Στο αεροπλάνο

στρώμα που ήθελε να ξαπλώσει πάνω.. και ο ήλιος τα έκανε χρυσαφιά. Μια βαθιά αντρική φωνή τη συνέφερε..

-    «Κι εσένα σου αρέσει να χάνεσαι; Παρακολούθησα για λίγο το βλέμμα σου που χάθηκε στα πέρατα της συννεφιάς και μετά έκλεισες τα βλέφαρα. Δεν θα ‘θελες να είναι το απαλό σου στρώμα;»

Της μίλησε κοιτώντας και ο ίδιος έξω. Σα να μην της έδωσε σημασία αρκετή, αλλά ταυτόχρονα ήταν εκεί μπροστά του. Την παρατηρούσε ώρα τώρα να χάνεται. Χάζευε τις ηλιαχτίδες που τη χάιδευαν στο πρόσωπο, στο λαιμό της...

-    «Όχι, δε θα ήθελα τα σύννεφα να είναι το απαλό μου στρώμα. Θα ήθελα το στρώμα μου να είναι τα σύννεφα. Και να ξυπνάω το πρωί και να βλέπω αυτή την απέραντη ομορφιά..»

Λίγες φορές της έπιαναν κουβέντα χωρίς την πρώτη ατάκα: «Πώς σε λένε; Το ονοματάκι σας δεσποινίς; Θα μπορούσατε να μου χαρίσετε το όνομά σας;». Λες και έπαιζε ρόλο αν τη λένε Μαρία, Αφροξυλάνθη ή Νεφέλη.. Νεφέλη.. τι όμορφο όνομα!

Λες να της αρέσει γιατί της φέρνει στο μυαλό αυτά τα σύννεφα; Λες να τα απολαμβάνει μαζί της και αυτός ο γοητευτικός άντρας που κάθεται δίπλα της και δεν τον είχε προσέξει νωρίτερα;
...Ίσως..

-    «Εσύ τι σκέφτεσαι όταν τα κοιτάς;» τολμά να τον ρωτήσει.

Το σκέφτηκε λίγο, η παύση του ίσως να την έκανε να αναρωτηθεί γιατί δεν απαντάει. Να πει την αλήθεια κι ότι γίνει ή να πει κάτι ρομαντικό;

-    «Σκέφτομαι πως είναι να τα σκίζει το αεροπλάνο, πως θα ένιωθα αν ήμουν στη θέση του».

Μια παιδική απάντηση έφυγε από τα χείλη του. Άλλωστε αυτό σκεφτόταν πάντα όταν πετούσε.

-    «Όμως αυτή τη φορά δεν κοιτούσα τα σύννεφα, ομολογώ. Κοιτούσα την αντανάκλαση του φωτός».

Σκέφτηκε ότι παρασύρθηκε πάλι. Πάντα είχε μια ανασφάλεια με άγνωστους. Όμως όταν η σκέψεις γίνονταν λόγος δε μπορούσε να κρατηθεί. Έλεγε αυτό που δεν ήθελε να πει πολλές φορές. Αυτό μπορούσε άνετα να το διακρίνει κανείς στο πρόσωπο του. «Πάλι το ‘πα!» σκέφτηκε. «Δεν πειράζει όμως... πρώτη φορά είναι που αποκαλύπτω τη σκέψη μου; Αφού θέλω τόσο να δω τι θα γίνει». Σταμάτησε τη σκέψη και την ξανακοίταξε…

Αναρωτιέται.. Εξάπτει τη φαντασία της. Τι εννοούσε με αυτό που είπε; Αισθάνεται πως τη φλερτάρει και ομολογεί πως της αρέσει. Τώρα την κοιτάει και κρέμεται από τα χείλη της. Πόσο αμήχανα νιώθει... Την εξιτάρει. Να το δείξει;

..Δεν πειράζει.. Και τι έχει να χάσει; Στο κάτω-κάτω έκανε αυτό το ταξίδι μόνο για τον εαυτό της. Μετά απ' όσα πέρασε, της αξίζει λίγη πολυτέλεια. Και τι καλύτερο από γοητευτικό φλερτ με έναν άγνωστο;

-    «Το φως αντανακλάται σε πολλά αντικείμενα μέσα στο αεροπλάνο. Εσύ την εντόπισες σε κάποιο συγκεκριμένο;» του είπε δήθεν αθώα.

