Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί είμαι τόσο γκαντεμομαγνήτης! Όμως το ξεχνάω γρήγορα επειδή στο μυαλό μου έρχονται συνδυασμοί που λίγοι άνθρωποι στον κόσμο καταφέρνουν να πραγματοποιήσουν. Για παράδειγμα χαλάει ένα σύγχρονο κινητό μεγάλης αξίας μόλις δυο μήνες μετά την αγορά. Ευτυχώς η εγγύηση είναι σε ισχύ. Εκείνο το κινητό της Χ εταιρίας με το πορτάκι δε μου χάλασε ποτέ. Είχε πτώσεις, μπυροποσία, κακομεταχείριση. Κι όμως είναι ακάθεκτο. Μόνο μπαταρία είχα αλλάξει. Χώρια το κορυφαίο! Το κινητό αυτό δουλεύει εν πτήση και σε μεγάλο υψόμετρο.
Κάπως έτσι έτυχε να έχω ξεχάσει να το κλείσω και να με καλέσουν την ώρα που ήμουν δέκα χιλιάδες πόδια ψηλά. Γουρλωμένα μάτια λόγω έκπληξης είδαν να απαντάω στη μπακατέλα. Τα σύγχρονα τηλέφωνα δεν έχουν σήμα σε τέτοιο ύψος.
- Εμπρός!
- Dilectus mei!
- Eouari bas! Malah inb ih ares!
- Tu quoque nunc? Sunt tibi bene?
- Καλά είμαι. Γυρνάω Αθήνα. Μέσα στο αεροπλάνο.
- Είδα στον ύπνο μου υάκινθους...
- Κι εγώ είδα μη με λησμόνει.
- Κάτι κακό θα σε στοιχειώσει από το παρελθόν σου Ιανέ. Αν οργιστείς και ξεσπάσεις...
- Θα μου φέρει μπελάδες. Θα κρατήσω το θυμό μου και θα δώσω τόπο στην οργή. Όμως...
- Να πας ένα μπουκέτο λουλούδια στον τάφο της. Αυτά που είδαμε. Εκεί θα κριθείς.
- Καταλαβαίνω...
- Το ξέρω!
Όταν γύρισα από την Αθήνα πήγα σε ένα ανθοπωλείο και παρήγγειλα το μπουκέτο. Είναι δύσκολο να βρεις υάκινθους και μη με λησμόνει. Μετά από δύο ημέρες τα παρέλαβα και πήγα στο νεκροταφείο. Καλοκαιρινός καύσωνας που δε με ένοιαζε. Τα βήματά μου με οδήγησαν στον τάφο της. Χριστίνα! Άναψα το καντήλι καθώς και ένα κερί για τη μνήμη της και βόλεψα τα λουλούδια στο ανθοδοχείο, παίρνοντας τα παλιά ξεραμένα. Άκουσα κίνηση πίσω μου και στράφηκα να δω ποιος πλησίαζε.
Τα μάτια μου άστραψαν με μανία. Το πρόσωπό μου κοκκίνισε από θυμό και όχι από τη ζέστη. Τα δόντια μου σφίχτηκαν και έτριξαν. Η γροθιά μου συνέτριψε τα ξερά λουλούδια. Άρχισα να τρέμω ολόκληρος. Η αύρα μου σκοτείνιασε. Ανεξέλεγκτο κακό εκλυόταν από μέσα μου. Εκείνο το άτομο που στεκόταν απέναντι μου, ήθελα να τον σκοτώσω, να τον διαλύσω, να τον εξαϋλώσω. Δεν έπρεπε να περπατάει στη γη ζωντανός. Είδα το πρόσωπό του να χλομιάζει με τρόμο. Η μανία που είχα στο βλέμμα μου του διέλυσε τη βούληση. Φοβόταν! Και η μυρωδιά του φόβου του με μέθυσε.
Έκανα ένα βήμα προς το μέρος του. Η διάθεση μου θα γινόταν αντιληπτή απ' όλους. Αλλά ήμασταν μόνοι. Μια κραυγή από τα τρίσβαθα της ψυχής μου με σταμάτησε. Όχι γιατί φοβόμουν τις συνέπειες του νόμου, αλλά επειδή δοκιμαζόμουν και ήμουν έτοιμος να αποτύχω. Οι γροθιές μου χαλάρωσαν. Οι συσπάσεις στο σαγόνι μου ηρέμισαν. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Τον κατακεραύνωσα με το βλέμμα μου. Ήξερα τι ήθελε να μου πει. Ο φόβος του όμως παρέλυε τη γλώσσα του.
- Εγώ... είπε κομπιάζοντας. Λυπάμαι. Δεν ήθελα. Δεν έπρεπε. Είχα πιει αλλά... eίναι ασυγχώρητο... sυγγνώμη.
Ένας μεγάλος άντρας έβαζε τα κλάματα μπροστά μου. Προσπαθούσε να βρει εξιλέωση. Οι τύψεις τον έτρωγαν. Παρόλο που βρισκόταν υπό την επήρεια της μέθης, η ψυχή του τον βασάνιζε για το κακό που είχε προξενήσει. Πήρα άλλη μια βαθιά ανάσα.
- Σε συγχωρώ! Τώρα εσύ πρέπει να καταφέρεις να συγχωρέσεις τον εαυτό σου. Ποτέ δε θα ξεχάσεις το κακό που έκανες, αλλά με το χρόνο θα μπορέσεις να ζήσεις λίγο καλύτερα τη ζωή σου.
Κατά παράδοξο τρόπο αντιλήφθηκα ότι το εννοούσα. Είχα δει τον πόνο και την απόγνωση στο πρόσωπό του και έδιωξα εντελώς τον δικό μου πόνο που τον είχα κρατήσει για πολύ καιρό ζωντανό. Ένιωσα ελεύθερος. Είχε περάσει πάρα πολύς καιρός που μπορούσα να αναπνεύσω τόσο καλά...
Έφυγα από το νεκροταφείο με ανάλαφρο βήμα. Μπήκα στο αμάξι κι αποφάσισα να πάρω το δρόμο της παραλίας κοντά από το νέο λιμάνι. Ποτέ δεν ακολουθούσα αυτό το δρόμο. Χωρίς να το καταλάβω μπήκα μέσα στο νέο λιμάνι. Τόσα χρόνια και δεν είχα μπει ποτέ να δω το χώρο. Στην έξοδο του λιμανιού περιμένω στο φανάρι. Μια γυναίκα στην ηλικία μου περνά από μπροστά μου κάνοντας τζόκινγκ. Φοράει άσπρο σορτσάκι, άσπρη μακό αμάνικη φανέλα και τα καστανόξανθα κοντά καρέ μαλλιά της αναπηδάνε σε κάθε της βηματισμό.
"Ντένη!"
Κορνάρω αλλά δε μου δίνει σημασία. Λογικό είναι! Πόσοι και πόσοι δε θα κόρναραν στο θέαμα μιας τέτοιας γυναίκας να βαδίζει. Περιμένω να αλλάξει το φανάρι και στρίβω αντίθετα για να την προφτάσω. Ανάβω τα αλάρμ και σταματάω κάμποσα μέτρα πιο μπροστά από τη διαδρομή της. Βγαίνω προσεκτικά και κλείνω την πόρτα.
- Ντένη…
φωνάζω δυνατά. Εκείνη σταματάει σε ένα επιτόπιο τροχάδην και με κοιτάει. Τα μάτια της με αναγνωρίζουν επιτέλους.
- Ιανέ;…
λέει με απορία που μετατρέπεται σε ένα μεγάλο και ειλικρινές χαμόγελο.
- Δεν έχεις αλλάξει καθόλου, της είπα και το εννοούσα.
- Εσύ πήρες μερικά κιλά, απαντάει χαρούμενα. Ήσουν σαν παχύς σκελετός παλιότερα...
Γελάμε και οι δύο ανάλαφρα. Πιάνουμε κουβέντα και χωρίς πολύ χρόνο της προτείνω να πάμε για καφέ. Μου απάντησε πως δε μπορούσε εκείνη την ώρα, αλλά θα το ήθελε. Κανονίσαμε να βρεθούμε το βραδάκι της μεθεπόμενης. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα κι εκείνη συνέχισε τη διαδρομή της. Μπήκα στο αμάξι ικανοποιημένος. Γι' αυτόν το λόγο ήρθα από το δρόμο του λιμανιού.
Οι δύο μέρες πέρασαν απελπιστικά αργά. Ένοιωθα πως βάδιζα στην κόψη του ξυραφιού. Βρισκόμουν συνέχεια σε υπερένταση. Γι' αυτό και δεν μίλησα με κανέναν. Από φόβο μήπως πω ή κάνω κάτι που θα το μετάνιωνα αργότερα. Πολλά πράγματα μπορούν να πάνε στραβά, όσο κι αν προετοιμάζεται κάποιος για όλα τα ενδεχόμενα. Βέβαια εγώ πάντα ήμουν έτοιμος για τη χειρότερη δυνατή εκδοχή, αλλά φυσικά δεν είχα υπολογίσει τη μοίρα...
Η μέρα και η κανονισμένη ώρα έφτασε. Βρεθήκαμε σε μια καφετέρια στο κέντρο της Πάτρας με εσωτερικό κλιματισμό. Φορούσε γαλάζιο τζιν παντελόνι και λευκό τι-σερτ με ένα άγνωστο (για μένα) λόγκο σε χρυσό φόντο που πλαισίωνε το κέντρο της φανέλας. Η κουβέντα μας ξεκίνησε ευχάριστα. Μιλήσαμε για το παρελθόν και το παρόν. Όσο η ώρα κυλούσε, τόσο καταλάβαινα ότι το όνειρο να ζήσω κάτι με τη Ντένη χανόταν. Γιατί; Για έναν πολύ απλό λόγο. Όχι! Δεν ήταν παντρεμένη, ούτε χωρισμένη με παιδιά και άλλα τέτοια. Η Ντένη ήταν γκέυ. Λεσβία... Τζιβιντζιλού... Απ' όλα τα σχέδια και πλάνα δράσης, αυτό δεν το είχα καν φανταστεί. Κάτι με είχε μπλοκάρει. Γιατί την είχα δει τόσο ζωντανά μπροστά μου πριν μερικές εβδομάδες; Δε μπορούσα να αναγνωρίσω το λόγο. Συνήθως τα ένστικτά μου με οδηγούν καλά...
