Με λένε Κωστή, είμαι καλλοτεχνίτης και είμαι 28 χρόνων. Εδώ και 3 περίπου χρόνια δουλεύω στον χώρο της μη τυπικής εκπαίδευσης• συνεργάζομαι με Μουσεία, γκαλερί και πολιτιστικούς φορείς και υλοποιώ στο χώρο τους ή σε σχολεία της Αττικής εκπαιδευτικά προγράμματα με αντικείμενο τη σύγχρονη τέχνη.
Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό το επάγγελμα, ζω γι' αυτό. Και το ευτύχημα είναι ότι αφενός ανακάλυψα πολύ γρήγορα ότι μου 'ναι πάρα πολύ εύκολη η επικοινωνία με τα παιδιά και πως μου είναι εξαιρετικά άκοπο το να εκλαϊκεύω τη γνώση και αφετέρου ότι είχα από νωρίς πολλές προτάσεις για να το αποδείξω στους φορείς που αποτάθηκα. Έτσι, λίγους μήνες μόνο μετά την απόλυσή μου απ' το στρατό βρήκα και καλές συνεργασίες και καλοπληρωμένες.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της δουλειάς μου είναι ότι σπάνια βλέπω μια σχολική ομάδα παραπάνω από μια φορά. Τους συναντάω, τους εξηγώ, τους αναθέτω να φτιάξουν πράγματα, τα κάνουν, τα παρουσιάζουμε, αντίο• δεν θα τους ξαναδώ. Κι απ' τη μία αυτό είναι καλό, γιατί δεν εφησυχάζω ποτέ, απ’ την άλλη όμως είναι και λίγο στενάχωρο γιατί ό,τι κι αν χτίσουμε με την εκάστοτε ομάδα, μετά το τέλος της συνάντησης χάνεται. Μέχρι να έρθει η επόμενη ομάδα και πάλι απ’ την αρχή.
Όσον αφορά εμένα τώρα, για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω πώς να αυτοπαρουσιαστώ. Ασκώ μια γοητεία σαν άνθρωπος θαρρώ, είμαι αθλητικός, έχω χιούμορ, είμαι πολύ κοινωνικός, αρκετά ευπαρουσίαστος, οπότε τέλος πάντων νιώθω καλά με τον εαυτό μου κι αυτό το προσλαμβάνει ο άλλος. Σε σχέση με τα παιδιά, επειδή είμαι αρκετά νέος και σύγχρονός τους, μεταχειρίζομαι τη φρασεολογία τους και τους προσεγγίζω όπως θα ήθελα εγώ να με προσέγγιζαν όταν ήμουν μαθητής (άλλωστε δεν πάνε και τόσα χρόνια από τότε), έχω παρατηρήσει ότι είμαι πολύ δημοφιλής και τα παιδιά όχι μόνο γουστάρουν, αλλά και συμμετέχουν ολόθερμα σε ό,τι τους πω, ακόμα και αυτοί που δεν έχουν πρότερη επαφή με τα εικαστικά και βάζουν τα δυνατά τους να με ικανοποιήσουν.
Κάποιοι βέβαια το παρατραβάνε. Πέρα απ' τους τύπους που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το νεαρό της ηλικίας μου και να μου πάρουν τον αέρα, τους οποίους όμως τους κουμαντάρω, δεν έχουν λείψει όλο αυτόν τον καιρό οι περιπτώσεις έφηβων μαθητριών που επιδιώκουν να με πλησιάσουν με επιλήψιμο σκοπό. Και αυτή την κατηγορία η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι να τη διαχειριστώ. Ίσως και να κολακεύομαι, δεν ξέρω. Όπως και να 'χει, άλλες φορές δειλά, άλλες πιο θαρρετά κι άλλες τελείως χοντροκομμένα, πολλές κοπέλες έχουν προσπαθήσει να εκμεταλλευτούν αυτή τη δυσκολία μου να τις αποφύγω ευθέως.
Πέρυσι σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας και μεγάλο φορέα στον χώρο της σύγχρονης τέχνης, κλήθηκα να υλοποιήσω 5ωρο εργαστήριο γύρω απ' τον σουπρεματισμό σε ένα τμήμα λυκείου στην περιοχή της Κυψέλης στο πλαίσιο της Καλλιτεχνικής Παιδείας.
Η πρώτη μας συνάντηση ορίστηκε αρχές Μαΐου, λίγο μετά το Πάσχα. Παρότι κι εγώ μένω Κυψέλη, και το σχολείο είναι 10 λεπτά μόλις με τα πόδια απ' το σπίτι μου, έφτασα αργοπορημένος, λίγο αφού είχε χτυπήσει το κουδούνι για μέσα. Καθυστερημένος, κάθιδρος και κουβαλώντας ένα σωρό πράγματα (χαρτόνια, μαρκαδόρους, ψαλίδια κ.α.) έτρεξα κουτρουβαλώντας προς το γραφείο των καθηγητών. Η υπεύθυνη καθηγήτρια είχε ανέβει ήδη στην τάξη, οπότε ζήτησα οδηγίες και κατευθύνθηκα κι εγώ προς τα πάνω.
Ανεβαίνοντας τις σκάλες προς το τμήμα, δε μπόρεσα να μην παρατηρήσω πως όλο το σχολείο έβραζε, παντού ήταν σκορπισμένα νερά κάτω και τέλος, πως σ' όλη την ατμόσφαιρα επικρατούσε μια έντονη σωματική μυρωδιά. Βρήκα την αίθουσα εύκολα, χτύπησα την πόρτα, μπήκα μέσα, απολογήθηκα για τη μικρή καθυστέρηση και ξεκίνησα αμέσως τις δραστηριότητες. Όταν άρχισα σιγά-σιγά να συνέρχομαι και να εγκλιματίζομαι στο περιβάλλον, τότε συνειδητοποίησα ότι πρώτον, όλοι σχεδόν οι μαθητές ήταν μούσκεμα γιατί μάλλον έπαιζαν μπουγέλο νωρίτερα, δεύτερον, ότι όλη η αίθουσα ανάδιδε ορμόνες, αντρικές και γυναικείες ανάμεικτες, και ότι τρίτον 2-3 κοπέλες, όχι μόνο φορούσαν εφαρμοστά βρεγμένα κολάν και τοπάκια σε σημείο να διαγράφεται το μέσα τους, αλλά με κοιτάζανε κιόλας προκλητικά και ανά στιγμές θα ορκιζόμουνα ότι φάτσα φόρα μου κάνανε νοήματα.
