Τετάρτη βράδυ, μέσα Σεπτέμβρη βραδιά τσου-λού. Ξαφνικά ένας δυνατός πόνος στο δεξί αφτί, δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, καθώς η ώρα πέρναγε, όμως δεν άκουγα τίποτα εκτός από έντονο βουητό. Μεσάνυχτα σχεδόν, πήρα απόφαση να πάω νοσοκομείο. Φτάνω επείγοντα, ρωτάω μια αγάμητη νοσοκόμα που να πάω και ξινισμένη κάνοντας τον τροχονόμο μου δείχνει περίπου το κτίριο που βρίσκεται η εφημερία του ΩΡΛ. Σε κάνα 10λεπτο είχα εντοπίσει το ιατρείο, βρίσκω άλλους 4 ταλαίπωρους σαν εμένα μπροστά και περιμένω τη σειρά μου. Μετά από αυτούς και 3 έκτακτα περιστατικά. Στις 2 παρά κάτι ήρθε η σειρά μου. Με υποδέχτηκε η γιατρός. Κοντούλα, 1.65 περίπου, αδύνατη, με μακριά ξανθά μαλλιά σε κοτσίδα, γλυκό προσωπάκι, άβαφο τελείως. Της εξήγησα τι μου συνέβαινε με εξέτασε και σύστησε καθαρισμό. Όταν τελείωσε είχα ανακουφιστεί αρκετά και άρχισα να προσέχω πόσο όμορφη είναι, όχι αυτό που λέμε τούμπανο, αλλά γλυκιά κοπέλα, όμορφη.
Μετά και κάποιες εξετάσεις μου ζήτησε να ξαναπάω για επανέλεγχο ακριβώς σε μια εβδομάδα στα εξωτερικά. Από αφέλεια ρώτησα αν πρέπει να βρω την ίδια και απάντησε κάπως απότομα, όχι βέβαια όποιος είναι εκεί θα σε δεί. Την ευχαρίστησα, είπα καληνύχτα και έφυγα, κλείνοντας την πόρτα πίσω την άκουσα να λέει μισό λεπτό περίμενε. Μπήκα ξανά μέσα και μου λέει:
- Καλύτερα να ζητήσεις εμένα, Δάφνη τάδε με λένε, το γράφει και στην συνταγή που σου έδωσα.
Μια εβδομάδα μετά, στα εξωτερικά βρήκα την ίδια εμφανώς πιο ξεκούραστη, χαμογελαστή με καλή διάθεση. Με οδήγησε σε άλλη αίθουσα για εξέταση και κατά τη διάρκεια της πιάσαμε την κουβέντα. Μόλις είχε έρθει στην πόλη για την ειδικότητα της, ήταν από Πάτρα 25 χρονών. Ρώτησε κάποιες πληροφορίες για την πόλη και προσφέρθηκα να βοηθήσω να κεράσω και ένα καφέ για το ευχαριστώ που με περιποιήθηκε. Αρχικά δίστασε, δεν επέμεινα όμως και λίγο πριν φύγω πρότεινα να αφήσω το κινητό μου σε περίπτωση που χρειαστεί κάτι. Περνάν 10-15 μέρες και ένα βραδάκι βλέπω κλήση από άγνωστο αριθμό. Καμία βλαμμένη προσφορά κινητής λέω και τη γειώνω. Μετά από λίγο διαβάζω μήνυμα από τον ίδιο αριθμό.
- Τι κάνεις;
- Δεν έχω τον αριθμό σου, απαντώ, καλά είμαι, αλλά ποιός είναι.
- Η Δάφνη είμαι με θυμάσαι;
Περνάνε 15 λεπτά και παίρνω τηλέφωνο. Λέμε τα τυπικά και την ψήνω για ποτάκι. Δεν μπορώ απόψε, τι λες για καφέ αύριο μεσημέρι; Κλείσαμε να βρεθούμε την επομένη στο κέντρο της πόλης, όμως κλασικά, καθυστέρησα λίγο και φτάνοντας αγχωμένος δεν τη γνώρισα καν.
- Άργησες…
μου κάνει μια κοπέλα με πλούσιο ξανθό μαλλί, διακριτικά βαμμένη, καφέ μπότες, λευκό κολλάν.
