Kυριακή πρωί στη γλυφάδα

Μια Κυριακή του Απρίλη....... με ένα εκνευριστικό ψιλόβροχο και μια μαυρίλα στον ουρανό και τη διάθεση μου στον πάτο (ανήκω σε αυτά τα απίθανα πλάσματα που οι μεταβολές του καιρού επηρεάζουν άμεσα την διάθεση μου) πήρα την εφημερίδα μου παραμάσχαλα και κατηφόρισα προς τις μισητές καφετέριες της γειτονιάς μου, στις οποίες πάω μόνο Κυριακές πρωί-πρωί (πριν ξεχυθούν οι βάρβαροι) ή όταν βρέχει οπότε πάλι δεν έχει πολλούς βαρβάρους! Με όλα αυτά καταλαβαίνετε ότι Κυριακή, 09.30 και με βροχή, ήμουνα στο chocolat εγώ και 4(!!) σερβιτόροι. Σας είπα ότι μένω Γλυφάδα?? (επίσης σας είπα ότι μου αρέσει να γκρινάζω?!)

Ήμουνα λοιπόν που λετε, καθισμένη στο τραπέζι μου, φορώντας τις φόρμες μου, τα γυαλιά μου (μια και ούτε τους φακούς μου δεν είχα διάθεση να βάλω) και εννοείται ότι ήμουν άβαφη και γενικά ατημέλητη και απολάμβανα την πιο τέλεια σοκολάτα που φτιάχνει καφετέρια στα όρια του Νομού Αττικής (για αυτό πάω εκεί και ας μην γουστάρω τους «δήθεν» και «κάπως» που μαζεύει εκεί -ακόμα και οι σερβιτόροι είναι «δήθεν».) Καταλαβαίνετε ότι με τετοια αμφίεση δεν περίμενα να συναντήσω τον άντρα της ζωής μου και να πεσει και ξερός!

Απολάμβανα λοιπόν τις πρώτες γουλιές από τη σοκολάτα μου, και μετά πήρα αγκαλιά την εφημερίδα και άρχισα το τελετουργικό του διαβάσματός της. Αφού έχω βολευτεί και κυριολεκτικά έχω βουλιάξει στο καναπεδάκι μου και απολαμβάνω την εφημερίδα και τη σοκολάτα μου, νιώθω μια «γνώριμη» ανατριχίλα στην σπονδυλική μου στήλη, ξέρετε, αυτή την ανατριχίλα όταν καποιος σε «καρφώνει» και σε φαντασιώνεται σε διάφορες στάσεις του Κάμα Σούτρα.

Ομολογώ ότι ειχα καιρό να το πάθω. Αποφάσισα να το απολαυσω πριν με το βλέμμα μου εντοπίσω την πηγή αυτής της αίσθησης. Ταχα αδιάφορα, σηκωσα τα ματια μου απο την εφημερίδα και φυσικά δεν ηταν δυσκολο να εντοπίσω τον δευτερο πελάτη, εκτός απο μένα στα δεξιά μου. Βρέθηκα να κοιτάω δυο απίστευτα γκρίζα μάτια, σχεδόν αποκοσμα, τα οποία ανηκαν σε εναν τυπο γύρω στα 45, τολμώ να σκεφτώ.

Τα μάτια μας έμειναν καρφωμενα για πολύ ώρα -όπως μου φάνηκε - μεχρι που κοκκινιζοντας (επίσης κατι που ειχα να παθω καιρό!!) τράβηξα το βλέμμα μου πρώτη. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ στην εφημερίδα, αλλά ήταν αδύνατο. Ενιωθα το βλέμμα του, να ταξιδεύει πανω μου, και ειλικρινά ήθελα να τραβήξω τα μαλλιά μου για τα χάλια μου! Μα βρήκα μερα να μη βάλω έστω ενα τζιν, σκεφτόμουνα. Και μέσα στη μαυρη απελπισία, ριχνω παλι ένα κλεφτό βλέμμα στον τυπο διπλα.

Αυτός είχε αφησει ολα τα προσχήματα, ειχε παρατήσει την εφημεριδα του και με κάρφωνε ανελέητα. Προσπαθούσα να καταλάβω, αν στα αληθεια με γούσταρε και τι θα μπορούσαμε να κανουμε πρωί-πρωί. Και εκει που η εφημεριδα ειναι έτοιμη να πεσει αποτα χέρια μου, σηκώνεται, πλησιάζει, καθεται στο απέναντι καναπεδακι απο μένα, και παίρνοντας την εφημερίδα απο τα χέρια μου, την άφησε δίπλα του.

Πρέπει μια άναυδη έκφραση να την ειχα!! Μου κλείνει ματι (σας ειπα ότι τα ματια του ηταν εκπληκτικά??) και μου λέει: «Θάνος. Καλή η σοκολάτα?»

«Καλημέρα. Μαίρη. Τέλεια, δοκίμασε» και του σπρώχνω το φλιτζάνι.

Πϊνει μια γουλια απ'τη σοκολάτα μου και λέει «Μμμμ.....τέλεια. Θα ήθελα να τη δοκιμάσω και με άλλο τρόπο» είπε με νόημα.

«Εισαι λιγάκι επιθετικός» σχολίασα.

