Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε, και πλέον μου μοιάζει σαν μια μακρινή εικόνα, έτσι ώστε ανεπηρέαστα να μπορώ να την περιγράψω.
Είχα εμπλακεί σε ένα άσχημο τροχαίο με τη μηχανή μου, αποτέλεσμα του οποίου να πάθω σοβαρότατη ζημιά στο πόδι μου, σε σημείο τον πρώτο 1.5 μήνα οι γιατροί να μην ξέρουν σίγουρα αν θα το έσωζαν. Ευτυχώς δε χρειάστηκε να γίνει κάτι τέτοιο, αλλά για να επανέλθω στην ενεργό δράση χρειάστηκε να μείνω στο νοσοκομείο αρκετούς μήνες στους οποίους έκανα 3 χειρουργεία.
Το νοσοκομείο ήταν στη Θεσσαλονίκη, και η σύντροφός μου έμενε Αθήνα με ότι δυσκολίες σημαίνει κάτι τέτοιο. Όμως η φλόγα που υπήρχε μεταξύ μας δε σβήστηκε ούτε απ’ την απόσταση, ούτε απ το χρόνο αποκατάστασής μου, ούτε από όλο το συμβάν συνολικά.
Εγώ τους πρώτους 3 μήνες ήμουν καθηλωμένος σε ειδικό ορθοπεδικό κρεβάτι με διάφορες σιδεριές από πάνω, χειρολαβές, τροχαλίες κλπ. Είχα εξωτερική οστεοσύνδεση στο πόδι (ειδικές βίδες που ενώνουν το κόκκαλο, προεξέχουν και ενώνονται με μεταλλικές αρθρώσεις ) και εκτός του ότι δε μπορούσα να πάω ούτε wc, οι κινήσεις μου ήταν αρκετά περιορισμένες. Για την περίπτωσή μου, ήμουν σε θάλαμο με 2 κρεβάτια και το άλλο το χρησιμοποιούσε η μητέρα μου που διατελούσε κάτι σαν αποκλειστική νοσοκόμα. Τουλάχιστον ήμουν απομονωμένος από τον ξένο κόσμο.
Η σύντροφός μου ( Μαρία), προς τιμήν της, με τη πρώτη ευκαιρία έπαιρνε άδεια απ’ τη δουλειά της και ανέβαινε να με δει. Στην προσπάθειά μου όλους αυτούς τους μήνες να διαχειριστώ την ψυχολογία μου ώστε να μην μου τη βαρέσει, η Μαρία με τις 3-4 μέρες που καθόταν, βοήθησε τα μέγιστα σε αυτό το κομμάτι. Και η μητέρα μου φυσικά, τα βράδια της παραχωρούσε τη θέση της για να κάθεται μαζί μου. Πέραν όλης της ταλαιπωρίας και τα παρελκόμενά της, πολλά μοναχικά βράδια είχα απίστευτες καύλες. Βέβαια φέρνοντας στο μυαλό μου παλιότερες ερωτικές σκηνές, ή φαντασιώνοντας άλλες, λειτουργούσε σαν καταπραϋντικό σε συνδυασμό με τις αμέτρητες αντιβιώσεις και τα φάρμακα. Τρείς φορές την ημέρα, μου περνούσαν τρείς διαφορετικές και βαριές αντιβιώσεις ενέσιμες. Στο τέλος με τις νοσοκόμες τους έκανα και πλάκα:
"Έχω μάθει απ’ έξω τι κάνετε, αφήστε τις σύριγγες να το κάνω εγώ, να μην ταλαιπωρήστε".
"Να κάτσεις στα αβγά σου".
μου λέγανε αυτές γελώντας. Λες και μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Επίσης μετά από ένα διάστημα, μάθανε και τη Μαρία και με ρωτούσανε «πότε θα σου έρθει ξανά»; Μια από αυτές τις φορές λοιπόν που την περίμενα πως και πως ήμουν σε φάση απίστευτης καύλας. Σχετικό βέβαια αυτό, γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις η στύση είναι μικρή ή και ανύπαρκτη πολλές φορές. Την ημέρα που την περίμενα σκεφτόμουν διάφορα, τα οποία και αργότερα της εκμυστηρεύτηκα. Γελούσε και καλαμπουρίζαμε, μην περιμένοντας αυτές μου τις ορέξεις. Όμως… και λόγω της δικής της απραξίας είδε πιο σοβαρά την επιμονή μου να δοκιμάσουμε το βράδυ που δε θα μπαινοβγαίνει κανείς, πέραν από τις νοσοκόμες για τις αντιβιώσεις.
Έτσι λοιπόν, κατά τις 12 το βράδυ χώθηκε κάτω απ τα σεντόνια κάνοντας με με τα χέρια της πραγματικά να σκληρύνω. Με τα μαγικά της χεράκια έτριβε και μαλάκιζε το πέος μου, χάϊδευε τα μπαλάκια μου δίνοντας πεταχτά φιλάκια στη βάλανό μου. Μετά από πολύ καιρό ένιωθα απίστευτη ευχαρίστηση και ηδονή. Ότι μπορούσα κι εγώ χούφτωνα, βυζιά, κωλαράκι, μουνάκι.
- Μαρία… της λέω, δεν αντέχω άλλο, ανέβα επάνω μου. Είσαι σίγουρος με όλα αυτά τα σίδερα τριγύρω μας;
- Σιγουρότατος.
- Και αν μπει κανείς και μας δει;
- Θα το ρισκάρουμε, δεν αντέχω άλλο.
- Με προσοχή και αθόρυβα θα κάνουμε ότι μπορούμε. Θέλω να μπω μέσα σου, το καταλαβαίνεις;
- Κι εγώ θέλω να σε νιώσω μέσα μου, βιονικέ μου άντρα εσύ!
