Παρατηρήσεις αποστολέα: Καριόλα αφεντικίνα, τι άλλο να πούμε...
Φθινόπωρο, παρασκευή απόγευμα στο γραφείο. Μου είχε καρφωθεί στο μυαλό το σώμα της με το υπέροχο φόρεμα, με το σκίσιμο στο πλάι, το πολλά υποσχόμενο δικτυωτό καλσόν και το πρόστυχο ύφος που με κοιτούσε όλη μέρα. Ειλικρινά έχανα την ηρεμία μου, δε μπορούσα να λειτουργήσω. Το μόνο που εξακολουθούσε να δουλεύει πάνω μου ήταν ο πούτσος μου κι αυτό φαινόταν από το μόνιμο φούσκωμα στο παντελόνι. Δε μπορούσα να σηκωθώ κι όταν το έκανα ήταν μαρτύριο, αλλά πρέπει να το είχε παρατηρήσει γιατί τα πονηρά γελάκια πλήθαιναν.
Επεδίωξα να την προσεγγίσω στο χώρο της, αλλά όλο κάποιος ερχόταν και μας χαλούσε τη δουλειά. Κατά τις οκτώ είχαμε μείνει εμείς και η καινούργια, η Ελενίτσα, αλλά ευτυχώς χτύπησε το τηλέφωνο της και αποφάσισε να μας αφήσει κι αυτή. Εκείνη λοιπόν στο γραφείο της κι εγώ απ’ έξω στο θαλαμίσκο μου να σκέφτομαι αν πρέπει να πάω ακόμη ή όχι. Δεν έμεινα να περιμένω πολύ. Είδα τα φώτα να χαμηλώνουν στο γραφείο της και μετά χτύπησε το εσωτερικό. «Θα ήθελα να σε δω, για έλα από εδώ!» Σηκώθηκα, τον ίσιωσα λίγο, πήρα κάτι φακέλους από δίπλα, ούτε ξέρω τι ήταν και χτύπησα την πόρτα. «Πέρασε» μου φώναξε, όχι δυνατά αλλά με βαθιά φωνή.
Στεκόταν μπροστά στο γραφείο της, το θέαμα υπέροχο, ο πούτσος μου πήγαινε να τρυπήσει το παντελόνι και να πέσει στα πόδια της. Ο φωτισμός χαμηλός και ζεστός, έδειχνε σαν οπτασία όρθια μπροστά στο ξύλινο έπιπλο. Φορούσε ψηλοτάκουνες μαύρες δερμάτινες μπότες, το δικτυωτό που έβλεπα όλη μέρα μόνο που πήγαινε μαζί με ζαρτιέρες που δεν τις είχα καν φανταστεί, χωρίς εσώρουχο μόνο ένα μαύρο επίσης δερμάτινο κορσέ που τόνιζε τα υπέροχα στήθη της. Φορούσε τα κοκάλινα γυαλιά της και κρατούσε ένα μολύβι το οποίο δάγκωνε στην άκρη.
- Ήσουν πολύ κακό παιδί σήμερα, μου είπε. Όλες οι πουτανίτσες με ρωτούσαν αν είσαι ελεύθερος και τι παίζει με την πάρτη σου. Ακούς εκεί, να τσιλημπουρδίζεις με τις μικρούλες εν ώρα εργασίας, να μην επαναληφθεί σε παρακαλώ.
- Μάλιστα κυρία Βίκυ, είπα εγώ, ποτέ ξανά.
- Όχι Βίκυ, τώρα έχεις να κάνεις με τη Λώλα…
μου απαντά πονηρά.
- Μάλιστα κυρία Λώλα…
αποκρίνομαι αμέσως.
