Ο χρόνος που διαδραματίζεται η ιστορία μας είναι μέσα 70'ς, λίγο πριν τη Μεταπολίτευση, σε ένα παραθαλάσσιο θέρετρο στην Αττική. Οικογενειακές διακοπές σε ξενοδοχεία ή σε ενοικιαζόμενα, με το μήνα, διαμερίσματα πολυκατοικιών, ένα θερινό σινεμά που κάθε βράδυ πάμε όλοι μικροί-μεγάλοι (με το απαραίτητο ζακετάκι γιατί κάνει ψύχρα), μια ντίσκο Γ' κατηγορίας που παίζει - τι άλλο εκείνη την εποχή; - ντίσκο, οι πρώτες πιτσαρίες είναι γεμάτες (με την σπέσιαλ canandian style πίτσα της εποχής) και όσοι είμαστε έφηβοι όλοι μέρα είμαστε στη θάλασσα παίζοντα, φλερτάροντας αθώα ή και... λίγο πιο ένοχα και τυραννιόμαστε από τις φυσιολογικές καύλες καθώς όλα γύρω, τα ημίγυμνα σώματα, ο αισθησιασμός του καλοκαιριού, αλλά πιο πολύ οι απίστευτες βιολογικές μας ανάγκες απαιτούν ένα μόνο πράγμα. Σεξ.
Που όμως είναι, αν όχι ακατόρθωτο, πολύ δύσκολο και ειδικά για μένα που είμαι 15 χρονών με μεγάλη ανάπτυξη για την εποχή μου - 1.87 ύψος με 72 κιλά - και μοιάζω εικοσάρης, καθώς η εμφάνιση μου, που την συμπληρώνουν μακριά καστανόξανθα μαλλιά και γαλανά μάτια, προδιαθέτει το άλλο φύλο σχεδόν ακαταμάχητα, αλλά η συμπεριφορά μου προδίδει την ηλικία μου.
Αρέσω σε όλες τις ηλικίες, ακόμα και σε κάποιες σαρανταπεντάρες φίλες της μαμάς μου (!) που κατά τα άλλα το παίζουν "θεούσες", αλλά είναι όλο παινέματα "πόσο ομόρφυνες Παυλάκη!", "τι ωραίο σώμα σου έχει κάνει η κολύμβηση..." και άλλα τέτοια διεγερτικά. Γιατί βέβαια είμαι πολύ καλός στο ύπτιο και στο ελεύθερο, κάνω δύο χρόνια κολύμβηση σε σύλλογο και έχω ήδη κερδίσει μετάλλια σε διασυλλογικούς κα περιφερειακούς αγώνες στην κατηγορία παίδων-εφήβων. Σε επίπεδο, λοιπόν, προσόντων και "πακέτου" είμαι πολύ παραπάνω από τον μέσο όρο, αλλά λείπει αυτό που έρχεται όταν όλη αυτή η ομορφιά υποχωρεί. Η εμπειρία.
Έχω προλάβει να φιληθώ με γλώσσα με μια τσαχπίνα και άστατη φιλενάδα τη αδελφής μου, ένα χρόνο μεγαλύτερη από εμένα που έχει έρθει για ένα Σαββατοκύριακο να μείνει μαζί μας. Έχει κάνει πρώτη κίνηση, ενώ είμαστε στην παραλία μέρα μεσημέρι μεγάλη παρέα, ξαπλωμένοι να στεγνώσουμε, να μου δώσει στην ψύχρα, δήθεν κρυφά, κάτω από ένα καπέλο που φορούσε, ένα απίστευτο υγρό φιλί διαρκείας που ακόμα θεωρώ μία από τις κορυφαίες μου ερωτικές εμπειρίες. Πράγμα που θα ήταν εξαιρετικό "βάπτισμα του πυρός", αν δεν ήταν, όπως ξαναείπα εξαιρετικά άστατη και μάλλον ο ορισμός της "ανάφτρας". Συνειδητοποίησα πολύ γρήγορα πως ήταν εξαιρετικά έμπειρη, έχοντας ήδη σχέσεις με "μεγαλύτερους", μάλλον το "είχε κάνει", αλλά έπαιζε το παιχνίδι των απαγορευμένων ζωνών κι έτσι ενώ το ίδιο βράδυ πήγαμε μια μακρινή βόλτα στο λοφάκι με τα πεύκα, δε με άφηνε να προχωρήσω πέρα από κάποια χάδια μέχρι ψηλά στα καλοσχηματισμένα της μπουτάκια και κάποια αγγίγματα στο στήθος που μισοέβγαινε από το καλοκαιρινό φορεματάκι της καθώς από τα αγκαλιάσματα και τα παθιασμένα φιλιά - το μόνο που επέτρεπε, τα τιραντάκια της είχαν πέσει.
