Κάτι τέτοιες ημέρες, όπως είναι λογικό, οι πάντες εξαφανίζονται, έτσι συνέβη και με τους συσπουδαστές μου, οι οποίοι κατά πλειοψηφία επέστρεψαν στις πόλεις τους, με εμένα, μιας και η δουλειά που με κρατούσε εκεί, θα διαρκούσε μόλις τρεις ώρες το απόγευμα της Κυριακής, Παρασκευή απόγευμα, φουλ απογοητευμένος, να μην ξέρω πώς θα κυλήσουν οι μέρες έως το πρωινό της Τρίτης. Βράδυ Παρασκευής, καθότι διέμενα στην Πανόρμου, με βρίσκει να κατηφορίζω στο κέντρο. Πανόρμου, Λεωφόρος, Ιπποκράτους, Σκουφά. "Εδώ είμαστε", μονολόγησα και έκανα να μπω μέσα σε ένα μαγαζάκι, που τότε ήταν στα φόρτε του και γνώριζα ότι εργάζονταν ως μπάρμαν ένας γνωστός, γκόμενος κάποιας φίλης. Απογοήτευση δεύτερη, ο τύπος δούλευε μεν, αλλά είχε τόση δουλειά, ώστε δεν μου έδινε σημασία, ούτε για τσιγάρο δε.
Το πρώτο ποτό έφυγε γρήγορα και το δεύτερο διαδέχθηκε την όλη κατάσταση, δημιουργώντας εύκολα μία ευφορία που άνοιξε τον δρόμο για το τρίτο. Ξαφνικά, στο μαγαζί μπαίνει μία μεγάλη παρέα. Κάθονται στα πρωτοεμφανιζόμενα για την εποχή στάντ και ξεκινάνε να διασκεδάζουν πίνοντας και γελώντας. Μεταξύ τους και ο Παναγιώτης. Ένα παλικάρι γύρω στα 30 - 35, ο οποίος καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, περνούσε εξίσου όμορφα με τους υπόλοιπους, δεδομένου ότι ήταν και η τιμητική του, καθώς όπως κατάλαβα στην πορεία ήταν η ημέρα των γενεθλίων του. Η τούρτα ήταν εντυπωσιακή, το ποτό έρεε άφθονο, η ψυχολογία όλων ήταν ανεβασμένη και όμως... λόγω της υψομετρικής διαφοράς σταντ - αναπηρικού αμαξιδίου, παρατηρούσα ότι κάποιες στιγμές ο Παναγιώτης έμενε να παρακολουθεί τη διασκέδαση των υπολοίπων.
Εκεί ήταν που αποφάσισα να πάρω δύο σφηνάκια, ένα για εμένα και ένα για εκείνον και να πάω από κοντά, παίρνοντας μία φυσιολογική καρέκλα να του ευχηθώ και ταυτόχρονα να κατσικωθώ και να αρχίσω μαζί του την κουβέντα. Έτσι είμαι εγώ. Δε θεωρώ ότι ξοδεύομαι, αλλά μου αρέσει να παίρνω αλλά και να δίνω από και στην πουτάνα τη ζωή. Οι επόμενες τέσσερις ώρες πέρασαν κι εμείς δεν αντιληφθήκαμε πότε. Με εμένα και τον Παναγιώτη να κουμπώνουμε απίστευτα, κυρίως ως χαρακτήρες. Φοβερός τύπος, φοβερή παρέα, απίθανος άνθρωπος. Η επόμενη μέρα με βρήκε σε έναν κάθετο της Λεωφόρου δρόμο, να χτυπάω το κουδούνι του διαμερίσματος τους. Ήταν παντρεμένος με τη Μαρία, μίας απίστευτη ομορφιάς γυναίκα, γύρω στα 30, την οποία αν και γνώρισα το προηγούμενο βράδυ, δεν έδωσα καθόλου σημασία, καθότι ήταν πράγματι κούκλα και δεν θα ήθελα να παρεξηγηθώ.
