Άνοιξα τα μάτια μου στον ήχο από το τρεχούμενο νερό από το κυρίως μπάνιο μας.
- Τι ώρα είναι;
Στριφογυρνάω στα σεντόνια.
- Ωχ… όχι!
Σταματάω και ξαφνικά πετάγομαι. Τα μάτια μου ορθάνοιχτα. Απεγνωσμένα προσπαθώ να ανακαλέσω τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας. Κρασί... πολύ κρασί. Το στόμα μου είναι ξηρό, στεγνό και μπορώ να γευτώ τα τσιγάρα που πρέπει να κάπνισα.
- Πόσες ώρες έμεινα έξω;
Δε μπορώ να θυμηθώ. Ψάχνω το κινητό μου. Δεν είναι εδώ. Σηκώνομαι και βαδίζω στα ακροδάχτυλα, από το κρεβάτι, στοδιάδρομο, μέχρι την κουζίνα.
- Να το! Μα γιατί κανένα μήνυμα;
Τότε θυμάμαι ότι είχε κλείσει από μπαταρία. Του είχα στείλει από της φίλης μου. Θυμάμαι τις παράλληλες σκέψεις μου: Τα χέρια του είναι "δεμένα" αν του στείλω από της φίλης μου. Δε θα μπορεί να απαντήσει τίποτα παρά να συμφωνήσει, καθώς δε θα ήθελε οι φίλες μου να διαβάσουν τα μηνύματα που πραγματικά θα ήθελε να στείλει.
Βλέπω την σακούλα από το fast food στον πάγκο. Το δείπνο που ποτέ δεν τελείωσα είναι στο ψυγείο. Τύψεις με κατακλύζουν και άγχος. Ξέρω τι με περιμένει.
Το νερό συνεχίζει να τρέχει. Έχω λίγο χρόνο ακόμα. Τρέχω στο μπάνιο των επισκεπτών και προσπαθώ να φρεσκαριστώ όσο πιο γρήγορα μπορώ. Στοματικό διάλυμα, σπρέι σώματος και ένα σκούπισμα πιο κάτω. Σταματώ και αναρωτιέμαι. "Με πήρε' χτες το βράδυ;"
Μερικές φορές διασκεδάζει μαζί μου όταν είμαι μεθυσμένη. Απολαμβάνει τις μειωμένες μου αναστολές και τη λάθος αυτοεκτίμησή μου (ειδικά όταν σχεδιάζει να με τιμωρήσει για αυτά αργότερα). Ανοίγω τα κάτω χείλη μου και γλιστρώ ένα δάχτυλο ανάμεσα τους, στη σχισμή. Στεγνό, καθόλου ερεθισμένο και ευαίσθητο, όπως και η πίσω πλευρά μου, τουλάχιστον για τώρα. Ακούω το νερό να σταματάει.
Τρέχω πολύ σιγανά από το διάδρομο και ξεκινάω την καφετιέρα. Θα θέλει να ξυριστεί και να ντυθεί. Πρέπει να του φτιάξω πρωινό. Θα αντιμετωπίσω τις συνέπειες ασχέτως από το οτιδήποτε, αλλά τουλάχιστον μπορεί να λυτρώσω λίγο τον εαυτό μου. Είμαι ένα μπέρδεμα συναισθημάτων. Μεθυσμένη, με πονοκέφαλο φυσικά, αλλά υπάρχουν κι άλλα. Το στομάχι μου έχει δεθεί κόμπος, καθώς προσδοκώ αυτό που έρχεται. Οι τύψεις κάθονται βαριά στο στήθος μου καθώς σκέφτομαι την απογοήτευσή του, ενώ κατά βάθος μια ισχνή λαχτάρα κάνει την εμφάνισή της. Μια λαχτάρα για άφεση αμαρτιών, αποδοκιμασία και για την πειθαρχία που ξέρω ότι χρειάζομαι. Νιώθω μια γλυκιά αίσθηση ανάμεσα στα πόδια μου μόνο στην σκέψη. Πόσο ντροπιαστικό είναι αυτό; Ήδη αρχίζω και γίνομαι υγρή. Ακούω την πόρτα στο διάδρομο να ανοίγει.
Κρατάω την πλάτη μου γυρισμένη, προσπαθώντας να δείχνω απασχολημένη στην κουζίνα αν και νιώθω το βλέμμα Του πίσω μου. Κοιτάζει τη γυμνή γραμμή της πλάτης μου που κυρτώνει στη μέση μου και καταλήγει στους γοφούς και στους μηρούς μου. Κοιτάζει τους μηρούς μου και τον στρογγυλό κώλο μου, ευάλωτη και σε αναμονή.
- Βλέπω δεν αισθανόμαστε τόσο άσχημα ώστε να μαγειρέψουμε το πρωί!
Ο τόνος της φωνής του ανάλαφρος και ήρεμος.
- Καλημέρα Αγάπη μου, πως θα ήθελες τα αυγά σου;…
προσπαθώ να προσποιηθώ ηρεμία αλλά τα χέρια μου κινούνται νευρικά στο πλάι.
