Η ιστορία:
- «Πόσο χρόνο χρειάζεται μια πίτσα για να ψηθεί;», τον ρωτώ.
Αναγνωρίζω πόσο έκφυλος γίνομαι μερικές φορές, ακόμα κι όταν δεν πρέπει. Αν ρίξει ένα βλέμμα στα μάτια μου θα το καταλάβει αμέσως.. από τον τρόπο που τον κοιτώ.
- «Έξι λεπτά. Δεν είναι αρκετός χρόνος;», μου απαντά.
- «Τι; Έξι λεπτά; Είναι αρκετός. Καμιά φορά αρκεί και ένα λεπτό…», του λέω και χαμογελώ.
Βγάζουμε τα ρούχα μας γρήγορα, εδώ, στη μέση της κουζίνας και ερχόμαστε αντιμέτωποι. Με σύντομες ματιές αξιολογούμε ο ένας τον άλλο αξιοποιώντας τα λεπτά του χρόνου που έχουμε στη διάθεσή μας. Πρακτικά, από εκείνο το σημείο, τα λεπτά μειώνονται σε πέντε.
Απλωνόμαστε σαν κουβέρτες στο πάτωμα και παίρνουμε τις θέσεις μας. Ο ένας σκαρφαλώνει πάνω στο κορμί του άλλου… γρήγορα… με μια γνώριμη αίσθηση… εντελώς προβλέψιμα, σαν να το είχαμε σχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια. Αναστενάζει. Αναστενάζω κι εγώ. Χαμογελάμε.
Έχουμε στη διάθεσή μας τέσσερα λεπτά. Με φιλάει. Ήθελα εδώ και ώρα αυτό το φιλί. Όχι, δεν του το ζήτησα. Απλά, το ήθελα. Το ήθελε ο οργανισμός μου. Αισθάνομαι το βάρος του κορμιού του.
Με σπρώχνει. Με πιέζει στο πάτωμα. Ακούω τους σέξι ήχους των γρυλισμάτων του στο αφτί μου. Φοβάμαι να τον πιέσω κι εγώ. Τον βλέπω σαν νάρκη που είναι έτοιμη να εκραγεί. Με ήπιες κινήσεις προσπαθεί να φέρει τον πούτσο του κοντά στην κωλοτρυπίδα μου. Ο χρόνος τρέχει…
Τρία λεπτά…
- «Ας μη χάνουμε άλλο χρόνο. Θέλω να με γαμήσεις, τώρα!», του λέω.
Απλώνω σαν πλοκάμια τα χέρια μου στους ώμους του. Ανεβαίνω πάνω του και αφήνω τον πούτσο του να γλιστρήσει εύκολα και χωρίς δισταγμό μέσα μου. Κι έτσι ξεκινά να κινείται με βαθιές και λάγνες βουτιές δίνοντας πόντους στην σεξουαλική εμπειρία του και φέρνοντας πιο γρήγορα απ’ ό, τι πρέπει τον οργασμό στο κορμί μου.
Δύο λεπτά…
Του αρέσει να παρακολουθεί τις εξελίξεις, κοιτάζοντας το πρόσωπό μου. Βλέπει τον εαυτό του σ’ εμένα. Απολαμβάνουμε και οι δυο τη στιγμή. Δίνω και δέχομαι ευχαρίστηση κι αυτός με την σειρά του δέχεται και δίνει ευχαρίστηση. Ανατριχιάζω. Χαμογελάει.
Ένα λεπτό…
Η πίεση του χρόνου ενεργοποιεί τον πούτσο του που κινείται, πλέον, σαν μοχλός μέσα στην κωλοτρυπίδα μου. Με σπρώχνει μπαινοβγαίνοντας. Οι κινήσεις του είναι κοφτές… γρήγορες. Είναι κινήσεις που του δίνουν την δυνατότητα να εκσπερματώσει, σε όποια θέση κι αν βρίσκεται.
