- «Μάνο μου, κοίτα έχουμε ένα πρόβλημα..», μου είπε ο Χρήστος.
Περίμενα με απίστευτη αγωνία.
- «Πες μου, κι εγώ θα είμαι εδώ μαζί σου…», του είπα.
- «Θυμάσαι το βράδυ τότε στα αποδυτήρια;»
- «Χρήστο μου, μετά το χθεσινό δεν νομίζω να το ξεχάσω και ποτέ!», του είπα.
- «Ξέρω ποιος ήταν!», μου είπε.
Νομίζω ότι ανακουφίστηκα, μερικώς. Με κοιτούσε και προσπαθούσε να μου το πει. Βάσανο… θα τρελαινόμουν.
- «Ήταν ο.. Άγγελος».
- «Ο ποιος;»
- «Ψυχραιμία!!»
- «Τι λες βρε αγόρι μου..; Δεν γίνεται αυτό!», του είπα πιστεύοντας ότι μου κάνει πλάκα και ότι θα μου αποκάλυπτε την αλήθεια σε λίγο.
- «Μιλάω απόλυτα σοβαρά. Ο Άγγελος με πηδούσε εκείνο τα βράδυ. Αυτός μου τα έκανε αυτά (μου έδειξε τις πληγές του βγάζοντας τα ρούχα του και μένοντας με το μποξεράκι). Χτυπηθήκαμε και μετά… Τέλος πάντων δεν έχει σημασία..»
Μου άφησε πολλά ερωτηματικά αλλά το έβλεπα στο πρόσωπό του ότι γι’ αυτόν είχε τελειώσει το θέμα. Ίσως δεν τον ενδιέφερε πια..(ωραίες σκέψεις τρομάρα μου…!). Έπεσε επάνω μου και άρχισε να με φιλάει. Ξαφνιάστηκα. Δεν τον περίμενα τόσο ζαμανφού. Δεν αντιστάθηκα ιδιαίτερα. Τον πήρα αγκαλιά και πήγαμε στο δωμάτιο. Ήταν η πρώτη μας φορά που δεν κάναμε έρωτα αλλά σκληρό γαμήσι. Λες και ήθελε να ξεδώσει από κάτι. Με πήδηξε δυο φορές κι εγώ αυτόν άλλες τρεις. Μου ζητούσε να τον ξεσκίσω, να τον πονάω.
Δεν καταλάβαινα τι γινόταν αλλά είχα παραδοθεί εντελώς. Πονούσα για αρκετά από εκείνη τη φάση.. και ακόμα πονάω εδώ που τα λέμε.. αν και έχω βοήθεια για να το ξεπεράσω,
Όπως πάντα μείναμε αγκαλιά μετά την όλη φάση, κι όπως ήμασταν λαχανιασμένοι γυρνάει και μου λέει:
- «Υπάρχει κάτι ακόμα που δεν σου είπα αλλά νομίζω ότι πρέπει να το ξέρεις…»
Μου γάμησε την ψυχολογία εκείνη τη στιγμή. Δεν ήταν για καλό ήμουν σίγουρος.
- «Πες μου αγόρι μου, τι έγινε;», του είπα όσο πιο φυσικά μπορούσα.
- «Αφού πλακωθήκαμε με τον Άγγελο με γάμησε…»
Ήταν σαν να ήθελε να πάθω καρδιακή προσβολή έτσι όπως το είπε. Με τη μία και όποιος αντέξει. Δεν υπήρχε τίποτα γύρω μου. Απλά με έπιασαν τα ζουμιά και χάθηκα.. Δεν ήξερα που ήμουν.. τι έκανα…; Θυμάμαι να μου λέει:
- «Συγγνώμη… Δεν ξέρω τι με έπιασε και το έκανα…», και άλλα τέτοια.
Όταν ψιλο-συνήλθα ήθελα να τον σπάσω στο ξύλο. Αλλά δεν μπορούσα. Το αγαπάω το πουστράκι. Του είπα να φύγει… δεν ήθελα να συνεχίσουμε να μιλάμε.. και ίσως και τίποτα παραπάνω.
Την επόμενη μέρα, χτύπησε το κουδούνι. Περίμενα να τον δω. Και ήθελα, να πω την αλήθεια. Ήταν όμως κάποιος άλλος. Κάποιος που λάτρευα.. Θα έκανα τα πάντα γι’ αυτόν που περίμενε στην πόρτα. Και ήρθε για μένα και μόνο για μένα. Ο μεγάλος μου αδερφός. Πάντα κούκλος και πάντα δίπλα μου. Λες και ήξερε πότε έχω πρόβλημα για να εμφανιστεί. Έπεσα με τη μία στην αγκαλιά του και έκλαιγα ασταμάτητα. Μπήκα με μέσα και καθίσαμε στον καναπέ..
