Το e-mail μου είναι το:
Επισκεπτόμενος τον τελευταίο καιρό το site σας, διαπίστωσα ότι πολλές από τις δημοσιευμένες ιστορίες προέρχονται από το παλιό και γνώριμο στους περισσότερους site 4us.
Είχα καιρό να διαβάσω ερωτικές ιστορίες και με την αφορμή αυτή θυμήθηκα την ιστορία που είχα δημοσιεύσει στο 4us πριν τρία χρόνια περίπου. Έτσι θεώρησα καλό να τη δημοσιεύσω ξανά στο δικό σας site για να τη θυμηθούν όσοι την είχαν διαβάσει τότε, αλλά και όλοι οι νεώτεροι οπαδοί του είδους.
Ακολουθεί η ιστορία μου...
Άλλη μια μέρα ξεκινούσε όπως όλες οι υπόλοιπες. Βιαστικό ξύπνημα, γρήγορο ντους, στρατιωτικό ξύρισμα, κουστούμι και ένα φιλί στα παιδιά και τη γυναίκα μου. Τους είχα προλάβει αυτή τη φορά πριν να φύγουν για το σχολείο. Στη διαδρομή για το γραφείο, όλα γίνονται τόσο μηχανικά που όταν φτάνω νομίζω πάντα ότι κάποιος άλλος οδηγούσε σε όλη τη διαδρομή.
Η πρώτη σοβαρή σκέψη της ημέρας, ο καφές και το πρώτο τσιγάρο. Τι ηδονή θεέ μου! Κάθε φορά παρακαλάω να προλάβω να το απολαύσω στο γραφείο μου, ήσυχα, χωρίς να με ενοχλήσει κανένας. Δεν θέλω να ακούσω πρωί πρωί, ούτε πελάτη ούτε κάποιον από το προσωπικό ούτε καν τη γραμματέα μου. Δεν ζητάω πολλά, δέκα με δεκαπέντε λεπτά να προετοιμαστώ σωστά, δηλαδή να προθερμανθώ, για μια δύσκολη και συνηθισμένα έντονη ημέρα δουλειάς που θα τελειώσει νωρίς το βράδυ.
Έχω ήδη καθίσει στο γραφείο μου, με τον καφέ στο ένα χέρι ενώ με το άλλο ανοίγω τον υπολογιστή, για να εκκινήσει όσο εγώ θα καπνίζω το τσιγαράκι μου. Ντριν το τηλέφωνο. «Ωχ!», λέω από μέσα μου. «Τι διάολο θέλει η γραμματέας μου; Της έχω πει χίλιες φορές: όχι το πρώτο δεκάλεπτο. Ελπίζω μόνο να είναι κάτι σοβαρό γιατί πάλι θα τα ακούσει».
- «Καλημέρα και συγνώμη. Είναι ο κύριος «Π»…»
Και πριν προλάβω να πω την κλασσική μου ατάκα..
- «Είναι αυτός με τα έπιπλα γραφείου και θέλει οπωσδήποτε να σας μιλήσει προσωπικά», συνεχίζει και μου λέει η γραμματέας.
- «Προμηθευτής, πρωινιάτικα;» Της λέω. «Τι μαλακίες να μου πει…; Πες του με τρόπο να πάει να πνιγεί» της λέω.
- «Είναι σοβαρό» συνεχίζει αυτή. «Πρόκειται για κάτι φωτογραφίες που ζητήσατε και σας τις έστειλε με e-mail. Θέλει οπωσδήποτε να σας δώσει κάποιες διευκρινήσεις».
- «Τι φωτογραφίες και πράσινα άλογα…; Αν δεν μπορείς έναν προμηθευτή να ξεφορτωθείς, φαντάσου τι… Καλά, καλά, δώσε μου τον και θα τα ακούσει αυτός για σένα».
- «Παρακαλώ, πείτε μου τι με θέλετε;» απαντώ εγώ με ύφος δυσαρεστημένο και χωρίς ακόμη να έχω συνειδητοποιήσει ποιος ακριβώς είναι αυτός που με ζητάει.
- «Κύριε χχχχχχχ, καλημέρα και χίλια συγνώμη για την ενόχληση. Έχω κάνει μια μεγάλη βλακεία. Από τη βιασύνη μου και την άγνοιά μου στους Η/Υ, σας έστειλα ένα e-mail με λάθος φωτογραφίες» μου λέει. «Ξαναέστειλα μετά το σωστό, αλλά το κακό είχε γίνει. Δεν ξέρω αν τα ανοίξατε ήδη αλλά…»
Από τη φωνή του συνειδητοποιώ (μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν λειτουργούσε ο εγκέφαλος) ότι είναι ο κύριος «Π» που έχει μια αντιπροσωπεία με έπιπλα γραφείου, από τον οποίο αγοράζω αρκετά χρόνια έπιπλα για την εταιρεία μου και σταδιακά έχουμε αναπτύξει καλές σχέσεις, χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο. Μάλιστα πριν από δυο - τρεις εβδομάδες είχε έρθει από το γραφείο μου, γιατί τον είχα προσκαλέσει προκειμένου να μου κάνει μια προσφορά για να αλλάξω τις πολυθρόνες της τράπεζας συνεδριάσεων. Τότε μου είχε πει ότι περιμένει μια καινούργια παραλαβή, με πολλά νέα σχέδια και σε πολύ καλές τιμές. Είχαμε συμφωνήσει να μου έστελνε με e-mail φωτογραφίες από τα νέα μοντέλα και τιμοκατάλογο για να αποφασίσω.
- «Έλα ρε Κώστα» του λέω. «Με μπέρδεψες με το κύριε, δεν είπαμε να με λες Αλέξη; Και τέλος πάντων τι τρελάθηκες πρωινιάτικα με ένα e-mail; Θα καταλάβω ποιο είναι το σωστό και δεν τρέχει τίποτε. Πώς κάνεις έτσι για ένα e-mail ρε άνθρωπε μου; Ακόμα δεν έχω πιει τον καφέ μου, ούτε έχω ανάψει τσιγάρο! Τι πιο σοβαρό από αυτό και εσύ μου λες τώρα για e-mail;».
- «Ξέρεις Αλέξη… το πρόβλημά μου είναι στο περιεχόμενο του λάθους μηνύματος που σου έστειλα. Έχει κάποιες τολμηρές φωτογραφίες και φοβάμαι μη με παρεξηγήσεις. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ όλο το βράδυ χτες.. και περίμενα να έρθει το πρωί για να μιλήσουμε».
- «Τι να σε παρεξηγήσω ρε Κώστα; Κάθε μέρα φωτογραφίες πορνό και τσοντοβίντεο μας στέλνουν από παντού. Το spam είναι γεμάτο και δεν προλαβαίνω να το καθαρίζω και μου λες τώρα εσύ για τολμηρές φωτογραφίες; Τι με πέρασες για καμιά παρθένα….; Έλα τώρα, αλίμονο να χάνεις και τον ύπνο …»
- «Αλέξη …», με διακόπτει αλλάζοντας λίγο τον τόνο της φωνής του. «Ξέρεις, δεν πρόκειται για συνηθισμένες φωτογραφίες αλλά για φωτογραφίες της… της Μαρίας… της γυναίκας μου την οποία έχεις γνωρίσει στο παρελθόν».
Κάτι απροσδιόριστο με διαπέρασε ολόκληρο εκείνη τη στιγμή. Ενώ μέχρι τότε ήμουν ακόμη εκνευρισμένος και βιαστικός στο να κλείσω τη γραμμή και επιτέλους να ρουφήξω τη πρώτη τζούρα τσιγάρο μέχρι τις φτέρνες, ενώ μέχρι τότε από μέσα μου έλεγα «τι μαλακίες ακόμη θα ακούσω θεέ μου πρωί - πρωί», ξαφνικά και ασυναίσθητα άρχισα να πληκτρολογώ βιαστικά τον κωδικό μου στην οθόνη των windows προκειμένου να εισέλθω στο δίκτυο και να διαβάσω γρήγορα τα e-mail μου. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω και τι να απαντήσω στον Κώστα, αν και ακόμη δε μου είχε ζητήσει τίποτε ο άνθρωπος, απλά εμένα με είχε πιάσει μια ψιλοταραχή.
- «Αλέξη, τι έπαθες;» ακούω ξανά τον Κώστα να λέει στο ακουστικό μου.
- «Τίποτα Κώστα, μου χτυπούν την πόρτα του γραφείου. Μάλλον κάποιος υπάλληλος είναι. Θέλεις να με πάρεις σε λίγο;» του λέω.
- «Τι να σε πάρω να σου πω Αλέξη; Απλά σε παρακαλώ να σβήσεις το πρώτο e-mail χωρίς… » και πριν προλάβει να πει οτιδήποτε άλλο...
- «Εντάξει, εντάξει» του απαντάω βιαστικά. «Τα λέμε άλλη ώρα γιατί τώρα δεν μπορώ να συνεχίσω» και κλείνω το ακουστικό.
Ουφ! Τι ανακούφιση! Είναι λίγες οι φορές που με αιφνιδιάζει κάποιος και με φέρνει σε αμηχανία. Και ο Κώστας το είχε καταφέρει αυτό, και μάλιστα από απόσταση.
Χωρίς να μπορώ να το δικαιολογήσω στον εαυτό μου, ένιωσα τη αδρεναλίνη μου να ανεβαίνει στα ύψη.
Κοίταξα γύρω μου και έξω από το γραφείο μου και διαπίστωσα ότι ήμουν μόνος. Ήπια μια γουλιά καφέ, έπιασα νευρικά το τσιγάρο και επιτέλους το άναψα. Με το ποντίκι στο άλλο χέρι είχα ήδη συνδεθεί στο internet και είχα αρχίσει να κατεβάζω τα e-mail μου.
Πέρασαν δέκα περίπου λεπτά μέχρι να εμφανιστούν στα εισερχόμενά μου τα δύο e-mail του Κώστα. Ήταν και τα δύο zip αρχεία, και ειδικά το δεύτερο δηλαδή αυτό που ο Κώστας είχε στείλει πρώτα κατά λάθος, όπως μου είχε πει πριν από λίγο, ήταν πολύ μεγάλο και γι’ αυτό είχε καθυστερήσει να κατέβει τόσο.
«Τώρα τι κάνουμε Αλέξη;», είπα μονολογώντας στον εαυτό μου, κάτι που συνηθίζω να κάνω πολύ συχνά ιδίως όταν αυτοσαρκάζομαι. Το «εντάξει - εντάξει» που είπες κλείνοντας το τηλέφωνο στον άνθρωπο, τι αφορούσε; Και πριν προλάβω να ολοκληρώσω το συλλογισμό μου είχα ήδη πατήσει το πλήκτρο για να αποσυμπιεστούν τα αρχεία στο δίσκο μου. «Εγώ ότι λέω το τηρώ» είπα ξανά στον εαυτό μου και συνέχισα με ένα ελαφρύ μειδίαμα. «Είπα ότι θα το σβήσω και αυτό θα κάνω, δεν είπα όμως ότι δεν θα το διαβάσω».