- Σβήσε την κουζίνα και έλα εδώ…
είπε γαλήνια και άφησε έναν αναστεναγμό. Το κεφάλι μου μαζί με το βλέμμα μου χαμηλώνουν καθώς περπατώ προς το μέρος του υπάκουα. Αισθάνομαι την απογοήτευσή Του.
- Συγνώμη, δεν ξέρω τι σκεφτόμουν. Ήταν τόσο ανόητο και δε θα το ξανακάνω. Αισθάνομαι τόσο ενοχή. Και ορκίζομαι…
- Εντάξει, εντάξει, αρκετά. Ξέρω!
λέει καθώς βάζει το δάχτυλό Του πάνω στα χείλη μου. Το στόμα μου ανοίγει πολύ λίγο, ενστικτωδώς, αλλά αποσύρει το χέρι Του.
- Πήγαινε δες στο παράθυρο, βλέπεις το αυτοκίνητό σου εκεί, σωστά;
- Ναι.
- Τώρα πήγαινε δες στο ψυγείο. Αυτό είναι το χθεσινό δείπνο διαλυμένο, σωστά;
- Ναι, αλλά…
- Τώρα πήγαινε δες στον καθρέφτη… με κόβει και δείχνει τον καθρέφτη απέναντι στο δωμάτιο. Πως δείχνεις;
Ένας λεκές από κρασί περνάει από το ξερό κάτω χείλος, η μάσκαρα έχει κάτσει κάτω από τα μάτια μου, τα μαλλιά μου είναι μπλεγμένα.
- Σαν ένα, ένα κορίτσι που έμεινε έξω πίνοντας και δεν έκανε μπάνιο;… λέω σιγανά.
- Ναι, και τι είδος κοριτσιού είναι αυτό;
- Μια τσούλα…
δαγκώνω τα χείλη μου και κοιτάω το πάτωμα μπροστά στα πόδια Του.
- Οπότε τι είσαι σήμερα;
- Είμαι μια τσούλα.
- Κοίτα με όταν το λες. Πες μου τι είσαι, τι έκανες και τι αξίζεις.
Η φωνή Του μένει ήρεμη, ομαλή, δυνατή αλλά δε φωνάζει. Πονάει τόσο πολύ να Τον κοιτάξω στα μάτια και να ομολογήσω την αποτυχία μου φωναχτά.
- Είμαι μια βρώμικη τσούλα που έμεινε έξω πίνοντας και δεν νοιάστηκε για Εσένα, ούτε για τον εαυτό μου με τον τρόπο που θα έπρεπε και αξίζω να.. να...
ακόμα με κοιτάζει επίμονα και περιμένει…
- …να δεχτεί ξυλιές στον κώλο και να τιμωρηθεί όπως Εσύ πιστεύεις αρμόζει.
Τα χείλη μου τρέμουν και προσπαθώ να κρατήσω ένα δάκρυ.
- Σωστά. Το ξέρεις ότι δε θέλω να το κάνω αυτό, αλλά ξέρεις ότι το χρειάζεσαι. Ξέρεις ότι δε μπορείς να είσαι υπεύθυνη ή να είσαι ο τύπος γυναίκας που θες να είσαι χωρίς την πειθαρχία μου. Είναι δουλειά μου να σου δώσω τα μαθήματά σου.
- Το ξέρω, λυπάμαι.
- Λοιπόν, πήγαινε πλύνε τον εαυτό σου και βάλε κάποια ρούχα, για όνομα του Θεού. Πλύνε αυτό το βρώμικο πρόσωπό σου και έλα βρες με στο δωμάτιο του γραφείου μου.
Αφότου έκανα τον εαυτό μου όσο πιο ευπαρουσίαστο γίνεται, τρέχω στο δωμάτιό του. Δεν ήθελα να περιμένει πολύ. Έχει τη δερμάτινη καρέκλα στη μέση, μαύρη, με ψηλή πλάτη στο κέντρο του δωματίου και περιμένει.
- Θα έρθεις πάνω στα γόνατα μου, θα σταθείς ώστε ο κώλος σου να είναι ακριβώς μπροστά μου, τα πόδια σου θα κρέμονται από την μία πλευρά και από την άλλη το υπόλοιπο σώμα σου. Το κεφάλι σου θα είναι όσο πιο κοντά στο πάτωμα γίνεται, και θα σου χαστουκίσω τον κώλο δυνατά. Το ξέρεις αυτό. Ωστόσο, αυτή είναι η τρίτη φορά αυτό το καλοκαίρι που συμβαίνει αυτό και το να γίνεται απλά ο κώλος σου κατακόκκινος δε φαίνεται να σου μεταδίδει το κατάλληλο μήνυμα. Ήμουν χαλαρός μαζί σου αλλά σήμερα πρόκειται να σου δώσω κάτι για να θυμάσαι.
Η καρδιά μου σφυροκοπάει το στήθος μου. Χτυπάει τόσο έντονα, τρέμω. Τον βλέπω να ξεκουμπώνει την ζώνη του παντελονιού του και να γλιστράει από τις θηλιές του παντελονιού πριν καθίσει στην καρέκλα.
- Έλα εδώ.
