Καλησπέρα. Με λένε Γιάννα. Είμαι μια γυναίκα στα 38, 1.70 ύψος, 55 κιλά, με σώμα όμορφο και αυτό οφείλεται στο κολύμπι και την γυμναστική που κάνω από μικρή. Είμαι παντρεμένη εδώ και αρκετά χρόνια, με έναν υπέροχο άντρα, που στο σεξ μαζί του δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να βρω κάτι καλύτερο. Βέβαια υπάρχει κάτι στο οποίο ο άντρας μου δεν έχει σχέση αν και γνωρίζει τα πάντα. Το βίτσιο μου που έχω από την πρώτη στιγμή που γνώρισα το σεξ και κατάλαβα το κορμί μου. Ότι μου αρέσει ο πόνος. Στην αρχή απλά καύλωνα πιέζοντας της ρώγες μου και έχοντας ένα δονητή στο μουνί μου. Και σιγά σιγά έφτασα στο σημείο που είμαι σήμερα. Μία σκλάβα του σκληρού χώρου τον βασανιστηρίων στην Ελλάδα και όχι μόνο. Όλα αυτά είναι γνωστά στον άντρα μου ο οποίος είναι ο καλύτερος συμπαραστάτης μου. Να πω εδώ ότι εδώ και μια δεκαετία έχω γνωρίσει μια γυναίκα στην διπλανή πόλη από αυτήν που μένω (για ευνόητους λόγους δεν θα αναφερθώ σε αυτές) η οποία είναι αφέντρα υψηλού επιπέδου εδώ και στο εξωτερικό.
Έχει φτιάξει ένα υπέροχο σπίτι και έχει μετατρέψει το υπόγειο σε ένα εντυπωσιακό χώρο βασανιστηρίων που κόβει το αίμα σε αυτόν που θα τον αντικρίσει πρώτη φορά. Η σχέση μου με την κυρία Σοφία (αυτό είναι το όνομα της) δεν είναι καθόλου επαγγελματική. Είναι σχέση πάθους και πόνου. Μετά από αυτή την εισαγωγή θα ήθελα να μπω στο θέμα που θέλω να σάς αναφέρω. Χωρίς σειρά θα γράψω όσο πιο παραστατικά μπορώ κάποιες από τις σημαντικότερες συναντήσεις μου μαζί της.
Ήταν Οκτώβριος του 2018. Στο σπίτι έφτασε ένα δέμα με παραλήπτη εμένα. Το άνοιξα και ένοιωσε τα πόδια μου να κόβονται και την καρδιά να χτυπά δυνατά. Ήταν από αυτή. Μέσα είχε ένα μικρό κουτί και μια επιστολή. Διάβασα αυτό που έγραφε. "Φτάνω στην Ελλάδα στις 17/10 και στης 19 θα βρίσκομαι στο σπίτι. Στης 20/10 Θα πρέπει να βρίσκεσαι κι εσύ εκεί. Μέσα στο κουτάκι σού έχω ένα δώρο. Αυτό θα φορέσεις… ξέρεις που. Ένα κοντό κόκκινο φόρεμα χωρίς εσώρουχα και ένα ζευγάρι μαύρα πέδιλα. Μόνο αυτά. Και θα σε περιμένω. Κυρία Σοφία".
Με τα χέρια μου να τρέμουν ανοίγω το κουτάκι, μέσα υπάρχει ένα κόσμημα. Μια υπέροχη μεταλλική σφήνα πρωκτού, αρκετά χοντρή που στο τελείωμα είχε ένα κόκκινο πετράδι. Ένιωθα μούσκεμα το μουνί μου χωρίς καν να το αγγίξω. Το ίδιο βράδυ ενημέρωσα τον άντρα μου.
- Την περιμένεις τόσο καιρό. Σίγουρα θα έχει ετοιμάσει κάτι σπέσιαλ και αυτή την φορά. Μου είπε.
- Ναι , θα είναι άλλη μία επώδυνη συνάντηση, λέω.
- Εγώ θα έχω ετοιμάσει πάντως τα απαραίτητα για τα σημάδια σου, μου είπε και μου χαμογέλασε. Η μέρα έφτασε, ένα καυτό μπάνιο χαλάρωσε το κορμί μου, στο κρεβάτι υπάρχει το κόκκινο κοντό φόρεμα και δίπλα η σφήνα. Στο πάτωμα ένα όμορφο ζευγάρι ψηλοτάκουνα πέδιλα. Σκούπισα το σώμα και πήρα τη σφήνα. Λίγο λιπαντικό απλώθηκε και έπειτα έβαλα το ένα πόδι πάνω στο κρεβάτι και την οδήγησα στην άκρη της στενής κωλοτρυπίδας μου. Ένα απότομο σπρώξιμο και με μιας μπήκε μέσα μου ανοίγοντας με. Ένα βογκητό βγαίνει από το στόμα μου που σίγουρα ακούστηκε σε όλο το σπίτι. Αφού συνήλθα λίγο έβαλα το φόρεμα και έδεσα τα πέδιλα στα πόδια μου. Ένιωθα να σκίζομαι σε κάθε βήμα και η καύλα μου να χτυπάει κόκκινο. Στο σαλόνι ο άντρας μου με περίμενε με ένα χαμόγελο.
- Μωρό μου αυτή την φορά πραγματικά δε μπορώ να φανταστώ τι θα σού κάνει.
- Ούτε κι εγώ και αυτό είναι που με έχει αναστατώσει απίστευτα.
Είπα με αγωνία. Μου έδωσε ένα φιλί στο στόμα.
- Να απολαύσεις κάθε στιγμή, μου λέει.
- Αυτό είναι σίγουρο. Τα λέμε σε τρεις μέρες.