Δεν έδωσα σημασία. Έκανα το μάθημά μου και έφυγα. Έτσι κύλισαν και οι επόμενες 4 συναντήσεις μας. Εν τω μεταξύ, απ' τις 3 υπερδιαχυτικές κοπέλες, η μία, η Νεφέλη, η οποία ήταν η πιο ξεπεταγμένη πνευματικά και σωματικά εκεί μέσα, είχε αποθρασυνθεί τελείως. Προς τις τελευταίες συναντήσεις μάλιστα, δεν τηρούσε ούτε τα προσχήματα. Σηκωνόταν πάνω και σήκωνε την μπλούζα της, έσκυβε να πιάσει το στυλό που δήθεν της έπεσε, θωπευόταν σε άσχετες στιγμές, πέταγε υπονοούμενα. Μπροστά σ' όλους που είτε δεν την έβλεπαν και αγνοούσαν αυτό που έκανε, είτε την έβλεπαν αλλά ήταν πολύ απασχολημένοι με τις δικές τους φουσκοδεντριές.
Η δικιά μου αντίδραση ήταν μάλλον συγκαταβατική… όταν έβλεπα τι έκανε, μειδίαζα. Απ' τη μία μου φαινόταν κωμικά στερεοτυπικό να μου την πέφτει κάποια και δη τόσο μικρότερη με αυτό τον τσοντοαναφορικό τρόπο, απ' την άλλη διακατεχόμουν από αμηχανία, γιατί ούτε να την αγνοήσω μπορούσα ούτε να της πω κάτι. Εξάλλου μπορεί αυτό που έκανε στα μάτια μου να ήταν ένα απερίφραστο, ερωτικό κάλεσμα, αλλά κανείς άλλος δεν το είχε συνειδητοποιήσει, ούτε καν η καθηγήτριά τους, οπότε άμα της έλεγα κάτι, μπορούσε κάλλιστα να με βγάλει και τρελό. Ήταν τόσο ετοιμόλογη, τόσο ικανή σε όλα και φαινόταν τόσο σίγουρη για τον εαυτό της, που για να είμαι ειλικρινής, ενώ γενικά το έπαιζα κύριος της κατάστασης και αυστηρός, τη συγκεκριμένη, την είχε λίγο φοβηθεί το μάτι μου. Οπότε το άφησα έτσι, ελπίζοντας απλά να περάσει.
Λίγο μετά το τέλος της πέμπτης και τελευταίας μας συνάντησης κι αφού είχαμε αποχαιρετιστεί με τα παιδιά και είχαμε βγάλει και αναμνηστική σέλφι, ενώ μάζευα τα υλικά μου στην τσάντα και ετοιμαζόμουν να φύγω για να προλάβω το επόμενο σχολείο, η Νεφέλη ήρθε και με πρόλαβε στην έδρα και κοιτώντας με απροκάλυπτα πρόστυχο ύφος μου λέει:
- Κύριε Κώστα… έτσι παρατεταμένα, θέλω να σας πω κάτι.
- Να μου πεις.
- Σκεφτόμουν να κάνω μαθήματα σχεδίου γιατί θέλω να δώσω για Καλών Τεχνών.
- Τι ωραία! Και πολύ καλά θα κάνεις. Όσο το νωρίτερο, τόσο το καλύτερο. Είσαι πολύ καλή, μην το αφήσεις.
- Ναι, μα δεν καταλάβατε. Θέλω να με προετοιμάσετε εσείς.
Γέλασα.
- Νεφέλη μου, πολύ θα το 'θελα, αλλά αυτή την περίοδο πραγματικά πνίγομαι. Δεν προλαβαίνω. Έχω μια φίλη όμως, που μένει πολύ κοντά, στην Πλατεία Αγ. Γεωργίου, η οποία μπορεί να σε αναλάβει. Είναι καταπληκτική, τη συστήνω ανεπιφύλακτα.
- Όχι, εγώ θέλω εσάς!
- Μα ρε συ δεν γίνεται, στο 'πα (Όντως δεν γινόταν). Άμα μπορούσα, δεν θα είχα λόγο να σου αρνηθώ (Ψέματα, θα είχα και πολύ μεγάλο).
- Μα ελάτε κύριε Κώστα... πάλι παρατεταμένα.
- Δεν γίνεται σου λέω!
- Τουλάχιστον για ένα μάθημα, να μου πείτε σε ποια πράγματα να εστιάσω.
- Μπορώ να στα πω και τώρα, αν έχεις χαρτί και στυλό πάνω σου.
- Όχι, όχι. Όχι εδώ. Εξάλλου δεν έχετε δει τα έργα που κάνω σπίτι μου με κάρβουνο και παστέλ. Δε μπορείτε να έχετε γνώμη μόνο απ' αυτά που είδατε εδώ.
Αυτό ήταν αλήθεια, αλλά δεν μπορούσα να δεχτώ την πρότασή της, έκανε μπαμ για ποιο λόγο ήθελε τα ιδιαίτερα• για να χαζοφλερτάρει. Κι έτσι μ' εμένα να λέω «όχι, όχι» κι αυτή να λέει «μα γιατί, ελάτε κύριε Κώστα», φτάσαμε κιόλας ως τα κάγκελα του σχολείου. Δεν τα παρατούσε με τίποτα.
- Ωραία, για να μ' αφήσεις κιόλας, γιατί έχω αργήσει ήδη, πάρε την κάρτα μου και πες στη μητέρα σου ή στον πατέρα σου να με πάρουν τηλέφωνο. Οκ;
«Οκ» λέει και φεύγει με νάζι. Γυρνάει πλάτη, και απομακρύνεται κουνώντας επιδεικτικά τον κώλο της. Ίσως δεν έπρεπε να της δώσω την κάρτα μου, αφού είχα σκοπό να μην αναλάβω. Απ’ την άλλη σκέφτηκα ότι θα ήταν πιο εύκολο να αρνηθώ στους γονείς της. Ή τέλος πάντων μέσω τηλεφώνου. Ούτως ή άλλως την αλήθεια θα τους έλεγα… καλή, χρυσή η κόρη σας, αλλά δεν έχω χρόνο. Ορίστε 3 εξαίρετοι εικαστικοί να την αναλάβουν.
