Στο στέκι μου, ένα πολύ ωραίο μπαρ που χαλαρώνω αρκετές νύχτες την εβδομάδα λόγω ότι οι πιο πολλοί πελάτες είναι θαμώνες, έχουμε γίνει κάτι σαν μια μεγάλη οικογένεια. Η Μαρία, είναι Γιατρός. Σούπερ καυλιάρα, 30-33 που άργησε να γαμηθεί καλά κι αυτή την εποχή τα ζει όλα.. pericolosamente! Κάνει -χοντρικά- την επανάσταση της.
Πριν δυο χρόνια παντρεύτηκε ένα θηλαστικό που ζει στο δάσος, τρώει θάμνους και τα Χριστούγεννα σέρνει κάτι έλκηθρα..(!) Η Μαρία λοιπόν έχει πάντα ένα μπλαζέ ύφος, αυτό της σπουδαίας και περιζήτητης (σικ!) γκόμενας. Δεκτό. έχει όμως ένα κακό. Πίνει αρκετά. Και όταν πίνει μιλάει. Και όταν μιλάει είναι σαν να σου δίνει το κλειδί της κιλότας της.
Προσωπικά θεωρώ ότι τα πραγματικά αρσενικά δεν γαμάνε μεθυσμένες. Και αυτή το πιστεύει αυτό. Το κλειδάκι σου το δίνει για να προσπαθήσεις να ανοίξεις από αύριο, γιατί τώρα παραήπιε. Σαν να σου λέει: «Δώσε μου ένα λόγο για να μην ξυδιαστώ αύριο». Την προηγούμενη Δευτέρα είχε γενέθλια το Μαράκι. Σκάω λοιπόν στο μπαρ ψιλοπερίλυπος εγώ (είμαι και βαζέλας γαρ) και βλέπω ένα τραπέζι από εδώ μέχρι την Ελευσίνα. Δεν το 'ξερα για τα περί γενεθλίων (και που να το ξέρω φυσικά). Η Μαρία, το θηλαστικό της και φιλικά ζευγάρια τους.
Η αλήθεια είναι ότι ήθελα πολύ να τη γαμήσω. Να την «γαμήσω» όμως. Ήθελα ρε παιδί μου να την δω να γίνεται το πουτανάκι μου. Να δω από μια άλλη οπτική γωνία την σούπερ Μαρία - καυλιάρα Γιατρό που μας κοιτά από ψηλά.
Το πρώτο θετικό σημάδι μου: Η Μαρία βαριόταν αφάνταστα (ότι πιο βολικό). ρωτάω τον μπάρμαν περί τινός πρόκειται, μου λέει ότι έχει γενέθλια κλπ. κλπ. Με βλέπει η Μαρία ότι τον ρωτάω κάτι. Τώρα ξέρει ότι έμαθα για τα γενέθλια της, σκέφτηκα. Αδιαφορώ όμως παγερά και κάθομαι στο μπαρ. Φτάνει ένα Tanqueray σκέτο, κέρασμα από Μαρία's table.
- «Γεια μας!», εγώ με ελαφρύ χαμόγελο χωρίς χρόνια πολλά.
Πώς αλλιώς θα την σήκωνα από το τραπέζι της; Της έδωσα την αφορμή, να σηκωθεί και να μου κάνει το παραπονάκι της -αυτό το «και καλά» παράπονο τέλος πάντων». Όπερ και εγέννετω. Με ένα χαζό μωρουδέ νάζι, κάτι σαν τις δεκαεξάχρονες των βόρειων προαστίων έρχεται σινάμενη - κουνάμενη.
- «Σήμερα έχω γενέθλια ξέρεις..»
- «Μπράβο! Το διασκεδάζεις βλέπω!»