Η πρώτη κατά σειρά εικόνα εμφανίστηκε στην οθόνη μου. Τίποτε το ασυνήθιστο αν λάβει κανείς υπόψη ότι ήμουν ήδη προετοιμασμένος για να δω ακατάλληλο περιεχόμενο. Μια γυναικεία φιγούρα που δεν μπορούσες λόγω της γωνίας λήψης να διακρίνεις τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, έκανε τσιμπούκι σε έναν άνδρα του οποίου μόνο ο πούτσος φαινότανε. Ένας πούτσος κανονικός θα έλεγα σε μήκος αλλά αρκετά χοντρός και με πολλές, πάρα πολλές τρίχες κάτι που προσωπικά δεν μου αρέσει σαν θέαμα.
Γρήγορα έσπευσα να ανοίξω τη δεύτερη φωτογραφία. Ήταν της ίδιας θεματικής ενότητας απλώς φάνηκε καθαρά πλέον ένα ωραίο γυναικείο πρόσωπο το οποίο κοιτούσε λάγνα το φακό κρατώντας με το ένα χέρι τον πούτσο από τη βάση του, και με τη γλώσσα προτεταμένη έγλυφε το πουτσοκέφαλο. Από το πρόσωπο κρίνοντας ήταν ωραία γυναίκα και από αυτό που έδειχνε στο φακό, έβγαλα το συμπέρασμά ότι θα πρέπει να είναι πολύ καυλιάρα. Καστανή με κοντό μαλλί, ωραία καστανά μάτια, ήπια χαρακτηριστικά και επιδερμίδα όπως μου αρέσει εμένα, παιδική.
Εκείνη τη στιγμή όμως αναρωτήθηκα. Τι εννοούσε ο Κώστας όταν έλεγε ότι έχω γνωρίσει τη γυναίκα του στο παρελθόν! Πρώτη φορά έβλεπα εγώ στη ζωή μου αυτή τη γυναικεία φάτσα. Και όσο και αν δε φημίζομαι για τη μνήμη μου, αυτό το πρόσωπο αποκλείεται να το ξεχνούσα. Δεν έδωσα όμως άλλο σημασία και συνέχισα την περιήγησή μου.
Πω! Πω! Τι υπέροχο μουνί ήταν αυτό που έβλεπα τώρα στην οθόνη μου! Ήταν μια πολύ κοντινή λήψη, που έδειχνε πεντακάθαρα ότι πρόκειται για ένα καλά περιποιημένο μουνάκι. Από αυτά που θέλεις να τα γλύψεις, να τους ρουφήξεις το μέλι, να δαγκώσεις τα μουνόχειλα τους, με λίγα λόγια να τα καταπιείς. Ήταν ξυρισμένα τα χειλάκια του, αρκετά μεγάλα και συμμετρικά ανοιγμένα και μια ωραία μακρόστενη λουρίδα τριχούλες που ξεκινούσε από την άκρη της κλειτορίδας μέχρι το σημείο της κοιλιάς που καλύπτεται από το εσώρουχο. «Αν έχει ωραίο βυζί η Μαρία και αφράτο κώλο…», σκέφτηκα, «τότε είναι πολύ τυχερός ο Κωστάκης. Με τέτοιο πρόθυμο μουνί δίπλα του θα έχει ρέψει ο άνθρωπος!».
Ταυτόχρονα συνειδητοποίησα ότι δε βολευόμουν καλά στη πολυθρόνα μου. Σηκώθηκα για να βγάλω το σακάκι μου, αλλά διαπίστωσα ότι άλλο πράγμα με ενοχλούσε. Το φούσκωμα στο παντελόνι μου ήταν τόσο έντονο που θα με πρόδιδε σε οποιονδήποτε έμπαινε εκείνη τη στιγμή στο γραφείο μου. Έπιασα τον πούτσο μου και τον βόλεψα καλύτερα στο πλάι. Κοίταξα την ώρα και ήταν εννέα παρά δέκα. Είχαν περάσει τριάντα λεπτά από την είσοδό μου στο γραφείο. Ο καφές μου είχε κιόλας τελειώσει χωρίς να έχω χορτάσει τη γεύση του στο στόμα μου. Το τηλέφωνό μου όλως περιέργως δεν είχε χτυπήσει ξανά.
Άνοιξα γρήγορα την επόμενη φωτογραφία. Ντριν... Ντριν… «Τι το ‘θελα και το σκέφτηκα;», είπα από μέσα μου.
- «Έρχεται ο λογιστής στο γραφείο σας», μου είπε η γραμματέας μου. «Θέλει να μιλήσετε».
Στην οθόνη μου φαινόταν τώρα ένας άνδρας να πηδάει πισωκολλητά πάνω σε ένα διπλό κρεβάτι, τη γυναίκα που θαύμαζα προηγουμένως. Τη Μαρία! Πολύ ωραίο σώμα, βυζί κανονικό (όσο μπορούσα να διακρίνω) και πεταχτός ολοστρόγγυλος κώλος. Αλλά... «Ποιος είναι αυτός ο άνδρας;» αναρωτήθηκα δυνατά. Δεν έμοιαζε σε τίποτε με τον Κώστα που ξέρω.
Το χτύπημα της πόρτας του γραφείου μου, δεν μου άφησε κανένα περιθώριο για πρόσθετες σκέψεις. Έκλεισα βιαστικά το πρόγραμμα εξερεύνησης φωτογραφιών και άνοιξα την εφαρμογή εμπορικής διαχείρισης. Είναι κάτι που συνηθίζω να κάνω αυτόματα όταν με επισκέπτεται κάποιος στο γραφείο μου.
- «Καλημέρα Αλέξη!» είπε ο Λογιστής και πριν ακόμη του απαντήσω συνέχισε.. «Πάλι αναστατωμένο σε βλέπω και μάλλον θα σε αναστατώσω και εγώ ακόμη περισσότερο».
- «Δε βαριέσαι..», του απάντησα προσπαθώντας να δείχνω όσο πιο φυσιολογικός γίνεται. «Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια».
Δεν ξέρω τι μου συνέβαινε εκείνη τη στιγμή αλλά δεν μπορούσα με τίποτε να συγκεντρωθώ σε αυτά που μου έλεγε ο Λογιστής. Ήταν κάτι το πρωτοφανές για μένα, και όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων και για το Λογιστή μου. Σκεφτόμουνα το μουνί της Μαρίας που έβλεπα προηγουμένως, ποιος μπορεί να ήταν ο άνδρας που τη γαμούσε, αν όντως ήταν αληθινές οι φωτογραφίες και πολλά άλλα εκτός από το σοβαρότατο θέμα που μου ανέλυε ο Λογιστής και αφορούσε σε αλλαγή του φορολογικού νόμου και τις άμεσες οικονομικές συνέπειες στην τσέπη μου. Μου μιλούσε ο άνθρωπος και εγώ απλά έδειχνα να συμφωνώ ή για να το πω ακόμη καλύτερα προσπαθούσα να τον ξεφορτωθώ όσο το δυνατόν γρηγορότερα και γι αυτό δεν έκανα καμία παρατήρηση.
Χρειάστηκε να περάσουν δεκαπέντε λεπτά περίπου, μονόλογου του λογιστή, ώσπου μάλλον δεν άντεξε τη στάση μου και ξεφώνισε δυνατά:
- «Μπράβο Αλέξη! Έχεις κουλάρει πολύ τώρα τελευταία! Δε σε αναγνωρίζω. Εδώ σου λέω ότι θα πληρώσεις 85.000 € παραπάνω εφορία και εσένα καρφάκι δε σου καίγεται!»
Το 85.000 πράγματι, ήχησε πολύ δυνατά στα αυτιά μου και με επανέφερε στην πραγματικότητα. Πήγα να βρίσω με το συνηθισμένο μου τρόπο αλλά διαπίστωσα ότι δε μου έβγαινε. Δεν είχα επανέλθει πλήρως.
Παρήγγειλα έναν καφέ και μέχρι να έρθει πήγα λίγο στην τουαλέτα. Έριξα νερό στο πρόσωπό μου, και αμέσως μετά έπιασα ασυναίσθητα τα αρχίδια μου πάνω από το παντελόνι. Τα ένιωσα μαλακά, πρησμένα και τον πούτσο μου σε μια ενδιάμεση κατάσταση. Κατέβασα το παντελόνι για να φτιάξω το πουκάμισο μου. Η υγρασία στο εσώρουχό μου μαρτυρούσε ότι τα πρώτα υγρά είχαν έλθει στην επιφάνεια και αρκέστηκα μόνο στην ανακούφιση από τη δροσιά του νερού, καθώς ακούμπησα τα βρεγμένα χέρια μου στην καυτή περιοχή των γεννητικών οργάνων μου.
Γύρισα στο γραφείο μου και πλέον μπόρεσα και ολοκλήρωσα τη συζήτηση με το λογιστή, καταλήγοντας από κοινού σε μια λύση με αρκετά μικρότερη οικονομική επιβάρυνσή σε μένα. Λίγο πριν τον αποχαιρετίσω, συνοδεύοντάς τον έξω από το γραφείο μου, με έπιασε πάλι ανυπομονησία να ξαναγυρίσω στον Η/Υ και να συνεχίσω αυτό που είχα αφήσει στη μέση.
Δεν πρόλαβα όμως να κλείσω την πόρτα μου και σε δευτερόλεπτα ακούστηκε πάλι κάποιος να την χτυπάει. «Τι διάολο;», αναρωτήθηκα. «Μάλλον κάτι θα ξέχασε ο Αντώνης (ο λογιστής) και ξαναγύρισε να το πάρει». Γύρισα πίσω να ανοίξω την πόρτα και μόλις έκανα την κίνηση έπαθα σοκ. Μπροστά μου τώρα στεκόταν ο Κώστας. Χωρίς να δείξω την ταραχή μου, του δίνω το χέρι μου και του λέω να περάσει μέσα.
Ο Κώστας έδειχνε και αυτός αρκετά άνετος, και μέχρι να κάτσουμε στο γραφείο μου ξεκίνησε να μου ζητάει συγνώμη για αυτό που συνέβη το πρωί και να δικαιολογεί την αιφνίδια επίσκεψή του στο γεγονός ότι ήθελε να μου τα πει και προσωπικά. Διατηρώντας το σοβαρό μου ύφος του απάντησα με χαλαρή φωνή ότι δεν τρέχει τίποτε και ότι καλύτερα να το ξεχάσει γιατί εγώ το έχω κάνει ήδη. Επειδή δεν ήξερα πως να αλλάξω θέμα, τον ρώτησα αν ήθελε να τον κεράσουμε καφέ και του είπα ότι έπρεπε να κάνω ένα επείγον τηλέφωνο στην τράπεζα για μια μεταφορά χρημάτων.