- Ε… κίνηση!...
δικαιολογήθηκα. Κάτσαμε σε ένα καφέ και μιλήσαμε για πολύ ώρα. Η Δάφνη ήταν πολύ ευχάριστη παρέα, μου είπε πως χώρισε πρόσφατα από ένα 45αρη γιατρό, βρέθηκε σε νέα πόλη, δεν ψαχνόταν για σχέση, στην ουσία 2 σχέσεις είχε κάνει όλες κι όλες κλπ. Σοβαρή και μετρημένη κοπέλα. Κανονίσαμε ποτό το βράδυ και η παρέα συνεχίστηκε καμιά δεκαριά μέρες. Άρχισα να βαριέμαι η αλήθεια και σταμάτησα να απαντάω στις κλήσεις της. Όσο επέμενε τόσο τη έγραφα. Κάποια στιγμή συναντηθήκαμε με άσχετες παρέες στο ίδιο μαγαζί.
- Σου έκανα κάτι;… ρωτάει, γιατί χάθηκες;
Χωρίς να το σκεφτώ κ έχοντας στο νου ότι δεν ψάχνεται…
- άρχισες να μου αρέσεις, να σε γουστάρω, της λέω και καλύτερα να κόψουμε. (Αφού δε θα γαμήσω κουκλίτσα μου, τη φιλενάδα σου θες να κάνω να λέμε τα γκομενικά μας;).
- Καταλαβαίνω, απάντησε, να περάσω μόνο να πάρω ένα άρωμα που ξέχασα σπίτι σου τις προάλλες;… με ρωτάει.
- Εννοείται, όποτε θες της λέω χαρούμενος που απαλλάχτηκα χωρίς πολλά-πολλά.
Βραδάκι χτυπάει κινητό!
- Είμαι από κάτω, άνοιξε.
Ανοίγω και παθαίνω πλάκα! Φορούσε μπότες και ένα φουστάκι που πιο κοντό δεν είχε! Πιάνουμε την κουβέντα αλλά το μυαλό μου είχε μείνει στα σφιχτά της μπουτάκια και τις μικρές τις ρώγες που σχεδόν τρύπαγαν το λευκό της πουκάμισο. Δεν έβλεπα την ώρα να φύγει να τραβήξω μια μαλακία να ηρεμήσω.
- Ξέρεις… μου λέει, εκτίμησα πολύ που τόσες μέρες ήσουν κύριος και δε μου την έπεσες σαν λίγουρας, όπως και το ότι σήμερα είπες ξεκάθαρα αυτό που ένιωσες.
Έκατσε δίπλα μου και με κοίταξε με νόημα. Σιγά μην έχανα τέτοια ευκαιρία, την άρπαξα και τη φίλησα με πάθος. Έκανε να τραβηχτεί, σηκώθηκε να φύγει, την άρπαξα δυνατά και την κάθισα στα πόδια μου. Έβαλα τα χέρια μου ανάμεσα στα μπουτάκια της προσπάθησα να χαϊδέψω το μουνάκι της, δεν φορούσε εσώρουχο καν και τρελάθηκα. Κατάλαβα ότι είχε έρθει φτιαγμένη για άγριο παιχνίδι κι ας το έπαιζε και καλά δύσκολη.
- Πονηρό καβλάκι…
της λέω και πριν προλάβει να σκεφτεί, την ξαπλώνω στον καναπέ και αρχίσω να γλείφω το μουνάκι της που ήταν ήδη μούσκεμα. Τελείωσε σχεδόν αμέσως. Είχε χάσει την μιλιά της, η ανάσα της είχε κοπεί. Με γρήγορες κινήσεις ξεκούμπωσα το πουκάμισο της έγλειψα το σκουλαρίκι στον αφαλό της, δάγκωσα και τράβηξα το σουτιέν. Αφού το έβγαλα είχα μπροστά μου δυο υπέροχα μικρά βυζάκια με σκούρες ρώγες, που τις ένιωθα να σκληραίνουν στην άκρη της γλώσσας μου. Οι φλέβες στο λαιμό της Δάφνης ήταν έτοιμες να εκραγούν, η ανάσα της έκαιγε, το μόνο που μπόρεσε να ψελλίσει ήταν…
- γάμα με, σε παρακαλώ, γάμα με!
