Για μια πίπα

«Να σου κάνω μια πίπα;»  Μάλιστα. Όπως λέμε «θέλεις καφέ;»

Φάνηκε σκεφτική. Νομίζω πως βαριόταν να γαμηθούμε. Ποιός να γδύνεται τώρα, να ανοίγει πόδια, να κουνιέται και να υποκρίνεται οργασμούς. Νυχτιάτικα. Αποφάσισε να επιμείνει.

-    «Στους πιο πολλούς αρέσει...»

-    «Εσένα σου αρέσει;» (δήθεν ενδιαφέρον)

-    «Ε, είναι εύκολο...»

Σιγά-σιγά είχε αρχίσει να μου σηκώνεται. Και πιο πριν μου είχε σηκωθεί, αλλά με τη σκέψη της πίπας, το… ξανασκέφτηκε…; Καμιά φορά πιστεύω, ότι έχει έναν δικό του μηχανισμό σκέψης. Ξέρεις, μέσα στο… κεφάλι...

Λοιπόν, η Φώφη ήταν ίσως η πιο καλή ευκαιρία για να μάθω την πίπα. Εννοώ να μάθω πως να μου την κάνουν. Ήμασταν πολύ καλά φιλαράκια, τέλος πάντων μιλάγαμε πολύ και κάναμε ώρες παρέα. Όταν την πρωτογνώρισα ήταν μια άβγαλτη φοιτήτρια που λένε, αλλά σύντομα παρέμεινε μόνο το… φοιτήτρια στις ιδιότητές της, αν και απ’ ότι έβλεπα, σιγά-σιγά θα χανόταν κι αυτό.

Ξέρω από αυτά τα πράγματα. Εγώ είμαι απλώς “άβγαλτος”, ενώ παλιά ήμουν και “φοιτητής”. Δηλαδή δεν είμαι εντελώς άβγαλτος. Απλά δεν μου έχουν κάνει ποτέ πίπα. Όχι πως έχω κάνει και ΤΑ γαμήσια., αλλά κάτι ξέρω. Δηλαδή έχω γαμήσει μια φορά στη ζωή μου. Με δυο κοπέλες. Όχι παρτούζα - αλλιώς. Δηλαδή από μισή φορά στην κάθε μια. Εννοώ πως δεν έχυσα σε καμία από τις δυο περιπτώσεις. Ούτε αυτές. Τελικά έχω πρόβλημα. Σεξουαλικό εννοώ...

Βέβαια, έχω δει άπειρες τσόντες και ξέρω τα πάντα. Πώς μπαίνουν, πώς βγαίνουν, πώς ξαναμπαίνουν κτλ. Στις πιο πολλές, συνηθίζεται να εκσπερματώνεις στη μούρη, αλλά το ξέρω πως αυτό δεν είναι κανόνας. Επίσης στις τσόντες δεν φορούν καπότες. Εγώ νομίζω, ότι αυτό απέχει από την αλήθεια. Βέβαια, οι πιο πολλοί μου φίλοι με τις γκόμενές τους το κάνουν χωρίς καπότα, αλλά περνάει πρώτα αρκετός καιρός, όταν έχουν γνωριστεί με την κοπέλα καλά. Εμένα δεν μου αρέσει η καπότα, σαν ιδέα εννοώ, γιατί κάνει το γαμήσι -πώς να το πω- πολύ βιομηχανικό. Όμως η καπότα είναι για μένα νομίζω απαραίτητη, λόγω ευαισθησίας πέους. Το είπα ότι έχω ευαίσθητο καυλί; Ναι το είπα...

-    «Φορούν καπότα στις πίπες;»

-    «Απ’ όσο ξέρω όχι»

-    «Πόσες πίπες έχεις κάνει;»

-    «Δυο...»

Ερασιτέχνης δηλαδή. Ας το καλύτερα. Συνέχισε να μιλάει.

-    «Θέλω να βελτιώσω την τεχνική μου...» είπε και μου χαμογέλασε στα σκοτεινά.