Παγώνω. Νιώθω την κύστη μου να σφίγγει. Και πρέπει να σταματήσω τον εαυτό μου από το να κατουρήσω εδώ ακριβώς. Είμαι τόσο αγχωμένη.
- Είπα έλα εδώ τώρα. Θέλεις να έρθω και να σε πάρω εγώ;
Σχεδόν πέταξα για να εκτελέσω την εντολή Του και να αφήσω τον εαυτό μου στην αγκαλιά Του. Το χέρι Του γλιστράει στο πίσω μέρος των μηρών μου και τρίβει το σημείο για λίγο πριν σηκώσει απότομα την μπλούζα μου. Ότι υπάρχει ανάμεσα στο γυμνό μου κώλο και στο χέρι του είναι το δαντελένιο μου βρακάκι που μετά βίας καλύπτει σχεδόν τίποτα. Τα τραβάει και τα αφήνει ακριβώς στα μπούτια μου κάτω από τον κώλο.
- Υπάρχει ένα υγρό σημείο πάνω στην δαντέλα. Είσαι τόσο τσούλα που το μουνί σου ήδη στάζει; Πες μου την αλήθεια.
- Εμ... ε... ντρέπομαι να το πω.
- Πες μου αμέσως. Έπαιζες με το μουνί σου ενώ ήσουν στο μπάνιο; Για αυτό άργησες τόσο;…
απαιτεί και νιώθω ένα χαστούκι στο δεξί μου κωλομάγουλο.
- Όχι, όχι, αλήθεια. Δε νομίζω ότι έχω ντραπεί περισσότερο στην ζωή μου.
Νομίζω ότι μου έφυγαν λίγα ούρα στο βρακάκι γιατί ήμουν πολύ αγχωμένη και νευρική.
- Συγνώμη. Και... νομίζω το μουνί μου είναι υγρό επίσης.
- Πρέπει να με κοροϊδεύεις. Δεν πίστευα ότι μπορείς να συμπεριφερθείς περισσότερο σαν παιδί και τώρα κατουράς τα εσώρουχά σου. Μήπως θα σου φεύγουν και στο κρεβάτι; Δε σε πιστεύω.
Θέλω να κλάψω τόσο πολύ, νιώθω τόσο ντροπή. Είμαι μια ενήλικη γυναίκα που δε μπορεί να είναι υπεύθυνη, που γίνεται μούσκεμα σαν πουτάνα, και κατουράει τα εσώρουχά της. Και χειρότερο από όλα, Τον έχω απογοητεύσει. Είναι το χειρότερο συναίσθημα που υπάρχει. Αξίζω να μου μαστιγώσουν τον κώλο. Θα δεχτώ την τιμωρία μου και θα κάνω ότι μπορώ για να επανορθώσω για Αυτόν.
- Θα έπρεπε να ντρέπεσαι για τον εαυτό σου…
μου λέει καθώς τραβάει απότομα κάτω και μου βγάζει το εσώρουχο. Το πετάει στο πάτωμα μπροστά στο πρόσωπο μου.
- Θα το κοιτάζεις και θα βλέπεις τι έκανες όσο θα σου χτυπάω τον κώλο. Και αν κατουρήσεις όσο θα σε έχω πάνω στο γόνατό μου, ειλικρινά θα το μετανιώσεις. Τώρα άνοιξε τα πόδια σου και δείξε μου το μουνί σου.
Νιώθω το δάχτυλο του να κινείται ανάμεσα στην ανοιχτή σχισμή μου από τα ανοιχτά κωλομάγουλα μου. Νιώθω κρύο όπου περνάει και αφήνει μια γραμμή από τα υγρά του μουνιού μου.
- Υγρή σα μια φρεσκογαμημένη πουτάνα επίσης.
- Ντρέπομαι τόσο πολύ. Υπόσχομαι δε θα κατουρήσω ξανά. Σας παρακαλώ, μαστίγωσε με. Το ξέρω ότι το χρειάζομαι πάρα πολύ.
- Ω, θα το έχεις αυτό που θες, σίγουρα. Πρώτα τα χαστούκια και μετά τη ζώνη. Αν προσπαθήσεις καλυφθείς ή να φύγεις, θα σε στήσω και θα σου ξεχειλώσω τόσο πολύ την κωλότρυπα σου που θα γυρίζει το κεφάλι σου από τον πόνο. Κατάλαβες;
- Μάλιστα Κύριε!
Νιώθω την τρυπούλα μου να σφίγγει όσο σκέφτομαι την προηγούμενη φορά που τιμωρήθηκα με αυτό τον τρόπο και ξαφνικά το χέρι του κατεβαίνει. Χτυπάει δυνατά στο κάτω μέρος του κώλου μου, ακριβώς πάνω από τους μηρούς μου. Ξανά και ξανά ραπίζει το ίδιο σημείο. Έχει γίνει ήδη πολύ ζεστό. Κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά και κοιτάω επίμονα το υγρό μου εσώρουχο όπως μου είπε. Κρατιέμαι και σφίγγω την κύστη μου αλλά με χτυπάει δυνατά που το σώμα μου φεύγει μπροστά με κάθε χτύπημα. Κάνει την λεκάνη και την κλειτορίδα μου να πιέζονται πάνω στο πόδι του κάθε φορά.