«Μα νομίζω, ότι σου αρέσει.» είπε.

Τώρα να σας πω ότι δεν μου άρεσε, ψέματα θα σας πω! Η συζήτηση που ξεκίνησε, ήταν ακρως ενδιαφέρουσα και λιγάκι σουρεαλιστική για πρωί βροχερής Κυριακής, αλλά ο τύπος ήταν γάτος. Και φυσικά η πείρα μίλησε, και τι τα θέλετε, όταν ένας άντρας ξέρει να φέρεται σε μια γυναίκα, εεεεε, αυτή η γυναίκα δεν έχει καμία ελπίδα, παρά να παραδοθεί. Και εγώ, τι να έκανα, μια κακοντυμένη γυναίκα ήμουνα που την κανακευαν σαν να ηταν η βασίλισσα της Αγγλίας!!

Κάποια στιγμή, μετά απο 2 και κάτι(!!) ώρες βρισκόμαστε, να φεύγουμε μαζί απο το καφέ. «Δεξιά» μου λέει βγαίνοντας, μερικά μέτρα πιο κάτω, μου λέει «Εδώ είμαστε» και σταματάει δίπλα απο μια Μερσεντές, διθεσια, κάμπριο. Και μου ανοίγει την πορτα του συνοδηγού. «Πως σου φαίνεται το μωρό μου?» ρωτάει. «Οκ» απαντάω. Κόμπλαρε. Βρε παιδιά, δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου, αλλά ποτέ δεν τα πηγαινα καλά με τα αυτοκίνητα. «Ωωωω, συγνώμη. Μήπως έπρεπε να βγάλω κάποιο επιφώνημα θαυμασμού? Δεν έδειξα το πρέπον δέος?» του λέω χαμογελώντας. «Ουάου, cool!!» συνεχίζω. «Πέρνα, μέσα. Εισαι απίθανη» λέει γελώντας.

Κάθισε στη θεση του οδηγού και έβαλε μπρος. «Τι κρίμα που ο καιρός δε βοηθάει να ανοίξουμε την οροφή» του λέω. «Μπα, τώρα αλλάξαμε γνώμη για το αυτοκίνητο?» ρωτάει. «Γιατί ολοι οι άντρες τρώτε κολλημα με τα αυτοκίνητα?» εκφράζω τη χρόνια απορία μου στην οποια κανεις μεχρι σημερα δεν εχει απαντήσει ικανοποιητικά. «Τι μουσική να βάλω?» ρωτάει. «Τι μουσική έχεις?» ρωτάω. Μου πιάνει 6-7 cd τα οποία είναι μια ευχάριστει έκπληξη. Βάλε αν θες κατι απο αυτά, αλλιώς ραδιο. Επιλέγω Solomon Burke. Με κοιτάζει εκστασιασμένος.

Ωραία, σκέφτομαι. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι δεν ξερω που πάμε! Το λέω δυνατά. Γελάει. Σπιτι. Μου απαντάει. Σε ερώτηση που ειναι αυτο. Μου απαντάει. Χαλάνδρι. Δε λεω κατι άλλο. Χαλαρώνω. Απολαμβάνω τη διαδρομη. Δεν έβρεχε πια. Του ζηταω να ανοιξει την οροφή. Ρωτάει αν θα αντέξω. Του ειπα να δοκιμασουμε. Κανει στην ακρη κατεβαζει την οροφή. Ξεκινάει πάλι. Απολαμβάνω τη μουσική, την κουβέντα, τον ψιλοπαγωμενο αέρα. Του το λέω και παλι γελάει. Σχολιάζει ότι του αρέσει. Οταν τον ρωταω τι. Απανταει αόριστα.

Το χέρι του αφήνει το λεβιέ και βρίσκει το γονατό μου. Μια λοξή ματιά του με λιγώνει. Εχει την εκφραση του παιδιού που κανει αταξια. Του το λέω και παλι γελάει. Το χέρι του ανηφορίζει. Κριμα που φοράω φόρμα. Σχολιάζω. Πολυ κρίμα, συμφωνεί. Δεν επιμενει παραπανω. Συνεχίζουμε τη συζήτηση. Μου αρέσει. Νιώθω πολύ ανετα. Δεν αφηνω σκέψεις του τύπου «μα τι κανεις τωρα?» να χαλασουν την ατμόσφαιρα.

Φτάνουμε. Ενα γκαράζ ανοίγει αυτόματα να μας υποδεχτεί. Σβήνει τη μηχανή. Κατεβαίνει και γρηγορα κανει το γυρω να μου ανοίξει την πόρτα. Βγαίνω, δεν εχει κανει πισω, τα σωματα μας σχεδόν ακουμπάνε. «Μπορώ??» με ρωτάει και πριν καταλάβω για τι πραγμα μιλαει νιώθω την ανασα του στα χείλη μου και ενα απαλό αλλα ιδιαίτερα επιμονο φιλί που με εκανε να χάσω λιγο την ανασα μου.

