Υπόθεση: Ο φίλος μας γνωρίζει μια μικρή και ξεκινάει να της κάνει μια ανάκριση για να την μυήσει στο bdsm. Ένα παιχνίδι κυριαρχίας ξεκινά… η μικρή στην αρχή νομίζει ότι είναι εύκολο αλλά στην πορεία θα δυσκολευτεί να αντέξει τον πόνο. μια βαλίτσα γεμάτη toys θα κάνει την εμφάνιση της… Θα αντέξει η μικρή το ψυχολογικό και συνάμα ερωτικό παιχνίδι…;
Η ιστορία:
Πέρασε τη πόρτα διστακτικά… Το διάβασα στα μάτια της. Προσπάθησε μάταια να κρυφτεί σε ένα χαμόγελο άνεσης. Το είχε ξανακάνει, αλλά τώρα «γνώριζε» πως θα ήταν αλλιώς.
Το συζητάγαμε για μέρες στο msn. Οι απαντήσεις μου στα ερωτήματα που έθετε την βύθιζαν περισσότερο στην άγνοια για το τι θα συμβεί. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί τι είναι νευρομυικός πόνος, δεν είχε ξανακούσει για εικονικό πνιγμό…
Το ήθελε όμως. Της ερέθιζε το μυαλό για πολλά χρόνια, η ιδέα της ανάκρισης. Δεν φοβόταν τον πόνο, αλλά το άγνωστο. Και αυτό ακριβώς την έκανε να δεχτεί να το ζήσει. Με εμπιστευόταν
Το πλαίσιο δεν άφηνε περιθώριο σκέψης. Τέσσερα πράγματα ήταν μόνο γνωστά. Μια πληροφορία - Αποκρυπτογραφημένη σε συγκεκριμένο χρόνο - Ρητή διαταγή να μην την αποκαλύψει - Ότι και αν συμβεί. Τέσσερις ώρες ανάκριση. Χωρίς safeword. Εάν θα σπάσει, η τιμωρία θα ήταν πολύ σκληρή.
Πίστευε ότι δεν θα σπάσει. Ότι θα αντέξει. Ήξερε ότι θα σπάσει. Χαμογελούσε και έμοιαζε να είχε ξεχαστεί, όταν αιφνίδια η εσωτερική κόψη της παλάμης μου την έσφιξε στο λαιμό σηκώνοντας την όρθια. Πάγωσε. Ο ήχος του σπασμένου γυαλιού από το ποτήρι της στο πάτωμα, σκέπασε το ξεφωνητό της. Την οδηγούσα ορμητικά προς τα πίσω αμίλητος. Έβλεπε κάποιον άλλο.
Αμηχανία… Η νευρικότητα της αυξήθηκε όταν ένιωσε το ψύχος του δωματίου που μπήκαμε. Όσο την τοποθετούσα στον επικλινή πάγκο με την πλάτη της προς τα μένα, πρόλαβε να δει μόνο ένα ρολόι τοίχου. Ακριβώς μπροστά της. Η ώρα έδειχνε 00:43, όταν το βρεγμένο ύφασμα της στέρησε την όραση.
Αισθητηριακή έλλειψη πρώτη. Οι συναισθηματικές συνέπειες είχαν αρχίσει να εμφανίζονται. Ανησυχία…
Η στάση της δεν ήταν περιοριστική. Όχι ακόμα. Θα πέρναγε αρκετή ώρα για να την ετοιμάσω. Τέντωσα τα χέρια της προς τα κάτω. Το κορμί της ανατρίχιασε στην αίσθηση του ατσαλιού στους καρπούς της. Δυο κλικ ακούστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα και οι χειροπέδες την ασφάλισαν στο εμπρός μεταλλικό σημείο του πάγκου.
- «Είσαι έτοιμη;», της ψιθύρισα.
- «Ναι!», μου απάντησε κοφτά.
Η πυγμή που θέλησε να δώσει στον τόνο της φωνής της, εξανεμίστηκε με την πρώτη πίεση από τον αντίχειρα μου στη κατάφυση του δικέφαλου βραχιόνιου της. Άγνωστος πόνος. Δεν πρόλαβε να τον επεξεργαστεί. Το χαστούκι μου στο πρόσωπο της, έκοψε απότομα τη σκέψη της. Και αυτό πρωτόγνωρο. Follow through slide 45 καθοδικών μοιρών! Διαπεραστικός πόνος. Ανεξοικείωτος… Ελαφριά νοητική σύγχυση.
- «Είσαι έτοιμη;», ξαναρώτησα. Πάλι ψιθυριστά, χαϊδεύοντας απαλά το πονεμένο μάγουλο της.
- «Είμαι, μαλάκα!», φώναξε.
Ταυτόχρονο πρεσάρισμα παλάμης 90 από τα αριστερά - και πίεση 45 μοιρών με το δείκτη μου δεξιά, στη μαστοειδή απόφυση της. Αυτή η μικρή περιοχή κάτω από το αφτί κάνει θαύματα όταν τη ζουλήσεις με τον κατάλληλο τρόπο.
- «Είσαι έτοιμη;»
- «Νομίζω…», ψέλλισε.
Το ηχηρό όχι μου, την καθήλωσε.
- «Δεν είσαι ακόμα έτοιμη!»,
Το χαστούκι μου την ξάφνιασε. Σιγή. Στο επόμενο λεπτό μέτρησα είκοσι αναπνοές της. Πέντε περισσότερες από ότι στην ηρεμία της, αλλά με παύσεις.. Όμορφα. Δεν ήταν ακόμα η ώρα να κάνω την ανάσα της πολύ γρήγορη. Την ήθελα συγκεντρωμένη… προς το παρόν.
Το κάτω ατσάλινο σκέλος του ψαλιδιού άγγιξε τον αυχένα της. Ο ήχος από το ανοιγόκλειμα του, και η αίσθηση του κοψίματος της μακό μπλούζας της, την έκαναν να ριγήσει. Η κίνηση σταθερή, αργή. Είχε αρχίσει να ηρεμεί πάλι. Ωραία… Δεν φορούσε σουτιέν. Η πλάτη της, το ίδιο θελκτικό κομμάτι του όμορφου κορμιού της.
Άναψα τσιγάρο. Έμεινα για λίγο να την κοιτάω. Ποθητή γυναίκα. Απ’ αυτές που μόλις τις βλέπεις, σκέφτεσαι: «Ναι, αυτή θέλω να την κάνω να γονατίσει μπροστά μου». Έφερα στο νου μου τις συνομιλίες μας στο msn. Ήταν πολύ άνετη. Με πείραζε.
- «Αν μου πάρεις το μυστικό να μου τρυπήσεις τη μύτη!»
Χαμογέλασα. Κοίταξα το ρολόι. Τράβηξα μια βαθειά ρουφηξιά ακόμα και το άφησα να πέσει στο πάτωμα. Το πάτησα και μαζί του σβήστηκε και το χαμόγελο μου. Ήταν ακόμα με το παντελόνι της. Έπιασα το balisong. Ο γρήγορος μα συγκεκριμένος ήχος του ανοίγματος του, διατάραξε την ησυχία. Δεν κατάλαβε τι ήταν, αλλά ένιωσε ότι κάτι γίνεται, ότι κάτι θα γίνει.
Παρέμεινε ακίνητη, αλλά διέκρινα το σφίξιμο στο πρόσωπο της. Της έβγαλα τα παπούτσια. Και τις κάλτσες. Σχεδόν ευλαβικά. Έπιασα την άκρη του παντελονιού της. Η κοφτερή λάμα, έκοψε το τζίν σαν χαρτί. Σταμάτησα στον απαγωγό της.
- «Τι κάνεις; Το αγαπημένο μου τζιν. Νόμιζα ότι θ’ αλλάξω πριν αρχίσουμε, το παλιό είναι στη τσάντα μου…»
Δεν απάντησα. Οι οδηγίες μου, είχαν σταλεί από την προηγούμενη και ήταν ξεκάθαρες: «Θα έχεις μαζί σου ρούχα για να φορέσεις όταν τελειώσουμε!».
- «Τι στο διάολο κάνεις;», ξαναρώτησε.
Συνέχισα αργά έως τη μέση της. Επανέλαβα το ίδιο από την άλλη μεριά. Ένα μαύρο στρινγκ πρόσθετε στον όμορφο κώλο της. Τον ψηλάφησα. Ήταν σφιχτός και στητός. Αμίλητη…
Της άνοιξα λίγο τα πόδια. Τράβηξα τη μέση του εσώρουχου και το ανέβασα ψηλά. Το σταθεροποίησα εκεί με αδιαφανή βιομηχανική ταινία. Μπήκε ανάμεσα στα μουνόχειλα της. Τα άγγιξα ελαφρά. Σχεδόν ανεπαίσθητα, Ήταν μούσκεμα. Αναμενόμενο..
Κατευθύνθηκα στο τραπέζι. Άνοιξα τη βαλίτσα. Γεμάτη τοys και τοοls. Διάφορα buτ plugs, nipple clamps, breast vice crusher, thumbcuffs, nylοn και bamboo cane, double strap, riding crop, μια σειρά από δερμάτινα και μια από ξύλινα paddles, flogger rattan, nine tail flogger, leather braides leash…
«Τι μαλακίες είναι αυτές που έχω μαζέψει;», σκέφτηκα. Είχα χρόνια να την ανοίξω. Κάποιες αναμνήσεις πέρασαν σαν αστραπή από το μυαλό μου. Μόρφασα κοροϊδευτικά. Ήμουν και εγώ νιος κάποτε.
Πήρα μόνο μια χειροπέδα για τους αντίχειρες, το bamboo cane, το crop. Για μια στιγμή κοίταξα το nine tail flogger. Όχι, ήταν κακό αυτό. Έκλεισα τη βαλίτσα και μαζί της σφαλίστηκαν και οι θύμησες μου. Ότι άλλο χρειαζόμουν το είχα στη “σακούλα”.
Την πλησίασα. Της φόρεσα τα ακουστικά και πάτησα play. Αισθητηριακή έλλειψη δεύτερη. Σίγουρα ξαφνιάστηκε. Θα είχε ακούσει για παράφωνους ήχους σε ισχυρή ένταση και εγώ δεν ξέρω για τι άλλο. Σαδιστικές μπούρδες. Στα αυτιά της έφτασε ιδιαίτερη μουσική. Ψηλός - χαμηλός ήχος, δυνατά - σιγά. Επεξεργασμένη ηχοζωγραφική διάρκειας τριάντα λεπτών. Με ηχογραφημένα δύο μηνύματα. Ένα κάθε δέκα λεπτά.
Είχε ξεχαστεί, όταν το crop έπεσε απότομα στους μεγάλους γλουτιαίους της. Αν και συνηθισμένος τόπος, από τα πρώτα μου βήματα έμαθα ότι χρειάζεται προσοχή. Τα χτυπήματα απαιτούν ακρίβεια. Ο μεγάλος γλουτιαίος είναι ο μεγαλύτερος μυς στο ανθρώπινο σώμα και συνυπεύθυνος για την καλή στήριξη της σπονδυλικής και την κίνηση του μηρού.
Είκοσι χτυπήματα, δέκα στον κάθε γλουτιαίο. Σχεδόν εναλλάξ… Συγκρατημένα. Έβαλε τα γέλια.
- «Τι σόι ανάκριση είναι αυτή; Δεν θα με ρωτήσεις τίποτα; Παιδική χαρά είσαι ρεεεε…»
Όμορφα. Στους ψαράδες είναι γνωστό. Το δόλωμα έχει αξία μόνο αν κάνει το ψάρι να το τσιμπήσει. Και αυτή, αν και νωρίς ακόμα, είχε ανοίξει το στόμα της επικίνδυνα λαίμαργα.
Δεν ήταν sub μου. Όταν φίλη. Θηλυκό με ξεχωριστό πνεύμα και ανοιχτό, ακομπλεξάριστο ερωτισμό. Ελεύθερη αλλά επιλεκτική στις προκλήσεις. Παλιά στο χώρο. Έχει κάνει πολλά. Αγνοούσα τις περισσότερες λεπτομέρειες αλλά το γνώριζα. Ένα από τα "βίτσια" της ήταν να περνάει καλά μέσα από διαδικασίες που της έδιδαν να γευτεί, ακριβώς το αντίθετο. Αυτό ακριβώς θα κάναμε σήμερα. Θα περνούσαμε καλά.
Άφησα το crop πάνω στη μέση της και την πλησίασα. Έδειχνε πολύ χαλαρή. Έδειχνε να είχε βγει από το mood της αρχικής ανησυχίας. Ωραία. Η ετοιμασία θα κρατούσε λίγο ακόμα. Παιχνίδι με τις αισθήσεις της και περισπασμός ήταν ένα από τα βασικά concept, σε σημείο που θα την μπέρδευε. Αδιόρατα και ακαθόριστα, αλλά ταυτόχρονα καθοριστικά. Οξύμωρο. Δύσκολο, αλλά ξεχωριστά καυλωτικό.
