Το δώρο της Μαίρης (1ο μέρος)

Το e-mail μου είναι το:

«Χρόνια πολλά Μαίρη. Θέλω για σήμερα το βράδυ να φορέσεις τα μαύρα. Με τις μαύρες μεταξωτές κάλτσες. Τίποτε άλλο. Θα γιορτάσουμε μαζί τα γενέθλια σου. Να είσαι έτοιμη στις δέκα».

Το πρόσωπό της φωτίστηκε με τον που τον είδε και αυτό την έκανε να μοιάζει ακόμη πιο όμορφη και λαμπερή. Το μαύρο, εκτός από το ότι ήταν το αγαπημένο του χρώμα, ήταν και αυτό που ταίριαζε απόλυτα με τα πυρόχρυσα μαλλιά της και την λευκή της επιδερμίδα. Η εικόνα της έμοιαζε να ήταν βγαλμένη από ταινία του παλιού Ιταλικού κινηματογράφου. Το θέαμα του έκοψε την ανάσα, αλλά κατάφερε να το κρύψει στην εντέλεια, όπως έκανε πάντα με τα συναισθήματά του.

-    «Καλησπέρα μικρή....»

Έτρεξε και του έσκασε ένα παιχνιδιάρικο φιλί στο μάγουλο.

-    «Καλησπέρα σας κύριε. Μη με μαλώσετε που δεν σας υποδέχομαι στην πρέπουσα στάση... σήμερα που έχω και τα γενέθλια μου»

Το πρόσωπό της ήταν χαμογελαστό γιατί ήξερε ότι ο άνδρας, δεν πολύ-έδινε σημασία στους τύπους. Το μόνο που απαιτούσε κατά την διάρκεια του παιχνιδιού ήταν να του μιλάει στον πληθυντικό, κάτι που της άρεσε κι εκείνης.

-    «Σήμερα δεν έχει μαλώματα μικρή, μη στεναχωριέσαι... για γύρνα λίγο να σε δω…»

Έκανε μια μικρή στροφή γύρω από τον εαυτό της. Το μαύρο σατέν νυχτικάκι αγκάλιαζε τέλεια το σώμα της. Οι θηλές της διακρινόταν ήδη σκληρές κάτω από το ύφασμα ενώ των τριών τετάρτων μεταξωτό κομμάτι σταματούσε λίγο πριν το τελείωμα των γλουτών της, κάνοντας το όλο σύνολο να δείχνει σωστό έργο τέχνης.

-    «Σας αρέσει αυτό που βλέπετε κύριε;» είπε κοκκινίζοντας ελαφρά.

Ήταν κάτι που του άρεσε ιδιαίτερα αφού συνδύαζε την αθωότητα του προσώπου της με την πουτανιά του μυαλού της..

-    «Μμμμμ... είσαι πιο όμορφη από ποτέ! Ότι πρέπει για την περίπτωση»

-    «Χαίρομαι που σας αρέσω».

-    «Σήμερα, έπρεπε να είσαι καλύτερη από κάθε άλλη φορά και για έναν ακόμη λόγο».

Έκανε μια μικρή παύση και την κοίταξε στα μάτια.

-    «Τα γενέθλια σου δεν θα τα γιορτάσουμε μόνοι μας…»

Οι κόρες των ματιών της άνοιξαν διάπλατα με έκπληξη. Σα να μην είχε ακούσει καλά ή δεν είχε καταλάβει….

-    «Τι... τι εννοείτε δεν θα τα γιορτάσουμε μόνοι μας;»

-    «Εννοώ ότι περιμένουμε παρέα και...» ενώ έριξε μια ματιά στο ρολόι του «..όπου να 'ναι θα είναι εδώ»

Στο πρόσωπό της ζωγραφίστηκε μια τεράστια απορία. Κάτι πήγε να πει αλλά κρατήθηκε. Ήξερε ότι δεν του άρεσαν ούτε οι αντιρρήσεις ούτε οι πολλές ερωτήσεις. Ένιωσε μια ανατριχίλα να διαπερνά το κορμί της. «Τι έχει ετοιμάσει πάλι;» αναρωτήθηκε. Εκείνος έριξε μια εξεταστική ματιά στον, μεγάλων διαστάσεων καναπέ, έκανε ένα νεύμα επιδοκιμασίας, ικανοποιημένος από αυτό που έβλεπε και στράφηκε προς το μέρος της.