- Ξέρεις λοιπόν πως κάθε παράπτωμα έχει και τις συνέπειες του…
μου λέει και αυτή τη φορά έχει κατεβάσει το μολύβι από το στόμα της και με την υγρή άκρη χτυπάει το μουνάκι της. Χωρίς καθυστέρηση γονατίζω μπροστά της και αρχίζω να την γλείφω με όρεξη. Οι χυμοί της που έσταζαν όλη μέρα τώρα βρίσκονται στη γλώσσα μου. Τη γεύομαι και συνεχίζω. Ανοίγω τα χειλάκια της και την περνάω από κάτω προς τα πάνω με την άκρη της γλώσσας να καταλήγει και να μένει στην κλειτορίδα. Αυτό το πρησμένο και ροζ σκουληκάκι. Παίζω λίγο μαζί του. Μου έχει λείψει. Το χέρι μου, παράλληλα, με το δείκτη στην αρχή αρχίζει να εξερευνά την άκρη του κόλπου της. Δεν αργεί να γεμίσει με τα υγρά της κι εγώ να γλείφω εν τέλει και τα δάκτυλα μου. Βάζω πάλι μέσα της, αυτή τη φορά, δυο δάκτυλα τα οποία στρίβω προς τα επάνω τρίβοντας αυτή την εσοχή με την άγρια υφή.
Αρχίζω να τα κουνάω μέσα έξω και εκείνη συσπάται. Χύνει χωρίς τελειωμό. Τα υγρά της κυλάνε στο χέρι μου. Έχουν φτάσει στον αγκώνα και στάζουν στο ξύλινο πάτωμα. Το χέρι της τεντώνεται απότομα και αρπάζει το δικό μου.
- Φτάνει, θα πεθάνω…
μου λέει και βγάζει τα γυαλιά της. Γυρίζει και σκύβει στο γραφείο.
- Τώρα κοίτα να επανορθώσεις για αυτά που έκανες.
Λύνω το παντελόνι και το αφήνω να πέσει στο πάτωμα. Σαλιώνω τον πούτσο μου την γραπώνω δυνατά από τον γοφό. Καρφώνομαι με την μία ολόκληρος μέσα της.
- Έτσι, δείξε μου τώρα πόσο καλός υπάλληλος είσαι…
μου λέει. Το σφυροκόπημα είναι άγριο. Κρατιέται από την άλλη άκρη του γραφείου καθώς πράγματα διάφορα πέφτουν στο πάτωμα. Ο κώλος της έχει κοκκινίσει από τα μπατσάκια που της δίνω κι εκείνη με βρίζει συνέχεια και με ορκίζει να μη σταματήσω ούτε λεπτό. Χύνει ξανά αλλά δεν σταματώ ώσπου με το χέρι της προσπαθεί να πιάσει το εργαλείο μου. Το βλέπω και χαλαρώνω λίγο, τον τυλίγει με τα δάκτυλα της και παίρνοντας υγρά από το ξεσκισμένο της μουνί τον τρίβει τώρα στην κωλότρυπα της.
- Εδώ θα αδειάσεις τον κόπο σου…
μου λέει και τον χώνει μόνη της μέσα της. Εχει χαλαρώσει κι εκείνη κι έτσι δεν δυσκολεύεται καθόλου.
- Τώρα δώσ’ τα όλα στην κυρία Λώλα παλιοκαριόλη.
Με το που το ακούω, την αρπάζω από τα μαλλιά και αρχίζω να την πηδάω όσο πιο δυνατά μπορώ. Δεν αντέχω πολύ, την τραβάω προς τα πίσω πιο δυνατά με τα χέρια μου στα μαλλιά και το λαιμό της και τα ρίχνω όλα μέσα της. Γυρίζω και κάθομαι στο πάτωμα δίπλα της με τα χύσια μου να τρέχουν από τον κώλο της ακόμη. Με τα δάχτυλα της παίρνει μια μικρή ποσότητα και την γεύεται.
- Μπορείς να φύγεις τώρα, δε σε θέλω κάτι άλλο…
και μου κάνει νόημα με το χέρι γελώντας. Μας άρεσε να παίζουμε ρόλους και βέβαια πάντα ένας από τους δυο να έχει ρόλο εξουσίας. Αυτή ήταν η δική της φορά.
(Copyright protected OW ref: 75364)
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.