Πόλεμος!
Εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα σε εξτρεμιστές πολλών θρησκευτικών παρατάξεων. Προσδόκιμο ζωής κοντά στα 55 έτη. Η Σομαλία ταλαιπωρείτo από πόλεμο εδώ και 25 χρόνια. Ίσως ο πιο μακροβιότερος εμφύλιος στην ιστορία. Μόνο που κανείς δεν το αναφέρει ή καταγράφει. Γιατί; Είναι χώρα του 4ου κόσμου. Ούτε καν του τρίτου.
Ήξερα τι κινδύνους διέτρεχε ένα τέτοιο ταξίδι. Αλλά το ελληνικό διαβατήριο μου εξασφάλιζε ανοχή. Συν τις άλλοις είχα συνοδεία. Εννέα άτομα τοποθετημένα σχεδόν σε τέλειο εννιάεδρο σχήμα, με εμένα στο κέντρο.
Οι δρόμοι της πόλης σαν βομβαρδισμένο τοπίο. Ο πόνος, η θλίψη, ο τρόμος. Όλα τα αρνητικά συναισθήματα σχημάτιζαν ένα μαύρο τείχος πάνω από την πρωτεύουσα. Σπίτια εγκαταλελειμμένα από τους εξόριστους κατοίκους κι εγώ; Μια λευκή κουκκίδα σε μαύρο φόντο. Τα μάτια μου κοιτούσαν το παρελθόν.
Η τύχη με βοήθησε άλλη μια φορά. Λες και ένα αστείρευτο πηγάδι εκλύεται από μέσα σε τέτοιες καταστάσεις. Τελείωσα το σκοπό μου νωρίτερα από ότι φανταζόμουν. Κλειδώθηκα λοιπόν στο ξενοδοχείο και περίμενα να έρθει η ημέρα της αναχώρησης.
"Και στο Άντεν πώς χορεύοντας πίνουν την άσπρη σκόνη..."
Ο κόλπος του Άντεν ήταν η θέα μου από το μπαλκόνι. Ο Βασίλης μου τραγουδούσε ξανά και ξανά τον παραπάνω στίχο. Όταν αποφάσισα να δώσω σημασία στο γιατί, να ανοίξω τον εαυτό μου στην ιδέα, τότε κατάλαβα.
Το βράδυ κατέβηκα στο μπαρ του ξενοδοχείου. Δεν ήπια βαριά αλκοολούχα. Μόνο μπύρες που τις άνοιγε ο σερβιτόρος μπροστά μου. Δίπλα μου έρχεται και κάθεται μια μαυρομάλλα γυναίκα. Φοράει ώχρα πανταλόνα και t-shirt, καφέ αθλητικά παπούτσια. Παραγγέλνει κρασί παγωμένο. Γυρνάει προς το μέρος μου καθώς κατεβάζω την πέμπτη μπύρα μου. Είναι γύρω στα 40. Με σκούρα καστανά μάτια, μέτριας ομορφιάς, αλλά με πρόσωπο γωνιώδες που με ελκύει. Δε φοράει μακιγιάζ. Και με κοιτάει έντονα.
- Ει ωά νησσών φιλείς... μου λέει με ιταλική προφορά.
- Πόσο μάλλον τα χηνός, απαντώ.
- Va bene! Andiamo.
Πληρώνω και φεύγουμε προς το δωμάτιο μου χωρίς να αλλάξουμε άλλη κουβέντα. Αφού κλείδωσα την πόρτα πίσω μου, βγάζω καπνό και στρίβω ένα τσιγάρο. Βγαίνω στο μπαλκόνι και κάθομαι να το απολαύσω. Εκείνη στέκεται δίπλα μου.
- Τα ιταλικά μου δεν είναι τόσο καλά, λέω στα αγγλικά καθώς καπνίζω μακάρια.
- Τα λατινικά μου δεν είναι τόσο καλά, αν και είναι η μητρική μου γλώσσα, μου απαντάει στα ελληνικά.
- Δεν έχουμε γνωριστεί...
- Όχι. Αλλά...
- Δε χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο, τη διακόπτω.
Αφού τελείωσα το τσιγάρο, στρίβω δεύτερο.
- Θέλεις κάτι;… τη ρωτάω.
- Να σε ευχαριστήσω, πάει να μου πει...
Αλλά τη διακόπτω κοιτώντας την τόσο έντονα που η ματιά μου θα μπορούσε να εκκινήσει ανενεργό ηφαίστειο. Χαμηλώνει το βλέμμα στα πόδια της.
Το αριστερό μου χέρι πιάνει τον καρπό του δεξιού της και την παρασύρω μέσα στο δωμάτιο. Κλείνω τις γρίλιες και ανοίγω το κλιματιστικό. Δε διαμαρτύρεται! Δε σφίγγεται! Δεν αποτραβιέται!
