχε ένα Φούσκωμα στο παντελόνι του και έτσι πήρα το θάρρος και του είπα.
- Γιατρέ να σου πω κάτι;
- Έλα μου… τι έγινε;
- Από την πρώτη φορά που σε είδα εδώ, δε μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου και όπως είναι τώρα το καυλί μου είναι κάθε μέρα για πάρτη σου από τότε που έφυγα, μία εβδομάδα τώρα.
Με το που το λέω αυτό σταματάει, με κοιτάζει και εγώ φοβούμενος ότι έχω ξεφτιλιστεί, έρχεται με φιλάει και μου λέει…
- κι εγώ το ίδιο έχω πάθει με σένα.
Αρχίσαμε να φιλιόμαστε με πάθος και να με γλείφει στο λαιμό το αυτί, ενώ άρχισε να μου χαϊδεύει το καυλί.
- Περίμενε να κλειδώσω…
μου είπε. Εννοείται ότι δε θα έφευγα. Κλείδωσε και ήρθε. Άρχισε να βγάζει τα ρούχα του κι εγώ τα δικά μου, σηκώθηκα όρθιος τον αγκάλιασα και ένιωσα το ζεστό του σώμα, το οποίο ήταν όντως γυμνασμένο. Φιλιόμασταν ακατάπαυστα και γλειφόμασταν παντού. Έσκυψε, μου κατέβασε το εσώρουχο και άρχισε να μου γλείφει το καυλί. Το έφτυνε και μου έγλειφε Το πήρε όλο μέσα του και ανεβοκατέβαζε το στόμα του αργά-αργά πάνω κάτω πάνω κάτω πάνω κάτω... ώσπου δεν άντεξα…
- Θα χύσω!
Χωρίς να κάνει κίνηση να τραβηχτεί, συνέχισε να με τσιμπουκώνει.
- Αχ… χύνω!
- Δωσ’ τα μου όλα καύλα μου.
Έχυνα ακατάπαυστα. Δεν είχα ξανανιώσει τόση καύλα στη ζωή μου. Δεν άφησε ούτε σταγόνα να πάει χαμένη.
- Σειρά μου τώρα… του λέω.
- Μικρέ μου, πρέπει να φύγω γιατί έχω δουλειά. Δώσε μου το τηλέφωνό σου και θα σε πάρω όταν τελειώσω να κανονίσουμε να έρθεις το βράδυ από το σπίτι να πιούμε ένα ποτό να αράξουμε και να τα πούμε…
και λέγοντας μου αυτό, μου κλείνει το μάτι. Το τι έγινε εκείνο το βράδυ θα το πω σε μία άλλη ιστορία μου.
Συνεχίζεται...
Copyright protected OW ref: 122727
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.