- Είσαι με κάποια;… ρώτησα σε άκυρη στιγμή.
Τα μάτια της γούρλωσαν λίγο με απορία. Ένα βλέμμα που έχω ξαναδεί σε πολύ κόσμο.
- Ναι, απάντησε χαμογελώντας. Πώς...;
- Τόση ώρα μιλάμε! Λες να μην κατάλαβα τίποτα;
- Πάντοτε έβλεπες καλά.
- Είσαι ευτυχισμένη Ντένη; Υπάρχει κάτι στο βλέμμα σου... αλλά όχι! Δεν έχει σχέση με την ευτυχία σου. Κάτι άλλο είναι που σε τρώει. Μίλα μου!
- Πρόσφατα ένας δικηγόρος από τη Γερμανία επικοινώνησε μαζί μου.
Ο χρόνος σταμάτησε να κυλά! Το βλέμμα μου χάθηκε μες το δικό της ταξιδεύοντας στο παρελθόν. Πλέον ήξερα τι θα μου πει, πριν μου το πει, αλλά την άφησα να εκφράσει αυτά που ήθελε, γιατί αλλιώς θα τρόμαζε με τη διορατικότητά μου.
- Απ' ότι φαίνεται είμαι υιοθετημένη. Έχω... κόμπιασε και ξεροκατάπιε. Έχω μια δίδυμη αδερφή. Θέλει να με γνωρίσει. Αλλά δυσκολεύτηκε πολύ για να με βρει και φοβήθηκε. Γι' αυτό και έβαλε δικηγόρο. Εγώ... νοιώθω σαστισμένη εδώ και μέρες. Αλλά θέλω να τη συναντήσω.
- Μίλησες με τους γονείς σου; Το ήξεραν;
- Όχι! Δεν ήξεραν ότι ήμασταν δίδυμες.
- Εγώ τι ρόλο παίζω Ντένη; Βρεθήκαμε τυχαία και μου εκμυστηρεύεσαι πολύ προσωπικά γεγονότα.
- Την ημέρα που βρεθήκαμε. Έτρεχα για να καθαρίσω το μυαλό μου. Να συγκροτήσω τις σκέψεις μου. Είτε το πιστεύεις είτε όχι ζήτησα να δω ένα σημάδι. Και να που εμφανίστηκες εσύ!
Συζητήσαμε για αρκετή ώρα ακόμα και αποφάσισε να τη βρει. Καθώς γύριζα κουρασμένος στο σπίτι, ένοιωσα ότι κάποιος με παρακολουθούσε. Όλος ο κόσμος έχει αυτό το ένστικτο, αλλά ελάχιστοι μπορούν να το αντιληφθούν πραγματικά. Αντί να μεταβώ στην πολυκατοικία, άλλαξα τη διαδρομή μου και κατευθύνθηκα προς τη μαρίνα. Έκοψα δρόμο από κάτι στενά και πήδηξα τη μικρή καγκελωτή της σιδηροδρομικής γραμμής για να περάσω απέναντι. Ο συγχρονισμός μου ήταν τέλειος. Το τρένο πέρασε μισό λεπτό αργότερα κι εγώ κινήθηκα παράλληλα με αυτό, στρίβοντας δυτικά και μπαίνοντας στο χώρο γκαράζ μιας μεγάλης πολυκατοικίας. Κρύφτηκα πίσω από μια κολόνα και περίμενα.
Όποιος κι αν με ακολουθούσε, με είχε χάσει. Το θέμα ήταν κατά πόσο θα επέμενε για να με εντοπίσει ξανά. Ο ήλιος είχε δύσει. Άκουσα κάτι σαν ψίθυρο από τις γραμμές του τρένου.
"Scheisse"
Απότομα στα χείλη μου χαράχτηκε ένα μεφιστοφελικό χαμόγελο. Βγήκα από την κρυψώνα μου και νυχοπερπάτησα προς το μέρος της φιγούρας.
- Guten abend fräulein, είπα κι εκείνη στράφηκε προς το μέρος μου.
Δεν εξεπλάγην καθόλου όταν αντίκρισα το πρόσωπό της. Μου είπε κάτι στα γερμανικά, αλλά όσο γλωσσομαθής κι αν είμαι, επέλεξα να μη μάθω ποτέ αυτή τη γλώσσα εκτός από το καλημέρα και το καλησπέρα.
- In english please, της είπα σηκώνοντας το αριστερό μου φρύδι.
- I said… how the hell did you know?
- It's a gift! But you are good. I almost didn't sense you...
Ο διάλογος συνεχίστηκε στα αγγλικά...
- Και τώρα θες να μάθεις γιατί...
- Γνωρίζω ήδη… διέκοψα.
- Αλήθεια;
Έκανα μικρή καταφατική κλήση κεφαλής.
- Μπύρα;… ρώτησα.
- Γιατί όχι...
Μεταβήκαμε αμίλητοι σε ένα μπαράκι/καφετέρια στην περιοχή της μαρίνας. Παραγγείλαμε κι οι δύο ντραφτ βαρέλι. Έβγαλα καπνό και άρχισα να στρίβω τσιγάρο.
- Γιατί όλη αυτή η παρωδία; Φοβάσαι την αδερφή σου;
- Όχι! Φοβάμαι για αυτήν.
- Έχεις παρελθόν, δήλωσα.
Την είδα να γνέφει καθώς έπινε τη μπύρα από το ποτήρι της. Όταν το άφησε στο σουβέρ, έκανα κίνηση με το δάχτυλο μου να καθαρίσει τον αφρό από το δεξί μέρος του χείλους της. Χαμογέλασε και με ευχαρίστησε.
- BND;… ρώτησα κοιτώντας την με ύφος.
- Πώς στο διάολο το ξέρεις αυτό;
- Όπως σου είπα είσαι καλή. Άργησα να σε αντιληφθώ.
- Μα εσύ δεν έχεις καμία εκπαίδευση, είπε κατηγορηματικά και με πεποίθηση.
- Είσαι σίγουρη;… ανταπάντησα στη δήλωση της με ερώτηση.
Σάστισε για μισό δευτερόλεπτο.
- Ναι! Είμαι.
- Ας αφήσουμε εμένα και ας μιλήσουμε για σένα και την αδερφή σου.
Η κουβέντα συνεχίστηκε με μεγάλες αναλύσεις και με παρότρυνση από μέρους μου να βρεθούν. Πλέον ήξερα τι συνέβη στο παρελθόν και το μέλλον άρχισε να χαράζεται καλύτερα μπροστά στα μάτια μου. Ήμασταν στην τέταρτη μπύρα και κατεβάζαμε την ποσότητα γουλιά με γουλιά.
- Είσαι γκέυ, της είπα.
- Ναι, μου απάντησε.
- Και η αδερφή σου είναι.
- Το ξέρω.
- Ενδιαφέρον. Χωρισμένες από τη γέννα, αλλά με τον ίδιο σεξουαλικό προσανατολισμό.
Απότομα σταμάτησα και κατέβασα το ποτήρι μου. Το χέρι μου άρχισε να τρέμει. Εκείνη με κοίταζε με απορία. Έστριψα τσιγάρο και το άναψα ρουφώντας μέσα μου την πολύτιμη νικοτίνη που χρειαζόμουν. Τα νεύρα μου άρχισαν να καλμάρουν.
- Γκρέτα;… ρώτησα.
- Ναι;
- Έχεις πάει ποτέ στο Παρίσι; Στο Μουλέν Ρούζ;
Σάστισε ενώ συνέχισα να μιλάω.
- Γνώρισες μια Γαλλίδα χορεύτρια και μια άλλη γυναίκα. Όμορφη σα θεά. Με αιγυπτιακά χαρακτηριστικά;...
- Πώς;
- Ήμαρτον, ξεφώνισα δυνατά. Δεν το πιστεύω!
Η Γκρέτα με κοιτούσε σαστισμένη. Το μυαλό της προσπαθούσε να καταγράψει δεδομένα που εγώ τα είχα μπροστά μου. Με κοίταζε με απορία. Και με φόβο...
- Μην ταράζεσαι, της είπα καθησυχαστικά. Τη θυμάσαι τη γυναίκα από την Αίγυπτο. Αυτή που νόμιζες ότι ήταν Γερμανίδα;
- Ναι, είπε ξεροκαταπίνοντας. Τη θυμάμαι, αλλά δε μπορώ να τη περιγράψω... η γλώσσα μου...
- Δένεται! Δε βρίσκεις τις λεπτομέρειες. Το ξέρω. Δε σου είπε ποτέ το όνομά της.
Έγνευσε καταφατικά. Άναψα τσιγάρο και παρήγγειλα ουίσκι. Η Γκρέτα έκανε ακριβώς το ίδιο, μόνο που αντί για τσιγάρο κανονικό, έβαλε σε λειτουργία το ηλεκτρονικό. Ένιωσα το σκοτάδι να πυκνώνει γύρω μου και το σκέτο ουίσκι συνέφερε τις σκέψεις μου καθώς το κατέβασα μονοκοπανιά. Κάτι άλλο υπήρχε στην ευρύτερη περιοχή. Κάτι αρχαίο. Αλλά όχι κακό. Ούτε καλό. Κάτι πραγματικά ουδέτερο. Κάτι σαν... σαν τη φίλη μου από την Αίγυπτο. Αλλά όσο οικείο και αν ήταν, ήμουν πεπεισμένος πως η απόκοσμη αίσθηση ήταν εντελώς διαφορετική.
- Να βρεις την αδερφή σου και να μιλήσετε, είπα απότομα στη Γκρέτα. Αυτό είναι το καλύτερο που έχεις να κάνεις.
Βρήκα τη σερβιτόρα και της έκανα νόημα να μου στείλει το λογαριασμό. Πλήρωσα με την κάρτα και χαιρέτησα. Δικαιολογήθηκα πως ήθελα να μείνω μόνος. Πώς κάτι χάλασε τη διάθεση μου. Δεν μου έφερε αντίρρηση. Αντί να κινήσω για το σπίτι μου όμως, ακολούθησα το δρόμο της μαρίνας όπου βάρκες, γιότ και κάνα δύο κότερα ήταν δεμένα. Κινήθηκα προς τον κυματοθραύστη με τα μεγάλα βράχια παραταγμένα σε ανορθόδοξο τρόπο. Παλιότερα στο μέρος αυτό σύχναζαν ζευγαράκια. Τώρα δεν υπήρχε κανείς τριγύρω.