Της βγάζω την t-shirt φανέλα με μια ρευστή κίνηση, ενώ τα έμπειρα δάχτυλα μου ξεκουμπώνουν το σουτιέν που φυλακίζει τα μικρά στήθη. Δυο καφετιές, πρησμένες θηλές κοιτούν προς το μέρος μου. Καθώς το στόμα μου βεντουζώνει την αριστερή ρώγα, τα χέρια μου κατεβάζουν την πανταλόνα και το τάνγκα εσώρουχο. Την ακούω να αναστενάζει και το κεφάλι της γυρίζει προς τα πίσω. Όταν αλλάζω στήθος, τα χέρια της επιτέλους κινούνται και μου λύνουν τη ζώνη και ξεκουμπώνουν το τζιν. Πισωπατάμε αργά προς το κρεβάτι. Όταν φτάνουμε στη γωνία, τη σπρώχνω απαλά πίσω καθώς τα χείλη μου ξεκολλάνε από τη θηλή της. Της βγάζω τα παπούτσια και τις μικρές ριγέ κάλτσες. Κατόπιν τραβώ πανταλόνα και τάνγκα στο πάτωμα, ενώ ταυτόχρονα ξεφορτώνομαι τα μποτάκια μου. Μισό λεπτό αργότερα έχω απελευθερωθεί από τα δικά μου ρούχα κι έχω φορέσει προφυλακτικό.
Καθώς μπαίνω μέσα της νοιώθω λίγο αντίσταση. Όχι από το είναι της, αυτό είναι υγρό και πάλλεται... αλλά από το υπόλοιπο σώμα της. Την ένιωσα να μυρμηγκιάζει. Μόνο για μια στιγμή. Τα πόδια της κλειδώνουν πίσω από τη μέση μου και με τραβάει στο κέντρο του κρεβατιού. Αρχίζω να διεισδύω με αργές κινήσεις στο εσωτερικό της. Σιγά-σιγά αυξάνω το ρυθμό μου. Τα σώματά μας έχουν συγχρονιστεί πλέον. Βογκητά καύλας ξεφεύγουν από τα χείλη της στη μητρική της γλώσσα. Νιώθω την ενέργεια μου να αυξάνεται. Ο κόλπος της ξεκινά να συσπάται με μικρές, αλλά έντονες συστολές. Υγρά εκλύονται από μέσα της. Οι ματιές μας κλειδώνουν. Δεν κοιτώ απλά αυτή, αλλά όλο της το σώμα και ψυχή.
Αυξάνω το ρυθμό μου και ταυτόχρονα αλλάζω τρόπο διείσδυσης. Πότε πλάγια, πότε κυκλικά. Αγκομαχητά ανεξέλεγκτης καύλας ξεφεύγουν από τα χείλη της. Μερικά λεπτά αργότερα ξεκινά μια έκρηξη από μέσα της που ταυτόχρονα προσπαθεί να διώξει, αλλά και να τραβήξει το εργαλείο μου από μέσα της. Επιταχύνω και κορυφώνω μαζί της.
Αρκετά καρδιοχτύπια αργότερα βρίσκομαι στη γλυκιά ζάλη της ολοκλήρωσης. Είμαι ακόμα μέσα της. Ανάμεσα στα σκέλια της. Καθώς ο ανδρισμός μου χαλαρώνει, τραβιέμαι και αφαιρώ προσεκτικά το προφυλακτικό. Οι ανάσες μας εκλύονται με την ίδια ταχύτητα. Τα μάτια της έχουν πλέον κλείσει για λίγο. Το τσιγάρο που είχα στρίψει βρέθηκε στο χέρι μου και το ανάβω.
Αργότερα ξανασμίγουμε στο κρεβάτι. Το τέμπο μας είναι πιο αργό, πιο ολοκληρωτικό. Αρχίζουμε και οι δύο να χτίζουμε κάτι δυνατό και έντονο, αλλά σπαταλάμε αρκετό χρόνο για να το καταφέρουμε. Η ολοκλήρωση όμως είναι πιο έντονη από την πρώτη φορά. Λίγο πριν ο ήλιος ανατείλει, μας βρίσκει αγκαλιασμένους σαν ένα σώμα, με πλήρες εκτονωμένα ένστικτα.
Δεν κοιμηθήκαμε αγκαλιά. Εγώ ετοίμαζα τα πράγματά μου για να κάνω τσεκ άουτ. Μία ώρα αργότερα βρισκόμουν στο αεροδρόμιο. Θα κοιμόμουν στην πτήση.