Όταν όμως με πήρε αργότερα την ίδια μέρα τηλέφωνο η μητέρα της και με χιλιοπαρακάλεσε να πάω έστω για μία φορά (σκεφτείτε τι παλαβομάρες της είχε πουλήσει η κόρη της) και μου υποσχέθηκε 50 ευρώ την ώρα για δίωρη –τουλάχιστον- συνάντηση, όσο κι αν προσπάθησα να αμφιταλαντευτώ, εδώ που τα λέμε, θα ήταν ανόητο να αρνηθώ 100 ευρώ. Το είδα και σαν πρόκληση. Σιγά την πρόκληση δηλαδή. Δεν θα μου γαμήσει το μυαλό η μικρή. Την περνάω τουλάχιστον 10 χρόνια. Δέχτηκα την πρόσκληση.
Το μεσημέρι της Πέμπτης, δυο μέρες μετά, έλαβα μήνυμα απ’ το κινητό της μάνας της Νεφέλης:
«Κύριε Κώστα μπορείτε να περάσετε σήμερα από το σπίτι μας γύρω στις 7; Θα χαρούμε πολύ άμα τα καταφέρετε»
Απάντησα θετικά. Έτσι λοιπόν, γύρω στις 7 παρά, περπατούσα ήδη προς το σπίτι. Στο δρόμο σκεφτόμουν ότι τουλάχιστον θα ήταν εκεί και η μητέρα της Νεφέλης, οπότε πόσο άβολο να εξελισσόταν; Θα υπήρχε επίβλεψη ενήλικα. Το σπίτι τους ήταν στην Άνω Κυψέλη. Μένανε σε μονοκατοικία. Έφτασα στην ώρα μου, χτύπησα το κουδούνι και με υποδέχτηκε η Νεφέλη.
- Γεια σας κύριε Κώστα!
- Γεια σου Νεφέλη.
Της προτείνω επίτηδες χάι φάιβ, αυτή το αρνείται και έρχεται και πέφτει πάνω μου τρίβοντας τα βυζιά της στο στέρνο μου. Φοράει ένα μπουστάκι, μαύρο κολλητό με βαθύ ντεκολτέ και ένα τζιν σορτς στενό που καλύπτει μόνο τον κώλο της.
- Εντάξει Νεφέλη μου, φτάνει τώρα… της λέω και την απομακρύνω.
- Θέλετε κάτι να πιείτε;… με ρωτάει υπαινικτικά.
- Ένα ποτήρι νερό, αν δε σου είναι κόπος.
- Αμέσως κύριε Κώστα… μου απαντάει, και μου κλείνει το μάτι.
Δεν αρχίσαμε καλά. Εν τω μεταξύ κανένα ίχνος στο σπίτι από γονείς, αδέρφια, σκυλιά, γατιά.
- Νεφέλη είσαι μόνη εδώ;
- Λείπουν όλοι! Έφυγαν πριν από λίγο εσπευσμένα για την Πάτρα, γιατί ο αδερφός μου μετακομίζει σε καινούργιο σπίτι και χρειάζεται βοήθεια… μου φώναξε απ' το άλλο δωμάτιο.
Το πουτανάκι! Τα είχε μηχανευτεί όλα στην εντέλεια! Σίγουρα αυτή ήταν που έστειλε το μήνυμα απ’ το κινητό της μάνας της το μεσημέρι και όχι η μάνα της.
- Ρε Νεφέλη γιατί;… της φωνάζω.
- Τι γιατί;…
μου λέει και εμφανίζεται μπρος μου με αθώο ύφος και το ποτήρι ανά χείρας. Ούτε καν να το παίξει πια. Με νευρίαζε που ούτε καν προσπαθούσε να το παίξει.
- Τίποτα, ασ' το. Πάμε να μου δείξεις τα έργα σου, να σου πω τη γνώμη μου, να τελειώνουμε.
- Εντάξει, μου λέει. Τα έχω στο δωμάτιό μου.
- Δεν τα φέρνεις στο καθιστικό καλύτερα, ευρύχωρο το βλέπω.
- Όχι, ελάτε μαζί μου πάνω.
Πήγα. Είχα αποφασίσει να δω μέχρι πού θα το τραβήξει. Αφού ήθελε έτσι να το πάει, θα το πηγαίναμε έτσι. Είχα αποφασίσει να χορέψω το χορό της. Είχα αποφασίσω να τη νικήσω στο ίδιο της το παιχνίδι. Δε θα με καταφέρει. Δε θα με δελεάσει. Δε θα με αποπλανήσει. Στο τέλος θα την βάλω στη θέση της.
Μια παρένθεση εδώ. Δεν έχω ξαναβρεθεί ποτέ σε αντίστοιχη θέση. Και δεν ξέρω ακόμα και τώρα πώς βρέθηκα εκεί. Γιατί έστω και στιγμιαία, έστω και για ένα μιλισεκόντ αν άνοιγα τα στραβά μου και χαμπάριαζα τι ελλοχεύει στο δωμάτιο της Νεφέλης, θα ήταν τόσο εύκολο να τα σταματήσω όλα μεμιάς. Μου είναι αδιανόητα απαράδεκτο να συνάψει κάποιος ακόμα και υποψία σχέσης με ανήλικη, πόσο μάλλον κάποιος εκπαιδευτικός με μαθήτρια ανήλικη• εκτός των άλλων η σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ μαθητή και εκπαιδευτή είναι για μένα κάτι το αδιαπραγμάτευτα αδιάρρηκτο. Ακόμα και ενήλικη να ήταν η μαθήτρια δηλαδή, συνειδητά δε θα προχωρούσα.