Η πούτσα μου έτοιμη να εκραγεί, την κάρφωσα με δύναμη μέσα της μέχρι που τελείωσα στην κοιλίτσα της. Συνέχισα για ώρα να την φιλάω στο στήθος, στο λαιμό, στους ώμους, το κορμί της έκαιγε, με έσφιγγε πάνω της βγάζοντας πνιχτές φωνές ηδονής.
- Σ' αρέσει καβλάκι μου ε;…
και έτσι κοντούλα και αδύνατη όπως ήταν αποφάσισα να κάνω μια μου παιδική φαντασίωση. Περνάω τα πόδια της γύρω από την μέση μου σηκώνομαι όρθιος και της κολλάω την πλάτη στον τοίχο. Η πούτσα μου μέσα στη μουνάρα της και η γλώσσα μου στο στόμα της. Η ανάσα της τόσο βαριά που με δυσκολία έβγαζε λίγες λέξεις. Πόναγε αλλά δε με ένοιαζε, τη γαμούσα όσο πιο δυνατά μπορούσα, έχυσε και συνέχισα για ώρα μέχρι που δεν άντεχα άλλο ίσα που πρόλαβα να τη βάλω στα γόνατα και να τελειώσω στο πρόσωπο της. Με κοίταζε σα χαμένη. Σίγουρα είχε εμπειρίες, δεν περίμενε με τίποτα όμως να την πηδήξει έτσι κάποιος σαν εμένα (αντικειμενικά δεν είμαι όμορφος παρά τις όποιες κατακτήσεις μου, έχω «δουλέψει» για να πηδήξω, καμιά δεν μου άνοιξε τα πόδια λόγω εμφάνισης, έχω μάτια ανοιχτά και δεν κωλώνω να αρπάξω και την παραμικρή ευκαιρία).
- Είχα ακούσει για τις καυλιάρες Πατρινές, δεν είχα ιδέα όμως, της λέω.
- Γιατί είχα εγώ νομίζεις;… μου απαντάει. Ήρθα καυλωμένη για σεξ απόψε. Πάει καιρός από την τελευταία φορά, αλλά τέτοιο πράγμα, δεν το περίμενα.
Η πούτσα μου ήταν ήδη πέτρα ξανά. Στέκομαι όρθιος μπροστά της…
- Μα… μου λέει.
- Δεν έχει μα…
της λέω και της ρίχνω ένα πουτσοσκάμπιλο, μετά κι άλλο, κι άλλο μέχρι που απρόθυμα την πήρε στο στόμα της για μια ξενέρωτη πίπα που προφανώς κάποιος μαλάκας της έδειξε δουλεύοντας σχεδόν μόνο χέρι.
- Όχι πουτανάκι μου, της λέω, μόνο γλώσσα θα δουλέψεις…
και της αρπάζω τα μαλλιά ενώ ταυτόχρονα καρφώνομαι όσο πιο βαθιά στο στόμα της. Πνίγηκε, τα σάλια της γέμισαν την πούτσα μου που την έβλεπα να φουσκώνει τα μαγουλάκια της από μέσα. Η Δάφνη αντέδρασε, έκανε να σηκωθεί, τη χαστούκισα και συνέχισα να γαμάω το στοματάκι της, ενώ με κοιτούσε με ένα απίστευτο βλέμμα πόνου, καύλας και θυμού μαζί. Τελείωσα στο στόμα της, δεν της άρεσε μα δε με ένοιαζε. Έφυγε χωρίς να πούμε σχεδόν τίποτα, άραξα στον καναπέ λέγοντας στον εαυτό μου πως έτσι πρέπει να τελειώνει κάθε «σχέση» σίγουρος πως δεν θα ήθελε να με ξαναδεί. Οι μέρες πέρασαν ετοιμαζόμουν για επαγγελματικό ταξίδι, τσεκάρω μήνυμα στο κινητό.
- Τι κάνεις;…
με ρωτάει. Αμέσως παίρνω τηλέφωνο πέρα από τα τυπικά και μπαίνω στο θέμα.
- Νόμιζα δεν θα θέλεις να με ξαναδείς, της λέω.
Απάντηση διστακτική, αλλά με νόημα.
