Η ιστορία:
Τρίβω απαλά τη δεξιά ρώγα του ανάμεσα στα δάχτυλά μου…
- «Ας το κάνουμε…», του λέω.
- «Όχι τώρα…», μου λέει…
- «Γιατί;», τον ρωτώ.
- «Γιατί έχω ναυτία από την προηγούμενη φορά…», μου απαντά.
- «Δεν μπορώ ν’ ακούω ψέματα…», του λέω. «Κι αν όντως έχεις ναυτία, εσύ φταις που κουνιόσουν τόσο πολύ…», συμπληρώνω.
Μου χαμογελάει. Απλώνω το χέρι μου και πιάνω τον πούτσο του. Ξεκινώ να του τον παίζω, εγκεφαλικά, όχι πολύ γρήγορα, αλλά χωρίς παύσεις. Το άλλο χέρι μου, το ελεύθερο, κινείται από τη μία ρώγα του στην άλλη. Αναστενάζει. Σίγουρα αισθάνεται καλά. Τεντώνει το κορμί του και ανοίγει τα πόδια του…
- «Το θέλεις…», του λέω.
- «Όχι…», μου λέει μ’ ένα βογγητό. «Αφού έχω ναυτία…»
- «Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα, όλα θα τα κάνω εγώ…», του λέω.
- «Δεν μπορείς να κρατηθείς;», με ρωτάει ντροπαλά.
Τα δάχτυλά μου εκτείνονται στους τεντωμένους μύες της κοιλιάς του και μετά πάνω στο στήθος του. Το χέρι μου κινείται πιο γρήγορα πάνω - κάτω στον πούτσο του.
- «Σου αρέσει πάρα πολύ να τον βλέπεις να μεγαλώνει; Έτσι δεν είναι;», τον ρωτώ.
- «Τώρα θα σου δείξω…», μου λέει.
Μια γεύση από τη πρώτη ισχυρή εκτόξευση του σπέρματός του φτάνει στα χείλια μου. Η επόμενη χτυπάει το στήθος και την κοιλιά μου. Χαμογελώντας, αποσύρω τα δάχτυλά μου από τον πούτσο του. Πέφτω σαν αδειανό σακί προς τα πίσω και κοιτάζω επίμονα το ταβάνι.
- «Είσαι πολύ κακός όταν θέλεις…», του λέω.
- «Δεν έχεις ιδέα πόσο πιο κακός μπορώ να γίνω…», μου λέει και ξαπλώνει το κεφάλι του στον ώμο μου.
- «Όταν ξυπνήσεις, θέλω να είσαι έτοιμος… και χωρίς ναυτία…», του λέω.
Ξυπνώ με τη γεύση του σπέρματος στο στόμα μου. Δεν έχει ξημερώσει ακόμα, είναι σκοτάδι έξω, αλλά το δωμάτιο φωτίζεται από μια μικρή πηγή φωτός. Κινούμαι προς το μέρος του. Δεν έχει ξυπνήσει ακόμα, όμως, ακούσια, ανοίγει το στόμα του σαν να θέλει να πάρει μια βαθιά ανάσα. Μαζί του το ανοίγω κι εγώ. Η απόσταση μεταξύ των χειλιών μας είναι πολύ μικρή. Την ελαχιστοποιώ στο άψε - σβήσε.
Ευγενικά και γενναιόδωρα τα κολλάω πάνω στα δικά του, ρυθμίζοντας τη θέση της μύτης μου για να μη συγκρουστεί με τη δική του. Μια ζαχαρωμένη γλυκύτητα γεμίζει το στόμα μου. Ενστικτωδώς, πιπιλίζει και γλείφει τη γλώσσα μου. Η μαγευτική αυτή γλυκύτητα είναι κάτι σαν αφροδισιακό.
Κάτι φτερουγίζει στο στομάχι μου. Αισθάνομαι σαν να έχω γίνει ξανά παιδί… και καυλώνω, πολύ άσχημα, πολύ ωραία! Τα σάλια σχεδιάζουν να αποδράσουν από τα χείλια μου και τα καταφέρνουν. Στάζουν πάνω στο πηγούνι του.
Γυρίζω το κεφάλι μου και αφήνω το μάγουλό μου ν’ ακουμπήσει στο μάγουλό του. Τα μαλλιά του πέφτουν στο πρόσωπό μου. Θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι περιτύλιγμα δώρου. Ξαφνικά, τα μάτια του ανοίγουν…
- «Ξύπνησες…;», του λέω.
- «…και σε βρίσκω όπως ακριβώς σε άφησα…», μου λέει.
Το χέρι μου βαδίζει στα χαμηλά στρώματα του σώματός του. Σηκώνω τον πούτσο του προς τα πάνω. Στηρίζω το άλλο χέρι μου πάνω στα γόνατά του.
- «Δεν έχεις ναυτία σήμερα… Σωστά;», τον ρωτώ.
- «Είμαι καλύτερα…», μου απαντά.
- «Μωρό μου!», του λέω.
Πέφτω δίχως δεύτερη σκέψη στα γόνατα. Ο πούτσος του ανάμεσα στα χείλια μου, μετατρέπεται σε παχύ ζαχαροκάλαμο. Γρυλίζω από τη μύτη. Τον γλείφω αργά, τόσο αργά… και τον αφήνω να βυθιστεί μέσα στο στόμα μου. Τα χέρια του κρατούν σφικτά τα σκεπάσματα. Διπλώνω τη γλώσσα μου γύρω από την βάλανό του και την γαργαλάω. Αχ! Κάπως έτσι θα τον καταφέρω να χύσει. Τον ακούω να λαχανιάζει και να βογκάει. Νιώθω τη πρώτη έκδοση του σπέρματός του να ετοιμάζεται να εκτοξευτεί.
- «Σου ‘χω κάτι…», μου λέει αναστενάζοντας.
- «Πρέπει να πω ευχαριστώ;», τον ρωτώ.
- «Αν προλάβεις…», μου απαντά.
Αισθάνομαι τον πρώτο σπασμό του πούτσου του, κι αμέσως μετά έναν ακόμη, πιο ισχυρό. Ο πούτσος του εκρήγνυται σαν ηφαίστειο και γεμίζει το στόμα μου μ’ ένα παχύ στρώμα σπέρματος. Χαμογελάω πονηρά…
- «Πες μου… Κάτι σκέφτεσαι…», μου λέει.
- «Με μια δόση θα την βγάλεις καθαρή;», του λέω γκρινιάζοντας… στα ψέματα.
- «Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να δώσω…», μου λέει και μου δίνει ένα φιλί, τεράστιο, στο στόμα…
(Copyright protected OW ref: 12247)