Οπότε τι έκανα εγώ εκεί; Το ξέρω ότι ίσως όλα αυτά που διηγούμαι και σκέφτομαι και καταθέτω, ίσως φαίνονται κάπως παράλογα ή ανακόλουθα ή υποκριτικά ή ακόμα-ακόμα και δήθεν, αλλά πραγματικά έτσι έγιναν και εξήγηση άλλη δε βρίσκω. Ξεκάθαρα δεν είχα "σώας τας φρένας" μου, ξεκάθαρα δε σκεφτόμουν καθαρά, ξεκάθαρα με είχε πιάσει εμμονή να αποδείξω πως όντως πιστεύω ακράδαντα στο επάγγελμά μου, πως όντως το υπηρετώ, πως όντως οι κανόνες που είχα θέσει είναι απαράβατοι, πως όντως δε θα λυγίσω, πως όντως ήμουν υπεράνω οποιουδήποτε αντιπερισπασμού, πειρασμού ή νυμφιδίου.
Ανεβήκαμε πάνω. Τα έργα της ήταν όλα πάνω στο κρεβάτι. Κάτι είναι κι αυτό, σκέφτηκα. Τουλάχιστον τηρεί το πρόσχημα της σημερινής συνάντησης.
Απορροφήθηκα απ' τα έργα της. Το 'χε. Ήταν πολύ καλή. Της έκανα κάποιες παρατηρήσεις αναφορικά με τις σκιάσεις της. Ήρθε δίπλα μου να δει. Το στήθος της ακούμπησε το χέρι μου. Την κοίταξα. Αμέσως σηκώθηκε στις μύτες της και προσπάθησε να με φιλήσει. Έστριψα το κεφάλι να την αποφύγω. Δεν πτοήθηκε. Με το δεξί της χέρι έπιασε το χέρι μου να το μπλοκάρει και με το αριστερό χούφτωσε το πουλί μου. Είχα καυλώσει ήδη κι όχι μόνο το υποπτευόταν, αλλά το ψηλάφιζε κιόλας. Με κοιτούσε με θριαμβευτικό ύφος. Προς στιγμή σκέφτηκα να της αστράψω μία στη μούρη, να της έρθουν τα πάνω κάτω, να ταρακουνηθεί λίγο, να συνέλθει, αλλά δίστασα. Κι αν της άρεσε;
- Τελείωνε, κόφ' το ρε συ, Νεφέλη. Με φέρνεις σε πολύ δύσκολη θέση.
- Να μην ερχόσουν εδώ. Εξάλλου, μεταξύ μας θα μείνει.
Μάλιστα, πάει και ο πληθυντικός. Γιατί δε φεύγω; Τι κάνω ακόμα εδώ; Η Νεφέλη αναθαρρεύει (κι άλλο;) και αρχίζει τώρα να παίρνει πρωτοβουλίες. Σηκώνει το πόδι της ψηλά ώστε το μουνί της να ακουμπάει τον πούτσο μου κι έπειτα γυρνάει και τρίβει τον κώλο της πάνω μου. Αποτραβιέμαι.
- Νεφέλη τέλος. Συγγνώμη αν σου έδωσα λάθος σήματα, φταίω κι εγώ. Έπρεπε να το 'χα καταλάβει το σημερινό και να μην έρθω. Ή τέλος πάντων, έπρεπε να το έχω κόψει εδώ και ώρα. Δεν καταλαβαίνεις τι χοντρή προβληματάρα μου δημιουργείς αυτή τη στιγμή...
Ούτε που άκουγε τι της έλεγα. Όσο εγώ της μιλούσα, αυτή έβγαζε τα ρούχα της μπροστά μου και τα τοποθετούσε με ευλαβικό τρόπο στα πόδια μου. Δε δοκίμασε να με ξανακουμπήσει. Αντίθετα απομακρύνθηκε από μένα, πήγε προς το κρεβάτι, πέταξε όλα τα έργα της κάτω, ξάπλωσε με τα πόδια της ανοιχτά στην άκρη του κρεβατιού, σάλιωσε το μεσαίο δάχτυλό της και άρχισε παλινδρομικά να παίζει το μουνί της.
- Κώστα, θέλω να κάνουμε σεξ.
- ...
- Μην αγχώνεσαι, δεν είναι η πρώτη μου φορά.
- Νεφέλη, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε σεξ...
Αντί για απάντηση σάλιωσε δεύτερο δάχτυλο, το έβαλε και αυτό μέσα, και άρχισε σταδιακά να βγάζει μικρούς, υπόκωφους, αισθησιακούς σπαραγμούς. Ταυτόχρονα δάγκωνε το πάνω χείλος της ηδονικά. Ήμουν ξελιγωμένος. Της ψέλλισα:
- Νεφέλη, δεν θα το κάνουμε.
Μα εννοείται πως τελικά το κάναμε. Γρήγορα, βεβιασμένα και ενοχικά, αλλά το κάναμε. Και θα μπορούσα τώρα να σας παραθέσω για το πόσο μικρό έμοιαζε το στόμα της όταν της έβαζα τον πούτσο μου βαθιά μέσα και το πώς πνιγόταν, και το τι βρωμόλογα μου 'λεγε και το πόσο με παρακαλούσε να τη χτυπήσω και το κυριότερο, το πόσο στενό και γι' αυτό υπέρμετρα διεγερτικό ήταν το στενό μουνί της, αλλά δεν ξέρω αν έχουν όλα αυτά και τόσο σημασία. Εδώ άλλωστε, μπήκα να γράψω την ιστορία αυτή, μπας και λίγο την ξορκίσω.
Πάει ένας χρόνος από τότε που έγινε το σκηνικό και τη Νεφέλη μπορεί να μην την έχω ξαναδεί, μπορεί να μην με έχει ξαναενοχλήσει, μπορεί να μην έχω μάθει ότι έχει μοιραστεί αυτή την ιστορία με κάποιον άλλο –και την ευγνωμονώ βαθιά γι’ αυτό- όμως φοβάμαι. Φοβάμαι πως κάπως, κάποιος, κάποτε θα το πει και θα μαθευτεί και πως όχι μόνο θα χάσω τη δουλειά μου, αλλά και θα βρω στ’ αλήθεια μεγάλο μπελά που συνευρέθηκα ερωτικά με μια 17χρονη. Τι να πω. Ελπίζω στη Νεφέλη. Στην εχεμύθεια και στη μεγαλοθυμία της.