Δέχτηκε μετά χαράς, και έτσι παρήγγειλα τον καφέ του και κάλεσα στη συνέχεια τον υποδιευθυντή της τράπεζας. Χρειαζόταν πραγματικά να γίνει μια μεταφορά χρημάτων αλλά δεν ήταν κάτι το επείγον και συνήθως δε μιλάω για τέτοια θέματα με τον υποδιευθυντή. Απλώς εκείνη τη στιγμή θέλοντας να κερδίσω λίγο ακόμη χρόνο, σκέφτηκα ως σανίδα σωτηρίας τη γνωστή φλυαρία του υποδιευθυντή της τράπεζας.
Μέχρι να κλείσω τη γραμμή, είχε έρθει ο καφές του Κώστα και είχε καπνίσει ένα τσιγάρο. Από τον τρόπο καπνίσματός του μου φαινόταν λίγο νευρικός. Κατέβασα το ακουστικό και με αργές κινήσεις άναψα το τσιγάρο μου. Τότε δέχτηκα έναν ακόμη απρόσμενο αιφνιδιασμό!
- «Αλέξη, τις είδες τις φωτογραφίες... ε; Είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Μη μου πεις ψέματα», μου είπε ξαφνικά ο Κώστας με ένα πολύ περίεργο και πονηρό τρόπο.
Δεν είχα πρόβλημα στο να του απαντούσα «όχι» και να επέμενα σ’ αυτό. Άλλωστε κατά τη διάρκεια του τηλεφωνήματος προετοίμαζα τον εαυτό μου με διάφορες απαντήσεις σε πιθανά ερωτήματα του Κώστα. Κοιτώντας τον όμως στα μάτια και αιφνιδιασμένος από το περίεργο ύφος που είχε πάρει ο Κώστας, δεν μπόρεσα να κρατήσω σταθερό το βλέμμα μου και τη σοβαρή έκφραση του προσώπου μου. Έσκασα ένα ελαφρύ χαμόγελο και άλλαξα το σημείο εστίασης των ματιών μου. Αν αυτό μου συμβεί με ένα συνομιλητή μου, δεν μπορώ μετά εύκολα να πω ψέματα, ή για να το πω ακόμη καλύτερα, και αν ακόμη τολμήσω να πω ψέματα πρέπει να είναι τελείως μαλάκας ο άλλος για να με πιστέψει.
Δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε να το παραδεχτώ αλλά ταυτόχρονα αποφάσισα να περάσω και στην επίθεση.
- «Εντάξει ρε Κώστα τις είδα, αφού θες να μάθεις την αλήθεια. Όχι όλες γιατί δεν πρόλαβα. Αλλά και σε τελική ανάλυση, σιγά τα αβγά ρε αδελφέ μου!», του είπα με κάπως νευριασμένο ύφος.
- «Τι θες να πεις Αλέξη, ότι δε σου άρεσαν;»
- «Όχι καλέ μου, δεν εννοώ αυτό. Αλλά μου έστειλες κάτι φωτογραφίες, που δεν ξέρω ποιανού είναι, δεν ξέρω αν τις έχεις κατεβάσει από το internet, και σε τελική ανάλυση δεν καταλαβαίνω το ζόρι σου από το πρωί για κάποιες φωτογραφίες αγνώστων…»
- «Καλά, τι μου λες τώρα; Τη Μαρία δεν την αναγνώρισες αμέσως;» απάντησε αιφνιδιασμένος τώρα ο Κώστας.
- «Για ποια Μαρία μου μιλάς ρε Κώστα; Από που να την αναγνωρίσω αφού δεν την έχω συναντήσει ποτέ μου. Και πέραν αυτού, αυτός που τη πηδάει δεν είσαι εσύ! Γι’ αυτό τουλάχιστον είμαι 100% σίγουρος».
Για να μη σας περιγράφω αναλυτικά τους διάλογους που ακολούθησαν και σας κουράζω θα σας πω μόνο την ουσία: O Κώστας άρχισε να μου εξηγεί ότι ήταν σίγουρος πως ήξερα τη γυναίκα του τη Μαρία. Μου είπε ότι την είχα δει την τελευταία φορά που τον είχα επισκεφτεί στην έκθεσή τους στο κέντρο της Αθήνας. Μου είπε ακόμη ότι αυτή με ξέρει φατσικά, και ότι με είχε δει στη διάρκεια αυτής της επίσκεψής μου. Δικαιολόγησε όλο το άγχος του για τις φωτογραφίες, στο γεγονός ότι πίστευε ότι θα αναγνώριζα αμέσως την γυναίκα του.
Πράγματι είχα πάει στην έκθεσή του ένα απόγευμα, άλλα είχα μείνει για λίγο χρόνο, και μάλιστα είχαμε συζητήσει με τον Κώστα στα όρθια, στην είσοδο της έκθεσης χωρίς να καθίσω σε κάποιο από τα γραφεία που διαθέτει στο βάθος. Δεν θυμόμουν να είχα δει τη Μαρία τότε, αλλά και αν ήταν εκεί, όπως αυτός υποστήριζε, αποκλείεται να την είχα προσέξει γιατί βιαζόμουν. Για να ξεπεράσω όμως το σημείο αυτό, παραδέχτηκα σε αυτόν ότι μπορεί και να την είχα τελικά δει εκείνο το απόγευμα και ότι μάλλον δε θα θυμόμουν καλά.
Στη συνέχεια όμως, τον ρώτησα για τον άνδρα της φωτογραφίας τονίζοντάς του ότι δεν πρόλαβα να δω όλες τις φωτογραφίες, αλλά μέχρι του σημείου που είχα δει ήμουν σίγουρος ότι δεν επρόκειτο για αυτόν (τον Κώστα). Του είπα μάλιστα ότι δε με ενδιαφέρει να μου δώσει άλλες εξηγήσεις και πως αν ήθελε, δεν είχα πρόβλημα να σταματούσαμε τη συζήτηση σε εκείνο το σημείο. Ο Κώστας όμως είχε άλλον σκοπό όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια. Εγώ ο μαλάκας άργησα να το καταλάβω, παρόλο που θεωρώ τον εαυτό μου πολύ εύστροφο και οι γύρω μου, μου το αναγνωρίζουν ως ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματά μου.
- «Αλέξη, αφού έγινα ρεζίλι απέναντί σου, θα σου τα πω όλα...»
Ο Κώστας άρχισε να μου περιγράφει τη γυναίκα του, για το πόσο καλή είναι και πόσο αγαπιούνται οι δυο τους. Μου εξηγούσε πόσο καυλιάρα είναι και πόσο πολύ της αρέσει το γαμήσι. Μάλιστα, χρησιμοποιούσε λεξιλόγιο που αρκετές φορές με έκανε να αισθάνομαι άβολα. Όχι πως δεν χρησιμοποιώ εγώ τις λέξεις αυτές σε περιγραφές μου, αλλά να τις ακούς από κάποιον ο οποίος αναφέρεται στην ίδια τη γυναίκα του, νομίζω ότι δεν είναι και τόσο συνηθισμένο για κανέναν.
Όσο συνέχιζε τις περιγραφές και έβλεπε ότι δεν υπήρχε καμία αρνητική αντίδραση από τη μεριά μου, τόσο περισσότερο αποκαλυπτικός γινότανε. Άρχισε να μου λέει ότι γνωρίζονται πολλά χρόνια και έχουν μάθει πλέον ο ένας τα γούστα του άλλου και ότι δεν ντρέπονται να συζητάνε ανοιχτά κάθε τους επιθυμία στο σεξ. Ότι έχουν ανοιχτό μυαλό και οι δύο και ότι έχουν δοκιμάσει ότι μπορεί να κάνει ένα ζευγάρι στο κρεβάτι και ότι πλέον τολμούν να δοκιμάσουν κάθε τι που πιστεύουν ότι θα τους χαρίσει μεγαλύτερη απόλαυση.
Είχα πλέον αρχίσει να μπαίνω στο νόημα και δεν το κρύβω ότι με ξετρέλαινε η ιδέα ότι μπορεί να ήμουν τυχερός και να γαμούσα αυτή την υπέροχη μουνάρα. Τη Μαρία! Τη γυναίκα του Κώστα! Αυτή που με είχε καυλώσει τόσο πολύ μόνο με λίγες φωτογραφίες της που είχα προλάβει να δω ως εκείνη τη στιγμή. Άρχισα λοιπόν να συμμετέχω στη συζήτηση ξεκινώντας κάποιες ερωτήσεις δήθεν και καλά πως ήθελα να σχηματίσω καλύτερη γνώμη.
- «Κώστα, καλά όλα αυτά που λες αλλά μια γυναίκα πρέπει να ξέρει να κάνει ένα - δύο πράγματα πολύ καλά για να μπορεί να τρελάνει έναν άντρα, τόσο ώστε να μη σκέφτεται άλλες με την πρώτη ευκαιρία. Κατά την ταπεινή μου γνώμη το πρώτο είναι το τσιμπούκι και το δεύτερο, ο κώλος της».
Το είπα με πολύ άνεση και πριν προλάβω να χαρώ για το ότι είχε αρχίσει να λύνεται η γλώσσα μου, εισέπραξα πάλι μια τάπα από τον Κώστα.
- «Στο τσιμπούκι η Μαρία μου, είναι αστέρι. Ένα σου λέω Αλέξη, αποκλείεται να κρατηθείς παραπάνω από μερικά λεπτά έτσι και σου πάρει πίπα η Μαρία» μου απάντησε ο Κώστας και λίγο έλειψε να χύσω πάνω μου.
Και σαν να μην έφτανε αυτό συνέχισε:
- «Έχει τη δική της τεχνική η άτιμη. Γλύφει πρώτα τα αρχίδια, στη συνέχεια την κωλοτρυπίδα και τελευταίο παίρνει τον πούτσο στο στόμα της. Μιλάμε μέχρι τη ρίζα τον ρουφάει η πουτάνα. Το περίεργο είναι ότι της αρέσει πάρα πολύ και η μαλακία. Δεν κωλώνει να τα ρουφήξει όλα και να τα καταπιεί. Σταγόνα δεν αφήνει να πάει χαμένη!»