- «Τι έγινε ρε Μάνο; Όταν μιλήσαμε μια χαρά ήσουν…», μου είπε όσο με κρατούσε στην αγκαλιά του.
Ξέρει τα πάντα για μένα και με λατρεύει. Σωματικά είναι πιο αδύνατος και πιο γυμνασμένος από εμένα. Μαύρα μαλλιά. Πάντα στιλ. Και ασχολείται με την σκηνοθεσία. Όχι κανένα όνομα αλλά κάτι κάνει. Του εξήγησα τα πάντα και άρχισε να γελάει. Ήθελα να τον χτυπήσω. Εγώ του έλεγα τον πόνο μου και αυτός γελούσε (;;;).
- «Μάνο είσαι αστείος ώρες - ώρες! Ένα δεκαοχτάχρονο σε κάνει ότι θέλει..; Και αλήθεια να είναι όλα αυτά που σου είπε, δεν θα μπορούσες να το χειριστείς πιο σκατά νομίζω…»
Με κατακεραύνωσε. Πάλι εγώ είχα άδικο; Βέβαια τα πράγματα που μου είπε μου έδωσαν να καταλάβω ότι όντως εγώ το είχα το λάθος…. και συνέχισε:
- «Οκ, τον πήδηξε τον Χρηστάκη σου. Έγινε. Απλά κάνε τον να κολλήσει επάνω σου. Να καταλάβει, ποιος είναι αυτός που θέλει να είναι δίπλα του…»
Κουδούνι. «Ποιος μαλάκας;» σκέφτομαι και πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου ακούω τη φωνούλα του…:
- «Μάνο.. Ο Χρήστος είμαι. Μπορούμε να μιλήσουμε;»
Καμπάνες. Τα έχασα. Κοιτάω τον Αλέξανδρο με μια απορία και μου λέει:
- «Το παιχνίδι είναι δικό σου και μάλλον σε θέλει. Μη χάνεις χρόνο με μαλακίες! Εγώ δεν είμαι εδώ…»
Φεύγει μέσα παίρνοντας τα πράγματά του. Ανοίγω και τον βλέπω με ένα ηλίθιο χαμόγελο αμηχανίας. Μείναμε μερικά δεύτερα στην πόρτα και κοιτιόμασταν.
- «Θέλω να δώσουμε ένα τέλος σε όλη αυτή την ιστορία…»
Του λέω να περάσει και να καθίσει. Εγώ έπινα καφέ και τον πήρε στα χέρια του. Ήπιε δυο γουλιές (όπως κάνει πάντα) και άρχισε να μου μιλάει.. διστακτικά αρχικά…
- «Καταρχάς, είσαι καλά;», με ρώτησε με ένα ύφος που φαινόταν ότι ενδιαφέρθηκε.
Τον κοίταξα και ξανακατέβασα το κεφάλι μου.
- «Εχθές έκανα ένα λάθος. Και δεν είναι αυτό που νομίζεις…»
Τον κοίταξα και με τη μία λέω:
- «Τι; Ένα λάθος είναι αυτό;»
- «Σου είπα ότι δεν είναι αυτό που νομίζει…», είπε σηκώνοντας τον τόνο της φωνής του.
- «Τι λες ρε μαλάκα που έχεις και το θράσος να μου φωνάζεις μετά τα χθεσινά! Σήκω και…»
Δεν με άφησε να τελειώσω και σηκώθηκε πάνω φωνάζοντας με ένα απειλητικό βλέμμα:
- «Σκάσε γαμώ την πουτάνα μου.. Πλάκα σου έκανα. Δεν περίμενα να το πάρεις τόσο βαριά…»
Εννοείτε ότι δεν τον πίστεψα. Απλά τον κοιτούσα με ένα ειρωνικό ύφος και του λέω:
- «Για πόσο μαλάκα με περνάς;»
Εκείνη την ώρα μπαίνει μέσα ο Αλέξανδρος. Ο Χρήστος ήταν βουρκωμένος, εγώ εντελώς απαθής και ο Άλεξ με κοιτούσε αγριεμένα λέγοντας:
- «Τι έγινε;»
Γυρνάει ο Χρήστος και τον βλέπει γυμνό από τη μέση και πάνω και γυρνάει και μου λέει:
- «Είσαι πολύ πουστράκι τελικά..»