-    «Ωραία! Εδώ θα γίνει. Ο καναπές είναι αρκετά φαρδύς για την περίπτωση. Πλησίασε μικρή, κάθισε…»

Υπάκουα έκανε αυτό που της ζήτησε. Εκείνος πήγε πίσω από την πλάτη της κι έβγαλε από την τσέπη του ένα μαύρο, μακρύ, βελούδινο κομμάτι υφάσματος. Της ψιθύρισε στο αφτί καθώς της το έδενε γύρω από τα μάτια:

-    «Δεν θα το βγάλεις αν δεν σου πω εγώ. Δεν θέλω να χαλάσεις την έκπληξη σου»

Κούνησε το κεφάλι της καταφατικά ενώ το σώμα της το διαπερνούσαν συνεχώς κύματα ανατριχίλας. Οι ρώγες της ξεπρόβαλαν ακόμη πιο σκληρές ενώ ένιωσε το μουνάκι της να υγραίνεται. Έσφιξε τα πόδια της σε μια προσπάθεια να συγκρατηθεί καθώς ο κόσμος σκοτείνιασε απότομα γύρω της. Πριν προλάβει να συνειδητοποιήσει την κατάστασή της, ακούστηκε το κουδούνι της πόρτας. Άκουσε τα βήματα του άνδρα να κατευθύνονται προς την πόρτα και μετά τη φωνή του.

-    «Καλώς τον! Έλα, πέρασε. Μας βρήκες εύκολα;»

-    «Καλησπέρα!»

Η αντρική φωνή ακούστηκε, ευχάριστη, άνετη και γελαστή από όσο μπορούσε εκείνη να διακρίνει.

-    «..δεν ήταν και πολύ δύσκολο. Οι οδηγίες σου ήταν αρκετά σαφείς. Χαίρομαι που σε γνωρίζω από κοντά...»

-    «Ωραία! Έλα να γνωρίσεις την Μαίρη»

Μικρή σιγή ακολούθησε αυξάνοντας τους παλμούς της καρδιάς της. Η φωνή του προσκεκλημένου ακούστηκε ξαφνιασμένη.

-    «Μη μου πεις ότι... είναι αυτή;»

-    «Γιατί; Δεν είναι του γούστου σου;» ρώτησε ο Άνδρας γελώντας, σίγουρος για την απάντηση που θα έπαιρνε.

-    «Μα τι λες τώρα; Ξέρεις, έχω μάθει να μην πιστεύω στις online περιγραφές, αλλά αυτό που βλέπω ξεπερνάει και την πιο αισιόδοξη προσδοκία μου. Είναι πανέμορφη!»

Κι ενώ Μαίρη ένιωσε μια παρουσία δίπλα της άκουσε τη καινούργια φωνή κοντά της.

-    «Είσαι πανέμορφη! Χαίρομαι που επιτέλους σε γνωρίζω!»

Στον τόνο της φωνής του η Μαίρη διέκρινε μια παράξενη αλλά έντονη οικειότητα. Κάτι σα να τον ήξερε ή να την ήξερε εκείνος… Βρήκε το θάρρος να απαντήσει.

-    «Κι εγώ χαίρομαι που σας γνωρίζω κύριε αλλά όπως βλέπετε, θα πρέπει να περιμένουμε λίγο μέχρι να σας δω και να μπορέσω να ανταποδώσω το κομπλιμέντο σας…»

Το γέλιο και των δύο αντρών ακούστηκε δυνατό.

-    «Δεν χάνει ποτέ την σπιρτάδα της» είπε ο άνδρας. «Ακόμη και στις πιο παράξενες συνθήκες!»

-    «Ναι, το βλέπω…» αποκρίθηκε η φωνή. «Το ήξερα ότι είναι πανέξυπνη, αυτό που δεν ήξερα είναι ότι είναι τόσο όμορφη!»

-    «Καλά, δεν ήρθες τόσα χιλιόμετρα για να την κοιτάξεις μόνο... μπορείς και να την αγγίξεις αν θέλεις»

Η Μαρία τινάχτηκε ελαφρά στην θέση της. «Σήμερα είναι η μέρα..» σκέφτηκε. «Το οργάνωσε και δεν μου έχει πει τίποτα... ως συνήθως» κι ένιωσε τη καύλα της να ανεβαίνει.

-    «Το ξέρω» αποκρίθηκε η φωνή. «Ήρθα για να την δω...»

Ενώ άρχισε με το δάχτυλο του να ζωγραφίζει το περίγραμμα του στήθους της γύρω από την ρώγα της, και συνέχισε προς το άλλο στήθος…

-    «…για να την αγγίξω...»

Από το στόμα της Μαίρης ξέφευγε ένα χαμηλό βογγητό.

-    «...για να την νιώσω... και να της κάνω ένα δώρο για τα γενέθλια της.»

«Αυτή η φωνή, αυτός ο τόνος…. πως μπορεί να είναι τόσο άνετος;» σκέφτηκε η Μαίρη ενώ ένιωθε τα δάχτυλα του να εξερευνούν το κορμί της, να κατρακυλούν στην κοιλιά της, χαμηλά, πάνω σε όλο το μήκος των ποδιών της κάνοντας την να ανατριχιάζει σύγκορμη.. Ένιωσε ένα ζευγάρι χείλη να την φιλούν απαλά στο λαιμό, ενώ αντίθετα το χέρι του, αποφασιστικά, της άνοιγε τα πόδια διάπλατα.