Copyright protected OW ref: 175496
Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό το επάγγελμα, ζω γι' αυτό. Και το ευτύχημα είναι ότι αφενός ανακάλυψα πολύ γρήγορα ότι μου 'ναι πάρα πολύ εύκολη η επικοινωνία με τα παιδιά και πως μου είναι εξαιρετικά άκοπο το να εκλαϊκεύω τη γνώση και αφετέρου ότι είχα από νωρίς πολλές προτάσεις για να το αποδείξω στους φορείς που αποτάθηκα. Έτσι, λίγους μήνες μόνο μετά την απόλυσή μου απ' το στρατό βρήκα και καλές συνεργασίες και καλοπληρωμένες.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της δουλειάς μου είναι ότι σπάνια βλέπω μια σχολική ομάδα παραπάνω από μια φορά. Τους συναντάω, τους εξηγώ, τους αναθέτω να φτιάξουν πράγματα, τα κάνουν, τα παρουσιάζουμε, αντίο• δεν θα τους ξαναδώ. Κι απ' τη μία αυτό είναι καλό, γιατί δεν εφησυχάζω ποτέ, απ’ την άλλη όμως είναι και λίγο στενάχωρο γιατί ό,τι κι αν χτίσουμε με την εκάστοτε ομάδα, μετά το τέλος της συνάντησης χάνεται. Μέχρι να έρθει η επόμενη ομάδα και πάλι απ’ την αρχή.
Όσον αφορά εμένα τώρα, για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω πώς να αυτοπαρουσιαστώ. Ασκώ μια γοητεία σαν άνθρωπος θαρρώ, είμαι αθλητικός, έχω χιούμορ, είμαι πολύ κοινωνικός, αρκετά ευπαρουσίαστος, οπότε τέλος πάντων νιώθω καλά με τον εαυτό μου κι αυτό το προσλαμβάνει ο άλλος. Σε σχέση με τα παιδιά, επειδή είμαι αρκετά νέος και σύγχρονός τους, μεταχειρίζομαι τη φρασεολογία τους και τους προσεγγίζω όπως θα ήθελα εγώ να με προσέγγιζαν όταν ήμουν μαθητής (άλλωστε δεν πάνε και τόσα χρόνια από τότε), έχω παρατηρήσει ότι είμαι πολύ δημοφιλής και τα παιδιά όχι μόνο γουστάρουν, αλλά και συμμετέχουν ολόθερμα σε ό,τι τους πω, ακόμα και αυτοί που δεν έχουν πρότερη επαφή με τα εικαστικά και βάζουν τα δυνατά τους να με ικανοποιήσουν.
Κάποιοι βέβαια το παρατραβάνε. Πέρα απ' τους τύπους που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το νεαρό της ηλικίας μου και να μου πάρουν τον αέρα, τους οποίους όμως τους κουμαντάρω, δεν έχουν λείψει όλο αυτόν τον καιρό οι περιπτώσεις έφηβων μαθητριών που επιδιώκουν να με πλησιάσουν με επιλήψιμο σκοπό. Και αυτή την κατηγορία η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι να τη διαχειριστώ. Ίσως και να κολακεύομαι, δεν ξέρω. Όπως και να 'χει, άλλες φορές δειλά, άλλες πιο θαρρετά κι άλλες τελείως χοντροκομμένα, πολλές κοπέλες έχουν προσπαθήσει να εκμεταλλευτούν αυτή τη δυσκολία μου να τις αποφύγω ευθέως.
Πέρυσι σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας και μεγάλο φορέα στον χώρο της σύγχρονης τέχνης, κλήθηκα να υλοποιήσω 5ωρο εργαστήριο γύρω απ' τον σουπρεματισμό σε ένα τμήμα λυκείου στην περιοχή της Κυψέλης στο πλαίσιο της Καλλιτεχνικής Παιδείας.
Η πρώτη μας συνάντηση ορίστηκε αρχές Μαΐου, λίγο μετά το Πάσχα. Παρότι κι εγώ μένω Κυψέλη, και το σχολείο είναι 10 λεπτά μόλις με τα πόδια απ' το σπίτι μου, έφτασα αργοπορημένος, λίγο αφού είχε χτυπήσει το κουδούνι για μέσα. Καθυστερημένος, κάθιδρος και κουβαλώντας ένα σωρό πράγματα (χαρτόνια, μαρκαδόρους, ψαλίδια κ.α.) έτρεξα κουτρουβαλώντας προς το γραφείο των καθηγητών. Η υπεύθυνη καθηγήτρια είχε ανέβει ήδη στην τάξη, οπότε ζήτησα οδηγίες και κατευθύνθηκα κι εγώ προς τα πάνω.
Ανεβαίνοντας τις σκάλες προς το τμήμα, δε μπόρεσα να μην παρατηρήσω πως όλο το σχολείο έβραζε, παντού ήταν σκορπισμένα νερά κάτω και τέλος, πως σ' όλη την ατμόσφαιρα επικρατούσε μια έντονη σωματική μυρωδιά. Βρήκα την αίθουσα εύκολα, χτύπησα την πόρτα, μπήκα μέσα, απολογήθηκα για τη μικρή καθυστέρηση και ξεκίνησα αμέσως τις δραστηριότητες. Όταν άρχισα σιγά-σιγά να συνέρχομαι και να εγκλιματίζομαι στο περιβάλλον, τότε συνειδητοποίησα ότι πρώτον, όλοι σχεδόν οι μαθητές ήταν μούσκεμα γιατί μάλλον έπαιζαν μπουγέλο νωρίτερα, δεύτερον, ότι όλη η αίθουσα ανάδιδε ορμόνες, αντρικές και γυναικείες ανάμεικτες, και ότι τρίτον 2-3 κοπέλες, όχι μόνο φορούσαν εφαρμοστά βρεγμένα κολάν και τοπάκια σε σημείο να διαγράφεται το μέσα τους, αλλά με κοιτάζανε κιόλας προκλητικά και ανά στιγμές θα ορκιζόμουνα ότι φάτσα φόρα μου κάνανε νοήματα.