Σφριγηλό και νεανικό το βυζάκι της είχε μια ρόδινη ρωγούλα που μπόρεσα να τη δω για μια στιγμή στο φως του φεγγαριού - είχε και πανσέληνο τρομάρα μας - και ήταν να την πιπιλίσεις άγρια. Αλλά, τι κρίμα, ήταν όλο "μη" και "μη" και έτσι απλά ξερόχυσα και κατέληξα πιο καυλωμένος από πριν.
Η σχέση μου με αυτό το νυμφίδιο εξελίχθηκε μέσα στα χρόνια και όσα είχε να δώσει τα έδωσε πολύ αργότερα - έκανε δύο διαζύγια και τη συνάντησα μετά τα σαράντα - όπου ξεπλήρωσε όσα χρωστούσε, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία. Έτσι κι αλλιώς κάποιες γυναίκες δεν αλλάζουν ποτέ, έμαθα πως φιλούσε εξαιρετικά όχι μόνο στο στόμα.
Η πραγματικά μεγάλη εμπειρία όμως καραδοκούσε εκεί που δεν την περίμενα, γιατί ο ερωτισμός είναι κάτι απρόβλεπτο και μαγικό και οι επιθυμίες μας δεν είναι κάτι που μπορούμε να ελέγξουμε, ειδικά όταν είμαστε τόσο νέοι και οι αισθήσεις οργιάζουν.
Κοντά στο ξενοδοχείο που μέναμε υπήρχε ένα μικρό σπίτι όπου ζούσε η "Γαλλίδα", μια γυναίκα γύρω στα 35, παντρεμένη με Έλληνα ναυτικό, που είχε γίνει κάτι σαν σταρ της παραλίας. Πολύ όμορφη, φυσική ξανθιά, με ξεπλυμένα γαλαζοπράσινα μάτια και ένα σώμα που ήταν ασυνήθιστα αρμονικό σε μια εποχή που οι Ελληνίδες ήταν συνήθως "περιφερειακές" με σώμα-αχλάδι.
Κάτι η ανεξαρτησία της και ένα στιλ "ελεύθερο" σε μια εποχή μικροαστικής υποκρισίας που, ας μην το κρύβουμε, ακόμα μαστίζει τη χώρα, την είχε κάνει στόχο όλων των ανδρικών προσδοκιών αλλά και ζηλοτυπίας από τις εγχώριες ντίβες της περιοχής. Η Ναντίν πάντως δεν έδινε ούτε σημασία, ούτε και δικαίωμα σε κανέναν, παραδίδοντας μαθήματα ενός άλλου ανεξάρτητου πνεύματος που την έκανε ακόμα πιο γοητευτική.
Η Ναντίν είχε ένα γιο, ένα χρόνο μικρότερο από εμένα τον Ετιέν. Ακόμα και σήμερα δεν πιστεύω πως έχω συναντήσει πιο όμορφο αγόρι. Ήταν σαν μια αρσενική έκδοση της μητέρας του, αλλά με μια κομψότητα και μια χάρη που συναντάς στα αγάλματα των αρχαίων εφήβων. Ψηλόλιγνος, γύρω στο 1.70 και 48 με 50 κιλά, με μακριά λεπτά χέρια και πόδια και ξανθά μαλλιά που όταν τον έβλεπες από πίσω θα νόμιζες πως είναι κορίτσι. Ήταν όλη μέρα στη θάλασσα φορώντας ένα μικρό μαύρο μαγιώ και αυτό του είχε δώσει ένα σοκολατί χρώμα που τόνιζε ακόμα τα ανοιχτόχρωμα μάτια και μαλλιά του. Όλα αυτά τα συμπλήρωναν μια κλασική γαλλική μύτη και λεπτά χείλη. Είχε συνεσταλμένο ύφος, λίγο δειλό που οφειλόταν ίσως και στο γεγονός πως ένιωθε λίγο ξένος, παρόλο που μιλούσε μια χαρά τα Ελληνικά.