«Ηθελα να το κανω αυτό, απο την πρωτη στιγμή που σε είδα στο καφέ» μου λέει. «Και περιμενες τόση ώρα ??» του λέω. Βάζει τα γέλια. «Γλυκειά μου, εισαι τρομερή» μου λέει. «Και έχω την υποψία ότι θα περασουμε απιθανα οι δυο μας» Με οδηγεί σε ένα μεγάλο και πανέμορφο καθιστικό. Ζωντανό, με ζεστά χρώματα και λίγο αναστατωμένο. Μου ζητάει συγνώμη για την ακαταστασια. Του εξηγώ ότι το προτιμώ που δειχνει σα να μενει καποιος εκει. Πάλι γελάει. Προχωράμε προς την κουζίνα, εκει τα παντα ειναι τακτικά. Φτιάχνουμε καφέ και αραζουμε στον καναπέ.

Τώρα, τι? Τον ρωτάω. Τώρα τι? Απαντάει. Σειρά μου να γελάσω. Ξέρεις, μου λεει με συνωμοτικό ύφος. Δεν το έχω ξανακανει αυτό. Ποιο, τον ρωτάω. Να παω για καφέ και να γυρίσω με μια νεραϊδα στο σπίτι, μου λέει. Βάζω τα γέλια. Διαφωνώ για το νεραϊδα του εξηγώ. Διαφωνεί που διαφωνώ. Το συζητάμε κανα τεταρτό, όταν γυρνάει το κεφάλι του, και με φιλάει. «Μμμμμ, έτσι σταματάς τις διαφωνίες εσυ?» τον ρωτάω «Θα πρέπει να εισαι αναρπαστος αναμεσα στους συναδέλφους σου» Βάζει τα γέλια. «Σταμάτα» μου λέει «Και άσε με να σε αποπλανήσω» συνεχίζει.

«Μα αυτό έχει ήδη συμβεί» του λέω. Τα ψιλοχάνει. «Αλήθεια?» ρωτάει. «Φυσικά, αλλιώς δεν θα ημουν τωρα εδώ στον καναπέ σου» του απαντάω. «Δηλαδή, τώρα θα με αφησεις να σε γδύσω?» με ρωτάει. Την ιδια στιγμή, τα χέρια του είναι πανω σε όλο μου το σώμα. Αντι για απάντηση, βγάζω τη μπλούζα μου και την πετάω καπου απο πίσω. Τα χέρια του αμέσως αρχίζουν να με χαϊδεύουν. Εχει ωραία χερια, δυνατά αλλά ταυτοχρονα ιδιαίτερα απαλά. Νιώθω ανατριχίλες. Με φιλάει και νιώθω τα χέρια του να σπρώχνουν το παντελόνι της φόρμας προς τα κάτω. Τον σταματάω. Διαμαρτύρεται. «Πρέπει να βγάλεις και εσύ κατι» του λέω. Το πουκαμισό του εξαφανίζεται σε χρόνο dt. Έχει απίστευτο κορμό. Ειναι γυμνασμένος και σκληρός, παντού.

Φανατικός του wind surfing, και παλαιότερα πρωταθλητής, καταλαβαίνετε για τι κορμί μιλάμε. Βάζει τα χερια μου πανω του, όχι ότι χρειαζομουν ιδιαίτερη ενθάρυνση!!! Τα χέρια του, ξεκουμπώνουν το σουτιέν μου. Οι ρόγες μου ειναι ηδη σκληρές οταν νιώθω το στόμα του στο στηθος μου. Τι περίεργο, δεν παίζει μαζί τους. Γλύφει, μαλάζει ολο το στήθος, αλλα αποφεύγει επιμελώς να αγγίξει τις ρογες μου. Μόνο τις φυσάει λιγάκι. Τρελαίνομαι. Τα χέρια μου ειναι στην πλάτη του, και τον πιέζω πανω στο στήθος μου. Σε λίγο τα χέρια του χώνονται μέσα απο την φορμα μου. Ψαχουλεύει μέσα απο το παντελόνι. Κοκκαλώνει. Τραβιέται και με κοιτάει. «Ειναι αληθεια??» ρωτάει «Πρέπει να δω» συνεχίζει. Τον έχει πιασει αμόκ. Γονατίζει μπροστά μου, στον καναπέ. Βγάζει τα παπούτσια μου, τα καλτσάκια μου, γρήγορα, πολύ γρήγορα. Και τραβάει με δυναμη το παντελόνι κάτω.

Μου ανοίγει αποτομα τα πόδια. Κάθε λέπτότητα απο μέρους του έχει εξαφανιστεί. «Εισαι, απο το πρωϊ, χωρίς εσώρουχο??» με ρωτάει με βραχνή φωνή. «Ναι» του απαντάω, λιγάκι διστακτικά και προσπαθώ μάταια να κλείσω τα πόδια μου. Τα ματια του είναι καρφωμένα στο μουνακι μου που είναι ορθάνοικτο, άτριχο και ηδη αισθητά υγρό. «Ολες, αυτές τις ώρες, που μιλάμε, εισαι γυμνή μέσα απο τη φόρμα?» ξαναρωτάει με ακομα πιο βραχνή φωνη. «Ναι......» του ξαναλεω πιο λιγωμένα. «Με τρελαίνεις, μωράκι μου, θα με πεθάνεις» μουγκρίζει κυριολεκτικά πάνω στο μουνί μου, όπου η γλώσσα του επιτιθεται με μανία. Ειναι καταπληκτικός. Ξέρει που ειναι, τι, και πως να του φερθεί! Χρησιμοποιεί τη γλώσσα του υπέροχα. Όταν νιωθω έτοιμη να τελειώσω, αυτός.......σταματάει! Διαμαρτύρομαι, έντονα και το χέρι μου βρίσκει το δρόμο για να συνεχίσει αυτό που ο ίδιος άφησε στη μέση. Το απομακρύνει παρά τις διαμαρτυρίες μου, σηκώνεται και γδύνεται γρήγορα.