- «Ποτέ δεν θα μου πάρεις το μυστικό. Τελικά είσαι πολύ εύκολος!», μου είπε.
Στην ώρα της. Είχε ακούσει το πρώτο μήνυμα. Η σωστή αντίδραση. Δύο σταγόνες άρωμα μαστίχας κάτω από τη μύτη της. Το δυνατό και συμπυκνωμένο άρωμα της, θα εξυπηρετούσε το σκοπό του. Αισθητηριακή έλλειψη τρίτη.
- «Κάνε ότι θέλεις. Δεν με νοιάζει…»
Ο τόνος της φωνής της είχε αλλάξει. Κάτι την προειδοποιούσε μέσα της. Ήταν έξυπνη. Όλο αυτό ήταν πολύ καλόβολο για να δένει με όσα είχαμε πει στο msn. Άρπαξα τα μαλλιά της και ανέβασα το κεφάλι της σε όρθια θέση. Με τον αντίχειρα και το μέσο δάχτυλο την πίεσα ανάμεσα στον γελαστήριο και τον βυκανητή. Το στόμα της άνοιξε. Η πίεση σε εκείνο το σημείο δεν της επέτρεπε να κλείσει το στόμα της. Πολύ σύντομα θα ήθελε να το κλείσει.
Ήταν η ώρα να ετοιμάσω τους γευστικούς κάλυκες της. Λίγο σιρόπι ζάχαρης στο μπροστινό μέρος της γλώσσας, λίγο αλάτι στα πλαϊνά μέρη της, ξύδι δεξιά και αριστερά στα αμέσως βαθύτερα εγκάρσια τμήματα και ελάχιστη ασπαρτάμη ανακατεμένη με ελληνικό καφέ στο βάθος.
Οι ανιχνεύσεις των γεύσεων αμέσως έδωσαν το μήνυμα στον εγκέφαλο της και άρχισαν να τον μπερδεύουν. Γλυκό, αλμυρό, ξινό και πικρό ταυτόχρονα. Κάτι που σίγουρα είναι εντελώς ξένο στον καθένα.
Αισθητηριακή έλλειψη τέταρτη. Ταραχή και σαστισμάρα. Αποσυντονισμός. Λίγο πριν την απόλυτη σύγχυση. Όμορφα. Πήρα τα δάχτυλα μου από το πρόσωπο της. Η αηδία ζωγραφίστηκε πάνω του. Άρχισε να φτύνει νευριασμένη, αλλά όχι να βρίζει. Άρχισε να καταλαβαίνει
- «Σε παρακαλώ. Θέλω νερό. Θα κάνω εμετό!»
Έφτυσε κι άλλο και έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Δεν μπορούσε να με ακούσει. Δεν ήξερε που βρισκόμουν και τι ετοιμάζομαι να κάνω. Η ετοιμασία της είχε ολοκληρωθεί. Ήρθε η ώρα να αρχίσουμε. Τα ούρα μου άρχισαν να γεμίζουν το στόμα της. Το έκλεισε και έστρεψε το κεφάλι της αριστερά. Συνέχισα να τη πλημμυρίζω, στο μαλλί της, στον αυχένα της… Κύλησαν στο λαιμό και στη πλάτη της. Γύρισε πάλι προς το μέρος μου με το στόμα της ανοιχτό. Όμορφα.
- «Λίγο νερό σε παρακαλώ...»
Της αφαίρεσα το εσώρουχο της, σκίζοντας το. Κρατώντας το στο χέρι μου, πλησίασα τη «σακούλα». Πήρα ένα μεγάλο δονητή και μια μεσαία σφήνα. Την πλησίασα.
Της άνοιξα τα πόδια. Ακολούθησε την κίνηση μου αδιαμαρτύρητα. Ο δονητής ακολούθησε αισθησιακά τη γραμμή του ποδιού της και άγγιξε στη κλειτορίδα της. Ηλεκτρίστηκε. Άρχισα να παίζω μαζί της. Η δόνηση στο δύο. Συνέχισα για ώρα και μετά στα μουνόχειλα της. Τα διέσχιζα αργά από πάνω ως κάτω και αντίστροφα, χωρίς να τον βάζω μέσα της. Η δόνηση στο τρία… Στο τέσσερα. Το μουνί της ανταποκρίθηκε αμέσως, πολύ γρήγορα ακολούθησε και το σώμα της.
- «Βάλτο μέσα μου. Χώστο στο μουνί μου!»
Συνέχισα την ίδια διαδικασία για λίγο ακόμα. Η δόνηση στο έξι.
- «Δως το μου. Γάμα με. Σκίσε με!»
Τον σταθεροποίησα με ταινία στον προσαγωγό της με την κεφαλή του να πιέζει ελαφρά την πρησμένη κλειτορίδα της. Άνοιξα τα κωλομάγουλα της. Έφτυσα στην κωλοτρυπίδα της. Βύθισα απότομα ένα δάχτυλο μου στον κώλο της. Δεν πόνεσε. Της άρεσε. Μετά δεύτερο και γρήγορα τρίτο. Η καύλα της ήταν πλέον σε κάθε κύτταρο του κορμιού της.
Έχυσε με σπασμούς χωρίς να πει τίποτα. Ώθησα τη σφήνα απότομα στον κώλο της. Ήταν έτοιμος από ώρα να τη δεχτεί. Έκλεισα τη δόνηση και σκούπισα όλα τα υγρά της με το εσώρουχο. Το μικροσκοπικό στρινγκ της γέμισε όλο με τις εκκρίσεις της ηδονής της
Είχε γύρει το κεφάλι της στο πάγκο. Ήταν ανικανοποίητα ικανοποιημένη. Της το έβαλα στο στόμα. Πήρε τη γεύση της καύλας της. Της έκλεισα το στόμα αφήνοντας το μέσα του και το σφράγισα με tape. Κάθισα στη καρέκλα, άναψα ένα τσιγάρο και την κοίταζα. Είναι πολύ όμορφη η πουτάνα.
Η άκρη του ματιού μου, κατευθύνθηκε στο ρολόι. Είχαμε πολλή ώρα ακόμα… Ήταν η ώρα να αρχίσει το concert. Το σώμα της θα γινόταν το sτage μου, και το μυαλό της το έργο μου. Την πλησίασα…
Τα δάχτυλα του αριστερού μου χεριού άγγιξαν το μουνί της. Ήταν υγρή. Έπαιξα λίγο μαζί της και έχωσα απότομα και βαθιά τρία δάχτυλα μου. Τη γάμησα βίαια για λίγο. Όταν σταμάτησα, το κορμί της αντέδρασε σπασμωδικά. Ήθελε κι άλλο…
Γέμισα με τα υγρά της τους μεγάλους και τους μέσους γλουτιαίους της. Απαλά. (Pianissimo possibile). Ήταν μουσικός. Με μελωδίες θα της “μιλούσα”. Στο κορμί και στο μυαλό της… Μόλις άρχιζα ένα Crescendo solo στον όμορφο κώλο της. Η παλάμη μου ξεκίνησε να τη χαστουκίζει στους γλουτούς της εναλλάξ, ξεκινώντας με χαμηλή ένταση (Mezzo-piano)
Ένα, δύο, τρία, τέσσερα... Όλες slide 45 καθοδικών μοιρών. Είναι άτιμες αυτές οι μοίρες… Ανέβασα την ένταση σε μετρίως δυνατή (Mezzo-forte). Πέντε, έξι, επτά, οκτώ, εννέα, δέκα… Το δέρμα της άρχισε να παίρνει το χρώμα που ήθελα, αλλά έπρεπε να προχωρήσω σωστά. Τράβηξα απότομα το tape από το στόμα της και το ελευθέρωσα από το string της.
- «Συνέχισε…», ήταν η πρώτη της λέξη
Η αναπνοή της σωστή. Όμορφα! Έντεκα, δώδεκα, δεκατρία, δεκατέσσερα, δεκαπέντε, δεκαέξι… Η ένταση είχε γίνει δυνατή (Forte) Μόνο που τώρα η παλάμη μου έπεφτε κάθετα. Στην αρχή snap και αργότερα thrust. Δεκαεπτά, δεκαοκτώ, δεκαεννιά, είκοσι… Ξαφνικές αλλαγές (Subito Mezzo-piano, Molto Crescendo, Forte).
- «Μη σταματάς…»
Σταμάτησα. Αντέδρασε καλά στο forte, αλλά δεν την ήξερα. Ήταν η πρώτη φορά που “παίζαμε”. Η ασφάλεια πάνω από κάθε καύλα, πάνω από κάθε αναζήτηση της ηδονής. Νόμος απαράβατος για έναν Κυρίαρχο. Ξεκρέμασα το ρολόι και το άφησα ανάποδα στο πάτωμα. Έσβησα το φως και άναψα μερικά κεριά.
Έριξα νερό στη παλάμη μου και της έδωσα να πιει και να ξεπλύνει το στόμα της. Της έβγαλα τα ακουστικά και στάθηκα μπροστά της. Έλυσα το μαντήλι από τα μάτια της. Απομακρύνθηκα. Οι αισθήσεις της ήθελαν τον χρόνο τους να επανέλθουν. Κοίταξε τη μεριά που υπήρχε αρχικά το ρολόι και μετά εμένα που ήδη κάπνιζα και έπινα το ποτό μου.. Το βλέμμα της, απορημένο, τσαντισμένο, καυλωμένο…
- «Μην ανησυχείς…», της είπα. «Τηρώ πάντα όσα λέω. Κανονίσαμε τέσσερις ώρες. Να είσαι βέβαιη πως δεν θα υπάρξει λεπτό παραπάνω!»
Έκπληξη. Είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου.
- «Τελείωσες;»
- «Μόλις άρχισα…», της απάντησα χωρίς να την κοιτάξω.
Την πλησίασα και έβαλα μπροστά της το τραπεζάκι. Πάνω του, τοποθέτησα ένα μεγεθυντικό στρογγυλό καθρέπτη μεσαίου μεγέθους. Από αυτόν που έχουν οι γυναίκες για τον καλλωπισμό του προσώπου τους.
- «Θα τον βλέπεις συνέχεια!», τη διέταξα.
- «Kι αν δεν το κάνω;»
Τη χαστούκισα. Συνέχισε να με κοιτάζει. Τη χαστούκισα πάλι. Πιο δυνατά. Με τον ίδιο τρόπο που το είχα κάνει την πρώτη φορά. Γύρισε το πρόσωπο της στον καθρέπτη. Έπιασα το crop στο δεξί χέρι μου. Είδα τα μάτια της στον καθρέπτη και συνέχισα το κονσέρτο μου. Κατευθείαν από Mezzo-forte και γρήγορα στο Forte.
Αυτή τη φορά η παλάμη του αριστερού μου χεριού ακολουθούσε την τεχνική “let it die”. Ο πόνος είναι διαπεραστικός. Νιώθεις να διαπερνά τον μυ και αυτό ακριβώς κάνει. Ήταν η ώρα το solo να γίνει duetto. Το crop έπεσε στη δεξιά ωμοπλάτη της και μετά στην αριστερή
Τέσσερις διαφορετικές ποικιλίες μελωδιών απλώνονταν στο κορμί της, από την παλάμη μου και το crop. αριστερά - αριστερά, δεξιά - δεξιά, αριστερά - δεξιά, Δεξιά - αριστερά. Είναι πολύ δύσκολο να διαχειρισθεί ο εγκέφαλος δυο διαφορετικές ταυτόχρονες πηγές πόνου. Μπερδεύεται η λειτουργία του. Φαινομενικά κάποιος θα έβλεπε "επίθεση" στο κορμί της, στην ουσία όμως ήταν “επίθεση” στο ηθικό της.
Αυξομείωση στο μοτίβο του πόνου, ανάμεσα σε Mezzo-piano, Mezzo-forte και Forte. Crescendo αλλά και Dimimuendο. (Από μικρή ένταση σε μεγάλη και από μεγάλη σε μικρή με αυτοσχεδιαστικές εναλλαγές). Άρχισε να φεύγει…
Ξεκίνησα να της μιλάω για διάφορα στη καθημερινότητα της. Κοφτές ερωτήσεις που απαιτούσαν γρήγορες απαντήσεις. Στην αρχή ανταποκρινόταν και σε λίγο άρχισε να μπουρδουκλώνει τα λόγια της κυρίως στο μπρος - πίσω μου. Γρήγορα οι απαντήσεις της κατέληξαν σε μόνο δύο, ότι και αν τη ρωτούσα. Ακόμα και για πράγματα που ήδη είχε πει.
- «Δεν ξέρω… Δεν θυμάμαι…»
Ήταν η ώρα το duetto να γίνει τρίο. Το αριστερό μου πόδι άγγιξε τον δικέφαλο γαστροκνήμιο της. Τον πίεσα σταθερά χωρίς να σταματήσω να δουλεύω τα χέρια μου τα οποία τώρα είχαν χαμηλώσει την ένταση. Λίγοι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν την κατάσταση του εγκεφάλου από τα σήματα που λαμβάνει στα αισθητήρια όργανα και στα περιφερειακά του νεύρα, όταν δέχεται πόνο, ασχέτως της έντασης του, ταυτόχρονα από τρία διαφορετικά και μακρινά μεταξύ τους σημεία του σώματος. Είναι αδύνατον να τα ενοποιήσει. Ο πλήρης περισπασμός. Η απόλυτη σύγχυση.
