Μετά από χρόνια (1ο μέρος)

Η ιστορία:

Γεια σας. Με λένε Γιάννη και είμαι 22 χρονών. Θα σας διηγηθώ μια ιστορία που συνέβη πριν από δύο εβδομάδες περίπου. Μόλις είχα γυρίσει στην Αθήνα μετά από τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια τα είχα περάσει στην Θεσσαλονίκη για σπουδές. Πριν φύγω από την Αθήνα, είχα μια σχέση για περίπου δυο χρόνια. Εκείνος ένα χρόνο μικρότερος μου. Δυστυχώς, όταν έφυγα για Θεσσαλονίκη, καταλάβαμε και οι δύο ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε αυτή τη σχέση, και έτσι παρόλο που ήταν πολύ δύσκολο, αποφασίσαμε να σταματήσουμε να έχουμε οποιαδήποτε επικοινωνία.

Μπορεί να είχαν περάσει τέσσερα χρόνια, αλλά εγώ δεν σταμάτησα ποτέ να σκέφτομαι τον Χάρη. Είχα προσπαθήσει πολλές φορές να συνεχίσω την ζωή μου, αλλά το μόνο που κατάφερνα ήταν να συγκεντρώνομαι στις σπουδές μου και στις παρέες μου, και να μην θέλω να γνωρίζω άλλους άντρες για κάτι μόνιμο. Έτσι λοιπόν, πέρασαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια, όταν τελικά έφτασα στην Αθήνα το καλοκαίρι που μας πέρασε. Όλα ήρεμα, μέσα σε ένα μήνα κιόλας είχα σταθεροποιηθεί, έχοντας δικιά μου δουλειά πλέον, και έτσι μέχρι τον Νοέμβρη είχα μετακομίσει σε δικό μου σπίτι για να μην γίνομαι βάρος στους γονείς μου εφόσον είχα συνηθίσει πλέον και μπορούσα να ανταπεξέλθω και μόνος μου.

Δεν έπαψα να σκέφτομαι τον Χάρη και ήλπιζα ότι κάποια στιγμή θα συναντιόμασταν. Μάλιστα πολλές φορές είχα προσπαθήσει να τον βρω μέσα από παλιούς φίλους, αλλά απ’ ότι έμαθα, μετά από ένα χρόνο που έφυγα, όταν εκείνος ενηλικιώθηκε, άλλαξε περιοχή και ποτέ κανείς δεν έμαθε που πήγε. Πριν από δύο βδομάδες λοιπόν, είχα πάει για ψώνια στην Ερμού. Συνήθως χρησιμοποιώ το μετρό για να μην παίρνω αυτοκίνητο μέσα στο κέντρο της Αθήνας, αλλά όταν τελείωσα με τα ψώνια συνειδητοποίησα ότι είχα πάρει πάρα πολλά πράγματα, ωστόσο αποφάσισα να πάρω ένα τοξάκι.


-    «Πειραιά» είπα στο παιδί όταν μπήκα μέσα στο ταξί.

Δεν μου μίλησε και έτσι δεν κοίταξα καν. Άλλη όρεξη δεν είχα εξάλλου, να πιάσω κουβέντα μετά από μια κουραστική μέρα. Έτσι λοιπόν έμεινα να κοιτώ έξω από το παράθυρο. Καθόμουν στο πίσω κάθισμα, αλλά ένιωθα ένα βλέμμα να με καρφώνει από τον καθρέφτη του ταξί. Κοίταξα κι εγώ λοιπόν και μόλις αντίκρισα το βλέμμα του παιδιού, έμεινα κόκαλο.

-    «Τι μικρός που είναι ο κόσμος ρε Γιάννη;» με ρώτησε με τρεμάμενη φωνή.

-    «Όντως. Ποιος θα το πίστευε ότι κάποια μέρα θα ξανά συναντιόμασταν;» απάντησα χωρίς να ξέρω καν τι λέω.

-    «Πού σε πάω; Στο σπίτι που ξέρω;» με ρώτησε για να σπάσει τον πάγο.

-    «Όχι, έχω μετακομίσει. Θα σου πω όταν φτάνουμε» του απάντησα εγώ.

-    «Θες να πάμε να κεράσω καφεδάκι;» με ρώτησε.

Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. Ήθελα τόσο πολύ να τον πάρω αγκαλιά και να του πω πόσο μου έχει λείψει. Τέσσερα χρόνια μακριά του, δεν έπαψα να τον σκέφτομαι ούτε λεπτό. Τον αγαπούσα κι αυτό δεν θα σταμάταγε ποτέ. Είχε αλλάξει τόσο πολύ. Τον θυμάμαι ήταν πάντα ψηλός και γεροδεμένος, παρόλο που ήταν παιδάκι ακόμα τότε. Όμως τώρα είχε γίνει άντρας ολόκληρος. Ήθελα τόσο πολύ να φιλήσω τις χειλάρες του. Μου είχαν λείψει τόσο πολύ. Έτσι αποφάσισα να δεχτώ την πρότασή του, αλλά πήρα την πρωτοβουλία να προτείνω κάτι διαφορετικό.