Το λοιπόν, πήρα τον Παναγιώτη με το αμαξίδιο, αφήνοντας τη Μαρία στο σπίτι τους με το 3χρονο παιδάκι τους και πήγαμε για καφέ. Περάσαμε τέλεια, όπως σχεδόν κάθε μέρα ή μέρα - παραμέρα για τον επόμενο μήνα, αφού με τον Παναγιώτη, λόγω και των κοινών μας ενδιαφερόντων, κολλήσαμε σαν παρέα. Ήταν αρκετές και οι φορές που με φιλοξένησαν σπίτι τους για φαγητό ή που βγήκαμε όλοι μαζί μέχρι... μέχρι μετά από κανέναν μήνα, οπότε ένα βράδυ, που η Μαρία είχε υπηρεσία στην δουλειά της και ήμασταν με τον Παναγιώτη στο σπίτι τους, ξεκίνησε μία περίεργη συζήτηση. Με ρωτούσε εάν μου αρέσει η Μαρία και διάφορα άλλα, που με έκαναν να αισθανθώ ιδιαιτέρως αμήχανα. Κάποια στιγμή μάλιστα, επειδή έδειχνα να τον κοιτάω σαν εξωγήινο, μου είπε:
- Κοίταξε, θα σου μιλήσω μπέσα. Αν αυτά που ακούσεις δεν σου αρέσουν ή δεν συμφωνήσεις, μεταξύ μας δεν αλλάζει κάτι. Εγώ σε εκτιμώ και παρά την όποια διαφορά της ηλικίας μας, σε θεωρώ ώριμο παιδί και μου αρέσει πολύ η παρέα μαζί σου. Αλλά, εγώ, εδώ και δύο χρόνια, όσα δηλαδή είμαι καθηλωμένος σ' αυτό εδώ το μπουρδέλο, δε μπορώ να κάνω σεξ. Έχω να γαμήσω τη Μαρία δύο ολόκληρα χρόνια. Και αυτό ρε φίλε με πονάει. Μου έχει εξηγηθεί σπαθί. Με αγαπάει, τη λατρεύω, αλλά χρειαζόμαστε μία λύση και μετά από πάρα πολύ σκέψη, καταλήξαμε σε εσένα. Αυτά είχα να πω και κατάφερα και τα είπα. Από εδώ και πέρα, δεν ξέρω, μη με κοιτάς σα χάνος, γιατί νιώθω και μαλάκας.
Και πράγματι τον κοιτούσα σαν χάνος.
- Δηλαδή πώς, πώς μπορώ να βοηθήσω ρε Παναγιώτη;… του λέω.
- Ξέρεις πολύ καλά, μου απαντάει και δε χρειάζεται να στηθεί τίποτα. Εφόσον μου πεις το ok εσύ, απλά στην πορεία θα προκύψει, κατέληξε.
Του ζήτησα χρόνο να το σκεφτώ και επέμεινε:
- Μην το κάνεις πιο δύσκολο για εμένα. Ναι ή όχι;
Η απάντησή μου ήταν θετική. Και πράγματι τα πάντα έγιναν απλά, όμορφα, ιδανικά και ποτέ μπροστά στον Παναγιώτη. Η Μαρία πράγματι είχε απλά την ανάγκη της ικανοποίησης των βιολογικών της αναγκών, που σημαίνει ότι βρισκόμασταν σπίτι μου, με διάφορες δικαιολογίες, του τύπου: "Να σου φέρω φαγητό;", περίπου κάθε ένα - ενάμιση μήνα. Εν τω μεταξύ η παρέα με τον Παναγιώτη συνεχίζονταν, χωρίς ποτέ να συζητείται το εν λόγω θέμα. Με τα παιδιά βίωσα πολλά. Πέρασα όλη την αγωνία των τεσσάρων χειρουργείων που χρειάστηκαν για να σταθεί και πάλι στα πόδια του ο Παναγιώτης, σημείο από το οποίο σταμάτησε και η κάθε σεξουαλική επαφή με την Μαρία. Μάλιστα βάφτισα και το δεύτερο παιδάκι τους και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, είναι τα μεγαλύτερα θα έλεγε κανείς αδέρφια μου. Και ταυτόχρονα βεβαίως οι άνθρωποι που με έβαλαν σε έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης.
Έκτοτε, οι κεραίες μου άνοιξαν, οι εμπειρίες που ακολούθησαν με ζευγάρια ήταν πολλές, πάμπολες, εκ των οποίων θα μοιραστώ αρκετές μαζί σας και πάντοτε με σεβασμό στα θέλω και στα όρια των άλλων.
Υ.Γ.: Η συγκεκριμένη ιστορία δημοσιεύεται διότι αποτελεί επιθυμία και των τριών μας. Μου ζητήθηκε μάλιστα από τα παιδιά, ενδεχομένως γιατί μετά από τόσα χρόνια ίσως θέλουν να το βιώσουν και ως κοινή εμπειρία, να περιγράψω, για να καταλάβουν πως βίωνα, μία από τις σεξουαλικές μας εμπειρίες με την Μαρία. Τους απάντησα ότι προτιμώ να γράψω για αυτή την εμπειρία και να την διαβάσουν στο συγκεκριμένο site. Κάτι που θα κάνω μέσα στις επόμενες ώρες.
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση.
Copyright protected OW ref: 99732
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.