Αποκαλύπτεται ένα σώμα όμορφο, γυμνασμένο και ένα περήφανα ανασηκωμένο μέλος που απαιτούσε την αμέριστη προσοχή μου. Σηκώνομαι και γονατιζω πριν προλάβει να κανει καμια κινηση. Τον παίρνω στο στομα μου. Σηκώνω τα ματια και τον κοιτάω. Τρελαίνεται, το βλέπω και το νιώθω στο στόμα μου. Δεν ειναι οτι μεγαλύτερο εχω συναντήσει, αλλά ειναι απίστευτα σκληρό. Δεν με αφηνει για πολύ ώρα. Με σηκώνει. Καθομαι στον καναπέ, μου δίνει ενα προφυλακτικό. Προσπαθώ να του το φορέσω, δεν ειναι το καλυτερο μου του εξηγώ. Γελάει και βογκάει, μια και βρίσκω ευκαιρία να παιδέψω λίγο τα αρχίδια του. Τελικά το φοράει μόνος του, βογκώντας.

Με σηκώνει, με γυρνάει να γονατίσω στον καναπέ. Ο καναπές του είναι στο ιδανικό ύψος. Του το λέω και γελάει. Γελάω και εγώ αλλά το γελιο μου κόβεται όταν νιώθω τα χέρια του στην πλάτη μου. Κανει κατι μαγικό στην σπονδυλική μου στήλη και ενα βογκητό βγαίνει απο μέσα μου. Γελάει ξανά. Τον νιωθω, αναμεσα στα ποδια μου, δεν κανει καμιά κινηση να μπει, αλλά ασχολείται με την πλάτη μου, δαγκωνει, μαλαζει, χαιδευει, γλύφει. Οι γοφοί μου αρχίζουν και κανουν κυκλικές κινήσεις και πιέζομαι πανω του. Δεν υποκύπτει. Συνεχίσει να με βασανίζει, όταν νιώθω τα δαχτυλά του στην κλειτορίδα μου. Πιέζω το χέρι μου, πανω στα δαχτυλά του, παει να τραβηξει το χέρι του, δεν τον αφήνω, νιώθω να λιώνω, τα υγρά μου τρέχουν.

Του ζητάω να μπει, μεσα μου, το κανει με μια αποτομη κίνηση. Ωωω. Υπέροχη αισθηση. Τελειώνω με τη 2η κίνηση που κανει. Συνεχίζει, αυξανοντας το ρυθμό του. Τα χέρια του είναι θεϊκά. Κάνουν μαγικά πανω στο σωμα μου, νιώθω την καυλα μου να αυξάνεται, παρά τον οργασμό μου. Του το λέω μουγκρίζοντας σχεδόν. Συνεχίζει μέχρι που εχω και δευτερο οργασμό. Αυτός αντέχει. Σωριάζομαι στον καναπέ. Νιώθω οτι θέλω να ξαναβρω την ανάσα μου.

Με γυριζει ανασκελα και συνεχιζει τα κολπα του πάνω στο σώμα μου. Τα χέρια του, Θεέ μου, τα χέρια του ειναι μαγικά, ολο μου το σωμα μυρμηγκιάζει, ανατριχιάζει, ανασαίνω βαριά, σχεδόν ενα διαρκές βογκητό βγαίνει από το στόμα μου. Δείχνει να απολαμβάνει αυτό που μου κανει περισσότερο και απο μένα. Ειναι απο τις λιγες φορές που καποιος ασχολείται τοσο με το σώμα μου χωρις να χρειαστεί να το απαιτησω και το απολαμβάνω στο έπακρο.

Του λέω βραχνά σε μια αναλαμπή που έχω, ότι εχω πολύ καιρό να νιωσω τεμπέλα στο σεξ και παλι γελάει. Με γυρναει, καθιστή στον καναπέ, με ποδια ανοικτά. Γονατιζει στο πάτωμα και χώνει το κεφάλι του αναμεσα στα πόδια μου και επιτιθεται και παλι στο μουνί μου, που στάζει και κυριολεκτικά κυλάνε τα υγρά πάνω στα μπούτια μου. Με γλύφει απίστευτα, και για απιστευτα πολύ ώρα. Αυτή τη φορά με αφήνει να τελειωσω στο στομα του. Συνεχίζει. Με καυλώνει. Νιώθω ομορφα, νιωθω απιθανα ομορφα, του το λεω βογκώντας.