Σκαρφάλωσα με ευκολία στους λαξευμένους βράχους και ακολούθησα μια διαδρομή για να βρω το θρόνο μου. Ένα μέρος που ήξερα καλά και που αρκετές φορές είχα φέρει κάποια κοπελίτσα για να κλέψουμε φιλί κι αγκάλη. Δεν παραξενεύτηκα όταν τα μάτια μου αντίκρισαν μια γυναικεία φιγούρα να κάθεται στη "θέση" που θα καθόμουν εγώ. Η γυναίκα είχε μαύρα μαλλιά, μακριά κι ολόισια μέχρι τη μέση της. Φορούσε κάτι σαν μαύρο ημιδιάφανο νυχτερινό φόρεμα που έφτανε μέχρι τις γάμπες της, αλλά είχε διάφορα σχισίματα στα πόδια, στη μέση καθώς και στην πλάτη. Δύο ασημένια λεπτά σανδάλια αναπαύονταν σε ένα βράχο δίπλα της. Τα μάτια της ήταν πράσινα ανοιχτά και τα μαύρα φρύδια της αν και λεπτά χάραζαν μια θεσπέσια σχιζοειδή γραμμή που της έδινε μυστήριο. Το πρόσωπό της ήταν σμιλευμένο με τέλειες γωνίες και αναλογίες σαν σε αρχαίο γλυπτό που το κατασκεύασαν οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες του κόσμου. Αν και είχε απαλό χλωμό λευκό δέρμα, δεν υπήρχε η παραμικρή ατονία στην επιδερμίδα της. Τα κόκκινα μεσαίου μεγέθους χείλη δεν έφεραν κραγιόν. Χαμογέλασε όταν με είδε...
- Καλησπέρα διπρόσωπε… μου είπε.
- Καλησπέρα κυρά των ερπετών.
- Απολογούμαι για την απροσδόκητη επίσκεψη στην περιοχή σου. Όμως ο κόσμος έχει αλλάξει τόσο πολύ...
- Δέχομαι τη συγγνώμη σου. Καλώς όρισες στην πόλη μου.
- Θα μου δώσεις τα φώτα σου; Μόνο ιστορίες έχω να ανταλλάξω.
- Μια υπόσχεση, της δήλωσα.
- Την έχεις! Δεν πρόκειται να πειράξω κανέναν. Απλά είμαι περίεργη. Νέα αισθήματα, νέες μυρωδιές, πιο...
- Παράξενες;
- Ναι.
Καθίσαμε ως αργά στα βράχια. Μιλήσαμε για τις αλλαγές των καιρών. Για γεγονότα περασμένα, τωρινά και μελλούμενα. Ο καπνός μου κόντευε να τελειώσει. Σηκωθήκαμε σχεδόν ταυτόχρονα και με μια αέρινη κίνηση φόρεσε τα σανδάλια της. Κατόπιν την είδα να πηδά από βράχο σε βράχο με τη χάρη αιλουροειδούς, για να προσγειωθεί ανάλαφρα στην τσιμεντένια αποβάθρα της μαρίνας. Μισό λεπτό αργότερα βρέθηκα πίσω της. Εκείνη άρχισε να κινείται με αργά, σχεδόν χορευτικά βήματα, λικνίζοντας τους γοφούς της με έναν μαγευτικό τρόπο. Το θέαμα ήταν πραγματικά εξαίσιο να το θαυμάζει κανείς, αλλά εγώ δεν ήμουν τυχαίος. Αυτό το μεθυστικό για το μάτι περπάτημα το είχα ξαναδεί.
Την είδα να σηκώνει το χέρι της με έναν χαριτωμένο τρόπο και κινήθηκα προς το μέρος της για να φέρω τον αγκώνα μου από κάτω από τον δικό της και να την συνοδεύσω. Βαδίσαμε με αυτόν τον τρόπο έως τη λεωφόρο κοντά στο λιμανάκι. Η κίνηση στο δρόμο ήταν μηδαμινή. Όχι μόνο εξ αιτίας του ιού, αλλά επειδή ήταν καθημερινή. Καθώς προχωρούσαμε σχεδόν αγκαζέ, αισθάνθηκα πολλά αντρικά βλέμματα να την γδύνουν ή και να την γαμάνε. Ήταν λες και εξέπεμπε φερομόνες και όλα τα αρσενικά πλάσματα τις μύριζαν και αποχαυνώνονταν.
- Θα μπορούσες να το σταματήσεις αυτό σε παρακαλώ; Καταντάει εκνευριστικό, της δήλωσα.
- Ζηλεύεις, με ρώτησε στρέφοντας το κεφάλι της προς το μέρος μου και φορώντας το πιο ηδονικό χαμόγελο που είχε αντικρίσει ποτέ κανείς.
- Όχι, απάντησα ανασηκώνοντας το δεξί φρύδι μου. Θυμώνω... Και δε θα ήθελες να με δεις πώς είμαι όταν θυμώνω...
Την ένοιωσα να μελετάει τον τόνο της φωνής μου και κατόπιν κατένευσε επιδοκιμαστικά. Σχεδόν αμέσως τα λάγνα βλέμματα τριγύρω κόπηκαν. Ίσως ακόμα και να άλλαξαν σε κάτι που θα μπορούσα μονάχα να το αποκαλέσω ως αντιπάθεια.
- Μερικές φορές ξεχνώ ότι έχω αυτή την υποχθόνια ικανότητα, μου είπε.
- Χρειάζεσαι τροφή, δήλωσα.
- Ναι, αλλά όχι του είδους...
- Ξέρω. Έλα μαζί μου. Απόψε θα περπατήσουμε σε σκοτεινά μονοπάτια.
Τα μάτια της άνοιξαν με έκπληξη και ενδιαφέρον. Ένα ακόμα πιο γοητευτικό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη της.
Μια ώρα αργότερα είχαμε περάσει από στέκια που δε συχνάζει ο καθώς πρέπει κόσμος και πλέον κατευθυνόμασταν σε ένα γκέι μπαρ. Είχε φορτίσει ιδανικά και ήθελα να την δοκιμάσω για να έχω και το κεφάλι μου σίγουρο. Ήξερα ότι είχε αντιληφθεί το γιατί, αλλά δεν την ένοιαζε. Και δεν ήταν καθόλου παιχνίδι γάτας και ποντικού. Είτε το πιστεύει κανείς ή όχι, διασκεδάζαμε και οι δύο. Το μπαρ μισογεμάτο. Πιο πολλές κοπέλες. Όλοι γκέι. Εκτός από εμένα και αυτήν.
- Το παν είναι όλοι να ξέρουν ότι είμαστε στρέητ, είπα χαμογελώντας σαρδόνια.
Έπαιζε κάποια μουσική του ογδόντα. Αλλά εμείς αντί να καθίσουμε και να παραγγείλουμε ποτό, αρχίσαμε να λικνιζόμαστε σε έναν αρχαίο ρυθμό στο κέντρο του καταστήματος. Η μουσική ήταν παράταιρη σε σχέση με το χορό μας. Αλλά σιγά-σιγά έπαψε να αντηχεί στα αυτιά μας. Οι κινήσεις μας εναρμονίστηκαν με απόλυτη επιτυχία. Κάποια εκατέρωθεν λάγνα θωπεύματα πάνω από τα ρούχα ηλέκτριζαν την ατμόσφαιρα. Η σερβιτόρα μας πλησίασε, αλλά με μια κίνηση του αριστερού δείκτη της, γύρισε στη βάση της. Ψίθυροι ακούστηκαν. Ξέραμε τι λέγανε... αλλά δεν τους δίναμε σημασία.
Όταν επιτέλους σταματήσαμε, πλησιάσαμε στο μπαρ και παραγγείλαμε. Τα βλέμματα που έπεφταν πάνω μας ήταν εχθρικά. Δε θα αργούσε να ξεσπάσει η καταιγίδα. Μια γυναίκα με κοντό κουρεμένο μαλλί και αντρική χωρίστρα μας πλησίασε. Είχε ήδη σηκώσει τα μανίκια της...
- Ήρθατε στο μαγαζί μας για να μας τη σπάσετε, έφτυσε τις λέξεις.
- Δεν είδα στην είσοδο να γράφει μόνο γκέι. Αυτό θα θεωρείτο διαχωρισμός, σωστά;… ρώτησε η νέα μου σύντροφος με πολύ γλυκιά φωνή.
- Κι αν δεν κάνω λάθος εσείς οι blenders παλεύετε για τα δικαιώματά σας, συμπλήρωσα.
- Ναι αλλά... αλλά... προσπάθησε να αντιδράσει.
- Τι;… ρωτήσαμε ταυτόχρονα.
- Αναγνωρίζουμε το δικαίωμα της ισότητας για όλους, είπα.
- Αλλά μερικοί και μερικές της μειονότητας ξεχνάνε πως και το μεγαλύτερο ποσοστό απολαμβάνει το ίδιο δικαίωμα, πρόσθεσε η φίλη μου.
- Το να έρθεις και να μας τσαμπουκαλευτείς σε μειώνει, είπα εκ νέου.
Την είδα να κοκκινίζει, αλλά ένας άνδρας πελάτης πλησίασε και ανέφερε ότι έχουμε δίκιο. Στη συνέχεια κέρασα μια γύρα σφηνάκια όλο το μαγαζί και κατόπιν φύγαμε. Στην έξοδο κοντοστάθηκα κοιτώντας την.
- Τον ανάγκασες να παρέμβει.
- Ήθελες να παρεκτραπούν;… μου τόνισε.
- Εν μέρη! Ήθελα να δω πώς θα αντιδράσεις;
- Και πέρασα το μικρό τεστ σου;
- Το είχες περάσει στα σοκάκια νωρίτερα. Αυτό το έκανα για να διασκεδάσω...
- Ακόμα με δοκιμάζεις διπρόσωπε; Τι άλλο θες να δεις για να σου αποδείξω;...