Σταμάτησα, επανέλαβα, σταμάτησα… Όλο το πρόσωπο της σφίχτηκε, ο πόνος δεν ήταν μεγάλος, αλλά στο μυαλό της εισερχόταν με εντελώς ξένο και πρωτόγνωρο τρόπο. Η σύγχυση και η πίεση που ένιωθε ήταν μη διαχειρίσιμες.
Επανέλαβα ακόμα μια φορά. Η πίεση στο δικέφαλο γαστροκνήμιο έγινε slide και έφτασε αργά μέχρι τον αχίλλειο τένοντα της. Είχα γίνει λίγο “κακός”, αλλά είχα διακόψει το τρίο και επέστρεψα στο solo. Mezzo-forte. Αν πίεζα λίγο περισσότερο ο εγκέφαλος της θα το εκλάμβανε ως Fortissimo και θα έσπαγε, αλλά διάολε όχι. Ήθελα να τη χαρώ κι άλλο.
“Μπορώ να σπάσω σωματικά κάποιον που δεν είναι εκπαιδευμένος ή φανατικός, στο πρώτο λεπτό, αλλά είμαι απόλυτα συνειδητοποιημένος οπαδός της άποψης, ότι το bdsm είναι ένα puzzle από ερωτισμό και ηδονές και ποτέ από κακοποίηση. Ένα ετερόκλητο παζλ καύλας που πρέπει να δένει αρμονικά με το ζητούμενο και το αποτέλεσμα…”
Το ξεφωνητό της διέκοψε τη σκέψη μου. Το ηθικό της είχε εξαντληθεί. Έπρεπε να της το ανεβάσω. Ο ιδανικότερος τρόπος για να το κάνω χωρίς να βγει από το mood, ήταν να την νευριάσω.
Πλησίασα το κεφάλι της, την άρπαξα από τα μαλλιά και την έφτυσα στο πρόσωπο. Την χαστούκισα δύο φορές. Με πολύ γρήγορη κίνηση και από γωνία που μπορούσε να το δει καθαρά να έρχεται, αλλά με χαμηλή ένταση πρόσκρουσης στο δέρμα της. Να φοβηθεί αλλά να μη πονέσει. Να νιώσει δυνατή. Την έφτυσα πάλι και την έπιασα από το λαιμό.
Άρχιζα να τη βρίζω και να της λέω διάφορες μαλακίες δήθεν ταπείνωσης. Νόμιζε ότι την έπνιγα, αλλά ο αντίχειρας μου πίεζε από την μία, ενώ το μέσο δάχτυλο μέτραγε τον καρωτιδικό παλμό της από την άλλη. 23 χτύποι στα 10 δευτερόλεπτα Χ 6 = 138. Περίπου στο 70% του επιθυμητού. Μια χαρά επανήλθε.
Της κάνω ελαφρύ μασάζ στα χέρια της και της δίνω το κλειδί να λύσει τις χειροπέδες. Σε άλλη φάση θα είχα ενεργοποιήσει το μπουτόν της διπλής ασφάλειας, αλλά όχι τώρα. Ήθελα να περάσει λίγη ακόμα ώρα χωρίς πρεσάρισμα. Της έπιασα τα πόδια, ελαφριά διάταση, αργή κίνηση και χαλαρό μασάζ. Το μούδιασμα από την ακινησία μπορεί να προκαλούσε κράμπα τώρα που θα την σήκωνα. Άφησε τις χειροπέδες να πέσουν κάτω, γύρισε προς το μέρος μου και με ρώτησε:
- «Πόση ώρα ακόμη;»
Στο βλέμμα της είδα την πιθανότητα ότι τελικά μπορεί να μην έσπαγε. Ωραία! Ακόμα ένα δόλωμα το δάγκωσε λαίμαργα. Η απάντηση μου ήταν ένα χαστούκι στο πρόσωπο της. Την σήκωσα από τα μαλλιά και την έκανα δύο γρήγορους γύρους από τον πάγκο. Νόμιζε ότι είναι και αυτό παιχνίδι ταπείνωσης, αλλά ήθελα να αιματώσω τους μυς της.
Την πέταξα στον πάγκο με το στήθος της σε μένα. Έπιασα τους αντίχειρες της και της πέρασα τη thump cuff. Σφιχτά. Είχε λεπτά δάχτυλα και οι αρθρώσεις της μπορεί να της επέτρεπαν να γλιστρήσει. Αυτές όμως ήταν pro και η αυλακοειδής χάραξη στο εσωτερικό τους θα καθιστούσε τη διαφυγή επώδυνη.
Όταν της πέρναγα ανάμεσα τους ένα σχοινί και τραβούσα πίσω τα χέρια της, άκουσα τη φωνή της:
- «Δεν θα μου πάρεις το μυστικό!»
Το είπε σχεδόν με βεβαιότητα. Χαμογέλασα. Είναι περίεργα, αλλά ωραία, αυτά τα παιχνίδια που κάνει το μυαλό. Μόλις είχε αποβάλει το «ποτέ» από την πρόταση της. Σταθεροποίησα το σχοινί στη βάση του πάγκου και πήγα στην άλλη πλευρά. Της έδεσα τα πόδια με πανί, ελάχιστα πιο ψηλά από τα γόνατα της.
Πλησίασα τη σακούλα. Κοίταξα τα μανταλάκια. Κίτρινα, πράσινα, κόκκινα και μπλε. Ας δούμε τι ξέρει… Πήρα δύο από κάθε χρώμα και πήγα κοντά της. Της τα έδειξα.
- «Μόνο οκτώ;»
- «Είναι πολλά για σένα!»
- «Τι λες; Θα αντέξω όσα έχεις στη σακούλα για είκοσι λεπτά!»
- «Θα χρησιμοποιήσω μόνο τέσσερα. Δεν θα αντέξεις πάνω από δύο λεπτά…»
- «Χα χα χα! Έχεις πλάκα!»
Όμορφα! Είχε επανέλθει αρκετά.
- «Διάλεξε τέσσερα, δύο από κάθε χρώμα.
- «Τι;»
Τη χαστούκισα.
- «Δεν παίζουμε εδώ πουτάνα! Διάλεξε τέσσερα, δύο από κάθε χρώμα!»
- «Τα μπλε και τα κόκκινα… Τι σημασία έχει το χρώμα;»
«Ακόμα ένας του χώρου που δεν το ξέρει! Ακόμα μια νοικοκυρά που το αγνοεί!
Δεν θα αντέξει με τα μπλε ούτε ένα λεπτό!», σκέφτηκα. Πήρα δύο πράσινα και δύο κόκκινα. Άφησα τα άλλα πάνω στη κοιλιά της. Έσκυψα και έγλειψα για λίγο τις ρώγες της, Τις έπαιξα με τη γλώσσα μου. Ένιωσα την επιθυμία της να τις δαγκώσω. Δεν το έκανα.
Έβαλα από ένα πράσινο μανταλάκι οριζόντια στις ρώγες της και πήγα στο κινητό μου. Το έβαλα στο χρονόμετρο και το ρύθμισα στα δύο λεπτά. Της έδειξα την οθόνη και πάτησα το πλήκτρο. Το άφησα δίπλα στο αφτί της να χρονομετρά αντίστροφα.
Ξεκούμπωσα τη ζώνη μου και το παντελόνι μου, τον έβγαλα έξω και πιάνοντας την από τα μαλλιά, της τον έχωσα βαθειά στο στόμα. Το άνοιξε αδιαμαρτύρητα. Της επέτρεψα να τον γλείψει για λίγο και μετά άρχισα να της το γαμάω. Έντονα, γρήγορα, δυνατά… Τον πίεσα βαθειά και έμεινα μέσα της.
Μέτρησα αντίστροφα: πέντε… τέσσερα… τρία… Άρχισε να πνίγεται. Έκανε προσπάθεια να τραβηχτεί αλλά δεν την άφησα. Πίεσα περισσότερο… δύο… ένα… Βγήκα και ενώ έβρισκε την αναπνοή της, τοποθέτησα τα κόκκινα μανταλάκια κάθετα πάνω στη κεφαλή των άλλων. Πολλαπλασιασμός της ασκούμενης πίεσης. Θα το μάθαινε σε ένα… δύο… τρία… Τώρα!
- «Τι έκανες; Τι έκανες; Είναι αδύνατον να πονάω τόσο με τέσσερα κωλομανταλάκια! Βγάλτα μου. Δεν το αντέχω άλλο. Βγάλτα μου!»
Σήκωσα το κινητό μου και της το έδειξα. Ήταν η ώρα για ένα ακόμα περισπασμό. Το πρόσωπο μου σκοτείνιασε.
- «Άχρηστη πουτάνα! 1:25 και το μισό λεπτό ήσουν μόνο με δύο. Τι στο σκατοδιάολο ήρθες εδώ; Για να μου φας το χρόνο;»
Τα μάτια της άρχισαν να βουρκώνουν… Έκανε μια προσπάθεια να αντέξει. Μάταια…
- «Σε παρακαλώ, δεν το αντέχω…»
Έβγαλα τα μανταλάκια. Την κοίταξα στα μάτια. Κατέβασε το βλέμμα της αμέσως.
- «Φοβάμαι την τιμωρία…», ψιθύρισε.
- «Βούλωσε το ανίκανη!»
Πήγα στη σακούλα. Έβγαλα μια τεράστια σφήνα. Δεν με είχε προδώσει ποτέ «ο Γίγας». Πίσω της τοποθέτησα μια λεπτή με τρόπο που δεν φαινόταν. Της την έδειξα. Φόβος…
- «Μην το κάνεις. Θα με σκίσει. Δεν θα το αντέξω…»
- «Ούτε φαντάζεσαι πόσο καριόλα είσαι. Τώρα θα το μάθεις!», της απάντησα άγρια.
Τρόμος. Σήκωσα τα πόδια της. Κλειστά όπως ήταν από το δέσιμο, δεν έβλεπε το χέρι μου. Έβγαλα τη σφήνα που ήταν για ώρα μέσα της. Πόνεσε. Την έφτυσα και την ώθησα ξανά. Της γάμησα τον κώλο για λίγο. Άλλη μια φορά. Την έβγαλα. Άφησα τον γίγαντα στον πάγκο και έχωσα τη λεπτή σφήνα βίαια. Πήγε να φωνάξει, αλλά δεν ένιωσε πόνο. Το μυαλό της άρχισε να καταρρέει. Πάλι.
- «Τι μου έχεις κάνει; Τι μου έχεις κάνει;»
Την κοίταξα. Το ύφος μου μαλάκωσε… Αλλαγή “μουσικής” και ταξίδι με jazz. Αυτοσχεδιασμός και επινόηση που θα την αιφνιδίαζε. Την ήθελα να μη μπορεί να ταυτιστεί με τα όσα συνέβαιναν. Η απόλυτη σύγχυση, ξανά και ξανά και ξανά… Μου άρεσε η μικρή και είχα σκοπό να την γευτώ. Έβγαλα τη σφήνα από τον κώλο της και σήκωσα στιγμιαία τον «γίγαντα».
- «Λερώθηκες τσούλα!», έλεγα ψέματα.
Τον πέταξα μακριά με ένα μορφασμό αηδίας. Ντράπηκε. Ωραία! Κατευθύνθηκα στη σακούλα. Καθυστέρησα επίτηδες. Έπρεπε να είχε χρόνο να επεξεργασθεί, γιατί δεν πόνεσε με τόσο τεράστια σφήνα. Πήρα το cane στο χέρι μου. Επανήλθε μόλις το είδε.
- «Μου αρέσει αυτός ο πόνος, αλλά το cane σου είναι λεπτό…»
Χαμογέλασα. Την πλησίασα και τις έριξα μερικές οριζόντιες στο πάνω μέρος του στήθους της. Ο μείζων θωρακικός μυς, είναι συνηθισμένη πρακτική, αλλά για άλλο λόγο βρισκόμασταν εδώ... Καύλωσε. Σταμάτησα.
- «Δεν είμαστε εδώ για να καυλώσεις!»
- «Δεν θα σου το πω…»
- «Σου αρέσει ο πόνος καριόλα! Θα σε πάω εκεί λοιπόν. Αλλά από άλλο δρόμο…»
Φόβος. Έλυσα τα πόδια της και σταθεροποίησα τους αστραγάλους στα πλάγια μέρη του πάγκου, με πανί φυσικά, ποτέ με σχοινί σε αυτή τη στάση, θα τρανταζόταν από τον πόνο. Υπήρχε κίνδυνος να τραυματίσει τον έσω σφυρό. Δημιουργία «μαξιλαριού» και τύλιγμα για να σταθεροποιηθεί, μετά δέσιμο και ακινησία.
