Μια παράξενη επαφή

Ήταν πρωϊ, πολύ πρωϊ, αξημέρωτα σχεδόν. Κυριακή. Μήνας Απρίλης. Βγήκα να περπατήσω, μια και όλο το βράδυ έβλεπα ανησυχα και περίεργα όνειρα, και τότε δεν πολυέμπαινα και στο φόρουμ μας να χαλαρώσω! Eιναι λοιπόν, 06.00 και κάτι λεπτά, όπου εγώ με τις φόρμες μου και τα απαραίτητα αθλητικά παπούτσια μου, περιφέρομαι ασκόπως στους δρόμους της Γλυφαδας, έχοντας στα αυτιά μου τη μουσική απο το νέο μου gadgetάκι. (i-river και ξερό ψωμί!!) με περπατησιά ανάλαφρη και σχεδόν χορευτική.

Θυμάμαι δε, ότι την ώρα που συνέβη, άκουγα -και τραγουδαγα με τη φάλτσα μου φωνή- το άσμα «αχ, ποσο λυπάμαι, τα χρόνια που πήγαν χαμένα, προτού γνωρισω εσένα που τόσο σ\' αγαπώ». Τι συνεβη; Μα η ιστορία που τόση ώρα έχω ξεκινησει να σας λέω, οεο!

Περπάταγα λοιπον, και πλησίαζα να περασω απο ένα περίπτερο που βρίσκεται 3-4 δρόμους κάτω απο το σπίτι μου, όταν σταματάει ένα αυτοκινητο μπροστά απο το περίπτερο (ποσο πρωτότυπο!) κ ο οδηγός του πετιέται με φόρα, τη στιγμή που φάλτσα ξεφώνιζα το «σ\'αγαπώώώώ». Και γίνεται το εξής, γυρνάει γελώντας κ με κοιτάει και εγώ μένω στο «ωωωω»! Γουρλώνω σχεδόν τα μάτια μου, ανοίγω το στόμα μου σαν χάνος (ναι, ναι, πιο πολύ απο το ώώώώ) και μένω στήλη άλατος. Τι τεκνό ήταν αυτό;!!!!

Αμέσως, κλείνω το στόμα, παίρνω βαθιά ανάσα, κ ανοιγοκλεινω τα μάτια μου να ξεθολώσει η ματιά μου, και βγάζω τα ακουστικά απο τα αυτιά μου. Ήθελα να ακούσω και τη φωνή του μικρού αυτού Θεού. Ο τύπος ήταν παίδαρος, κ φυσικά το ήξερε κ τι κάνει; Μου κλεινει τσαχπίνικα το μάτι και μου λέει γελώντας «κ εγώ σ\'αγαπώ».

Έγώ, στήλη άλατος, ακόμα. Το ένα μου χέρι έχει ανέβει στην καρδιά μου, σαν να φοβάμαι μην το πάθω το έμφραγμα. Ακαριαία οι εικόνες που πέρασαν μπροστά απο τα μάτια μου θα έκαναν και τον πιο τολμηρό σκηνοθέτη «ερωτικών» ταινιών να κοκκινήσει! Σχεδόν τον ένιωσα να μπαίνει μέσα μου και μια ύπουλη υγρασια επιτέθηκε στο εσώρουχό μου. Προσπαθούσα να θέσω τον εγκέφαλό μου σε λειτουργία φυσιολογική και να σταματήσει να παράγει εικόνες με εμένα και το τεκνό κα να τις στέλνει στα μάτια μου!

Ο τύπος αγοράζει τσίχλες(!!) και γυρνάει κ με κοιταει. Σε μια αναλαμπή, του λέω «θα με τρατάρεις μια τσίχλα;» κ μου απαντάει «πρωτη φορά λέω σ αγαπώ σε μια γυναίκαι και αυτή μου ζητάει τσίχλα» Εγω τότε, ακουμπαω τα.. οπίσθια μου στο αυτοκίνητο* και του λέω «πρώτη φορά λες το σ αγαπώ ή πρωτη φορά μετα το σ αγαπώ σου ζητάνε τσιχλα;»

*ΣτΣ εγώ στο αυτοκίνητο ακούμπησα, για να ξαναβρώ την ανάσα μου και να μην σωριαστώ στο δρόμο! Διότι ο τυπος ήταν ένας ΘΕΟΣ. Λίγο κοντός Θεός, αλλά ΘΕΟΣ! Πράσινα σκούρα ματια, μαύρο μαλλί, δερματάκι κάτασπρο, το χαμόγελο της colgate, προσωπο ουάου και ένα σωματάκι τρεις φορές ουάου!!!! Καμία σχέση μ\' εμένα δηλαδη!