Είχα τρελαθεί με αυτά που άκουγα και με το τρόπο που μου μιλούσε ένας άντρας για τη γυναίκα του, με τον οποίο μέχρι πριν από λίγο είχαμε μόνο τυπικές επαγγελματικές σχέσεις. Έλυσα τη γραβάτα μου, γιατί ένιωθα να καίγομαι και δεν μπορούσα πλέον να το κρύψω. Ο πούτσος μου πλέον χρειαζόταν δε χρειαζόταν ένα μόνο άγγιγμα για να αδειάσει το φορτίο του. Και ο Κώστας απέναντί μου το απολάμβανε. Είχε καυλώσει και αυτός όπως φαινόταν καθαρά από το εξόγκωμα στο παντελόνι του.
Ξαναθυμήθηκα ότι είχε αποφύγει να απαντήσει στην ερώτηση που του είχα θέσει για τον άνδρα της φωτογραφίας. Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου είχα πάντα την επιφύλαξη ότι μπορεί να είναι Φώσκολος και να καταλήξει η συζήτησή μας σε φιάσκο. Έτσι τον ξαναρώτησα και η απάντησή του τώρα ήταν άμεση:
- «Κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις; Πλάκα μου κάνεις ρε Αλέξη; Της Μαρίας μου δεν της αρκεί μόνο ένας πούτσος, ο δικός μου. Πριν από χρόνια είχαμε ξεκινήσει στο κρεβάτι να φαντασιωνόμαστε διάφορα, εκ των οποίων αυτό που εξιτάριζε περισσότερο τη Μαρία ήταν η συμμετοχή ενός ή ακόμη και περισσοτέρων αντρών στα ερωτικά μας παιχνίδια. Φτάσαμε δε στο σημείο που δεν μπορούσε να χύσει, αν δεν της περιέγραφα σκηνές στις οποίες ένας άγνωστος άντρας τη γαμούσε σε όλες τις δυνατές στάσεις, με τη συμμετοχή μου ή και χωρίς. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ φτιαχνόμουν πάρα πολύ και σιγά - σιγά συνήθισα να φαντάζομαι ολοένα και περισσότερο τη γυναίκα μου να γαμιέται από άλλους. Η Μαρία άρχισε λοιπόν να κουβεντιάζει μαζί μου και εκτός κρεβατιού, την πιθανότητα να δοκιμάζαμε να βάλουμε κάποιον τρίτο στο κρεβάτι μας. Χρειάστηκε αρκετή προσπάθεια για να ξεπεράσουμε και οι δύο τους ενδοιασμούς μας. Τελικά συμφώνησα, και αρχίσαμε πλέον να καταστρώνουμε σχέδια για το ποιος θα μπορούσε να ήταν αυτός ο άντρας, για το πως θα τον αναζητούσαμε και πολλά άλλα σχετικά».
- «Και τελικά τον βρήκατε;» Ρώτησα εγώ, απλώς και μόνο για να δείξω τη συμμετοχή μου.
- «Είναι δυνατόν να μη βρίσκαμε ρε Αλέξη; Άμα θέλει να σου γαμηθεί η γυναίκα και μάλιστα με τη συναίνεση του άντρα της, τα πράγματα είναι πολύ απλά».
Από μέσα μου συμφώνησα απόλυτα με τη θέση του Κώστα και ένιωσα ότι είχα πολλά κοινά μαζί του. Δεν τόλμησα όμως να του ανοιχτώ περισσότερο και συνέχισα απλώς τις ερωτήσεις:
- «Κι εσύ πως ένιωσες τελικά μετά από την εμπειρία αυτή, ή τις εμπειρίες που είχατε; Και δε ρωτάω για τη Μαρία γιατί φαντάζομαι ότι αυτή μάλλον θα το ευχαριστήθηκε…»
- «Εγώ μπορώ να σου πω ότι το ευχαριστήθηκα περισσότερο και από την Μαρία, ιδίως μετά την πρώτη φορά που το δοκιμάσαμε. Τώρα δεν το συζητάω το απολαμβάνουμε και οι δύο. Δεν μπορώ να σου περιγράψω την καύλα φίλε μου να βλέπεις έναν άλλον πούτσο να χώνεται στις τρύπες τις γυναικούλας σου. Άλλο να στο λέω και άλλο να είσαι εκεί και να το βλέπεις. Τώρα τελευταία άρχισα να τραβάω και φωτογραφίες για να τις βλέπουμε μετά με τη Μαρία και να παραμένουμε καυλωμένοι μέχρι την επόμενη φορά».
- «Δηλαδή τις φωτογραφίες που μου έστειλες εσύ τις τράβηξες;», ρώτησα εγώ με το ύφος του άπιστου Θωμά.
- «Ναι ρε Αλέξη, δεν το κατάλαβες; Πλάκα μου κάνεις πάλι;»
- «Πως να το καταλάβω ρε φίλε; Σε αυτές που πρόλαβα και είδα ξεχώρισα μόνο τη γυναίκα σου και έναν άλλον να τη παίρνει πισωκολλητά».
- «Ε, τότε πρέπει να δεις και τις άλλες και να είσαι παρατηρητικός» μου απάντησε ο Κώστας και με προέτρεψε να ανοίξω εκείνη τη στιγμή τις υπόλοιπες φωτογραφίες στον Η/Υ μου.
Έκανε την κίνηση να έρθει από τη μεριά μου για να βλέπει και αυτός την οθόνη και να μου εξηγεί τις λεπτομέρειες, αλλά εμένα άρχισε να με πιάνει πάλι το άγχος μου καθώς συνειδητοποίησα ότι ήμασταν στο χώρο εργασίας και όχι σε κανένα τσοντάδικο και ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να έμπαινε κάποιος και να με αιφνιδίαζε. Του ζήτησα να περιμένει για λίγο μέχρι να κάνω μια γύρα στους άλλους χώρους για να δω την κατάσταση και να αποφύγω έτσι την επίσκεψη κάποιου που ίσως να ήθελε κάτι να μου πει στο γραφείο μου.
- «Εντάξει, θα περιμένω εγώ εδώ, κάνε δουλειά σου. Έχω να κάνω και κάτι τηλέφωνα» μου είπε ο Κώστας και τον άφησα για λίγο μόνο.
Αν και η πόρτα του γραφείου μου κλειδώνει, και απ’ έξω δεν βλέπει κανείς μέσα, ένιωθα την ανάγκη να σιγουρευτώ για τους γύρω μου, ότι δεν είχαν καταλάβει τίποτε και ότι όλα ήταν φυσιολογικά. Ένιωθα σα κλέφτης μέσα το ίδιο του το σπίτι. Σα μικρό παιδί που έχει κάνει την αταξία του και φοβάται μήπως τον έχουν πάρει είδηση οι άλλοι και τον μαλώσουν. Τελικά αποδείχτηκε ότι όλα ήταν φυσιολογικά και γύρισα μετά από δέκα λεπτά στο γραφείο μου. Ήμουν πολύ ποιο χαλαρός και με μια φοβερά καλή αίσθηση σε όλο μου το σώμα. Η αυξημένη αδρεναλίνη είχε κάνει το θαύμα της.
Μπαίνοντας στο γραφείο μου άκουσα λίγα και συγκεχυμένα λόγια από τη συνομιλία του Κώστα στο τηλέφωνο. Πρέπει να έλεγε κάτι σαν: «εντάξει είναι, στον έχω φτιάξει εγώ», και φυσικά μόλις με αντιλήφθηκε ολοκλήρωσε τη συνομιλία του με το στερεότυπο «Οκ, τα λέμε σε λίγο». Το χαμόγελο στο πρόσωπό του, σήμαινε ότι μιλούσε με οικείο πρόσωπο και εγώ δε φαντάστηκα κανένα άλλο εκτός από τη γυναίκα του.
- «Τι έγινε; Όλα εντάξει;» Με ρώτησε κλείνοντας ταυτόχρονα το κινητό του.
- «Όλα εντάξει, εκτός από το γεγονός ότι με έχεις κατακαυλώσει από το πρωί» του απάντησα. «Και να δούμε στο τέλος τι θα απογίνουμε».
Ήταν φανερό πλέον ότι είχα ξεπεράσει τα προσχήματα που κρατούσα και είχα γίνει ο κανονικός Αλέξης που από όσο ξέρω τον εαυτό μου μέχρι σήμερα, δεν κωλώνει εύκολα σε οποιεσδήποτε καταστάσεις. Ήξερα πλέον πολύ καλά τι ήθελα και σκόπευα να το διασκεδάσω όσο περισσότερο γινόταν. Ήθελα πολύ να γαμήσω την Μαρία σε μια αξέχαστη παρτούζα μαζί με τον άνδρα της τον Κώστα.
Στο σημείο αυτό θεωρώ σκόπιμο να κάνω μια παρένθεση για να σκιαγραφήσω λίγο καλύτερα τον εαυτό μου σε ότι αφορά τη σεξουαλική μου ζωή. Το να κάνω τρίο με άλλο ζευγάρι ήταν και δική μου χρόνια φαντασίωση, που ποτέ δεν είχε γίνει πραγματικότητα μέχρι τότε, γιατί απλά δεν μου είχε δοθεί ποτέ η ευκαιρία. Και όταν λέω ευκαιρία, δεν εννοώ απλά μια περίπτωση ενός ζευγαριού που πιθανόν να μπορούσα να αναζητήσω και να βρω μέσω του internet, ή ακόμη και να πληρώσω για το βρω. Όχι αυτό το στυλ δεν ταιριάζει με τίποτε στο δύσκολο χαρακτήρα μου.
Για να δοκιμάσω κάτι καινούργιο, και να ρισκάρω ορισμένα πράγματα που είναι αναπόφευκτο σε τέτοιες περιπτώσεις, πρέπει όλα να είναι ιδανικά. Να μου αρέσει πολύ η γυναίκα, να αξίζει με άλλα λόγια τον κόπο να ξενογαμήσεις, και φυσικά να της αρέσω και εγώ. Να είναι παντρεμένη και σοβαρή κυρία, και ο άντρας από την άλλη πλευρά να είναι σωστός και ίδιου επιπέδου με εμένα. Γενικότερα το ζευγάρι να είναι εχέμυθοι, σίγουροι, να σου εμπνέουν εμπιστοσύνη και να ξέρουν όλοι εκ των προτέρων ότι δε θα υπάρχουν συνέπειες ή υποχρεώσεις μετά την πράξη. Και... και... και… Όπως όλοι θα ξέρετε τα ιδανικά πράγματα στη φύση είναι απειροελάχιστα πόσο μάλλον η ιδανική παρτούζα. Έχω συμβιβαστεί με αυτή τη θεωρία των πιθανοτήτων και γι’ αυτό δεν επιδίωξα ποτέ να υλοποιήσω τη φαντασίωσή μου.
Δεν φαντασιώνομαι όμως μόνο το τρίο με άλλο ζευγάρι, αλλά και τρίο με τη ίδια μου τη γυναίκα. Γι’ αυτό και κατανοούσα απόλυτα τον Κώστα χωρίς να του το δείχνω. Ήμουν σίγουρος ότι αν έλεγε όντως αλήθεια, η ηδονή που θα είχε νιώσει πρέπει να ήταν πολύ μεγάλη. Οι σκέψεις που ο Κώστας φαίνεται να είχε κάνει πράξεις, είχαν πολλές φορές βασανίσει γλυκά το μυαλό μου.
