Το e-mail μου είναι το:
Μετά από τόσο ξύλο και γαμήσι είχα τα χάλια μου. Όταν εμφανίστηκα στο ΣΤΕΠ, ο αρχηγός τους, λεγόταν Τάσος, λύθηκε στα γέλια.
- «Τι χάλια είναι αυτά ρε μαλάκα; Σε ψόφησε στον πούτσο…!»
Με πήγε στο δωμάτιο των εξετάσεων και με έγδυσε. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και όντως είχα τα χάλια μου. Γεμάτος μελανιές, η τρύπα μου έχασκε ορθάνοιχτη από το ξέσκισμα, λες και περίμενε ένα καινούργιο παλούκι να καρφωθεί για να κλείσει. Έβαλα το χέρι μου… μπορούσα εύκολα να χώσω μέσα τρία δάχτυλα χωρίς πολλά - πολλά.
Ξαφνικά κατάλαβα ότι έκανα αυτήν την κίνηση ασυναίσθητα μπροστά τους. Ο Τάσος γυρνάει στους άλλους δύο γιατρούς που είχαν μπει μαζί του γελώντας και λέει:
- «Δείτε το πουτανάκι, ακόμα δε χόρτασε πούτσο!»
Προσπάθησα να δικαιολογηθώ αλλά αυτός μου άστραψε ένα δυνατό χαστούκι.
- «Σκάσε! Από τώρα θα μιλάς μόνο όταν σε ρωτάμε. Τώρα ξάπλωσε στο κρεβάτι να σε εξετάσω».
Αφού με εξέτασε για λίγη ώρα παντού, και αφού βεβαιώθηκε ότι η τρύπα μου ήταν σε καλή κατάσταση, μου έδωσε ένα ζευγάρι πιτζάμες νοσοκομείου και μου είπε να ντυθώ.
- «Πουστράκι, εδώ που θα βρίσκεσαι πρέπει να μάθεις τους κανόνες. 1ον: Εδώ θα είσαι το πουτανάκι μας, θα ανήκεις στους γιατρούς και τους νοσοκόμους του ΣΤΕΠ και θα σε γαμάμε όπως και όποτε γουστάρουμε. Κατάλαβες;»
- «Μάλιστα αφέντη…»
- «Μπράβο. 2ον: Τα πρωινά, όσο δηλαδή είναι εδώ τα στελέχη, θα δουλεύεις ως βοηθός μου στο παθολογικό και ως γραφέας. Θα φροντίσεις να είσαι σοβαρός και να μη δώσεις δικαιώματα. Κατάλαβες;»
- «Μάλιστα…»
- «3ον: Τα πρωινά θα κάνεις το γραφέα για να δικαιολογήσουμε εδώ την παρουσία σου. Από την ώρα που θα φεύγουν όμως τα στελέχη κουμάντο θα κάνουμε εγώ και ο Νάσος. Εμείς θα είμαστε οι αφέντες σου, που θα έχουμε και προτεραιότητα. 4ον: Μιξοπαρθενιές και τέτοια τα σιχαίνομαι. Είσαι η πουτάνα του ΣΤΕΠ και όταν ήμαστε καυλωμένοι φρόντισε να συμπεριφέρεσαι και αναλόγως. Αν με ξενερώσεις θα τιμωρηθείς πολύ αυστηρά. 5ον: Θα μένεις μαζί μας. Αν δεις τα μπάνια μας είναι πολύ καλά και το κομμάτι αυτό είναι απομονωμένο από το υπόλοιπο ιατρείο, άρα με το που φεύγουν, γδύνεσαι, πλένεσαι καλά και ντύνεσαι μόνο κατόπιν εντολής, αλλιώς το άλλο πρωί. Η καθαριότητα είναι κανόνας απαράβατος».
Έγνεψα καταφατικά. Στη συνέχεια μου είπε πως την επομένη θα πήγαινα για να πάρω τα στρατιωτικά μου είδη, θα παρουσιαζόμουν στον υπίατρο που ήταν υπεύθυνος του ΣΤΕΠ για ενημέρωση και με έστειλε να κοιμηθώ λέγοντάς μου να ξεκουραστώ και να συνέλθω από την ταλαιπωρία, έπρεπε την επομένη να είμαι σε καλή κατάσταση για να με δουν έτσι οι “μεγάλοι”. Με πήγε στο θάλαμο των ιατρών, έκανα ένα μπάνιο και έπεσε κατευθείαν για ύπνο.