- Εντάξει, είπα μετά από λίγο.
- Η σειρά σου να με ακολουθήσεις. Θα σε πάω σε ένα πώς το λέτε εσείς εδώ; Πάρτι...
- Να μου λείπουν τέτοια πάρτι...
- Μην ανησυχείς... δε θα συμμετέχουμε.
Κάμποση ώρα αργότερα και μετά από μια διαδρομή με ταξί, βρεθήκαμε σε μια εξοχική περιοχή της Πάτρας που λέγεται Βραχνέικα. Την ακολούθησα και μπήκαμε σε μια ημιπολυτελή βίλα. Ρουθούνισα δυνατά στο θέαμα που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μου. Στην ας πούμε αυλή του σπιτιού (πολύ μεγάλος χώρος για να θεωρηθεί αυλή) ήταν δύο τζακούζι και μια μικρή πισίνα. Τέσσερις καλλίγραμμες κοπέλες κάθονταν γυμνές και πλαισίωναν δύο πενηντάρηδες και βάλε ηλικιακά άντρες. Ο ένας ήταν αδύνατος. Χωρίς καθόλου μύες ή κιλά ενώ ο άλλος ήταν το αντίθετο. Χοντρός με πολλές πλαδαρές λιποειδής απολήξεις να κρέμονται από παντού πάνω του.
Οι κοπέλες τρίβονταν εκατέρωθεν στους άντρες και μάλιστα πρέπει να τους έπαιζαν τα εργαλεία τους κάτω από το νερό. Κι εμείς ήμασταν σχεδόν μπροστά τους, αλλά ήταν σαν να μην υπήρχαμε. Σχεδόν με μια ταυτόχρονη κίνηση, μια κοπέλα καβάλησε ανάποδα τον κάθε μεσήλικα, ενώ η δεύτερη βρέθηκε μπροστά της είτε να την φιλάει στο στόμα ή στο στήθος. Οι κινήσεις τους φανέρωναν πως είχαν ιππεύσει τις πούτσες των ανδρών. Πολύ λίγα λεπτά αργότερα οι τύποι βογκούσαν και εκτόξευαν ότι σπέρμα είχαν τα αρχίδια τους μέσα στα ζεστά αιδοία των κοριτσιών. Ο χοντρός έγειρε το κεφάλι του πίσω και έκλεισε τα μάτια ενώ ο λιγνός έτρεμε ανεξέλεγκτα και προσπαθούσε να κρατηθεί από τη βάση.
Η νέα μου φίλη με τράβηξε από το χέρι μέσα στο σπίτι. Μέσα στο πολυτελές σαλόνι με τους δερμάτινους καναπέδες, μου σέρβιρε ουίσκι παλιό σε κρυστάλλινο ποτήρι. Καθώς ήπια μια γουλιά, την ακολούθησα στον επάνω όροφο. Η πόρτα του μεγάλου υπνοδωματίου ήταν ανοιχτή. Πάνω σε ένα τεράστιο κρεβάτι ήταν μια μικρόσωμη πενηντάρα γυναίκα, βαμμένη πρόστυχα και άλλες δύο κοπέλες της γαμούσαν ταυτόχρονα μουνί και κώλο με στράπον, ενώ εκείνη βογκούσε και έβριζε χυδαία...
Αηδιασμένος κατέβασα μονοκοπανιά το αλκοόλ και στράφηκα να φύγω. Το χέρι της μου έπιασε τον ώμο για να με σταματήσει.
- Νομίζεις ότι με αυτές τις ψευδαισθήσεις μπορείς να...
- Όχι! Δεν κατάλαβες νεαρέ μου. Αυτό είναι το παρελθόν όπως το είδαν άλλα μάτια...
Όταν άκουσα τα λόγια της, επιτέλους το μυαλό μου ξύπνησε και εκκινήθηκε σε απόλυτη λειτουργία.
- Ναι…
είπα δυνατά, περισσότερο για να το ακούσω εγώ, παρά ότι συμφωνούσα. Βρεθήκαμε εκ νέου στο σαλόνι, όπου ένας γέροντας κοντά στα ενενήντα καθόταν μόνος του. Ήταν ακόμα πιο αδύνατος, τα μαλλιά του ήταν αραιά και άσπρα και φαινόταν ξεζουμισμένος (η μόνη λέξη που μπορούσα να σκεφτώ για να τον περιγράψω). Είχα αργήσει πάρα πολύ.
- Γιατί το κάνουν αυτό οι άνθρωποι;… με ρώτησε η γυναίκα δίπλα μου. Υποτίθεται πως ήταν ο καλύτερος του φίλος.
- Πλεονεξία! Ζήλια! Μονομανία! Ή και όλα μαζί, της απάντησα.
Βγήκαμε από το οίκημα και περπατήσαμε κάμποση απόσταση για να φτάσουμε στα νυχτερινά θερινά μπαράκια της περιοχής. Η διάθεση μου είχε πέσει. Ο ουρανός άρχισε να συννεφιάζει από το πουθενά, για να συγχρονιστεί με εμένα.
- Έρχεται μπουρίνι, είπα δυνατά.
- Άστο να έρθει...
Πραγματικά μερικά δευτερόλεπτα αργότερα άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς. Το νερό της βροχής έπεφτε σχεδόν ζεστό πάνω μας, αλλά δε μας ένοιαζε. Απολαύσαμε μαζί τη δύναμη της φύσης, ενώ ξενερωμένα άτομα προσπαθούσαν να βρουν προστασία.
Στο ταξί που μπήκαμε αργότερα ο οδηγός διαμαρτυρήθηκε. Για λίγο!
- Πού θα κοιμηθείς;… τη ρώτησα.
- Δεν ξέρω ακόμα.
- Έλα σπίτι μου.
- Ευχαριστώ.
Μια ώρα αργότερα φορούσε ένα μποξεράκι μου και μια μαύρη φανέλα, ενώ εγώ μια καφετιά βερμούδα και μια άσπρη φανέλα. Καθόταν στον καναπέ στο σαλόνι μου κι εγώ στην πολυθρόνα. Απολαμβάναμε ένα ακόμα ποτήρι ουίσκι και τη σιωπηλή συντροφιά ο ένας του άλλου. Αργότερα ξαπλώσαμε μαζί στο ημίδιπλο κρεβάτι μου, καθώς εγώ όχι μόνο έκλεισα τις γρύλιες, αλλά κατέβασα την τέντα και πέρασα την κουρτίνα, ώστε καμιά αχτίδα φωτός να μην ενοχλήσει τον ύπνο μας. Εκείνη είχε πιάσει τη δική της γωνία του κρεβατιού και αφού έφερε τα χέρια της χιαστί μπροστά στο στήθος της έκλεισε τα μάτια και βυθίστηκε σε ένα βαθύ ύπνο.
Εγώ έκλεισα τα μάτια μου και βυθίστηκα σε μια ευχάριστη ανάμνηση. Η Χριστίνα είχε εγχειριστεί πριν ένα μήνα και επιτέλους οι γιατροί είχαν δώσει το οκ για σεξουαλική διείσδυση. Κατά τη διάρκεια αυτού του μήνα απείχαμε και οι δύο. Προετοιμαζόμασταν για τη μεγάλη βραδιά. Και η ώρα είχε έρθει.
Πρώτα βγήκαμε για φαγητό σε κυριλέ εστιατόριο και στη συνέχεια για ποτάκι. Όταν γυρίσαμε σπίτι, σχεδόν τρέξαμε στο δωμάτιο πετώντας αριστερά και δεξιά τα ρούχα μας στη διαδρομή ενώ τα χείλη μας κολλούσαν σε διάφορα σημεία των σωμάτων μας. Το θέαμα της Χριστίνας είχε στυλώσει και τεντώσει την πούτσα μου σε επικίνδυνο βαθμό. Η ίδια φρόντισε βέβαια να μου περάσει λιπαντικό. Καθώς ανταλλάζαμε βαθιά, καυτά φιλιά μου έπιασε τη βάση της πούτσας και την έσπρωξε απαλά στο μουνάκι της. Δεν την πίεσα! Αντίθετα περίμενα να με δεχτεί και να προετοιμάσει τον εαυτό της. Μέσα από τα φιλιά και τις βαθιές ανάσες βολευτήκαμε και με παρακάλεσε να τη γαμήσω.
"Μωρό μου δεν ξέρω πόσο θα αντέξω! Έκανα αποχή ένα μήνα!"
"Το ξέρω καρδιά μου. Αλλά θέλω να γεμίσεις το μουνάκι μου με τα υγρά σου. Κάνε με ευτυχισμένη!"
Άρχισα να κινούμαι μέσα της, πρώτα με αργές κινήσεις και μετά με ολοένα και πιο γρήγορες. Το στέρνο μου ακουμπούσε στα μεγάλα στήθη της. Τα χέρια της βρέθηκαν στον κώλο μου και με έσπρωχναν μέσα της με την ίδια ζέση που κινούμουν. Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν. Έσκυψα και κόλλησα τα χείλη μου στα δικά της, τινάζοντας τη γλώσσα μου μέσα στο στόμα της και παίζοντας με τη δική της. Κι εκείνη τη στιγμή, καθώς τα χέρια της βρέθηκαν στην πλάτη μου να με αγκαλιάζουν, άρχισα να χύνω εκστατικά μέσα της και να βογκάω. Το σώμα μου έτρεμε από το δυνατό οργασμό και λίγο αργότερα ακούμπησα πάνω της. Ήξερα ότι δεν ήθελε να βγω από μέσα της και της έκανα το χατίρι. Δε χρειάστηκε να πούμε τίποτα μεταξύ μας, μιας και γνωριζόμασταν τόσο τέλεια. Φιληθήκαμε ξανά με μεγαλύτερο ερωτικό πάθος από ποτέ.
Το μυαλό μου άρχισε να αγκαλιάζει την υπνηλία και βυθίστηκα σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα. Το άλλο απόγευμα ξύπνησα με απίστευτες καύλες. Η νέα φίλη μου κοιμόταν ακόμα στην ίδια στάση. Πιθανώς δεν είχε κινηθεί καθόλου. Πήγα στο μπάνιο να κάνω ένα ντους και να εκτονώσω με μια μαλακία το σιδερένιο εργαλείο μου. Κάτω από το νερό θυμήθηκα τα απίστευτα βαθιά τσιμπούκια που μου έκανε η Χριστίνα και έχυσα απολαυστικά πάνω στα πλακάκια.