Συνεχίζεται...
Ακολουθεί η ιστορία μου...
Άλλη μια μέρα ξεκινούσε όπως όλες οι υπόλοιπες. Βιαστικό ξύπνημα, γρήγορο ντους, στρατιωτικό ξύρισμα, κουστούμι και ένα φιλί στα παιδιά και τη γυναίκα μου. Τους είχα προλάβει αυτή τη φορά πριν να φύγουν για το σχολείο. Στη διαδρομή για το γραφείο, όλα γίνονται τόσο μηχανικά που όταν φτάνω νομίζω πάντα ότι κάποιος άλλος οδηγούσε σε όλη τη διαδρομή.
Η πρώτη σοβαρή σκέψη της ημέρας, ο καφές και το πρώτο τσιγάρο. Τι ηδονή θεέ μου! Κάθε φορά παρακαλάω να προλάβω να το απολαύσω στο γραφείο μου, ήσυχα, χωρίς να με ενοχλήσει κανένας. Δεν θέλω να ακούσω πρωί πρωί, ούτε πελάτη ούτε κάποιον από το προσωπικό ούτε καν τη γραμματέα μου. Δεν ζητάω πολλά, δέκα με δεκαπέντε λεπτά να προετοιμαστώ σωστά, δηλαδή να προθερμανθώ, για μια δύσκολη και συνηθισμένα έντονη ημέρα δουλειάς που θα τελειώσει νωρίς το βράδυ.
Έχω ήδη καθίσει στο γραφείο μου, με τον καφέ στο ένα χέρι ενώ με το άλλο ανοίγω τον υπολογιστή, για να εκκινήσει όσο εγώ θα καπνίζω το τσιγαράκι μου. Ντριν το τηλέφωνο. «Ωχ!», λέω από μέσα μου. «Τι διάολο θέλει η γραμματέας μου; Της έχω πει χίλιες φορές: όχι το πρώτο δεκάλεπτο. Ελπίζω μόνο να είναι κάτι σοβαρό γιατί πάλι θα τα ακούσει».
- «Καλημέρα και συγνώμη. Είναι ο κύριος «Π»…»
Και πριν προλάβω να πω την κλασσική μου ατάκα..
- «Είναι αυτός με τα έπιπλα γραφείου και θέλει οπωσδήποτε να σας μιλήσει προσωπικά», συνεχίζει και μου λέει η γραμματέας.
- «Προμηθευτής, πρωινιάτικα;» Της λέω. «Τι μαλακίες να μου πει…; Πες του με τρόπο να πάει να πνιγεί» της λέω.
- «Είναι σοβαρό» συνεχίζει αυτή. «Πρόκειται για κάτι φωτογραφίες που ζητήσατε και σας τις έστειλε με e-mail. Θέλει οπωσδήποτε να σας δώσει κάποιες διευκρινήσεις».
- «Τι φωτογραφίες και πράσινα άλογα…; Αν δεν μπορείς έναν προμηθευτή να ξεφορτωθείς, φαντάσου τι… Καλά, καλά, δώσε μου τον και θα τα ακούσει αυτός για σένα».
- «Παρακαλώ, πείτε μου τι με θέλετε;» απαντώ εγώ με ύφος δυσαρεστημένο και χωρίς ακόμη να έχω συνειδητοποιήσει ποιος ακριβώς είναι αυτός που με ζητάει.
- «Κύριε χχχχχχχ, καλημέρα και χίλια συγνώμη για την ενόχληση. Έχω κάνει μια μεγάλη βλακεία. Από τη βιασύνη μου και την άγνοιά μου στους Η/Υ, σας έστειλα ένα e-mail με λάθος φωτογραφίες» μου λέει. «Ξαναέστειλα μετά το σωστό, αλλά το κακό είχε γίνει. Δεν ξέρω αν τα ανοίξατε ήδη αλλά…»
Από τη φωνή του συνειδητοποιώ (μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν λειτουργούσε ο εγκέφαλος) ότι είναι ο κύριος «Π» που έχει μια αντιπροσωπεία με έπιπλα γραφείου, από τον οποίο αγοράζω αρκετά χρόνια έπιπλα για την εταιρεία μου και σταδιακά έχουμε αναπτύξει καλές σχέσεις, χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο. Μάλιστα πριν από δυο - τρεις εβδομάδες είχε έρθει από το γραφείο μου, γιατί τον είχα προσκαλέσει προκειμένου να μου κάνει μια προσφορά για να αλλάξω τις πολυθρόνες της τράπεζας συνεδριάσεων. Τότε μου είχε πει ότι περιμένει μια καινούργια παραλαβή, με πολλά νέα σχέδια και σε πολύ καλές τιμές. Είχαμε συμφωνήσει να μου έστελνε με e-mail φωτογραφίες από τα νέα μοντέλα και τιμοκατάλογο για να αποφασίσω.
- «Έλα ρε Κώστα» του λέω. «Με μπέρδεψες με το κύριε, δεν είπαμε να με λες Αλέξη; Και τέλος πάντων τι τρελάθηκες πρωινιάτικα με ένα e-mail; Θα καταλάβω ποιο είναι το σωστό και δεν τρέχει τίποτε. Πώς κάνεις έτσι για ένα e-mail ρε άνθρωπε μου; Ακόμα δεν έχω πιει τον καφέ μου, ούτε έχω ανάψει τσιγάρο! Τι πιο σοβαρό από αυτό και εσύ μου λες τώρα για e-mail;».
- «Ξέρεις Αλέξη… το πρόβλημά μου είναι στο περιεχόμενο του λάθους μηνύματος που σου έστειλα. Έχει κάποιες τολμηρές φωτογραφίες και φοβάμαι μη με παρεξηγήσεις. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ όλο το βράδυ χτες.. και περίμενα να έρθει το πρωί για να μιλήσουμε».
- «Τι να σε παρεξηγήσω ρε Κώστα; Κάθε μέρα φωτογραφίες πορνό και τσοντοβίντεο μας στέλνουν από παντού. Το spam είναι γεμάτο και δεν προλαβαίνω να το καθαρίζω και μου λες τώρα εσύ για τολμηρές φωτογραφίες; Τι με πέρασες για καμιά παρθένα….; Έλα τώρα, αλίμονο να χάνεις και τον ύπνο …»
- «Αλέξη …», με διακόπτει αλλάζοντας λίγο τον τόνο της φωνής του. «Ξέρεις, δεν πρόκειται για συνηθισμένες φωτογραφίες αλλά για φωτογραφίες της… της Μαρίας… της γυναίκας μου την οποία έχεις γνωρίσει στο παρελθόν».
Κάτι απροσδιόριστο με διαπέρασε ολόκληρο εκείνη τη στιγμή. Ενώ μέχρι τότε ήμουν ακόμη εκνευρισμένος και βιαστικός στο να κλείσω τη γραμμή και επιτέλους να ρουφήξω τη πρώτη τζούρα τσιγάρο μέχρι τις φτέρνες, ενώ μέχρι τότε από μέσα μου έλεγα «τι μαλακίες ακόμη θα ακούσω θεέ μου πρωί - πρωί», ξαφνικά και ασυναίσθητα άρχισα να πληκτρολογώ βιαστικά τον κωδικό μου στην οθόνη των windows προκειμένου να εισέλθω στο δίκτυο και να διαβάσω γρήγορα τα e-mail μου. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω και τι να απαντήσω στον Κώστα, αν και ακόμη δε μου είχε ζητήσει τίποτε ο άνθρωπος, απλά εμένα με είχε πιάσει μια ψιλοταραχή.
- «Αλέξη, τι έπαθες;» ακούω ξανά τον Κώστα να λέει στο ακουστικό μου.
- «Τίποτα Κώστα, μου χτυπούν την πόρτα του γραφείου. Μάλλον κάποιος υπάλληλος είναι. Θέλεις να με πάρεις σε λίγο;» του λέω.
- «Τι να σε πάρω να σου πω Αλέξη; Απλά σε παρακαλώ να σβήσεις το πρώτο e-mail χωρίς… » και πριν προλάβει να πει οτιδήποτε άλλο...
- «Εντάξει, εντάξει» του απαντάω βιαστικά. «Τα λέμε άλλη ώρα γιατί τώρα δεν μπορώ να συνεχίσω» και κλείνω το ακουστικό.
Ουφ! Τι ανακούφιση! Είναι λίγες οι φορές που με αιφνιδιάζει κάποιος και με φέρνει σε αμηχανία. Και ο Κώστας το είχε καταφέρει αυτό, και μάλιστα από απόσταση.
Χωρίς να μπορώ να το δικαιολογήσω στον εαυτό μου, ένιωσα τη αδρεναλίνη μου να ανεβαίνει στα ύψη.
Κοίταξα γύρω μου και έξω από το γραφείο μου και διαπίστωσα ότι ήμουν μόνος. Ήπια μια γουλιά καφέ, έπιασα νευρικά το τσιγάρο και επιτέλους το άναψα. Με το ποντίκι στο άλλο χέρι είχα ήδη συνδεθεί στο internet και είχα αρχίσει να κατεβάζω τα e-mail μου.
Πέρασαν δέκα περίπου λεπτά μέχρι να εμφανιστούν στα εισερχόμενά μου τα δύο e-mail του Κώστα. Ήταν και τα δύο zip αρχεία, και ειδικά το δεύτερο δηλαδή αυτό που ο Κώστας είχε στείλει πρώτα κατά λάθος, όπως μου είχε πει πριν από λίγο, ήταν πολύ μεγάλο και γι’ αυτό είχε καθυστερήσει να κατέβει τόσο.
«Τώρα τι κάνουμε Αλέξη;», είπα μονολογώντας στον εαυτό μου, κάτι που συνηθίζω να κάνω πολύ συχνά ιδίως όταν αυτοσαρκάζομαι. Το «εντάξει - εντάξει» που είπες κλείνοντας το τηλέφωνο στον άνθρωπο, τι αφορούσε; Και πριν προλάβω να ολοκληρώσω το συλλογισμό μου είχα ήδη πατήσει το πλήκτρο για να αποσυμπιεστούν τα αρχεία στο δίσκο μου. «Εγώ ότι λέω το τηρώ» είπα ξανά στον εαυτό μου και συνέχισα με ένα ελαφρύ μειδίαμα. «Είπα ότι θα το σβήσω και αυτό θα κάνω, δεν είπα όμως ότι δεν θα το διαβάσω».