Οι σκέψεις μου διάσπαρτες. Πονάω τόσο πολύ. Γίνομαι ακόμα πιο υγρή. Ντρέπομαι. Θέλω να χύσω. Θέλω να γαμηθώ. Θέλω να ρουφήξω τον πούτσο Του. Θέλω να είμαι ένα καλό κορίτσι για Αυτόν. Πρέπει να κατουρήσω. Ελπίζω να μην κατουρήσω. Ωχ, ο κώλος μου καίει. Ελπίζω το μουνί μου να μη στάζει τόσο και του βρέξει το παντελόνι. Μετά από ένα διάστημα που μου μοιάζει αιωνιότητα σταματάει και με σπρώχνει να σταθώ στα πόδια μου όπως είναι καθιστός.
- Θα πιω ένα ποτήρι νερό… λέει χωρίς καν να με κοιτάξει. Σκύψε και κρατήσου από την καρέκλα. Άνοιξε τα πόδια σου καλά. Μείνε έτσι μέχρι να γυρίσω.
Τρέμω καθώς σκύβω μπροστά και πιάνω τα δύο μπράτσα της καρέκλας. Αισθάνομαι τον κώλο μου να καίγεται, αλλά δε θέλω να βάλω το χέρι μου να τον τρίψω. Θέλω να είμαι ένα καλό κορίτσι και να ακολουθώ τους κανόνες Του. Όταν ξαναμπαίνει στο δωμάτιο πίσω μου συνειδητοποιώ πόσο εξευτελιστική είναι η στάση μου. Σα να διαβάζει την σκέψη μου, λέει:
- Δες εδώ ένα θέαμα. Κατακόκκινος δαρμένος κώλος, τα υγρά από το μουνί σου να τρέχουν στα πόδια σου και σχεδόν μπορώ να δω τη σφιχτή μικρή σου κωλότρυπα. Άνοιξε τα κωλομέρια σου και δείξ' τη μου.
Πράττω όπως μου είπε και νιώθω τη ντροπή να φεύγει από επάνω μου. Είμαι τελείως εκτεθειμένη και ευάλωτη αυτήν τη στιγμή.
- Μπράβο το κορίτσι!
Περπατάει προς εμένα καθώς διπλώνει την ζώνη στα δύο και την κρατάει ανάμεσα στη γροθιά Του.
- Οκ, αρκετά. Τα χέρια στην καρέκλα. Καλά τα έχεις πάει αλλά τώρα ήρθε η ώρα της ζώνης. Το ξέρεις ότι πρέπει να το κάνω. Δέξου το σαν καλό κορίτσι και θα τελειώσει σύντομα.
Ακούω. Το σκίσιμο του αέρα. Χτύπημα δυνατό. Τόσο δυνατό που δε μπορώ παρά να βάλω τα κλάματα κατευθείαν. Τσούζει τόσο πολύ που είναι λες και με κόβει.
- Θα μάθεις να έρχεσαι σπίτι όποτε σου λένε.
Όλα τα χτυπήματα δυνατά. Με τον ίδιο ρυθμό. Αμείωτη δύναμη. Χτύπημα. Ουρλιαχτό. Χτύπημα. Ουρλιαχτό. Δυνατά χτυπήματα. Το μόνο κενό ανάμεσα στα χτυπήματα είναι το ουρλιαχτό μου. Ξανά. Ξανά. Ξανά. Χτύπημα. Ουρλιαχτό. Χτύπημα. Ουρλιαχτό.
- Θα μάθεις να μην οδηγείς μεθυσμένη.
Χτύπημα. Χτύπημα. Πάλι. Ξανά. Με την ίδια αμείωτη, αστείρευτη δύναμη και αν όχι ίδια, μεγαλύτερη συχνότητα. Δεν έχω δύναμη να ουρλιάξω. Να φωνάξω. Να τσιρίξω. Το στόμα μου ανοιχτό, χωρίς φωνή, χωρίς ήχο. Μόνο ο ήχος της ζώνης που σκίζει τον αέρα και πέφτει πάνω στον κώλο μου. Ξεσπάω σε λυγμούς.
- Θα μάθεις να έχεις κάποιο σεβασμό.
Χτύπημα. Χτύπημα. Κι άλλο. Κι άλλο. Ξανά. ξανά.
Σταματάει και εγώ καταρρέω στα γόνατα μου, το κεφάλι μου στην καρέκλα και η αναπνοή μου γρήγορη, κόφτη, έντονη, χωρίς ρυθμό, άτακτη. Γυρνάω και μισό μπουσουλάω προς Αυτόν, τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από τα γόνατά Του.
- Το χρειαζόμουν, το χρειαζόμουν… λέω με αναφιλητά. Έμαθα, ευχαριστώ.
Απλώνει το χέρι Του και μου χαϊδεύει τα μαλλιά, το κεφαλάκι.
- Το ξέρω μωρό μου, το ξέρω.
Βάζει το χέρι Του κάτω από το πιγούνι μου και μου ανασηκώνει το κεφάλι ελαφρά.
- Αλλά δεν τελειώσαμε ακόμα.