Έκλεισα την πόρτα και πήγα μέχρι το αυτοκίνητο. Ο πόνος στον κώλο μου έκανε το μουνί μου να βγάζει υγρά και αυτά να κυλάνε στα μπούτια μου. Όταν μάλιστα κάθισα στο κάθισμα ένας αναστεναγμός μου ξέφυγε. Και η σκέψη ότι θα οδηγήσω 60 χιλιόμετρα με αυτό το πράγμα στην κωλοτρυπίδα μου με αναστάτωσε. Η διαδρομή ήταν μεγάλη και κάθε ανωμαλία του δρόμου την έκανε και επώδυνη. Μία ώρα περίπου αργότερα φτάνω έξω από την μεγάλη καγκελόπορτα της αυλής της. Είχε περάσει καιρός από την τελευταία φορά που είχα βρεθεί εκεί και η αγωνία μου ήταν μεγάλη. Η πόρτα άνοιξε, σημάδι πως με είδε από την κάμερα. Μπήκα στον δρόμο της αυλής και έφτασα μπροστά στην όμορφη μεζονέτα που μέχρι τώρα έχω ζήσει της πιο δύσκολες, έντονες, και ερωτικές στιγμές τής ζωής μου. Και τότε τη βλέπω.
Φορούσε μία ολόσωμη μαύρη δερμάτινη φόρμα με ανοιχτό ντεκολτέ, που άφηνε σε θέα τα μεγάλα βυζιά της. Μαύρες μπότες και γάντια στα χέρια. Μία αλογοουρά τα μακριά μαλλιά της στόλιζαν το κεφάλι της. Μία εικόνα έντονα ερωτική αλλά και τρομακτική. Το λουκ συμπλήρωνε ένα σκληρό καμτσίκι που κρατούσε και το έπαιζε στα χέρια της καθώς με κοιτούσε που κατέβαινε από το αυτοκίνητο. Με το κεφάλι χαμηλά ανεβαίνω τα πέντε σκαλοπάτια μέχρι την πόρτα και στέκομαι μπροστά της.
- Έφτασε επιτέλους η πιο πιστή πουτάνα που έχω.
- Μάλιστα κυρία μου, απάντησα.
- Ξέρεις τι συμβαίνει σε αυτό το σπίτι; Με ρωτάει.
- Μάλιστα κυρία μου. Απάντησα ξανά.
- Υπάρχει ακόμη χρόνος αν έχεις μετανιώσει να φύγεις, αλλά να ξέρεις ότι εάν περάσεις αυτή την πόρτα, δεν υπάρχει γυρισμός.
- Δε φεύγω κυρία μου απάντησα ξανά.
Τότε με πλησιάζει, φέρνει τα κατακόκκινα χείλη της κοντά στο αυτί μου και μου ψιθύρισε:
- Σου υπόσχομαι ότι όταν φύγεις από εδώ μετά από αυτό θα είσαι μια εντελώς άλλη Γιάννα από αυτήν που είσαι τώρα. Και θα πρέπει να κάνει μεγάλη προσπάθεια ο άντρας σου για να σε επαναφέρει μικρή καργιόλα.
Ένιωθα τρόμο αλλά και έντονη την επιθυμία να αφήσω το κορμί μου στα χέρια της. Έκανα δύο βήματα και πέρασα στο εσωτερικό του σπιτιού. Νιώθοντας το χαμόγελο της πίσω μου. Η πόρτα έκλεισε και το κλειδί γύρισε δύο φορές.
- Για να δούμε τώρα πόσο υπάκουη πουτάνα είσαι…
μου λέει και με διατάζει να σκύψω και να πιάσω τα γόνατα μου με τα χέρια μου. Το έκανα, ήρθε πίσω μου και με το καμτσίκι σήκωσε το φόρεμα και είδε την σφήνα που ήταν καρφωμένη στον κώλο μου, αλλά και τα υγρά πάνω στα πόδια μου. Ξαφνικά μία βουρδουλιά σκίζει τον αέρα και σκάει πάνω στα κωλομάγουλα μου. Έπνιξα το βογκητό μου στα χείλη μου.
- Καύλωσες μωρή καργιόλα; Σου είπα εγώ να καυλώσεις;
Κι άλλη μια βουρδουλιά έπεσε στον κώλο μου. Τώρα βόγκηξα από τον πόνο.
- Πονάς μικρή πουτάνα;
- Όχι κυρία μου, απάντησα.
- Ωραία, γιατί αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που σε περιμένουν.
- Μάλιστα κυρία μου είπα ξανά.
- Γυμνή τώρα...
άκουσα να μου λέει. Στάθηκα όρθια και τράβηξε τής τιράντες αφήνοντας το φόρεμα να πέσει κάτω. Σκύβω να λύσω τα πέδιλα. Άλλη μια βουρδουλιά ξανά πέφτει στον κώλο μου.
- Αυτά θα τα φοράς… μου φώναξε.
Έμεινα γυμνή μόνο με τα ψηλοτάκουνα και τη σφήνα πού εδώ και ώρα βίαζε τον κώλο μου.
- Πάμε τώρα… ήταν η εντολή.
Περπάτησα το διάδρομο μέχρι τη μαύρη πόρτα που οδηγεί στο υπόγειο. Γνώριμη διαδρομή, αλλά κάθε φορά η ίδια αγωνία. Κατεβήκαμε την σκάλα και η πόρτα έκλεισε. Φτάσαμε στο χώρο που είναι το βασίλειο κάθε ανθρώπου που έχει τα δικά μας βίτσια. Ο φωτισμός τον κάνει ακόμα πιο τρομακτικό. Οι αλυσίδες πού κρέμονται από ψηλά το τεράστιο τραπέζι με τούς κρίκους ο τοίχος των μαστιγίων ένα μεγάλο ράφι με δεκάδες εξαρτήματα βασανιστηρίων και τόσα άλλα κάνουν τα μάτια μου να ανοίγουν και την καρδιά να παγώνει.
- Έχω ετοιμάσει κάτι όμορφο για σήμερα μικρή πουτάνα. Όμορφο για εμένα, αλλά τραγικό για εσένα. Αυτό το βελούδινο κορμάκι θα είναι κάτι τελείως διαφορετικό στο τέλος. Ξέρεις βέβαια ότι πάντα υπάρχει ο τρόπος για να σταματήσει όλο αυτό... έτσι δεν είναι;
- Μάλιστα κυρία μου τον ξέρω. Απάντησα.
- Και; Με ρωτάει.
- Θα κάνω τα πάντα για να μην τον χρησιμοποιήσω κυρία μου, είπα.
- Είσαι μια πολύ δυνατή σκλάβα, το ξέρω. Αλλά σήμερα θα σε σπάσω πουτάνα, έχω καιρό να σε δω και είναι πολλά αυτά που μου έχουν λείψει από εσένα. Όπως οι φωνές σου όταν πονάς. Είναι η απόλυτη καύλα να σε ακούω ξεκωλιάρα.