Δεν έδωσα σημασία. Έκανα το μάθημά μου και έφυγα. Έτσι κύλισαν και οι επόμενες 4 συναντήσεις μας. Εν τω μεταξύ, απ' τις 3 υπερδιαχυτικές κοπέλες, η μία, η Νεφέλη, η οποία ήταν η πιο ξεπεταγμένη πνευματικά και σωματικά εκεί μέσα, είχε αποθρασυνθεί τελείως. Προς τις τελευταίες συναντήσεις μάλιστα, δεν τηρούσε ούτε τα προσχήματα. Σηκωνόταν πάνω και σήκωνε την μπλούζα της, έσκυβε να πιάσει το στυλό που δήθεν της έπεσε, θωπευόταν σε άσχετες στιγμές, πέταγε υπονοούμενα. Μπροστά σ' όλους που είτε δεν την έβλεπαν και αγνοούσαν αυτό που έκανε, είτε την έβλεπαν αλλά ήταν πολύ απασχολημένοι με τις δικές τους φουσκοδεντριές.
Η δικιά μου αντίδραση ήταν μάλλον συγκαταβατική… όταν έβλεπα τι έκανε, μειδίαζα. Απ' τη μία μου φαινόταν κωμικά στερεοτυπικό να μου την πέφτει κάποια και δη τόσο μικρότερη με αυτό τον τσοντοαναφορικό τρόπο, απ' την άλλη διακατεχόμουν από αμηχανία, γιατί ούτε να την αγνοήσω μπορούσα ούτε να της πω κάτι. Εξάλλου μπορεί αυτό που έκανε στα μάτια μου να ήταν ένα απερίφραστο, ερωτικό κάλεσμα, αλλά κανείς άλλος δεν το είχε συνειδητοποιήσει, ούτε καν η καθηγήτριά τους, οπότε άμα της έλεγα κάτι, μπορούσε κάλλιστα να με βγάλει και τρελό. Ήταν τόσο ετοιμόλογη, τόσο ικανή σε όλα και φαινόταν τόσο σίγουρη για τον εαυτό της, που για να είμαι ειλικρινής, ενώ γενικά το έπαιζα κύριος της κατάστασης και αυστηρός, τη συγκεκριμένη, την είχε λίγο φοβηθεί το μάτι μου. Οπότε το άφησα έτσι, ελπίζοντας απλά να περάσει.
Λίγο μετά το τέλος της πέμπτης και τελευταίας μας συνάντησης κι αφού είχαμε αποχαιρετιστεί με τα παιδιά και είχαμε βγάλει και αναμνηστική σέλφι, ενώ μάζευα τα υλικά μου στην τσάντα και ετοιμαζόμουν να φύγω για να προλάβω το επόμενο σχολείο, η Νεφέλη ήρθε και με πρόλαβε στην έδρα και κοιτώντας με απροκάλυπτα πρόστυχο ύφος μου λέει:
- Κύριε Κώστα… έτσι παρατεταμένα, θέλω να σας πω κάτι.
- Να μου πεις.
- Σκεφτόμουν να κάνω μαθήματα σχεδίου γιατί θέλω να δώσω για Καλών Τεχνών.
- Τι ωραία! Και πολύ καλά θα κάνεις. Όσο το νωρίτερο, τόσο το καλύτερο. Είσαι πολύ καλή, μην το αφήσεις.
- Ναι, μα δεν καταλάβατε. Θέλω να με προετοιμάσετε εσείς.
Γέλασα.
- Νεφέλη μου, πολύ θα το 'θελα, αλλά αυτή την περίοδο πραγματικά πνίγομαι. Δεν προλαβαίνω. Έχω μια φίλη όμως, που μένει πολύ κοντά, στην Πλατεία Αγ. Γεωργίου, η οποία μπορεί να σε αναλάβει. Είναι καταπληκτική, τη συστήνω ανεπιφύλακτα.
- Όχι, εγώ θέλω εσάς!
- Μα ρε συ δεν γίνεται, στο 'πα (Όντως δεν γινόταν). Άμα μπορούσα, δεν θα είχα λόγο να σου αρνηθώ (Ψέματα, θα είχα και πολύ μεγάλο).
- Μα ελάτε κύριε Κώστα... πάλι παρατεταμένα.
- Δεν γίνεται σου λέω!
- Τουλάχιστον για ένα μάθημα, να μου πείτε σε ποια πράγματα να εστιάσω.
- Μπορώ να στα πω και τώρα, αν έχεις χαρτί και στυλό πάνω σου.
- Όχι, όχι. Όχι εδώ. Εξάλλου δεν έχετε δει τα έργα που κάνω σπίτι μου με κάρβουνο και παστέλ. Δε μπορείτε να έχετε γνώμη μόνο απ' αυτά που είδατε εδώ.
Αυτό ήταν αλήθεια, αλλά δεν μπορούσα να δεχτώ την πρότασή της, έκανε μπαμ για ποιο λόγο ήθελε τα ιδιαίτερα• για να χαζοφλερτάρει. Κι έτσι μ' εμένα να λέω «όχι, όχι» κι αυτή να λέει «μα γιατί, ελάτε κύριε Κώστα», φτάσαμε κιόλας ως τα κάγκελα του σχολείου. Δεν τα παρατούσε με τίποτα.
- Ωραία, για να μ' αφήσεις κιόλας, γιατί έχω αργήσει ήδη, πάρε την κάρτα μου και πες στη μητέρα σου ή στον πατέρα σου να με πάρουν τηλέφωνο. Οκ;
«Οκ» λέει και φεύγει με νάζι. Γυρνάει πλάτη, και απομακρύνεται κουνώντας επιδεικτικά τον κώλο της. Ίσως δεν έπρεπε να της δώσω την κάρτα μου, αφού είχα σκοπό να μην αναλάβω. Απ’ την άλλη σκέφτηκα ότι θα ήταν πιο εύκολο να αρνηθώ στους γονείς της. Ή τέλος πάντων μέσω τηλεφώνου. Ούτως ή άλλως την αλήθεια θα τους έλεγα… καλή, χρυσή η κόρη σας, αλλά δεν έχω χρόνο. Ορίστε 3 εξαίρετοι εικαστικοί να την αναλάβουν.