Ξαφνικά το άγγιγμα σταμάτησε. Η Μαίρη το αναζήτησε με το σώμα της, ψάχνοντας για έναν ήχο, κάτι να προδώσει την παρουσία του κοντά της. Προσπάθησε να μην μιλήσει, να μην κινηθεί γιατί ήξερε ότι έτσι πρέπει να είναι. Αυτό που ένιωσε ήταν τα ακροδάχτυλα του να τραβάνε απαλά στην άκρη το κιλοτάκι της. Τα πόδια της άρχισαν να τρέμουν, μια ζεστή ανάσα και η φωνή του στα αφτιά της..

-    «Το ξέρω ότι αυτό είναι που σου αρέσει περισσότερο από όλα…»

Ενώ η καυτή του γλώσσα βυθίστηκε χωρίς άλλες περιστροφές βαθιά μέσα στο υγρό μουνί της. Ένα βαθύ βογγητό ξέφυγε από το στόμα της…

-    «Πού... πού το ξέρεις εσύ αυτό;»

Για να πάρει σαν απάντηση τη γλώσσα του που βυθιζόταν πιο βαθιά και πιο απαιτητικά, μην αφήνοντας κανένα της σημείο πάνω και μέσα στο μουνί της που να μην το αγγίξει, για να καταλήξει πάνω στην κλειτορίδα της και να αρχίζει να παίζει μαζί της βασανιστικά.

-    «Ποιος... ποιος είσαι; Πες μου...» ακούστηκε βραχνά η φωνή της.

Χωρίς όμως να πάρει καμία απάντηση και πάλι παρά μόνο τη γλώσσα του που έφτιαχνε τους χυμούς της μόνο και μόνο για να τους πιει.

-    «Σε παρακαλώ... πες μου ποιος είσαι; Δεν θέλω να τελειώσω χωρίς να ξέρω ποιος...»

Ξαφνικά σταμάτησε πάλι να την αγγίζει. Ένιωσε την ανάσα του στο λαιμό της, κάτω από το αφτί, πάνω στη φλέβα της που την ένιωθε να χτυπάει δυνατά και τον ψίθυρο του.

-    «Με ξέρεις καλά μωρό μου... μας ξέρεις όλους πολύ καλά»

Ταυτόχρονα ακούμπησε την άκρη του πούτσου του πάνω στα μουσκεμένα μουνόχειλά της και τον έτριβε βασανιστικά χωρίς να μπαίνει μέσα της.

-    «Σε παρακαλώ... πάρε με... τώρα! Πες μου όμως ποιους ξέρ.... αχχχχ...»

Για απάντηση κι έχοντας το χέρι περασμένο πίσω από το λαιμό της, βυθίστηκε αργά αλλά σταθερά μέσα της. Άρχισε να την γαμάει, με όλο το μήκος του πούτσου του να μπαινοβγαίνει, ρουφώντας τα βογγητά της καθώς την φιλούσε στο στόμα. Η Μαρία ένιωσε ότι θα έχυνε με το που μπήκε μέσα της αλλά ήθελε να κρατηθεί. Ήθελε να μάθει ποιος είναι αυτός που την ξέρει και την τρελαίνει έτσι. Τράβηξε το στόμα της από το δικό του.

-    «Πες μου μωρό μου… ποιος είσαι;»

Εκείνος άρχισε να αυξάνει τον ρυθμό του ενώ της ψιθύρισε απαλά στο αφτί:

-    «Είμαι ένας από αυτούς που σε διαβάζει κάθε μέρα….»

Τα χέρια της Μαρίας σφίχτηκαν δυνατά πάνω στην πλάτη του μην πιστεύοντας σ’ αυτό που άκουγε.

-    «Είμαι ένας από αυτούς για τους οποίους σκέφτεσαι, φαντάζεσαι και γράφεις πράγματα….»

Ενώ συνέχιζε να καρφώνει τον πούτσο του βαθιά μέσα της…

«…και ήρθα σήμερα, στα γενέθλια σου για να…»

Τα βογγητά της Μαρίας μεγάλωσαν, έγιναν απεγνωσμένες κραυγές ηδονής. Το ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να κρατηθεί άλλο, δεν είχε νόημα άλλωστε...

-    «…για να σου ανταποδώσω λίγο από όλα αυτά που μου χαρίζεις τόσο καιρό.. και να σε ακούσω για πρώτη φορά να με χύνεις…»

Συνεχίζεται…

(Copyright protected OW ref: 8389 "Straight erotic stories archive")