…αλλά προσπάθησε να περάσει στο ύφος της ερώτησής της όλες αυτές τις πρόστυχες σκέψεις που κατέκλυσαν το μυαλό της και τη φαντασία της από τη στιγμή που της μίλησε. «Μήπως το παρακάνω;» σκέφτηκε. «Στο διάολο όλοι οι ενδοιασμοί μου. Δε θα ζήσω τη ζωή μου με αυτούς.. Και ο Θεός βοηθός...»

Η απάντηση της τον διαπέρασε σαν ρεύμα. Κρατήθηκε. Την κοίταξε πιο έντονα.

-    «Μου αρέσει η ανάκλασή του πάνω σου, όπως σε φωτίζει… από τα μάτια, τα χείλη και όλο το πρόσωπο, μέχρι όλο το εμφανές σου».

Η καρδιά του χτύπησε δυνατά σαν μια αρρυθμία. Σκέφτηκε ότι το ύφος της την προδίδει. Και την κοίταξε έντονα στα χείλη, στα μάτια.

-    «Μου άρεσε όπως κάνει τα χρώματα σου έντονα και σε φωτίζει σα χρυσάφι».

Οι σκέψεις του άλλαξαν, σκέφτηκε πόσο τώρα ήθελε να την αγγίξει. Γοητευμένος την κοιτούσε, το βλέμμα του την εξερευνούσε, όμως γρήγορα το γύριζε στα μάτια της. Δεν ήθελε να προδώσει όσα φώναζε η σκέψη του.

Ένιωσε να ανατριχιάζει.. Τα λόγια του ήταν σχεδόν ποιητικά. Την κατάλαβε. Αυτό δεν ήθελε; Στις σκέψεις όμως ήταν πιο τολμηρή από τις πράξεις. Να κάνει πίσω; Ποτέ δεν έκανε, γιατί να κάνει τώρα; Το βλέμμα του τη διαπερνούσε. Ούτε ο οφθαλμίατρος δεν την κοιτούσε τόσο έντονα και εξερευνητικά. Μήπως όμως δεν κοιτούσε μόνο τα μάτια της; Μήπως; Σίγουρα.. «Κρατιέται», σκέφτηκε. «Παλεύει κι αυτός μέσα του...». Με μια κίνηση που ήταν σίγουρη ότι θα μετανιώσει αργότερα, πήρε το χέρι του απαλά και φίλησε το δείκτη του. Δεν μπορούσε να εκφραστεί με λόγια.. Ήθελε μόνο να νιώσει το δέρμα του στην άκρη της γλώσσας της. Το μετάνιωσε ήδη. Το άφησε απότομα χωρίς να πει κουβέντα. Τώρα;

Το χέρι του δεν έπεσε, συνέχισε απαλά στο πρόσωπο της. Ακουμπούσε τις ηλιαχτίδες της. Ήταν τόσο θερμή. Έφτασε και χάιδεψε το λοβό του αφτιού της, κατέβηκε απαλά στο λαιμό της μια φευγαλέα κίνηση προς το στήθος της. Και μαζεύτηκε.

-    «Μάλλον μπέρδεψα τους ήλιους…» της ψιθύρισε καθώς την πλησίασε κι άλλο.

Έσυρε πάλι το χέρι του στο λαιμό της και πίσω στα μαλλιά της. Ένιωσε την ανάσα της πιο έντονη... έκανε να την τραβήξει πιο κοντά του. Μια κίνηση με τόση σιγουριά.

..Δε σκεφτόταν τίποτα. Πόσο καιρό αλήθεια έχει να νιώσει έτσι; Τα απαλά του χάδια την έχουν συνεπάρει και θέλει να ξαπλώσουν μαζί στο στρώμα με τα σύννεφα. Σήκωσε τα μάτια της που τόση ώρα κοιτούσαν κάτω από ντροπή και είδε τον πόθο στα μάτια του. Οι κόρες είχαν διασταλεί και φαινόταν να τη θέλει με όλο του το είναι. Δεν άντεξε, έγλυψε το περίγραμμα των χειλιών του και περίμενε την ανταπόκρισή του. «Μία κίνηση τη φορά», σκέφτηκε. Αλλά περίμενε με τόση ανυπομονησία τη δική του..