Με τραβάει στη μέση του δωματίου. Δύο αλυσίδες κρέμονται από πάνω μου. Βάζει στα χέρια δύο δερμάτινες χειροπέδες και κουμπώνει τής αλυσίδες στους κρίκους. Μου ανοίγει τα πόδια, περνάει σε κάθε ένα αστράγαλο από ένα ίδιο δερμάτινο με κρίκο και τα κλειδώνει σε αντίστοιχες δέστρες στο πάτωμα. Τώρα ήμουν δεμένη σε σχήμα Χ. Πήγε στον τοίχο με τούς διακόπτες και γελώντας πατάει ένα κουμπί και αμέσως οι αλυσίδες στο ταβάνι άρχισαν να τεντώνονται. Νόμισα ότι θα ξεκολλήσει τα χέρια μου, αλλά σταμάτησε λίγο πριν μείνω εντελώς στον αέρα. Λίγο οι μύτες των παπουτσιών ακουμπούσαν στο πάτωμα. Όλο αυτό μαζί με την τεράστια σφήνα στον κώλο έκαναν το κορμί μου να υποφέρει. Παρ’ όλα αυτά όμως μόνο μικρά βογκητά έβγαιναν από το στόμα μου.
- Έφτασε η ώρα να δοκιμάσουμε την τύχη σου. Μου λέει. Βγάζει από ένα συρτάρι φακέλους με αριθμούς από το 1 έως το 10.
- Διάλεξε, μου λέει.
Κοιτούσα και προσπαθούσα να ψυχολογήσω τι κρύβεται μέσα σε κάθε έναν, αλλά μάταια. Διάλεξα λοιπόν και είπα:
- Τον νούμερο 7.
- Ωραία. Για να δούμε πόσο είσαι τυχερή!
Ανοίγει το φάκελο και διαβάζει αυτό που γράφει η κάρτα. Περνάει λίγο μου ρίχνει ένα βλέμμα και με χαρά μου ανακοινώνει δείχνοντας που παράλληλα. 40 μαστιγώματα σε όλο το κορμί.
- Τι λες πουτάνα; Θα τα καταφέρεις;
- Θα τα καταφέρω αφέντρα μου...
είπα αλλά με τρόμο στην φωνή. Γέλασε, πήγε μέχρι τα μαστίγια που υπάρχουν στον τοίχο και διάλεξε ένα μέτριο σε μήκος και λεπτό. Με πλησιάζει και άρχισε να κάνει κύκλους γύρω μου, σαν άγριο θηρίο που ετοιμάζεται να κατασπαράξει την λεία του. Σταματάει ξαφνικά πίσω μου και βάζει το χέρι στην σφήνα, και άρχισε να την πιέζει μέσα μου. Ο πόνος ήταν έντονος αλλά τέτοιος για να κάνει το μουνί μου να βγάλει και άλλα υγρά. Ξαφνικά τίποτα... σιωπή... μόνο η ανάσες μας. Και σε λίγο ο ήχος από τα τακούνια της. Ξανά σιωπή. Μπορούσα να ακούσω την καρδιά μου να χτυπάει στο στήθος μου. Και τότε.... ξαφνικά ένα βουητό στον αέρα και ένιωθα το μαστίγιο να κάνει κύκλους πίσω μου όταν το ίδιο ξαφνικά έπεσε με δύναμη στο κορμί μου. Η λεπτή λουρίδα έκανε μισό κύκλο στην πλάτη μου και η άκρη ήρθε και έπεσε πάνω στην αριστερή ρώγα μου.
- ΕΝΑ... ακούστηκε να φωνάζει.
- Αχ…
βγαίνει από το δικό μου στόμα. Μετά σχεδόν αμέσως άλλο ένα χτύπημα.
- ΔΥΟ... ΤΡΙΑ...
- Αχ θεέ μου... ούρλιαξα.
Όλη αυτή την ώρα ήταν πίσω μου, αλλά την είδα ξαφνικά να έρχεται μπροστά μου. Τέντωσε το χέρι με το μαστίγιο, το έστριψε και το έριξε ξανά στο τεντωμένο κορμί μου.
- ΤΈΣΣΕΡΑ...
Κραυγή βγαίνει από το στόμα μου ξανά μαζί με δάκρυα από τα μάτια μου.
- ΠΕΝΤΕ.... Πουτάνα θα σε σκίσω… μου φώναξε με φωνή γεμάτη μίσος.
- ΈΞΙ...
- Αχ… πονάω...
ούρλιαξα ξανά και άρχισα να προσπαθώ να φύγω από τα δεσμά μου, αλλά μάταια.
- ΕΠΤΑ.... Φωνάζει.
Ο πόνος πλέον είναι αφόρητος. Στα αυτιά μου πλέων άκουγα μόνο την φωνή της να μετράει και να ωρύεται. Τα ουρλιαχτά μου είχαν πάρει πλέον απόκοσμη μορφή. Λες και δεν έβγαιναν από ανθρώπινο στόμα. Αλλά δεν θα άφηνα να με νικήσει ο πόνος όσο αφόρητος και αν ήταν. Δεν θα το σταματήσω.
- ΤΡΙΑΝΤΑ... ακούω κάποια στιγμή.
- ΈΛΕΟΣ... όχι τόσο δυνατά, βρήκα την δύναμη να ουρλιάξω.
Και ήταν η στιγμή που το βλέμμα μου έπεσε πάνω της. Ήταν μια γυναίκα... ένα θηρίο πλημμυρισμένη στον ιδρώτα με τα μαλλιά της κολλημένα στο όμορφο πρόσωπο της να ανασαίνει βαριά αλλά με την απόλαυση να είναι ζωγραφισμένη παντού πάνω της. - Κανένα έλεος σε μία ξεσκισμένη πουτάνα σαν και εσένα. Μου λέει. Αλλά δέκα χτυπήματα σκέφτηκα. Θα αντέξεις Γιάννα.
- Τριάντα ένα, φώναξε.
- Όχι τόσο δυνατά σε παρακαλώ.
- Θα σε πεθάνω πουτάνα όσο και να παρακαλάς.
- Τριάντα δύο.