- Νόμιζα πως δεν με θεωρούσες αρκετά καλή.
Βγήκαμε για ποτάκι το ίδιο βράδυ, συζητήσαμε για πολλά αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την παρέα μας στο φλού και να περνάμε καλά μιας και κανείς από τους δύο μας δεν είναι σε φάση για σταθερή σχέση. Βρισκόμαστε σχεδόν σε καθημερινή βάση μόνοι και με παρέες, έχουμε πηδηχτεί τρείς φορές και σήμερα φεύγουμε παρέα για ταξιδάκι Ρώμη. Έχει τουλάχιστον 2 χρόνια ακόμα γεμάτα που θα βρίσκεται στην πόλη και ελπίζω να περάσουμε καλά.
(Copyright protected OW ref: 89062)
Μετά και κάποιες εξετάσεις μου ζήτησε να ξαναπάω για επανέλεγχο ακριβώς σε μια εβδομάδα στα εξωτερικά. Από αφέλεια ρώτησα αν πρέπει να βρω την ίδια και απάντησε κάπως απότομα, όχι βέβαια όποιος είναι εκεί θα σε δεί. Την ευχαρίστησα, είπα καληνύχτα και έφυγα, κλείνοντας την πόρτα πίσω την άκουσα να λέει μισό λεπτό περίμενε. Μπήκα ξανά μέσα και μου λέει:
- Καλύτερα να ζητήσεις εμένα, Δάφνη τάδε με λένε, το γράφει και στην συνταγή που σου έδωσα.
Μια εβδομάδα μετά, στα εξωτερικά βρήκα την ίδια εμφανώς πιο ξεκούραστη, χαμογελαστή με καλή διάθεση. Με οδήγησε σε άλλη αίθουσα για εξέταση και κατά τη διάρκεια της πιάσαμε την κουβέντα. Μόλις είχε έρθει στην πόλη για την ειδικότητα της, ήταν από Πάτρα 25 χρονών. Ρώτησε κάποιες πληροφορίες για την πόλη και προσφέρθηκα να βοηθήσω να κεράσω και ένα καφέ για το ευχαριστώ που με περιποιήθηκε. Αρχικά δίστασε, δεν επέμεινα όμως και λίγο πριν φύγω πρότεινα να αφήσω το κινητό μου σε περίπτωση που χρειαστεί κάτι. Περνάν 10-15 μέρες και ένα βραδάκι βλέπω κλήση από άγνωστο αριθμό. Καμία βλαμμένη προσφορά κινητής λέω και τη γειώνω. Μετά από λίγο διαβάζω μήνυμα από τον ίδιο αριθμό.
- Τι κάνεις;
- Δεν έχω τον αριθμό σου, απαντώ, καλά είμαι, αλλά ποιός είναι.
- Η Δάφνη είμαι με θυμάσαι;
Περνάνε 15 λεπτά και παίρνω τηλέφωνο. Λέμε τα τυπικά και την ψήνω για ποτάκι. Δεν μπορώ απόψε, τι λες για καφέ αύριο μεσημέρι; Κλείσαμε να βρεθούμε την επομένη στο κέντρο της πόλης, όμως κλασικά, καθυστέρησα λίγο και φτάνοντας αγχωμένος δεν τη γνώρισα καν.
- Άργησες…
μου κάνει μια κοπέλα με πλούσιο ξανθό μαλλί, διακριτικά βαμμένη, καφέ μπότες, λευκό κολλάν.
- Ε… κίνηση!...
δικαιολογήθηκα. Κάτσαμε σε ένα καφέ και μιλήσαμε για πολύ ώρα. Η Δάφνη ήταν πολύ ευχάριστη παρέα, μου είπε πως χώρισε πρόσφατα από ένα 45αρη γιατρό, βρέθηκε σε νέα πόλη, δεν ψαχνόταν για σχέση, στην ουσία 2 σχέσεις είχε κάνει όλες κι όλες κλπ. Σοβαρή και μετρημένη κοπέλα. Κανονίσαμε ποτό το βράδυ και η παρέα συνεχίστηκε καμιά δεκαριά μέρες. Άρχισα να βαριέμαι η αλήθεια και σταμάτησα να απαντάω στις κλήσεις της. Όσο επέμενε τόσο τη έγραφα. Κάποια στιγμή συναντηθήκαμε με άσχετες παρέες στο ίδιο μαγαζί.