Ερχόταν στην παρέα μας και παίζαμε συνήθως ποδόσφαιρο και επιτραπέζια, ή πηγαίναμε βόλτες με τα ποδήλατα. Μια τυπική αγορίστικη "παλιοπαρέα" 10-15 εφήβων ή παιδιών στην προεφηβία. Οι μέρες κυλούσαν ήσυχες και με την ευχάριστη ρουτίνα των διακοπών, όταν μια μέρα έγινε κάτι που με τάραξε ανεπανόρθωτα. Είχαμε τελειώσει το μπάνιο και κάποιος είπε να πάμε το απόγευμα στις μπασκέτες πίσω από το ξενοδοχείο. Εγώ είχα τη μπάλα, αλλά εκείνο το απόγευμα είχα να πάω με τους γονείς μου βόλτα με μια φιλική οικογένεια που είχε έρθει να μας δει,
Αθώα εντελώς είπα στον Ετιέν να έρθει στο δωμάτιο μας να του τη δώσω για να παίξουν με τα παιδιά. Μέχρι τότε μου ήταν πολύ συμπαθής και τον έβλεπα σαν ένα μικρότερο παιδί καλό και αφελές, για αυτό αισθανόμουν παράξενα που είχα μια αδιόρατη λίγο ένοχη επιθυμία να τον αγγίξω.
Από την άλλη μεριά τον είχα πιάσει πολλές φορές να με κοιτάει με θαυμασμό όταν κολυμπούσα πιο γρήγορα από όλους και μάλιστα μια φορά μου είχε πει κοκκινίζοντας, πράγμα που κάπως με έβαλε σε σκέψεις: "Έχεις τόσο δυνατό σώμα έτσι που γυμνάζεσαι, είσαι ο πιο όμορφος της παραλίας..."
Ανεβήκαμε στο δωμάτιο, οι δικοί μου ήταν στην τραπεζαρία για φαγητό, θα του έδινα τη μπάλα και θα κατέβαινα. Την είχα στη ντουλάπα στο διάδρομο του δωματίου, ο Ετιέν ερχόταν πίσω μου, άνοιξα την πόρτα της ντουλάπας, πήρα την μπάλα, αλλά την ώρα που γύριζα, είτε γιατί το αγόρι έκανε ένα παραπάνω βήμα ή γιατί εγώ δεν υπολόγισα σωστά συγκρουστήκαμε ελαφρά, η μπάλα μου έπεσε από τα χέρια και βρεθήκαμε σχεδόν αγκαλιασμένοι. Τι έγινε τότε; Ακόμα και σήμερα νιώθω την ένταση της στιγμής. Τα χέρια μου είχαν πιάσει τη μέση του και ένιωθα το πιο απαλό λείο δέρμα. Ασυναίσθητα τον χάιδεψα τρυφερά, Δεν τραβήχτηκε. Το στόμα μου στέγνωσε. Το σώμα του είχε μια απίστευτη λεπτότητα. Τότε έκανε και αυτός μια κίνηση και με έπιασε από τους ώμους κάτι ανάμεσα σαν να ήθελε να με αποτρέψει να τον πλησιάσω ή να με αγκαλιάσει.
Με κοίταζε με ένα βλέμμα απορίας. Ήταν φανερό πως δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Τα είχα χαμένα γιατί ήδη μέσα στο μαγιώ μου είχε σχηματιστεί η πιο άγρια στύση μου. Ενστικτωδώς τον τράβηξα απάνω μου. Ένιωσα όλο του το κορμί να ανατριχιάζει και κάτι ακόμα πιο φοβερό. Μέσα στο μικροσκοπικό μαγιουδάκι του, ένα εξόγκωμα πρόδιδε πως και ο Ετιέν ήταν καυλωμένος όσο εγώ.