Η πρώτη κατά σειρά εικόνα εμφανίστηκε στην οθόνη μου. Τίποτε το ασυνήθιστο αν λάβει κανείς υπόψη ότι ήμουν ήδη προετοιμασμένος για να δω ακατάλληλο περιεχόμενο. Μια γυναικεία φιγούρα που δεν μπορούσες λόγω της γωνίας λήψης να διακρίνεις τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, έκανε τσιμπούκι σε έναν άνδρα του οποίου μόνο ο πούτσος φαινότανε. Ένας πούτσος κανονικός θα έλεγα σε μήκος αλλά αρκετά χοντρός και με πολλές, πάρα πολλές τρίχες κάτι που προσωπικά δεν μου αρέσει σαν θέαμα.
Γρήγορα έσπευσα να ανοίξω τη δεύτερη φωτογραφία. Ήταν της ίδιας θεματικής ενότητας απλώς φάνηκε καθαρά πλέον ένα ωραίο γυναικείο πρόσωπο το οποίο κοιτούσε λάγνα το φακό κρατώντας με το ένα χέρι τον πούτσο από τη βάση του, και με τη γλώσσα προτεταμένη έγλυφε το πουτσοκέφαλο. Από το πρόσωπο κρίνοντας ήταν ωραία γυναίκα και από αυτό που έδειχνε στο φακό, έβγαλα το συμπέρασμά ότι θα πρέπει να είναι πολύ καυλιάρα. Καστανή με κοντό μαλλί, ωραία καστανά μάτια, ήπια χαρακτηριστικά και επιδερμίδα όπως μου αρέσει εμένα, παιδική.
Εκείνη τη στιγμή όμως αναρωτήθηκα. Τι εννοούσε ο Κώστας όταν έλεγε ότι έχω γνωρίσει τη γυναίκα του στο παρελθόν! Πρώτη φορά έβλεπα εγώ στη ζωή μου αυτή τη γυναικεία φάτσα. Και όσο και αν δε φημίζομαι για τη μνήμη μου, αυτό το πρόσωπο αποκλείεται να το ξεχνούσα. Δεν έδωσα όμως άλλο σημασία και συνέχισα την περιήγησή μου.
Πω! Πω! Τι υπέροχο μουνί ήταν αυτό που έβλεπα τώρα στην οθόνη μου! Ήταν μια πολύ κοντινή λήψη, που έδειχνε πεντακάθαρα ότι πρόκειται για ένα καλά περιποιημένο μουνάκι. Από αυτά που θέλεις να τα γλύψεις, να τους ρουφήξεις το μέλι, να δαγκώσεις τα μουνόχειλα τους, με λίγα λόγια να τα καταπιείς. Ήταν ξυρισμένα τα χειλάκια του, αρκετά μεγάλα και συμμετρικά ανοιγμένα και μια ωραία μακρόστενη λουρίδα τριχούλες που ξεκινούσε από την άκρη της κλειτορίδας μέχρι το σημείο της κοιλιάς που καλύπτεται από το εσώρουχο. «Αν έχει ωραίο βυζί η Μαρία και αφράτο κώλο…», σκέφτηκα, «τότε είναι πολύ τυχερός ο Κωστάκης. Με τέτοιο πρόθυμο μουνί δίπλα του θα έχει ρέψει ο άνθρωπος!».
Ταυτόχρονα συνειδητοποίησα ότι δε βολευόμουν καλά στη πολυθρόνα μου. Σηκώθηκα για να βγάλω το σακάκι μου, αλλά διαπίστωσα ότι άλλο πράγμα με ενοχλούσε. Το φούσκωμα στο παντελόνι μου ήταν τόσο έντονο που θα με πρόδιδε σε οποιονδήποτε έμπαινε εκείνη τη στιγμή στο γραφείο μου. Έπιασα τον πούτσο μου και τον βόλεψα καλύτερα στο πλάι. Κοίταξα την ώρα και ήταν εννέα παρά δέκα. Είχαν περάσει τριάντα λεπτά από την είσοδό μου στο γραφείο. Ο καφές μου είχε κιόλας τελειώσει χωρίς να έχω χορτάσει τη γεύση του στο στόμα μου. Το τηλέφωνό μου όλως περιέργως δεν είχε χτυπήσει ξανά.
Άνοιξα γρήγορα την επόμενη φωτογραφία. Ντριν... Ντριν… «Τι το ‘θελα και το σκέφτηκα;», είπα από μέσα μου.
- «Έρχεται ο λογιστής στο γραφείο σας», μου είπε η γραμματέας μου. «Θέλει να μιλήσετε».
Στην οθόνη μου φαινόταν τώρα ένας άνδρας να πηδάει πισωκολλητά πάνω σε ένα διπλό κρεβάτι, τη γυναίκα που θαύμαζα προηγουμένως. Τη Μαρία! Πολύ ωραίο σώμα, βυζί κανονικό (όσο μπορούσα να διακρίνω) και πεταχτός ολοστρόγγυλος κώλος. Αλλά... «Ποιος είναι αυτός ο άνδρας;» αναρωτήθηκα δυνατά. Δεν έμοιαζε σε τίποτε με τον Κώστα που ξέρω.
Το χτύπημα της πόρτας του γραφείου μου, δεν μου άφησε κανένα περιθώριο για πρόσθετες σκέψεις. Έκλεισα βιαστικά το πρόγραμμα εξερεύνησης φωτογραφιών και άνοιξα την εφαρμογή εμπορικής διαχείρισης. Είναι κάτι που συνηθίζω να κάνω αυτόματα όταν με επισκέπτεται κάποιος στο γραφείο μου.
- «Καλημέρα Αλέξη!» είπε ο Λογιστής και πριν ακόμη του απαντήσω συνέχισε.. «Πάλι αναστατωμένο σε βλέπω και μάλλον θα σε αναστατώσω και εγώ ακόμη περισσότερο».
- «Δε βαριέσαι..», του απάντησα προσπαθώντας να δείχνω όσο πιο φυσιολογικός γίνεται. «Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια».
Δεν ξέρω τι μου συνέβαινε εκείνη τη στιγμή αλλά δεν μπορούσα με τίποτε να συγκεντρωθώ σε αυτά που μου έλεγε ο Λογιστής. Ήταν κάτι το πρωτοφανές για μένα, και όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων και για το Λογιστή μου. Σκεφτόμουνα το μουνί της Μαρίας που έβλεπα προηγουμένως, ποιος μπορεί να ήταν ο άνδρας που τη γαμούσε, αν όντως ήταν αληθινές οι φωτογραφίες και πολλά άλλα εκτός από το σοβαρότατο θέμα που μου ανέλυε ο Λογιστής και αφορούσε σε αλλαγή του φορολογικού νόμου και τις άμεσες οικονομικές συνέπειες στην τσέπη μου. Μου μιλούσε ο άνθρωπος και εγώ απλά έδειχνα να συμφωνώ ή για να το πω ακόμη καλύτερα προσπαθούσα να τον ξεφορτωθώ όσο το δυνατόν γρηγορότερα και γι αυτό δεν έκανα καμία παρατήρηση.
Χρειάστηκε να περάσουν δεκαπέντε λεπτά περίπου, μονόλογου του λογιστή, ώσπου μάλλον δεν άντεξε τη στάση μου και ξεφώνισε δυνατά:
- «Μπράβο Αλέξη! Έχεις κουλάρει πολύ τώρα τελευταία! Δε σε αναγνωρίζω. Εδώ σου λέω ότι θα πληρώσεις 85.000 € παραπάνω εφορία και εσένα καρφάκι δε σου καίγεται!»
Το 85.000 πράγματι, ήχησε πολύ δυνατά στα αυτιά μου και με επανέφερε στην πραγματικότητα. Πήγα να βρίσω με το συνηθισμένο μου τρόπο αλλά διαπίστωσα ότι δε μου έβγαινε. Δεν είχα επανέλθει πλήρως.
Παρήγγειλα έναν καφέ και μέχρι να έρθει πήγα λίγο στην τουαλέτα. Έριξα νερό στο πρόσωπό μου, και αμέσως μετά έπιασα ασυναίσθητα τα αρχίδια μου πάνω από το παντελόνι. Τα ένιωσα μαλακά, πρησμένα και τον πούτσο μου σε μια ενδιάμεση κατάσταση. Κατέβασα το παντελόνι για να φτιάξω το πουκάμισο μου. Η υγρασία στο εσώρουχό μου μαρτυρούσε ότι τα πρώτα υγρά είχαν έλθει στην επιφάνεια και αρκέστηκα μόνο στην ανακούφιση από τη δροσιά του νερού, καθώς ακούμπησα τα βρεγμένα χέρια μου στην καυτή περιοχή των γεννητικών οργάνων μου.
Γύρισα στο γραφείο μου και πλέον μπόρεσα και ολοκλήρωσα τη συζήτηση με το λογιστή, καταλήγοντας από κοινού σε μια λύση με αρκετά μικρότερη οικονομική επιβάρυνσή σε μένα. Λίγο πριν τον αποχαιρετίσω, συνοδεύοντάς τον έξω από το γραφείο μου, με έπιασε πάλι ανυπομονησία να ξαναγυρίσω στον Η/Υ και να συνεχίσω αυτό που είχα αφήσει στη μέση.
Δεν πρόλαβα όμως να κλείσω την πόρτα μου και σε δευτερόλεπτα ακούστηκε πάλι κάποιος να την χτυπάει. «Τι διάολο;», αναρωτήθηκα. «Μάλλον κάτι θα ξέχασε ο Αντώνης (ο λογιστής) και ξαναγύρισε να το πάρει». Γύρισα πίσω να ανοίξω την πόρτα και μόλις έκανα την κίνηση έπαθα σοκ. Μπροστά μου τώρα στεκόταν ο Κώστας. Χωρίς να δείξω την ταραχή μου, του δίνω το χέρι μου και του λέω να περάσει μέσα.
Ο Κώστας έδειχνε και αυτός αρκετά άνετος, και μέχρι να κάτσουμε στο γραφείο μου ξεκίνησε να μου ζητάει συγνώμη για αυτό που συνέβη το πρωί και να δικαιολογεί την αιφνίδια επίσκεψή του στο γεγονός ότι ήθελε να μου τα πει και προσωπικά. Διατηρώντας το σοβαρό μου ύφος του απάντησα με χαλαρή φωνή ότι δεν τρέχει τίποτε και ότι καλύτερα να το ξεχάσει γιατί εγώ το έχω κάνει ήδη. Επειδή δεν ήξερα πως να αλλάξω θέμα, τον ρώτησα αν ήθελε να τον κεράσουμε καφέ και του είπα ότι έπρεπε να κάνω ένα επείγον τηλέφωνο στην τράπεζα για μια μεταφορά χρημάτων.
