Μακρινό 2007, 20 χρονών φοιτητής στο 2 έτος της Α. Ε. Ν με πολλά οικονομικά (και όχι μόνο ζόρια). Ήμουν ένα τελείως διαφορετικό παιδί από τους συμφοιτητές μου. Διάβαζα πολύ, δεν έβγαινα, ξύπναγα κάθε μέρα από της 5 τα ξημερώματα για να πάω στη σχολή στην ώρα μου. ΠΑΣΟΚ τότε όλοι έμπαιναν Α. Ε. Ν με στόχο το λιμενικό, με εξαίρεση φυσικά εμένα (και μερικούς άλλους) που ήθελα να ορθοποδήσω και να δουλέψω στην πλέμπα και να βοηθήσω κυρίως τον εαυτό μου. Στη σχολή και στις παραδώσεις έκανα μόνος μου μάθημα, εργασίες μόνο εγώ πήγαινα και φυσικά ήμουν αυτός που καθημερινά ήταν το επίκεντρο των τσαμπουκάδων γιατί δεν ήμουν χαβαλές, αλλά ήθελα να προσέξω και να μη μου γαμάνε το μάθημα τα μαλακισμένα που τότε βριζόμασταν σε κάθε ευκαιρία.
- Ρε μαλάκες θα το βουλώσετε επιτέλους;… τι θα γίνει;
- Όπα ρε Αγγελάκο… μήπως έχεις κανένα θέμα, πολύ κάπως την έχεις δει, σε πήρε η (όνομα εταιρίας) για δόκιμο και την ψώνισες (μέσα στα εργαστήρια τώρα αυτά).
- Ναι ρε αρχίδι έχω, γιατί θέλω να τα καταλάβω και όχι να περάσω με 5 και αντιγραφή.
- Όποιος δε σταματήσει θα τον αποβάλω (καθηγητής).
- Καλά θα τα πούμε εμείς μαλάκα.
- Όποτε θες Νικολάκη.
Ο Νίκος ήταν ο κλασικός δημοφιλής φοιτητής, τον ήξεραν όλοι, πέρναγε τα μαθήματα χαλαρός με αντιγραφές, έσπρωχνε το χορταράκι του και φυσικά είχε εμμονή με εμένα που δεν υποκλινόμουν στην ψεύτικη μαγκιά του όπως οι υπόλοιπες αδερφές που του το παίζανε φίλοι για να περνάνε καλά. Ενώ εμένα με ήξεραν μόνο οι καθηγητές λόγω της συμμετοχής μου και μερικοί φοιτητές που ήμασταν μαζί εξ' αρχής. Γενικά δεν τα γούσταρα τα περισσότερα παιδιά της σχολής και δεν είχα πολλά-πολλά.
Μια μέρα ενώ καθόμουν στην αυλή της σχολής μιας και είχαμε κενό, με πλησίασε το καλύτερο μουνί της σχολής, η Μαρία (οι Α. Ε. Ν. πάντα είχαν και έχουν λίγες γυναίκες που είναι μπάζα αλλά αυτή είχε μπει για να δουλέψει λιμενικό μετά άρα ήταν άλλη φάση) και ήρθε και έκατσε δίπλα μου προς μεγάλη μου έκπληξη. Η Μαρία μια όμορφη μελαχρινή με καστανά μάτια, μεγάλο στήθος, σγουρά μαλλιά, κανονική στο ύψος, λίγο χαζογκόμενα (εντάξει ήταν η εποχή τέτοια), αλλά με έναν κώλο φωτιά που όλοι τον χαζεύαμε και κανείς δεν τον χαιρόταν. Πάντα στην τρίχα με γαλλικό νυχάκι και μια παλιά mercedes άσπρη, σήμα κατατεθέν της.
- Μπορώ να κάτσω;
- Ε... ναι φυσικά.
- Ο Άγγελος είσαι σωστά;
- Ναι που το ξέρεις;
- Σε έχει στολίσει ο Νίκος πολλές φορές… μην το ψάχνεις.
- Χα, χα… αλήθεια ε;
- Μαρία χάρηκα!
- Ομοίως, έχει συμβεί κάτι;
- Κοίτα εγώ είμαι 22 και είμαι στο ΣΤ εξάμηνο και έχω ένα θέμα.
- Τι θέμα;
- Χρωστάω τα μαθηματικά του Γ εξαμήνου, δεν το έχω καθόλου.
- Και εγώ τι θες να κάνω;… να μιλήσω στον (όνομα καθηγητή);
- Όχι…! αυτός μου είπε να έρθω σε εσένα, λέει ότι το έχεις και ότι μπορείς να με κάνεις να γράψω 5 (ήταν ο πιο σοβαρός καθηγητής, δεν πέρναγε για πλάκα κανέναν, μαθηματικός ήταν… τώρα πώς κατέληξε στην Α. Ε. Ν. με όλα τα ξεφτέρια και καλόπαιδα, μόνο αυτός ξέρει).
- Θες να σου δώσω καμιά σημείωση καμιά άσκηση να προπονηθείς;… (γέλια).
- Βασικά θέλω να μου κάνεις μάθημα, όσο και να διαβάσω μόνη δεν τα καταφέρνω.
- Δεν προλαβαίνω ρε εσύ, θα το ήθελα πολύ αλλά μόνο τα σαββατοκύριακα έχω και αυτά δουλεύω (σε ένα βενζινάδικο), δεν προλαβαίνω και καθημερινές με το ωράριο μου.