Το σαβουάρ βιβρ δεν μου επιτρέπει να ρωτήσω τα πόσα κλείνει και θέλω να σταματήσω εδώ. κάτι όμως με τρώει και συνεχίζω:
- «Τι δώρα έλαβες;»
- «Ααα, που να σου λέω.. μπλα μπλα μπλα μπλα…»
Εγώ χρησιμοποιώ το αριστερό μου αφτί για την είσοδο στις μπούρδες της και το δεξί για την έξοδο τους. Όταν τελειώνει, της λέω ότι λογικά το καλύτερο θα το περιμένει τελευταίο από τον άντρα της (το θηλαστικό που λέγαμε ντε!).
- «Όχι», μου απαντάει. «Μου το έδωσε ήδη!»
- «Πότε ρε Μαρία;», λέω εγώ. «Το πρωί που ξυπνήσατε;»
- «Ναι», λέει. «Πώς το κατάλαβες;»
Και μου δείχνει ένα ρολόι που της είχε βάλει κάτω από το μαξιλάρι.
- «Δεν εννοώ αυτό γλυκιά μου...», λέω εγώ.
- «Αααα» μου λέει με νάζι. «Το άλλο, αν το περίμενα από αυτόν, θα αράχνιαζα. Άστο, μην μου χαλάσεις την βραδιά».
Σκέφτομαι ή τώρα ή ποτέ. Είχα μια μόνο ευκαιρία να κάνω την επίθεση κι αυτή ήταν τώρα. Μόνο τώρα. Και την έκανα.
- «Αν δεν το περιμένεις από αυτόν, έλα να στο δώσω εγώ. Μετά τα τρία λεπτά βγαίνω. Βρες τρόπο. Στις γυναικείες!», της είπα.
Χωρίς να κοιτάξω καν το πρόσωπο της να δω αντιδράσεις, μπαίνω σφαίρα στην τουαλέτα πύρκαυλος. Ήταν απίστευτο. Τον μαλάκα τον έγραψε κανονικά στο μουνί της και ακολούθησε πίσω μου. Μπαίνουμε στον προθάλαμο στις τουαλέτες φιλώντας και γδύνοντας εγώ κάτι σαν φανελάκι που φόραγε κι αυτή το πουκάμισο μου. Διαπίστωση Α: δεν φοράω σουτιέν καρδιά μου. Διαπίστωση B: δεν φοράω ούτε στρινγκ καρδιά μου. Διαπίστωση Γ: Στάζω από παντού ποτάμια καρδιά μου.
Ξεκουμπώνει το παντελόνι μου, σαν να βιάζεται να δει τι έχει από μέσα. Λες και θα ανακάλυπτε τον τάφο του Τουταγχαμόν. Βγαίνει έξω το θηρίο, κάνει επί τόπου ένα deep throating πριν καν προλάβει ο ασπόνδυλος φιλαράκος μου να σαλιωθεί και το νευρικό μου σύστημα χτυπάει ντιν - νταν από την καύλα. Μια, δυο, τρεις και τον βγάζει από το στόμα της. Άλλο πούτσο της έβαλα, άλλον είδα! Συστηθήκαμε ξανά (με τον πούτσο μου) και συνεχίσαμε.
Της χουφτώνω τα κωλομάγουλα και την σηκώνω. Τυλίγει τα πόδια της στην μέση μου ανοίγοντας όσο μπορεί την λεκάνη της χωρίς να χάνεται ο στόχος. Και… οπαλάκια. Βυθίστηκα! Χάθηκα. μόνος στο δάσος ένιωθα. Μια μουνάρα σαν πόλη είχε το Μαράκι! Τόσο υγρό και μεγάλο που σε έκανε να νιώθεις ότι προσπαθείς να γαμήσεις κατσαρόλα. Μετά από 15 περίπου γαμιές, το Μαράκι χύνει τον Πηνειό. Φοράω άσπρο παντελόνι στενό (έχει σημασία το στενό, επειδή ακόμα κι αν είσαι όρθιος και το κατεβάσεις μέχρι και με τον κώλο σου ακάλυπτο, αυτό δεν πέφτει και συνεπώς ο Πηνειός από μουνόσπερμα πέφτει επάνω του).