Όταν όμως με πήρε αργότερα την ίδια μέρα τηλέφωνο η μητέρα της και με χιλιοπαρακάλεσε να πάω έστω για μία φορά (σκεφτείτε τι παλαβομάρες της είχε πουλήσει η κόρη της) και μου υποσχέθηκε 50 ευρώ την ώρα για δίωρη –τουλάχιστον- συνάντηση, όσο κι αν προσπάθησα να αμφιταλαντευτώ, εδώ που τα λέμε, θα ήταν ανόητο να αρνηθώ 100 ευρώ. Το είδα και σαν πρόκληση. Σιγά την πρόκληση δηλαδή. Δεν θα μου γαμήσει το μυαλό η μικρή. Την περνάω τουλάχιστον 10 χρόνια. Δέχτηκα την πρόσκληση.
Το μεσημέρι της Πέμπτης, δυο μέρες μετά, έλαβα μήνυμα απ’ το κινητό της μάνας της Νεφέλης:
«Κύριε Κώστα μπορείτε να περάσετε σήμερα από το σπίτι μας γύρω στις 7; Θα χαρούμε πολύ άμα τα καταφέρετε»
Απάντησα θετικά. Έτσι λοιπόν, γύρω στις 7 παρά, περπατούσα ήδη προς το σπίτι. Στο δρόμο σκεφτόμουν ότι τουλάχιστον θα ήταν εκεί και η μητέρα της Νεφέλης, οπότε πόσο άβολο να εξελισσόταν; Θα υπήρχε επίβλεψη ενήλικα. Το σπίτι τους ήταν στην Άνω Κυψέλη. Μένανε σε μονοκατοικία. Έφτασα στην ώρα μου, χτύπησα το κουδούνι και με υποδέχτηκε η Νεφέλη.
- Γεια σας κύριε Κώστα!
- Γεια σου Νεφέλη.
Της προτείνω επίτηδες χάι φάιβ, αυτή το αρνείται και έρχεται και πέφτει πάνω μου τρίβοντας τα βυζιά της στο στέρνο μου. Φοράει ένα μπουστάκι, μαύρο κολλητό με βαθύ ντεκολτέ και ένα τζιν σορτς στενό που καλύπτει μόνο τον κώλο της.
- Εντάξει Νεφέλη μου, φτάνει τώρα… της λέω και την απομακρύνω.
- Θέλετε κάτι να πιείτε;… με ρωτάει υπαινικτικά.
- Ένα ποτήρι νερό, αν δε σου είναι κόπος.
- Αμέσως κύριε Κώστα… μου απαντάει, και μου κλείνει το μάτι.
Δεν αρχίσαμε καλά. Εν τω μεταξύ κανένα ίχνος στο σπίτι από γονείς, αδέρφια, σκυλιά, γατιά.
- Νεφέλη είσαι μόνη εδώ;
- Λείπουν όλοι! Έφυγαν πριν από λίγο εσπευσμένα για την Πάτρα, γιατί ο αδερφός μου μετακομίζει σε καινούργιο σπίτι και χρειάζεται βοήθεια… μου φώναξε απ' το άλλο δωμάτιο.
Το πουτανάκι! Τα είχε μηχανευτεί όλα στην εντέλεια! Σίγουρα αυτή ήταν που έστειλε το μήνυμα απ’ το κινητό της μάνας της το μεσημέρι και όχι η μάνα της.
- Ρε Νεφέλη γιατί;… της φωνάζω.
- Τι γιατί;…
μου λέει και εμφανίζεται μπρος μου με αθώο ύφος και το ποτήρι ανά χείρας. Ούτε καν να το παίξει πια. Με νευρίαζε που ούτε καν προσπαθούσε να το παίξει.
- Τίποτα, ασ' το. Πάμε να μου δείξεις τα έργα σου, να σου πω τη γνώμη μου, να τελειώνουμε.
- Εντάξει, μου λέει. Τα έχω στο δωμάτιό μου.
- Δεν τα φέρνεις στο καθιστικό καλύτερα, ευρύχωρο το βλέπω.
- Όχι, ελάτε μαζί μου πάνω.
Πήγα. Είχα αποφασίσει να δω μέχρι πού θα το τραβήξει. Αφού ήθελε έτσι να το πάει, θα το πηγαίναμε έτσι. Είχα αποφασίσει να χορέψω το χορό της. Είχα αποφασίσω να τη νικήσω στο ίδιο της το παιχνίδι. Δε θα με καταφέρει. Δε θα με δελεάσει. Δε θα με αποπλανήσει. Στο τέλος θα την βάλω στη θέση της.
Μια παρένθεση εδώ. Δεν έχω ξαναβρεθεί ποτέ σε αντίστοιχη θέση. Και δεν ξέρω ακόμα και τώρα πώς βρέθηκα εκεί. Γιατί έστω και στιγμιαία, έστω και για ένα μιλισεκόντ αν άνοιγα τα στραβά μου και χαμπάριαζα τι ελλοχεύει στο δωμάτιο της Νεφέλης, θα ήταν τόσο εύκολο να τα σταματήσω όλα μεμιάς. Μου είναι αδιανόητα απαράδεκτο να συνάψει κάποιος ακόμα και υποψία σχέσης με ανήλικη, πόσο μάλλον κάποιος εκπαιδευτικός με μαθήτρια ανήλικη• εκτός των άλλων η σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ μαθητή και εκπαιδευτή είναι για μένα κάτι το αδιαπραγμάτευτα αδιάρρηκτο. Ακόμα και ενήλικη να ήταν η μαθήτρια δηλαδή, συνειδητά δε θα προχωρούσα.