- Γιατί δεν προλαβαίνεις καθημερινές; (προφανώς για τα σαββατοκύριακα ούτε λόγος να τα χαλάσει για μάθημα).
- Ξυπνάω 5 έρχομαι 8 γυρνάω 7, διαβάζω λίγο μετά πάω καμιά βόλτα ή να αθληθώ και πέφτω για ύπνο κατά της 11.
- Πλάκα κάνεις… πες μου ότι έρχεσαι με λεωφορείο από εκεί που μένεις… δίπλωμα δεν έχεις;
- Έβγαλα ναι αλλά δεν έχω αμάξι.
- Ωραία θα σε γυρνάω εγώ και θα κάνουμε μάθημα σπίτι σου μέχρι της 7 που κανονικά θα γύρναγες.
- Αυτό δεν παίζει με τίποτα σπίτι μου είναι οι γονείς μου και οι αδερφές μου.
- Ωραία στο δικό μου τότε και μετά θα σε γυρνάω εγώ.
- Εντάξει αλλά υπό έναν όρο…
- Δεκτός!
- Θα μου δίνεις να οδηγώ το αμάξι εγώ.
- Κάνε όνειρα… με τίποτα.
- Εντάξει καλή επιτυχία με τα μαθηματικά, μισό να σου δώσω και καμιά σημείωση.
- Έλα ξεκόλλα αν θες θα σου δίνω 20 ευρώ την ώρα(είπαμε ΠΑΣΟΚ τότε όχι όπως τώρα).
- Λεφτά έχω και δουλειά… αμάξι δεν έχω!
- Έτσι και το μάθει ο πατέρας μου θα με σκοτώσει αλλά αν αργήσω με τη σχολή είναι χειρότερο (ε βέβαια δημόσιο ήθελε να μπει μην αργήσει να τον ξύσει) εντάξει λοιπόν σύμφωνοι.
- 4 να είσαι έξω από την σχολή λοιπόν… τα λέμε.
- Τι από σήμερα.
- Ναι... (σιγά μην έχανα τη mercedes μαλάκας ήμουν;).
Ξεκινήσαμε τα μαθήματα, τούβλο η Μαρία (ούτε ότι LN1 κάνει μηδέν δεν ήξερε). Κατά τα άλλα εγώ γούσταρα φουλ, είχα κολλήσει με το αμάξι οπότε το ότι μου έβγαζε την παναγία στο μάθημα δεν με πολύ ένοιαζε. Ο πατέρας της με συμπάθησε τρομερά, εδώ με παρακάλαγε να με πληρώσει και τσαντιζόταν που δεν δεχόμουν (εντάξει αχάριστος δεν ήμουν μια χαρά ήταν το αμάξι και η συμφωνία με το Μαράκι). Στη σχολή πλέον ήμουν το πιο μισητό-ζηλευτό παιδί, καλός στη σχολή και με την Μαρία σα σκυλάκι σε κάθε διάλειμμα και κενό δίπλα δεν ήθελε και πολύ για να παίξω μπουνιές με τον Νίκο (ο οποίος γούσταρε τη Μαρία αλλά αυτή τον έφτυνε).
Φτάνω ένα πρωί στην σχολή με το λεωφορείο και πριν μπω βλέπω τον Νικολάκη...
- Τι έγινε ρε φτωχομπινέ, της κάνεις ιδιαίτερα έμαθα, νομίζεις θα σου κάτσει!
- Ρε άντε γαμήσου πρεζόνι του κερατά.
- Κόψε τα ιδιαίτερα γιατί θα σε σπάσω… ακούς;
- Φοβήθηκα μαλάκα.
Δεν ξέρω τι χάπια είχε πάρει ο μαλάκας πήγε να με χτυπήσει τον απέφυγα του τράβηξα μια γροθιά στην γνάθο και ξαφνικά εκεί που τον έχω πιάσει και πάω να τον σαπίσω μου σκάει η παρέα του (3 άτομα) και αρχίζουν να με βαράνε ομαδικώς βοηθώντας την πουστάρα να φύγει, εγώ σηκώνομαι τρέχω προς την σχολή (που να τα βάλω με 3 δεν είμαι ο MIKE TYSON). Στο μάθημα η πουτάνα δε μπήκε και όταν βγήκα για διάλειμμα δεν υπήρχε κανένας τους.
- Άγγελε έμαθα τι έγινε είσαι καλά;
- Καλά είμαι ρε Μαρία εντάξει, που πήγε ξέρεις;
- Νοσοκομείο πρέπει να του έσπασε το σαγόνι, πονάς πουθενά;
- Λίγο στο πόδι, το γύρισα εντάξει καλά είμαι.
Πήγε η ώρα 4 σχολάσαμε...
- Σίγουρα μπορείς να οδηγήσεις; (δεν είχα τίποτα, άσε που ερχόταν εξεταστική και μετά εγώ έφευγα για μπάρκο άρα χαιρετίσματα το αμάξι)
- Ναι ρε Μαρία σου λέω.
- Καλά συγνώμη, (και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο).
Φτάσαμε σπίτι, δεν ξέρω… κάτι είχε αλλάξει στη συμπεριφορά της πάντα ήταν αδιάφορη για εμένα, ούτε καν έκανε κίνηση να έρθουμε κοντά, ούτε με πείραζε αλλά μόνο παραπονιόταν για τα μαθηματικά και το πόσο δύσκολα είναι. Ανεβαίνουμε σπίτι...