Δέχτηκε μετά χαράς, και έτσι παρήγγειλα τον καφέ του και κάλεσα στη συνέχεια τον υποδιευθυντή της τράπεζας. Χρειαζόταν πραγματικά να γίνει μια μεταφορά χρημάτων αλλά δεν ήταν κάτι το επείγον και συνήθως δε μιλάω για τέτοια θέματα με τον υποδιευθυντή. Απλώς εκείνη τη στιγμή θέλοντας να κερδίσω λίγο ακόμη χρόνο, σκέφτηκα ως σανίδα σωτηρίας τη γνωστή φλυαρία του υποδιευθυντή της τράπεζας.
Μέχρι να κλείσω τη γραμμή, είχε έρθει ο καφές του Κώστα και είχε καπνίσει ένα τσιγάρο. Από τον τρόπο καπνίσματός του μου φαινόταν λίγο νευρικός. Κατέβασα το ακουστικό και με αργές κινήσεις άναψα το τσιγάρο μου. Τότε δέχτηκα έναν ακόμη απρόσμενο αιφνιδιασμό!
- «Αλέξη, τις είδες τις φωτογραφίες... ε; Είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Μη μου πεις ψέματα», μου είπε ξαφνικά ο Κώστας με ένα πολύ περίεργο και πονηρό τρόπο.
Δεν είχα πρόβλημα στο να του απαντούσα «όχι» και να επέμενα σ’ αυτό. Άλλωστε κατά τη διάρκεια του τηλεφωνήματος προετοίμαζα τον εαυτό μου με διάφορες απαντήσεις σε πιθανά ερωτήματα του Κώστα. Κοιτώντας τον όμως στα μάτια και αιφνιδιασμένος από το περίεργο ύφος που είχε πάρει ο Κώστας, δεν μπόρεσα να κρατήσω σταθερό το βλέμμα μου και τη σοβαρή έκφραση του προσώπου μου. Έσκασα ένα ελαφρύ χαμόγελο και άλλαξα το σημείο εστίασης των ματιών μου. Αν αυτό μου συμβεί με ένα συνομιλητή μου, δεν μπορώ μετά εύκολα να πω ψέματα, ή για να το πω ακόμη καλύτερα, και αν ακόμη τολμήσω να πω ψέματα πρέπει να είναι τελείως μαλάκας ο άλλος για να με πιστέψει.
Δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε να το παραδεχτώ αλλά ταυτόχρονα αποφάσισα να περάσω και στην επίθεση.
- «Εντάξει ρε Κώστα τις είδα, αφού θες να μάθεις την αλήθεια. Όχι όλες γιατί δεν πρόλαβα. Αλλά και σε τελική ανάλυση, σιγά τα αβγά ρε αδελφέ μου!», του είπα με κάπως νευριασμένο ύφος.
- «Τι θες να πεις Αλέξη, ότι δε σου άρεσαν;»
- «Όχι καλέ μου, δεν εννοώ αυτό. Αλλά μου έστειλες κάτι φωτογραφίες, που δεν ξέρω ποιανού είναι, δεν ξέρω αν τις έχεις κατεβάσει από το internet, και σε τελική ανάλυση δεν καταλαβαίνω το ζόρι σου από το πρωί για κάποιες φωτογραφίες αγνώστων…»
- «Καλά, τι μου λες τώρα; Τη Μαρία δεν την αναγνώρισες αμέσως;» απάντησε αιφνιδιασμένος τώρα ο Κώστας.
- «Για ποια Μαρία μου μιλάς ρε Κώστα; Από που να την αναγνωρίσω αφού δεν την έχω συναντήσει ποτέ μου. Και πέραν αυτού, αυτός που τη πηδάει δεν είσαι εσύ! Γι’ αυτό τουλάχιστον είμαι 100% σίγουρος».
Για να μη σας περιγράφω αναλυτικά τους διάλογους που ακολούθησαν και σας κουράζω θα σας πω μόνο την ουσία: O Κώστας άρχισε να μου εξηγεί ότι ήταν σίγουρος πως ήξερα τη γυναίκα του τη Μαρία. Μου είπε ότι την είχα δει την τελευταία φορά που τον είχα επισκεφτεί στην έκθεσή τους στο κέντρο της Αθήνας. Μου είπε ακόμη ότι αυτή με ξέρει φατσικά, και ότι με είχε δει στη διάρκεια αυτής της επίσκεψής μου. Δικαιολόγησε όλο το άγχος του για τις φωτογραφίες, στο γεγονός ότι πίστευε ότι θα αναγνώριζα αμέσως την γυναίκα του.
Πράγματι είχα πάει στην έκθεσή του ένα απόγευμα, άλλα είχα μείνει για λίγο χρόνο, και μάλιστα είχαμε συζητήσει με τον Κώστα στα όρθια, στην είσοδο της έκθεσης χωρίς να καθίσω σε κάποιο από τα γραφεία που διαθέτει στο βάθος. Δεν θυμόμουν να είχα δει τη Μαρία τότε, αλλά και αν ήταν εκεί, όπως αυτός υποστήριζε, αποκλείεται να την είχα προσέξει γιατί βιαζόμουν. Για να ξεπεράσω όμως το σημείο αυτό, παραδέχτηκα σε αυτόν ότι μπορεί και να την είχα τελικά δει εκείνο το απόγευμα και ότι μάλλον δε θα θυμόμουν καλά.
Στη συνέχεια όμως, τον ρώτησα για τον άνδρα της φωτογραφίας τονίζοντάς του ότι δεν πρόλαβα να δω όλες τις φωτογραφίες, αλλά μέχρι του σημείου που είχα δει ήμουν σίγουρος ότι δεν επρόκειτο για αυτόν (τον Κώστα). Του είπα μάλιστα ότι δε με ενδιαφέρει να μου δώσει άλλες εξηγήσεις και πως αν ήθελε, δεν είχα πρόβλημα να σταματούσαμε τη συζήτηση σε εκείνο το σημείο. Ο Κώστας όμως είχε άλλον σκοπό όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια. Εγώ ο μαλάκας άργησα να το καταλάβω, παρόλο που θεωρώ τον εαυτό μου πολύ εύστροφο και οι γύρω μου, μου το αναγνωρίζουν ως ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματά μου.
- «Αλέξη, αφού έγινα ρεζίλι απέναντί σου, θα σου τα πω όλα...»
Ο Κώστας άρχισε να μου περιγράφει τη γυναίκα του, για το πόσο καλή είναι και πόσο αγαπιούνται οι δυο τους. Μου εξηγούσε πόσο καυλιάρα είναι και πόσο πολύ της αρέσει το γαμήσι. Μάλιστα, χρησιμοποιούσε λεξιλόγιο που αρκετές φορές με έκανε να αισθάνομαι άβολα. Όχι πως δεν χρησιμοποιώ εγώ τις λέξεις αυτές σε περιγραφές μου, αλλά να τις ακούς από κάποιον ο οποίος αναφέρεται στην ίδια τη γυναίκα του, νομίζω ότι δεν είναι και τόσο συνηθισμένο για κανέναν.
Όσο συνέχιζε τις περιγραφές και έβλεπε ότι δεν υπήρχε καμία αρνητική αντίδραση από τη μεριά μου, τόσο περισσότερο αποκαλυπτικός γινότανε. Άρχισε να μου λέει ότι γνωρίζονται πολλά χρόνια και έχουν μάθει πλέον ο ένας τα γούστα του άλλου και ότι δεν ντρέπονται να συζητάνε ανοιχτά κάθε τους επιθυμία στο σεξ. Ότι έχουν ανοιχτό μυαλό και οι δύο και ότι έχουν δοκιμάσει ότι μπορεί να κάνει ένα ζευγάρι στο κρεβάτι και ότι πλέον τολμούν να δοκιμάσουν κάθε τι που πιστεύουν ότι θα τους χαρίσει μεγαλύτερη απόλαυση.
Είχα πλέον αρχίσει να μπαίνω στο νόημα και δεν το κρύβω ότι με ξετρέλαινε η ιδέα ότι μπορεί να ήμουν τυχερός και να γαμούσα αυτή την υπέροχη μουνάρα. Τη Μαρία! Τη γυναίκα του Κώστα! Αυτή που με είχε καυλώσει τόσο πολύ μόνο με λίγες φωτογραφίες της που είχα προλάβει να δω ως εκείνη τη στιγμή. Άρχισα λοιπόν να συμμετέχω στη συζήτηση ξεκινώντας κάποιες ερωτήσεις δήθεν και καλά πως ήθελα να σχηματίσω καλύτερη γνώμη.
- «Κώστα, καλά όλα αυτά που λες αλλά μια γυναίκα πρέπει να ξέρει να κάνει ένα - δύο πράγματα πολύ καλά για να μπορεί να τρελάνει έναν άντρα, τόσο ώστε να μη σκέφτεται άλλες με την πρώτη ευκαιρία. Κατά την ταπεινή μου γνώμη το πρώτο είναι το τσιμπούκι και το δεύτερο, ο κώλος της».
Το είπα με πολύ άνεση και πριν προλάβω να χαρώ για το ότι είχε αρχίσει να λύνεται η γλώσσα μου, εισέπραξα πάλι μια τάπα από τον Κώστα.
- «Στο τσιμπούκι η Μαρία μου, είναι αστέρι. Ένα σου λέω Αλέξη, αποκλείεται να κρατηθείς παραπάνω από μερικά λεπτά έτσι και σου πάρει πίπα η Μαρία» μου απάντησε ο Κώστας και λίγο έλειψε να χύσω πάνω μου.
Και σαν να μην έφτανε αυτό συνέχισε:
- «Έχει τη δική της τεχνική η άτιμη. Γλύφει πρώτα τα αρχίδια, στη συνέχεια την κωλοτρυπίδα και τελευταίο παίρνει τον πούτσο στο στόμα της. Μιλάμε μέχρι τη ρίζα τον ρουφάει η πουτάνα. Το περίεργο είναι ότι της αρέσει πάρα πολύ και η μαλακία. Δεν κωλώνει να τα ρουφήξει όλα και να τα καταπιεί. Σταγόνα δεν αφήνει να πάει χαμένη!»
Είχα τρελαθεί με αυτά που άκουγα και με το τρόπο που μου μιλούσε ένας άντρας για τη γυναίκα του, με τον οποίο μέχρι πριν από λίγο είχαμε μόνο τυπικές επαγγελματικές σχέσεις. Έλυσα τη γραβάτα μου, γιατί ένιωθα να καίγομαι και δεν μπορούσα πλέον να το κρύψω. Ο πούτσος μου πλέον χρειαζόταν δε χρειαζόταν ένα μόνο άγγιγμα για να αδειάσει το φορτίο του. Και ο Κώστας απέναντί μου το απολάμβανε. Είχε καυλώσει και αυτός όπως φαινόταν καθαρά από το εξόγκωμα στο παντελόνι του.