Η τόλμη της, του άρεσε τόσο πολύ. Την έφερε απότομα κοντά του και τη φίλησε με όσο πάθος είχε εκείνη τη στιγμή. Άλλωστε στη θέση οι δυο τους ήταν. Σταμάτησε, την κοίταξε παθιασμένα. Χαμογέλασε λίγο. Είδε στο βλέμμα της την απορία του χαμόγελου, έκανε λίγο πίσω και ανασήκωσε το διαχωριστικό του καθίσματος. Κουνήθηκε ελάχιστα προς εκείνη, την έπιασε από την μέση και την έφερε σχεδόν πάνω του. Το χέρι του πλανήθηκε στο δέρμα της απαλά. Της δάγκωσε τα χείλη.

Γιατί αυτός ο άντρας της έκανε όσα την τρελαίνουν; Λες και την ήξερε χρόνια. Όταν σταμάτησε αυτός νωρίτερα, προσγειώθηκε στην πραγματικότητα, κοίταξε γύρω της, πάλι καλά οι περισσότεροι κοιμούνται. Τώρα που νιώθει όμως το κορμί του κολλημένο πάνω της, δε σκέφτεται τίποτα. Θέλει να απολαύσει το τώρα, εδώ, στα σύννεφα. Ακουμπάει τολμηρά το χέρι της χαμηλά στην κοιλιά του, όπου αποδεικνύεται ότι έβλεπε νωρίτερα στα μάτια του.

Ένιωσε το χέρι της, να τον χαϊδεύει και να τον ερεθίζει τόσο. Κύλησε το χέρι του μέσα από το ντεκολτέ της. Βούτηξε κυριολεκτικά το στήθος της, άφησε τα χείλη της, φίλησε το λαιμό της, σκέφτηκε ότι δεν έχουν χρόνο πολύ. Σταμάτησε, την κοίταξε. Ήθελε να της πει ότι τώρα είναι ώρα. Απότομα έχωσε το χέρι του ανάμεσα στα πόδια της…

Έχει τρελαθεί, νιώθει να στάζει, η καρδιά της χτυπάει δυνατά. Με μια κίνηση σηκώνει τη φούστα της, παραμερίζει το εσώρουχο της και κάθεται πάνω του. (Τι έμπνευση ήταν το πρωί που ντυνόταν οι ψιλές κάλτσες αντί για καλσόν). Επιτέλους τον νιώθει μέσα της πολύ σκληρό…

Της βουτάει το σφιχτό της απαλό κώλο με δύναμη. Την κουνάει δυνατά στο ρυθμό και γλιστράει μέσα της άγρια αλλά και αθόρυβα. Δαγκώνει το λαιμό της και το στήθος της. Τον σφίγγει δυνατά, θέλει να τον νιώσει παντού, μπήγει τα νύχια της στην πλάτη του, δεν αντέχει άλλο... οι συσπάσεις της την προειδοποιούν, η έκρηξη δεν αργεί…

Την καταλαβαίνει όπως έχει κλείσει τα μάτια της. Την κουνάει όλο και πιο περίτεχνα έτσι να ερεθίζεται και εκείνος. Θέλει να τελείωσει μέσα της να εκραγούν μαζί. Τα δάχτυλα του χώνονται μέσα της από πίσω.

...και... δεν κρατιέται άλλο.. τελειώνει και τον νιώθει να την ακολουθεί... Αισθάνεται τα υγρά του μέσα της. Του δίνει ένα φιλί στο λαιμό και γυρνά στη θέση της ισιώνοντας τη φούστα της. Το καλύτερο ταξίδι της ζωής της... Οι υπόλοιποι επιβάτες έχουν ξυπνήσει. Την πλημμυρίζει ντροπή, αλλά και άπλετη ικανοποίηση...

Τόσο έντονο και γρήγορο… θα ‘θελε να την ξαναδεί. Του ψιθυρίζει στο αφτί:

-    «Εύχομαι να απολαύσατε το ταξίδι σας κύριε..» και φεύγει… «Καλή συνέχεια!»