Μπιπ… Μπιπ… Μπιπ… Ακούγεται το χρονόμετρο του φούρνου. Τα έξι λεπτά που είχαμε στην διάθεσή μας ολοκληρώθηκαν. Είμαι έτοιμος να βάλω τα κλάματα. Και τότε μου κάνει κάτι αναπάντεχο. Κάνει να σηκωθεί, κι έτσι όπως έχει χωμένο τον αιχμηρό πούτσο του μέσα στην κωλοτρυπίδα μου, με σηκώνει κι εμένα και με παίρνει στην αγκαλιά του.
Με δυσκολία προχωρά προς τον φούρνο. Ανάβει το εσωτερικό φως και ρίχνει μια ματιά στην πίτσα. Δεν έχει ψηθεί αρκετά. Με μια εύθραυστη ισορροπία ελίσσεται για να συνεχίσει να με κρατάει. Θέλοντας να τον βοηθήσω στηρίζομαι τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και τα πόδια μου γύρω από την μέση του.
Απλώνει το χέρι του και προσθέτει τέσσερα ακόμα λεπτά στο χρονόμετρο. Βρίσκεται σταθερά μέσα μου. Πρέπει να χαμογελάσει για την επιτυχία του.. κι αυτό κάνει. Μένουμε, εδώ, μπροστά στον φούρνο για ένα λεπτό. Κρατιέται από τον κώλο μου και σπρώχνει βαθύτερα τον πούτσο του. Οι κινήσεις του είναι εκπληκτικές, αλλά δεν είμαι σίγουρος για πόσο περισσότερο θα μπορέσει ν’ αντέξει στη θέση αυτή.
Τρία λεπτά…
Μεταφερόμαστε στην άκρη της κουζίνας, πολύ κοντά στο τραπέζι. Με μια γρήγορη κίνηση, όλα όσα βρίσκονται απλωμένα πάνω στο τραπέζι, μεταφέρονται αυτόματα στο πάτωμα. Η κωλοτρυπίδα μου είναι ακόμα καρφωμένη στον πούτσο του. Μας πιάνουν και τους δυο τα γέλια. Με ακουμπάει στο τραπέζι και γρήγορα τραβάει μια καρέκλα και την φέρνει ακριβώς μπροστά του. Θέλει ένα στήριγμα… το χρειάζεται.
Δύο λεπτά ακόμα…
Αισθάνομαι τέλεια, αλλά τα πόδια μου λυγίζουν.. είναι έτοιμα να πέσουν υπό την πίεση της στιγμής.
Ένα λεπτό…
Το χρονόμετρο του φούρνου ακούγεται ένα λεπτό νωρίτερα. Η μυρωδιά της ψημένης πίτσας γεμίζει την κουζίνα. Αν μάλιστα φτάσει και στη μύτη του, δεν θ’ αργήσει ν’ αρχίσει να φωνάζει: «Μαμ… Μαμ…». Πρέπει να βιαστούμε. Αισθάνομαι απεριόριστη καύλα κι ευχαρίστηση για την προσπάθεια που καταβάλλει. Ο τρόπος που κινείται ο πούτσος του μέσα στην κωλοτρυπίδα μου, μου κόβει την ανάσα.
- «Χύσε!», του ζητώ.
Και χύνει. Τόσο εντυπωσιακά που είμαι έτοιμος, κυριολεκτικά, να πνιγώ όχι στο σπέρμα, αλλά στα δάκρυα. Ο ήχος του χρονομέτρου συνεχίζει ν’ ακούγεται. Θα συνεχίσει ν’ ακούγεται μέχρι να βρεθεί κάποιος να πατήσει το κουμπί. Η πίτσα έχει ψηθεί… για την ακρίβεια, έχει ξεροψηθεί.
Ντυνόμαστε βιαστικά. Βγάζει την πίτσα από τον φούρνο και την κόβει σε κομμάτια. Καθόμαστε στον μεγάλο καναπέ, στο σαλόνι και τρώμε την πίτσα παρακολουθώντας τηλεόραση. Χαμόγελα πλατειά στολίζουν τα πρόσωπά μας. Είμαστε μια ωραία παρέα!
(Copyright protected OW ref: 9845)
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.