Κάθε χτύπημα με έφερνε πιο κοντά στην λιποθυμία. Χτυπιόμουν πάνω στα δεσμά μου.
- Τριάντα τρία... πιο δυνατά φώναξε ψώλα. Με καυλώνουν τα ουρλιαχτά σου.
- Τριάντα τέσσερα.
- Τριάντα πέντε.
Το μυαλό μου πλέον δεν έδινε εντολή στο στόμα μου να πει το παραμικρό. Μόνο κλάμα και βογκητά.
- Τριάντα έξι. Λίγο ακόμα σκύλα και θα χύσω.
Τα επόμενα τέσσερα χτυπήματα ήταν ότι πιο σαδιστικό έχω νιώσει στην ζωή μου.
- Τριάντα επτά, τριάντα οκτώ, τριάντα εννιά, σαράντα.
- Φτάνει. Όχι άλλο αφέντρα μου. Σβήνω. Πονάω.
Κραυγές αγωνίας και αφόρητο πόνου έλεγε το στόμα και η ψυχή μου. Και αυτά τα λόγια την έκαναν να με αγκαλιάσει και να βγάλει με μια φωνή τη λέξη.
- Χύνω καργιόλα, χύνω πουτάνα σκλάβα!
Το κεφάλι μου έπεσε μπροστά. Μία ανάσα βγήκε από τα σωθικά μου. Και ο χρόνος σταμάτησε. Η ώρα κύλησε. Δεν ξέρω πόση. Ξαφνικά μια ανάσα βαθιά βγήκε από το στόμα μου. Τα μάτια μου άνοιξαν και το θολό βλέμμα μου την είδε να κάθεται στο θρόνο της και να με κοιτά. Εγώ βρίσκομαι ακόμη στην ίδια θέση, το κορμί μου τότε έστειλε στον εγκέφαλο μου τα σήματα από τα σημάδια του βασανισμού μου και ο πόνος ζωντάνεψε και βογκητά μαζί με κλάμα έβγαζαν τα χείλη μου. Σηκώνεται και με πλησιάζει. Τότε ψιθύρισα:
- Λύσε με σε παρακαλώ. Δεν αντέχω άλλο.
- Δεν έχουμε τελειώσει ακόμα βρωμιάρα μου.
Μου απάντησε. Πήγε στον πάγκο της και άνοιξε ένα συρτάρι. Μεταλλικοί ήχοι έφτασαν στα αυτιά μου και όταν γύρισε είδα να κρατά τέσσερις μεταλλικές δαγκάνες που ήταν μεταξύ τους ενωμένες με λεπτές αλυσίδες.
- Όχι αυτό, όχι άλλο, σε εκλιπαρώ.
Τίποτα δεν την ένοιαζε πλέον, πήρε τις δύο στα χέρια της και ακουμπάει τις βασανισμένες ρώγες μου. Το κρύο μέταλλο έκανε το σώμα μου να παγώσει. Τής άνοιξε και της πέρασε σέ κάθε ρώγα. Μου χαμογέλασε και άφησε τής δαγκάνες να κλείσουν. Ένιωθα να καρφώνονται στη σάρκα μου και νέα ουρλιαχτά έβγαλε το στόμα μου.
- Δεν αντέχω, όχι...
Αυτή τίποτα. Σκύβει πιάνει της άλλες δύο πού κρέμονται από τής αλυσίδες και βάζει ένα σε κάθε μουνόχειλο. Χτυπιόμουν προσπαθούσα να το αποφύγω αλλά μάταια. Τις αφήνει και αυτές και ήταν σα να με χτυπάει ρεύμα.
- Μη, βγάλε το σε παρακαλώ.
- Έτσι μωρή πουτάνα... πόνα... φώναξε...
μου έλεγε, τραβούσε τις αλυσίδες και ξέσκιζαν οι δαγκάνες τη σάρκα από τής ρώγες και τα μουνόχειλα μου.
- Και τώρα ξεσκισμένη πόρνη ήρθε η ώρα να καταλάβεις γιατί αυτό το δωμάτιο είναι υπόγειο. Γιατί αλλιώς με αυτό που θα σού κάνω θα σε άκουγε όλη η πόλη. Μέσα στα δάκρυα και τούς πόνους προστέθηκε και ο πανικός. Τι άλλο θα μου κάνει θεέ μου; Πήγε ξανά στο συρτάρι της και πήρε κάτι που δε μπορούσα να δω. Το έκρυψε πίσω από την πλάτη της και με πλησιάζει. Έπιασε το πρόσωπο μου με το χέρι της και μου έδειξε αυτό που κρατούσε στο άλλο. Πάγωσα! Ένα τεράστιο πλαστικό παλούκι 20 εκατοστά μακρύ και χοντρό σαν το χέρι της ήταν μπροστά στα μάτια μου. Άρχισα να κλαίω. Δεν έβγαιναν λόγια από το στόμα μου. Μόνο κλάματα. Δε συγκινήθηκε, έσκυψε και με το ένα χέρι πιάνει την σφήνα πού ώρες τώρα ήταν καρφωμένη στον κώλο μου και με έσκιζε. Με το άλλο ακουμπάει το τεράστιο πλαστικό παλούκι στην τρύπα του μουνιού μου.
Ξαφνικά, χωρίς οίκτο και με όλη τη δύναμη της μου καρφώνει τον πλαστικό πούτσο βαθιά στο μουνί μου. Αυτό που ακολουθεί μόνο στα πιο ακραία σαδιστικά σενάρια μπορεί να δει και να ακούσει κανείς. Από το πιο βαθύ σημείο της ψυχής μου έφτασε στο λαρύγγι μου μία απόκοσμη και ζωώδης κραυγή.
- Μη! Όχι... Θεέ μου. Φτάνει, Χριστέ μου δε μπορώ άλλο, μη...
Με όλες της τις δυνάμεις με παλουκώνει. Με σκίζει και νομίζω ότι το μουνί και ο κώλος μου έχουν γίνει ένα. Αλλά αυτό που έγινε μετά δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψω. Ένα κύμα πόνου και καύλας βγήκε από κάθε χιλιοστό του βασανισμένου μου κορμιού και έφτασε να καίει την κλειτορίδα μου και το μουνί μου... και εκείνη τη στιγμή τραβάει τη σφήνα από την κωλοτρυπίδα μου και το παλούκι από το μουνί μου. Τότε τον αέρα στο υπόγειο έσκισε η κραυγή που ώρες τώρα φώλιαζε αλλά δεν είχε βγει μέχρι τότε.