-    «Με μένα βρε; Τον ανίδεο;»

Στη Φώφη ήμουν ειλικρινής. Δεν ντρεπόμουν για την παρθενοσύνη μου. Τις είχα πει τα πάντα για το σεξουαλικό μου παρελθόν. Κι επειδή δεν είχα και πολλά να της πω, και έπρεπε κάτι να λέμε για να περνάει η ώρα, τις είχα πει και για τις άπειρες μαλακίες που είχα τραβήξει.

Στη μαλακία είμαι έμπειρος. Ειδήμων! Από σκηνοθετικής άποψης, δεν θέλω να καμαρώσω, αλλά δημιουργώ τις πιο καλές φαντασιώσεις. Μέχρι και σενάρια φτιάχνω, διαλόγους προκαταρκτικούς, σκηνικά άσχετα με το θέμα, που όμως δίνουν μια πλοκή και μια άλλη αίσθηση στη φαντασίωση. Βέβαια το κοινό είναι μονομελές, αλλά ακόμα νιώθω περήφανος. Δεν χειροκροτάω βέβαια κατά τη διάρκεια (με τo ‘να χέρι πώς να χειροκροτήσεις...), αλλά νιώθω φανερά ικανοποιημένος.

Γενικώς προτιμώ τις τσόντες, αλλά η πιο μεγάλη ηδονή είναι η φαντασίωση. Αν πετύχει η φαντασίωση, τύφλα να ‘χει η τσόντα - που λένε. Δηλαδή δεν το λένε, αλλά θα μπορούσαν και να το λένε, δε θα μπορούσαν;

-    «Ρε Φώφη, προτιμώ το πήδημα. Βαριέσαι;»

Δισταγμός...

-    «Ε, βαριέμαι λίγο, είμαι και αξύριστη, αλλά… άντε. Μια ψυχή που είναι
να βγει, ας βγει..»

-    «Εννοώντας…;» ρώτησα.

-    «Εννοώντας πως πρέπει, επιτέλους, να γαμήσεις κι εσύ..» μου είπε κι
έβγαλε την μπλούζα της.

Συμφώνησα νοερά.

Είχαμε ανάψει ένα κερί. Όχι για τον ρομαντισμό της υπόθεσης. Αυτά είναι αηδίες. Φίλοι ήμασταν, όχι γκόμενοι. Απλά η Φώφη δεν ήθελε φως κι εγώ δεν ήθελα σκοτάδι. Βρήκαμε λοιπόν το ενδιάμεσο. Είχα τη θεωρία ότι το απόλυτο σκοτάδι επηρεάζει τη στύση μου, ίσως ψυχολογικά. Κάτι σαν φοβία, ή λόγω του ότι δεν βλέπω την γυναίκα και δεν μπορώ να ερεθιστώ. Μάλιστα αυτή την εξήγηση είχα για τις δυο προηγούμενες και μοναδικές φορές που “γάμησα”. Η πτώση οφειλόταν μάλλον στο σκοτάδι και είχα αποφασίσει να δοκιμάσω με φως την επόμενη φορά -που ήταν απόψε. Η Φώφη δεν γούσταρε φως επειδή ντρεπόταν να την δω με τις τρίχες. Α, ρε κολλήματα που έχει ο κόσμος..

Τις πιπίλισα λίγο τα βυζιά, της χάιδεψα τον κώλο, φιληθήκαμε στο στόμα με γλώσσα και διαπίστωσα ότι ήταν πολύ αστείο αυτό που κάναμε. Γενικά, όταν είναι κάτι αστείο είναι εντελώς αντικαυλωτικό, έτσι; Άρχισε λοιπόν να μου πέφτει. Γαμώτο...

-    «Φώφη, πέφτει...»