Του χάιδεψα τα μαλλιά και τον φίλησα στο στόμα σαν να ήταν το αληθινό πρώτο μου κορίτσι, ενώ τα χέρια μου τον χάιδευαν πυρετωδώς παντού, στην πλάτη, στα πόδια και στο στενό σφιχτό του κωλαράκι. Δεν ήξερε να φιλάει αλλά είχε παραδοθεί καθώς είχα χώσει τη γλώσσα μου στο στόμα του και τότε τον ένιωσα να ριγεί και να τρέμει. Ο Ετιέν έχυνε! Στη στιγμή τρίφτηκα πάνω στα μπουτάκια του και έχυσα βγάζοντας μια κραυγή κι εγώ γεμίζοντας το μαγιώ μου με τόνους σπέρμα. Μείναμε αποσβολωμένοι. Τι είχαμε κάνει; Ο φόβος ήταν απίστευτος. Τι είμαστε; Τι μας συνέβη; Αδυνατούσαμε να συλλάβουμε την πράξη. Έκανα πως δεν είχε γίνει τίποτε.
- Να σου δώσω τη μπάλα, που έπεσε;…
είπα αλλά τραύλιζα, δεν μπορούσα να μιλήσω. Μετά, με μια πιο ψύχραιμη σκέψη του λέω:
- Δεν μπορείς να βγεις έτσι έξω, μπες στο ντους και πλύσου.
- Τι θα κάνουμε;… μου λέει.
- Τίποτε δεν έγινε, ήρθες, πήρες τη μπάλα και έφυγες. Αν μαθευτεί κάτι χαθήκαμε.
Για πότε πλύθηκε και έφυγε, για πότε άλλαξα και κατέβηκα δεν κατάλαβα. Πρέπει να ήμουν πολύ χλωμός, γιατί η γάτα η αδελφή μου το πρόσεξε.
- Είσαι άσπρος σαν το πανί... τι σου συνέβη;
- Παίζαμε δυο ώρες πόλο και κουράστηκα…
είπα και άλλαξα κουβέντα. Τις επόμενες μέρες προσπαθήσαμε να αποφύγουμε να μείνουμε μόνοι. Κάποια στιγμή που παίζαμε μπάλα ο μικρός ήταν ανοιχτά εχθρικός εναντίον μου. Το θεώρησα λογικό. Τα ταμπού ήταν αδυσώπητα και είχαμε κάνει κάτι που για την εποχή ήταν η απόλυτη αμαρτία. Ενοχές με τύλιγαν και απίστευτες ιδέες ότι δεν ήταν ομαλό αυτό που έγινε, ότι είχα κάνει κάτι πολύ κακό, ότι θα αποκαλυπτόταν και θα γινόμαστε ρεζίλι για πάντα. Προφανώς τα ίδια και χειρότερα σκεφτόταν και ο Ετιέν. Από την άλλη μεριά τον σκεφτόμουν, τον έπαιζα και φανταζόμουν πως θα ήταν να τον γδύσω τελείως και... μέχρι να τον γδύσω έφτανε το ερωτικό μου ρεπερτόριο.
Πέρασε η τελευταία εβδομάδα των διακοπών και ήρθε η μέρα που θα γύριζα. Απόγευμα στον κήπο του ξενοδοχείου, η παρέα παίζει επιτραπέζια. Σηκώνομαι να φύγω γιατί ο πατέρας μου με φωνάζει να φορτώσουμε το αυτοκίνητο. Χαιρετάω την παρέα. Ο Ετιέν μου λέει, ενώ απομακρύνομαι:
- Παύλο περίμενε με, θέλω να σε ρωτήσω κάτι για την κολύμβηση, θέλω να γραφτώ σε σύλλογο.
Απομακρυνόμαστε λίγα μέτρα για να μην μας ακούει κανείς.
- Σκέφτομαι συνέχεια αυτό που μου έκανες… λέει και δακρύζει.
- Δεν στο έκανα εγώ... μαζί το κάναμε, λέω λίγο θυμωμένος. Μήπως δε σου άρεσε;
Κατέβασε το βλέμμα.