- Ο πατέρας σου που είναι;
- Έχει πάει να δει κάτι χωράφια… θα γυρίσει αύριο (εισοδηματίας με τις επιδοτήσεις του, τι ναυτικό και μαλακίες...). Να σου πω… δεν έκανα τις ασκήσεις που μου είχες βάλει για το σαββατοκύριακο.
- Γιατί ρε Μαρία;… εύκολες ήταν, απλές εφαρμογές, τέτοια θα πέσουν.
- Έλα εντάξει συγνώμη μη φωνάζεις δεν πρόλαβα (και μου τρίβεται πάνω μου με νάζι).
- Εντάξει… θα τις κάνεις τώρα!
- Βαριέμαι ρε… έχουμε και το σπίτι δικό μας, να δούμε καμιά ταινία, έλα… ένα διάλειμμα το αξίζω δε νομίζεις;… (και έρχεται και με αγκαλιάζει).
- Τέλος πάντων διάλεξε εκεί μια να δούμε αλλά αύριο θα κάνουμε μάθημα μέχρι της 8 να ξέρεις.
- Εντάξει… κανένα πρόβλημα, είσαι ο καλύτερος, όπα συγνώμη... (και μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στο στόμα και πήγε να ψάξει για ταινία. Ο μαλάκας ήμουν μεγάλος χέστης και δεν έκανα κίνηση).
Το notebook διάλεξε, εντάξει γελάει ο κόσμος.
- Τι μαλακία είναι αυτό... βάλε κανένα superman.
- Ναι καλά… θα σου αρέσει θα δεις (είπε με νάζι).
- Τι να μου αρέσει;… η μαλακία;
- Σταμάτα και πάρε με αγκαλιά… κρυώνω.
- Τι άλλο θα κάνω για εσένα, θα μου πεις;...
- Σταμάτα μωρέ, ήδη αισθάνομαι άσχημα!
- Γιατί;
- Ε να… που σε χτύπησαν...
- Δεν έγινε τίποτα.
- Για εμένα έγινε όμως...
Και ξαφνικά αρχίζει και με φιλάει με πάθος πιάνοντας το κεφάλι μου από τα μαλλιά με χάδι. Αφού τα είχε κάνει όλα η Μαρία (καλός χέστης και μαλάκας εγώ) ξεκίνησα να ανταποδίδω πιάνοντας για πρώτη φορά αυτό τον κώλο που μας είχε ζαλίσει όλους. Φίλαγα αυτά τα υπέροχα χειλάκια και δε μπορούσα να τα χορτάσω. Αυτή με νάζι τριβόταν πάνω με τα βυζιά της πλέον να είναι σε απόσταση αναπνοής από το πρόσωπο μου, ενώ εγώ είμαι ανάσκελα στον καναπέ και αυτή από πάνω μου (άλλες εποχές… το σεξ ήταν διαφορετικό τότε, με πιο πολύ συναίσθημα).
- Σε θέλω (μου ψιθύρισε).
- Και εγώ Μαρία… (πλέον οι καύλες είχαν φτάσει στο απροχώρητο).
- Έλα τέλειωνε… δε μπορώ να περιμένω!
- Δεν έχω καπότα ρε Μαρία (που να το περίμενα ο μαλάκας;… 30 φορές είχα πάει σπίτι και δεν είχε γίνει τίποτα).
- Δεν πειράζει…
Της έβγαλα τη βράκα (ναι αν θυμάσαι τότε βάζανε βράκες) και έπεσα κατευθείαν στο μουνάκι της το οποίο μέχρι και σήμερα που σας γράφω (έγινα 34 εχθές) θυμάμαι τη μυρωδιά του, μύριζε σα φράουλα και ήταν τόσο απαλό που ήθελες να το φιλάς και να το γλείφεις με τις ώρες. Αφού ασχολήθηκα αρκετή ώρα μπήκα στα κυρίως.
- Η σειρά σου Μαρία...
- Για να δούμε τι έχεις εδώ, όπα, τι εργαλείο είναι αυτό!
- Σου αρέσει μωρό μου;
- Μ… πολύ!
Ξεκίνησε μια πολύ ωραία πίπα γλείφοντας απαλά και ρουφώντας πολύ αισθησιακά τον πούτσο μου, από ότι θυμάμαι με τα αρχίδια μου δεν ασχολήθηκε καθόλου η ρουφιάνα.
- Θέλω να το κάνουμε αλλά θα μπεις ήρεμα γιατί δεν έχω ξαναπέσει με τόσο μεγάλο (είπαμε ήταν στην Α. Ε. Ν. όχι στο Ε. Κ. Π. Α να την πήγαιναν πίπα κώλο).
- Εννοείται μωρό μου (και φιληθήκαμε).
Ξεκίνησα να τη γαμάω αργά σε ιεραποστολικό και μετά στα τέσσερα αλλά νομίζω πόναγε, οπότε ξαναπήγα σε ιεραποστολικό. Τη γάμαγα με πολύ τρυφερότητα χωρίς να θέλω να την πονέσω, μιας και δεν ήθελα να πληγώσω αυτό το πλάσμα που με κοίταζε πάντα με νάζι με τα υπέροχα καστανά της μάτια. Μετά από ένα υπέροχο αργό γαμήσι, βγήκα αρκετά νωρίς ( μη χύσω μέσα και γίνει καμιά μαλακία) και της τον έδωσα στο στόμα. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά μέχρι σήμερα είναι η εξής φάση.