Την επόμενη Παρασκευή, η τελευταία μέρα που έμπαινε μέσα η σειρά μου, όλο το πρωί έτρεχα να πάρω τα είδη ρουχισμού, να με δουν οι διοικητές ύλης και ιατρείων και τα λοιπά, μέχρι το μεσημέρι ήμουν σε συνεχή κίνηση. Κατά τις μία, αφού πλέον είχα ξεμπερδέψει, με πλησίασε ο Νάσος και μου είπε:
- «Πουτανάκι, μία περίπου μας φέρνουν το φαγητό. Το μοιράζουμε στους αρρώστους, τρώμε, δίνουμε στον υπεύθυνο να δοκιμάσει. Μέχρι τις τρεις έχουν φύγει όλοι. Κατά τις δυόμισι κάνεις μια γύρα να δεις αν έχουν φύγει και πας για μπάνιο. Σήμερα θα δούμε τι πουλιά πιάνεις…»
Όντως ήρθε το φαγητό. Έφαγα, έκανα τη λάντζα και κατά τις δυόμισι πλησιάζω το δωμάτιο εξετάσεων. Ακούω από μέσα χαχανητά και διάφορα επιφωνήματα. Χτυπάω την πόρτα και μπαίνω. Ήταν μόνοι τους οι τέσσερις οπλίτες ιατροί μαζί με έναν από τους νοσοκόμους και έβλεπαν κάτι στον υπολογιστή.
Πλησίασα και είδα τα χθεσινά σκηνικά. Είχαν γράψει τα πάντα στο κινητό και τα πέρασαν στον υπολογιστή. Από το θέαμα φαινόντουσαν όλοι αρκετά καυλωμένοι, οι δύο αφέντες μου μάλιστα χάιδευαν τα καυλιά τους που κόντευαν να σκίσουν το παντελόνι.
Εκείνη την ώρα έδειχνε τη φάση που ο Σταμάτης με γύριζε ανάσκελα. Ο Νάσος με κοίταξε έντονα καυλωμένος και μου είπε:
- «Τελικά είσαι ταλαντούχα πουτανίτσα πούστρα! Πήγαινε μέσα και ετοιμάσου. Έφυγαν όλοι και δεν υπάρχουν σήμερα ασθενείς…»
Έφυγα τρέχοντας για το θάλαμο, γδύθηκα και μπήκα στο μπάνιο. Πρέπει να πέρασε κανένα δεκάλεπτο, εγώ ακόμη πλενόμουν όταν άκουσα την πόρτα των μπάνιων να ανοίγει. Άκουσα τον Τάσο να με φωνάζει. Του είπα ότι πλενόμουν.
Πλησίασε και τράβηξε την κουρτίνα…
- «Για σένα αυτή θα είναι πάντα ανοικτή!»
- «Μάλιστα αφέντη…», του απάντησα και έκλεισα το νερό. «Τελείωσα…»
- «Καλά!», μου λέει. «Σκουπίσου και έλα έξω!»
- «Τι χάλια είναι αυτά ρε μαλάκα; Σε ψόφησε στον πούτσο…!»
Με πήγε στο δωμάτιο των εξετάσεων και με έγδυσε. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και όντως είχα τα χάλια μου. Γεμάτος μελανιές, η τρύπα μου έχασκε ορθάνοιχτη από το ξέσκισμα, λες και περίμενε ένα καινούργιο παλούκι να καρφωθεί για να κλείσει. Έβαλα το χέρι μου… μπορούσα εύκολα να χώσω μέσα τρία δάχτυλα χωρίς πολλά - πολλά.
Ξαφνικά κατάλαβα ότι έκανα αυτήν την κίνηση ασυναίσθητα μπροστά τους. Ο Τάσος γυρνάει στους άλλους δύο γιατρούς που είχαν μπει μαζί του γελώντας και λέει:
- «Δείτε το πουτανάκι, ακόμα δε χόρτασε πούτσο!»
Προσπάθησα να δικαιολογηθώ αλλά αυτός μου άστραψε ένα δυνατό χαστούκι.
- «Σκάσε! Από τώρα θα μιλάς μόνο όταν σε ρωτάμε. Τώρα ξάπλωσε στο κρεβάτι να σε εξετάσω».
Αφού με εξέτασε για λίγη ώρα παντού, και αφού βεβαιώθηκε ότι η τρύπα μου ήταν σε καλή κατάσταση, μου έδωσε ένα ζευγάρι πιτζάμες νοσοκομείου και μου είπε να ντυθώ.