Μου λέει, αναμεσα στο ποδια μου, οτι τον τρελαίνει που εχω τοσα υγρά και που μπορώ και εχω τοσο ευκολα οργασμους. Πόσες φορές μπορείς να τελειώσεις με ρωτάει, έχοντας την κλειτοριδα μου αναμεσα στα χειλη του. Βογκάω, χανω τον κοσμο, κατι του ειπα, δεν θυμαμαι τι. Ελιωνα, αργά και σταθερά, έλιωνα, το σωμα μου ειχε γινει μια μαζα. Δεν μπορούσα να ελέγξω καμία κίνηση του σωματός μου. Ενιωθα, μονο ένιωθα. Εχυνα ασταματητα, οσο ακουραστα με εγλυφε.

Κάποια στιγμή, ένιωσα τα δαχτυλά του να πιέζουν και να ψάχνουν, πιο πίσω. Σε πιο στεγνές και στενές περιοχές. Δεν αντεχα άλλο. Ήθελα να μπει μεσα μου. Αμεσα. Επειγόντως. Ηθελα να τον νιώσω, βαθιά, μέσα, ξανά. Του το είπα. Απαιτητικά. Με σήκωσε και με τράβηξε προς την κρεβατοκάμαρα. Μας υποδέχτηκε ενα κρεβάτι τεραστίων διαστάσεων. Θα μπορουσε να φιλοξενησει ολόκληρη ομαδα μπάσκετ! Του το λεω και με ρωτάει αν η φαντασιωση μου ειναι να παω με ολοκληρη ομαδα μπασκετ.

Τον φιλάω στο στόμα, ξαπλώνουμε αγκαλιασμένοι και του λέω μεσα στο στόμα του οτι η φαντασιωσή μου ειναι να παω με μια γυναίκα. Του αρέσει, πολύ, παρα πολύ αυτό που άκουσε. Με ρωτάει αν θα τον αφηνα να ειναι εκει να βλέπει. Του λέω ότι δεν θα το έκανα ποτέ πραγματικότητα. Με ρωτάει γιατί. Δεν ξερω, ηταν η απαντηση μου. Απλά δεν θα το τολμούσα. Μου εξομολογείται ότι ειναι το φετιχ του. Να βλέπει γυναικες να το κανουν και αυτός απλά να παρακολουθεί. Να χύνει βλέποντας γυναικες να τριβονται μεταξυ τους, με ή χωρις δονητές.

Του ζητάω, να μπει μεσα μου, εχω αναγκη να τον νιωσω να με γεμιζει. Τον πιάνω και βογκάει, τραβιέται. ΜΗ, μου λεει.Θα χυσω αν με ακουμπησεις. Και θελω να χύσω μέσα. Συνεχίζει. Που μεσα τον ρωτάω. Τα χείλη του παιζουν με το αυτί μου και το ενα του χέρι κανει παλι αυτό το περιεργο πράγμα στη στπονδυλική μου στήλη. «Θέλω την κωλάρα σου, μωρό μου» μου λεει. Και το ενα του δαχτυλο βρίσκει επιδέξια την κωλοτρυπίδα μου.

Ενα βογκητό μου και το στήσιμό μου στα 4 ειναι η απάντησή μου. Νιώθω τα χέρια του στα κωλομαγουλά μου, και εκεί που περιμένω να νιώσω και κατι σκληρό να με πιέζει, με εκπλήσει ευχαριστά, αφού νιώθω τη γλώσσα του να παιζει με την κωλοτρυπίδα μου. Ωωωω, τι καυλα, τι απιστευτη καύλα. Η γλώσσα του κανει θαύματα, επιτίθεται, χώνεται, δαγκώνει τα κωλομέρια μου. Σχεδόν κλαιω απο καύλα. «Ελα, τώρα, σκίσε με» του φωνάζω. Εχει αντοχές τρελές, του το αναγνωρίζω.

Τη στιγμή που δεν αντέχω άλλο και νομίζω οτι θα σωριαστώ στο κρεβάτι, μπαίνει με μια αποτομη κίνηση στην κωλοτρυπίδα μου. Ο πόνος απο την αποτομη κίνηση είναι απίστευτος, αλλά και η καύλα μου ακόμα πιο απίστευτη. Μένει ακίνητος. Το χέρι του χαϊδευει την κλειτοριδα μου. Τα δοντια του χωνονται στον ώμο μου. Η ανασα μου έχει παει περίπατο. Του λέω οτι θα χυσω. Πάλι. Μη κρατιεσαι, ειναι η απαντηση του. Τα δόντια του με δαγκώνουν δυνατά λιγο κατω απο τον ώμο. Τρελαίνομαι. Αυτός ο ξαφνικός πόνος, με διαλύει. Ο οργασμός μου αυτός, είναι ο πιο έντονος. Του αρέσει, τον νιωθω να σκληραίνει κι άλλο μέσα μου.

Με αφηνει για λιγο, δεν εχει μετακινηθει από μέσα, ούτε χιλιοστό. Του παραπονιέμαι, ότι θα καταρεύσω, δεν αντέχω. Γελάει και γλύφει την πλάτη μου. Μωράκι,σου έκανα ένα σημαδι μου λεει. Δεν πειράζει του λέω. Ήταν τέλειο, συνεχίζω. Μου ζητάει να πιασω τα 2 μαξιλάρια, απο μπροστά μου, μια και ο ίδιος όπως δήλωσε δεν ειχε σκοπό να κουνηθεί. Τραβάω τα μαξιλαρια κοντά, τα παιρνει, με σηκωνει λιγακι όρθια, συνεχίζοντας να ειναι μεσα μου. Τα βαζει το ενα πανω στο άλλο και στη συνεχεια με σπρώχνει πανω τους.