Στάθηκα όρθιος μπροστά στα λυγισμένα πόδια της. Ώρα για να της δείξω τον άλλο δρόμο. "Μuscle vibration". Ασύλληπτο ραντεβού με τους υποδοχείς του πόνου. Ο εγκέφαλος της πάλι σε αλαλούμ. Σε πλήρες αλαλούμ. Λίγα χαστούκια στον τετρακέφαλο να ζωντανέψουν οι μυς και οριζόντια επαφή του cane στον ορθό μηριαίο. Παλμική κίνηση πάνω του με ελάχιστη πίεση σε βάθος.
Ξεφώνισμα. Ο άγνωστος πόνος φοβίζει πάντα. Επανάληψη και μετά στον έσω πλατύ. Μικρότερη πίεση εδώ, αλλά τα ίδια αποτελέσματα. Επανάληψη. Κραυγή. Την κοιτάζω.
- «Δεν σου φτάνουν οι ενδορφίνες πουτάνα. Θέλω να πονέσεις και θα πονέσεις!»
Τρόμος. Της κόβω το πανί, ελευθερώνοντας τα πόδια της και το σχοινί που κρατούσε τα χέρια της πίσω. Τη σηκώνω και της απασφαλίζω τη thump cuff.
- «Φοβάμαι την τιμωρία…», ψιθυρίζει ξανά.
Ώρα να την περάσω σε ένα συνδυασμό φόβου και διέγερσης. Της ανοίγω λίγο τα πόδια και της φέρνω τα χέρια στη πρόταση. Βάζω πάνω στους πήχεις της το cane.
- «Μην τολμήσεις να σου πέσει σκύλα!»
- «Μάλιστα…»
Βγάζω τη ζώνη μου και την κρεμάω στην ωμοπλάτη της. Στέκομαι δίπλα της με το πόδι ανάμεσα στα δικά της και αρχίζω να παίζω με το μουνί της. Είναι μούσκεμα.
Το πρώτο χαστούκι μου στο μεγάλο γλουτό της, έπεσε ταυτόχρονα με την βίαιη εισχώρηση τριών δάχτυλων μου μέσα της. Συνέχισα για αρκετή ώρα να της σκίζω το μουνί και να της κοκκινίζω τα κωλομέρια. Slide καθοδικών και ανοδικών 45 μοιρών, snup, thrust, let it die. Όλες οι τεχνικές χόρευαν ξέφρενα στον κώλο της, ενώ την ξέσκιζα με τέσσερα δάχτυλα. Όλο πιο δυνατά, όλο και πιο γρήγορα. Ασταμάτητα…
Τα πόδια της έτρεμαν από καύλα. Άρχισε να χύνει. Πολύ. Βγήκα ξαφνικά από μέσα της. Όταν οι ματιές μας συναντήθηκαν, την έφτυσα στο πρόσωπο. Ντροπή, αμηχανία... Δεν την ήθελα σε τέτοιο mood καύλας τώρα. Είχε έρθει η στιγμή να τη σπάσω. Πήρα τη ζώνη μου από τον ώμο της. Αργά. Με το ίδιο αργές κινήσεις τη δίπλωσα στα δύο και την έσφιξα στην παλάμη μου. Πήγα πίσω της… ένα, δύο, τρία, τέσσερα… Ακανόνιστος ρυθμός, στο ίδιο ακριβώς σημείο. Πέντε… Το cane έφυγε από τα χέρια της, τα πόδια της λύγισαν.
- «Δεν αντέχω άλλο. Σταμάτα! Νίκησες… Νίκησες… Σε παρακαλώ, φέρε μου χαρτί και μολύβι…»
Τα δύο μηνύματα μου, που είχε ακούσει από το cd είχαν μείνει στο μυαλό της. Όμορφα! Πήρα μια κόλα Α4, ένα μολύβι και ένα ψαλίδι και στάθηκα μπροστά της. Αυτή γονατιστή να με κοιτάζει. «Πανέμορφη εικόνα!», σκέφτηκα. Πέταξα το μολύβι ανάμεσα στα πόδια της, πήρα την κόλα και άρχισα να την κόβω με το ψαλίδι οριζόντια. Στα δύο και μετά πάλι στα δύο. Πάλι… Πάλι...
Έμεινε ένα λεπτό κομμάτι χαρτί. Το άφησα να πέσει στο πάτωμα. Το κοιτούσε σα χαμένη. Ακολούθησε όλη την πορεία του και μετά με ξανακοίταξε. Στα χέρια μου κρατούσα ένα κερί και αναπτήρα.
- «Όχι, όχι ακόμα η τιμωρία. Δεν αντέχω…»
- «Με ποιο χέρι γράφεις;»
- «Με το δεξί…»
Άναψα το κερί και έπιασα το αριστερό της χέρι. Palm up. Κράτησα σταθερά τα δάχτυλα της και άρχισα να στάζω κερί επάνω τους. Ξεκινώντας από το μικρό έφτασα ως τον αντίχειρα. Γρήγορα αλλά τελετουργικά. Δεν πόνεσε, αλλά τα έχασε ακόμα περισσότερο. Με κοιτούσε σαστισμένη… εντελώς παραδομένη.
Έβγαλα βαμβάκι από τη τσέπη μου και το τοποθέτησα στα ακροδάχτυλα της σε μικρά λεπτά κομμάτια. Αισθητηριακή έλλειψη πέμπτη. Άγγιξε το απόλυτο.
- «Πάρε το μολύβι με το αριστερό σου χέρι και ξεκίνα να το γράφεις!», τη διέταξα.
- «Μάλιστα…»
Ακούμπησε τη δεξιά της παλάμη στο πάτωμα και το ένιωσε. Έπιασε το μολύβι με το αριστερό και έσκυψε να γράψει. Μετά από την τρίτη μουντζούρα που κατάφερε στο λεπτό χαρτί και μετά τη δεύτερη φορά που της έφυγε το μολύβι από τα χέρια, κατέρρευσε…
- «Δεν μπορώ, δεν μπορώ… Δεν μπορώ…»
- «Σε παρακαλώ, μη με τιμωρήσεις… Σε παρακαλώ…»
Είχε διανύσει πολύ δρόμο. Ήταν καιρός να γείρει και να ξαποστάσει.
- «Δεν υπάρχει λόγος μικρή. Δεν το είπες το μυστικό. Κανείς δεν θα σε τιμωρήσει!»
Την αγκάλιασα και την έσφιξα δυνατά. Μόλις άρχισα να τη χαϊδεύω τρυφερά στον αυχένα της, ξέσπασε σε λυγμούς. Την έσφιξα περισσότερο. Χάθηκε στην αγκαλιά μου. Κοίταξα το ρολόι μου. Η ώρα ήταν 3:56. Την κράτησα για λίγο εκεί. Το κλάμα της δυνάμωσε. Όλη η ένταση τριών περίπου ωρών, έβγαινε τώρα. Την σήκωσα και την πήρα στην αγκαλιά μου. Την οδήγησα στο μπάνιο. Την έπλυνα προσεχτικά, τρυφερά… σαν μωρό.
Η αλλαγή της συμπεριφοράς μου, την ελευθέρωσε. Ήταν συνεχώς κολλημένη επάνω μου. Σταμάτησε να κλαίει, παρόλα αυτά τα μάτια της ήταν συνεχώς κάτω. Της σήκωσα το κεφάλι, έσκυψα και δοκίμασα τη γεύση των χειλιών της. Ανταποκρίθηκε με πάθος. Με κοίταξε με τόσο ερωτισμό που με έκανε να τη θελήσω τρελά.
Τη γύρισα, σχεδόν βίαια με την πλάτη σε μένα. Το χέρι μου τύλιξε τη κοιλιά της και την έσκυψα προς το μέρος μου. Ήταν τόσο υγρή που ο πόνος της απότομης διείσδυσης την καύλωσε περισσότερο. Άνοιξε τα πόδια της και αφέθηκε. Την πήρα πολύ δυνατά… Οι αναπνοές μας ενώθηκαν. Ένταση, διέγερση, καύλα. Μου έλεγε συνέχεια:
- «Σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ…»
Το κορμί της από την ηδονή του οργασμού έκανε συσπάσεις σαν να έσπαγε σε κομμάτια.
- «Συνέχισε… μη σταματάς… χύνω, χύνω συνέχεια…»
Έφυγε από το μπάνιο πιο νωρίς από μένα. Μόλις βγήκα, τη βρήκα σκυμμένη στον τοίχο με το crop πάνω στη μέση της.
- «Τιμώρησε με. Θέλω να το τελειώσεις όπως το είχαμε κανονίσει. Τιμώρησε με…»
Λάθος σκέψη, άστοχη κίνηση.. Σφάλμα! Την πλησίασα. Πήρα το crop στα χέρια μου και το σήκωσα ψηλά.
- «Έτοιμη;»
- «Μάλιστα…», είπε με φόβο.
Πέταξα το crop στο πάτωμα.
- «Ντύσου και φύγε! Αυτή είναι η τιμωρία σου!»
Με κοίταξε αποσβολωμένη, άφωνη. Της γύρισα την πλάτη και βγήκα από το δωμάτιο. Έφυγε χωρίς να πει λέξη. Δεύτερο σφάλμα της.
- «Μου άρεσε η μικρή, αλλά…»
Θα της έδινα το χρόνο της. Θα της έδινα ένα από τα αγαπημένα μου του Ray. Πέντε λεπτά ήταν αρκετά. Μαζί με το κομμάτι, τελείωσε και το ουίσκι μου. Έπιασα το κινητό μου. Το κοίταξα… Δεν υπήρχε sms της. Ξάπλωσα, έκλεισα το φως και σκέφτηκα: «Το χάσαμε το κορμί, πατριώτη!»
Life Gοes Οn.
Σε λίγες ημέρες βρήκα στα mail μου μια επίσημη πρόσκληση για μια συναυλία της. Ο τίτλος του mail, ήταν: «Συγνώμη…». Χαμογέλασα. Γιατί όχι;
Ήταν θλιμμένη… Κάπνιζε αμίλητη. Την κοίταξα. Ήταν τόσο όμορφη. Της χάιδεψα τα μαλλιά τρυφερά και σκέφτηκα. Ένας χρόνος δίπλα μου… Δεν με απογοήτευσε ούτε μια φορά…
- «Πως είστε Κύριε;»
- Όλα cοοl μικρή. Εσύ;»
Δάκρυσε.
- «Καλά κι εγώ…»
Την τράβηξα στην αγκαλιά μου. Μην είσαι χαζό. Έτσι πρέπει να γίνει. Είσαι μουσικός από τα τέσσερα. Ελάχιστοι έχουν την ευκαιρία να κάνουν μεταπτυχιακό στο Julliard. Θα την λατρέψεις τη Νέα Υόρκη. Το Μανχάταν είναι πανέμορφο.
- «Μα…»
- «Είπα κάτι μικρή!»
- «Μάλιστα Κύριε. Με συγχωρείτε…»
Λίγο πριν περάσει την περιοχή για τους επιβάτες του αεροδρομίου, την τράβηξα στο πλάι. Της έπιασα το χέρι. Της έβγαλα το δαχτυλίδι. Σφίχτηκε… Βούρκωσε… Της το έβαλα στην παλάμη και της έκλεισα τη γροθιά της. Ακολούθησε το όνειρο σου μικρή. Σε αποδεσμεύω.
- «Κύριε μου…»
Όπως σου έχω πει, θα μου αναφέρεις καθημερινά το πρώτο μήνα. Θέλω να ξέρω αν όλα είναι καλά.
- «Μάλιστα Κύριε. Όπως επιθυμείτε…»
Με φίλησε και έφυγε κλαίγοντας. Την κοίταζα μέχρι που η φιγούρα της χάθηκε από τα μάτια μου. Μπήκα στο αυτοκίνητο, άναψα τσιγάρο. Σκέφτηκα τη χθεσινή μας βραδιά.
Μου είχε ζητήσει να της επιβάλω τη τιμωρία της πρώτης ανάκρισης. Δώδεκα μήνες δεν μου το είχε αναφέρει ποτέ. Το αρνήθηκα. Με παρακάλεσε, με ικέτεψε. Το θεωρούσε λύτρωση. Της το έδωσα. Την έκανα να το ζήσει. Σαν να μη πέρασε μια μέρα. Την πόνεσα και την ταπείνωσα… Πολύ…
Για μια μόνο στιγμή αναρωτήθηκα αν είχα πάρει τη σωστή απόφαση. Έβαλα να παίξει ένα από τα αγαπημένα μας τραγούδια και ξεκίνησα. Όταν τη γνώρισα, δεν άκουγε καθόλου Rοck. Χαμογέλασα.
Μου αναφερόταν καθημερινά για έξι μήνες. Δεν της απάντησα ποτέ, μετά τον πρώτο μήνα…
Τέσσερα χρόνια μετά, έβγαινα από ένα club στο Μαϊάμι. Απέναντι στο δρόμο είδα αφίσα για μια συναυλία της στην πόλη. Μεγάλη φωτογραφία της… Ήταν πανέμορφη. «Μπράβο της! Πέτυχε… Τα κατάφερε…», σκέφτηκα. Το χαμόγελο μου έσβησε όταν πρόσεξα το χέρι της.