Copyright protected OW ref: 184942
Εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα σε εξτρεμιστές πολλών θρησκευτικών παρατάξεων. Προσδόκιμο ζωής κοντά στα 55 έτη. Η Σομαλία ταλαιπωρείτo από πόλεμο εδώ και 25 χρόνια. Ίσως ο πιο μακροβιότερος εμφύλιος στην ιστορία. Μόνο που κανείς δεν το αναφέρει ή καταγράφει. Γιατί; Είναι χώρα του 4ου κόσμου. Ούτε καν του τρίτου.
Ήξερα τι κινδύνους διέτρεχε ένα τέτοιο ταξίδι. Αλλά το ελληνικό διαβατήριο μου εξασφάλιζε ανοχή. Συν τις άλλοις είχα συνοδεία. Εννέα άτομα τοποθετημένα σχεδόν σε τέλειο εννιάεδρο σχήμα, με εμένα στο κέντρο.
Οι δρόμοι της πόλης σαν βομβαρδισμένο τοπίο. Ο πόνος, η θλίψη, ο τρόμος. Όλα τα αρνητικά συναισθήματα σχημάτιζαν ένα μαύρο τείχος πάνω από την πρωτεύουσα. Σπίτια εγκαταλελειμμένα από τους εξόριστους κατοίκους κι εγώ; Μια λευκή κουκκίδα σε μαύρο φόντο. Τα μάτια μου κοιτούσαν το παρελθόν.
Η τύχη με βοήθησε άλλη μια φορά. Λες και ένα αστείρευτο πηγάδι εκλύεται από μέσα σε τέτοιες καταστάσεις. Τελείωσα το σκοπό μου νωρίτερα από ότι φανταζόμουν. Κλειδώθηκα λοιπόν στο ξενοδοχείο και περίμενα να έρθει η ημέρα της αναχώρησης.
"Και στο Άντεν πώς χορεύοντας πίνουν την άσπρη σκόνη..."
Ο κόλπος του Άντεν ήταν η θέα μου από το μπαλκόνι. Ο Βασίλης μου τραγουδούσε ξανά και ξανά τον παραπάνω στίχο. Όταν αποφάσισα να δώσω σημασία στο γιατί, να ανοίξω τον εαυτό μου στην ιδέα, τότε κατάλαβα.
Το βράδυ κατέβηκα στο μπαρ του ξενοδοχείου. Δεν ήπια βαριά αλκοολούχα. Μόνο μπύρες που τις άνοιγε ο σερβιτόρος μπροστά μου. Δίπλα μου έρχεται και κάθεται μια μαυρομάλλα γυναίκα. Φοράει ώχρα πανταλόνα και t-shirt, καφέ αθλητικά παπούτσια. Παραγγέλνει κρασί παγωμένο. Γυρνάει προς το μέρος μου καθώς κατεβάζω την πέμπτη μπύρα μου. Είναι γύρω στα 40. Με σκούρα καστανά μάτια, μέτριας ομορφιάς, αλλά με πρόσωπο γωνιώδες που με ελκύει. Δε φοράει μακιγιάζ. Και με κοιτάει έντονα.
- Ει ωά νησσών φιλείς... μου λέει με ιταλική προφορά.
- Πόσο μάλλον τα χηνός, απαντώ.
- Va bene! Andiamo.
Πληρώνω και φεύγουμε προς το δωμάτιο μου χωρίς να αλλάξουμε άλλη κουβέντα. Αφού κλείδωσα την πόρτα πίσω μου, βγάζω καπνό και στρίβω ένα τσιγάρο. Βγαίνω στο μπαλκόνι και κάθομαι να το απολαύσω. Εκείνη στέκεται δίπλα μου.
- Τα ιταλικά μου δεν είναι τόσο καλά, λέω στα αγγλικά καθώς καπνίζω μακάρια.
- Τα λατινικά μου δεν είναι τόσο καλά, αν και είναι η μητρική μου γλώσσα, μου απαντάει στα ελληνικά.
- Δεν έχουμε γνωριστεί...
- Όχι. Αλλά...
- Δε χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο, τη διακόπτω.
Αφού τελείωσα το τσιγάρο, στρίβω δεύτερο.
- Θέλεις κάτι;… τη ρωτάω.
- Να σε ευχαριστήσω, πάει να μου πει...
Αλλά τη διακόπτω κοιτώντας την τόσο έντονα που η ματιά μου θα μπορούσε να εκκινήσει ανενεργό ηφαίστειο. Χαμηλώνει το βλέμμα στα πόδια της.
Το αριστερό μου χέρι πιάνει τον καρπό του δεξιού της και την παρασύρω μέσα στο δωμάτιο. Κλείνω τις γρίλιες και ανοίγω το κλιματιστικό. Δε διαμαρτύρεται! Δε σφίγγεται! Δεν αποτραβιέται!