Ο κώλος μου ειναι στον αέρα, αυτός ακόμα μέσα, και εγώ ξαπλωμένη. Τώρα, μου λέει, είναι η σειρά μου. Αρχίζει να κινείται, αργά, πολύ αργά, ένα λίγωμα απλώνεται στα σωθικά μου. Μου μιλάει, συνέχεια, πότε τρυφερά πότε πρόστυχα αλλά πάντα με απαλή, σχεδον υπνωτιστική φωνή, και το καυλί του πάντα να μπαινοβγαίνει, αργά-πολύ αργά. Δεν έχω ξανανιώσει κάτι τόσο σκληρό και με τόσες αντοχές. Η κουρασή μου εξαφανίζεται. Του ζητάω επιτεκτικά να με ξεσκίσει, πιο δυνατά. Με.....επιπλήτει ότι μια κυρία δεν μιλάει ποτέ έτσι. Του απαντάω ότι μια κυριά δεν κωλογαμιέται ποτέ. Σταματάει να κινείται και γελάει!!! Κομπλάρω. Το καταλαβαίνει.

Σκύβει απο πάνω μου, το στόμα του ειναι στο λαιμο μου. «Μωράκι μου, τρελαίνομαι που ακομα και καυλωμενη έχεις πάντα κάτι να πεις» με καθυσυχάζει. 'Εχω πολύ καιρό να συναντήσω κάποια να με στριμώχνει στη συζήτηση και να έχει και δίκιο. Συνεχίζει. Η σκηνή μου φαίνεται ξαφνικά πολύ Αλμοδοβάρ. Και βάζω τα γέλια. Σειρά του να κομπλάρει. Με κομένη ανάσα από τα γέλια και την καύλα, του λέω ότι δεν μου έχει ξανατύχει, να ειμαι καυλωμενη, να έχω ένα απιθανο καυλί μέσα στον κώλο μου και ο κατοχος του να εξυμνεί τη ρητορική δεινότητά μου!

Την ώρα που τα λεω αυτά, το χέρι μου έχει μπει απο κατω αναμεσα στο σωμα μου και τα μαξιλάρια και τα δαχτυλά μου αρπάζουν τα αρχίδια του. Δεν έλαβα ποτέ καποια απάντηση, αφού φαίνεται ότι αυτό έπρεπε να κανω νωριτερα! «Πουτάνακι» μουγκρισε, και άρχισε να κινείται ανεξέλεγκτα. Ήταν τόσο σκληρός, τόσο αποτομος, ποναγα και καυλωνα ταυτοχρονα. Συνέχισε να μου μιλάει πρόστυχα, ειχε χάσει καθε έλεγχο και εγώ επίσης. Συνέχιζε να με σκίζει, ένιωθα να ανοιγω, τα υγρά μου ετρέχαν ασταμάτητα. «Θέλω να χύσω στην κωλάρα σου» μου ειπε. Ενα ξεπνοο νει, ηταν η απαντησή μου. Βγάλε το προφυλακτικό του είπα. Μόλις το ακουσε, τρελάθηκε.

Βγήκε ακαριαία απο μέσα, το έβγαλε και ξαναμπήκε με μια κίνηση. «Πουτάνα, εισαι πραγματική πουτάνα» μου φώναζε, ενώ εγώ ενιωθα πια την κωλοτρυπίδα μου να έχει μουδιάσει. Την ώρα που έχυνε μέσα μου, σήκωσε το χέρι του και με χτύπησε δυνατά στον κώλο. Το τσούξιμο ήταν απιστευτο, μου έφερε δάκρυα στα μάτια και εναν ακομα οργασμό.

Ειχε πέσει ολοκληρος πάνω μου, δεν ειχε βγει ακομα απο μεσα μου. Και προσπαθούσαμε να βρούμε την ανασα μας. «Πες μου οτι με αντέχεις, να κάτσω ακομα λιγο έτσι που μου αρέσει» μουρμούρισε στο αυτί μου. «Σε αντέχω» του είπα. «Αλλα δεν αντέχω να μιλάω». «Επιτέλους» σχολίασε, και ένιωσα το χαμόγελό του στον ώμο μου. «Εχεις πολύ φιλόξενο κωλαράκι» συνέχισε και το στόμα του εκανε σχεδιακια στους ωμους μου και στο λαιμό μου. «Μμμμμ» ηταν η δική μου απάντηση. Εδειχνε να έχει διαθεση για συνέχεια, εγώ μετα βίας ανάσαινα. «Και σφικτό» συνέχισε. «Δεν στο σκίζουνε συχνά μωρό?» επέμεινε. «Δεν θέλεις να καταλαβαίνουνε το πόσο πουτανάκι εισαι?» συνέχισε να με τσιγκλάει. «Μμμμμ....» ηταν και παλι η δικη μου απάντηση.