- «Πουστράκι, εδώ που θα βρίσκεσαι πρέπει να μάθεις τους κανόνες. 1ον: Εδώ θα είσαι το πουτανάκι μας, θα ανήκεις στους γιατρούς και τους νοσοκόμους του ΣΤΕΠ και θα σε γαμάμε όπως και όποτε γουστάρουμε. Κατάλαβες;»
- «Μάλιστα αφέντη…»
- «Μπράβο. 2ον: Τα πρωινά, όσο δηλαδή είναι εδώ τα στελέχη, θα δουλεύεις ως βοηθός μου στο παθολογικό και ως γραφέας. Θα φροντίσεις να είσαι σοβαρός και να μη δώσεις δικαιώματα. Κατάλαβες;»
- «Μάλιστα…»
- «3ον: Τα πρωινά θα κάνεις το γραφέα για να δικαιολογήσουμε εδώ την παρουσία σου. Από την ώρα που θα φεύγουν όμως τα στελέχη κουμάντο θα κάνουμε εγώ και ο Νάσος. Εμείς θα είμαστε οι αφέντες σου, που θα έχουμε και προτεραιότητα. 4ον: Μιξοπαρθενιές και τέτοια τα σιχαίνομαι. Είσαι η πουτάνα του ΣΤΕΠ και όταν ήμαστε καυλωμένοι φρόντισε να συμπεριφέρεσαι και αναλόγως. Αν με ξενερώσεις θα τιμωρηθείς πολύ αυστηρά. 5ον: Θα μένεις μαζί μας. Αν δεις τα μπάνια μας είναι πολύ καλά και το κομμάτι αυτό είναι απομονωμένο από το υπόλοιπο ιατρείο, άρα με το που φεύγουν, γδύνεσαι, πλένεσαι καλά και ντύνεσαι μόνο κατόπιν εντολής, αλλιώς το άλλο πρωί. Η καθαριότητα είναι κανόνας απαράβατος».
Έγνεψα καταφατικά. Στη συνέχεια μου είπε πως την επομένη θα πήγαινα για να πάρω τα στρατιωτικά μου είδη, θα παρουσιαζόμουν στον υπίατρο που ήταν υπεύθυνος του ΣΤΕΠ για ενημέρωση και με έστειλε να κοιμηθώ λέγοντάς μου να ξεκουραστώ και να συνέλθω από την ταλαιπωρία, έπρεπε την επομένη να είμαι σε καλή κατάσταση για να με δουν έτσι οι “μεγάλοι”. Με πήγε στο θάλαμο των ιατρών, έκανα ένα μπάνιο και έπεσε κατευθείαν για ύπνο.
Την επόμενη Παρασκευή, η τελευταία μέρα που έμπαινε μέσα η σειρά μου, όλο το πρωί έτρεχα να πάρω τα είδη ρουχισμού, να με δουν οι διοικητές ύλης και ιατρείων και τα λοιπά, μέχρι το μεσημέρι ήμουν σε συνεχή κίνηση. Κατά τις μία, αφού πλέον είχα ξεμπερδέψει, με πλησίασε ο Νάσος και μου είπε:
- «Πουτανάκι, μία περίπου μας φέρνουν το φαγητό. Το μοιράζουμε στους αρρώστους, τρώμε, δίνουμε στον υπεύθυνο να δοκιμάσει. Μέχρι τις τρεις έχουν φύγει όλοι. Κατά τις δυόμισι κάνεις μια γύρα να δεις αν έχουν φύγει και πας για μπάνιο. Σήμερα θα δούμε τι πουλιά πιάνεις…»
Όντως ήρθε το φαγητό. Έφαγα, έκανα τη λάντζα και κατά τις δυόμισι πλησιάζω το δωμάτιο εξετάσεων. Ακούω από μέσα χαχανητά και διάφορα επιφωνήματα. Χτυπάω την πόρτα και μπαίνω. Ήταν μόνοι τους οι τέσσερις οπλίτες ιατροί μαζί με έναν από τους νοσοκόμους και έβλεπαν κάτι στον υπολογιστή.
Πλησίασα και είδα τα χθεσινά σκηνικά. Είχαν γράψει τα πάντα στο κινητό και τα πέρασαν στον υπολογιστή. Από το θέαμα φαινόντουσαν όλοι αρκετά καυλωμένοι, οι δύο αφέντες μου μάλιστα χάιδευαν τα καυλιά τους που κόντευαν να σκίσουν το παντελόνι.
Εκείνη την ώρα έδειχνε τη φάση που ο Σταμάτης με γύριζε ανάσκελα. Ο Νάσος με κοίταξε έντονα καυλωμένος και μου είπε:
- «Τελικά είσαι ταλαντούχα πουτανίτσα πούστρα! Πήγαινε μέσα και ετοιμάσου. Έφυγαν όλοι και δεν υπάρχουν σήμερα ασθενείς…»
Έφυγα τρέχοντας για το θάλαμο, γδύθηκα και μπήκα στο μπάνιο. Πρέπει να πέρασε κανένα δεκάλεπτο, εγώ ακόμη πλενόμουν όταν άκουσα την πόρτα των μπάνιων να ανοίγει. Άκουσα τον Τάσο να με φωνάζει. Του είπα ότι πλενόμουν.
Πλησίασε και τράβηξε την κουρτίνα…
- «Για σένα αυτή θα είναι πάντα ανοικτή!»
- «Μάλιστα αφέντη…», του απάντησα και έκλεισα το νερό. «Τελείωσα…»
- «Καλά!», μου λέει. «Σκουπίσου και έλα έξω!»
Συνεχίζεται...
(Copyright protected OW ref: 8365 "Erotic stories archive")
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.