- Που τα θες μωρό μου.
- Στη γλώσσα μου από πάνω τέλειωσε.
- Χύνω Μαρία, αχ…
- Φτου… χάλια είναι… (γέλια μετά και από τους δύο).
- Εσύ ήθελες δε φταίω εγώ!
- Το ξέρω μωρό μου ηρέμησε (και μου έδωσε ένα φιλί).
Ξαπλώσαμε λίγο στον καναπέ, έβαλε την ταινία της, πέρασε η ώρα τέλειωσε η ταινία και με είχε πάρει ο ύπνος. Με ξύπνησε φιλώντας με στον λαιμό και στο στόμα.
- Τι έχεις ρε Μαρία… γιατί κλαις;
- Η ταινία είναι, πάντα με συγκινεί, κακώς δεν την είδες (είπε θυμωμένη).
- Δεν πειράζει, λοιπόν την κάνω Μαράκι, θα πάω με ταξί.
- Πάμε με το αμάξι.
- Θα πάω με ταξί, ξεκουράσου εσύ και λύσε και καμιά άσκηση… κρίμα είναι.
- Καλά (είπε θλιμμένη) να σου δώσω ένα φιλί;
- Όσα θες.
Την αποχαιρέτησα και έφυγα. Μετά, κάναμε σχέση με τη Μαρία και πλέον το μάθημα γινόταν καλύτερο. Με άκουγε περισσότερο σε αυτά που της έλεγα, ενώ στην σχολή δεν ξεκόλλαγε από πάνω μου (πρέπει να με είχε ερωτευθεί πολύ). Έφτασε η εξεταστική, δώσαμε και περάσαμε εγώ με 9. 2, και με 5. 3 το Μαράκι (και όχι δεν αντέγραψε). Ο πατέρας της τρελάθηκε μόλις το έμαθε του ανακοινώσαμε και τη σχέση μας και προς έκπληξη μου, μου έκανε και ένα πολύ ακριβό tag heuer δώρο (πρέπει να είχε κανένα χιλιάρικο). Ήμασταν μέσα στα μέλια μέχρι που η εταιρία με πήρε τηλέφωνο να ρωτήσει πως πάω και αν πέρασα τα μαθήματα. Τους είπα ότι τα πέρασα όλα και μου είπε ότι 5 Ιουλίου μπαίνω και πάω Βραζιλία με αεροπλάνο για να μπαρκάρω. Κλάματα η Μαρία και "μη φύγεις" και "μείνε και θα βρεις στην ακτοπλοΐα όπως βρήκα εγώ" (είχε γνωριμίες ο πατέρας της). Εννοείται πως την έγραψα κανονικά (τι ακτοπλοΐα μου έλεγε αυτή… εμένα το όνειρό μου ήταν να γίνω καπετάνιος σε Tanker) και μπήκα προσπαθώντας να κρατήσουμε μια σχέση από απόσταση. Φυσικά μείναμε στην προσπάθεια. Κάπου τον Αύγουστο πρέπει να τη χώρισα μιας και δεν ήθελα να έχω έννοιες, γιατί ήθελα να αφοσιωθώ και όχι να σκέφτομαι ποιος θα την πέφτει στη Μαρία μέχρι να γυρίσω (ήταν πολύ αγαθή και αφελής κοπέλα, δεν ήθελε πολύ να ερωτευθεί κανέναν άλλον).
Γύρισα και συνέβη αυτό που συμβαίνει με τις περισσότερες. Με είχε ξεπεράσει, έκανε την πτυχιακή της, με ευχαρίστησε για μια τελευταία φορά όπως και ο πατέρας της ο οποίος δεν είχε λόγια (τα κλάματα είχε βάλει που η κόρη του αποφοιτούσε από την Α. Ε. Ν. μιας και για κοπέλα ήταν και είναι δύσκολο).
Πέρασαν τα χρόνια, η Μαρία είχε γίνει μια μακρινή ανάμνηση, δεν ήξερα τι είχε απογίνει, μέχρι που μια μέρα μετά από 10 ολόκληρα χρόνια τη συνάντησα (φθινόπωρο του 2018) με τον πατέρα της τον άντρα της και τα δύο παιδάκια της. Δεν τους αναγνώρισα αλλά ο πατέρας της δε με είχε ξεχάσει φαίνεται. Καθόμουν σε ένα παγκάκι και χάζευα τη θάλασσα μόνος μου.
- Όπα χριστέ μου… δεν το πιστεύω Άγγελε εσύ δεν είσαι;
- Γνωριζόμαστε;
- Καλέ Μαρία ο Άγγελος… έλα εδώ (και ήρθε με δύο κουτσούβελα και τον άντρα της)!
- Αμάν δεν το πιστεύω τι κάνεις καλά είσαι;
- Ωχ… όλα καλά εσύ τι γίνεται;
Μιλήσαμε μου είπε ότι μπήκε στο λιμενικό, ότι ζει μια όμορφη και ήσυχη ζωή και ότι ποτέ δεν με ξέχασε που τη βοήθησα (ακόμη ήταν πανέμορφη και πολύ χαριτωμένη). Ο πατέρας της συγκινήθηκε πιο πολύ από την ίδια και όπως μιλάγαμε μετά μεταξύ μας μου εκμυστηρεύτηκε ότι αν δεν ήμουν εγώ τότε, το δημόσιο θα το έβλεπε με τα κιάλια αν καθυστερούσε έστω και λίγο. Το εντυπωσιακό σε όλο αυτό είναι ότι εγώ φόραγα το ρολόι που μου είχε δώσει, οπότε από εκεί πρέπει να με θυμήθηκε (αυτός είναι συλλέκτης έχει πολλά ρολόγια οπότε τα χαζεύει, όπως εγώ ας πούμε χαζεύω τα αμάξια). Με ευχαρίστησε για άλλη μια φορά και μου ευχήθηκε καλές θάλασσες.
