Προηγούμενο μέρος: Πρώτη φορά με το θετό ξάδερφο (2ο μέρος)
Μετά την πρώτη ολοκληρωμένη φορά με τον Άρη, δε σταματήσαμε να ψάχνουμε χρόνο για να το κάνουμε ξανά και ξανά. Δεν υπήρχε ευκαιρία που να πήγε χαμένη και όταν δε βρίσκαμε τον χρόνο που θέλαμε, ερχόταν το βράδυ στο δωμάτιο μου (μιας και εγώ κοιμόμουν στον πάνω όροφο και οι γονείς μου στον κάτω μας βοηθούσε από θέμα ακουστικής). Έτσι και εκείνο το βράδυ όταν το ρολόι πήγε δώδεκα ο Άρης ήρθε στην πόρτα μου και την άνοιξε σχεδόν αθόρυβα.
- Να μπω;… με ρώτησε χαμηλόφωνα.
- Όχι, περιμένω το γκόμενο του απάντησα.
- Εγώ είμαι ο γκόμενος;…
είπε και ανασήκωσε το φρύδι του με μια έκφραση που μπορούσε να με κάνει να τελειώσω από μόνη της. Είχε παχιά μαύρα φρύδια, καστανό δέρμα και ήταν πάντα αξύριστος, τόσο όσο για να νοιώθω τα γένια του να με γρατζουνούν. Είχε κοντά μαύρα μαλλιά και στενό γυμνασμένο σώμα. Είχε περισσότερες τρίχες από εμένα μιας και ήταν μεγαλύτερος (αυτός 21, εγώ 17) αλλά εντελώς νορμάλ φάση. Τέλος πάντων.
- Ναι… του χαμογέλασα.
Μπήκε, ήρθε στο κρεβάτι μαζί μου κάτω από τα σκεπάσματα και αρχίσαμε να βγάζουμε ρούχα. Με φιλάει και να τον φιλάω παντού. Κάναμε 69 όταν χτύπησε η πόρτα.
- Ποιος;
- Ο Μιμίκος ο γιατρός...
- Μαλάκα, ο πατέρας μου!
- Μισό, λεπτό.
- Μπαίνω;
- Βγες στη βεράντα...
Έβαλα το μποξεράκι μου, πρόλαβε να βγει και ο Άρης στη βεράντα και η πόρτα άνοιξε.
- Τι κάνεις τέτοια ώρα; Έτσι;
- Ε; Ε... ξέρεις. Αγόρια! Εγώ, είμαι αγόρι... Ξέρεις... Αυτά τα πράγματα...
Πραγματικά δεν ήξερα τι έλεγα.
- Ναι... με το μαλακό. Που να είχες και παρέα. Είναι κόκκινο όλο σου το σώμα.
- Ε;
- Μάλλον πρέπει να κάνουμε μια μικρή συζήτηση.
- Τώρα;
- Καλύτερα να μην έχεις "δουλειά"
- Ε; Ναι... ναι...
- Οπότε δεν πας τώρα;... να τελειώσω κι εγώ... όχι, έτσι... φεύγεις σε παρακαλώ;
- Ναι... είσαι μόνος έτσι;
- Εντελώς... εγώ και η χούφτα μου.
- Γίνετε αρκετά περίεργο δεν νομίζεις; Λίγο σεβασμός.
- Μα δεν λες κι εσύ να φύγεις!
Πήγε να πει κάτι αλλά κοίταξε την πόρτα, πήγε προς τα εκεί και έφυγε. Έτρεξα και κλείδωσα και μετά άνοιξα στον Άρη.
- Εσύ και η χούφτα σου; Και η δική μου χούφτα;
- Άρη δε σκας για λίγο...
- Εντάξει και έπιασε ξανά δουλειά.
Μέχρι το πρωί απλά ήταν μέσα μου. Δε σταμάτησε λεπτό. Με τον Άρη ήμασταν μαζί 3 χρόνια. Κοντά στον πρώτο ο πατέρας μου τα έμαθε όλα. Μας έπιασε στα πράσα. Δεν το πήρε καλά. Σίγουρα όχι. Αλλά δεν είναι πως το είπε πουθενά. Έκανε σαν να μην ήξερε τίποτα. Απλά το αγνοούσε.
Όταν πήγα στρατό, με τον Άρη ήταν δύσκολα. Πέρασε άσχημες μέρες που δεν βγήκε ποτέ από αυτές. Έμπλεξε πάλι με τα παλιά του. Δεν τον ξαναείδα ποτέ όπως ήταν όταν ήμασταν μαζί. Όταν με το καλό απολύθηκα δεν το πιάσαμε από εκεί που το αφήσαμε. Εκείνος δε μπορούσε πια να είναι μαζί μου κι εγώ δεν ξέρω, αλλά είχα αλλάξει τόσο πολύ που δεν ήθελα να μπω σε σχέση μαζί του.
Τώρα ο Άρης έχει παντρευτεί με μια κοπέλα, έχουν και ένα μικρό παιδί. Δεν τον βλέπω πια, εγώ μένω Αθήνα κι εκείνος στο χωριό. Όποτε όμως πετύχουμε ο ένας τον άλλον δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Απλά μας πλακώνει μια σιωπή τόσο μεγάλη που κανείς δεν ξέρει τι να πει.
Αν τον αγάπησα... ναι, σίγουρα. Ήταν και θα είναι ο πρώτος μου έρωτας. Εκείνος που με έμαθε να φιλάω, να χαϊδεύω, να κάνω πίπες. Αν μου λείπει… δεν ξέρω. Αλλά σίγουρα θέλω να το διαβάσει αυτό κάποια στιγμή. Αν έχω να του πω κάτι... ίσως όχι.
Όσο για εμένα, τώρα είμαι με ένα ξανθό αγόρι, στην ηλικία μου, που ξέρει πως να κάνει ένα άλλο αγόρι ευτυχισμένο. Δεν ξέρω αν τον αγαπώ, περνάμε καύλα όμως. Το ξέρει. Ούτε εκείνος μ' αγαπά... αλλά ξέρεις τι;
Αυτό που φοβόμαστε να πούμε το βαφτίζουμε "δεν ξέρω"... ίσως και να τον αγαπώ.
Δεν ξέρω...
Copyright protected OW ref: 168749
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.