Ετοίμασα ένα καραβίσιο φραπέ, άναψα τσιγάρο και περίμενα να βραδιάσει...
Copyright protected OW ref: 185256
Κάπως έτσι έτυχε να έχω ξεχάσει να το κλείσω και να με καλέσουν την ώρα που ήμουν δέκα χιλιάδες πόδια ψηλά. Γουρλωμένα μάτια λόγω έκπληξης είδαν να απαντάω στη μπακατέλα. Τα σύγχρονα τηλέφωνα δεν έχουν σήμα σε τέτοιο ύψος.
- Εμπρός!
- Dilectus mei!
- Eouari bas! Malah inb ih ares!
- Tu quoque nunc? Sunt tibi bene?
- Καλά είμαι. Γυρνάω Αθήνα. Μέσα στο αεροπλάνο.
- Είδα στον ύπνο μου υάκινθους...
- Κι εγώ είδα μη με λησμόνει.
- Κάτι κακό θα σε στοιχειώσει από το παρελθόν σου Ιανέ. Αν οργιστείς και ξεσπάσεις...
- Θα μου φέρει μπελάδες. Θα κρατήσω το θυμό μου και θα δώσω τόπο στην οργή. Όμως...
- Να πας ένα μπουκέτο λουλούδια στον τάφο της. Αυτά που είδαμε. Εκεί θα κριθείς.
- Καταλαβαίνω...
- Το ξέρω!
Όταν γύρισα από την Αθήνα πήγα σε ένα ανθοπωλείο και παρήγγειλα το μπουκέτο. Είναι δύσκολο να βρεις υάκινθους και μη με λησμόνει. Μετά από δύο ημέρες τα παρέλαβα και πήγα στο νεκροταφείο. Καλοκαιρινός καύσωνας που δε με ένοιαζε. Τα βήματά μου με οδήγησαν στον τάφο της. Χριστίνα! Άναψα το καντήλι καθώς και ένα κερί για τη μνήμη της και βόλεψα τα λουλούδια στο ανθοδοχείο, παίρνοντας τα παλιά ξεραμένα. Άκουσα κίνηση πίσω μου και στράφηκα να δω ποιος πλησίαζε.
Τα μάτια μου άστραψαν με μανία. Το πρόσωπό μου κοκκίνισε από θυμό και όχι από τη ζέστη. Τα δόντια μου σφίχτηκαν και έτριξαν. Η γροθιά μου συνέτριψε τα ξερά λουλούδια. Άρχισα να τρέμω ολόκληρος. Η αύρα μου σκοτείνιασε. Ανεξέλεγκτο κακό εκλυόταν από μέσα μου. Εκείνο το άτομο που στεκόταν απέναντι μου, ήθελα να τον σκοτώσω, να τον διαλύσω, να τον εξαϋλώσω. Δεν έπρεπε να περπατάει στη γη ζωντανός. Είδα το πρόσωπό του να χλομιάζει με τρόμο. Η μανία που είχα στο βλέμμα μου του διέλυσε τη βούληση. Φοβόταν! Και η μυρωδιά του φόβου του με μέθυσε.
Έκανα ένα βήμα προς το μέρος του. Η διάθεση μου θα γινόταν αντιληπτή απ' όλους. Αλλά ήμασταν μόνοι. Μια κραυγή από τα τρίσβαθα της ψυχής μου με σταμάτησε. Όχι γιατί φοβόμουν τις συνέπειες του νόμου, αλλά επειδή δοκιμαζόμουν και ήμουν έτοιμος να αποτύχω. Οι γροθιές μου χαλάρωσαν. Οι συσπάσεις στο σαγόνι μου ηρέμισαν. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Τον κατακεραύνωσα με το βλέμμα μου. Ήξερα τι ήθελε να μου πει. Ο φόβος του όμως παρέλυε τη γλώσσα του.
- Εγώ... είπε κομπιάζοντας. Λυπάμαι. Δεν ήθελα. Δεν έπρεπε. Είχα πιει αλλά... eίναι ασυγχώρητο... sυγγνώμη.
Ένας μεγάλος άντρας έβαζε τα κλάματα μπροστά μου. Προσπαθούσε να βρει εξιλέωση. Οι τύψεις τον έτρωγαν. Παρόλο που βρισκόταν υπό την επήρεια της μέθης, η ψυχή του τον βασάνιζε για το κακό που είχε προξενήσει. Πήρα άλλη μια βαθιά ανάσα.
- Σε συγχωρώ! Τώρα εσύ πρέπει να καταφέρεις να συγχωρέσεις τον εαυτό σου. Ποτέ δε θα ξεχάσεις το κακό που έκανες, αλλά με το χρόνο θα μπορέσεις να ζήσεις λίγο καλύτερα τη ζωή σου.
Κατά παράδοξο τρόπο αντιλήφθηκα ότι το εννοούσα. Είχα δει τον πόνο και την απόγνωση στο πρόσωπό του και έδιωξα εντελώς τον δικό μου πόνο που τον είχα κρατήσει για πολύ καιρό ζωντανό. Ένιωσα ελεύθερος. Είχε περάσει πάρα πολύς καιρός που μπορούσα να αναπνεύσω τόσο καλά...
Έφυγα από το νεκροταφείο με ανάλαφρο βήμα. Μπήκα στο αμάξι κι αποφάσισα να πάρω το δρόμο της παραλίας κοντά από το νέο λιμάνι. Ποτέ δεν ακολουθούσα αυτό το δρόμο. Χωρίς να το καταλάβω μπήκα μέσα στο νέο λιμάνι. Τόσα χρόνια και δεν είχα μπει ποτέ να δω το χώρο. Στην έξοδο του λιμανιού περιμένω στο φανάρι. Μια γυναίκα στην ηλικία μου περνά από μπροστά μου κάνοντας τζόκινγκ. Φοράει άσπρο σορτσάκι, άσπρη μακό αμάνικη φανέλα και τα καστανόξανθα κοντά καρέ μαλλιά της αναπηδάνε σε κάθε της βηματισμό.
"Ντένη!"
Κορνάρω αλλά δε μου δίνει σημασία. Λογικό είναι! Πόσοι και πόσοι δε θα κόρναραν στο θέαμα μιας τέτοιας γυναίκας να βαδίζει. Περιμένω να αλλάξει το φανάρι και στρίβω αντίθετα για να την προφτάσω. Ανάβω τα αλάρμ και σταματάω κάμποσα μέτρα πιο μπροστά από τη διαδρομή της. Βγαίνω προσεκτικά και κλείνω την πόρτα.
- Ντένη…
φωνάζω δυνατά. Εκείνη σταματάει σε ένα επιτόπιο τροχάδην και με κοιτάει. Τα μάτια της με αναγνωρίζουν επιτέλους.
- Ιανέ;…
λέει με απορία που μετατρέπεται σε ένα μεγάλο και ειλικρινές χαμόγελο.
- Δεν έχεις αλλάξει καθόλου, της είπα και το εννοούσα.
- Εσύ πήρες μερικά κιλά, απαντάει χαρούμενα. Ήσουν σαν παχύς σκελετός παλιότερα...
Γελάμε και οι δύο ανάλαφρα. Πιάνουμε κουβέντα και χωρίς πολύ χρόνο της προτείνω να πάμε για καφέ. Μου απάντησε πως δε μπορούσε εκείνη την ώρα, αλλά θα το ήθελε. Κανονίσαμε να βρεθούμε το βραδάκι της μεθεπόμενης. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα κι εκείνη συνέχισε τη διαδρομή της. Μπήκα στο αμάξι ικανοποιημένος. Γι' αυτόν το λόγο ήρθα από το δρόμο του λιμανιού.
Οι δύο μέρες πέρασαν απελπιστικά αργά. Ένοιωθα πως βάδιζα στην κόψη του ξυραφιού. Βρισκόμουν συνέχεια σε υπερένταση. Γι' αυτό και δεν μίλησα με κανέναν. Από φόβο μήπως πω ή κάνω κάτι που θα το μετάνιωνα αργότερα. Πολλά πράγματα μπορούν να πάνε στραβά, όσο κι αν προετοιμάζεται κάποιος για όλα τα ενδεχόμενα. Βέβαια εγώ πάντα ήμουν έτοιμος για τη χειρότερη δυνατή εκδοχή, αλλά φυσικά δεν είχα υπολογίσει τη μοίρα...
Η μέρα και η κανονισμένη ώρα έφτασε. Βρεθήκαμε σε μια καφετέρια στο κέντρο της Πάτρας με εσωτερικό κλιματισμό. Φορούσε γαλάζιο τζιν παντελόνι και λευκό τι-σερτ με ένα άγνωστο (για μένα) λόγκο σε χρυσό φόντο που πλαισίωνε το κέντρο της φανέλας. Η κουβέντα μας ξεκίνησε ευχάριστα. Μιλήσαμε για το παρελθόν και το παρόν. Όσο η ώρα κυλούσε, τόσο καταλάβαινα ότι το όνειρο να ζήσω κάτι με τη Ντένη χανόταν. Γιατί; Για έναν πολύ απλό λόγο. Όχι! Δεν ήταν παντρεμένη, ούτε χωρισμένη με παιδιά και άλλα τέτοια. Η Ντένη ήταν γκέυ. Λεσβία... Τζιβιντζιλού... Απ' όλα τα σχέδια και πλάνα δράσης, αυτό δεν το είχα καν φανταστεί. Κάτι με είχε μπλοκάρει. Γιατί την είχα δει τόσο ζωντανά μπροστά μου πριν μερικές εβδομάδες; Δε μπορούσα να αναγνωρίσω το λόγο. Συνήθως τα ένστικτά μου με οδηγούν καλά...
- Είσαι με κάποια;… ρώτησα σε άκυρη στιγμή.
Τα μάτια της γούρλωσαν λίγο με απορία. Ένα βλέμμα που έχω ξαναδεί σε πολύ κόσμο.