- Πολύ, αλλά δεν είμαι αδελφή
- Ούτε εγώ, απλά έχουμε ένα μυστικό που θα μείνει μυστικό…
του είπα και τον κοίταξα στα μάτια. Τα μάτια έλεγαν πως υπήρχε φλόγα που έκαιγε και καύλα.
- Θα έρθεις του χρόνου;… ρώτησε.
- Ελπίζω… είπα.
- Θα σε περιμένω mon amour.
Το τελευταίο το ψιθύρισε και με έκανε να ανατριχιάσω. Ο χρόνος αυτός μου φάνηκε ατελείωτος, αλλά το επόμενο Καλοκαίρι ξανασυνάντησα το λυγερό αγόρι από τη Γαλλία.
Συνεχίζεται…
Copyright protected OW ref: 99224
Που όμως είναι, αν όχι ακατόρθωτο, πολύ δύσκολο και ειδικά για μένα που είμαι 15 χρονών με μεγάλη ανάπτυξη για την εποχή μου - 1.87 ύψος με 72 κιλά - και μοιάζω εικοσάρης, καθώς η εμφάνιση μου, που την συμπληρώνουν μακριά καστανόξανθα μαλλιά και γαλανά μάτια, προδιαθέτει το άλλο φύλο σχεδόν ακαταμάχητα, αλλά η συμπεριφορά μου προδίδει την ηλικία μου.
Αρέσω σε όλες τις ηλικίες, ακόμα και σε κάποιες σαρανταπεντάρες φίλες της μαμάς μου (!) που κατά τα άλλα το παίζουν "θεούσες", αλλά είναι όλο παινέματα "πόσο ομόρφυνες Παυλάκη!", "τι ωραίο σώμα σου έχει κάνει η κολύμβηση..." και άλλα τέτοια διεγερτικά. Γιατί βέβαια είμαι πολύ καλός στο ύπτιο και στο ελεύθερο, κάνω δύο χρόνια κολύμβηση σε σύλλογο και έχω ήδη κερδίσει μετάλλια σε διασυλλογικούς κα περιφερειακούς αγώνες στην κατηγορία παίδων-εφήβων. Σε επίπεδο, λοιπόν, προσόντων και "πακέτου" είμαι πολύ παραπάνω από τον μέσο όρο, αλλά λείπει αυτό που έρχεται όταν όλη αυτή η ομορφιά υποχωρεί. Η εμπειρία.
Έχω προλάβει να φιληθώ με γλώσσα με μια τσαχπίνα και άστατη φιλενάδα τη αδελφής μου, ένα χρόνο μεγαλύτερη από εμένα που έχει έρθει για ένα Σαββατοκύριακο να μείνει μαζί μας. Έχει κάνει πρώτη κίνηση, ενώ είμαστε στην παραλία μέρα μεσημέρι μεγάλη παρέα, ξαπλωμένοι να στεγνώσουμε, να μου δώσει στην ψύχρα, δήθεν κρυφά, κάτω από ένα καπέλο που φορούσε, ένα απίστευτο υγρό φιλί διαρκείας που ακόμα θεωρώ μία από τις κορυφαίες μου ερωτικές εμπειρίες. Πράγμα που θα ήταν εξαιρετικό "βάπτισμα του πυρός", αν δεν ήταν, όπως ξαναείπα εξαιρετικά άστατη και μάλλον ο ορισμός της "ανάφτρας". Συνειδητοποίησα πολύ γρήγορα πως ήταν εξαιρετικά έμπειρη, έχοντας ήδη σχέσεις με "μεγαλύτερους", μάλλον το "είχε κάνει", αλλά έπαιζε το παιχνίδι των απαγορευμένων ζωνών κι έτσι ενώ το ίδιο βράδυ πήγαμε μια μακρινή βόλτα στο λοφάκι με τα πεύκα, δε με άφηνε να προχωρήσω πέρα από κάποια χάδια μέχρι ψηλά στα καλοσχηματισμένα της μπουτάκια και κάποια αγγίγματα στο στήθος που μισοέβγαινε από το καλοκαιρινό φορεματάκι της καθώς από τα αγκαλιάσματα και τα παθιασμένα φιλιά - το μόνο που επέτρεπε, τα τιραντάκια της είχαν πέσει.