Copyright protected OW ref: 155913
- Τι ώρα είναι;
Στριφογυρνάω στα σεντόνια.
- Ωχ… όχι!
Σταματάω και ξαφνικά πετάγομαι. Τα μάτια μου ορθάνοιχτα. Απεγνωσμένα προσπαθώ να ανακαλέσω τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας. Κρασί... πολύ κρασί. Το στόμα μου είναι ξηρό, στεγνό και μπορώ να γευτώ τα τσιγάρα που πρέπει να κάπνισα.
- Πόσες ώρες έμεινα έξω;
Δε μπορώ να θυμηθώ. Ψάχνω το κινητό μου. Δεν είναι εδώ. Σηκώνομαι και βαδίζω στα ακροδάχτυλα, από το κρεβάτι, στοδιάδρομο, μέχρι την κουζίνα.
- Να το! Μα γιατί κανένα μήνυμα;
Τότε θυμάμαι ότι είχε κλείσει από μπαταρία. Του είχα στείλει από της φίλης μου. Θυμάμαι τις παράλληλες σκέψεις μου: Τα χέρια του είναι "δεμένα" αν του στείλω από της φίλης μου. Δε θα μπορεί να απαντήσει τίποτα παρά να συμφωνήσει, καθώς δε θα ήθελε οι φίλες μου να διαβάσουν τα μηνύματα που πραγματικά θα ήθελε να στείλει.
Βλέπω την σακούλα από το fast food στον πάγκο. Το δείπνο που ποτέ δεν τελείωσα είναι στο ψυγείο. Τύψεις με κατακλύζουν και άγχος. Ξέρω τι με περιμένει.
Το νερό συνεχίζει να τρέχει. Έχω λίγο χρόνο ακόμα. Τρέχω στο μπάνιο των επισκεπτών και προσπαθώ να φρεσκαριστώ όσο πιο γρήγορα μπορώ. Στοματικό διάλυμα, σπρέι σώματος και ένα σκούπισμα πιο κάτω. Σταματώ και αναρωτιέμαι. "Με πήρε' χτες το βράδυ;"
Μερικές φορές διασκεδάζει μαζί μου όταν είμαι μεθυσμένη. Απολαμβάνει τις μειωμένες μου αναστολές και τη λάθος αυτοεκτίμησή μου (ειδικά όταν σχεδιάζει να με τιμωρήσει για αυτά αργότερα). Ανοίγω τα κάτω χείλη μου και γλιστρώ ένα δάχτυλο ανάμεσα τους, στη σχισμή. Στεγνό, καθόλου ερεθισμένο και ευαίσθητο, όπως και η πίσω πλευρά μου, τουλάχιστον για τώρα. Ακούω το νερό να σταματάει.
Τρέχω πολύ σιγανά από το διάδρομο και ξεκινάω την καφετιέρα. Θα θέλει να ξυριστεί και να ντυθεί. Πρέπει να του φτιάξω πρωινό. Θα αντιμετωπίσω τις συνέπειες ασχέτως από το οτιδήποτε, αλλά τουλάχιστον μπορεί να λυτρώσω λίγο τον εαυτό μου. Είμαι ένα μπέρδεμα συναισθημάτων. Μεθυσμένη, με πονοκέφαλο φυσικά, αλλά υπάρχουν κι άλλα. Το στομάχι μου έχει δεθεί κόμπος, καθώς προσδοκώ αυτό που έρχεται. Οι τύψεις κάθονται βαριά στο στήθος μου καθώς σκέφτομαι την απογοήτευσή του, ενώ κατά βάθος μια ισχνή λαχτάρα κάνει την εμφάνισή της. Μια λαχτάρα για άφεση αμαρτιών, αποδοκιμασία και για την πειθαρχία που ξέρω ότι χρειάζομαι. Νιώθω μια γλυκιά αίσθηση ανάμεσα στα πόδια μου μόνο στην σκέψη. Πόσο ντροπιαστικό είναι αυτό; Ήδη αρχίζω και γίνομαι υγρή. Ακούω την πόρτα στο διάδρομο να ανοίγει.
Κρατάω την πλάτη μου γυρισμένη, προσπαθώντας να δείχνω απασχολημένη στην κουζίνα αν και νιώθω το βλέμμα Του πίσω μου. Κοιτάζει τη γυμνή γραμμή της πλάτης μου που κυρτώνει στη μέση μου και καταλήγει στους γοφούς και στους μηρούς μου. Κοιτάζει τους μηρούς μου και τον στρογγυλό κώλο μου, ευάλωτη και σε αναμονή.
- Βλέπω δεν αισθανόμαστε τόσο άσχημα ώστε να μαγειρέψουμε το πρωί!
Ο τόνος της φωνής του ανάλαφρος και ήρεμος.
- Καλημέρα Αγάπη μου, πως θα ήθελες τα αυγά σου;…
προσπαθώ να προσποιηθώ ηρεμία αλλά τα χέρια μου κινούνται νευρικά στο πλάι.