Σηκώνεται και πάει να φύγει. Φεύγοντας τον πιάνει από το μπράτσο ο Αλέξανδρος και τον εμποδίζει. Μου κάνει νόημα να φύγω μέσα και του κάνω με ένα νεύμα «όχι»! Και λέει:
- «Τώρα μέσα! Φύγε!», μου φώναξε και τον άκουσα.
Δεν ξέρω τι είπαν. Ήμουν για πάνω από μια ώρα μέσα και περίμενα ξαπλωμένος με την πλάτη στην πόρτα. Σε κάποια φάση άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα. Με χάιδεψε στην μέση και γύρισα να τον κοιτάξω. Το άρωμά του είχε πλημυρίσει το δωμάτιο. Είχα μια χαρά και μια λύπη ταυτόχρονα. Πολύ μπερδεμένα συναισθήματα.
- «Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω για να με συγχωρήσεις αλλά αν μου το πεις θα το κάνω».
Δάκρυζε και με κοιτούσε.
- «Δεν περίμενα να το πάρεις τόσο απότομα. Αλήθεια, σου έκανα πλάκα. Με τον Άγγελο πλακωθήκαμε και μετά απλά τα ξαναβρήκαμε. Σαν φίλοι μόνο, τίποτα παραπάνω μωρό μου. Αλήθεια σου λέω. Σε παρακαλώ…»
Άρχισε να κλαίει και έχωσε το κεφάλι του στα στρώματα του κρεβατιού. Δεν μπορούσα.. όσο κι αν είπα ότι θα τον κρατήσω λίγο σε αγωνία, δεν άντεξα… έσπασα. Άνθρωπος είμαι.
Γύρισα και τον σήκωσα. Του έδωσα μια αγκαλιά και.. απλά τον αγαπώ. Ο Αλέξανδρος δεν μου έχει πει τι είπαν. Μου είπε απλά την εξής φράση:
- «Μην τον χάσεις ποτέ από τη ζωή σου. Αξίζει!»
Θα προσπαθήσω να κάνω το καλύτερο για μας μωρό μου. Αρκεί να είσαι κι εσύ δίπλα μου.
Σ’ αγαπώ!
Επιτέλους, τέλος!
Υ.Γ.: Είμαστε μαζί με το Χρήστο και περνάμε σχεδόν όλη μας τη μέρα μαζί. Ελπίζω τίποτα να μην μας χωρίσει.
Περίμενα με απίστευτη αγωνία.
- «Πες μου, κι εγώ θα είμαι εδώ μαζί σου…», του είπα.
- «Θυμάσαι το βράδυ τότε στα αποδυτήρια;»
- «Χρήστο μου, μετά το χθεσινό δεν νομίζω να το ξεχάσω και ποτέ!», του είπα.
- «Ξέρω ποιος ήταν!», μου είπε.
Νομίζω ότι ανακουφίστηκα, μερικώς. Με κοιτούσε και προσπαθούσε να μου το πει. Βάσανο… θα τρελαινόμουν.
- «Ήταν ο.. Άγγελος».
- «Ο ποιος;»
- «Ψυχραιμία!!»
- «Τι λες βρε αγόρι μου..; Δεν γίνεται αυτό!», του είπα πιστεύοντας ότι μου κάνει πλάκα και ότι θα μου αποκάλυπτε την αλήθεια σε λίγο.
- «Μιλάω απόλυτα σοβαρά. Ο Άγγελος με πηδούσε εκείνο τα βράδυ. Αυτός μου τα έκανε αυτά (μου έδειξε τις πληγές του βγάζοντας τα ρούχα του και μένοντας με το μποξεράκι). Χτυπηθήκαμε και μετά… Τέλος πάντων δεν έχει σημασία..»
Μου άφησε πολλά ερωτηματικά αλλά το έβλεπα στο πρόσωπό του ότι γι’ αυτόν είχε τελειώσει το θέμα. Ίσως δεν τον ενδιέφερε πια..(ωραίες σκέψεις τρομάρα μου…!). Έπεσε επάνω μου και άρχισε να με φιλάει. Ξαφνιάστηκα. Δεν τον περίμενα τόσο ζαμανφού. Δεν αντιστάθηκα ιδιαίτερα. Τον πήρα αγκαλιά και πήγαμε στο δωμάτιο. Ήταν η πρώτη μας φορά που δεν κάναμε έρωτα αλλά σκληρό γαμήσι. Λες και ήθελε να ξεδώσει από κάτι. Με πήδηξε δυο φορές κι εγώ αυτόν άλλες τρεις. Μου ζητούσε να τον ξεσκίσω, να τον πονάω.