Όπως καταλαβαίνετε έγινα λες και είχα κατουρηθεί επάνω μου. Αφού λοιπόν η Μαρία προς το παρών είχε στερέψει, εγώ δούλευα «Σαν μοναχός χωρίς το ράσο» που λέει και ο Πορτοκάλογλου. Κάνω ύπουλα την κίνηση και ακουμπώ την πίσω τρυπούλα με το κάτω κεφάλι. Έλα όμως που η γκόμενα είχε εκτονωθεί και δεν είχε την αρχική της καύλα. Μόνο αυτή και ο Μεταξάς βροντοφώναξαν τόσο πειστικά όχι.
Σε άλλη περίπτωση θα επέμενα, αλλά ο χρόνος και ο τόπος πίεζε την κατάσταση, που έτσι κι αλλιώς ήταν δύσκολη για διαπραγματεύσεις (πόσο μάλλον για διαπραγματεύσεις με συστατικά την ορμή και το ένστικτο). Πλήρης απογοήτευση. Την κατέβασα γεμάτος ξενερωτίλα και νεύρα. Της τον έδωσα στο στόμα πραγματοποιώντας μετά από λίγο ένα από τα πιο ξενερωμένα χυσίματα της ζωής μου. Παρτάκιας μεγάλος τελικά η Μαρία.
Ντυνόμαστε, βγαίνουμε έξω και στον προθάλαμο των τουαλετών συμβαίνει το απίστευτο. Η απέναντι πόρτα είναι για τις αντρικές τουαλέτες και από εκεί έβγαινε ο άντρας της (ο Θεός να τον κάνει). Αμήχανα, του λέω:
- «Να την χαίρεσαι».
Ο ζωώδους κατηγορίας μαλάκας, μόλις μας έχει δει να βγαίνουμε πακέτο από την τουαλέτα και χαίρεται κιόλας. Με περήφανο χαμόγελο, με ευχαριστεί για τις ευχές μου και την παίρνει να βγουν έξω. Αυτά. Δεν το ευχαριστήθηκα ως πήδημα, αλλά απομυθοποίησα την Μαρία και μου άρεσε όλο αυτό.
Απλώς, τώρα πια ξέρω.. Χρόνια πολλά Μαράκι.
Πριν δυο χρόνια παντρεύτηκε ένα θηλαστικό που ζει στο δάσος, τρώει θάμνους και τα Χριστούγεννα σέρνει κάτι έλκηθρα..(!) Η Μαρία λοιπόν έχει πάντα ένα μπλαζέ ύφος, αυτό της σπουδαίας και περιζήτητης (σικ!) γκόμενας. Δεκτό. έχει όμως ένα κακό. Πίνει αρκετά. Και όταν πίνει μιλάει. Και όταν μιλάει είναι σαν να σου δίνει το κλειδί της κιλότας της.
Προσωπικά θεωρώ ότι τα πραγματικά αρσενικά δεν γαμάνε μεθυσμένες. Και αυτή το πιστεύει αυτό. Το κλειδάκι σου το δίνει για να προσπαθήσεις να ανοίξεις από αύριο, γιατί τώρα παραήπιε. Σαν να σου λέει: «Δώσε μου ένα λόγο για να μην ξυδιαστώ αύριο». Την προηγούμενη Δευτέρα είχε γενέθλια το Μαράκι. Σκάω λοιπόν στο μπαρ ψιλοπερίλυπος εγώ (είμαι και βαζέλας γαρ) και βλέπω ένα τραπέζι από εδώ μέχρι την Ελευσίνα. Δεν το 'ξερα για τα περί γενεθλίων (και που να το ξέρω φυσικά). Η Μαρία, το θηλαστικό της και φιλικά ζευγάρια τους.
Η αλήθεια είναι ότι ήθελα πολύ να τη γαμήσω. Να την «γαμήσω» όμως. Ήθελα ρε παιδί μου να την δω να γίνεται το πουτανάκι μου. Να δω από μια άλλη οπτική γωνία την σούπερ Μαρία - καυλιάρα Γιατρό που μας κοιτά από ψηλά.