Φορούσε το δαχτυλίδι…
Πέρασε τη πόρτα διστακτικά… Το διάβασα στα μάτια της. Προσπάθησε μάταια να κρυφτεί σε ένα χαμόγελο άνεσης. Το είχε ξανακάνει, αλλά τώρα «γνώριζε» πως θα ήταν αλλιώς.
Το συζητάγαμε για μέρες στο msn. Οι απαντήσεις μου στα ερωτήματα που έθετε την βύθιζαν περισσότερο στην άγνοια για το τι θα συμβεί. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί τι είναι νευρομυικός πόνος, δεν είχε ξανακούσει για εικονικό πνιγμό…
Το ήθελε όμως. Της ερέθιζε το μυαλό για πολλά χρόνια, η ιδέα της ανάκρισης. Δεν φοβόταν τον πόνο, αλλά το άγνωστο. Και αυτό ακριβώς την έκανε να δεχτεί να το ζήσει. Με εμπιστευόταν
Το πλαίσιο δεν άφηνε περιθώριο σκέψης. Τέσσερα πράγματα ήταν μόνο γνωστά. Μια πληροφορία - Αποκρυπτογραφημένη σε συγκεκριμένο χρόνο - Ρητή διαταγή να μην την αποκαλύψει - Ότι και αν συμβεί. Τέσσερις ώρες ανάκριση. Χωρίς safeword. Εάν θα σπάσει, η τιμωρία θα ήταν πολύ σκληρή.
Πίστευε ότι δεν θα σπάσει. Ότι θα αντέξει. Ήξερε ότι θα σπάσει. Χαμογελούσε και έμοιαζε να είχε ξεχαστεί, όταν αιφνίδια η εσωτερική κόψη της παλάμης μου την έσφιξε στο λαιμό σηκώνοντας την όρθια. Πάγωσε. Ο ήχος του σπασμένου γυαλιού από το ποτήρι της στο πάτωμα, σκέπασε το ξεφωνητό της. Την οδηγούσα ορμητικά προς τα πίσω αμίλητος. Έβλεπε κάποιον άλλο.
Αμηχανία… Η νευρικότητα της αυξήθηκε όταν ένιωσε το ψύχος του δωματίου που μπήκαμε. Όσο την τοποθετούσα στον επικλινή πάγκο με την πλάτη της προς τα μένα, πρόλαβε να δει μόνο ένα ρολόι τοίχου. Ακριβώς μπροστά της. Η ώρα έδειχνε 00:43, όταν το βρεγμένο ύφασμα της στέρησε την όραση.
Αισθητηριακή έλλειψη πρώτη. Οι συναισθηματικές συνέπειες είχαν αρχίσει να εμφανίζονται. Ανησυχία…
Η στάση της δεν ήταν περιοριστική. Όχι ακόμα. Θα πέρναγε αρκετή ώρα για να την ετοιμάσω. Τέντωσα τα χέρια της προς τα κάτω. Το κορμί της ανατρίχιασε στην αίσθηση του ατσαλιού στους καρπούς της. Δυο κλικ ακούστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα και οι χειροπέδες την ασφάλισαν στο εμπρός μεταλλικό σημείο του πάγκου.
- «Είσαι έτοιμη;», της ψιθύρισα.
- «Ναι!», μου απάντησε κοφτά.
Η πυγμή που θέλησε να δώσει στον τόνο της φωνής της, εξανεμίστηκε με την πρώτη πίεση από τον αντίχειρα μου στη κατάφυση του δικέφαλου βραχιόνιου της. Άγνωστος πόνος. Δεν πρόλαβε να τον επεξεργαστεί. Το χαστούκι μου στο πρόσωπο της, έκοψε απότομα τη σκέψη της. Και αυτό πρωτόγνωρο. Follow through slide 45 καθοδικών μοιρών! Διαπεραστικός πόνος. Ανεξοικείωτος… Ελαφριά νοητική σύγχυση.
- «Είσαι έτοιμη;», ξαναρώτησα. Πάλι ψιθυριστά, χαϊδεύοντας απαλά το πονεμένο μάγουλο της.
- «Είμαι, μαλάκα!», φώναξε.
Ταυτόχρονο πρεσάρισμα παλάμης 90 από τα αριστερά - και πίεση 45 μοιρών με το δείκτη μου δεξιά, στη μαστοειδή απόφυση της. Αυτή η μικρή περιοχή κάτω από το αφτί κάνει θαύματα όταν τη ζουλήσεις με τον κατάλληλο τρόπο.
- «Είσαι έτοιμη;»
- «Νομίζω…», ψέλλισε.
Το ηχηρό όχι μου, την καθήλωσε.
- «Δεν είσαι ακόμα έτοιμη!»,
Το χαστούκι μου την ξάφνιασε. Σιγή. Στο επόμενο λεπτό μέτρησα είκοσι αναπνοές της. Πέντε περισσότερες από ότι στην ηρεμία της, αλλά με παύσεις.. Όμορφα. Δεν ήταν ακόμα η ώρα να κάνω την ανάσα της πολύ γρήγορη. Την ήθελα συγκεντρωμένη… προς το παρόν.
Το κάτω ατσάλινο σκέλος του ψαλιδιού άγγιξε τον αυχένα της. Ο ήχος από το ανοιγόκλειμα του, και η αίσθηση του κοψίματος της μακό μπλούζας της, την έκαναν να ριγήσει. Η κίνηση σταθερή, αργή. Είχε αρχίσει να ηρεμεί πάλι. Ωραία… Δεν φορούσε σουτιέν. Η πλάτη της, το ίδιο θελκτικό κομμάτι του όμορφου κορμιού της.
Άναψα τσιγάρο. Έμεινα για λίγο να την κοιτάω. Ποθητή γυναίκα. Απ’ αυτές που μόλις τις βλέπεις, σκέφτεσαι: «Ναι, αυτή θέλω να την κάνω να γονατίσει μπροστά μου». Έφερα στο νου μου τις συνομιλίες μας στο msn. Ήταν πολύ άνετη. Με πείραζε.
- «Αν μου πάρεις το μυστικό να μου τρυπήσεις τη μύτη!»
Χαμογέλασα. Κοίταξα το ρολόι. Τράβηξα μια βαθειά ρουφηξιά ακόμα και το άφησα να πέσει στο πάτωμα. Το πάτησα και μαζί του σβήστηκε και το χαμόγελο μου. Ήταν ακόμα με το παντελόνι της. Έπιασα το balisong. Ο γρήγορος μα συγκεκριμένος ήχος του ανοίγματος του, διατάραξε την ησυχία. Δεν κατάλαβε τι ήταν, αλλά ένιωσε ότι κάτι γίνεται, ότι κάτι θα γίνει.
Παρέμεινε ακίνητη, αλλά διέκρινα το σφίξιμο στο πρόσωπο της. Της έβγαλα τα παπούτσια. Και τις κάλτσες. Σχεδόν ευλαβικά. Έπιασα την άκρη του παντελονιού της. Η κοφτερή λάμα, έκοψε το τζίν σαν χαρτί. Σταμάτησα στον απαγωγό της.
- «Τι κάνεις; Το αγαπημένο μου τζιν. Νόμιζα ότι θ’ αλλάξω πριν αρχίσουμε, το παλιό είναι στη τσάντα μου…»
Δεν απάντησα. Οι οδηγίες μου, είχαν σταλεί από την προηγούμενη και ήταν ξεκάθαρες: «Θα έχεις μαζί σου ρούχα για να φορέσεις όταν τελειώσουμε!».
- «Τι στο διάολο κάνεις;», ξαναρώτησε.
Συνέχισα αργά έως τη μέση της. Επανέλαβα το ίδιο από την άλλη μεριά. Ένα μαύρο στρινγκ πρόσθετε στον όμορφο κώλο της. Τον ψηλάφησα. Ήταν σφιχτός και στητός. Αμίλητη…
Της άνοιξα λίγο τα πόδια. Τράβηξα τη μέση του εσώρουχου και το ανέβασα ψηλά. Το σταθεροποίησα εκεί με αδιαφανή βιομηχανική ταινία. Μπήκε ανάμεσα στα μουνόχειλα της. Τα άγγιξα ελαφρά. Σχεδόν ανεπαίσθητα, Ήταν μούσκεμα. Αναμενόμενο..
Κατευθύνθηκα στο τραπέζι. Άνοιξα τη βαλίτσα. Γεμάτη τοys και τοοls. Διάφορα buτ plugs, nipple clamps, breast vice crusher, thumbcuffs, nylοn και bamboo cane, double strap, riding crop, μια σειρά από δερμάτινα και μια από ξύλινα paddles, flogger rattan, nine tail flogger, leather braides leash…
«Τι μαλακίες είναι αυτές που έχω μαζέψει;», σκέφτηκα. Είχα χρόνια να την ανοίξω. Κάποιες αναμνήσεις πέρασαν σαν αστραπή από το μυαλό μου. Μόρφασα κοροϊδευτικά. Ήμουν και εγώ νιος κάποτε.
Πήρα μόνο μια χειροπέδα για τους αντίχειρες, το bamboo cane, το crop. Για μια στιγμή κοίταξα το nine tail flogger. Όχι, ήταν κακό αυτό. Έκλεισα τη βαλίτσα και μαζί της σφαλίστηκαν και οι θύμησες μου. Ότι άλλο χρειαζόμουν το είχα στη “σακούλα”.
Την πλησίασα. Της φόρεσα τα ακουστικά και πάτησα play. Αισθητηριακή έλλειψη δεύτερη. Σίγουρα ξαφνιάστηκε. Θα είχε ακούσει για παράφωνους ήχους σε ισχυρή ένταση και εγώ δεν ξέρω για τι άλλο. Σαδιστικές μπούρδες. Στα αυτιά της έφτασε ιδιαίτερη μουσική. Ψηλός - χαμηλός ήχος, δυνατά - σιγά. Επεξεργασμένη ηχοζωγραφική διάρκειας τριάντα λεπτών. Με ηχογραφημένα δύο μηνύματα. Ένα κάθε δέκα λεπτά.
Είχε ξεχαστεί, όταν το crop έπεσε απότομα στους μεγάλους γλουτιαίους της. Αν και συνηθισμένος τόπος, από τα πρώτα μου βήματα έμαθα ότι χρειάζεται προσοχή. Τα χτυπήματα απαιτούν ακρίβεια. Ο μεγάλος γλουτιαίος είναι ο μεγαλύτερος μυς στο ανθρώπινο σώμα και συνυπεύθυνος για την καλή στήριξη της σπονδυλικής και την κίνηση του μηρού.
Είκοσι χτυπήματα, δέκα στον κάθε γλουτιαίο. Σχεδόν εναλλάξ… Συγκρατημένα. Έβαλε τα γέλια.
- «Τι σόι ανάκριση είναι αυτή; Δεν θα με ρωτήσεις τίποτα; Παιδική χαρά είσαι ρεεεε…»
Όμορφα. Στους ψαράδες είναι γνωστό. Το δόλωμα έχει αξία μόνο αν κάνει το ψάρι να το τσιμπήσει. Και αυτή, αν και νωρίς ακόμα, είχε ανοίξει το στόμα της επικίνδυνα λαίμαργα.
Δεν ήταν sub μου. Όταν φίλη. Θηλυκό με ξεχωριστό πνεύμα και ανοιχτό, ακομπλεξάριστο ερωτισμό. Ελεύθερη αλλά επιλεκτική στις προκλήσεις. Παλιά στο χώρο. Έχει κάνει πολλά. Αγνοούσα τις περισσότερες λεπτομέρειες αλλά το γνώριζα. Ένα από τα "βίτσια" της ήταν να περνάει καλά μέσα από διαδικασίες που της έδιδαν να γευτεί, ακριβώς το αντίθετο. Αυτό ακριβώς θα κάναμε σήμερα. Θα περνούσαμε καλά.
Άφησα το crop πάνω στη μέση της και την πλησίασα. Έδειχνε πολύ χαλαρή. Έδειχνε να είχε βγει από το mood της αρχικής ανησυχίας. Ωραία. Η ετοιμασία θα κρατούσε λίγο ακόμα. Παιχνίδι με τις αισθήσεις της και περισπασμός ήταν ένα από τα βασικά concept, σε σημείο που θα την μπέρδευε. Αδιόρατα και ακαθόριστα, αλλά ταυτόχρονα καθοριστικά. Οξύμωρο. Δύσκολο, αλλά ξεχωριστά καυλωτικό.
- «Ποτέ δεν θα μου πάρεις το μυστικό. Τελικά είσαι πολύ εύκολος!», μου είπε.
Στην ώρα της. Είχε ακούσει το πρώτο μήνυμα. Η σωστή αντίδραση. Δύο σταγόνες άρωμα μαστίχας κάτω από τη μύτη της. Το δυνατό και συμπυκνωμένο άρωμα της, θα εξυπηρετούσε το σκοπό του. Αισθητηριακή έλλειψη τρίτη.