Δεν καταλάβαινα τι γινόταν αλλά είχα παραδοθεί εντελώς. Πονούσα για αρκετά από εκείνη τη φάση.. και ακόμα πονάω εδώ που τα λέμε.. αν και έχω βοήθεια για να το ξεπεράσω,
Όπως πάντα μείναμε αγκαλιά μετά την όλη φάση, κι όπως ήμασταν λαχανιασμένοι γυρνάει και μου λέει:
- «Υπάρχει κάτι ακόμα που δεν σου είπα αλλά νομίζω ότι πρέπει να το ξέρεις…»
Μου γάμησε την ψυχολογία εκείνη τη στιγμή. Δεν ήταν για καλό ήμουν σίγουρος.
- «Πες μου αγόρι μου, τι έγινε;», του είπα όσο πιο φυσικά μπορούσα.
- «Αφού πλακωθήκαμε με τον Άγγελο με γάμησε…»
Ήταν σαν να ήθελε να πάθω καρδιακή προσβολή έτσι όπως το είπε. Με τη μία και όποιος αντέξει. Δεν υπήρχε τίποτα γύρω μου. Απλά με έπιασαν τα ζουμιά και χάθηκα.. Δεν ήξερα που ήμουν.. τι έκανα…; Θυμάμαι να μου λέει:
- «Συγγνώμη… Δεν ξέρω τι με έπιασε και το έκανα…», και άλλα τέτοια.
Όταν ψιλο-συνήλθα ήθελα να τον σπάσω στο ξύλο. Αλλά δεν μπορούσα. Το αγαπάω το πουστράκι. Του είπα να φύγει… δεν ήθελα να συνεχίσουμε να μιλάμε.. και ίσως και τίποτα παραπάνω.
Την επόμενη μέρα, χτύπησε το κουδούνι. Περίμενα να τον δω. Και ήθελα, να πω την αλήθεια. Ήταν όμως κάποιος άλλος. Κάποιος που λάτρευα.. Θα έκανα τα πάντα γι’ αυτόν που περίμενε στην πόρτα. Και ήρθε για μένα και μόνο για μένα. Ο μεγάλος μου αδερφός. Πάντα κούκλος και πάντα δίπλα μου. Λες και ήξερε πότε έχω πρόβλημα για να εμφανιστεί. Έπεσα με τη μία στην αγκαλιά του και έκλαιγα ασταμάτητα. Μπήκα με μέσα και καθίσαμε στον καναπέ..
- «Τι έγινε ρε Μάνο; Όταν μιλήσαμε μια χαρά ήσουν…», μου είπε όσο με κρατούσε στην αγκαλιά του.
Ξέρει τα πάντα για μένα και με λατρεύει. Σωματικά είναι πιο αδύνατος και πιο γυμνασμένος από εμένα. Μαύρα μαλλιά. Πάντα στιλ. Και ασχολείται με την σκηνοθεσία. Όχι κανένα όνομα αλλά κάτι κάνει. Του εξήγησα τα πάντα και άρχισε να γελάει. Ήθελα να τον χτυπήσω. Εγώ του έλεγα τον πόνο μου και αυτός γελούσε (;;;).
- «Μάνο είσαι αστείος ώρες - ώρες! Ένα δεκαοχτάχρονο σε κάνει ότι θέλει..; Και αλήθεια να είναι όλα αυτά που σου είπε, δεν θα μπορούσες να το χειριστείς πιο σκατά νομίζω…»
Με κατακεραύνωσε. Πάλι εγώ είχα άδικο; Βέβαια τα πράγματα που μου είπε μου έδωσαν να καταλάβω ότι όντως εγώ το είχα το λάθος…. και συνέχισε:
- «Οκ, τον πήδηξε τον Χρηστάκη σου. Έγινε. Απλά κάνε τον να κολλήσει επάνω σου. Να καταλάβει, ποιος είναι αυτός που θέλει να είναι δίπλα του…»
Κουδούνι. «Ποιος μαλάκας;» σκέφτομαι και πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου ακούω τη φωνούλα του…:
- «Μάνο.. Ο Χρήστος είμαι. Μπορούμε να μιλήσουμε;»
Καμπάνες. Τα έχασα. Κοιτάω τον Αλέξανδρο με μια απορία και μου λέει:
- «Το παιχνίδι είναι δικό σου και μάλλον σε θέλει. Μη χάνεις χρόνο με μαλακίες! Εγώ δεν είμαι εδώ…»
Φεύγει μέσα παίρνοντας τα πράγματά του. Ανοίγω και τον βλέπω με ένα ηλίθιο χαμόγελο αμηχανίας. Μείναμε μερικά δεύτερα στην πόρτα και κοιτιόμασταν.