- Χύνω, χύνω αφέντρα μου, χύνω!
Ένα τεράστιο ποτάμι υγρά ανακατεμένα με ότι άλλο μπορεί να έχει μια γυναίκα μέσα της έτρεξαν παντού γύρω μας. Ήταν η λύτρωση; Ήταν το τέλος;
Ευχαριστώ πολύ που διαβάσατε την ιστορία μου. Υπάρχει πολύ ακόμα. Θα χαρώ αν μάθω ότι θέλετε να σας τα πω.
Copyright protected OW ref: 184792
Έχει φτιάξει ένα υπέροχο σπίτι και έχει μετατρέψει το υπόγειο σε ένα εντυπωσιακό χώρο βασανιστηρίων που κόβει το αίμα σε αυτόν που θα τον αντικρίσει πρώτη φορά. Η σχέση μου με την κυρία Σοφία (αυτό είναι το όνομα της) δεν είναι καθόλου επαγγελματική. Είναι σχέση πάθους και πόνου. Μετά από αυτή την εισαγωγή θα ήθελα να μπω στο θέμα που θέλω να σάς αναφέρω. Χωρίς σειρά θα γράψω όσο πιο παραστατικά μπορώ κάποιες από τις σημαντικότερες συναντήσεις μου μαζί της.
Ήταν Οκτώβριος του 2018. Στο σπίτι έφτασε ένα δέμα με παραλήπτη εμένα. Το άνοιξα και ένοιωσε τα πόδια μου να κόβονται και την καρδιά να χτυπά δυνατά. Ήταν από αυτή. Μέσα είχε ένα μικρό κουτί και μια επιστολή. Διάβασα αυτό που έγραφε. "Φτάνω στην Ελλάδα στις 17/10 και στης 19 θα βρίσκομαι στο σπίτι. Στης 20/10 Θα πρέπει να βρίσκεσαι κι εσύ εκεί. Μέσα στο κουτάκι σού έχω ένα δώρο. Αυτό θα φορέσεις… ξέρεις που. Ένα κοντό κόκκινο φόρεμα χωρίς εσώρουχα και ένα ζευγάρι μαύρα πέδιλα. Μόνο αυτά. Και θα σε περιμένω. Κυρία Σοφία".
Με τα χέρια μου να τρέμουν ανοίγω το κουτάκι, μέσα υπάρχει ένα κόσμημα. Μια υπέροχη μεταλλική σφήνα πρωκτού, αρκετά χοντρή που στο τελείωμα είχε ένα κόκκινο πετράδι. Ένιωθα μούσκεμα το μουνί μου χωρίς καν να το αγγίξω. Το ίδιο βράδυ ενημέρωσα τον άντρα μου.
- Την περιμένεις τόσο καιρό. Σίγουρα θα έχει ετοιμάσει κάτι σπέσιαλ και αυτή την φορά. Μου είπε.
- Ναι , θα είναι άλλη μία επώδυνη συνάντηση, λέω.
- Εγώ θα έχω ετοιμάσει πάντως τα απαραίτητα για τα σημάδια σου, μου είπε και μου χαμογέλασε. Η μέρα έφτασε, ένα καυτό μπάνιο χαλάρωσε το κορμί μου, στο κρεβάτι υπάρχει το κόκκινο κοντό φόρεμα και δίπλα η σφήνα. Στο πάτωμα ένα όμορφο ζευγάρι ψηλοτάκουνα πέδιλα. Σκούπισα το σώμα και πήρα τη σφήνα. Λίγο λιπαντικό απλώθηκε και έπειτα έβαλα το ένα πόδι πάνω στο κρεβάτι και την οδήγησα στην άκρη της στενής κωλοτρυπίδας μου. Ένα απότομο σπρώξιμο και με μιας μπήκε μέσα μου ανοίγοντας με. Ένα βογκητό βγαίνει από το στόμα μου που σίγουρα ακούστηκε σε όλο το σπίτι. Αφού συνήλθα λίγο έβαλα το φόρεμα και έδεσα τα πέδιλα στα πόδια μου. Ένιωθα να σκίζομαι σε κάθε βήμα και η καύλα μου να χτυπάει κόκκινο. Στο σαλόνι ο άντρας μου με περίμενε με ένα χαμόγελο.
- Μωρό μου αυτή την φορά πραγματικά δε μπορώ να φανταστώ τι θα σού κάνει.
- Ούτε κι εγώ και αυτό είναι που με έχει αναστατώσει απίστευτα.
Είπα με αγωνία. Μου έδωσε ένα φιλί στο στόμα.
- Να απολαύσεις κάθε στιγμή, μου λέει.
- Αυτό είναι σίγουρο. Τα λέμε σε τρεις μέρες.
Έκλεισα την πόρτα και πήγα μέχρι το αυτοκίνητο. Ο πόνος στον κώλο μου έκανε το μουνί μου να βγάζει υγρά και αυτά να κυλάνε στα μπούτια μου. Όταν μάλιστα κάθισα στο κάθισμα ένας αναστεναγμός μου ξέφυγε. Και η σκέψη ότι θα οδηγήσω 60 χιλιόμετρα με αυτό το πράγμα στην κωλοτρυπίδα μου με αναστάτωσε. Η διαδρομή ήταν μεγάλη και κάθε ανωμαλία του δρόμου την έκανε και επώδυνη. Μία ώρα περίπου αργότερα φτάνω έξω από την μεγάλη καγκελόπορτα της αυλής της. Είχε περάσει καιρός από την τελευταία φορά που είχα βρεθεί εκεί και η αγωνία μου ήταν μεγάλη. Η πόρτα άνοιξε, σημάδι πως με είδε από την κάμερα. Μπήκα στον δρόμο της αυλής και έφτασα μπροστά στην όμορφη μεζονέτα που μέχρι τώρα έχω ζήσει της πιο δύσκολες, έντονες, και ερωτικές στιγμές τής ζωής μου. Και τότε τη βλέπω.