- Σβήσε την κουζίνα και έλα εδώ…
είπε γαλήνια και άφησε έναν αναστεναγμό. Το κεφάλι μου μαζί με το βλέμμα μου χαμηλώνουν καθώς περπατώ προς το μέρος του υπάκουα. Αισθάνομαι την απογοήτευσή Του.
- Συγνώμη, δεν ξέρω τι σκεφτόμουν. Ήταν τόσο ανόητο και δε θα το ξανακάνω. Αισθάνομαι τόσο ενοχή. Και ορκίζομαι…
- Εντάξει, εντάξει, αρκετά. Ξέρω!
λέει καθώς βάζει το δάχτυλό Του πάνω στα χείλη μου. Το στόμα μου ανοίγει πολύ λίγο, ενστικτωδώς, αλλά αποσύρει το χέρι Του.
- Πήγαινε δες στο παράθυρο, βλέπεις το αυτοκίνητό σου εκεί, σωστά;
- Ναι.
- Τώρα πήγαινε δες στο ψυγείο. Αυτό είναι το χθεσινό δείπνο διαλυμένο, σωστά;
- Ναι, αλλά…
- Τώρα πήγαινε δες στον καθρέφτη… με κόβει και δείχνει τον καθρέφτη απέναντι στο δωμάτιο. Πως δείχνεις;
Ένας λεκές από κρασί περνάει από το ξερό κάτω χείλος, η μάσκαρα έχει κάτσει κάτω από τα μάτια μου, τα μαλλιά μου είναι μπλεγμένα.
- Σαν ένα, ένα κορίτσι που έμεινε έξω πίνοντας και δεν έκανε μπάνιο;… λέω σιγανά.
- Ναι, και τι είδος κοριτσιού είναι αυτό;
- Μια τσούλα…
δαγκώνω τα χείλη μου και κοιτάω το πάτωμα μπροστά στα πόδια Του.
- Οπότε τι είσαι σήμερα;
- Είμαι μια τσούλα.
- Κοίτα με όταν το λες. Πες μου τι είσαι, τι έκανες και τι αξίζεις.
Η φωνή Του μένει ήρεμη, ομαλή, δυνατή αλλά δε φωνάζει. Πονάει τόσο πολύ να Τον κοιτάξω στα μάτια και να ομολογήσω την αποτυχία μου φωναχτά.
- Είμαι μια βρώμικη τσούλα που έμεινε έξω πίνοντας και δεν νοιάστηκε για Εσένα, ούτε για τον εαυτό μου με τον τρόπο που θα έπρεπε και αξίζω να.. να...
ακόμα με κοιτάζει επίμονα και περιμένει…
- …να δεχτεί ξυλιές στον κώλο και να τιμωρηθεί όπως Εσύ πιστεύεις αρμόζει.
Τα χείλη μου τρέμουν και προσπαθώ να κρατήσω ένα δάκρυ.
- Σωστά. Το ξέρεις ότι δε θέλω να το κάνω αυτό, αλλά ξέρεις ότι το χρειάζεσαι. Ξέρεις ότι δε μπορείς να είσαι υπεύθυνη ή να είσαι ο τύπος γυναίκας που θες να είσαι χωρίς την πειθαρχία μου. Είναι δουλειά μου να σου δώσω τα μαθήματά σου.
- Το ξέρω, λυπάμαι.
- Λοιπόν, πήγαινε πλύνε τον εαυτό σου και βάλε κάποια ρούχα, για όνομα του Θεού. Πλύνε αυτό το βρώμικο πρόσωπό σου και έλα βρες με στο δωμάτιο του γραφείου μου.
Αφότου έκανα τον εαυτό μου όσο πιο ευπαρουσίαστο γίνεται, τρέχω στο δωμάτιό του. Δεν ήθελα να περιμένει πολύ. Έχει τη δερμάτινη καρέκλα στη μέση, μαύρη, με ψηλή πλάτη στο κέντρο του δωματίου και περιμένει.
- Θα έρθεις πάνω στα γόνατα μου, θα σταθείς ώστε ο κώλος σου να είναι ακριβώς μπροστά μου, τα πόδια σου θα κρέμονται από την μία πλευρά και από την άλλη το υπόλοιπο σώμα σου. Το κεφάλι σου θα είναι όσο πιο κοντά στο πάτωμα γίνεται, και θα σου χαστουκίσω τον κώλο δυνατά. Το ξέρεις αυτό. Ωστόσο, αυτή είναι η τρίτη φορά αυτό το καλοκαίρι που συμβαίνει αυτό και το να γίνεται απλά ο κώλος σου κατακόκκινος δε φαίνεται να σου μεταδίδει το κατάλληλο μήνυμα. Ήμουν χαλαρός μαζί σου αλλά σήμερα πρόκειται να σου δώσω κάτι για να θυμάσαι.
Η καρδιά μου σφυροκοπάει το στήθος μου. Χτυπάει τόσο έντονα, τρέμω. Τον βλέπω να ξεκουμπώνει την ζώνη του παντελονιού του και να γλιστράει από τις θηλιές του παντελονιού πριν καθίσει στην καρέκλα.
- Έλα εδώ.
Παγώνω. Νιώθω την κύστη μου να σφίγγει. Και πρέπει να σταματήσω τον εαυτό μου από το να κατουρήσω εδώ ακριβώς. Είμαι τόσο αγχωμένη.