Το πήρε στα χέρια της. Στο ένα δηλαδή γιατί ένα χέρι έφτανε και δυο περίσσευαν και - ναι είμαι μικρόψωλος. Δηλαδή θέλω να πιστεύω ότι είμαι μέσα σε μια γενικά μεγάλη πληθυσμιακά κατηγορία, αν και οι περισσότεροι που ξέρω, κάτι μου λένε για δεκαεφτάρια και δεκαοκτάρια. Εγώ το είχα μετρήσει στο γυμνάσιο και το είχα βγάλει δεκατέσσερα, πιέζοντας τον χάρακα όσο πιο κοντά στη βάση μπορούσα. Υποθέτω πως από το γυμνάσιο μέχρι το Πανεπιστήμιο μεγαλώνει, έτσι δεν είναι; Πάντως δεν ξανατόλμησα ποτέ να το μετρήσω. Συστηνόμουν συμβατικά ως δεκαπεντάρης, βάζοντας ένα εκατοστό παραπάνω στην τελευταία μέτρηση, γιατί σε ένα διήγημα του Μπουκόφσκι, είπε ότι είχε μια πούτσα δεκαπέντε εκατοστών. Και ο Μπουκόφσκι έχει γαμήσει πολλές, δεν είναι τυχαίος. Τέλος πάντων, έτσι γράφει. Εγώ δεν έχω γαμήσει καμία (ολοκληρωμένα εννοώ) αλλά τουλάχιστον έχω την ίδια πούτσα με τον άνδρα-πρότυπο...

Η Φώφη με τα χεράκια της διόρθωσε την κατάσταση (ανόρθωση ηθικού;), και αφού είχαν περάσει πενήντα πέντε ολόκληρα δευτερόλεπτα προκαταρκτικών, αποφασίσαμε να κάνουμε και λίγο σεξ. Γενικά ξέρω πως τα προκαταρκτικά παίζουν μεγάλο ρόλο, ιδίως για τις γυναίκες, αλλά η Φώφη δεν είχε καμιά τέτοια ανάγκη, εφόσον επρόκειτο για φιλικό γαμήσι, κάτι σαν “ψυχικό” και δεν είχε την απαίτηση να το ευχαριστηθεί και από πάνω.

Εφόσον τώρα το πουλί μου μπορούσε να σταθεί και από μόνο του, του έβαλα και την καπότα. Με τη δεύτερη, γιατί στην πρώτη προσπάθεια την έβαλα ανάποδα και σαν μαλάκας προσπαθούσα να το ξετυλίξω, σιγοβρίζοντας για την ασχετοσύνη μου. Στη ζωή μου έχω βάλει καπότα πέντε φορές, ίσως έξι. Τις δυο ή τρεις πρώτες για να δω πως γίνεται -το να βάζεις καπότα εννοώ. Τις άλλες για να δω πως γίνεται -το γαμήσι εννοώ.

Στην προσπάθεια πάνω, έχασα δυο εκατοστά στύσης το πολύ (να ‘μαστε στα δεκατρία - ή σύμφωνα με τις πραγματικές μετρήσεις δώδεκα), τα οποία απέκτησα ξανά με λίγη απομίμηση αυνανισμού που έκανα, όσο η Φώφη ξάπλωνε, ετοιμάζοντας την στάση που θα χρησιμοποιούσαμε. Μια πολύ πρωτότυπη στάση. Αυτή από κάτω κι εγώ από πάνω. Έμπειρο;

-    «Έλα μωρό μου να σε σκίσω τώρα» είπα και τα γάμησα όλα, γιατί χεστήκαμε
στα γέλια.

Τρία εκατοστά στύσης χάθηκαν κάπου στα σεντόνια και τα οποία δεν βρέθηκαν ποτέ, γιατί αποφάσισα να μπω έτσι, δωδεκάρης (σύμφωνα με τις πραγματικές μετρήσεις εντεκάρης, αλλά δεν γαμιούνται και οι πραγματικές μετρήσεις...)

Σοβαρέψαμε καθώς έψαχνα να βρω αυτό που λέγεται τρύπα και είχα αρχίσει να απογοητεύομαι για την αστοχία μου, αλλά σίγουρα έφταιγε το σκοτάδι και το δασώδες της υπόθεσης.

