Μόνο για εκείνη μη μου λες

- Πόσα χρόνια γνωριζόμαστε;… ρώτησα την κολλητή μου από την Αίγυπτο.

- Πολλά... από τότε που ήσουν δεκαέξι.

- Και μέσα σε αυτά τα χρόνια έχουμε ζήσει χαρές και λύπες μαζί!

- Σωστά!

- Ήρθε η ώρα να σε ρωτήσω κάτι.

- Εφόσον νιώθεις έτοιμος, ρώτα με.

- Έχεις αγαπήσει ποτέ στη ζωή σου; Εννοώ να ερωτευθείς και να κάνεις τα πάντα...

- Ναι!

- Τι ναι; Λεπτομέρειες...

- Δε θέλω να εμβαθύνω. Ακόμα και τώρα οι αναμνήσεις είναι γλυκόπικρες.

- Δε σε κάνει ευάλωτη, αν αυτό νομίζεις! Διηγήσου την ιστορία σου...

- Θυμάσαι όταν με επισκέφθηκες στην Αίγυπτο; Είχαμε πάει στη Θήβα, στην κοιλάδα των βασιλέων και των βασιλισσών. Μια φορά κι έναν καιρό...

Τα μάτια της φίλης μου σκοτείνιασαν. Το μελί χρώμα έγινε σκούρο καστανό και μετά μαύρο. Ξεκίνησε να αφηγείται...

Ζούσα ελεύθερη από περισπασμούς. Ήταν άλλες εποχές εκείνον τον καιρό. Ο κόσμος ήταν αδαής. Όχι πως δεν είναι και σήμερα, αλλά τουλάχιστον με το πάτημα μερικών πλήκτρων ο καθένας μπορεί να έχει πρόσβαση στη γνώση.

Ένας ας πούμε ηλίθιος λόγω της ακατάσχετης αιμομιξίας, ήθελε να αλλάξει τα δεδομένα της θρησκείας. Για να κατάφερνε κάτι τέτοιο έπρεπε να κερδίσει την υποστήριξη πολλών. Φυσικά απέτυχε, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Τέλος πάντων. Αυτός ο άντρας παντρεύτηκε μια πολλή όμορφη και χαρισματική γυναίκα, η οποία του χάρισε έξι κόρες.

Η πιο μικρή κόρη τους ήταν ένα παράδοξο βρέφος. Μέσα σε ένα χρόνο από τη γέννηση της, περπατούσε και μιλούσε σαν ενήλικη. Η νοημοσύνη και η ευφυΐα της ήταν πολύ ανώτερη από το μέσο όρο. Πράγμα που έκανε τον πατέρα της να τη μισήσει. Aliis temporibus, alii mores! Και ίσως ακόμα να τη θεωρήσει απειλή.

Ευτυχώς για τη μικρή, η μητέρα της κατάφερε να τη φυγαδεύσει και να την στείλει μακριά από τον οργισμένο γονέα. Βέβαια αυτό παραλίγο να γίνει και το τέλος της. Οι άντρες πίστευαν πως ήταν ανώτεροι σε όλα από τις γυναίκες. Η μικρούλα ήταν σε κίνδυνο! Για καλή της τύχη όμως, έπεσε στην αντίληψη μου.

Όταν την αντίκρισα για πρώτη φορά, δάκρυσα από ευτυχία. Τα καταγάλανα ματάκια της και η αθωότητά της μου ξύπνησαν αναμνήσεις. Την πήρα υπό την προστασία μου και άρχισα να τη διδάσκω όσα γνώριζα. Έμαθε να γράφει και να διαβάζει πολύ γρήγορα. Η δίψα της για γνώσεις ήταν τεράστια. Τη δίδαξα κι άλλες γλώσσες. Όσες ήξερα! Αλλά και μαθηματικά, αστρονομία και θεολογία. Μαζί με το μυαλό της, γύμναζα επίσης και το σώμα της. Τα χρόνια κύλησαν τόσο γρήγορα.

Ζούσαμε σε μια σχετικά απομονωμένη περιοχή. Η νεαρή εξαιτίας της σωματικής άσκησης είχε ψηλώσει και δυναμώσει. Έφτασε να με περνάει δυο πόντους σε ύψος. Είχε καλλίγραμμους μύες στα μπράτσα, στα πόδια και στους κοιλιακούς. Και η ομορφιά της ήταν ασύγκριτη. Όταν διαπίστωσα πως η σωματική της ανάπτυξη σταμάτησε, ξεκινήσαμε για να εξερευνήσουμε τον κόσμο.