-    «Πάμε σπίτι μου να πιούμε το καφεδάκι».

Χωρίς δεύτερη σκέψη μου είπε ναι και μετά από λίγη ώρα βρισκόμασταν στο σπίτι μου. Καθόμασταν στον καναπέ και είχα βάλει νερό στον βραστήρα για να φτιάξω καφέδες. Πήγα να σηκωθώ μετά από λίγο για να φέρω τους καφέδες, αλλά εκείνος με σηκώθηκε και με έριξε στον καναπέ. Εγώ έκπληκτος δεν ήξερα τι να κάνω. Γι’ αυτό αποφάσισα απλά να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο.

-    «Δεν σταμάτησα ούτε λεπτό να σε σκέφτομαι. Σε αγαπάω Γιάννη, το καταλαβαίνεις;» μου είπε και άρχισε να με φιλάει.

Ήταν τόσο ωραίο αυτό το συναίσθημα. Είχα χαθεί και είχα πάψει να σκέφτομαι το οτιδήποτε. Με είχε στα χέρια του ο Χάρης μου, και δεν ήθελα να ξέρω τίποτα άλλο πια.
Σιγά - σιγά άρχισα να νιώθω πάνω στο πόδι μου την πούτσα του που άρχισε να γίνεται πέτρα. Η κόκκινη φόρμα που φορούσε ήταν έτοιμη να σκιστεί. Τότε σηκώθηκε όρθιος και άρχισε να βγάζει τα ρούχα του, κοιτώντας με μέσα στα μάτια. Έκανα κι εγώ το ίδιο, μέχρι που στο τέλος μείναμε με τα εσώρουχα. Είχαμε καυλώσει τόσο πολύ, που οι πούτσες μας πλέον δεν κρατιόντουσαν μέσα στα εσώρουχα μας. Το καυλί του φαινόταν πολύ διαφορετικό, μέσα από το εσώρουχο τουλάχιστον, απ’ ότι το θυμόμουν. Καθόμασταν στον καναπέ και φιλιόμασταν για μερική ώρα, καθώς μου έτριβε τον πούτσο του πάνω μου. Ήθελα τόσο πολύ να τον πετάξει έξω, να τον πιάσω στο χέρι μου, να τον μαλακίσω και να τον τσιμπουκώσω, αλλά όπως πάντα του άρεσαν τα παιχνιδάκια.

Σε κάποια φάση δεν άντεξα και έβγαλα το εσώρουχό μου. Έτσι πετάχτηκε ο μεγάλος μου πούτσος έξω, κάτι που όταν είδε ο Χάρης τρελάθηκε και έσκυψε κατευθείαν και άρχισε να μου παίρνει τσιμπούκι. Τι καύλα ήταν αυτή. Είναι τόσο καλός με τη γλώσσα του. Μου ρούφαγε τον πουτσοκέφαλο, μου έγλειφε όλο τον πούτσο και τον έβαζε όλο μαζί μέσα στο στόμα του. Τον ξάπλωσα στον καναπέ και τότε έβγαλε κι αυτός το εσώρουχο του, και βγήκε από μέσα μια τεράστια πούτσα, γύρω στα 19 εκατοστά και πάρα πολύ χοντρή, καμία σχέση με αυτή που θυμόμουν. Έτσι λοιπόν τον ξάπλωσα ανάσκελα και πήγα από πάνω του και άρχισα να του γαμάω το στόμα, καθώς έγλειφα τον πούτσο του. Ήταν τόσο καύλα, ήμουν έτοιμος να εκραγώ. Ήθελα να του βάλω δάχτυλο και να παίξω με την τρύπα του, αλλά σκέφτηκα ότι δεν θα άντεχα και θα έχυνα μέσα στο στόμα του χωρίς να το πάρω καν χαμπάρι.

Κι όμως αυτή η στιγμή δεν άργησε να έρθει εφόσον μετά από λίγα λεπτά που του ρούφαγα τον πούτσο, ένιωσα στο στόμα μου να τρέχουν ένα σωρό καυτά χύσια. Δεν μπορούσε να κρατηθεί άλλο από την πολλή καύλα το μωρό μου και έχυσε. Συνέχισε να μου ρουφάει το καυλί, μέχρι που μετά από λίγα δευτερόλεπτα, τον είχα γεμίσει και εγώ με το δικό μου ψωλόχυμα. Σηκωθήκαμε και οι δύο και αρχίσαμε να φιλιόμαστε πάλι. Τότε μου τον πήρα από τον χέρι και τον πήγα στο μπάνιο. Μπήκαμε μέσα στην ντουζιέρα και κάναμε μπάνιο.

Συνεχίζεται…

(Copyright protected OW ref: 54459)