Πηρα την τσίχλα που μου πρόσφερε και άρχισα να την μασουλάω παρατηρώντας τον. «Βλέπεις κατι καλό;» με ρώτησε. «Χαζή ερώτηση» του απάντησα μαζεύοντας ολο το κουράγιο μου «βλέπω κάτι απίθανα καλό που ξέρει ότι είναι απίθανα καλό» του είπα.

Οχι, γενικά τοσο τολμηρη δεν ειμαι, για την ακρίβεια προς το δειλη ειμαι αλλά με τις φόρμες μου ήμουν (και σε αντίθεση με τις διαφημίσεις που οι τύπισες όταν τρέχουν / περπατανε με τις φόρμες τους είναι κούκλες, εγω ημουν ολοκληρωτικά και αφορητα ατημέλητη) οποτε, δεν περιμενα κ τιποτα απο τον κουκλο - που μου την έφτιαξε τη μέρα, το παραδέχομαι!!!

Και τότε συνεβη το απιστευτο. Ο τύπος κοκκινησε!! Και εγώ με το στόμα ανοικτό για 2η φορά. «Κοκκίνησες» του είπα «δεν το πιστεύω!!» Και ο τυπακος κοκκίνησε ακομα πιο έντονα! Και μου λέει «εισαι πολύ γλυκιά και με εφερες σε δύκολη θέση» «θέλεις να παμε για καφέ ;» τον ρώτησα. Και γούρλωσα λίγο τα μάτια μου απο την έκπληξη γι αυτο που ξεστόμισα. Εγω; Προτεινα σε αγνωστο άντρα να παμε για καφε; Και η έκπληξή μου έγινε ακομα μεγαλύτερη όταν τον ακούω να λεει «Βεβαίως, μπες μέσα» κ μου ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού.

Εγώ, όπως κάθε γυναικα, μονη, που σεβεται τον εαυτό της, και βλέπει εναν παιδαρο να της ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου, δεν μπορούσα παρά να μπω μέσα. Κάθισε στη θεση του οδηγού, εβαλε μπρος και λεει «περνάμε απο το σπιτι μου, βαζω κ εγω τις φόρμες μου, κ παμε παραλια;» με ρωταει. «Οκ» ηταν η μονη απαντηση που μπορουσε να εισπράξει απο μένα και μενω να τον κοιτάω.

«Πες το» μου λέει. «Αναρωτιεμαι αν στ\' αλήθεια, ειμαι στο αυτοκινητο σου κ παμε για καφέ» του ειπα απλά. «Ναι, παμε για καφέ» μου απαντάει «Κ αν εισαι καλό κορίτσι, μπορεί στην επιστροφή να σου δείξω τη συλλογή απο τις πεταλούδες μου» ειπε γελώντας πονηρά. Εκει, πάλι, με έτρωγε, ο πισινος μου, το παραδεχομαι, αλλα απο την ωρα που μπηκαμε στο αυτοκίνητο, ο εγκέφαλός μου συνέχιζε να στέλνει εικόνες απο όλο το κάμα σούτρα, με εμας τους δυο πρωταγωνιστες, του λέω «Αλήθεια, θέλεις να μου δείξεις τη συλλογή απο τις πεταλούδες σου;»

Πριν πάρω απαντηση, ειχε σταματήσει το αυτοκίνητο, και έβγαινε. «Ελα πάνω, δεν θα αργησω» μου είπε και κανοντας τον γυρο του αυτοκινητου, μου ανοιξε την πόρτα. Μπαίνοντας στο ασανσέρ, μια κοίταγα τον τύπο και μια πίσω του στον καθρέφτη το χάλι μου το μαύρο..κ με επιασαν νευρικά γέλια. Έρχεται κοντα μου-πολύ κοντά μου- (παλιο μικρο ασανσερ) και μου λέει «πες μου κ μενα να γελάσω» κ σχεδόν νιώθω την ανασα του να χαϊδευει τα χειλη μου. «Νομίζω ότι τόση ειλικρίνεια δεν θα την αντέξεις» του λέω. Κ επειδή το «δοκίμασέ με» το είπε πάνω στο στόμα μου, τι άλλο θα μπορούσα να κάνω, απο το να τον..δοκιμάσω;