Της βγάζω την t-shirt φανέλα με μια ρευστή κίνηση, ενώ τα έμπειρα δάχτυλα μου ξεκουμπώνουν το σουτιέν που φυλακίζει τα μικρά στήθη. Δυο καφετιές, πρησμένες θηλές κοιτούν προς το μέρος μου. Καθώς το στόμα μου βεντουζώνει την αριστερή ρώγα, τα χέρια μου κατεβάζουν την πανταλόνα και το τάνγκα εσώρουχο. Την ακούω να αναστενάζει και το κεφάλι της γυρίζει προς τα πίσω. Όταν αλλάζω στήθος, τα χέρια της επιτέλους κινούνται και μου λύνουν τη ζώνη και ξεκουμπώνουν το τζιν. Πισωπατάμε αργά προς το κρεβάτι. Όταν φτάνουμε στη γωνία, τη σπρώχνω απαλά πίσω καθώς τα χείλη μου ξεκολλάνε από τη θηλή της. Της βγάζω τα παπούτσια και τις μικρές ριγέ κάλτσες. Κατόπιν τραβώ πανταλόνα και τάνγκα στο πάτωμα, ενώ ταυτόχρονα ξεφορτώνομαι τα μποτάκια μου. Μισό λεπτό αργότερα έχω απελευθερωθεί από τα δικά μου ρούχα κι έχω φορέσει προφυλακτικό.
Καθώς μπαίνω μέσα της νοιώθω λίγο αντίσταση. Όχι από το είναι της, αυτό είναι υγρό και πάλλεται... αλλά από το υπόλοιπο σώμα της. Την ένιωσα να μυρμηγκιάζει. Μόνο για μια στιγμή. Τα πόδια της κλειδώνουν πίσω από τη μέση μου και με τραβάει στο κέντρο του κρεβατιού. Αρχίζω να διεισδύω με αργές κινήσεις στο εσωτερικό της. Σιγά-σιγά αυξάνω το ρυθμό μου. Τα σώματά μας έχουν συγχρονιστεί πλέον. Βογκητά καύλας ξεφεύγουν από τα χείλη της στη μητρική της γλώσσα. Νιώθω την ενέργεια μου να αυξάνεται. Ο κόλπος της ξεκινά να συσπάται με μικρές, αλλά έντονες συστολές. Υγρά εκλύονται από μέσα της. Οι ματιές μας κλειδώνουν. Δεν κοιτώ απλά αυτή, αλλά όλο της το σώμα και ψυχή.
Αυξάνω το ρυθμό μου και ταυτόχρονα αλλάζω τρόπο διείσδυσης. Πότε πλάγια, πότε κυκλικά. Αγκομαχητά ανεξέλεγκτης καύλας ξεφεύγουν από τα χείλη της. Μερικά λεπτά αργότερα ξεκινά μια έκρηξη από μέσα της που ταυτόχρονα προσπαθεί να διώξει, αλλά και να τραβήξει το εργαλείο μου από μέσα της. Επιταχύνω και κορυφώνω μαζί της.
Αρκετά καρδιοχτύπια αργότερα βρίσκομαι στη γλυκιά ζάλη της ολοκλήρωσης. Είμαι ακόμα μέσα της. Ανάμεσα στα σκέλια της. Καθώς ο ανδρισμός μου χαλαρώνει, τραβιέμαι και αφαιρώ προσεκτικά το προφυλακτικό. Οι ανάσες μας εκλύονται με την ίδια ταχύτητα. Τα μάτια της έχουν πλέον κλείσει για λίγο. Το τσιγάρο που είχα στρίψει βρέθηκε στο χέρι μου και το ανάβω.
Αργότερα ξανασμίγουμε στο κρεβάτι. Το τέμπο μας είναι πιο αργό, πιο ολοκληρωτικό. Αρχίζουμε και οι δύο να χτίζουμε κάτι δυνατό και έντονο, αλλά σπαταλάμε αρκετό χρόνο για να το καταφέρουμε. Η ολοκλήρωση όμως είναι πιο έντονη από την πρώτη φορά. Λίγο πριν ο ήλιος ανατείλει, μας βρίσκει αγκαλιασμένους σαν ένα σώμα, με πλήρες εκτονωμένα ένστικτα.
Δεν κοιμηθήκαμε αγκαλιά. Εγώ ετοίμαζα τα πράγματά μου για να κάνω τσεκ άουτ. Μία ώρα αργότερα βρισκόμουν στο αεροδρόμιο. Θα κοιμόμουν στην πτήση.
Copyright protected OW ref: 184942
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.