- Είπα έλα εδώ τώρα. Θέλεις να έρθω και να σε πάρω εγώ;
Σχεδόν πέταξα για να εκτελέσω την εντολή Του και να αφήσω τον εαυτό μου στην αγκαλιά Του. Το χέρι Του γλιστράει στο πίσω μέρος των μηρών μου και τρίβει το σημείο για λίγο πριν σηκώσει απότομα την μπλούζα μου. Ότι υπάρχει ανάμεσα στο γυμνό μου κώλο και στο χέρι του είναι το δαντελένιο μου βρακάκι που μετά βίας καλύπτει σχεδόν τίποτα. Τα τραβάει και τα αφήνει ακριβώς στα μπούτια μου κάτω από τον κώλο.
- Υπάρχει ένα υγρό σημείο πάνω στην δαντέλα. Είσαι τόσο τσούλα που το μουνί σου ήδη στάζει; Πες μου την αλήθεια.
- Εμ... ε... ντρέπομαι να το πω.
- Πες μου αμέσως. Έπαιζες με το μουνί σου ενώ ήσουν στο μπάνιο; Για αυτό άργησες τόσο;…
απαιτεί και νιώθω ένα χαστούκι στο δεξί μου κωλομάγουλο.
- Όχι, όχι, αλήθεια. Δε νομίζω ότι έχω ντραπεί περισσότερο στην ζωή μου.
Νομίζω ότι μου έφυγαν λίγα ούρα στο βρακάκι γιατί ήμουν πολύ αγχωμένη και νευρική.
- Συγνώμη. Και... νομίζω το μουνί μου είναι υγρό επίσης.
- Πρέπει να με κοροϊδεύεις. Δεν πίστευα ότι μπορείς να συμπεριφερθείς περισσότερο σαν παιδί και τώρα κατουράς τα εσώρουχά σου. Μήπως θα σου φεύγουν και στο κρεβάτι; Δε σε πιστεύω.
Θέλω να κλάψω τόσο πολύ, νιώθω τόσο ντροπή. Είμαι μια ενήλικη γυναίκα που δε μπορεί να είναι υπεύθυνη, που γίνεται μούσκεμα σαν πουτάνα, και κατουράει τα εσώρουχά της. Και χειρότερο από όλα, Τον έχω απογοητεύσει. Είναι το χειρότερο συναίσθημα που υπάρχει. Αξίζω να μου μαστιγώσουν τον κώλο. Θα δεχτώ την τιμωρία μου και θα κάνω ότι μπορώ για να επανορθώσω για Αυτόν.
- Θα έπρεπε να ντρέπεσαι για τον εαυτό σου…
μου λέει καθώς τραβάει απότομα κάτω και μου βγάζει το εσώρουχο. Το πετάει στο πάτωμα μπροστά στο πρόσωπο μου.
- Θα το κοιτάζεις και θα βλέπεις τι έκανες όσο θα σου χτυπάω τον κώλο. Και αν κατουρήσεις όσο θα σε έχω πάνω στο γόνατό μου, ειλικρινά θα το μετανιώσεις. Τώρα άνοιξε τα πόδια σου και δείξε μου το μουνί σου.
Νιώθω το δάχτυλο του να κινείται ανάμεσα στην ανοιχτή σχισμή μου από τα ανοιχτά κωλομάγουλα μου. Νιώθω κρύο όπου περνάει και αφήνει μια γραμμή από τα υγρά του μουνιού μου.
- Υγρή σα μια φρεσκογαμημένη πουτάνα επίσης.
- Ντρέπομαι τόσο πολύ. Υπόσχομαι δε θα κατουρήσω ξανά. Σας παρακαλώ, μαστίγωσε με. Το ξέρω ότι το χρειάζομαι πάρα πολύ.
- Ω, θα το έχεις αυτό που θες, σίγουρα. Πρώτα τα χαστούκια και μετά τη ζώνη. Αν προσπαθήσεις καλυφθείς ή να φύγεις, θα σε στήσω και θα σου ξεχειλώσω τόσο πολύ την κωλότρυπα σου που θα γυρίζει το κεφάλι σου από τον πόνο. Κατάλαβες;
- Μάλιστα Κύριε!
Νιώθω την τρυπούλα μου να σφίγγει όσο σκέφτομαι την προηγούμενη φορά που τιμωρήθηκα με αυτό τον τρόπο και ξαφνικά το χέρι του κατεβαίνει. Χτυπάει δυνατά στο κάτω μέρος του κώλου μου, ακριβώς πάνω από τους μηρούς μου. Ξανά και ξανά ραπίζει το ίδιο σημείο. Έχει γίνει ήδη πολύ ζεστό. Κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά και κοιτάω επίμονα το υγρό μου εσώρουχο όπως μου είπε. Κρατιέμαι και σφίγγω την κύστη μου αλλά με χτυπάει δυνατά που το σώμα μου φεύγει μπροστά με κάθε χτύπημα. Κάνει την λεκάνη και την κλειτορίδα μου να πιέζονται πάνω στο πόδι του κάθε φορά.