Ρε το Μαράκι που παντρεύτηκε...
Copyright protected OW ref: 176200
- Ρε μαλάκες θα το βουλώσετε επιτέλους;… τι θα γίνει;
- Όπα ρε Αγγελάκο… μήπως έχεις κανένα θέμα, πολύ κάπως την έχεις δει, σε πήρε η (όνομα εταιρίας) για δόκιμο και την ψώνισες (μέσα στα εργαστήρια τώρα αυτά).
- Ναι ρε αρχίδι έχω, γιατί θέλω να τα καταλάβω και όχι να περάσω με 5 και αντιγραφή.
- Όποιος δε σταματήσει θα τον αποβάλω (καθηγητής).
- Καλά θα τα πούμε εμείς μαλάκα.
- Όποτε θες Νικολάκη.
Ο Νίκος ήταν ο κλασικός δημοφιλής φοιτητής, τον ήξεραν όλοι, πέρναγε τα μαθήματα χαλαρός με αντιγραφές, έσπρωχνε το χορταράκι του και φυσικά είχε εμμονή με εμένα που δεν υποκλινόμουν στην ψεύτικη μαγκιά του όπως οι υπόλοιπες αδερφές που του το παίζανε φίλοι για να περνάνε καλά. Ενώ εμένα με ήξεραν μόνο οι καθηγητές λόγω της συμμετοχής μου και μερικοί φοιτητές που ήμασταν μαζί εξ' αρχής. Γενικά δεν τα γούσταρα τα περισσότερα παιδιά της σχολής και δεν είχα πολλά-πολλά.
Μια μέρα ενώ καθόμουν στην αυλή της σχολής μιας και είχαμε κενό, με πλησίασε το καλύτερο μουνί της σχολής, η Μαρία (οι Α. Ε. Ν. πάντα είχαν και έχουν λίγες γυναίκες που είναι μπάζα αλλά αυτή είχε μπει για να δουλέψει λιμενικό μετά άρα ήταν άλλη φάση) και ήρθε και έκατσε δίπλα μου προς μεγάλη μου έκπληξη. Η Μαρία μια όμορφη μελαχρινή με καστανά μάτια, μεγάλο στήθος, σγουρά μαλλιά, κανονική στο ύψος, λίγο χαζογκόμενα (εντάξει ήταν η εποχή τέτοια), αλλά με έναν κώλο φωτιά που όλοι τον χαζεύαμε και κανείς δεν τον χαιρόταν. Πάντα στην τρίχα με γαλλικό νυχάκι και μια παλιά mercedes άσπρη, σήμα κατατεθέν της.
- Μπορώ να κάτσω;
- Ε... ναι φυσικά.
- Ο Άγγελος είσαι σωστά;
- Ναι που το ξέρεις;
- Σε έχει στολίσει ο Νίκος πολλές φορές… μην το ψάχνεις.
- Χα, χα… αλήθεια ε;
- Μαρία χάρηκα!
- Ομοίως, έχει συμβεί κάτι;
- Κοίτα εγώ είμαι 22 και είμαι στο ΣΤ εξάμηνο και έχω ένα θέμα.
- Τι θέμα;
- Χρωστάω τα μαθηματικά του Γ εξαμήνου, δεν το έχω καθόλου.
- Και εγώ τι θες να κάνω;… να μιλήσω στον (όνομα καθηγητή);
- Όχι…! αυτός μου είπε να έρθω σε εσένα, λέει ότι το έχεις και ότι μπορείς να με κάνεις να γράψω 5 (ήταν ο πιο σοβαρός καθηγητής, δεν πέρναγε για πλάκα κανέναν, μαθηματικός ήταν… τώρα πώς κατέληξε στην Α. Ε. Ν. με όλα τα ξεφτέρια και καλόπαιδα, μόνο αυτός ξέρει).
- Θες να σου δώσω καμιά σημείωση καμιά άσκηση να προπονηθείς;… (γέλια).
- Βασικά θέλω να μου κάνεις μάθημα, όσο και να διαβάσω μόνη δεν τα καταφέρνω.
- Δεν προλαβαίνω ρε εσύ, θα το ήθελα πολύ αλλά μόνο τα σαββατοκύριακα έχω και αυτά δουλεύω (σε ένα βενζινάδικο), δεν προλαβαίνω και καθημερινές με το ωράριο μου.
- Γιατί δεν προλαβαίνεις καθημερινές; (προφανώς για τα σαββατοκύριακα ούτε λόγος να τα χαλάσει για μάθημα).
- Ξυπνάω 5 έρχομαι 8 γυρνάω 7, διαβάζω λίγο μετά πάω καμιά βόλτα ή να αθληθώ και πέφτω για ύπνο κατά της 11.
- Πλάκα κάνεις… πες μου ότι έρχεσαι με λεωφορείο από εκεί που μένεις… δίπλωμα δεν έχεις;
- Έβγαλα ναι αλλά δεν έχω αμάξι.