Φορούσε μία ολόσωμη μαύρη δερμάτινη φόρμα με ανοιχτό ντεκολτέ, που άφηνε σε θέα τα μεγάλα βυζιά της. Μαύρες μπότες και γάντια στα χέρια. Μία αλογοουρά τα μακριά μαλλιά της στόλιζαν το κεφάλι της. Μία εικόνα έντονα ερωτική αλλά και τρομακτική. Το λουκ συμπλήρωνε ένα σκληρό καμτσίκι που κρατούσε και το έπαιζε στα χέρια της καθώς με κοιτούσε που κατέβαινε από το αυτοκίνητο. Με το κεφάλι χαμηλά ανεβαίνω τα πέντε σκαλοπάτια μέχρι την πόρτα και στέκομαι μπροστά της.
- Έφτασε επιτέλους η πιο πιστή πουτάνα που έχω.
- Μάλιστα κυρία μου, απάντησα.
- Ξέρεις τι συμβαίνει σε αυτό το σπίτι; Με ρωτάει.
- Μάλιστα κυρία μου. Απάντησα ξανά.
- Υπάρχει ακόμη χρόνος αν έχεις μετανιώσει να φύγεις, αλλά να ξέρεις ότι εάν περάσεις αυτή την πόρτα, δεν υπάρχει γυρισμός.
- Δε φεύγω κυρία μου απάντησα ξανά.
Τότε με πλησιάζει, φέρνει τα κατακόκκινα χείλη της κοντά στο αυτί μου και μου ψιθύρισε:
- Σου υπόσχομαι ότι όταν φύγεις από εδώ μετά από αυτό θα είσαι μια εντελώς άλλη Γιάννα από αυτήν που είσαι τώρα. Και θα πρέπει να κάνει μεγάλη προσπάθεια ο άντρας σου για να σε επαναφέρει μικρή καργιόλα.
Ένιωθα τρόμο αλλά και έντονη την επιθυμία να αφήσω το κορμί μου στα χέρια της. Έκανα δύο βήματα και πέρασα στο εσωτερικό του σπιτιού. Νιώθοντας το χαμόγελο της πίσω μου. Η πόρτα έκλεισε και το κλειδί γύρισε δύο φορές.
- Για να δούμε τώρα πόσο υπάκουη πουτάνα είσαι…
μου λέει και με διατάζει να σκύψω και να πιάσω τα γόνατα μου με τα χέρια μου. Το έκανα, ήρθε πίσω μου και με το καμτσίκι σήκωσε το φόρεμα και είδε την σφήνα που ήταν καρφωμένη στον κώλο μου, αλλά και τα υγρά πάνω στα πόδια μου. Ξαφνικά μία βουρδουλιά σκίζει τον αέρα και σκάει πάνω στα κωλομάγουλα μου. Έπνιξα το βογκητό μου στα χείλη μου.
- Καύλωσες μωρή καργιόλα; Σου είπα εγώ να καυλώσεις;
Κι άλλη μια βουρδουλιά έπεσε στον κώλο μου. Τώρα βόγκηξα από τον πόνο.
- Πονάς μικρή πουτάνα;
- Όχι κυρία μου, απάντησα.
- Ωραία, γιατί αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που σε περιμένουν.
- Μάλιστα κυρία μου είπα ξανά.
- Γυμνή τώρα...
άκουσα να μου λέει. Στάθηκα όρθια και τράβηξε τής τιράντες αφήνοντας το φόρεμα να πέσει κάτω. Σκύβω να λύσω τα πέδιλα. Άλλη μια βουρδουλιά ξανά πέφτει στον κώλο μου.
- Αυτά θα τα φοράς… μου φώναξε.
Έμεινα γυμνή μόνο με τα ψηλοτάκουνα και τη σφήνα πού εδώ και ώρα βίαζε τον κώλο μου.
- Πάμε τώρα… ήταν η εντολή.
Περπάτησα το διάδρομο μέχρι τη μαύρη πόρτα που οδηγεί στο υπόγειο. Γνώριμη διαδρομή, αλλά κάθε φορά η ίδια αγωνία. Κατεβήκαμε την σκάλα και η πόρτα έκλεισε. Φτάσαμε στο χώρο που είναι το βασίλειο κάθε ανθρώπου που έχει τα δικά μας βίτσια. Ο φωτισμός τον κάνει ακόμα πιο τρομακτικό. Οι αλυσίδες πού κρέμονται από ψηλά το τεράστιο τραπέζι με τούς κρίκους ο τοίχος των μαστιγίων ένα μεγάλο ράφι με δεκάδες εξαρτήματα βασανιστηρίων και τόσα άλλα κάνουν τα μάτια μου να ανοίγουν και την καρδιά να παγώνει.
- Έχω ετοιμάσει κάτι όμορφο για σήμερα μικρή πουτάνα. Όμορφο για εμένα, αλλά τραγικό για εσένα. Αυτό το βελούδινο κορμάκι θα είναι κάτι τελείως διαφορετικό στο τέλος. Ξέρεις βέβαια ότι πάντα υπάρχει ο τρόπος για να σταματήσει όλο αυτό... έτσι δεν είναι;
- Μάλιστα κυρία μου τον ξέρω. Απάντησα.
- Και; Με ρωτάει.
- Θα κάνω τα πάντα για να μην τον χρησιμοποιήσω κυρία μου, είπα.
- Είσαι μια πολύ δυνατή σκλάβα, το ξέρω. Αλλά σήμερα θα σε σπάσω πουτάνα, έχω καιρό να σε δω και είναι πολλά αυτά που μου έχουν λείψει από εσένα. Όπως οι φωνές σου όταν πονάς. Είναι η απόλυτη καύλα να σε ακούω ξεκωλιάρα.
Με τραβάει στη μέση του δωματίου. Δύο αλυσίδες κρέμονται από πάνω μου. Βάζει στα χέρια δύο δερμάτινες χειροπέδες και κουμπώνει τής αλυσίδες στους κρίκους. Μου ανοίγει τα πόδια, περνάει σε κάθε ένα αστράγαλο από ένα ίδιο δερμάτινο με κρίκο και τα κλειδώνει σε αντίστοιχες δέστρες στο πάτωμα. Τώρα ήμουν δεμένη σε σχήμα Χ. Πήγε στον τοίχο με τούς διακόπτες και γελώντας πατάει ένα κουμπί και αμέσως οι αλυσίδες στο ταβάνι άρχισαν να τεντώνονται. Νόμισα ότι θα ξεκολλήσει τα χέρια μου, αλλά σταμάτησε λίγο πριν μείνω εντελώς στον αέρα. Λίγο οι μύτες των παπουτσιών ακουμπούσαν στο πάτωμα. Όλο αυτό μαζί με την τεράστια σφήνα στον κώλο έκαναν το κορμί μου να υποφέρει. Παρ’ όλα αυτά όμως μόνο μικρά βογκητά έβγαιναν από το στόμα μου.