Το πρώτο θετικό σημάδι μου: Η Μαρία βαριόταν αφάνταστα (ότι πιο βολικό). ρωτάω τον μπάρμαν περί τινός πρόκειται, μου λέει ότι έχει γενέθλια κλπ. κλπ. Με βλέπει η Μαρία ότι τον ρωτάω κάτι. Τώρα ξέρει ότι έμαθα για τα γενέθλια της, σκέφτηκα. Αδιαφορώ όμως παγερά και κάθομαι στο μπαρ. Φτάνει ένα Tanqueray σκέτο, κέρασμα από Μαρία's table.
- «Γεια μας!», εγώ με ελαφρύ χαμόγελο χωρίς χρόνια πολλά.
Πώς αλλιώς θα την σήκωνα από το τραπέζι της; Της έδωσα την αφορμή, να σηκωθεί και να μου κάνει το παραπονάκι της -αυτό το «και καλά» παράπονο τέλος πάντων». Όπερ και εγέννετω. Με ένα χαζό μωρουδέ νάζι, κάτι σαν τις δεκαεξάχρονες των βόρειων προαστίων έρχεται σινάμενη - κουνάμενη.
- «Σήμερα έχω γενέθλια ξέρεις..»
- «Μπράβο! Το διασκεδάζεις βλέπω!»
Το σαβουάρ βιβρ δεν μου επιτρέπει να ρωτήσω τα πόσα κλείνει και θέλω να σταματήσω εδώ. κάτι όμως με τρώει και συνεχίζω:
- «Τι δώρα έλαβες;»
- «Ααα, που να σου λέω.. μπλα μπλα μπλα μπλα…»
Εγώ χρησιμοποιώ το αριστερό μου αφτί για την είσοδο στις μπούρδες της και το δεξί για την έξοδο τους. Όταν τελειώνει, της λέω ότι λογικά το καλύτερο θα το περιμένει τελευταίο από τον άντρα της (το θηλαστικό που λέγαμε ντε!).
- «Όχι», μου απαντάει. «Μου το έδωσε ήδη!»
- «Πότε ρε Μαρία;», λέω εγώ. «Το πρωί που ξυπνήσατε;»
- «Ναι», λέει. «Πώς το κατάλαβες;»
Και μου δείχνει ένα ρολόι που της είχε βάλει κάτω από το μαξιλάρι.
- «Δεν εννοώ αυτό γλυκιά μου...», λέω εγώ.
- «Αααα» μου λέει με νάζι. «Το άλλο, αν το περίμενα από αυτόν, θα αράχνιαζα. Άστο, μην μου χαλάσεις την βραδιά».
Σκέφτομαι ή τώρα ή ποτέ. Είχα μια μόνο ευκαιρία να κάνω την επίθεση κι αυτή ήταν τώρα. Μόνο τώρα. Και την έκανα.
- «Αν δεν το περιμένεις από αυτόν, έλα να στο δώσω εγώ. Μετά τα τρία λεπτά βγαίνω. Βρες τρόπο. Στις γυναικείες!», της είπα.
Χωρίς να κοιτάξω καν το πρόσωπο της να δω αντιδράσεις, μπαίνω σφαίρα στην τουαλέτα πύρκαυλος. Ήταν απίστευτο. Τον μαλάκα τον έγραψε κανονικά στο μουνί της και ακολούθησε πίσω μου. Μπαίνουμε στον προθάλαμο στις τουαλέτες φιλώντας και γδύνοντας εγώ κάτι σαν φανελάκι που φόραγε κι αυτή το πουκάμισο μου. Διαπίστωση Α: δεν φοράω σουτιέν καρδιά μου. Διαπίστωση B: δεν φοράω ούτε στρινγκ καρδιά μου. Διαπίστωση Γ: Στάζω από παντού ποτάμια καρδιά μου.