Δυστυχώς πριν καλά, καλά, ανταλλάξουμε τα στοματικά μας υγρά, το ασανσέρ σταματησε με ενα αποτομο τράνταγμα. Βγήκαμε, την ώρα που ξεκλείδωνε, με είχε τραβηξει διπλα του, και μπαινοντας, κλεινει την πορτα, ακουμπαει την πλατη του στην πορτα κ με τραβάει κοντά του λέγοντας «κάτσε, τωρα, λιγο ακίνητη» και επιτιθεται στα χείλη μου. Με φίλαγε αρκετή ώρα. Αυτος με φιλαγε. Αυτος εδινε. Εγώ έπαιρνα. Βαθιές ανάσες. Οταν με άφηνε. Με εγλυφε στα χειλη. Με δάγκωνε απαλα. Με δαγκωνε δυνατά. Με φιλαγε. Ω Θεοί του Ολύμπου..δεν νομιζω ότι με έχουν ξαναφιλησει έτσι σε όλη μου τη ζωη..Με αφησε ξέπνοη, και ανημπορη να κανω ή να πω το παραμικρο...

Οι ανάσες μας, ήταν αναστατωμένες. Η καρδιά μου, χτυπαγε σαν τρελή. Απομακρυνε το στόμα του. Τραβηξα το κεφαλι μου πίσω, προσπάθησα να απομακρυνθώ, δεν με αφησε. «Που πας; Καλά δεν ειναι εδω;» ρωτησε πονηρά. «Μια χαρά.» μπορεσα να πω με δυσκολια.. «Τωρα θα δω τις πεταλούδες σου;» ρωτησα σε μια αναλαμπη. Γελασε και με ξαναφιλησε. Αχ! «Θέλεις να πιουμε καφεδακι εδω;» με ρωτησε, πανω στο στόμα μου. Σιγα μην ελεγα όχι! Απομακρύνθηκε κ πηγαμε στην κουζίνα. Έβγαλε τα απαραίτητα και γυρνώντας σε μενα, μου λέει «κατσε σαλονι, να βαλω τις φορμες και φερνω τον καφέ» Του πρότεινα να παει να αλλαξει και να φτιαξω εγω τους καφεδες, αλλα δεν με άφησε. Πήγα στο σαλόνι.

Εκεί κατάλαβα ότι ειχα βρει τον άντρα της ζωής μου. Ειχε βιβλιοθηκες ισως και λιγο μεγαλυτερες απο τις δικες μου!!!! Αρχισα να κοιταω τα ράφια... έκσταση... τι θησαυρός ήταν αυτός; Με βρήκε να ξεφυλλίζω το τελευταίο βιβλίο απο την τριλογία του Αρχοντα των δαχτυλιδιων, σε μια έκδοση που δεν είχα ξαναδει. Ειχε κανει κ το ντουζάκι του, και μοσχοβολούσε. Αφηστε που τις φορμες ήταν, ακομα πιο κόλαση.

Καθισε στον καναπέ, κ εγώ πηγα κ καθισα, απέναντι του στην πολυθρόνα. Μειδιάσε πονηρά. «Τωρα αυτό, πιστευεις ότι θα σε βοηθησει, στο να δεις τις..πεταλουδες μου;» ρωτησε, χαμογελώντας. Του έβγαλα γλώσσα, και του ζήτησα να μου πει το ονομα του. «Δεν στο ειπα;» μου λεει κοκκινιζοντας ολοκληρος. «Τσου!» του απαντάω. «Κοίτα, που παλι κανω κατι μαζί σου που δεν το έχω ξανακάνει. Γιάννης.». «Μαρία» του απανταω. «Πολύ, κοινό, όνομα, για καποια σαν εσενα» λέει «Μα δεν με ξερεις, πως το λες αυτο;» απανταω. «Ειδα, πολλά, ήδη, για να το πω με βεβαιότητα» συνεχισε. «Ηλικία;» ρωτάω. «36» απαντάει. «Εγώ φέτος θα κλεισω τα 30» και του κλεινω πονηρα το ματι.