- «Κάνε ότι θέλεις. Δεν με νοιάζει…»
Ο τόνος της φωνής της είχε αλλάξει. Κάτι την προειδοποιούσε μέσα της. Ήταν έξυπνη. Όλο αυτό ήταν πολύ καλόβολο για να δένει με όσα είχαμε πει στο msn. Άρπαξα τα μαλλιά της και ανέβασα το κεφάλι της σε όρθια θέση. Με τον αντίχειρα και το μέσο δάχτυλο την πίεσα ανάμεσα στον γελαστήριο και τον βυκανητή. Το στόμα της άνοιξε. Η πίεση σε εκείνο το σημείο δεν της επέτρεπε να κλείσει το στόμα της. Πολύ σύντομα θα ήθελε να το κλείσει.
Ήταν η ώρα να ετοιμάσω τους γευστικούς κάλυκες της. Λίγο σιρόπι ζάχαρης στο μπροστινό μέρος της γλώσσας, λίγο αλάτι στα πλαϊνά μέρη της, ξύδι δεξιά και αριστερά στα αμέσως βαθύτερα εγκάρσια τμήματα και ελάχιστη ασπαρτάμη ανακατεμένη με ελληνικό καφέ στο βάθος.
Οι ανιχνεύσεις των γεύσεων αμέσως έδωσαν το μήνυμα στον εγκέφαλο της και άρχισαν να τον μπερδεύουν. Γλυκό, αλμυρό, ξινό και πικρό ταυτόχρονα. Κάτι που σίγουρα είναι εντελώς ξένο στον καθένα.
Αισθητηριακή έλλειψη τέταρτη. Ταραχή και σαστισμάρα. Αποσυντονισμός. Λίγο πριν την απόλυτη σύγχυση. Όμορφα. Πήρα τα δάχτυλα μου από το πρόσωπο της. Η αηδία ζωγραφίστηκε πάνω του. Άρχισε να φτύνει νευριασμένη, αλλά όχι να βρίζει. Άρχισε να καταλαβαίνει
- «Σε παρακαλώ. Θέλω νερό. Θα κάνω εμετό!»
Έφτυσε κι άλλο και έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Δεν μπορούσε να με ακούσει. Δεν ήξερε που βρισκόμουν και τι ετοιμάζομαι να κάνω. Η ετοιμασία της είχε ολοκληρωθεί. Ήρθε η ώρα να αρχίσουμε. Τα ούρα μου άρχισαν να γεμίζουν το στόμα της. Το έκλεισε και έστρεψε το κεφάλι της αριστερά. Συνέχισα να τη πλημμυρίζω, στο μαλλί της, στον αυχένα της… Κύλησαν στο λαιμό και στη πλάτη της. Γύρισε πάλι προς το μέρος μου με το στόμα της ανοιχτό. Όμορφα.
- «Λίγο νερό σε παρακαλώ...»
Της αφαίρεσα το εσώρουχο της, σκίζοντας το. Κρατώντας το στο χέρι μου, πλησίασα τη «σακούλα». Πήρα ένα μεγάλο δονητή και μια μεσαία σφήνα. Την πλησίασα.
Της άνοιξα τα πόδια. Ακολούθησε την κίνηση μου αδιαμαρτύρητα. Ο δονητής ακολούθησε αισθησιακά τη γραμμή του ποδιού της και άγγιξε στη κλειτορίδα της. Ηλεκτρίστηκε. Άρχισα να παίζω μαζί της. Η δόνηση στο δύο. Συνέχισα για ώρα και μετά στα μουνόχειλα της. Τα διέσχιζα αργά από πάνω ως κάτω και αντίστροφα, χωρίς να τον βάζω μέσα της. Η δόνηση στο τρία… Στο τέσσερα. Το μουνί της ανταποκρίθηκε αμέσως, πολύ γρήγορα ακολούθησε και το σώμα της.
- «Βάλτο μέσα μου. Χώστο στο μουνί μου!»
Συνέχισα την ίδια διαδικασία για λίγο ακόμα. Η δόνηση στο έξι.
- «Δως το μου. Γάμα με. Σκίσε με!»
Τον σταθεροποίησα με ταινία στον προσαγωγό της με την κεφαλή του να πιέζει ελαφρά την πρησμένη κλειτορίδα της. Άνοιξα τα κωλομάγουλα της. Έφτυσα στην κωλοτρυπίδα της. Βύθισα απότομα ένα δάχτυλο μου στον κώλο της. Δεν πόνεσε. Της άρεσε. Μετά δεύτερο και γρήγορα τρίτο. Η καύλα της ήταν πλέον σε κάθε κύτταρο του κορμιού της.
Έχυσε με σπασμούς χωρίς να πει τίποτα. Ώθησα τη σφήνα απότομα στον κώλο της. Ήταν έτοιμος από ώρα να τη δεχτεί. Έκλεισα τη δόνηση και σκούπισα όλα τα υγρά της με το εσώρουχο. Το μικροσκοπικό στρινγκ της γέμισε όλο με τις εκκρίσεις της ηδονής της
Είχε γύρει το κεφάλι της στο πάγκο. Ήταν ανικανοποίητα ικανοποιημένη. Της το έβαλα στο στόμα. Πήρε τη γεύση της καύλας της. Της έκλεισα το στόμα αφήνοντας το μέσα του και το σφράγισα με tape. Κάθισα στη καρέκλα, άναψα ένα τσιγάρο και την κοίταζα. Είναι πολύ όμορφη η πουτάνα.
Η άκρη του ματιού μου, κατευθύνθηκε στο ρολόι. Είχαμε πολλή ώρα ακόμα… Ήταν η ώρα να αρχίσει το concert. Το σώμα της θα γινόταν το sτage μου, και το μυαλό της το έργο μου. Την πλησίασα…
Τα δάχτυλα του αριστερού μου χεριού άγγιξαν το μουνί της. Ήταν υγρή. Έπαιξα λίγο μαζί της και έχωσα απότομα και βαθιά τρία δάχτυλα μου. Τη γάμησα βίαια για λίγο. Όταν σταμάτησα, το κορμί της αντέδρασε σπασμωδικά. Ήθελε κι άλλο…
Γέμισα με τα υγρά της τους μεγάλους και τους μέσους γλουτιαίους της. Απαλά. (Pianissimo possibile). Ήταν μουσικός. Με μελωδίες θα της “μιλούσα”. Στο κορμί και στο μυαλό της… Μόλις άρχιζα ένα Crescendo solo στον όμορφο κώλο της. Η παλάμη μου ξεκίνησε να τη χαστουκίζει στους γλουτούς της εναλλάξ, ξεκινώντας με χαμηλή ένταση (Mezzo-piano)
Ένα, δύο, τρία, τέσσερα... Όλες slide 45 καθοδικών μοιρών. Είναι άτιμες αυτές οι μοίρες… Ανέβασα την ένταση σε μετρίως δυνατή (Mezzo-forte). Πέντε, έξι, επτά, οκτώ, εννέα, δέκα… Το δέρμα της άρχισε να παίρνει το χρώμα που ήθελα, αλλά έπρεπε να προχωρήσω σωστά. Τράβηξα απότομα το tape από το στόμα της και το ελευθέρωσα από το string της.
- «Συνέχισε…», ήταν η πρώτη της λέξη
Η αναπνοή της σωστή. Όμορφα! Έντεκα, δώδεκα, δεκατρία, δεκατέσσερα, δεκαπέντε, δεκαέξι… Η ένταση είχε γίνει δυνατή (Forte) Μόνο που τώρα η παλάμη μου έπεφτε κάθετα. Στην αρχή snap και αργότερα thrust. Δεκαεπτά, δεκαοκτώ, δεκαεννιά, είκοσι… Ξαφνικές αλλαγές (Subito Mezzo-piano, Molto Crescendo, Forte).
- «Μη σταματάς…»
Σταμάτησα. Αντέδρασε καλά στο forte, αλλά δεν την ήξερα. Ήταν η πρώτη φορά που “παίζαμε”. Η ασφάλεια πάνω από κάθε καύλα, πάνω από κάθε αναζήτηση της ηδονής. Νόμος απαράβατος για έναν Κυρίαρχο. Ξεκρέμασα το ρολόι και το άφησα ανάποδα στο πάτωμα. Έσβησα το φως και άναψα μερικά κεριά.
Έριξα νερό στη παλάμη μου και της έδωσα να πιει και να ξεπλύνει το στόμα της. Της έβγαλα τα ακουστικά και στάθηκα μπροστά της. Έλυσα το μαντήλι από τα μάτια της. Απομακρύνθηκα. Οι αισθήσεις της ήθελαν τον χρόνο τους να επανέλθουν. Κοίταξε τη μεριά που υπήρχε αρχικά το ρολόι και μετά εμένα που ήδη κάπνιζα και έπινα το ποτό μου.. Το βλέμμα της, απορημένο, τσαντισμένο, καυλωμένο…
- «Μην ανησυχείς…», της είπα. «Τηρώ πάντα όσα λέω. Κανονίσαμε τέσσερις ώρες. Να είσαι βέβαιη πως δεν θα υπάρξει λεπτό παραπάνω!»
Έκπληξη. Είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου.
- «Τελείωσες;»
- «Μόλις άρχισα…», της απάντησα χωρίς να την κοιτάξω.
Την πλησίασα και έβαλα μπροστά της το τραπεζάκι. Πάνω του, τοποθέτησα ένα μεγεθυντικό στρογγυλό καθρέπτη μεσαίου μεγέθους. Από αυτόν που έχουν οι γυναίκες για τον καλλωπισμό του προσώπου τους.
- «Θα τον βλέπεις συνέχεια!», τη διέταξα.
- «Kι αν δεν το κάνω;»
Τη χαστούκισα. Συνέχισε να με κοιτάζει. Τη χαστούκισα πάλι. Πιο δυνατά. Με τον ίδιο τρόπο που το είχα κάνει την πρώτη φορά. Γύρισε το πρόσωπο της στον καθρέπτη. Έπιασα το crop στο δεξί χέρι μου. Είδα τα μάτια της στον καθρέπτη και συνέχισα το κονσέρτο μου. Κατευθείαν από Mezzo-forte και γρήγορα στο Forte.
Αυτή τη φορά η παλάμη του αριστερού μου χεριού ακολουθούσε την τεχνική “let it die”. Ο πόνος είναι διαπεραστικός. Νιώθεις να διαπερνά τον μυ και αυτό ακριβώς κάνει. Ήταν η ώρα το solo να γίνει duetto. Το crop έπεσε στη δεξιά ωμοπλάτη της και μετά στην αριστερή
Τέσσερις διαφορετικές ποικιλίες μελωδιών απλώνονταν στο κορμί της, από την παλάμη μου και το crop. αριστερά - αριστερά, δεξιά - δεξιά, αριστερά - δεξιά, Δεξιά - αριστερά. Είναι πολύ δύσκολο να διαχειρισθεί ο εγκέφαλος δυο διαφορετικές ταυτόχρονες πηγές πόνου. Μπερδεύεται η λειτουργία του. Φαινομενικά κάποιος θα έβλεπε "επίθεση" στο κορμί της, στην ουσία όμως ήταν “επίθεση” στο ηθικό της.
Αυξομείωση στο μοτίβο του πόνου, ανάμεσα σε Mezzo-piano, Mezzo-forte και Forte. Crescendo αλλά και Dimimuendο. (Από μικρή ένταση σε μεγάλη και από μεγάλη σε μικρή με αυτοσχεδιαστικές εναλλαγές). Άρχισε να φεύγει…
Ξεκίνησα να της μιλάω για διάφορα στη καθημερινότητα της. Κοφτές ερωτήσεις που απαιτούσαν γρήγορες απαντήσεις. Στην αρχή ανταποκρινόταν και σε λίγο άρχισε να μπουρδουκλώνει τα λόγια της κυρίως στο μπρος - πίσω μου. Γρήγορα οι απαντήσεις της κατέληξαν σε μόνο δύο, ότι και αν τη ρωτούσα. Ακόμα και για πράγματα που ήδη είχε πει.
- «Δεν ξέρω… Δεν θυμάμαι…»
Ήταν η ώρα το duetto να γίνει τρίο. Το αριστερό μου πόδι άγγιξε τον δικέφαλο γαστροκνήμιο της. Τον πίεσα σταθερά χωρίς να σταματήσω να δουλεύω τα χέρια μου τα οποία τώρα είχαν χαμηλώσει την ένταση. Λίγοι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν την κατάσταση του εγκεφάλου από τα σήματα που λαμβάνει στα αισθητήρια όργανα και στα περιφερειακά του νεύρα, όταν δέχεται πόνο, ασχέτως της έντασης του, ταυτόχρονα από τρία διαφορετικά και μακρινά μεταξύ τους σημεία του σώματος. Είναι αδύνατον να τα ενοποιήσει. Ο πλήρης περισπασμός. Η απόλυτη σύγχυση.