- Ναι, απάντησε χαμογελώντας. Πώς...;
- Τόση ώρα μιλάμε! Λες να μην κατάλαβα τίποτα;
- Πάντοτε έβλεπες καλά.
- Είσαι ευτυχισμένη Ντένη; Υπάρχει κάτι στο βλέμμα σου... αλλά όχι! Δεν έχει σχέση με την ευτυχία σου. Κάτι άλλο είναι που σε τρώει. Μίλα μου!
- Πρόσφατα ένας δικηγόρος από τη Γερμανία επικοινώνησε μαζί μου.
Ο χρόνος σταμάτησε να κυλά! Το βλέμμα μου χάθηκε μες το δικό της ταξιδεύοντας στο παρελθόν. Πλέον ήξερα τι θα μου πει, πριν μου το πει, αλλά την άφησα να εκφράσει αυτά που ήθελε, γιατί αλλιώς θα τρόμαζε με τη διορατικότητά μου.
- Απ' ότι φαίνεται είμαι υιοθετημένη. Έχω... κόμπιασε και ξεροκατάπιε. Έχω μια δίδυμη αδερφή. Θέλει να με γνωρίσει. Αλλά δυσκολεύτηκε πολύ για να με βρει και φοβήθηκε. Γι' αυτό και έβαλε δικηγόρο. Εγώ... νοιώθω σαστισμένη εδώ και μέρες. Αλλά θέλω να τη συναντήσω.
- Μίλησες με τους γονείς σου; Το ήξεραν;
- Όχι! Δεν ήξεραν ότι ήμασταν δίδυμες.
- Εγώ τι ρόλο παίζω Ντένη; Βρεθήκαμε τυχαία και μου εκμυστηρεύεσαι πολύ προσωπικά γεγονότα.
- Την ημέρα που βρεθήκαμε. Έτρεχα για να καθαρίσω το μυαλό μου. Να συγκροτήσω τις σκέψεις μου. Είτε το πιστεύεις είτε όχι ζήτησα να δω ένα σημάδι. Και να που εμφανίστηκες εσύ!
Συζητήσαμε για αρκετή ώρα ακόμα και αποφάσισε να τη βρει. Καθώς γύριζα κουρασμένος στο σπίτι, ένοιωσα ότι κάποιος με παρακολουθούσε. Όλος ο κόσμος έχει αυτό το ένστικτο, αλλά ελάχιστοι μπορούν να το αντιληφθούν πραγματικά. Αντί να μεταβώ στην πολυκατοικία, άλλαξα τη διαδρομή μου και κατευθύνθηκα προς τη μαρίνα. Έκοψα δρόμο από κάτι στενά και πήδηξα τη μικρή καγκελωτή της σιδηροδρομικής γραμμής για να περάσω απέναντι. Ο συγχρονισμός μου ήταν τέλειος. Το τρένο πέρασε μισό λεπτό αργότερα κι εγώ κινήθηκα παράλληλα με αυτό, στρίβοντας δυτικά και μπαίνοντας στο χώρο γκαράζ μιας μεγάλης πολυκατοικίας. Κρύφτηκα πίσω από μια κολόνα και περίμενα.
Όποιος κι αν με ακολουθούσε, με είχε χάσει. Το θέμα ήταν κατά πόσο θα επέμενε για να με εντοπίσει ξανά. Ο ήλιος είχε δύσει. Άκουσα κάτι σαν ψίθυρο από τις γραμμές του τρένου.
"Scheisse"
Απότομα στα χείλη μου χαράχτηκε ένα μεφιστοφελικό χαμόγελο. Βγήκα από την κρυψώνα μου και νυχοπερπάτησα προς το μέρος της φιγούρας.
- Guten abend fräulein, είπα κι εκείνη στράφηκε προς το μέρος μου.
Δεν εξεπλάγην καθόλου όταν αντίκρισα το πρόσωπό της. Μου είπε κάτι στα γερμανικά, αλλά όσο γλωσσομαθής κι αν είμαι, επέλεξα να μη μάθω ποτέ αυτή τη γλώσσα εκτός από το καλημέρα και το καλησπέρα.
- In english please, της είπα σηκώνοντας το αριστερό μου φρύδι.
- I said… how the hell did you know?
- It's a gift! But you are good. I almost didn't sense you...
Ο διάλογος συνεχίστηκε στα αγγλικά...
- Και τώρα θες να μάθεις γιατί...
- Γνωρίζω ήδη… διέκοψα.
- Αλήθεια;
Έκανα μικρή καταφατική κλήση κεφαλής.
- Μπύρα;… ρώτησα.
- Γιατί όχι...
Μεταβήκαμε αμίλητοι σε ένα μπαράκι/καφετέρια στην περιοχή της μαρίνας. Παραγγείλαμε κι οι δύο ντραφτ βαρέλι. Έβγαλα καπνό και άρχισα να στρίβω τσιγάρο.
- Γιατί όλη αυτή η παρωδία; Φοβάσαι την αδερφή σου;
- Όχι! Φοβάμαι για αυτήν.
- Έχεις παρελθόν, δήλωσα.
Την είδα να γνέφει καθώς έπινε τη μπύρα από το ποτήρι της. Όταν το άφησε στο σουβέρ, έκανα κίνηση με το δάχτυλο μου να καθαρίσει τον αφρό από το δεξί μέρος του χείλους της. Χαμογέλασε και με ευχαρίστησε.
- BND;… ρώτησα κοιτώντας την με ύφος.
- Πώς στο διάολο το ξέρεις αυτό;
- Όπως σου είπα είσαι καλή. Άργησα να σε αντιληφθώ.
- Μα εσύ δεν έχεις καμία εκπαίδευση, είπε κατηγορηματικά και με πεποίθηση.
- Είσαι σίγουρη;… ανταπάντησα στη δήλωση της με ερώτηση.
Σάστισε για μισό δευτερόλεπτο.
- Ναι! Είμαι.
- Ας αφήσουμε εμένα και ας μιλήσουμε για σένα και την αδερφή σου.
Η κουβέντα συνεχίστηκε με μεγάλες αναλύσεις και με παρότρυνση από μέρους μου να βρεθούν. Πλέον ήξερα τι συνέβη στο παρελθόν και το μέλλον άρχισε να χαράζεται καλύτερα μπροστά στα μάτια μου. Ήμασταν στην τέταρτη μπύρα και κατεβάζαμε την ποσότητα γουλιά με γουλιά.
- Είσαι γκέυ, της είπα.
- Ναι, μου απάντησε.
- Και η αδερφή σου είναι.
- Το ξέρω.
- Ενδιαφέρον. Χωρισμένες από τη γέννα, αλλά με τον ίδιο σεξουαλικό προσανατολισμό.
Απότομα σταμάτησα και κατέβασα το ποτήρι μου. Το χέρι μου άρχισε να τρέμει. Εκείνη με κοίταζε με απορία. Έστριψα τσιγάρο και το άναψα ρουφώντας μέσα μου την πολύτιμη νικοτίνη που χρειαζόμουν. Τα νεύρα μου άρχισαν να καλμάρουν.
- Γκρέτα;… ρώτησα.
- Ναι;
- Έχεις πάει ποτέ στο Παρίσι; Στο Μουλέν Ρούζ;
Σάστισε ενώ συνέχισα να μιλάω.
- Γνώρισες μια Γαλλίδα χορεύτρια και μια άλλη γυναίκα. Όμορφη σα θεά. Με αιγυπτιακά χαρακτηριστικά;...
- Πώς;
- Ήμαρτον, ξεφώνισα δυνατά. Δεν το πιστεύω!
Η Γκρέτα με κοιτούσε σαστισμένη. Το μυαλό της προσπαθούσε να καταγράψει δεδομένα που εγώ τα είχα μπροστά μου. Με κοίταζε με απορία. Και με φόβο...
- Μην ταράζεσαι, της είπα καθησυχαστικά. Τη θυμάσαι τη γυναίκα από την Αίγυπτο. Αυτή που νόμιζες ότι ήταν Γερμανίδα;
- Ναι, είπε ξεροκαταπίνοντας. Τη θυμάμαι, αλλά δε μπορώ να τη περιγράψω... η γλώσσα μου...
- Δένεται! Δε βρίσκεις τις λεπτομέρειες. Το ξέρω. Δε σου είπε ποτέ το όνομά της.
Έγνευσε καταφατικά. Άναψα τσιγάρο και παρήγγειλα ουίσκι. Η Γκρέτα έκανε ακριβώς το ίδιο, μόνο που αντί για τσιγάρο κανονικό, έβαλε σε λειτουργία το ηλεκτρονικό. Ένιωσα το σκοτάδι να πυκνώνει γύρω μου και το σκέτο ουίσκι συνέφερε τις σκέψεις μου καθώς το κατέβασα μονοκοπανιά. Κάτι άλλο υπήρχε στην ευρύτερη περιοχή. Κάτι αρχαίο. Αλλά όχι κακό. Ούτε καλό. Κάτι πραγματικά ουδέτερο. Κάτι σαν... σαν τη φίλη μου από την Αίγυπτο. Αλλά όσο οικείο και αν ήταν, ήμουν πεπεισμένος πως η απόκοσμη αίσθηση ήταν εντελώς διαφορετική.
- Να βρεις την αδερφή σου και να μιλήσετε, είπα απότομα στη Γκρέτα. Αυτό είναι το καλύτερο που έχεις να κάνεις.
Βρήκα τη σερβιτόρα και της έκανα νόημα να μου στείλει το λογαριασμό. Πλήρωσα με την κάρτα και χαιρέτησα. Δικαιολογήθηκα πως ήθελα να μείνω μόνος. Πώς κάτι χάλασε τη διάθεση μου. Δεν μου έφερε αντίρρηση. Αντί να κινήσω για το σπίτι μου όμως, ακολούθησα το δρόμο της μαρίνας όπου βάρκες, γιότ και κάνα δύο κότερα ήταν δεμένα. Κινήθηκα προς τον κυματοθραύστη με τα μεγάλα βράχια παραταγμένα σε ανορθόδοξο τρόπο. Παλιότερα στο μέρος αυτό σύχναζαν ζευγαράκια. Τώρα δεν υπήρχε κανείς τριγύρω.