Σφριγηλό και νεανικό το βυζάκι της είχε μια ρόδινη ρωγούλα που μπόρεσα να τη δω για μια στιγμή στο φως του φεγγαριού - είχε και πανσέληνο τρομάρα μας - και ήταν να την πιπιλίσεις άγρια. Αλλά, τι κρίμα, ήταν όλο "μη" και "μη" και έτσι απλά ξερόχυσα και κατέληξα πιο καυλωμένος από πριν.
Η σχέση μου με αυτό το νυμφίδιο εξελίχθηκε μέσα στα χρόνια και όσα είχε να δώσει τα έδωσε πολύ αργότερα - έκανε δύο διαζύγια και τη συνάντησα μετά τα σαράντα - όπου ξεπλήρωσε όσα χρωστούσε, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία. Έτσι κι αλλιώς κάποιες γυναίκες δεν αλλάζουν ποτέ, έμαθα πως φιλούσε εξαιρετικά όχι μόνο στο στόμα.
Η πραγματικά μεγάλη εμπειρία όμως καραδοκούσε εκεί που δεν την περίμενα, γιατί ο ερωτισμός είναι κάτι απρόβλεπτο και μαγικό και οι επιθυμίες μας δεν είναι κάτι που μπορούμε να ελέγξουμε, ειδικά όταν είμαστε τόσο νέοι και οι αισθήσεις οργιάζουν.
Κοντά στο ξενοδοχείο που μέναμε υπήρχε ένα μικρό σπίτι όπου ζούσε η "Γαλλίδα", μια γυναίκα γύρω στα 35, παντρεμένη με Έλληνα ναυτικό, που είχε γίνει κάτι σαν σταρ της παραλίας. Πολύ όμορφη, φυσική ξανθιά, με ξεπλυμένα γαλαζοπράσινα μάτια και ένα σώμα που ήταν ασυνήθιστα αρμονικό σε μια εποχή που οι Ελληνίδες ήταν συνήθως "περιφερειακές" με σώμα-αχλάδι.
Κάτι η ανεξαρτησία της και ένα στιλ "ελεύθερο" σε μια εποχή μικροαστικής υποκρισίας που, ας μην το κρύβουμε, ακόμα μαστίζει τη χώρα, την είχε κάνει στόχο όλων των ανδρικών προσδοκιών αλλά και ζηλοτυπίας από τις εγχώριες ντίβες της περιοχής. Η Ναντίν πάντως δεν έδινε ούτε σημασία, ούτε και δικαίωμα σε κανέναν, παραδίδοντας μαθήματα ενός άλλου ανεξάρτητου πνεύματος που την έκανε ακόμα πιο γοητευτική.
Η Ναντίν είχε ένα γιο, ένα χρόνο μικρότερο από εμένα τον Ετιέν. Ακόμα και σήμερα δεν πιστεύω πως έχω συναντήσει πιο όμορφο αγόρι. Ήταν σαν μια αρσενική έκδοση της μητέρας του, αλλά με μια κομψότητα και μια χάρη που συναντάς στα αγάλματα των αρχαίων εφήβων. Ψηλόλιγνος, γύρω στο 1.70 και 48 με 50 κιλά, με μακριά λεπτά χέρια και πόδια και ξανθά μαλλιά που όταν τον έβλεπες από πίσω θα νόμιζες πως είναι κορίτσι. Ήταν όλη μέρα στη θάλασσα φορώντας ένα μικρό μαύρο μαγιώ και αυτό του είχε δώσει ένα σοκολατί χρώμα που τόνιζε ακόμα τα ανοιχτόχρωμα μάτια και μαλλιά του. Όλα αυτά τα συμπλήρωναν μια κλασική γαλλική μύτη και λεπτά χείλη. Είχε συνεσταλμένο ύφος, λίγο δειλό που οφειλόταν ίσως και στο γεγονός πως ένιωθε λίγο ξένος, παρόλο που μιλούσε μια χαρά τα Ελληνικά.