Είχε ζήσει χωρίς περισπασμούς, με μόνη σύντροφο εμένα. Εγώ ήμουν η διδάσκαλος, η φίλη, η μητέρα της. Αλλά οι γνώσεις πρέπει να αποκτούνται και με τα μαθήματα ζωής. Καθώς διαβαίναμε από πόλη σε πόλη, της έκανε εντύπωση το γεγονός ότι πολλοί άντρες προσπαθούσαν να της μιλήσουν, φλερτάρουν και ακόμα χειρότερα να τη θωπεύσουν. Η ίδια αγνοούσε το πάθος του πόθου. Εγώ όμως ένοιωσα ένα μικρό τσίμπημα ζήλιας. Για πρώτη φορά στη ζωή μας, άρχισα να τη βλέπω ως γυναίκα. Ήξερα ότι την αγαπούσα! Σαν κόρη, σα διδασκόμενη, σα φίλη! Αλλά δεν την είχα δει ερωτικά. Παρ’ όλα αυτά, καταχώνιασα την έλξη στα πιο σκοτεινά μέρη του μυαλού μου. Ω ναι dilectus mei! Θα μπορούσα να την αποπλανήσω και να την κάνω δική μου για πάντα. Αλλά δεν το τόλμησα ποτέ. Το ένοιωθα σαν ιεροσυλία.

Συνεχίσαμε τα ταξίδια μας. Και κάποια στιγμή άρχισα να αντιλαμβάνομαι την αλλαγή μέσα της. Δε θα έδινα ιδιαίτερη προσοχή, αν δε γινόμουν εγώ η ίδια αποδέκτρια του ξεσπάσματος της. Προσπάθησα να την προσεγγίσω σα δασκάλα της, αλλά δε μου ανοίχτηκε. Το ίδιο και σα φίλη της και σα μητέρα της. Αυτή που ερχόταν σε εμένα πάντοτε με απορίες, τώρα κρατούσε κάτι μέσα της. Σκέφτηκα να της δώσω χρόνο και χώρο.

Ένα βράδυ καθόμασταν και μελετούσαμε τα άστρα. Φυσικά η θέση μερικών είχε αλλάξει. Η νεαρή ήθελε κάτι να μου πει, αλλά σταματούσε πριν εκφωνήσει τις σκέψεις της. Προσπάθησα να της δώσω κουράγιο. Μου γύρισε την πλάτη θυμωμένη.

- Τι έχεις κόρη μου;… τη ρώτησα. Τόσο καιρό σε βλέπω στενοχωρημένη και η καρδιά μου σπαράζει. Πες μου τον πόνο σου να ξαλαφρώσεις.

- Άσε με ήσυχη, μου απάντησε απότομα.

Δε συγχύστηκα. Δε θύμωσα. Αλλά επέμεινα. Έπρεπε να μου ανοιχτεί.

- Σε παρακαλώ, της είπα εκ νέου.

Στράφηκε προς το μέρος μου. Στα γαλάζια μάτια της έκαιγε μια φλόγα μυστικιστική.

- Με δίδαξες ότι ξέρεις;… είπε.

Έγνευσα καταφατικά καθώς συνέχισε.

- Μου έχεις δώσει τα πάντα. Αλλά! Αλλά...

- Ναι;

- Δε μ' αγαπάς… ούρλιαξε.

- Εγώ δε σ' αγαπάω καρδιά μου;

Δάκρυα άρχισαν να κυλούν πάνω στο φεγγαρένιο πρόσωπο της. Τα χείλη της έτρεμαν. Οι ωμοπλάτες της άρχισαν να τραντάζονται. Η θλίψη της ήταν ειλικρινής και μεγάλη. Φοβήθηκα! Ναι! Εγώ φοβήθηκα πως είχε κάποια αρρώστια. Ή κάτι άλλο.

- Δεν είναι αυτό! Με αγαπάς σα μητέρα, είπε μέσα από αναστεναγμούς. Αλλά εγώ... εγώ σε αγαπάω πιο πολύ από κόρη. Έμαθα! Γνωρίζω για τις επιταγές της σάρκας. Αλλά το μόνο άτομο που με ελκύει είσαι εσύ. Κανένας άλλος. Καμία άλλη. Μόνο εσύ. Κάθε βράδυ φλέγομαι από τον πόθο μου για σένα.