- Έφτασε η ώρα να δοκιμάσουμε την τύχη σου. Μου λέει. Βγάζει από ένα συρτάρι φακέλους με αριθμούς από το 1 έως το 10.
- Διάλεξε, μου λέει.
Κοιτούσα και προσπαθούσα να ψυχολογήσω τι κρύβεται μέσα σε κάθε έναν, αλλά μάταια. Διάλεξα λοιπόν και είπα:
- Τον νούμερο 7.
- Ωραία. Για να δούμε πόσο είσαι τυχερή!
Ανοίγει το φάκελο και διαβάζει αυτό που γράφει η κάρτα. Περνάει λίγο μου ρίχνει ένα βλέμμα και με χαρά μου ανακοινώνει δείχνοντας που παράλληλα. 40 μαστιγώματα σε όλο το κορμί.
- Τι λες πουτάνα; Θα τα καταφέρεις;
- Θα τα καταφέρω αφέντρα μου...
είπα αλλά με τρόμο στην φωνή. Γέλασε, πήγε μέχρι τα μαστίγια που υπάρχουν στον τοίχο και διάλεξε ένα μέτριο σε μήκος και λεπτό. Με πλησιάζει και άρχισε να κάνει κύκλους γύρω μου, σαν άγριο θηρίο που ετοιμάζεται να κατασπαράξει την λεία του. Σταματάει ξαφνικά πίσω μου και βάζει το χέρι στην σφήνα, και άρχισε να την πιέζει μέσα μου. Ο πόνος ήταν έντονος αλλά τέτοιος για να κάνει το μουνί μου να βγάλει και άλλα υγρά. Ξαφνικά τίποτα... σιωπή... μόνο η ανάσες μας. Και σε λίγο ο ήχος από τα τακούνια της. Ξανά σιωπή. Μπορούσα να ακούσω την καρδιά μου να χτυπάει στο στήθος μου. Και τότε.... ξαφνικά ένα βουητό στον αέρα και ένιωθα το μαστίγιο να κάνει κύκλους πίσω μου όταν το ίδιο ξαφνικά έπεσε με δύναμη στο κορμί μου. Η λεπτή λουρίδα έκανε μισό κύκλο στην πλάτη μου και η άκρη ήρθε και έπεσε πάνω στην αριστερή ρώγα μου.
- ΕΝΑ... ακούστηκε να φωνάζει.
- Αχ…
βγαίνει από το δικό μου στόμα. Μετά σχεδόν αμέσως άλλο ένα χτύπημα.
- ΔΥΟ... ΤΡΙΑ...
- Αχ θεέ μου... ούρλιαξα.
Όλη αυτή την ώρα ήταν πίσω μου, αλλά την είδα ξαφνικά να έρχεται μπροστά μου. Τέντωσε το χέρι με το μαστίγιο, το έστριψε και το έριξε ξανά στο τεντωμένο κορμί μου.
- ΤΈΣΣΕΡΑ...
Κραυγή βγαίνει από το στόμα μου ξανά μαζί με δάκρυα από τα μάτια μου.
- ΠΕΝΤΕ.... Πουτάνα θα σε σκίσω… μου φώναξε με φωνή γεμάτη μίσος.
- ΈΞΙ...
- Αχ… πονάω...
ούρλιαξα ξανά και άρχισα να προσπαθώ να φύγω από τα δεσμά μου, αλλά μάταια.
- ΕΠΤΑ.... Φωνάζει.
Ο πόνος πλέον είναι αφόρητος. Στα αυτιά μου πλέων άκουγα μόνο την φωνή της να μετράει και να ωρύεται. Τα ουρλιαχτά μου είχαν πάρει πλέον απόκοσμη μορφή. Λες και δεν έβγαιναν από ανθρώπινο στόμα. Αλλά δεν θα άφηνα να με νικήσει ο πόνος όσο αφόρητος και αν ήταν. Δεν θα το σταματήσω.
- ΤΡΙΑΝΤΑ... ακούω κάποια στιγμή.
- ΈΛΕΟΣ... όχι τόσο δυνατά, βρήκα την δύναμη να ουρλιάξω.
Και ήταν η στιγμή που το βλέμμα μου έπεσε πάνω της. Ήταν μια γυναίκα... ένα θηρίο πλημμυρισμένη στον ιδρώτα με τα μαλλιά της κολλημένα στο όμορφο πρόσωπο της να ανασαίνει βαριά αλλά με την απόλαυση να είναι ζωγραφισμένη παντού πάνω της. - Κανένα έλεος σε μία ξεσκισμένη πουτάνα σαν και εσένα. Μου λέει. Αλλά δέκα χτυπήματα σκέφτηκα. Θα αντέξεις Γιάννα.
- Τριάντα ένα, φώναξε.
- Όχι τόσο δυνατά σε παρακαλώ.
- Θα σε πεθάνω πουτάνα όσο και να παρακαλάς.
- Τριάντα δύο.
Κάθε χτύπημα με έφερνε πιο κοντά στην λιποθυμία. Χτυπιόμουν πάνω στα δεσμά μου.
- Τριάντα τρία... πιο δυνατά φώναξε ψώλα. Με καυλώνουν τα ουρλιαχτά σου.
- Τριάντα τέσσερα.
- Τριάντα πέντε.
Το μυαλό μου πλέον δεν έδινε εντολή στο στόμα μου να πει το παραμικρό. Μόνο κλάμα και βογκητά.
- Τριάντα έξι. Λίγο ακόμα σκύλα και θα χύσω.
Τα επόμενα τέσσερα χτυπήματα ήταν ότι πιο σαδιστικό έχω νιώσει στην ζωή μου.
- Τριάντα επτά, τριάντα οκτώ, τριάντα εννιά, σαράντα.
