Ήταν χειμώνας του 2020 όταν ξεκίνησα τη νέα μου δουλειά. Δεν ήταν η πρώτη που έκανα (μόλις 20 ετών), αλλά ήταν μια εργασία η οποία θεώρησα πως ήταν πολύ κοντά στα δικά μου μέτρα. Μετά από λίγο και αφήνοντας το χρόνο και τον καιρό να δράσουν, ήρθα κοντά με μια κοπέλα, τη Στέλλα.

Ο Νίκος και εγώ είμαστε καλοί φίλοι, τα πάμε πολύ καλά και συχνά βγαίνουμε τα Σαββατοκύριακα για ποτάκια. Ο Νίκος μου πρότεινε να περάσουμε το Σαββατοκύριακο στο εξοχικό των γονιών του. Το εξοχικό του ήταν περίπου μια διαδρομή τεσσάρων ωρών από την Αθήνα και θα αφήναμε πίσω τις συντρόφους μας.

Προηγούμενο μέρος: Οι ανωμαλίες της Lunas

Το πρωινό ξύπνημα ήταν μια μοναχική υπόθεση. Το καντήλι δίπλα μου ήταν κρύο και η απουσία της Luna έγινε αμέσως μια βασανιστική σιωπή. Η πρώτη, ακατέργαστη σκέψη που με τσάκισε ήταν η πιο απλή και συνάμα η πιο οδυνηρή. Το μετάνιωσε. Όλο αυτό που μοιραστήκαμε ήταν για εκείνη ένα λάθος, μια παροδική απερισκεψία που τώρα προσπαθούσε να διαγράψει.

Η Ελένη στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη του υπνοδωματίου, αφήνοντας για λίγο το βλέμμα της να ταξιδεύει πάνω στο είδωλό της. Ήταν μια γυναίκα λεπτή, με φυσική χάρη, ξανθά μαλλιά που έπεφταν απαλά στους ώμους της και ένα σώμα που τόνιζε διακριτικά τη θηλυκότητά της.

Ήταν Δεκέμβρης του 2018 και ήμουν τότε ενεργός στους προσκόπους. Είχαμε κανονίσει μια πολυήμερη εκδρομή στη Δημητσάνα. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της εκδρομής, είχε ξεκινήσει μια καυλάντα με μια από τις κοπέλες της ομάδας μέσω μηνυμάτων. Ας την πούμε Γεωργία.