Είχε πάει οκτώ η ώρα το βράδυ και ακόμη βρισκόμουν στο γραφείο. Ο εργοδότης μου, ένας μέτριος σε ύψος με όμορφο μελαμψό χρώμα δέρματος, μαύρα μαλλιά, γκριζοπράσινα μάτια και ένα διαβολικό μουσάκι στο κάτω χείλος, μπορεί να ήταν γοητευτικός αλλά δεν του είχα ιδιαίτερη αδυναμία.
Πως μπορούσα άλλωστε με τις τόσες υπερωρίες και τις τόσες απαιτήσεις του που δεν είχαν καμία σχέση με την εργασία μου. Πολλές φορές σκεφτόμουν να του φωνάξω κατάμουτρα ότι δεν είμαι η υπηρέτριά του, αλλά η γραμματέας του.
Εκείνο το βράδυ είχε πελάτες και δεν με άφηνε να φύγω, σε περίπτωση που θα έπρεπε να τους σερβίρω κάτι. Η παρέα μου με περίμενε εδώ και ώρα στο στέκι μας.
Όταν βγήκε για λίγο από το γραφείο και είδε την έκφραση την κακόκεφη στο πρόσωπο μου, ήρθε κοντά, έσκυψε αργά πάνω από το γραφείο μου, μου έπιασε το σαγόνι σφιχτά με το ένα χέρι, το άλλο το πίεσε πάνω στο δικό μου που ακουμπούσε το γραφείο, και σε απόσταση αναπνοής μου ψιθύρισε:
- «Νιώθεις πως μου κόβεται η αναπνοή;»
- «Γιατί;», τον ρώτησα.
- «Καυλώνω όταν σε διατάζω και με ακούς. Μην τολμήσεις να μου αντιμιλήσεις ποτέ! Ακούς; Και συμμάζεψε τις βυζάρες σου στο πουκάμισο μέσα. Προκαλείς!», μου απάντησε.
Εκείνη την ώρα μου κόπηκε και μένα η αναπνοή. Έγνεψα καταφατικά και τότε εκείνος με άφησε και επέστρεψε στο γραφείο του.
Την επόμενη μέρα, δεν τολμούσα να τον κοιτάξω στα μάτια. ‘Έστελνα τις άλλες κοπέλες στο γραφείο του για οποιαδήποτε δουλειά και προσπαθούσα να είμαι αόρατη. Αλλά την ώρα που πήγα να βγάλω κάτι φωτοτυπίες στο δωμάτιο το διπλανό, μη ακούγοντας τα βήματα του λόγω της φασαρίας, ένιωσα ξαφνικά ένα χέρι να μου τραβάει τα μαλλιά και ένα στόμα να μου δαγκώνει το αφτί.
- «Αν καταλάβω ότι με αποφεύγεις, θα σου τις βρέξω. Θα σου δώσω τέτοια σκαμπίλια στο κωλαράκι σου, που δεν θα μπορέσεις να κάτσεις για μέρες σ’ αυτή την καρέκλα παρά μόνο στο καυλί μου!»
Με διέταξε να αφήσω τις φωτοτυπίες και να πάω στο γραφείο του με το κινητό μου και να τον περιμένω εκεί. Εγώ, μαγνητισμένη από κάτι που μου ήταν άγνωστο, έκανα ακριβώς ότι μου ζήτησε, χωρίς να πω κουβέντα.
Γύρισε στο γραφείο του, μάζεψε κάποια έγγραφα από το γραφείο, κάθισε στην καρέκλα του και με διέταξε να καθίσω πάνω στο γραφείο και να ανοίξω τα πόδια μου.
- «Χωρίς να βγάλεις το κιλοτάκι, θα βάλεις το κινητό σου στο μουνάκι σου, το οποίο είμαι βέβαιος ότι είναι υγρό. Θα το βάλεις λοιπόν βαθιά μέσα και θα ακουμπήσεις τα χέρια σου ξανά στο γραφείο».
Έκανα ότι μου ζήτησε χωρίς να έχω στο νου το επακόλουθο.
- «Πες μου τον αριθμό του κινητού σου!», διέταξε.
Με κομμένη αναπνοή και την καρδιά μου να χτυπάει τρελά του είπα τον αριθμό ενώ αυτός τον καλούσε από το δικό του κινητό. Ξαφνικά άρχισε να δονείται το κινητό μες στο μουνί μου και οι συσπάσεις της καύλας μου το έσπρωχναν προς τα έξω. Έβαλε το χέρι του στο κινητό χωρίς να με αγγίξει, και το πίεζε προς τα μέσα. Και όσο αυτό προσπαθούσε να βγει, αυτός το έσπρωχνε μέσα.
- «Έχεις γίνει μούσκεμα ψώλα. Στάζει το μουνί σου. Θέλεις να σου τον χώσω βαθιά, το νιώθω. Αλλά δεν θα σου κάνω την χάρη να σε γαμήσω…»
Με πρόσταξε να βάλω τα βυζιά μου στο στόμα και να τα πιπιλάω μέχρι να τελειώσω για να μην ακουστώ κιόλας. Υπάκουσα. Ρουφώντας το δεξί μου βυζί, άρχισα να βγάζω σιγανές κραυγές, καθώς αυτός καλούσε συνέχεια στο κινητό. Τελείωσα δαγκώνοντας τη ρώγα μου.
Η πούτσα του φαινόταν τεράστια μέσα από το υφασμάτινο παντελόνι και με καύλωνε που την έβλεπα να κουνιέται. Ένιωθα πως ήθελε να πεταχτεί έξω και να μπει μέσα μου. Ήθελα να του την γλείψω και να του ρουφήξω τα χύσια μέχρι την τελευταία σταγόνα και να τα πιω σαν να ήταν το πιο νόστιμο ρόφημα στον κόσμο. Αλλά είχε τον εαυτό του υπό έλεγχο.
Έβγαλα το κινητό από το μουνί μου και σηκώθηκα από το γραφείο. Φεύγοντας μου είπε:
- «Πάρε αυτά τα χαρτιά μαζί σου, πουτάνα. Αύριο θέλω να μου πάρεις μια λαμπάδα από το κατάστημα απέναντι. Την χρειάζομαι για μια δουλειά…»
- «Βεβαίως!», του απάντησα και έφυγα με μια ικανοποίηση που δεν είχα φανταστεί ότι καν υπήρχε.
Ανυπομονούσα να έρθει το αύριο όπου θα γινόμουν και πάλι το παιχνιδάκι του…
(Copyright protected OW ref: 8306)