Οι σκέψεις μου διάσπαρτες. Πονάω τόσο πολύ. Γίνομαι ακόμα πιο υγρή. Ντρέπομαι. Θέλω να χύσω. Θέλω να γαμηθώ. Θέλω να ρουφήξω τον πούτσο Του. Θέλω να είμαι ένα καλό κορίτσι για Αυτόν. Πρέπει να κατουρήσω. Ελπίζω να μην κατουρήσω. Ωχ, ο κώλος μου καίει. Ελπίζω το μουνί μου να μη στάζει τόσο και του βρέξει το παντελόνι. Μετά από ένα διάστημα που μου μοιάζει αιωνιότητα σταματάει και με σπρώχνει να σταθώ στα πόδια μου όπως είναι καθιστός.
- Θα πιω ένα ποτήρι νερό… λέει χωρίς καν να με κοιτάξει. Σκύψε και κρατήσου από την καρέκλα. Άνοιξε τα πόδια σου καλά. Μείνε έτσι μέχρι να γυρίσω.
Τρέμω καθώς σκύβω μπροστά και πιάνω τα δύο μπράτσα της καρέκλας. Αισθάνομαι τον κώλο μου να καίγεται, αλλά δε θέλω να βάλω το χέρι μου να τον τρίψω. Θέλω να είμαι ένα καλό κορίτσι και να ακολουθώ τους κανόνες Του. Όταν ξαναμπαίνει στο δωμάτιο πίσω μου συνειδητοποιώ πόσο εξευτελιστική είναι η στάση μου. Σα να διαβάζει την σκέψη μου, λέει:
- Δες εδώ ένα θέαμα. Κατακόκκινος δαρμένος κώλος, τα υγρά από το μουνί σου να τρέχουν στα πόδια σου και σχεδόν μπορώ να δω τη σφιχτή μικρή σου κωλότρυπα. Άνοιξε τα κωλομέρια σου και δείξ' τη μου.
Πράττω όπως μου είπε και νιώθω τη ντροπή να φεύγει από επάνω μου. Είμαι τελείως εκτεθειμένη και ευάλωτη αυτήν τη στιγμή.
- Μπράβο το κορίτσι!
Περπατάει προς εμένα καθώς διπλώνει την ζώνη στα δύο και την κρατάει ανάμεσα στη γροθιά Του.
- Οκ, αρκετά. Τα χέρια στην καρέκλα. Καλά τα έχεις πάει αλλά τώρα ήρθε η ώρα της ζώνης. Το ξέρεις ότι πρέπει να το κάνω. Δέξου το σαν καλό κορίτσι και θα τελειώσει σύντομα.
Ακούω. Το σκίσιμο του αέρα. Χτύπημα δυνατό. Τόσο δυνατό που δε μπορώ παρά να βάλω τα κλάματα κατευθείαν. Τσούζει τόσο πολύ που είναι λες και με κόβει.
- Θα μάθεις να έρχεσαι σπίτι όποτε σου λένε.
Όλα τα χτυπήματα δυνατά. Με τον ίδιο ρυθμό. Αμείωτη δύναμη. Χτύπημα. Ουρλιαχτό. Χτύπημα. Ουρλιαχτό. Δυνατά χτυπήματα. Το μόνο κενό ανάμεσα στα χτυπήματα είναι το ουρλιαχτό μου. Ξανά. Ξανά. Ξανά. Χτύπημα. Ουρλιαχτό. Χτύπημα. Ουρλιαχτό.
- Θα μάθεις να μην οδηγείς μεθυσμένη.
Χτύπημα. Χτύπημα. Πάλι. Ξανά. Με την ίδια αμείωτη, αστείρευτη δύναμη και αν όχι ίδια, μεγαλύτερη συχνότητα. Δεν έχω δύναμη να ουρλιάξω. Να φωνάξω. Να τσιρίξω. Το στόμα μου ανοιχτό, χωρίς φωνή, χωρίς ήχο. Μόνο ο ήχος της ζώνης που σκίζει τον αέρα και πέφτει πάνω στον κώλο μου. Ξεσπάω σε λυγμούς.
- Θα μάθεις να έχεις κάποιο σεβασμό.
Χτύπημα. Χτύπημα. Κι άλλο. Κι άλλο. Ξανά. ξανά.
Σταματάει και εγώ καταρρέω στα γόνατα μου, το κεφάλι μου στην καρέκλα και η αναπνοή μου γρήγορη, κόφτη, έντονη, χωρίς ρυθμό, άτακτη. Γυρνάω και μισό μπουσουλάω προς Αυτόν, τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από τα γόνατά Του.
- Το χρειαζόμουν, το χρειαζόμουν… λέω με αναφιλητά. Έμαθα, ευχαριστώ.
Απλώνει το χέρι Του και μου χαϊδεύει τα μαλλιά, το κεφαλάκι.
- Το ξέρω μωρό μου, το ξέρω.
Βάζει το χέρι Του κάτω από το πιγούνι μου και μου ανασηκώνει το κεφάλι ελαφρά.
- Αλλά δεν τελειώσαμε ακόμα.
Copyright protected OW ref: 155913
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.