- Ωραία θα σε γυρνάω εγώ και θα κάνουμε μάθημα σπίτι σου μέχρι της 7 που κανονικά θα γύρναγες.
- Αυτό δεν παίζει με τίποτα σπίτι μου είναι οι γονείς μου και οι αδερφές μου.
- Ωραία στο δικό μου τότε και μετά θα σε γυρνάω εγώ.
- Εντάξει αλλά υπό έναν όρο…
- Δεκτός!
- Θα μου δίνεις να οδηγώ το αμάξι εγώ.
- Κάνε όνειρα… με τίποτα.
- Εντάξει καλή επιτυχία με τα μαθηματικά, μισό να σου δώσω και καμιά σημείωση.
- Έλα ξεκόλλα αν θες θα σου δίνω 20 ευρώ την ώρα(είπαμε ΠΑΣΟΚ τότε όχι όπως τώρα).
- Λεφτά έχω και δουλειά… αμάξι δεν έχω!
- Έτσι και το μάθει ο πατέρας μου θα με σκοτώσει αλλά αν αργήσω με τη σχολή είναι χειρότερο (ε βέβαια δημόσιο ήθελε να μπει μην αργήσει να τον ξύσει) εντάξει λοιπόν σύμφωνοι.
- 4 να είσαι έξω από την σχολή λοιπόν… τα λέμε.
- Τι από σήμερα.
- Ναι... (σιγά μην έχανα τη mercedes μαλάκας ήμουν;).
Ξεκινήσαμε τα μαθήματα, τούβλο η Μαρία (ούτε ότι LN1 κάνει μηδέν δεν ήξερε). Κατά τα άλλα εγώ γούσταρα φουλ, είχα κολλήσει με το αμάξι οπότε το ότι μου έβγαζε την παναγία στο μάθημα δεν με πολύ ένοιαζε. Ο πατέρας της με συμπάθησε τρομερά, εδώ με παρακάλαγε να με πληρώσει και τσαντιζόταν που δεν δεχόμουν (εντάξει αχάριστος δεν ήμουν μια χαρά ήταν το αμάξι και η συμφωνία με το Μαράκι). Στη σχολή πλέον ήμουν το πιο μισητό-ζηλευτό παιδί, καλός στη σχολή και με την Μαρία σα σκυλάκι σε κάθε διάλειμμα και κενό δίπλα δεν ήθελε και πολύ για να παίξω μπουνιές με τον Νίκο (ο οποίος γούσταρε τη Μαρία αλλά αυτή τον έφτυνε).
Φτάνω ένα πρωί στην σχολή με το λεωφορείο και πριν μπω βλέπω τον Νικολάκη...
- Τι έγινε ρε φτωχομπινέ, της κάνεις ιδιαίτερα έμαθα, νομίζεις θα σου κάτσει!
- Ρε άντε γαμήσου πρεζόνι του κερατά.
- Κόψε τα ιδιαίτερα γιατί θα σε σπάσω… ακούς;
- Φοβήθηκα μαλάκα.
Δεν ξέρω τι χάπια είχε πάρει ο μαλάκας πήγε να με χτυπήσει τον απέφυγα του τράβηξα μια γροθιά στην γνάθο και ξαφνικά εκεί που τον έχω πιάσει και πάω να τον σαπίσω μου σκάει η παρέα του (3 άτομα) και αρχίζουν να με βαράνε ομαδικώς βοηθώντας την πουστάρα να φύγει, εγώ σηκώνομαι τρέχω προς την σχολή (που να τα βάλω με 3 δεν είμαι ο MIKE TYSON). Στο μάθημα η πουτάνα δε μπήκε και όταν βγήκα για διάλειμμα δεν υπήρχε κανένας τους.
- Άγγελε έμαθα τι έγινε είσαι καλά;
- Καλά είμαι ρε Μαρία εντάξει, που πήγε ξέρεις;
- Νοσοκομείο πρέπει να του έσπασε το σαγόνι, πονάς πουθενά;
- Λίγο στο πόδι, το γύρισα εντάξει καλά είμαι.
Πήγε η ώρα 4 σχολάσαμε...
- Σίγουρα μπορείς να οδηγήσεις; (δεν είχα τίποτα, άσε που ερχόταν εξεταστική και μετά εγώ έφευγα για μπάρκο άρα χαιρετίσματα το αμάξι)
- Ναι ρε Μαρία σου λέω.
- Καλά συγνώμη, (και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο).
Φτάσαμε σπίτι, δεν ξέρω… κάτι είχε αλλάξει στη συμπεριφορά της πάντα ήταν αδιάφορη για εμένα, ούτε καν έκανε κίνηση να έρθουμε κοντά, ούτε με πείραζε αλλά μόνο παραπονιόταν για τα μαθηματικά και το πόσο δύσκολα είναι. Ανεβαίνουμε σπίτι...
- Ο πατέρας σου που είναι;
- Έχει πάει να δει κάτι χωράφια… θα γυρίσει αύριο (εισοδηματίας με τις επιδοτήσεις του, τι ναυτικό και μαλακίες...). Να σου πω… δεν έκανα τις ασκήσεις που μου είχες βάλει για το σαββατοκύριακο.
- Γιατί ρε Μαρία;… εύκολες ήταν, απλές εφαρμογές, τέτοια θα πέσουν.
- Έλα εντάξει συγνώμη μη φωνάζεις δεν πρόλαβα (και μου τρίβεται πάνω μου με νάζι).