Ξαναθυμήθηκα ότι είχε αποφύγει να απαντήσει στην ερώτηση που του είχα θέσει για τον άνδρα της φωτογραφίας. Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου είχα πάντα την επιφύλαξη ότι μπορεί να είναι Φώσκολος και να καταλήξει η συζήτησή μας σε φιάσκο. Έτσι τον ξαναρώτησα και η απάντησή του τώρα ήταν άμεση:
- «Κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις; Πλάκα μου κάνεις ρε Αλέξη; Της Μαρίας μου δεν της αρκεί μόνο ένας πούτσος, ο δικός μου. Πριν από χρόνια είχαμε ξεκινήσει στο κρεβάτι να φαντασιωνόμαστε διάφορα, εκ των οποίων αυτό που εξιτάριζε περισσότερο τη Μαρία ήταν η συμμετοχή ενός ή ακόμη και περισσοτέρων αντρών στα ερωτικά μας παιχνίδια. Φτάσαμε δε στο σημείο που δεν μπορούσε να χύσει, αν δεν της περιέγραφα σκηνές στις οποίες ένας άγνωστος άντρας τη γαμούσε σε όλες τις δυνατές στάσεις, με τη συμμετοχή μου ή και χωρίς. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ φτιαχνόμουν πάρα πολύ και σιγά - σιγά συνήθισα να φαντάζομαι ολοένα και περισσότερο τη γυναίκα μου να γαμιέται από άλλους. Η Μαρία άρχισε λοιπόν να κουβεντιάζει μαζί μου και εκτός κρεβατιού, την πιθανότητα να δοκιμάζαμε να βάλουμε κάποιον τρίτο στο κρεβάτι μας. Χρειάστηκε αρκετή προσπάθεια για να ξεπεράσουμε και οι δύο τους ενδοιασμούς μας. Τελικά συμφώνησα, και αρχίσαμε πλέον να καταστρώνουμε σχέδια για το ποιος θα μπορούσε να ήταν αυτός ο άντρας, για το πως θα τον αναζητούσαμε και πολλά άλλα σχετικά».
- «Και τελικά τον βρήκατε;» Ρώτησα εγώ, απλώς και μόνο για να δείξω τη συμμετοχή μου.
- «Είναι δυνατόν να μη βρίσκαμε ρε Αλέξη; Άμα θέλει να σου γαμηθεί η γυναίκα και μάλιστα με τη συναίνεση του άντρα της, τα πράγματα είναι πολύ απλά».
Από μέσα μου συμφώνησα απόλυτα με τη θέση του Κώστα και ένιωσα ότι είχα πολλά κοινά μαζί του. Δεν τόλμησα όμως να του ανοιχτώ περισσότερο και συνέχισα απλώς τις ερωτήσεις:
- «Κι εσύ πως ένιωσες τελικά μετά από την εμπειρία αυτή, ή τις εμπειρίες που είχατε; Και δε ρωτάω για τη Μαρία γιατί φαντάζομαι ότι αυτή μάλλον θα το ευχαριστήθηκε…»
- «Εγώ μπορώ να σου πω ότι το ευχαριστήθηκα περισσότερο και από την Μαρία, ιδίως μετά την πρώτη φορά που το δοκιμάσαμε. Τώρα δεν το συζητάω το απολαμβάνουμε και οι δύο. Δεν μπορώ να σου περιγράψω την καύλα φίλε μου να βλέπεις έναν άλλον πούτσο να χώνεται στις τρύπες τις γυναικούλας σου. Άλλο να στο λέω και άλλο να είσαι εκεί και να το βλέπεις. Τώρα τελευταία άρχισα να τραβάω και φωτογραφίες για να τις βλέπουμε μετά με τη Μαρία και να παραμένουμε καυλωμένοι μέχρι την επόμενη φορά».
- «Δηλαδή τις φωτογραφίες που μου έστειλες εσύ τις τράβηξες;», ρώτησα εγώ με το ύφος του άπιστου Θωμά.
- «Ναι ρε Αλέξη, δεν το κατάλαβες; Πλάκα μου κάνεις πάλι;»
- «Πως να το καταλάβω ρε φίλε; Σε αυτές που πρόλαβα και είδα ξεχώρισα μόνο τη γυναίκα σου και έναν άλλον να τη παίρνει πισωκολλητά».
- «Ε, τότε πρέπει να δεις και τις άλλες και να είσαι παρατηρητικός» μου απάντησε ο Κώστας και με προέτρεψε να ανοίξω εκείνη τη στιγμή τις υπόλοιπες φωτογραφίες στον Η/Υ μου.
Έκανε την κίνηση να έρθει από τη μεριά μου για να βλέπει και αυτός την οθόνη και να μου εξηγεί τις λεπτομέρειες, αλλά εμένα άρχισε να με πιάνει πάλι το άγχος μου καθώς συνειδητοποίησα ότι ήμασταν στο χώρο εργασίας και όχι σε κανένα τσοντάδικο και ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να έμπαινε κάποιος και να με αιφνιδίαζε. Του ζήτησα να περιμένει για λίγο μέχρι να κάνω μια γύρα στους άλλους χώρους για να δω την κατάσταση και να αποφύγω έτσι την επίσκεψη κάποιου που ίσως να ήθελε κάτι να μου πει στο γραφείο μου.
- «Εντάξει, θα περιμένω εγώ εδώ, κάνε δουλειά σου. Έχω να κάνω και κάτι τηλέφωνα» μου είπε ο Κώστας και τον άφησα για λίγο μόνο.
Αν και η πόρτα του γραφείου μου κλειδώνει, και απ’ έξω δεν βλέπει κανείς μέσα, ένιωθα την ανάγκη να σιγουρευτώ για τους γύρω μου, ότι δεν είχαν καταλάβει τίποτε και ότι όλα ήταν φυσιολογικά. Ένιωθα σα κλέφτης μέσα το ίδιο του το σπίτι. Σα μικρό παιδί που έχει κάνει την αταξία του και φοβάται μήπως τον έχουν πάρει είδηση οι άλλοι και τον μαλώσουν. Τελικά αποδείχτηκε ότι όλα ήταν φυσιολογικά και γύρισα μετά από δέκα λεπτά στο γραφείο μου. Ήμουν πολύ ποιο χαλαρός και με μια φοβερά καλή αίσθηση σε όλο μου το σώμα. Η αυξημένη αδρεναλίνη είχε κάνει το θαύμα της.
Μπαίνοντας στο γραφείο μου άκουσα λίγα και συγκεχυμένα λόγια από τη συνομιλία του Κώστα στο τηλέφωνο. Πρέπει να έλεγε κάτι σαν: «εντάξει είναι, στον έχω φτιάξει εγώ», και φυσικά μόλις με αντιλήφθηκε ολοκλήρωσε τη συνομιλία του με το στερεότυπο «Οκ, τα λέμε σε λίγο». Το χαμόγελο στο πρόσωπό του, σήμαινε ότι μιλούσε με οικείο πρόσωπο και εγώ δε φαντάστηκα κανένα άλλο εκτός από τη γυναίκα του.
- «Τι έγινε; Όλα εντάξει;» Με ρώτησε κλείνοντας ταυτόχρονα το κινητό του.
- «Όλα εντάξει, εκτός από το γεγονός ότι με έχεις κατακαυλώσει από το πρωί» του απάντησα. «Και να δούμε στο τέλος τι θα απογίνουμε».
Ήταν φανερό πλέον ότι είχα ξεπεράσει τα προσχήματα που κρατούσα και είχα γίνει ο κανονικός Αλέξης που από όσο ξέρω τον εαυτό μου μέχρι σήμερα, δεν κωλώνει εύκολα σε οποιεσδήποτε καταστάσεις. Ήξερα πλέον πολύ καλά τι ήθελα και σκόπευα να το διασκεδάσω όσο περισσότερο γινόταν. Ήθελα πολύ να γαμήσω την Μαρία σε μια αξέχαστη παρτούζα μαζί με τον άνδρα της τον Κώστα.
Στο σημείο αυτό θεωρώ σκόπιμο να κάνω μια παρένθεση για να σκιαγραφήσω λίγο καλύτερα τον εαυτό μου σε ότι αφορά τη σεξουαλική μου ζωή. Το να κάνω τρίο με άλλο ζευγάρι ήταν και δική μου χρόνια φαντασίωση, που ποτέ δεν είχε γίνει πραγματικότητα μέχρι τότε, γιατί απλά δεν μου είχε δοθεί ποτέ η ευκαιρία. Και όταν λέω ευκαιρία, δεν εννοώ απλά μια περίπτωση ενός ζευγαριού που πιθανόν να μπορούσα να αναζητήσω και να βρω μέσω του internet, ή ακόμη και να πληρώσω για το βρω. Όχι αυτό το στυλ δεν ταιριάζει με τίποτε στο δύσκολο χαρακτήρα μου.
Για να δοκιμάσω κάτι καινούργιο, και να ρισκάρω ορισμένα πράγματα που είναι αναπόφευκτο σε τέτοιες περιπτώσεις, πρέπει όλα να είναι ιδανικά. Να μου αρέσει πολύ η γυναίκα, να αξίζει με άλλα λόγια τον κόπο να ξενογαμήσεις, και φυσικά να της αρέσω και εγώ. Να είναι παντρεμένη και σοβαρή κυρία, και ο άντρας από την άλλη πλευρά να είναι σωστός και ίδιου επιπέδου με εμένα. Γενικότερα το ζευγάρι να είναι εχέμυθοι, σίγουροι, να σου εμπνέουν εμπιστοσύνη και να ξέρουν όλοι εκ των προτέρων ότι δε θα υπάρχουν συνέπειες ή υποχρεώσεις μετά την πράξη. Και... και... και… Όπως όλοι θα ξέρετε τα ιδανικά πράγματα στη φύση είναι απειροελάχιστα πόσο μάλλον η ιδανική παρτούζα. Έχω συμβιβαστεί με αυτή τη θεωρία των πιθανοτήτων και γι’ αυτό δεν επιδίωξα ποτέ να υλοποιήσω τη φαντασίωσή μου.
Δεν φαντασιώνομαι όμως μόνο το τρίο με άλλο ζευγάρι, αλλά και τρίο με τη ίδια μου τη γυναίκα. Γι’ αυτό και κατανοούσα απόλυτα τον Κώστα χωρίς να του το δείχνω. Ήμουν σίγουρος ότι αν έλεγε όντως αλήθεια, η ηδονή που θα είχε νιώσει πρέπει να ήταν πολύ μεγάλη. Οι σκέψεις που ο Κώστας φαίνεται να είχε κάνει πράξεις, είχαν πολλές φορές βασανίσει γλυκά το μυαλό μου.
Συνεχίζεται...
(Copyright protected OW ref: 8389 "Straight erotic stories archive")
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.