- Σου έκανα κάτι;… ρωτάει, γιατί χάθηκες;
Χωρίς να το σκεφτώ κ έχοντας στο νου ότι δεν ψάχνεται…
- άρχισες να μου αρέσεις, να σε γουστάρω, της λέω και καλύτερα να κόψουμε. (Αφού δε θα γαμήσω κουκλίτσα μου, τη φιλενάδα σου θες να κάνω να λέμε τα γκομενικά μας;).
- Καταλαβαίνω, απάντησε, να περάσω μόνο να πάρω ένα άρωμα που ξέχασα σπίτι σου τις προάλλες;… με ρωτάει.
- Εννοείται, όποτε θες της λέω χαρούμενος που απαλλάχτηκα χωρίς πολλά-πολλά.
Βραδάκι χτυπάει κινητό!
- Είμαι από κάτω, άνοιξε.
Ανοίγω και παθαίνω πλάκα! Φορούσε μπότες και ένα φουστάκι που πιο κοντό δεν είχε! Πιάνουμε την κουβέντα αλλά το μυαλό μου είχε μείνει στα σφιχτά της μπουτάκια και τις μικρές τις ρώγες που σχεδόν τρύπαγαν το λευκό της πουκάμισο. Δεν έβλεπα την ώρα να φύγει να τραβήξω μια μαλακία να ηρεμήσω.
- Ξέρεις… μου λέει, εκτίμησα πολύ που τόσες μέρες ήσουν κύριος και δε μου την έπεσες σαν λίγουρας, όπως και το ότι σήμερα είπες ξεκάθαρα αυτό που ένιωσες.
Έκατσε δίπλα μου και με κοίταξε με νόημα. Σιγά μην έχανα τέτοια ευκαιρία, την άρπαξα και τη φίλησα με πάθος. Έκανε να τραβηχτεί, σηκώθηκε να φύγει, την άρπαξα δυνατά και την κάθισα στα πόδια μου. Έβαλα τα χέρια μου ανάμεσα στα μπουτάκια της προσπάθησα να χαϊδέψω το μουνάκι της, δεν φορούσε εσώρουχο καν και τρελάθηκα. Κατάλαβα ότι είχε έρθει φτιαγμένη για άγριο παιχνίδι κι ας το έπαιζε και καλά δύσκολη.
- Πονηρό καβλάκι…
της λέω και πριν προλάβει να σκεφτεί, την ξαπλώνω στον καναπέ και αρχίσω να γλείφω το μουνάκι της που ήταν ήδη μούσκεμα. Τελείωσε σχεδόν αμέσως. Είχε χάσει την μιλιά της, η ανάσα της είχε κοπεί. Με γρήγορες κινήσεις ξεκούμπωσα το πουκάμισο της έγλειψα το σκουλαρίκι στον αφαλό της, δάγκωσα και τράβηξα το σουτιέν. Αφού το έβγαλα είχα μπροστά μου δυο υπέροχα μικρά βυζάκια με σκούρες ρώγες, που τις ένιωθα να σκληραίνουν στην άκρη της γλώσσας μου. Οι φλέβες στο λαιμό της Δάφνης ήταν έτοιμες να εκραγούν, η ανάσα της έκαιγε, το μόνο που μπόρεσε να ψελλίσει ήταν…
- γάμα με, σε παρακαλώ, γάμα με!
Η πούτσα μου έτοιμη να εκραγεί, την κάρφωσα με δύναμη μέσα της μέχρι που τελείωσα στην κοιλίτσα της. Συνέχισα για ώρα να την φιλάω στο στήθος, στο λαιμό, στους ώμους, το κορμί της έκαιγε, με έσφιγγε πάνω της βγάζοντας πνιχτές φωνές ηδονής.