«Ελα, μωράκι μου.» συνέχισε. «Εμείς, οι άντρες, έχουμε το προνομιο να θελουμε διάλλειμα μετά το σεξ, οχι εσεις οι γυναίκες. Κούνα λιγάκι την κωλάρα σου, να με ξανακαβλώσεις» επέμεινε. «Γλυκέ μου, δεν αντέχω. Αλήθεια. Θέλω να παω να κανω ενα μπανακι.» του είπα. «Και μετά θα με αφησεις να παίξω παλι με τον κώλο σου?» με ρωτησε παραπονιάρικα. Ναι, του απάντησα. Το υππόσχεσαι, επέμεινε. Ναι, γλυκέ μου, το υπόσχομαι. Ναι, αλλά εγώ δεν θέλω να βγω, συνεχισε. Θελεις να προσπαθησουμε να σηκωθούμε μαζι? Με ρωτησε με πονηρό ύφος. Επειδή όμως, κατάλαβα ότι κατι τέτοιο μαλλον σε φιασκο θα κατέληγε επέλεξα να μεινουμε έτσι μέχρι να αποφασίσει να βγει απο μόνος του. Απλωθηκε, πάνω στην πλάτη μου, τα χέρια του όργωναν παλι το σωμα μου και μου δήλωσε, ότι θα μπορούσε να μείνει έτσι, εκεί, μέσα, όόόλη μέρα.

Η αισθηση, ηταν ιδιαίτερα περίεργη, δεν μπορώ να πω ευχαριστα περίεργη, αλλά ούτε και δυσάρεστα περίεργη. «Ξερεις» του λέω ξαφνικά, «μου άρεσε πολυ οταν με δάγκωσες δυνατά και όταν με χτύπησες με δύναμη» «Ναι, καλά» ειπε «τωρα θα μου πεις ότι δεν στο έχουν ξανακάνει» συνέχισε. «Κανείς δεν με έχει δαγκώσει τοσο δυνατά ποτέ. Ούτε με έχει χτυπήσει ΤΟΣΟ δυνατά στον κώλο» του είπα. «Λες αλήθεια» μου ειπε με έκπληξη. «δεν φαντάζεσαι τι χανεις. Θέλεις να σου δείξω λιγάκι?» συνεχισε. Και πριν προλάβω να απαντήσω, τον ένιωσα να σηκώνεται, και να γονατίζει απο πίσω μου. Βγαίνοντας ένιωσα ένα κενό, του το ειπα και γελασε. Άρχισε να μου δίνει χαϊδευτικά μπατσάκια στα κωλομέρια. «Αν νώσεις ασχημα, να μου πεις να σταματήσω» μου είπε. Μέχρι εκεί, και μου άρεσε και το ειχα ξανακάνει.

Ανάμεσα στα σκαμπίλια που μου έδινε, η ένταση των οποίων αυξανόταν, σταμάταγε και ακουμπαγε και το στόμα του στα κωλομάγουλά μου. Πότε ένα απαλό φιλί, πότε ένα γλυψιματάκι.

Η ένταση είχε αυξηθεί, και η καύλα μου επανερχόταν. Του άρεσε. «Σου αρέσει, πουτανίτσα» «Όοοχι» προσπαθησα να τον κοροϊδέψω. «Μωράκι, το μουνακι σου γυαλίζει ήδη, μη με κοροϊδεύεις γιατί θα σε τιμηρήσω» είπε ξαφνικά με πιο σκληρή φωνή. «Δηλαδή, πως θα με τιμωρήσεις?» τον ρώτησα μπαίνοντας στο παιχνίδι, μιας και στ'αληθεια το μουνάκι μου ειχε υγρανθεί. «Τώρα θα δεις» είπε και σηκώθηκε απο το κρεβάτι. Πήγε στην ντουλάπα, και έβγαλε μια δερμάτινη ζώνη. Εκεί λιγάκι ανησύχησα και λιγάκι ξενέρωσα.

Δεν προλαβα όμως. Πριν προλάβω να πω ή να κάνω κατι, ένιωσα τη ζώνη να χτυπάει τα κωλομέρια μου, πιστέψτε με, με αρκετή δύναμη. Ένα βογκητό πόνου, δυνατό και δάκρυα στα μάτια ήταν η αντίδραση, αλλά και μια ανατριχίλα στην κλειτορίδα μου! Γύρισα να τον κοιτάξω. Τα μάτια μου ήταν υγρά. «Μπροστά σου, μονο θα κοιτάς» με διέταξε. Πήρα ένα παραπονιάρικό ύφος, η απάντησή του ήταν ένα ακομα χτύπημα. Δεν νομίζω οτι ήταν πιο δυνατό, αλλά εμένα έτσι μου φάνηκε. Δάκρυα τρέχανε πια στα μάτια μου. Ο τρυφερός εραστής είχε εξαφανιστεί. Τρίτο χτύπημα. Νόμιζα ότι θα ματώσω. Η ανάσα του είχε βαρύνει. Η φωνή του είχε αλλάξει. Εγώ έκλαιγα τώρα. Τον παρακάλεσα να σταματησει.