- Φτάνει. Όχι άλλο αφέντρα μου. Σβήνω. Πονάω.
Κραυγές αγωνίας και αφόρητο πόνου έλεγε το στόμα και η ψυχή μου. Και αυτά τα λόγια την έκαναν να με αγκαλιάσει και να βγάλει με μια φωνή τη λέξη.
- Χύνω καργιόλα, χύνω πουτάνα σκλάβα!
Το κεφάλι μου έπεσε μπροστά. Μία ανάσα βγήκε από τα σωθικά μου. Και ο χρόνος σταμάτησε. Η ώρα κύλησε. Δεν ξέρω πόση. Ξαφνικά μια ανάσα βαθιά βγήκε από το στόμα μου. Τα μάτια μου άνοιξαν και το θολό βλέμμα μου την είδε να κάθεται στο θρόνο της και να με κοιτά. Εγώ βρίσκομαι ακόμη στην ίδια θέση, το κορμί μου τότε έστειλε στον εγκέφαλο μου τα σήματα από τα σημάδια του βασανισμού μου και ο πόνος ζωντάνεψε και βογκητά μαζί με κλάμα έβγαζαν τα χείλη μου. Σηκώνεται και με πλησιάζει. Τότε ψιθύρισα:
- Λύσε με σε παρακαλώ. Δεν αντέχω άλλο.
- Δεν έχουμε τελειώσει ακόμα βρωμιάρα μου.
Μου απάντησε. Πήγε στον πάγκο της και άνοιξε ένα συρτάρι. Μεταλλικοί ήχοι έφτασαν στα αυτιά μου και όταν γύρισε είδα να κρατά τέσσερις μεταλλικές δαγκάνες που ήταν μεταξύ τους ενωμένες με λεπτές αλυσίδες.
- Όχι αυτό, όχι άλλο, σε εκλιπαρώ.
Τίποτα δεν την ένοιαζε πλέον, πήρε τις δύο στα χέρια της και ακουμπάει τις βασανισμένες ρώγες μου. Το κρύο μέταλλο έκανε το σώμα μου να παγώσει. Τής άνοιξε και της πέρασε σέ κάθε ρώγα. Μου χαμογέλασε και άφησε τής δαγκάνες να κλείσουν. Ένιωθα να καρφώνονται στη σάρκα μου και νέα ουρλιαχτά έβγαλε το στόμα μου.
- Δεν αντέχω, όχι...
Αυτή τίποτα. Σκύβει πιάνει της άλλες δύο πού κρέμονται από τής αλυσίδες και βάζει ένα σε κάθε μουνόχειλο. Χτυπιόμουν προσπαθούσα να το αποφύγω αλλά μάταια. Τις αφήνει και αυτές και ήταν σα να με χτυπάει ρεύμα.
- Μη, βγάλε το σε παρακαλώ.
- Έτσι μωρή πουτάνα... πόνα... φώναξε...
μου έλεγε, τραβούσε τις αλυσίδες και ξέσκιζαν οι δαγκάνες τη σάρκα από τής ρώγες και τα μουνόχειλα μου.
- Και τώρα ξεσκισμένη πόρνη ήρθε η ώρα να καταλάβεις γιατί αυτό το δωμάτιο είναι υπόγειο. Γιατί αλλιώς με αυτό που θα σού κάνω θα σε άκουγε όλη η πόλη. Μέσα στα δάκρυα και τούς πόνους προστέθηκε και ο πανικός. Τι άλλο θα μου κάνει θεέ μου; Πήγε ξανά στο συρτάρι της και πήρε κάτι που δε μπορούσα να δω. Το έκρυψε πίσω από την πλάτη της και με πλησιάζει. Έπιασε το πρόσωπο μου με το χέρι της και μου έδειξε αυτό που κρατούσε στο άλλο. Πάγωσα! Ένα τεράστιο πλαστικό παλούκι 20 εκατοστά μακρύ και χοντρό σαν το χέρι της ήταν μπροστά στα μάτια μου. Άρχισα να κλαίω. Δεν έβγαιναν λόγια από το στόμα μου. Μόνο κλάματα. Δε συγκινήθηκε, έσκυψε και με το ένα χέρι πιάνει την σφήνα πού ώρες τώρα ήταν καρφωμένη στον κώλο μου και με έσκιζε. Με το άλλο ακουμπάει το τεράστιο πλαστικό παλούκι στην τρύπα του μουνιού μου.
Ξαφνικά, χωρίς οίκτο και με όλη τη δύναμη της μου καρφώνει τον πλαστικό πούτσο βαθιά στο μουνί μου. Αυτό που ακολουθεί μόνο στα πιο ακραία σαδιστικά σενάρια μπορεί να δει και να ακούσει κανείς. Από το πιο βαθύ σημείο της ψυχής μου έφτασε στο λαρύγγι μου μία απόκοσμη και ζωώδης κραυγή.
- Μη! Όχι... Θεέ μου. Φτάνει, Χριστέ μου δε μπορώ άλλο, μη...
Με όλες της τις δυνάμεις με παλουκώνει. Με σκίζει και νομίζω ότι το μουνί και ο κώλος μου έχουν γίνει ένα. Αλλά αυτό που έγινε μετά δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψω. Ένα κύμα πόνου και καύλας βγήκε από κάθε χιλιοστό του βασανισμένου μου κορμιού και έφτασε να καίει την κλειτορίδα μου και το μουνί μου... και εκείνη τη στιγμή τραβάει τη σφήνα από την κωλοτρυπίδα μου και το παλούκι από το μουνί μου. Τότε τον αέρα στο υπόγειο έσκισε η κραυγή που ώρες τώρα φώλιαζε αλλά δεν είχε βγει μέχρι τότε.
- Χύνω, χύνω αφέντρα μου, χύνω!
Ένα τεράστιο ποτάμι υγρά ανακατεμένα με ότι άλλο μπορεί να έχει μια γυναίκα μέσα της έτρεξαν παντού γύρω μας. Ήταν η λύτρωση; Ήταν το τέλος;
Ευχαριστώ πολύ που διαβάσατε την ιστορία μου. Υπάρχει πολύ ακόμα. Θα χαρώ αν μάθω ότι θέλετε να σας τα πω.
Copyright protected OW ref: 184792
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.