-    «Ρε Φώφη! Κάνε κάτι κι εσύ. Μπορείς!» (μου θύμισε ανακύκλωση αλουμινίου)

-    «Σόρρυ, αφαιρέθηκα...»

Σίγουρα σκεφτόταν κάτι σαν «μήπως ξέχασα το θερμοσίφωνο» ή σαν «άραγε τι να κάνει ο Νίκος τώρα;» κτλ. (Και ο Νίκος δεν ήμουν εγώ, όπως είναι προφανές...), (Το ποιος είμαι δεν θα το μάθετε ποτέ - κουφάλες. Για να με δουλεύετε μετά; Μα σας πέρασε απ’ το μυαλό, ότι είναι μια φανταστική ιστορία αυτή; Όλα είναι πραγματικά γεγονότα, εκτός από το όνομα της Φώφης -μην την εκθέσω κιόλας την κοπέλα- και κάποιες ψιλοσάλτσες, που βάζω για να μη βαριέστε... Υποθέτω πως για να διαβάζετε αυτό το λογοτεχνικά τεράστιο δημιούργημα, είστε απαιτητικό αναγνωστικό κοινό -το ‘πιασα, έτσι;)

Το έπιασε λοιπόν το τυφλό μου το καυλί και το καθοδήγησε στα ενδότερα. Γαμό. Μπήκε πολύ εύκολα - δεν πρέπει να είμαι περήφανος γι’ αυτό ε; -και ευθύς άρχισα να εκτελώ τις πανάρχαιες κινήσεις του έρωτα. Τι ρομαντικό. Μου θύμισε κάτι ταινιούλες, από αυτές τις σοφτ που δεν δείχνουν γενικά πούτσους και μουνιά, απλά τους ανθρώπους να κουνιούνται ο ένας προς τον άλλον.

Πλάκα-πλάκα είχε πολύ πλάκα όμως. Δηλαδή, εννοώ, ήταν ωραία. Ένιωθα το πουλί μου να ανακτά το αρχικό του μέγεθος. Υποθέτω πως η Φώφη δεν ένιωθε το ίδιο. Αναρωτιέμαι αν ένιωθε και τίποτα, αλλά ποιος ενδιαφερόταν εκείνη τη στιγμή... Ψέματα. Εγώ ενδιαφερόμουν. Δεν μου πήγαινε αυτό το “πουτανέ” που έκανε, δηλαδή το δωράκι στον ανέραστο μαλακούλη φίλο της. Θα ήθελα να το ευχαριστιόταν κι εκείνη, έστω και λίγο.

Την αγκάλιασα λοιπόν και τη φίλαγα, καθώς μπαινόβγαινα για να της δείξω ότι την αγαπάω κιόλας και ότι δεν την “γαμάω” απλώς. Το “μπαινόβγαινα” δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα 100% γιατί όλο μέσα ήμουν και μάλιστα είχα την εντύπωση πως μπαινόβγαινα πιο πολύ μέσα στην καπότα, παρά στο (ε… χμ…) μουνάκι της Φώφης.

Μου άρεσε όμως. Δηλαδή όχι πως ένιωθα καμιά υπέρτατη καύλα, αλλά σίγουρα δεν είναι και από τα πράγματα που έκανα κάθε μέρα. Σχεδόν ούτε κάθε δέκα χρόνια δεν το έκανα κατά μέσο όρο. Πιο πολύ, λοιπόν, χαιρόμουν επειδή το έκανα, παρά με αυτό που έκανα. Και η Φώφη πιο πολύ βαριόταν με αυτό που έκανα, παρά επειδή το έκανα.