Σκαρφάλωσα με ευκολία στους λαξευμένους βράχους και ακολούθησα μια διαδρομή για να βρω το θρόνο μου. Ένα μέρος που ήξερα καλά και που αρκετές φορές είχα φέρει κάποια κοπελίτσα για να κλέψουμε φιλί κι αγκάλη. Δεν παραξενεύτηκα όταν τα μάτια μου αντίκρισαν μια γυναικεία φιγούρα να κάθεται στη "θέση" που θα καθόμουν εγώ. Η γυναίκα είχε μαύρα μαλλιά, μακριά κι ολόισια μέχρι τη μέση της. Φορούσε κάτι σαν μαύρο ημιδιάφανο νυχτερινό φόρεμα που έφτανε μέχρι τις γάμπες της, αλλά είχε διάφορα σχισίματα στα πόδια, στη μέση καθώς και στην πλάτη. Δύο ασημένια λεπτά σανδάλια αναπαύονταν σε ένα βράχο δίπλα της. Τα μάτια της ήταν πράσινα ανοιχτά και τα μαύρα φρύδια της αν και λεπτά χάραζαν μια θεσπέσια σχιζοειδή γραμμή που της έδινε μυστήριο. Το πρόσωπό της ήταν σμιλευμένο με τέλειες γωνίες και αναλογίες σαν σε αρχαίο γλυπτό που το κατασκεύασαν οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες του κόσμου. Αν και είχε απαλό χλωμό λευκό δέρμα, δεν υπήρχε η παραμικρή ατονία στην επιδερμίδα της. Τα κόκκινα μεσαίου μεγέθους χείλη δεν έφεραν κραγιόν. Χαμογέλασε όταν με είδε...
- Καλησπέρα διπρόσωπε… μου είπε.
- Καλησπέρα κυρά των ερπετών.
- Απολογούμαι για την απροσδόκητη επίσκεψη στην περιοχή σου. Όμως ο κόσμος έχει αλλάξει τόσο πολύ...
- Δέχομαι τη συγγνώμη σου. Καλώς όρισες στην πόλη μου.
- Θα μου δώσεις τα φώτα σου; Μόνο ιστορίες έχω να ανταλλάξω.
- Μια υπόσχεση, της δήλωσα.
- Την έχεις! Δεν πρόκειται να πειράξω κανέναν. Απλά είμαι περίεργη. Νέα αισθήματα, νέες μυρωδιές, πιο...
- Παράξενες;
- Ναι.
Καθίσαμε ως αργά στα βράχια. Μιλήσαμε για τις αλλαγές των καιρών. Για γεγονότα περασμένα, τωρινά και μελλούμενα. Ο καπνός μου κόντευε να τελειώσει. Σηκωθήκαμε σχεδόν ταυτόχρονα και με μια αέρινη κίνηση φόρεσε τα σανδάλια της. Κατόπιν την είδα να πηδά από βράχο σε βράχο με τη χάρη αιλουροειδούς, για να προσγειωθεί ανάλαφρα στην τσιμεντένια αποβάθρα της μαρίνας. Μισό λεπτό αργότερα βρέθηκα πίσω της. Εκείνη άρχισε να κινείται με αργά, σχεδόν χορευτικά βήματα, λικνίζοντας τους γοφούς της με έναν μαγευτικό τρόπο. Το θέαμα ήταν πραγματικά εξαίσιο να το θαυμάζει κανείς, αλλά εγώ δεν ήμουν τυχαίος. Αυτό το μεθυστικό για το μάτι περπάτημα το είχα ξαναδεί.
Την είδα να σηκώνει το χέρι της με έναν χαριτωμένο τρόπο και κινήθηκα προς το μέρος της για να φέρω τον αγκώνα μου από κάτω από τον δικό της και να την συνοδεύσω. Βαδίσαμε με αυτόν τον τρόπο έως τη λεωφόρο κοντά στο λιμανάκι. Η κίνηση στο δρόμο ήταν μηδαμινή. Όχι μόνο εξ αιτίας του ιού, αλλά επειδή ήταν καθημερινή. Καθώς προχωρούσαμε σχεδόν αγκαζέ, αισθάνθηκα πολλά αντρικά βλέμματα να την γδύνουν ή και να την γαμάνε. Ήταν λες και εξέπεμπε φερομόνες και όλα τα αρσενικά πλάσματα τις μύριζαν και αποχαυνώνονταν.
- Θα μπορούσες να το σταματήσεις αυτό σε παρακαλώ; Καταντάει εκνευριστικό, της δήλωσα.
- Ζηλεύεις, με ρώτησε στρέφοντας το κεφάλι της προς το μέρος μου και φορώντας το πιο ηδονικό χαμόγελο που είχε αντικρίσει ποτέ κανείς.
- Όχι, απάντησα ανασηκώνοντας το δεξί φρύδι μου. Θυμώνω... Και δε θα ήθελες να με δεις πώς είμαι όταν θυμώνω...
Την ένοιωσα να μελετάει τον τόνο της φωνής μου και κατόπιν κατένευσε επιδοκιμαστικά. Σχεδόν αμέσως τα λάγνα βλέμματα τριγύρω κόπηκαν. Ίσως ακόμα και να άλλαξαν σε κάτι που θα μπορούσα μονάχα να το αποκαλέσω ως αντιπάθεια.
- Μερικές φορές ξεχνώ ότι έχω αυτή την υποχθόνια ικανότητα, μου είπε.
- Χρειάζεσαι τροφή, δήλωσα.
- Ναι, αλλά όχι του είδους...
- Ξέρω. Έλα μαζί μου. Απόψε θα περπατήσουμε σε σκοτεινά μονοπάτια.
Τα μάτια της άνοιξαν με έκπληξη και ενδιαφέρον. Ένα ακόμα πιο γοητευτικό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη της.
Μια ώρα αργότερα είχαμε περάσει από στέκια που δε συχνάζει ο καθώς πρέπει κόσμος και πλέον κατευθυνόμασταν σε ένα γκέι μπαρ. Είχε φορτίσει ιδανικά και ήθελα να την δοκιμάσω για να έχω και το κεφάλι μου σίγουρο. Ήξερα ότι είχε αντιληφθεί το γιατί, αλλά δεν την ένοιαζε. Και δεν ήταν καθόλου παιχνίδι γάτας και ποντικού. Είτε το πιστεύει κανείς ή όχι, διασκεδάζαμε και οι δύο. Το μπαρ μισογεμάτο. Πιο πολλές κοπέλες. Όλοι γκέι. Εκτός από εμένα και αυτήν.
- Το παν είναι όλοι να ξέρουν ότι είμαστε στρέητ, είπα χαμογελώντας σαρδόνια.
Έπαιζε κάποια μουσική του ογδόντα. Αλλά εμείς αντί να καθίσουμε και να παραγγείλουμε ποτό, αρχίσαμε να λικνιζόμαστε σε έναν αρχαίο ρυθμό στο κέντρο του καταστήματος. Η μουσική ήταν παράταιρη σε σχέση με το χορό μας. Αλλά σιγά-σιγά έπαψε να αντηχεί στα αυτιά μας. Οι κινήσεις μας εναρμονίστηκαν με απόλυτη επιτυχία. Κάποια εκατέρωθεν λάγνα θωπεύματα πάνω από τα ρούχα ηλέκτριζαν την ατμόσφαιρα. Η σερβιτόρα μας πλησίασε, αλλά με μια κίνηση του αριστερού δείκτη της, γύρισε στη βάση της. Ψίθυροι ακούστηκαν. Ξέραμε τι λέγανε... αλλά δεν τους δίναμε σημασία.
Όταν επιτέλους σταματήσαμε, πλησιάσαμε στο μπαρ και παραγγείλαμε. Τα βλέμματα που έπεφταν πάνω μας ήταν εχθρικά. Δε θα αργούσε να ξεσπάσει η καταιγίδα. Μια γυναίκα με κοντό κουρεμένο μαλλί και αντρική χωρίστρα μας πλησίασε. Είχε ήδη σηκώσει τα μανίκια της...
- Ήρθατε στο μαγαζί μας για να μας τη σπάσετε, έφτυσε τις λέξεις.
- Δεν είδα στην είσοδο να γράφει μόνο γκέι. Αυτό θα θεωρείτο διαχωρισμός, σωστά;… ρώτησε η νέα μου σύντροφος με πολύ γλυκιά φωνή.
- Κι αν δεν κάνω λάθος εσείς οι blenders παλεύετε για τα δικαιώματά σας, συμπλήρωσα.
- Ναι αλλά... αλλά... προσπάθησε να αντιδράσει.
- Τι;… ρωτήσαμε ταυτόχρονα.
- Αναγνωρίζουμε το δικαίωμα της ισότητας για όλους, είπα.
- Αλλά μερικοί και μερικές της μειονότητας ξεχνάνε πως και το μεγαλύτερο ποσοστό απολαμβάνει το ίδιο δικαίωμα, πρόσθεσε η φίλη μου.
- Το να έρθεις και να μας τσαμπουκαλευτείς σε μειώνει, είπα εκ νέου.
Την είδα να κοκκινίζει, αλλά ένας άνδρας πελάτης πλησίασε και ανέφερε ότι έχουμε δίκιο. Στη συνέχεια κέρασα μια γύρα σφηνάκια όλο το μαγαζί και κατόπιν φύγαμε. Στην έξοδο κοντοστάθηκα κοιτώντας την.
- Τον ανάγκασες να παρέμβει.
- Ήθελες να παρεκτραπούν;… μου τόνισε.
- Εν μέρη! Ήθελα να δω πώς θα αντιδράσεις;
- Και πέρασα το μικρό τεστ σου;
- Το είχες περάσει στα σοκάκια νωρίτερα. Αυτό το έκανα για να διασκεδάσω...
- Ακόμα με δοκιμάζεις διπρόσωπε; Τι άλλο θες να δεις για να σου αποδείξω;...
- Εντάξει, είπα μετά από λίγο.
- Η σειρά σου να με ακολουθήσεις. Θα σε πάω σε ένα πώς το λέτε εσείς εδώ; Πάρτι...
- Να μου λείπουν τέτοια πάρτι...
- Μην ανησυχείς... δε θα συμμετέχουμε.