- «Θέλω να δώσουμε ένα τέλος σε όλη αυτή την ιστορία…»
Του λέω να περάσει και να καθίσει. Εγώ έπινα καφέ και τον πήρε στα χέρια του. Ήπιε δυο γουλιές (όπως κάνει πάντα) και άρχισε να μου μιλάει.. διστακτικά αρχικά…
- «Καταρχάς, είσαι καλά;», με ρώτησε με ένα ύφος που φαινόταν ότι ενδιαφέρθηκε.
Τον κοίταξα και ξανακατέβασα το κεφάλι μου.
- «Εχθές έκανα ένα λάθος. Και δεν είναι αυτό που νομίζεις…»
Τον κοίταξα και με τη μία λέω:
- «Τι; Ένα λάθος είναι αυτό;»
- «Σου είπα ότι δεν είναι αυτό που νομίζει…», είπε σηκώνοντας τον τόνο της φωνής του.
- «Τι λες ρε μαλάκα που έχεις και το θράσος να μου φωνάζεις μετά τα χθεσινά! Σήκω και…»
Δεν με άφησε να τελειώσω και σηκώθηκε πάνω φωνάζοντας με ένα απειλητικό βλέμμα:
- «Σκάσε γαμώ την πουτάνα μου.. Πλάκα σου έκανα. Δεν περίμενα να το πάρεις τόσο βαριά…»
Εννοείτε ότι δεν τον πίστεψα. Απλά τον κοιτούσα με ένα ειρωνικό ύφος και του λέω:
- «Για πόσο μαλάκα με περνάς;»
Εκείνη την ώρα μπαίνει μέσα ο Αλέξανδρος. Ο Χρήστος ήταν βουρκωμένος, εγώ εντελώς απαθής και ο Άλεξ με κοιτούσε αγριεμένα λέγοντας:
- «Τι έγινε;»
Γυρνάει ο Χρήστος και τον βλέπει γυμνό από τη μέση και πάνω και γυρνάει και μου λέει:
- «Είσαι πολύ πουστράκι τελικά..»
Σηκώνεται και πάει να φύγει. Φεύγοντας τον πιάνει από το μπράτσο ο Αλέξανδρος και τον εμποδίζει. Μου κάνει νόημα να φύγω μέσα και του κάνω με ένα νεύμα «όχι»! Και λέει:
- «Τώρα μέσα! Φύγε!», μου φώναξε και τον άκουσα.
Δεν ξέρω τι είπαν. Ήμουν για πάνω από μια ώρα μέσα και περίμενα ξαπλωμένος με την πλάτη στην πόρτα. Σε κάποια φάση άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα. Με χάιδεψε στην μέση και γύρισα να τον κοιτάξω. Το άρωμά του είχε πλημυρίσει το δωμάτιο. Είχα μια χαρά και μια λύπη ταυτόχρονα. Πολύ μπερδεμένα συναισθήματα.
- «Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω για να με συγχωρήσεις αλλά αν μου το πεις θα το κάνω».
Δάκρυζε και με κοιτούσε.
- «Δεν περίμενα να το πάρεις τόσο απότομα. Αλήθεια, σου έκανα πλάκα. Με τον Άγγελο πλακωθήκαμε και μετά απλά τα ξαναβρήκαμε. Σαν φίλοι μόνο, τίποτα παραπάνω μωρό μου. Αλήθεια σου λέω. Σε παρακαλώ…»
Άρχισε να κλαίει και έχωσε το κεφάλι του στα στρώματα του κρεβατιού. Δεν μπορούσα.. όσο κι αν είπα ότι θα τον κρατήσω λίγο σε αγωνία, δεν άντεξα… έσπασα. Άνθρωπος είμαι.
Γύρισα και τον σήκωσα. Του έδωσα μια αγκαλιά και.. απλά τον αγαπώ. Ο Αλέξανδρος δεν μου έχει πει τι είπαν. Μου είπε απλά την εξής φράση:
- «Μην τον χάσεις ποτέ από τη ζωή σου. Αξίζει!»
Θα προσπαθήσω να κάνω το καλύτερο για μας μωρό μου. Αρκεί να είσαι κι εσύ δίπλα μου.
Σ’ αγαπώ!
Επιτέλους, τέλος!
Υ.Γ.: Είμαστε μαζί με το Χρήστο και περνάμε σχεδόν όλη μας τη μέρα μαζί. Ελπίζω τίποτα να μην μας χωρίσει.
(Copyright protected OW ref: 8365 "Erotic stories archive")
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.