Ήμουνα σε μια περιεργη κατάσταση. Πόναγα αλλά ήμουνα καυλωμενη ταυτόχρονα και αυτό με αποσυντόνιζε. Ο ιδιος βιώνε, κάτι δικό του, ιδιαίτερο. Και ήθελα να δω που θα καταλήξουμε. 4ο χτύπημα, 5ο , στο 6ο χτύπημα, που ήταν πιο δυνατό, νομιζα οτι πράγματι ματωσα. «Σταμάτα, φτάνει, δεν θελω άλλο» φώναξα κλαιγοντας πια κανονικά και έκανα να σηκωθώ. Ήρθε απο πάνω μου, έβαλε το ενα του χέρι στην πλάτη μου και με πίεσε στο στρώμα, με το άλλο μου τράβηξε το κεφάλι απο τα μαλλιά και φέρνοντας το στόμα του κοντά στα αυτί μου μου είπε «Και ποιος σου είπε, πορνίδιο, ότι μπορείς να έχεις άποψη για το πότε φτάνει? Θα κάτσεις φρόνιμα ή θα σε δέσω?» ειπε. «Θα σταματήσω, μόνο όταν δω ότι εισαι καλή και υπάκουη» συνέχισε.

Ειχα τρομοκρατηθεί, το βλέμμα του είχε αγριέψει, και προτιμησα να σκύψω το κεφάλι, ευχόμενη να μην εχω μπλέξει άσχημα. Ένιωσα τη ζώνη, να με χτυπάει πάλι. Δάγκωσα τα χείλια μου να μη φωνάξω. Του άρεσε. Νέο χτύπημα πιο δυνατό. Ενα πνιχτό βογκητό, βγήκε απο το στόμα μου. Ξαφνικά, νιώθω το χέρι του πανω στον κώλο μου. Μετά τη ζώνη, το χτύπημα αυτό ήταν καλοδεχουμενο, ο πόνος πιο γλυκός. Ήταν σε παροξυσμό. «Σου αρέσει πουτάνα» μου φώναξε και έχωσε με δύναμη 2 δαχτυλα στο μουνί μου, που ηταν πλυμηρισμένο. «Τώρα θα δεις, για να μαθεις να με κοροϊδεύεις» συνέχισε. Ξαναπιασε τη ζώνη, και η αληθεια είναι ότι τα χτυπηματά του ήταν τώρα πιο ήπια, αλλά το τσούξιμο μεγάλωνε, πότε με τη ζώνη, πότε με την παλάμη του, κατάφερε να με ξετρελάνει.

«Τωρα, πουτάνα μου, θα με παρεις στο στομα σου» μου ειπε καποια στιγμή και ηρθε μπροστά στο προσωπό μου. Δεν με αφησε να τον γλύψω πολύ, είχε σκληρύνει πολύ όση ώρα με χτύπαγε. Ηρθε απο πίσω μου, μπήκε απότομα στο μουνί μου, με τα υγρά που ειχα, γλιστρησε μέσα, και στη συνέχεια μπήκε στην κωλοτρυπίδα μου. Χύσαμε σχεδόν μαζί πολύ γρήγορα. Και αυτή τη φορά με σηκώσε και πηγαμε μαζί στο μπάνιο. Ηταν πάλι ο τρυφερός εραστής. Με σαπούνισε, τον σαπουνισα, ο κώλος μου όμως πόναγε. Του το είπα και γέλασε πονηρά. Του φέρθηκε ιδιαίτερα τρυφερά μέσα στο μπανιο. Τον κανάκευε. Μόλις σκουπιστήκαμε, με πήγε μπροστά στην ντουλαπα του, άνοιξε την πόρτα, ειχε ολοσωμο καθρέφτη, και με έβαλε να γυρίσω να δω τον κώλο μου. Ήταν κοκκινος. Αλλά όχι τοσο πολύ όσο ένιωθα ότι θα ήταν. 'Εσκυψε και άρχισε να φιλάει και να γλύφει τα κωλομάγουλά μου. «Σε πόνεσα μωράκι μου?» έλεγε αναμεσα στα φιλιά που του έδινε.

Σηκώθηκα και τον τραβηξα να με φιλησει στο στόμα. Φιλιόμασταν πολύ ώρα. Του ζήτησα να ντυθούμε. Εκανε και παλι κάτι απιστευτο. Με....έντυσε!!! Και αυτό, δεν μου είχε ξανατύχει. Τρυφερά, αναμεσα σε χαδια και φιλιά με έντυσε. Ντύθηκε και ο ιδιος και αραξαμε και παλι στον καναπε όπου ειχαν ξεκινήσει όλα.

Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να καυλώνει με χτυπήματα, αλλά συνέβει, και ο ιδιος αποδειχτηκε ότι είναι πολύ διαβασμένος. Το συζητησαμε αυτό, οση ώρα πίναμε τους καφέδες μας που απο ζεστοί είχαν γινει κρύοι. Με τον Θάνο, εξερεύνησα μια πλευρά του ερωτικού εαυτού μου ολότελα άγνωστη σε μένα μέχρι τότε. Δυστυχώς δεν ήταν μόνος του, είχε μια σχέση (συζούσε μάλιστα) και έτσι κάποια στιγμή χωρίσαμε.
Ήδη η δουλειά του (γιατρός σε μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας) δεν του άφηνε και πολύ ελεύθερο χρόνο και εγώ μπορώ να γίνω ιδιαίτερα κτητική και απαιτητική!!!