Αποσβολώθηκα! Δεν είχα τολμήσει καν να το σκεφτώ. Το είχα κλειδώσει σε ένα πολύ σκοτεινό μικρό δωμάτιο του μυαλού. Γι' αυτό και δεν το αντιλήφθηκα. Αλλά τα λόγια της μου το έφεραν στην επιφάνεια. Δάκρυσα μαζί της. Η καρδιά μου άνοιξε και δέχτηκε τα λόγια της σαν τα διψασμένα φυτά που δέχονται το νερό μετά από περίοδο ανομβρίας. Η τελευταία φορά που είχα δακρύσει ήταν όταν την είχα συναντήσει, βρέφος ακόμα, για πρώτη φορά.

Είδε τα δάκρυα από τα μάτια μου να κυλούν κι εκείνη σταμάτησε τα αναφιλητά. Είδε μέσα μου την έλξη, τον πόθο, την αγάπη που έκαιγε όμοια με τη δική της.

- Σ' αγαπάω, της είπα. Σε ερωτεύθηκα όταν σε πρωτοείδα. Μα δε μπορούσα να εκφράσω τέτοια αισθήματα. Τα καταχώνιασα στα βάθη του μυαλού μου.

Κινήθηκε με ταχύτητα και με αγκάλιασε. Τα χείλη της βρέθηκαν να φιλάνε τα μάγουλα μου και να σφουγγίζουν τα δάκρυα μου. Και όταν βρέθηκαν δίπλα στα δικά μου, έγειρα προς το μέρος της και τη φίλησα με όλη μου την καρδιά, την ψυχή, την αγάπη. Η ίδια ανταποκρίθηκε στο φιλί μας, με τον ίδιο τρόπο. Και εκείνη τη στιγμή η έκσταση μας συνεπήρε. Το σύμπαν είχε σταματήσει! Κι εμείς φτάναμε σε έναν πανίσχυρο, κοινό οργασμό χωρίς καν να έχουμε ακουμπήσει η μια την άλλη στα ερωτογενή σημεία.

Αρκετά αργότερα στραφήκαμε να αντικριστούμε. Τα σώματά μας έτρεμαν από την ηδονή που είχαμε ζήσει. Τα γεννητικά μας όργανα έσταζαν πάνω στα ρούχα που φορούσαμε. Γυμνωθήκαμε σχεδόν αμέσως και αγκαλιαστήκαμε σφιχτά, φιλώντας με πρωτόγνωρο πάθος τα χείλη και τη σάρκα που διψούσε για το άγγιγμα. Τα λεπτά έγιναν ώρες. Η νύχτα έγινε μέρα. Τα σώματά μας ήταν ακόμα ενωμένα σε μια τέλεια αρμονία. Η μόνη διάλεκτος που χρησιμοποιήσαμε ήταν η επαφή. Το άγγιγμα. Το χάδι. Και μέσω αυτής εκφράσαμε αυτό που νοιώθαμε κι οι δυο μες στις καρδιές μας.

Το άλλο βράδυ μας βρήκε ξαπλωμένες αγκαλιά και αποκαμωμένες. Επιτέλους εκείνη έκλεισε τα μάτια της κι εγώ πήγα να ετοιμάσω φαγητό. Ήταν νηστική, αν και η πείνα της είχε κορεστεί. Ήταν διψασμένη, αν και την είχα ποτίσει με όλο μου τον έρωτα.

Από εκείνο το βράδυ και έπειτα ήμασταν αχώριστες. Σχεδόν κάθε μέρα ξεκλέβαμε κάμποσες ώρες για να μοιραστούμε φιλί κι αγκαλιά. Ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες περιόδους της ζωής μου. Αλλά όπως συμβαίνει συνήθως, τα καλά πράγματα κάποτε τελειώνουν. Πικρή η γεύση της ανάμνησης της. Αλλά και τόσο γλυκιά!

- Γιατί δεν αγάπησες μετά;

- Από αυτήν; Αγάπησα. Ερωτεύθηκα. Έζησα στιγμές πάθους. Αλλά όχι τόσο τέλεια όσο με αυτήν. Ποτέ ξανά δε θα χαρώ τέτοιες στιγμές...

- Ίσως γιατί δε θέλεις να ανοίξεις την καρδιά σου. Ίσως γιατί σε κάνει να πονάς και να νιώθεις κατά βάθος ότι απατάς τη μνήμη της. Εκείνη δε θα ήθελε να ζήσεις ευτυχισμένη;

- Μου το ζήτησε. Και περιμένω να το ζήσω ξανά dilectus mei! Ο καιρός γαρ εγγύς...




Copyright protected OW ref: 182287