Ερχόταν στην παρέα μας και παίζαμε συνήθως ποδόσφαιρο και επιτραπέζια, ή πηγαίναμε βόλτες με τα ποδήλατα. Μια τυπική αγορίστικη "παλιοπαρέα" 10-15 εφήβων ή παιδιών στην προεφηβία. Οι μέρες κυλούσαν ήσυχες και με την ευχάριστη ρουτίνα των διακοπών, όταν μια μέρα έγινε κάτι που με τάραξε ανεπανόρθωτα. Είχαμε τελειώσει το μπάνιο και κάποιος είπε να πάμε το απόγευμα στις μπασκέτες πίσω από το ξενοδοχείο. Εγώ είχα τη μπάλα, αλλά εκείνο το απόγευμα είχα να πάω με τους γονείς μου βόλτα με μια φιλική οικογένεια που είχε έρθει να μας δει,
Αθώα εντελώς είπα στον Ετιέν να έρθει στο δωμάτιο μας να του τη δώσω για να παίξουν με τα παιδιά. Μέχρι τότε μου ήταν πολύ συμπαθής και τον έβλεπα σαν ένα μικρότερο παιδί καλό και αφελές, για αυτό αισθανόμουν παράξενα που είχα μια αδιόρατη λίγο ένοχη επιθυμία να τον αγγίξω.
Από την άλλη μεριά τον είχα πιάσει πολλές φορές να με κοιτάει με θαυμασμό όταν κολυμπούσα πιο γρήγορα από όλους και μάλιστα μια φορά μου είχε πει κοκκινίζοντας, πράγμα που κάπως με έβαλε σε σκέψεις: "Έχεις τόσο δυνατό σώμα έτσι που γυμνάζεσαι, είσαι ο πιο όμορφος της παραλίας..."
Ανεβήκαμε στο δωμάτιο, οι δικοί μου ήταν στην τραπεζαρία για φαγητό, θα του έδινα τη μπάλα και θα κατέβαινα. Την είχα στη ντουλάπα στο διάδρομο του δωματίου, ο Ετιέν ερχόταν πίσω μου, άνοιξα την πόρτα της ντουλάπας, πήρα την μπάλα, αλλά την ώρα που γύριζα, είτε γιατί το αγόρι έκανε ένα παραπάνω βήμα ή γιατί εγώ δεν υπολόγισα σωστά συγκρουστήκαμε ελαφρά, η μπάλα μου έπεσε από τα χέρια και βρεθήκαμε σχεδόν αγκαλιασμένοι. Τι έγινε τότε; Ακόμα και σήμερα νιώθω την ένταση της στιγμής. Τα χέρια μου είχαν πιάσει τη μέση του και ένιωθα το πιο απαλό λείο δέρμα. Ασυναίσθητα τον χάιδεψα τρυφερά, Δεν τραβήχτηκε. Το στόμα μου στέγνωσε. Το σώμα του είχε μια απίστευτη λεπτότητα. Τότε έκανε και αυτός μια κίνηση και με έπιασε από τους ώμους κάτι ανάμεσα σαν να ήθελε να με αποτρέψει να τον πλησιάσω ή να με αγκαλιάσει.
Με κοίταζε με ένα βλέμμα απορίας. Ήταν φανερό πως δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Τα είχα χαμένα γιατί ήδη μέσα στο μαγιώ μου είχε σχηματιστεί η πιο άγρια στύση μου. Ενστικτωδώς τον τράβηξα απάνω μου. Ένιωσα όλο του το κορμί να ανατριχιάζει και κάτι ακόμα πιο φοβερό. Μέσα στο μικροσκοπικό μαγιουδάκι του, ένα εξόγκωμα πρόδιδε πως και ο Ετιέν ήταν καυλωμένος όσο εγώ.
Του χάιδεψα τα μαλλιά και τον φίλησα στο στόμα σαν να ήταν το αληθινό πρώτο μου κορίτσι, ενώ τα χέρια μου τον χάιδευαν πυρετωδώς παντού, στην πλάτη, στα πόδια και στο στενό σφιχτό του κωλαράκι. Δεν ήξερε να φιλάει αλλά είχε παραδοθεί καθώς είχα χώσει τη γλώσσα μου στο στόμα του και τότε τον ένιωσα να ριγεί και να τρέμει. Ο Ετιέν έχυνε! Στη στιγμή τρίφτηκα πάνω στα μπουτάκια του και έχυσα βγάζοντας μια κραυγή κι εγώ γεμίζοντας το μαγιώ μου με τόνους σπέρμα. Μείναμε αποσβολωμένοι. Τι είχαμε κάνει; Ο φόβος ήταν απίστευτος. Τι είμαστε; Τι μας συνέβη; Αδυνατούσαμε να συλλάβουμε την πράξη. Έκανα πως δεν είχε γίνει τίποτε.