Αποφάσισα λοιπόν να εντείνω τις προσπάθειες, μήπως νιώσει και τίποτα. Έτσι, βγαίνω λίγο πιο έξω για να μπω λίγο πιο μέσα και μετά βγαίνω ακόμα λίγο πιο έξω για να μπω ακόμα λίγο πιο μέσα και μετά βγήκα εντελώς και δεν ξαναμπήκα, γιατί ο πολιορκητικός μου κριός χτύπησε σε κάτι άσχετο, και δεν επρόκειτο να άνοιγε καμιά νέα τρύπα εκεί, εκτός κι αν ήμουν ο Robocop. (Καλό ε; Μόνος μου το σκέφτηκα). Το πουλί του Robocop το λένε Σιδηρόπουλο. (Καλό κι αυτό, αλλά δεν το σκέφτηκα μόνος μου -Είδατε; Είμαι ειλικρινής...)

Με την αστοχία μου αυτή τα πράγματα πήραν άλλη πλοκή. Άρχισα να ξεκαυλώνω. Έτσι στο άσχετο. «Γαμώτο» σκέφτηκα και είπα ταυτοχρόνως.

-    «Έλα ξαναβάλτο. Καλά τα πήγαινες» είπε η ψεύτρα η Φώφη που καλό παιδί
είναι, αλλά δεν μ’ αρέσει να μου λένε ψέματα -ακόμα και κολακευτικά...

Η συρρίκνωση ήταν αμείλικτη και το πήρα απόφαση, ότι πάει, όλα τελείωσαν γι’ απόψε. Ίσως και για πάντα. Ίσως να ήταν η έναρξη μιας καινούργιας σταδιοδρομίας, ως μοναχός σε κάποια μονή, ή ως γκέι, ή ως και τα δυο μαζί και ταυτοχρόνως...

Στεναχωρήθηκα είναι η αλήθεια, αλλά το πήρα το πράγμα αρκετά στην πλάκα. Έχω πολλές φορές διαθέσεις αυτοσαρκασμού, κυρίως για να παρηγορώ τον εαυτό μου, αλλά και για να ξεγελώ τον κόσμο. Να, τώρα εσείς, ας πούμε, νομίζετε ότι αυτά δεν έχουν γίνει έτσι, επειδή είναι πολύ υπερβολικό να μειώνω τον εαυτό μου τοιουτοτρόπως. Με τόση υπερβολή. Αλλά αυτό γίνεται συνειδητά από μένα, ώστε να δημιουργηθεί στο μικρό σας κεφαλάκι (το πάνω εννοώ, εκτός κι αν είστε γυναίκες, οπότε δεν το εννοώ -εννοείται από μόνο του) η σκέψη, ότι απλά φτιάχνω μια κωμικοτραγική ιστορία. Χα! σας μπέρδεψα; Όχι; Κρίμα. Πάντως προσπάθησα...

Ξάπλωσα λοιπόν δίπλα στη Φώφη, που άρχισε να ψάχνει για τσιγάρο.

-    «Μην ανησυχείς, συμβαίνει σε όλους»

Αυτό ήταν δικά μου λόγια και ελπίζω να αντιληφθήκατε το χιούμορ με αυτήν την επεξήγηση...

Σκάσαμε στα γέλια. Η Φώφη επειδή της άρεσε το αστείο και εγώ επειδή έπρεπε να ξεσπάσω κάπως.

-    «Έλα μη στεναχωριέσαι. Μπορούμε να ξαναπροσπαθήσουμε αργότερα...»

-    «Ναι, μετά την αλλαγή φύλου...»

-    «Ουάου. Γουστάρω λεσβιακά...»

-    «Κι εγώ. Στις τσόντες όμως»

Αυτό για την αλλαγή φύλου, εννοείται πως το είπα στην πλάκα. Όχι πως είμαι κανένας φαλλοκράτης, αλλά απλά είναι πιο βολικό να κατουράς όρθια, σόρρυ όρθιος, ιδίως σε σιχαμένα μέρη όπως ταβέρνες, κλαμπ, πλοία και τα λοιπά. Άσε που δεν είχα καμία όρεξη να περάσω τους πόνους της γέννας. Τι; Οι εγχειρισμένοι δεν γεννούν; Βρε για δες που δεν έχει φτάσει η τεχνολογία... Μένω άναυδος.