Ξεκουμπώνει το παντελόνι μου, σαν να βιάζεται να δει τι έχει από μέσα. Λες και θα ανακάλυπτε τον τάφο του Τουταγχαμόν. Βγαίνει έξω το θηρίο, κάνει επί τόπου ένα deep throating πριν καν προλάβει ο ασπόνδυλος φιλαράκος μου να σαλιωθεί και το νευρικό μου σύστημα χτυπάει ντιν - νταν από την καύλα. Μια, δυο, τρεις και τον βγάζει από το στόμα της. Άλλο πούτσο της έβαλα, άλλον είδα! Συστηθήκαμε ξανά (με τον πούτσο μου) και συνεχίσαμε.
Της χουφτώνω τα κωλομάγουλα και την σηκώνω. Τυλίγει τα πόδια της στην μέση μου ανοίγοντας όσο μπορεί την λεκάνη της χωρίς να χάνεται ο στόχος. Και… οπαλάκια. Βυθίστηκα! Χάθηκα. μόνος στο δάσος ένιωθα. Μια μουνάρα σαν πόλη είχε το Μαράκι! Τόσο υγρό και μεγάλο που σε έκανε να νιώθεις ότι προσπαθείς να γαμήσεις κατσαρόλα. Μετά από 15 περίπου γαμιές, το Μαράκι χύνει τον Πηνειό. Φοράω άσπρο παντελόνι στενό (έχει σημασία το στενό, επειδή ακόμα κι αν είσαι όρθιος και το κατεβάσεις μέχρι και με τον κώλο σου ακάλυπτο, αυτό δεν πέφτει και συνεπώς ο Πηνειός από μουνόσπερμα πέφτει επάνω του).
Όπως καταλαβαίνετε έγινα λες και είχα κατουρηθεί επάνω μου. Αφού λοιπόν η Μαρία προς το παρών είχε στερέψει, εγώ δούλευα «Σαν μοναχός χωρίς το ράσο» που λέει και ο Πορτοκάλογλου. Κάνω ύπουλα την κίνηση και ακουμπώ την πίσω τρυπούλα με το κάτω κεφάλι. Έλα όμως που η γκόμενα είχε εκτονωθεί και δεν είχε την αρχική της καύλα. Μόνο αυτή και ο Μεταξάς βροντοφώναξαν τόσο πειστικά όχι.
Σε άλλη περίπτωση θα επέμενα, αλλά ο χρόνος και ο τόπος πίεζε την κατάσταση, που έτσι κι αλλιώς ήταν δύσκολη για διαπραγματεύσεις (πόσο μάλλον για διαπραγματεύσεις με συστατικά την ορμή και το ένστικτο). Πλήρης απογοήτευση. Την κατέβασα γεμάτος ξενερωτίλα και νεύρα. Της τον έδωσα στο στόμα πραγματοποιώντας μετά από λίγο ένα από τα πιο ξενερωμένα χυσίματα της ζωής μου. Παρτάκιας μεγάλος τελικά η Μαρία.
Ντυνόμαστε, βγαίνουμε έξω και στον προθάλαμο των τουαλετών συμβαίνει το απίστευτο. Η απέναντι πόρτα είναι για τις αντρικές τουαλέτες και από εκεί έβγαινε ο άντρας της (ο Θεός να τον κάνει). Αμήχανα, του λέω:
- «Να την χαίρεσαι».
Ο ζωώδους κατηγορίας μαλάκας, μόλις μας έχει δει να βγαίνουμε πακέτο από την τουαλέτα και χαίρεται κιόλας. Με περήφανο χαμόγελο, με ευχαριστεί για τις ευχές μου και την παίρνει να βγουν έξω. Αυτά. Δεν το ευχαριστήθηκα ως πήδημα, αλλά απομυθοποίησα την Μαρία και μου άρεσε όλο αυτό.
Απλώς, τώρα πια ξέρω.. Χρόνια πολλά Μαράκι.
(Copyright protected OW ref: 8389 "Straight erotic stories archive")
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.