Κάμποση ώρα αργότερα και μετά από μια διαδρομή με ταξί, βρεθήκαμε σε μια εξοχική περιοχή της Πάτρας που λέγεται Βραχνέικα. Την ακολούθησα και μπήκαμε σε μια ημιπολυτελή βίλα. Ρουθούνισα δυνατά στο θέαμα που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μου. Στην ας πούμε αυλή του σπιτιού (πολύ μεγάλος χώρος για να θεωρηθεί αυλή) ήταν δύο τζακούζι και μια μικρή πισίνα. Τέσσερις καλλίγραμμες κοπέλες κάθονταν γυμνές και πλαισίωναν δύο πενηντάρηδες και βάλε ηλικιακά άντρες. Ο ένας ήταν αδύνατος. Χωρίς καθόλου μύες ή κιλά ενώ ο άλλος ήταν το αντίθετο. Χοντρός με πολλές πλαδαρές λιποειδής απολήξεις να κρέμονται από παντού πάνω του.
Οι κοπέλες τρίβονταν εκατέρωθεν στους άντρες και μάλιστα πρέπει να τους έπαιζαν τα εργαλεία τους κάτω από το νερό. Κι εμείς ήμασταν σχεδόν μπροστά τους, αλλά ήταν σαν να μην υπήρχαμε. Σχεδόν με μια ταυτόχρονη κίνηση, μια κοπέλα καβάλησε ανάποδα τον κάθε μεσήλικα, ενώ η δεύτερη βρέθηκε μπροστά της είτε να την φιλάει στο στόμα ή στο στήθος. Οι κινήσεις τους φανέρωναν πως είχαν ιππεύσει τις πούτσες των ανδρών. Πολύ λίγα λεπτά αργότερα οι τύποι βογκούσαν και εκτόξευαν ότι σπέρμα είχαν τα αρχίδια τους μέσα στα ζεστά αιδοία των κοριτσιών. Ο χοντρός έγειρε το κεφάλι του πίσω και έκλεισε τα μάτια ενώ ο λιγνός έτρεμε ανεξέλεγκτα και προσπαθούσε να κρατηθεί από τη βάση.
Η νέα μου φίλη με τράβηξε από το χέρι μέσα στο σπίτι. Μέσα στο πολυτελές σαλόνι με τους δερμάτινους καναπέδες, μου σέρβιρε ουίσκι παλιό σε κρυστάλλινο ποτήρι. Καθώς ήπια μια γουλιά, την ακολούθησα στον επάνω όροφο. Η πόρτα του μεγάλου υπνοδωματίου ήταν ανοιχτή. Πάνω σε ένα τεράστιο κρεβάτι ήταν μια μικρόσωμη πενηντάρα γυναίκα, βαμμένη πρόστυχα και άλλες δύο κοπέλες της γαμούσαν ταυτόχρονα μουνί και κώλο με στράπον, ενώ εκείνη βογκούσε και έβριζε χυδαία...
Αηδιασμένος κατέβασα μονοκοπανιά το αλκοόλ και στράφηκα να φύγω. Το χέρι της μου έπιασε τον ώμο για να με σταματήσει.
- Νομίζεις ότι με αυτές τις ψευδαισθήσεις μπορείς να...
- Όχι! Δεν κατάλαβες νεαρέ μου. Αυτό είναι το παρελθόν όπως το είδαν άλλα μάτια...
Όταν άκουσα τα λόγια της, επιτέλους το μυαλό μου ξύπνησε και εκκινήθηκε σε απόλυτη λειτουργία.
- Ναι…
είπα δυνατά, περισσότερο για να το ακούσω εγώ, παρά ότι συμφωνούσα. Βρεθήκαμε εκ νέου στο σαλόνι, όπου ένας γέροντας κοντά στα ενενήντα καθόταν μόνος του. Ήταν ακόμα πιο αδύνατος, τα μαλλιά του ήταν αραιά και άσπρα και φαινόταν ξεζουμισμένος (η μόνη λέξη που μπορούσα να σκεφτώ για να τον περιγράψω). Είχα αργήσει πάρα πολύ.
- Γιατί το κάνουν αυτό οι άνθρωποι;… με ρώτησε η γυναίκα δίπλα μου. Υποτίθεται πως ήταν ο καλύτερος του φίλος.
- Πλεονεξία! Ζήλια! Μονομανία! Ή και όλα μαζί, της απάντησα.
Βγήκαμε από το οίκημα και περπατήσαμε κάμποση απόσταση για να φτάσουμε στα νυχτερινά θερινά μπαράκια της περιοχής. Η διάθεση μου είχε πέσει. Ο ουρανός άρχισε να συννεφιάζει από το πουθενά, για να συγχρονιστεί με εμένα.
- Έρχεται μπουρίνι, είπα δυνατά.
- Άστο να έρθει...
Πραγματικά μερικά δευτερόλεπτα αργότερα άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς. Το νερό της βροχής έπεφτε σχεδόν ζεστό πάνω μας, αλλά δε μας ένοιαζε. Απολαύσαμε μαζί τη δύναμη της φύσης, ενώ ξενερωμένα άτομα προσπαθούσαν να βρουν προστασία.
Στο ταξί που μπήκαμε αργότερα ο οδηγός διαμαρτυρήθηκε. Για λίγο!
- Πού θα κοιμηθείς;… τη ρώτησα.
- Δεν ξέρω ακόμα.
- Έλα σπίτι μου.
- Ευχαριστώ.
Μια ώρα αργότερα φορούσε ένα μποξεράκι μου και μια μαύρη φανέλα, ενώ εγώ μια καφετιά βερμούδα και μια άσπρη φανέλα. Καθόταν στον καναπέ στο σαλόνι μου κι εγώ στην πολυθρόνα. Απολαμβάναμε ένα ακόμα ποτήρι ουίσκι και τη σιωπηλή συντροφιά ο ένας του άλλου. Αργότερα ξαπλώσαμε μαζί στο ημίδιπλο κρεβάτι μου, καθώς εγώ όχι μόνο έκλεισα τις γρύλιες, αλλά κατέβασα την τέντα και πέρασα την κουρτίνα, ώστε καμιά αχτίδα φωτός να μην ενοχλήσει τον ύπνο μας. Εκείνη είχε πιάσει τη δική της γωνία του κρεβατιού και αφού έφερε τα χέρια της χιαστί μπροστά στο στήθος της έκλεισε τα μάτια και βυθίστηκε σε ένα βαθύ ύπνο.
Εγώ έκλεισα τα μάτια μου και βυθίστηκα σε μια ευχάριστη ανάμνηση. Η Χριστίνα είχε εγχειριστεί πριν ένα μήνα και επιτέλους οι γιατροί είχαν δώσει το οκ για σεξουαλική διείσδυση. Κατά τη διάρκεια αυτού του μήνα απείχαμε και οι δύο. Προετοιμαζόμασταν για τη μεγάλη βραδιά. Και η ώρα είχε έρθει.
Πρώτα βγήκαμε για φαγητό σε κυριλέ εστιατόριο και στη συνέχεια για ποτάκι. Όταν γυρίσαμε σπίτι, σχεδόν τρέξαμε στο δωμάτιο πετώντας αριστερά και δεξιά τα ρούχα μας στη διαδρομή ενώ τα χείλη μας κολλούσαν σε διάφορα σημεία των σωμάτων μας. Το θέαμα της Χριστίνας είχε στυλώσει και τεντώσει την πούτσα μου σε επικίνδυνο βαθμό. Η ίδια φρόντισε βέβαια να μου περάσει λιπαντικό. Καθώς ανταλλάζαμε βαθιά, καυτά φιλιά μου έπιασε τη βάση της πούτσας και την έσπρωξε απαλά στο μουνάκι της. Δεν την πίεσα! Αντίθετα περίμενα να με δεχτεί και να προετοιμάσει τον εαυτό της. Μέσα από τα φιλιά και τις βαθιές ανάσες βολευτήκαμε και με παρακάλεσε να τη γαμήσω.
"Μωρό μου δεν ξέρω πόσο θα αντέξω! Έκανα αποχή ένα μήνα!"
"Το ξέρω καρδιά μου. Αλλά θέλω να γεμίσεις το μουνάκι μου με τα υγρά σου. Κάνε με ευτυχισμένη!"
Άρχισα να κινούμαι μέσα της, πρώτα με αργές κινήσεις και μετά με ολοένα και πιο γρήγορες. Το στέρνο μου ακουμπούσε στα μεγάλα στήθη της. Τα χέρια της βρέθηκαν στον κώλο μου και με έσπρωχναν μέσα της με την ίδια ζέση που κινούμουν. Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν. Έσκυψα και κόλλησα τα χείλη μου στα δικά της, τινάζοντας τη γλώσσα μου μέσα στο στόμα της και παίζοντας με τη δική της. Κι εκείνη τη στιγμή, καθώς τα χέρια της βρέθηκαν στην πλάτη μου να με αγκαλιάζουν, άρχισα να χύνω εκστατικά μέσα της και να βογκάω. Το σώμα μου έτρεμε από το δυνατό οργασμό και λίγο αργότερα ακούμπησα πάνω της. Ήξερα ότι δεν ήθελε να βγω από μέσα της και της έκανα το χατίρι. Δε χρειάστηκε να πούμε τίποτα μεταξύ μας, μιας και γνωριζόμασταν τόσο τέλεια. Φιληθήκαμε ξανά με μεγαλύτερο ερωτικό πάθος από ποτέ.
Το μυαλό μου άρχισε να αγκαλιάζει την υπνηλία και βυθίστηκα σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα. Το άλλο απόγευμα ξύπνησα με απίστευτες καύλες. Η νέα φίλη μου κοιμόταν ακόμα στην ίδια στάση. Πιθανώς δεν είχε κινηθεί καθόλου. Πήγα στο μπάνιο να κάνω ένα ντους και να εκτονώσω με μια μαλακία το σιδερένιο εργαλείο μου. Κάτω από το νερό θυμήθηκα τα απίστευτα βαθιά τσιμπούκια που μου έκανε η Χριστίνα και έχυσα απολαυστικά πάνω στα πλακάκια.
Ετοίμασα ένα καραβίσιο φραπέ, άναψα τσιγάρο και περίμενα να βραδιάσει...
Copyright protected OW ref: 185256
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.