Μιλάγαμε αρκετή ώρα, ένιωθα ανετα με καποιον που μόλις είχαμε γνωριστεί κ ήταν αμοιβαίο, γιατι το σχολίασε πρώτος. Του ζητησα να μου δειξει την τουαλέτα, οταν γυρισα μου εκανε νόημα να κατσω διπλα του. Τι να έκανα; Κάθισα... (Ναι, ναι, δεν ήθελα εγω να δω τη συλλογή του, ξέρετε, τώρα!)

Κάθισα στην άλλη άκρη του 3θέσιου καναπέ, γέλασε κ ήρθε δίπλα μου. Κολλητά μου. Πολύ μου άρεσε, και που κόλησε πάνω μου κ που μου έδωσε τον καφέ, στα χέρια. Ηπια μια γερή γουλιά. Αυτός, χαλαρος. Εγω σφυγμούς στους 200. Μου μιλαγε, χαλαρά, για βιβλία. Επειδή με είχε δει να παρατηρώ τις βιβλιοθήκες του. Εκει άρχισα να ηρεμώ, όταν ξαφνικά μου λέει «μπορώ, τώρα, να σε ξαναφιλησω; Το θέλω πολυ» Εγώ, κολλησα. Μα να με ρωτάει; Δεν μου είχε ξανατύχει. Τον κοιταξα, γλύφωντας τα χείλη μου, πήρε τον καφέ μου απο τα χέρια μου -ούτε που θυμομουν ότι τον κράταγα ακόμα!- και έσκυψε προς το μέρος μου. Κ εγω προς το δικό του..

Μμμμ...τελειο. Απλά τέλειο. Με δάγκωνε απαλά στα χείλη, μετα με έγλυφε, μετά η γλώσσα του έμπλεκε με τη δική μου...μετά κόλαγε τα χείλη του στα δικά μου κ ρουφούσε την ανασα μου κ με αφηνε ξέπνοη...μετά απομάκρυνε λίγο το κεφαλι του κ με κοιταγε βαθιά στα μάτια...μετά, πάλι με φίλαγε....Χάος.

Εχασα, την ανασα μου, έπαψα να ελέγχω τους σφυγμούς μου, η όραση μου ελλατώθηκε θεαματικά, και απλά με φιλαγε...τα χερια του ακουμπούσαν χαλαρα στους γοφούς μου και τα δικα μου στους ώμους του.. άνοιξα τα ματια, τραβηξα το κεφαλι του πίσω, ανοιξε τα ματια του, «τι;» μουρμουρισε. «θέλω να σε κοιταξω» του ειπα ξεπνοα. Το βλέμμα του, αχ, αυτό το βλέμμα του.. Σε ελάχιστο χρόνο το στόμα του ήταν πάλι πανω στο δικό μου.

Δεν με εχουν ξαναφιλησει έτσι...ποτέ...μα ποτέ...σας λέω. Έλιωσα. Έλιωνα. Δεν σταματαγε, έγλυφε, δαγκωνε, φιλαγε, ρουφούσε, ποτε απαλα, ποτε δυνατά. Ειχα χασει κάθε αίσθηση χρόνου. Το στόμα του άφησε το δικό μου για να επιτεθεί στο λαιμό μου. Ένιωσα τα δόντια του να γδέρνουν απαλα το λαιμό μου. Εγειρα πισω, εγκατέλειψα καθε προσπάθεια να σταθώ. Απλά χύθηκα στον καναπε.

Διαμαρτυρήθηκε.Με τραβηξε παλι πανω του. Εβαλε τα χέρια του κάτω από την μπλούζα μου, ξεκούμπωσε το σουτιεν μου. Ενιωσα τα χερια του να μαλαζουν το στήθος μου. Οι ρόγες μου ήταν ήδη σκληρές..Ολα αυτα τα έκανε χωρις να σταματήσει στιγμή να με φιλαει..