Σταμάτησα, επανέλαβα, σταμάτησα… Όλο το πρόσωπο της σφίχτηκε, ο πόνος δεν ήταν μεγάλος, αλλά στο μυαλό της εισερχόταν με εντελώς ξένο και πρωτόγνωρο τρόπο. Η σύγχυση και η πίεση που ένιωθε ήταν μη διαχειρίσιμες.
Επανέλαβα ακόμα μια φορά. Η πίεση στο δικέφαλο γαστροκνήμιο έγινε slide και έφτασε αργά μέχρι τον αχίλλειο τένοντα της. Είχα γίνει λίγο “κακός”, αλλά είχα διακόψει το τρίο και επέστρεψα στο solo. Mezzo-forte. Αν πίεζα λίγο περισσότερο ο εγκέφαλος της θα το εκλάμβανε ως Fortissimo και θα έσπαγε, αλλά διάολε όχι. Ήθελα να τη χαρώ κι άλλο.
“Μπορώ να σπάσω σωματικά κάποιον που δεν είναι εκπαιδευμένος ή φανατικός, στο πρώτο λεπτό, αλλά είμαι απόλυτα συνειδητοποιημένος οπαδός της άποψης, ότι το bdsm είναι ένα puzzle από ερωτισμό και ηδονές και ποτέ από κακοποίηση. Ένα ετερόκλητο παζλ καύλας που πρέπει να δένει αρμονικά με το ζητούμενο και το αποτέλεσμα…”
Το ξεφωνητό της διέκοψε τη σκέψη μου. Το ηθικό της είχε εξαντληθεί. Έπρεπε να της το ανεβάσω. Ο ιδανικότερος τρόπος για να το κάνω χωρίς να βγει από το mood, ήταν να την νευριάσω.
Πλησίασα το κεφάλι της, την άρπαξα από τα μαλλιά και την έφτυσα στο πρόσωπο. Την χαστούκισα δύο φορές. Με πολύ γρήγορη κίνηση και από γωνία που μπορούσε να το δει καθαρά να έρχεται, αλλά με χαμηλή ένταση πρόσκρουσης στο δέρμα της. Να φοβηθεί αλλά να μη πονέσει. Να νιώσει δυνατή. Την έφτυσα πάλι και την έπιασα από το λαιμό.
Άρχιζα να τη βρίζω και να της λέω διάφορες μαλακίες δήθεν ταπείνωσης. Νόμιζε ότι την έπνιγα, αλλά ο αντίχειρας μου πίεζε από την μία, ενώ το μέσο δάχτυλο μέτραγε τον καρωτιδικό παλμό της από την άλλη. 23 χτύποι στα 10 δευτερόλεπτα Χ 6 = 138. Περίπου στο 70% του επιθυμητού. Μια χαρά επανήλθε.
Της κάνω ελαφρύ μασάζ στα χέρια της και της δίνω το κλειδί να λύσει τις χειροπέδες. Σε άλλη φάση θα είχα ενεργοποιήσει το μπουτόν της διπλής ασφάλειας, αλλά όχι τώρα. Ήθελα να περάσει λίγη ακόμα ώρα χωρίς πρεσάρισμα. Της έπιασα τα πόδια, ελαφριά διάταση, αργή κίνηση και χαλαρό μασάζ. Το μούδιασμα από την ακινησία μπορεί να προκαλούσε κράμπα τώρα που θα την σήκωνα. Άφησε τις χειροπέδες να πέσουν κάτω, γύρισε προς το μέρος μου και με ρώτησε:
- «Πόση ώρα ακόμη;»
Στο βλέμμα της είδα την πιθανότητα ότι τελικά μπορεί να μην έσπαγε. Ωραία! Ακόμα ένα δόλωμα το δάγκωσε λαίμαργα. Η απάντηση μου ήταν ένα χαστούκι στο πρόσωπο της. Την σήκωσα από τα μαλλιά και την έκανα δύο γρήγορους γύρους από τον πάγκο. Νόμιζε ότι είναι και αυτό παιχνίδι ταπείνωσης, αλλά ήθελα να αιματώσω τους μυς της.
Την πέταξα στον πάγκο με το στήθος της σε μένα. Έπιασα τους αντίχειρες της και της πέρασα τη thump cuff. Σφιχτά. Είχε λεπτά δάχτυλα και οι αρθρώσεις της μπορεί να της επέτρεπαν να γλιστρήσει. Αυτές όμως ήταν pro και η αυλακοειδής χάραξη στο εσωτερικό τους θα καθιστούσε τη διαφυγή επώδυνη.
Όταν της πέρναγα ανάμεσα τους ένα σχοινί και τραβούσα πίσω τα χέρια της, άκουσα τη φωνή της:
- «Δεν θα μου πάρεις το μυστικό!»
Το είπε σχεδόν με βεβαιότητα. Χαμογέλασα. Είναι περίεργα, αλλά ωραία, αυτά τα παιχνίδια που κάνει το μυαλό. Μόλις είχε αποβάλει το «ποτέ» από την πρόταση της. Σταθεροποίησα το σχοινί στη βάση του πάγκου και πήγα στην άλλη πλευρά. Της έδεσα τα πόδια με πανί, ελάχιστα πιο ψηλά από τα γόνατα της.
Πλησίασα τη σακούλα. Κοίταξα τα μανταλάκια. Κίτρινα, πράσινα, κόκκινα και μπλε. Ας δούμε τι ξέρει… Πήρα δύο από κάθε χρώμα και πήγα κοντά της. Της τα έδειξα.
- «Μόνο οκτώ;»
- «Είναι πολλά για σένα!»
- «Τι λες; Θα αντέξω όσα έχεις στη σακούλα για είκοσι λεπτά!»
- «Θα χρησιμοποιήσω μόνο τέσσερα. Δεν θα αντέξεις πάνω από δύο λεπτά…»
- «Χα χα χα! Έχεις πλάκα!»
Όμορφα! Είχε επανέλθει αρκετά.
- «Διάλεξε τέσσερα, δύο από κάθε χρώμα.
- «Τι;»
Τη χαστούκισα.
- «Δεν παίζουμε εδώ πουτάνα! Διάλεξε τέσσερα, δύο από κάθε χρώμα!»
- «Τα μπλε και τα κόκκινα… Τι σημασία έχει το χρώμα;»
«Ακόμα ένας του χώρου που δεν το ξέρει! Ακόμα μια νοικοκυρά που το αγνοεί!
Δεν θα αντέξει με τα μπλε ούτε ένα λεπτό!», σκέφτηκα. Πήρα δύο πράσινα και δύο κόκκινα. Άφησα τα άλλα πάνω στη κοιλιά της. Έσκυψα και έγλειψα για λίγο τις ρώγες της, Τις έπαιξα με τη γλώσσα μου. Ένιωσα την επιθυμία της να τις δαγκώσω. Δεν το έκανα.
Έβαλα από ένα πράσινο μανταλάκι οριζόντια στις ρώγες της και πήγα στο κινητό μου. Το έβαλα στο χρονόμετρο και το ρύθμισα στα δύο λεπτά. Της έδειξα την οθόνη και πάτησα το πλήκτρο. Το άφησα δίπλα στο αφτί της να χρονομετρά αντίστροφα.
Ξεκούμπωσα τη ζώνη μου και το παντελόνι μου, τον έβγαλα έξω και πιάνοντας την από τα μαλλιά, της τον έχωσα βαθειά στο στόμα. Το άνοιξε αδιαμαρτύρητα. Της επέτρεψα να τον γλείψει για λίγο και μετά άρχισα να της το γαμάω. Έντονα, γρήγορα, δυνατά… Τον πίεσα βαθειά και έμεινα μέσα της.
Μέτρησα αντίστροφα: πέντε… τέσσερα… τρία… Άρχισε να πνίγεται. Έκανε προσπάθεια να τραβηχτεί αλλά δεν την άφησα. Πίεσα περισσότερο… δύο… ένα… Βγήκα και ενώ έβρισκε την αναπνοή της, τοποθέτησα τα κόκκινα μανταλάκια κάθετα πάνω στη κεφαλή των άλλων. Πολλαπλασιασμός της ασκούμενης πίεσης. Θα το μάθαινε σε ένα… δύο… τρία… Τώρα!
- «Τι έκανες; Τι έκανες; Είναι αδύνατον να πονάω τόσο με τέσσερα κωλομανταλάκια! Βγάλτα μου. Δεν το αντέχω άλλο. Βγάλτα μου!»
Σήκωσα το κινητό μου και της το έδειξα. Ήταν η ώρα για ένα ακόμα περισπασμό. Το πρόσωπο μου σκοτείνιασε.
- «Άχρηστη πουτάνα! 1:25 και το μισό λεπτό ήσουν μόνο με δύο. Τι στο σκατοδιάολο ήρθες εδώ; Για να μου φας το χρόνο;»
Τα μάτια της άρχισαν να βουρκώνουν… Έκανε μια προσπάθεια να αντέξει. Μάταια…
- «Σε παρακαλώ, δεν το αντέχω…»
Έβγαλα τα μανταλάκια. Την κοίταξα στα μάτια. Κατέβασε το βλέμμα της αμέσως.
- «Φοβάμαι την τιμωρία…», ψιθύρισε.
- «Βούλωσε το ανίκανη!»
Πήγα στη σακούλα. Έβγαλα μια τεράστια σφήνα. Δεν με είχε προδώσει ποτέ «ο Γίγας». Πίσω της τοποθέτησα μια λεπτή με τρόπο που δεν φαινόταν. Της την έδειξα. Φόβος…
- «Μην το κάνεις. Θα με σκίσει. Δεν θα το αντέξω…»
- «Ούτε φαντάζεσαι πόσο καριόλα είσαι. Τώρα θα το μάθεις!», της απάντησα άγρια.
Τρόμος. Σήκωσα τα πόδια της. Κλειστά όπως ήταν από το δέσιμο, δεν έβλεπε το χέρι μου. Έβγαλα τη σφήνα που ήταν για ώρα μέσα της. Πόνεσε. Την έφτυσα και την ώθησα ξανά. Της γάμησα τον κώλο για λίγο. Άλλη μια φορά. Την έβγαλα. Άφησα τον γίγαντα στον πάγκο και έχωσα τη λεπτή σφήνα βίαια. Πήγε να φωνάξει, αλλά δεν ένιωσε πόνο. Το μυαλό της άρχισε να καταρρέει. Πάλι.
- «Τι μου έχεις κάνει; Τι μου έχεις κάνει;»
Την κοίταξα. Το ύφος μου μαλάκωσε… Αλλαγή “μουσικής” και ταξίδι με jazz. Αυτοσχεδιασμός και επινόηση που θα την αιφνιδίαζε. Την ήθελα να μη μπορεί να ταυτιστεί με τα όσα συνέβαιναν. Η απόλυτη σύγχυση, ξανά και ξανά και ξανά… Μου άρεσε η μικρή και είχα σκοπό να την γευτώ. Έβγαλα τη σφήνα από τον κώλο της και σήκωσα στιγμιαία τον «γίγαντα».
- «Λερώθηκες τσούλα!», έλεγα ψέματα.
Τον πέταξα μακριά με ένα μορφασμό αηδίας. Ντράπηκε. Ωραία! Κατευθύνθηκα στη σακούλα. Καθυστέρησα επίτηδες. Έπρεπε να είχε χρόνο να επεξεργασθεί, γιατί δεν πόνεσε με τόσο τεράστια σφήνα. Πήρα το cane στο χέρι μου. Επανήλθε μόλις το είδε.
- «Μου αρέσει αυτός ο πόνος, αλλά το cane σου είναι λεπτό…»
Χαμογέλασα. Την πλησίασα και τις έριξα μερικές οριζόντιες στο πάνω μέρος του στήθους της. Ο μείζων θωρακικός μυς, είναι συνηθισμένη πρακτική, αλλά για άλλο λόγο βρισκόμασταν εδώ... Καύλωσε. Σταμάτησα.
- «Δεν είμαστε εδώ για να καυλώσεις!»
- «Δεν θα σου το πω…»
- «Σου αρέσει ο πόνος καριόλα! Θα σε πάω εκεί λοιπόν. Αλλά από άλλο δρόμο…»
Φόβος. Έλυσα τα πόδια της και σταθεροποίησα τους αστραγάλους στα πλάγια μέρη του πάγκου, με πανί φυσικά, ποτέ με σχοινί σε αυτή τη στάση, θα τρανταζόταν από τον πόνο. Υπήρχε κίνδυνος να τραυματίσει τον έσω σφυρό. Δημιουργία «μαξιλαριού» και τύλιγμα για να σταθεροποιηθεί, μετά δέσιμο και ακινησία.
Στάθηκα όρθιος μπροστά στα λυγισμένα πόδια της. Ώρα για να της δείξω τον άλλο δρόμο. "Μuscle vibration". Ασύλληπτο ραντεβού με τους υποδοχείς του πόνου. Ο εγκέφαλος της πάλι σε αλαλούμ. Σε πλήρες αλαλούμ. Λίγα χαστούκια στον τετρακέφαλο να ζωντανέψουν οι μυς και οριζόντια επαφή του cane στον ορθό μηριαίο. Παλμική κίνηση πάνω του με ελάχιστη πίεση σε βάθος.