- Να σου δώσω τη μπάλα, που έπεσε;…
είπα αλλά τραύλιζα, δεν μπορούσα να μιλήσω. Μετά, με μια πιο ψύχραιμη σκέψη του λέω:
- Δεν μπορείς να βγεις έτσι έξω, μπες στο ντους και πλύσου.
- Τι θα κάνουμε;… μου λέει.
- Τίποτε δεν έγινε, ήρθες, πήρες τη μπάλα και έφυγες. Αν μαθευτεί κάτι χαθήκαμε.
Για πότε πλύθηκε και έφυγε, για πότε άλλαξα και κατέβηκα δεν κατάλαβα. Πρέπει να ήμουν πολύ χλωμός, γιατί η γάτα η αδελφή μου το πρόσεξε.
- Είσαι άσπρος σαν το πανί... τι σου συνέβη;
- Παίζαμε δυο ώρες πόλο και κουράστηκα…
είπα και άλλαξα κουβέντα. Τις επόμενες μέρες προσπαθήσαμε να αποφύγουμε να μείνουμε μόνοι. Κάποια στιγμή που παίζαμε μπάλα ο μικρός ήταν ανοιχτά εχθρικός εναντίον μου. Το θεώρησα λογικό. Τα ταμπού ήταν αδυσώπητα και είχαμε κάνει κάτι που για την εποχή ήταν η απόλυτη αμαρτία. Ενοχές με τύλιγαν και απίστευτες ιδέες ότι δεν ήταν ομαλό αυτό που έγινε, ότι είχα κάνει κάτι πολύ κακό, ότι θα αποκαλυπτόταν και θα γινόμαστε ρεζίλι για πάντα. Προφανώς τα ίδια και χειρότερα σκεφτόταν και ο Ετιέν. Από την άλλη μεριά τον σκεφτόμουν, τον έπαιζα και φανταζόμουν πως θα ήταν να τον γδύσω τελείως και... μέχρι να τον γδύσω έφτανε το ερωτικό μου ρεπερτόριο.
Πέρασε η τελευταία εβδομάδα των διακοπών και ήρθε η μέρα που θα γύριζα. Απόγευμα στον κήπο του ξενοδοχείου, η παρέα παίζει επιτραπέζια. Σηκώνομαι να φύγω γιατί ο πατέρας μου με φωνάζει να φορτώσουμε το αυτοκίνητο. Χαιρετάω την παρέα. Ο Ετιέν μου λέει, ενώ απομακρύνομαι:
- Παύλο περίμενε με, θέλω να σε ρωτήσω κάτι για την κολύμβηση, θέλω να γραφτώ σε σύλλογο.
Απομακρυνόμαστε λίγα μέτρα για να μην μας ακούει κανείς.
- Σκέφτομαι συνέχεια αυτό που μου έκανες… λέει και δακρύζει.
- Δεν στο έκανα εγώ... μαζί το κάναμε, λέω λίγο θυμωμένος. Μήπως δε σου άρεσε;
Κατέβασε το βλέμμα.
- Πολύ, αλλά δεν είμαι αδελφή
- Ούτε εγώ, απλά έχουμε ένα μυστικό που θα μείνει μυστικό…
του είπα και τον κοίταξα στα μάτια. Τα μάτια έλεγαν πως υπήρχε φλόγα που έκαιγε και καύλα.
- Θα έρθεις του χρόνου;… ρώτησε.
- Ελπίζω… είπα.
- Θα σε περιμένω mon amour.
Το τελευταίο το ψιθύρισε και με έκανε να ανατριχιάσω. Ο χρόνος αυτός μου φάνηκε ατελείωτος, αλλά το επόμενο Καλοκαίρι ξανασυνάντησα το λυγερό αγόρι από τη Γαλλία.
Συνεχίζεται…
Copyright protected OW ref: 99224
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.