Έβγαλε το πανω μέρος της φορμας του κ αποκάλυψε ένα όμορφο σώμα, ενα καταπληκτικό σώμα..απλωσα τα χέρια μου, κ άρχισα να τον χαϊδευω. Όταν τα χέρια μου κατέβηκαν, χαμηλότερα, και προσπάθησα να τα περασω κατω απο το λάστιχο του παντελονιού, μου τα τράβηξε ψηλά, και άρχισε να με φιλάει πάλι. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, αφού το στόμα του με έστελνε στον παράδεισο.

Καποια στιγμή, είμαι γυμνή, καθισμένη στον καναπέ, με ποδια ανοιχτά κ αυτόν αναμεσα, γονατισμένος να κάνει...ωωω..και τι να μην κανει...οκ, ολα καλα μεχρι εδω. Τι καλα δηλαδή, ακομα παραπάνω απο πολύ καλά. Ναι αλλα ειχαμε μια μικρή τεχνική δυσκολία. Αρνιόταν να του βγάλω το παντελόνι, και πεισματικά τραβαγε τα χέρια μου όταν κατέβαιναν στα πολύ χαμηλά κ ιδιαίτερα σημεία του..

Με τα πολλά, κ αφού με είχε φέρει στα όρια μου, πανω απο μια φορα, μια κ τα δαχτυλά του κ η γλώσσα του έκαναν θαύματα..ωω..ναι, θαύματα σας λέω! έβγαλε και το παντελόνι της φόρμας..ναι αλλα φοραγε το σλιπάκι ακομα.. Αφού με έχει κανει να τελειώσω, ειλικρινά δεν θυμαμαι πόσες φορες, και εξακολουθει να ειναι με το σλιπάκι, και να μην αφηνει το χερι μου να πλησιάσει...αρχισα να ανησυχώ....

Βέβαια, τώρα, για να λέω και την αλήθεια μου, επειδή μια χαρά πέρναγα, και καιρό είχε καποιος να ασχοληθεί τόσο...αναλυτικά μαζί μου, δεν πολυέδινα σημασία...καποια στιγμή κ κατά τις 10.00 (πως περνάει η ώρα, όταν περνάς καλά, πως περνάει!) με σηκώνει όρθια κ πάμε στην κρεβατοκάμαρα...Κ εκεί σκέφτηκα, οτι οκ, όλα καλα..μέχρι που ξαπλώνοντας στο κρεβάτι, με πήρε αγκαλιά και μου είπε «κοιμήσου, τώρα λιγάκι..»

Προσπαθώντας να βολευτώ, καλύτερα, αφού σκέφτηκα να μην γινομαι απαιτητική, ο άνθρωπος στο κατω-κάτω με είχε ευχαριστήσει με το παραπάνω, γύρισα στο πλάι, με αποτέλεσμα η πλάτη μου να ακουμπαει στο στηθος του και να νιώθω τα..επίμαχα σημεία του, στα οπίσθια μου κ μάλιστα, σκληρά και σηκωμένα...και φυσικά-σιγά μην αντιστεκόμουν- τέντωσα το χέρι μου προς τα πισω, και χαμηλά να..ψαχουλέψω, όταν με επέπληξε ελαφρά και έπιασε το χερι μου κ με αγκαλιασε. Μια κ δεν ειχα καλοκοιμηθεί κ το βράδυ, και μια κ η αγκαλιά του Γιάννη ήταν υπέροχη-αχ ναι- ειπα να χαλαρώσω και πριν το καλοκαταλάβω κοιμόμουν..

Το επόμενο που θυμαμαι, κ δεν ξέρω ποση ώρα μετά, ήταν ένα στόμα που δάγκωνε και έγλυφε, μεθοδικά και υπομονετικά, την πλάτη μου χαμηλά, πολύ χαμηλά κ όλο κ χαμηλότερα, και ναι κ εκει αναμεσα, ανοίγοντας και τεντώνοντας τα οπίσθιά μου, και ελαφρά δαγκωματακια, εκεί κοντά και σχεδόν πάνω στην υγρασία που έσταζε.. ..υπομονετικά κ παθιασμένα....με έκανε να χάνω το μυαλό μου. Θυμάμαι ότι εκεί δεν άντεξα πολύ, τον τράβηξα πάνω, του είπα όχι άλλο εκεί...απόρησε..αλλά ανέβηκε παλι πάνω.