- Εντάξει… θα τις κάνεις τώρα!
- Βαριέμαι ρε… έχουμε και το σπίτι δικό μας, να δούμε καμιά ταινία, έλα… ένα διάλειμμα το αξίζω δε νομίζεις;… (και έρχεται και με αγκαλιάζει).
- Τέλος πάντων διάλεξε εκεί μια να δούμε αλλά αύριο θα κάνουμε μάθημα μέχρι της 8 να ξέρεις.
- Εντάξει… κανένα πρόβλημα, είσαι ο καλύτερος, όπα συγνώμη... (και μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στο στόμα και πήγε να ψάξει για ταινία. Ο μαλάκας ήμουν μεγάλος χέστης και δεν έκανα κίνηση).
Το notebook διάλεξε, εντάξει γελάει ο κόσμος.
- Τι μαλακία είναι αυτό... βάλε κανένα superman.
- Ναι καλά… θα σου αρέσει θα δεις (είπε με νάζι).
- Τι να μου αρέσει;… η μαλακία;
- Σταμάτα και πάρε με αγκαλιά… κρυώνω.
- Τι άλλο θα κάνω για εσένα, θα μου πεις;...
- Σταμάτα μωρέ, ήδη αισθάνομαι άσχημα!
- Γιατί;
- Ε να… που σε χτύπησαν...
- Δεν έγινε τίποτα.
- Για εμένα έγινε όμως...
Και ξαφνικά αρχίζει και με φιλάει με πάθος πιάνοντας το κεφάλι μου από τα μαλλιά με χάδι. Αφού τα είχε κάνει όλα η Μαρία (καλός χέστης και μαλάκας εγώ) ξεκίνησα να ανταποδίδω πιάνοντας για πρώτη φορά αυτό τον κώλο που μας είχε ζαλίσει όλους. Φίλαγα αυτά τα υπέροχα χειλάκια και δε μπορούσα να τα χορτάσω. Αυτή με νάζι τριβόταν πάνω με τα βυζιά της πλέον να είναι σε απόσταση αναπνοής από το πρόσωπο μου, ενώ εγώ είμαι ανάσκελα στον καναπέ και αυτή από πάνω μου (άλλες εποχές… το σεξ ήταν διαφορετικό τότε, με πιο πολύ συναίσθημα).
- Σε θέλω (μου ψιθύρισε).
- Και εγώ Μαρία… (πλέον οι καύλες είχαν φτάσει στο απροχώρητο).
- Έλα τέλειωνε… δε μπορώ να περιμένω!
- Δεν έχω καπότα ρε Μαρία (που να το περίμενα ο μαλάκας;… 30 φορές είχα πάει σπίτι και δεν είχε γίνει τίποτα).
- Δεν πειράζει…
Της έβγαλα τη βράκα (ναι αν θυμάσαι τότε βάζανε βράκες) και έπεσα κατευθείαν στο μουνάκι της το οποίο μέχρι και σήμερα που σας γράφω (έγινα 34 εχθές) θυμάμαι τη μυρωδιά του, μύριζε σα φράουλα και ήταν τόσο απαλό που ήθελες να το φιλάς και να το γλείφεις με τις ώρες. Αφού ασχολήθηκα αρκετή ώρα μπήκα στα κυρίως.
- Η σειρά σου Μαρία...
- Για να δούμε τι έχεις εδώ, όπα, τι εργαλείο είναι αυτό!
- Σου αρέσει μωρό μου;
- Μ… πολύ!
Ξεκίνησε μια πολύ ωραία πίπα γλείφοντας απαλά και ρουφώντας πολύ αισθησιακά τον πούτσο μου, από ότι θυμάμαι με τα αρχίδια μου δεν ασχολήθηκε καθόλου η ρουφιάνα.
- Θέλω να το κάνουμε αλλά θα μπεις ήρεμα γιατί δεν έχω ξαναπέσει με τόσο μεγάλο (είπαμε ήταν στην Α. Ε. Ν. όχι στο Ε. Κ. Π. Α να την πήγαιναν πίπα κώλο).
- Εννοείται μωρό μου (και φιληθήκαμε).
Ξεκίνησα να τη γαμάω αργά σε ιεραποστολικό και μετά στα τέσσερα αλλά νομίζω πόναγε, οπότε ξαναπήγα σε ιεραποστολικό. Τη γάμαγα με πολύ τρυφερότητα χωρίς να θέλω να την πονέσω, μιας και δεν ήθελα να πληγώσω αυτό το πλάσμα που με κοίταζε πάντα με νάζι με τα υπέροχα καστανά της μάτια. Μετά από ένα υπέροχο αργό γαμήσι, βγήκα αρκετά νωρίς ( μη χύσω μέσα και γίνει καμιά μαλακία) και της τον έδωσα στο στόμα. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά μέχρι σήμερα είναι η εξής φάση.
- Που τα θες μωρό μου.
- Στη γλώσσα μου από πάνω τέλειωσε.
- Χύνω Μαρία, αχ…
- Φτου… χάλια είναι… (γέλια μετά και από τους δύο).
- Εσύ ήθελες δε φταίω εγώ!
- Το ξέρω μωρό μου ηρέμησε (και μου έδωσε ένα φιλί).
Ξαπλώσαμε λίγο στον καναπέ, έβαλε την ταινία της, πέρασε η ώρα τέλειωσε η ταινία και με είχε πάρει ο ύπνος. Με ξύπνησε φιλώντας με στον λαιμό και στο στόμα.