Ξεφώνισμα. Ο άγνωστος πόνος φοβίζει πάντα. Επανάληψη και μετά στον έσω πλατύ. Μικρότερη πίεση εδώ, αλλά τα ίδια αποτελέσματα. Επανάληψη. Κραυγή. Την κοιτάζω.
- «Δεν σου φτάνουν οι ενδορφίνες πουτάνα. Θέλω να πονέσεις και θα πονέσεις!»
Τρόμος. Της κόβω το πανί, ελευθερώνοντας τα πόδια της και το σχοινί που κρατούσε τα χέρια της πίσω. Τη σηκώνω και της απασφαλίζω τη thump cuff.
- «Φοβάμαι την τιμωρία…», ψιθυρίζει ξανά.
Ώρα να την περάσω σε ένα συνδυασμό φόβου και διέγερσης. Της ανοίγω λίγο τα πόδια και της φέρνω τα χέρια στη πρόταση. Βάζω πάνω στους πήχεις της το cane.
- «Μην τολμήσεις να σου πέσει σκύλα!»
- «Μάλιστα…»
Βγάζω τη ζώνη μου και την κρεμάω στην ωμοπλάτη της. Στέκομαι δίπλα της με το πόδι ανάμεσα στα δικά της και αρχίζω να παίζω με το μουνί της. Είναι μούσκεμα.
Το πρώτο χαστούκι μου στο μεγάλο γλουτό της, έπεσε ταυτόχρονα με την βίαιη εισχώρηση τριών δάχτυλων μου μέσα της. Συνέχισα για αρκετή ώρα να της σκίζω το μουνί και να της κοκκινίζω τα κωλομέρια. Slide καθοδικών και ανοδικών 45 μοιρών, snup, thrust, let it die. Όλες οι τεχνικές χόρευαν ξέφρενα στον κώλο της, ενώ την ξέσκιζα με τέσσερα δάχτυλα. Όλο πιο δυνατά, όλο και πιο γρήγορα. Ασταμάτητα…
Τα πόδια της έτρεμαν από καύλα. Άρχισε να χύνει. Πολύ. Βγήκα ξαφνικά από μέσα της. Όταν οι ματιές μας συναντήθηκαν, την έφτυσα στο πρόσωπο. Ντροπή, αμηχανία... Δεν την ήθελα σε τέτοιο mood καύλας τώρα. Είχε έρθει η στιγμή να τη σπάσω. Πήρα τη ζώνη μου από τον ώμο της. Αργά. Με το ίδιο αργές κινήσεις τη δίπλωσα στα δύο και την έσφιξα στην παλάμη μου. Πήγα πίσω της… ένα, δύο, τρία, τέσσερα… Ακανόνιστος ρυθμός, στο ίδιο ακριβώς σημείο. Πέντε… Το cane έφυγε από τα χέρια της, τα πόδια της λύγισαν.
- «Δεν αντέχω άλλο. Σταμάτα! Νίκησες… Νίκησες… Σε παρακαλώ, φέρε μου χαρτί και μολύβι…»
Τα δύο μηνύματα μου, που είχε ακούσει από το cd είχαν μείνει στο μυαλό της. Όμορφα! Πήρα μια κόλα Α4, ένα μολύβι και ένα ψαλίδι και στάθηκα μπροστά της. Αυτή γονατιστή να με κοιτάζει. «Πανέμορφη εικόνα!», σκέφτηκα. Πέταξα το μολύβι ανάμεσα στα πόδια της, πήρα την κόλα και άρχισα να την κόβω με το ψαλίδι οριζόντια. Στα δύο και μετά πάλι στα δύο. Πάλι… Πάλι...
Έμεινε ένα λεπτό κομμάτι χαρτί. Το άφησα να πέσει στο πάτωμα. Το κοιτούσε σα χαμένη. Ακολούθησε όλη την πορεία του και μετά με ξανακοίταξε. Στα χέρια μου κρατούσα ένα κερί και αναπτήρα.
- «Όχι, όχι ακόμα η τιμωρία. Δεν αντέχω…»
- «Με ποιο χέρι γράφεις;»
- «Με το δεξί…»
Άναψα το κερί και έπιασα το αριστερό της χέρι. Palm up. Κράτησα σταθερά τα δάχτυλα της και άρχισα να στάζω κερί επάνω τους. Ξεκινώντας από το μικρό έφτασα ως τον αντίχειρα. Γρήγορα αλλά τελετουργικά. Δεν πόνεσε, αλλά τα έχασε ακόμα περισσότερο. Με κοιτούσε σαστισμένη… εντελώς παραδομένη.
Έβγαλα βαμβάκι από τη τσέπη μου και το τοποθέτησα στα ακροδάχτυλα της σε μικρά λεπτά κομμάτια. Αισθητηριακή έλλειψη πέμπτη. Άγγιξε το απόλυτο.
- «Πάρε το μολύβι με το αριστερό σου χέρι και ξεκίνα να το γράφεις!», τη διέταξα.
- «Μάλιστα…»
Ακούμπησε τη δεξιά της παλάμη στο πάτωμα και το ένιωσε. Έπιασε το μολύβι με το αριστερό και έσκυψε να γράψει. Μετά από την τρίτη μουντζούρα που κατάφερε στο λεπτό χαρτί και μετά τη δεύτερη φορά που της έφυγε το μολύβι από τα χέρια, κατέρρευσε…
- «Δεν μπορώ, δεν μπορώ… Δεν μπορώ…»
- «Σε παρακαλώ, μη με τιμωρήσεις… Σε παρακαλώ…»
Είχε διανύσει πολύ δρόμο. Ήταν καιρός να γείρει και να ξαποστάσει.
- «Δεν υπάρχει λόγος μικρή. Δεν το είπες το μυστικό. Κανείς δεν θα σε τιμωρήσει!»
Την αγκάλιασα και την έσφιξα δυνατά. Μόλις άρχισα να τη χαϊδεύω τρυφερά στον αυχένα της, ξέσπασε σε λυγμούς. Την έσφιξα περισσότερο. Χάθηκε στην αγκαλιά μου. Κοίταξα το ρολόι μου. Η ώρα ήταν 3:56. Την κράτησα για λίγο εκεί. Το κλάμα της δυνάμωσε. Όλη η ένταση τριών περίπου ωρών, έβγαινε τώρα. Την σήκωσα και την πήρα στην αγκαλιά μου. Την οδήγησα στο μπάνιο. Την έπλυνα προσεχτικά, τρυφερά… σαν μωρό.
Η αλλαγή της συμπεριφοράς μου, την ελευθέρωσε. Ήταν συνεχώς κολλημένη επάνω μου. Σταμάτησε να κλαίει, παρόλα αυτά τα μάτια της ήταν συνεχώς κάτω. Της σήκωσα το κεφάλι, έσκυψα και δοκίμασα τη γεύση των χειλιών της. Ανταποκρίθηκε με πάθος. Με κοίταξε με τόσο ερωτισμό που με έκανε να τη θελήσω τρελά.
Τη γύρισα, σχεδόν βίαια με την πλάτη σε μένα. Το χέρι μου τύλιξε τη κοιλιά της και την έσκυψα προς το μέρος μου. Ήταν τόσο υγρή που ο πόνος της απότομης διείσδυσης την καύλωσε περισσότερο. Άνοιξε τα πόδια της και αφέθηκε. Την πήρα πολύ δυνατά… Οι αναπνοές μας ενώθηκαν. Ένταση, διέγερση, καύλα. Μου έλεγε συνέχεια:
- «Σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ…»
Το κορμί της από την ηδονή του οργασμού έκανε συσπάσεις σαν να έσπαγε σε κομμάτια.
- «Συνέχισε… μη σταματάς… χύνω, χύνω συνέχεια…»
Έφυγε από το μπάνιο πιο νωρίς από μένα. Μόλις βγήκα, τη βρήκα σκυμμένη στον τοίχο με το crop πάνω στη μέση της.
- «Τιμώρησε με. Θέλω να το τελειώσεις όπως το είχαμε κανονίσει. Τιμώρησε με…»
Λάθος σκέψη, άστοχη κίνηση.. Σφάλμα! Την πλησίασα. Πήρα το crop στα χέρια μου και το σήκωσα ψηλά.
- «Έτοιμη;»
- «Μάλιστα…», είπε με φόβο.
Πέταξα το crop στο πάτωμα.
- «Ντύσου και φύγε! Αυτή είναι η τιμωρία σου!»
Με κοίταξε αποσβολωμένη, άφωνη. Της γύρισα την πλάτη και βγήκα από το δωμάτιο. Έφυγε χωρίς να πει λέξη. Δεύτερο σφάλμα της.
- «Μου άρεσε η μικρή, αλλά…»
Θα της έδινα το χρόνο της. Θα της έδινα ένα από τα αγαπημένα μου του Ray. Πέντε λεπτά ήταν αρκετά. Μαζί με το κομμάτι, τελείωσε και το ουίσκι μου. Έπιασα το κινητό μου. Το κοίταξα… Δεν υπήρχε sms της. Ξάπλωσα, έκλεισα το φως και σκέφτηκα: «Το χάσαμε το κορμί, πατριώτη!»
Life Gοes Οn.
Σε λίγες ημέρες βρήκα στα mail μου μια επίσημη πρόσκληση για μια συναυλία της. Ο τίτλος του mail, ήταν: «Συγνώμη…». Χαμογέλασα. Γιατί όχι;
Ήταν θλιμμένη… Κάπνιζε αμίλητη. Την κοίταξα. Ήταν τόσο όμορφη. Της χάιδεψα τα μαλλιά τρυφερά και σκέφτηκα. Ένας χρόνος δίπλα μου… Δεν με απογοήτευσε ούτε μια φορά…
- «Πως είστε Κύριε;»
- Όλα cοοl μικρή. Εσύ;»
Δάκρυσε.
- «Καλά κι εγώ…»
Την τράβηξα στην αγκαλιά μου. Μην είσαι χαζό. Έτσι πρέπει να γίνει. Είσαι μουσικός από τα τέσσερα. Ελάχιστοι έχουν την ευκαιρία να κάνουν μεταπτυχιακό στο Julliard. Θα την λατρέψεις τη Νέα Υόρκη. Το Μανχάταν είναι πανέμορφο.
- «Μα…»
- «Είπα κάτι μικρή!»
- «Μάλιστα Κύριε. Με συγχωρείτε…»
Λίγο πριν περάσει την περιοχή για τους επιβάτες του αεροδρομίου, την τράβηξα στο πλάι. Της έπιασα το χέρι. Της έβγαλα το δαχτυλίδι. Σφίχτηκε… Βούρκωσε… Της το έβαλα στην παλάμη και της έκλεισα τη γροθιά της. Ακολούθησε το όνειρο σου μικρή. Σε αποδεσμεύω.
- «Κύριε μου…»
Όπως σου έχω πει, θα μου αναφέρεις καθημερινά το πρώτο μήνα. Θέλω να ξέρω αν όλα είναι καλά.
- «Μάλιστα Κύριε. Όπως επιθυμείτε…»
Με φίλησε και έφυγε κλαίγοντας. Την κοίταζα μέχρι που η φιγούρα της χάθηκε από τα μάτια μου. Μπήκα στο αυτοκίνητο, άναψα τσιγάρο. Σκέφτηκα τη χθεσινή μας βραδιά.
Μου είχε ζητήσει να της επιβάλω τη τιμωρία της πρώτης ανάκρισης. Δώδεκα μήνες δεν μου το είχε αναφέρει ποτέ. Το αρνήθηκα. Με παρακάλεσε, με ικέτεψε. Το θεωρούσε λύτρωση. Της το έδωσα. Την έκανα να το ζήσει. Σαν να μη πέρασε μια μέρα. Την πόνεσα και την ταπείνωσα… Πολύ…
Για μια μόνο στιγμή αναρωτήθηκα αν είχα πάρει τη σωστή απόφαση. Έβαλα να παίξει ένα από τα αγαπημένα μας τραγούδια και ξεκίνησα. Όταν τη γνώρισα, δεν άκουγε καθόλου Rοck. Χαμογέλασα.
Μου αναφερόταν καθημερινά για έξι μήνες. Δεν της απάντησα ποτέ, μετά τον πρώτο μήνα…
Τέσσερα χρόνια μετά, έβγαινα από ένα club στο Μαϊάμι. Απέναντι στο δρόμο είδα αφίσα για μια συναυλία της στην πόλη. Μεγάλη φωτογραφία της… Ήταν πανέμορφη. «Μπράβο της! Πέτυχε… Τα κατάφερε…», σκέφτηκα. Το χαμόγελο μου έσβησε όταν πρόσεξα το χέρι της.
Φορούσε το δαχτυλίδι…
(Copyright protected OW ref: 9021)
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.