- Σ' αρέσει καβλάκι μου ε;…
και έτσι κοντούλα και αδύνατη όπως ήταν αποφάσισα να κάνω μια μου παιδική φαντασίωση. Περνάω τα πόδια της γύρω από την μέση μου σηκώνομαι όρθιος και της κολλάω την πλάτη στον τοίχο. Η πούτσα μου μέσα στη μουνάρα της και η γλώσσα μου στο στόμα της. Η ανάσα της τόσο βαριά που με δυσκολία έβγαζε λίγες λέξεις. Πόναγε αλλά δε με ένοιαζε, τη γαμούσα όσο πιο δυνατά μπορούσα, έχυσε και συνέχισα για ώρα μέχρι που δεν άντεχα άλλο ίσα που πρόλαβα να τη βάλω στα γόνατα και να τελειώσω στο πρόσωπο της. Με κοίταζε σα χαμένη. Σίγουρα είχε εμπειρίες, δεν περίμενε με τίποτα όμως να την πηδήξει έτσι κάποιος σαν εμένα (αντικειμενικά δεν είμαι όμορφος παρά τις όποιες κατακτήσεις μου, έχω «δουλέψει» για να πηδήξω, καμιά δεν μου άνοιξε τα πόδια λόγω εμφάνισης, έχω μάτια ανοιχτά και δεν κωλώνω να αρπάξω και την παραμικρή ευκαιρία).
- Είχα ακούσει για τις καυλιάρες Πατρινές, δεν είχα ιδέα όμως, της λέω.
- Γιατί είχα εγώ νομίζεις;… μου απαντάει. Ήρθα καυλωμένη για σεξ απόψε. Πάει καιρός από την τελευταία φορά, αλλά τέτοιο πράγμα, δεν το περίμενα.
Η πούτσα μου ήταν ήδη πέτρα ξανά. Στέκομαι όρθιος μπροστά της…
- Μα… μου λέει.
- Δεν έχει μα…
της λέω και της ρίχνω ένα πουτσοσκάμπιλο, μετά κι άλλο, κι άλλο μέχρι που απρόθυμα την πήρε στο στόμα της για μια ξενέρωτη πίπα που προφανώς κάποιος μαλάκας της έδειξε δουλεύοντας σχεδόν μόνο χέρι.
- Όχι πουτανάκι μου, της λέω, μόνο γλώσσα θα δουλέψεις…
και της αρπάζω τα μαλλιά ενώ ταυτόχρονα καρφώνομαι όσο πιο βαθιά στο στόμα της. Πνίγηκε, τα σάλια της γέμισαν την πούτσα μου που την έβλεπα να φουσκώνει τα μαγουλάκια της από μέσα. Η Δάφνη αντέδρασε, έκανε να σηκωθεί, τη χαστούκισα και συνέχισα να γαμάω το στοματάκι της, ενώ με κοιτούσε με ένα απίστευτο βλέμμα πόνου, καύλας και θυμού μαζί. Τελείωσα στο στόμα της, δεν της άρεσε μα δε με ένοιαζε. Έφυγε χωρίς να πούμε σχεδόν τίποτα, άραξα στον καναπέ λέγοντας στον εαυτό μου πως έτσι πρέπει να τελειώνει κάθε «σχέση» σίγουρος πως δεν θα ήθελε να με ξαναδεί. Οι μέρες πέρασαν ετοιμαζόμουν για επαγγελματικό ταξίδι, τσεκάρω μήνυμα στο κινητό.
- Τι κάνεις;…
με ρωτάει. Αμέσως παίρνω τηλέφωνο πέρα από τα τυπικά και μπαίνω στο θέμα.
- Νόμιζα δεν θα θέλεις να με ξαναδείς, της λέω.
Απάντηση διστακτική, αλλά με νόημα.
- Νόμιζα πως δεν με θεωρούσες αρκετά καλή.
Βγήκαμε για ποτάκι το ίδιο βράδυ, συζητήσαμε για πολλά αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την παρέα μας στο φλού και να περνάμε καλά μιας και κανείς από τους δύο μας δεν είναι σε φάση για σταθερή σχέση. Βρισκόμαστε σχεδόν σε καθημερινή βάση μόνοι και με παρέες, έχουμε πηδηχτεί τρείς φορές και σήμερα φεύγουμε παρέα για ταξιδάκι Ρώμη. Έχει τουλάχιστον 2 χρόνια ακόμα γεμάτα που θα βρίσκεται στην πόλη και ελπίζω να περάσουμε καλά.
(Copyright protected OW ref: 89062)
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.