- Τι έχεις ρε Μαρία… γιατί κλαις;
- Η ταινία είναι, πάντα με συγκινεί, κακώς δεν την είδες (είπε θυμωμένη).
- Δεν πειράζει, λοιπόν την κάνω Μαράκι, θα πάω με ταξί.
- Πάμε με το αμάξι.
- Θα πάω με ταξί, ξεκουράσου εσύ και λύσε και καμιά άσκηση… κρίμα είναι.
- Καλά (είπε θλιμμένη) να σου δώσω ένα φιλί;
- Όσα θες.
Την αποχαιρέτησα και έφυγα. Μετά, κάναμε σχέση με τη Μαρία και πλέον το μάθημα γινόταν καλύτερο. Με άκουγε περισσότερο σε αυτά που της έλεγα, ενώ στην σχολή δεν ξεκόλλαγε από πάνω μου (πρέπει να με είχε ερωτευθεί πολύ). Έφτασε η εξεταστική, δώσαμε και περάσαμε εγώ με 9. 2, και με 5. 3 το Μαράκι (και όχι δεν αντέγραψε). Ο πατέρας της τρελάθηκε μόλις το έμαθε του ανακοινώσαμε και τη σχέση μας και προς έκπληξη μου, μου έκανε και ένα πολύ ακριβό tag heuer δώρο (πρέπει να είχε κανένα χιλιάρικο). Ήμασταν μέσα στα μέλια μέχρι που η εταιρία με πήρε τηλέφωνο να ρωτήσει πως πάω και αν πέρασα τα μαθήματα. Τους είπα ότι τα πέρασα όλα και μου είπε ότι 5 Ιουλίου μπαίνω και πάω Βραζιλία με αεροπλάνο για να μπαρκάρω. Κλάματα η Μαρία και "μη φύγεις" και "μείνε και θα βρεις στην ακτοπλοΐα όπως βρήκα εγώ" (είχε γνωριμίες ο πατέρας της). Εννοείται πως την έγραψα κανονικά (τι ακτοπλοΐα μου έλεγε αυτή… εμένα το όνειρό μου ήταν να γίνω καπετάνιος σε Tanker) και μπήκα προσπαθώντας να κρατήσουμε μια σχέση από απόσταση. Φυσικά μείναμε στην προσπάθεια. Κάπου τον Αύγουστο πρέπει να τη χώρισα μιας και δεν ήθελα να έχω έννοιες, γιατί ήθελα να αφοσιωθώ και όχι να σκέφτομαι ποιος θα την πέφτει στη Μαρία μέχρι να γυρίσω (ήταν πολύ αγαθή και αφελής κοπέλα, δεν ήθελε πολύ να ερωτευθεί κανέναν άλλον).
Γύρισα και συνέβη αυτό που συμβαίνει με τις περισσότερες. Με είχε ξεπεράσει, έκανε την πτυχιακή της, με ευχαρίστησε για μια τελευταία φορά όπως και ο πατέρας της ο οποίος δεν είχε λόγια (τα κλάματα είχε βάλει που η κόρη του αποφοιτούσε από την Α. Ε. Ν. μιας και για κοπέλα ήταν και είναι δύσκολο).
Πέρασαν τα χρόνια, η Μαρία είχε γίνει μια μακρινή ανάμνηση, δεν ήξερα τι είχε απογίνει, μέχρι που μια μέρα μετά από 10 ολόκληρα χρόνια τη συνάντησα (φθινόπωρο του 2018) με τον πατέρα της τον άντρα της και τα δύο παιδάκια της. Δεν τους αναγνώρισα αλλά ο πατέρας της δε με είχε ξεχάσει φαίνεται. Καθόμουν σε ένα παγκάκι και χάζευα τη θάλασσα μόνος μου.
- Όπα χριστέ μου… δεν το πιστεύω Άγγελε εσύ δεν είσαι;
- Γνωριζόμαστε;
- Καλέ Μαρία ο Άγγελος… έλα εδώ (και ήρθε με δύο κουτσούβελα και τον άντρα της)!
- Αμάν δεν το πιστεύω τι κάνεις καλά είσαι;
- Ωχ… όλα καλά εσύ τι γίνεται;
Μιλήσαμε μου είπε ότι μπήκε στο λιμενικό, ότι ζει μια όμορφη και ήσυχη ζωή και ότι ποτέ δεν με ξέχασε που τη βοήθησα (ακόμη ήταν πανέμορφη και πολύ χαριτωμένη). Ο πατέρας της συγκινήθηκε πιο πολύ από την ίδια και όπως μιλάγαμε μετά μεταξύ μας μου εκμυστηρεύτηκε ότι αν δεν ήμουν εγώ τότε, το δημόσιο θα το έβλεπε με τα κιάλια αν καθυστερούσε έστω και λίγο. Το εντυπωσιακό σε όλο αυτό είναι ότι εγώ φόραγα το ρολόι που μου είχε δώσει, οπότε από εκεί πρέπει να με θυμήθηκε (αυτός είναι συλλέκτης έχει πολλά ρολόγια οπότε τα χαζεύει, όπως εγώ ας πούμε χαζεύω τα αμάξια). Με ευχαρίστησε για άλλη μια φορά και μου ευχήθηκε καλές θάλασσες.
Ρε το Μαράκι που παντρεύτηκε...
Copyright protected OW ref: 176200
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.