Άρχισα να μαλάζω το πουλί μου, σε μια ύστατη προσπάθεια να ελέγξω αν θα μπορούσε να ξανακαυλώσει ποτέ στη ζωή του. Μαλακίες. Είχε βαρεθεί με όλα αυτά και αργότερα που θα συζητούσαμε (και θα του τα ‘λεγα ένα χεράκι), μπορεί να μου εξηγούσε τους λόγους της πρόωρης σύνταξης, ή της στάσης εργασίας που έκανε. Προς το παρόν έκανε τον ψόφιο κοριό. Ου να μου χαθείς, κωλόπουλο...!!!

Η Φώφη ήδη κάπνιζε όταν εγώ έβγαλα την άχρηστη καπότα και την πέταξα στο πάτωμα.

-    «Μάντεψε ποιος θα την μαζέψει μετά» μου είπε δήθεν ενημερωτικά

-    «Εγώ ε;»

-    «Μπράβο. Μαντέψατε σωστά»

-    «Μωρή» της είπα ψευτοθυμωμένα, «θέλεις να σε γαμήσω;»

Έγινε πα-νι-κός. Εννοώ από τα γέλια. Δεν έχω γελάσει πιο πολύ στη ζωή μου. Ούτε αυτή, όπως μου ομολόγησε αργότερα, όταν ξαναβρήκε την ανάσα της που είχε εγκλωβιστεί μαζί με μια σχετικά μεγάλη τζούρα καπνού στα πνευμόνια της.

Αγκαλιαστήκαμε στο σκοτάδι και εγώ άρχισα να της χαϊδεύω το δεξί βυζί, ή μπορεί να ήταν και το αριστερό, αλλά δεν έχει σημασία γιατί δεν έχουν και μεγάλες διαφορές. Αρχίσαμε να μιλάμε και να λέμε διάφορα άσχετα με το θέμα, σαν να θέλαμε να ξεχάσουμε τα περασμένα-ξεχασμένα που είχαν συμβεί τα προηγούμενα λεπτά. Που δεν ξεχνιούνται είναι η αλήθεια, αλλά τουλάχιστον διακωμωδούνται ή αυτή είναι στην τελική η απεγνωσμένη προσπάθεια που κάνω τόση ώρα, αντί να παίζω το πουλί μου με καμιά τσόντα στην τηλεόραση... Γιατί πρέπει να πω, ότι τελικά τη μαλακία δεν την κόβω που να χτυπιέσαι και δεν έχει αποτύχει ποτέ και πάντα τελειώνω και η μόνη αίσθηση αποτυχίας είναι όταν βλέπω στις τσόντες ή στις φαντασιώσεις μου, όλους να γαμούν, ενώ εγώ είμαι ο μόνος “αυτόχειρας”. Σαν στο ανέκδοτο. Όλοι οι προβολείς πάνω μου και ο παρουσιαστής στο μικρόφωνο: «Κυρίες και κύριοι!!! Ο Μαλάκας!!!!»

Και μια τελευταία φιλοσοφική σκέψη, που έχω εμπνευστεί από την αρχαία -η κότα γέννησε τ’ αυγό ή το αυγό την κότα... Λοιπόν, προσπαθώ να τη διατυπώσω:

«Άραγε, πρώτα γεννήθηκε στο μυαλό μας η έννοια “Μαλακία” ως μια πράξη ηλίθια και άσκοπη και μετά χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει απόλυτα τον αυνανισμό, ή πρώτα ο άνθρωπος αυνανίστηκε και συνειδητοποιώντας το πόσο ηλίθιο είναι αυτό, γενίκευσε τον όρο που χρησιμοποίησε, για να περιγράψει όλες τις ηλίθιες πράξεις;»

Τώρα σας μπέρδεψα ε; Μην το αρνείστε...