Και τότε, πάλι άρχισε να με φιλάει...σας είπα ότι φιλαγε απιθανα, καταπληκτικά, υπέροχα, ανεπαναληπτα και φανταστικα; Εεε..ναι. Ετσι με φίλαγε πάλι. Μονο που δεν αποχωριζόταν το σλιπάκι του...ναι, ναι, ακομα το φόραγε. Και πλεον δεν ηξερα τι να σκεφτώ...βεβαια, επειδή, οι οργασμοί μου ήταν έντονοι κ πριν καλά καλά συνελθω, συνέχιζε απτόητος, δεν προλάβαινα να το σκεφτώ και πολύ..

Βέβαια κάπου εδω έχετε αντιληφθεί ότι κατι περιεργο συνεβαινε, κ εγω το ίδιο. Αλλά δεν ήξερα τι...Κάποια στιγμή, κατέβασα, απαιτητικά το χέρι μου κ αρνήθηκα να υποχωρήσω, κ αποφάσισε να βγάλει το σλιπάκι. Τώρα τι να σας πω; Οκ, δεν τα πάω καλά με πόντους και πιστέψτε με, δεν ασχολούμε κιόλας. Αυτό που έβλεπα, με ικανοποιούσε, μια χαρά. Ηταν σκληρό και απαιτούσε την προσοχή μου. Αφηστε που προσπαθούσα να δω με τρόπο αν εχει καποιο «πρόβλημα» αφού τόσο επιμονα κ τοσες ώρες αρνιόταν πεισματικα να γδυθει..

Με άφησε να τον πιάσω, και πολύ θα ήθελα να τον πάρω στο στόμα μου, αλλά δεν με άφησε να σκύψω, καθόλου..το στόμα του κράταγε το στόμα μου απασχολημένο -κ ειλικρινά δεν με χάλαγε. Φανταστείτε ότι δεν ειναι κ το καλύτερο μου να..ειμαι μπουκωμένη, αλλά με τον Γιάννη το ήθελα... Με είχε κανει να νιώσω τοσο μα τόσο απιθανα, που ηθελα να του το ανταποδώσω..

Αυτή η συνεύρεση ήταν ολοκληρωτικά ιδιόρυθμη και περίεργη για μενα αν κ καθόλου μα καθόλου δυσάρεστη. Δεν περιλάμβανε κατα κανέναν τρόπο παραδοσιακό σεξ. Δεν με άφησε να τον παρω στο στόμα μου, δεν μπήκε μεσα μου -κι όμως ναι- και απλά με έκανε να χύνω ασταμάτητα κ ατελείωτα..με το στομα του, τα δαχτυλά του... Μόνο μια φορά τελείωσε, στο χέρι μου, και μετά έμοιαζε να νιώθει...αμήχανος... Οι διαστασεις του όταν δεν ήταν ερεθισμένος, οκ, δεν ηταν κ οτι μεγαλυτερο κυκλοφορεί αλλά και;

Συμπέρανα ότι νιώθει άσχημα απο ένα σχολιο του, όταν κατι λέγαμε για παραλιές γυμνιστών που δήλωσε ότι δεν θα πηγαινε ποτέ, θα ένιωθε περιεργα να τον κοιτανε κ κατάλαβα ότι ήταν.. ανατομική η ανασφάλεια του.

Εφυγα αργά, μετά το μεσημερι απο το σπιτι του, με πόδια που μόλις κ με κράταγαν.Δεν μου ζητησε το τηλεφωνό μου, ντράπηκα να του ζητησω το δικό του. Η αλήθεια είναι ότι πέρασα 2-3 φορές, «τυχαία» απ\' έξω απο το σπιτι του, αλλά δεν τον πέτυχα ποτέ..

Πιο πολύ σκεφτόμουν, ότι δεν το χειριστηκα σωστά, όταν καταλαβα τι τον ενοχλεί κ ίσως ήμουν ακομα μια, που τον έκανε να συνεχίσει να νιώθει μειονεκτηκα για αυτό που ο ιδιος θεωρεί, πρόβλημα και για το οποίο νιώθει αμηχανα.