Οπότε τι έκανα εγώ εκεί; Το ξέρω ότι ίσως όλα αυτά που διηγούμαι και σκέφτομαι και καταθέτω, ίσως φαίνονται κάπως παράλογα ή ανακόλουθα ή υποκριτικά ή ακόμα-ακόμα και δήθεν, αλλά πραγματικά έτσι έγιναν και εξήγηση άλλη δε βρίσκω. Ξεκάθαρα δεν είχα "σώας τας φρένας" μου, ξεκάθαρα δε σκεφτόμουν καθαρά, ξεκάθαρα με είχε πιάσει εμμονή να αποδείξω πως όντως πιστεύω ακράδαντα στο επάγγελμά μου, πως όντως το υπηρετώ, πως όντως οι κανόνες που είχα θέσει είναι απαράβατοι, πως όντως δε θα λυγίσω, πως όντως ήμουν υπεράνω οποιουδήποτε αντιπερισπασμού, πειρασμού ή νυμφιδίου.
Ανεβήκαμε πάνω. Τα έργα της ήταν όλα πάνω στο κρεβάτι. Κάτι είναι κι αυτό, σκέφτηκα. Τουλάχιστον τηρεί το πρόσχημα της σημερινής συνάντησης.
Απορροφήθηκα απ' τα έργα της. Το 'χε. Ήταν πολύ καλή. Της έκανα κάποιες παρατηρήσεις αναφορικά με τις σκιάσεις της. Ήρθε δίπλα μου να δει. Το στήθος της ακούμπησε το χέρι μου. Την κοίταξα. Αμέσως σηκώθηκε στις μύτες της και προσπάθησε να με φιλήσει. Έστριψα το κεφάλι να την αποφύγω. Δεν πτοήθηκε. Με το δεξί της χέρι έπιασε το χέρι μου να το μπλοκάρει και με το αριστερό χούφτωσε το πουλί μου. Είχα καυλώσει ήδη κι όχι μόνο το υποπτευόταν, αλλά το ψηλάφιζε κιόλας. Με κοιτούσε με θριαμβευτικό ύφος. Προς στιγμή σκέφτηκα να της αστράψω μία στη μούρη, να της έρθουν τα πάνω κάτω, να ταρακουνηθεί λίγο, να συνέλθει, αλλά δίστασα. Κι αν της άρεσε;
- Τελείωνε, κόφ' το ρε συ, Νεφέλη. Με φέρνεις σε πολύ δύσκολη θέση.
- Να μην ερχόσουν εδώ. Εξάλλου, μεταξύ μας θα μείνει.
Μάλιστα, πάει και ο πληθυντικός. Γιατί δε φεύγω; Τι κάνω ακόμα εδώ; Η Νεφέλη αναθαρρεύει (κι άλλο;) και αρχίζει τώρα να παίρνει πρωτοβουλίες. Σηκώνει το πόδι της ψηλά ώστε το μουνί της να ακουμπάει τον πούτσο μου κι έπειτα γυρνάει και τρίβει τον κώλο της πάνω μου. Αποτραβιέμαι.
- Νεφέλη τέλος. Συγγνώμη αν σου έδωσα λάθος σήματα, φταίω κι εγώ. Έπρεπε να το 'χα καταλάβει το σημερινό και να μην έρθω. Ή τέλος πάντων, έπρεπε να το έχω κόψει εδώ και ώρα. Δεν καταλαβαίνεις τι χοντρή προβληματάρα μου δημιουργείς αυτή τη στιγμή...
Ούτε που άκουγε τι της έλεγα. Όσο εγώ της μιλούσα, αυτή έβγαζε τα ρούχα της μπροστά μου και τα τοποθετούσε με ευλαβικό τρόπο στα πόδια μου. Δε δοκίμασε να με ξανακουμπήσει. Αντίθετα απομακρύνθηκε από μένα, πήγε προς το κρεβάτι, πέταξε όλα τα έργα της κάτω, ξάπλωσε με τα πόδια της ανοιχτά στην άκρη του κρεβατιού, σάλιωσε το μεσαίο δάχτυλό της και άρχισε παλινδρομικά να παίζει το μουνί της.
- Κώστα, θέλω να κάνουμε σεξ.
- ...
- Μην αγχώνεσαι, δεν είναι η πρώτη μου φορά.
- Νεφέλη, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε σεξ...
Αντί για απάντηση σάλιωσε δεύτερο δάχτυλο, το έβαλε και αυτό μέσα, και άρχισε σταδιακά να βγάζει μικρούς, υπόκωφους, αισθησιακούς σπαραγμούς. Ταυτόχρονα δάγκωνε το πάνω χείλος της ηδονικά. Ήμουν ξελιγωμένος. Της ψέλλισα:
- Νεφέλη, δεν θα το κάνουμε.
Μα εννοείται πως τελικά το κάναμε. Γρήγορα, βεβιασμένα και ενοχικά, αλλά το κάναμε. Και θα μπορούσα τώρα να σας παραθέσω για το πόσο μικρό έμοιαζε το στόμα της όταν της έβαζα τον πούτσο μου βαθιά μέσα και το πώς πνιγόταν, και το τι βρωμόλογα μου 'λεγε και το πόσο με παρακαλούσε να τη χτυπήσω και το κυριότερο, το πόσο στενό και γι' αυτό υπέρμετρα διεγερτικό ήταν το στενό μουνί της, αλλά δεν ξέρω αν έχουν όλα αυτά και τόσο σημασία. Εδώ άλλωστε, μπήκα να γράψω την ιστορία αυτή, μπας και λίγο την ξορκίσω.
Πάει ένας χρόνος από τότε που έγινε το σκηνικό και τη Νεφέλη μπορεί να μην την έχω ξαναδεί, μπορεί να μην με έχει ξαναενοχλήσει, μπορεί να μην έχω μάθει ότι έχει μοιραστεί αυτή την ιστορία με κάποιον άλλο –και την ευγνωμονώ βαθιά γι’ αυτό- όμως φοβάμαι. Φοβάμαι πως κάπως, κάποιος, κάποτε θα το πει και θα μαθευτεί και πως όχι μόνο θα χάσω τη δουλειά μου, αλλά και θα βρω στ’ αλήθεια μεγάλο μπελά που συνευρέθηκα ερωτικά με μια 17χρονη. Τι να πω. Ελπίζω στη Νεφέλη. Στην εχεμύθεια και στη μεγαλοθυμία της.
Copyright protected OW ref: 175496
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.