Ο χαρακτηρισμός αυτός είχε να κάνει με το ότι δεν περίμενε στην κατάστασή μου θα μπορούσα να έχω στύση και να κάνω σεξ. Απ’ την άλλη μετά, θα της μείνει μια αξέχαστη εμπειρία, που λίγοι ίσως να έχουν κάνει. Δεν χρειάστηκε να μου πάρει για πολύ το πέος μέσα στο στοματάκι της, ούτε να σφίξουν τα χειλάκια της το κεφαλάκι μου. Έβγαλε το εσώρουχο, εγώ ήμουν ούτως ή αλλιώς γυμνός, και σκαρφάλωσε επάνω μου. Όλα αυτά τα σίδερα και οι χειρολαβές τώρα μας φάνηκαν πολύ χρήσιμα. Αφενός γιατί η Μαρία έκατσε και μπήκε στο πέος μου χωρίς να με τραντάξει, αφετέρου είχε τον απόλυτο έλεγχο της διείσδυσης.
Απ’ την προσμονή ένιωθα πόντο-πόντο να κατακτάω το μουνάκι της, νιώθοντας την τριβή στα εσωτερικά τοιχώματα. Βρήκε ρυθμό, ευτυχώς δεν έτριζε και το κρεβάτι πολύ κι έτσι κατάφερε να κατευνάσει όλα τα σεξουαλικά απωθημένα μου, που έκανα όργια μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό το διάστημα. Και η Μαρία το απολάμβανε, λίγο η αποχή της, λίγο η αδρεναλίνη της πρωτόγνωρης αυτής εμπειρίας και του κινδύνου μη μας τσακώσουν στα πράσα. Οι εγκεφαλικές αισθήσεις μας πιάσανε κόκκινο.
Κάποια στιγμή το σώμα μου ανταποκρινόταν σε όλα αυτά τα σεξουαλικά ερεθίσματα σα να μην ήμουν έτσι όπως ήμουν, ζούσα την ηδονή στο βαθμό που την απολάμβαναν και εκτός νοσοκομείου και όταν ήρθε η ώρα να τελειώσω κάναμε πράξη ένα από τα μηνύματα που μου έστελνε από την Αθήνα.
Βγήκε έξω, γονάτισε μπροστά στο κρεβάτι, πήρε το κοκκινισμένο μου πέος στο στόμα της και μου έδωσε το σινιάλο να αρχίσω να εκσφενδονίζω τους χυμούς της ηδονής που μου χάριζε. Δεν ξέρω τι ποσότητα μπορούσα να βγάλω, αλλά εγώ ένιωθα ότι έχυνα κουβάδες. Κατάπιε ότι μπορούσε, κρατώντας στα χείλη της το κεφαλάκι προσπαθώντας να βρει τις φυσιολογικές της αναπνοές. Έδωσε ένα φιλί στην κορυφή του στραγγίζοντάς με στην ουσία και με σκέπασε με το σεντόνι.
Πάνω σε εκείνη τη στιγμή άνοιξε η πόρτα και μπήκε η νοσοκόμα με έναν εφημερεύοντα γιατρό. Δεν είδαν τη στιγμή του ''στραγγίσματος'', είδαν όμως το ξάφνιασμα της Μαρίας που τρόμαξε καθώς φαινόταν να ακουμπάει με το κεφάλι της πάνω στο σώμα μου. Δεν ξέρω αν κατάλαβαν ή όχι τι κάναμε, αλλά δεν αντέδρασαν ή είπαν τίποτα. Και να πήραν χαμπάρι, μπορεί να έκαναν τα στραβά μάτια. Θα ήταν λογικό να μας καταλάβουν. Άλλωστε και οι γιατροί μου και οι νοσοκόμες, τη συμπαθούσαν την Μαρία, γιατί έτσι όπως μου στάθηκε, τη θεωρούσαν και αυτή παλικάρι.
Copyright protected OW ref: 97748
Είχα εμπλακεί σε ένα άσχημο τροχαίο με τη μηχανή μου, αποτέλεσμα του οποίου να πάθω σοβαρότατη ζημιά στο πόδι μου, σε σημείο τον πρώτο 1.5 μήνα οι γιατροί να μην ξέρουν σίγουρα αν θα το έσωζαν. Ευτυχώς δε χρειάστηκε να γίνει κάτι τέτοιο, αλλά για να επανέλθω στην ενεργό δράση χρειάστηκε να μείνω στο νοσοκομείο αρκετούς μήνες στους οποίους έκανα 3 χειρουργεία.
Το νοσοκομείο ήταν στη Θεσσαλονίκη, και η σύντροφός μου έμενε Αθήνα με ότι δυσκολίες σημαίνει κάτι τέτοιο. Όμως η φλόγα που υπήρχε μεταξύ μας δε σβήστηκε ούτε απ’ την απόσταση, ούτε απ το χρόνο αποκατάστασής μου, ούτε από όλο το συμβάν συνολικά.
Εγώ τους πρώτους 3 μήνες ήμουν καθηλωμένος σε ειδικό ορθοπεδικό κρεβάτι με διάφορες σιδεριές από πάνω, χειρολαβές, τροχαλίες κλπ. Είχα εξωτερική οστεοσύνδεση στο πόδι (ειδικές βίδες που ενώνουν το κόκκαλο, προεξέχουν και ενώνονται με μεταλλικές αρθρώσεις ) και εκτός του ότι δε μπορούσα να πάω ούτε wc, οι κινήσεις μου ήταν αρκετά περιορισμένες. Για την περίπτωσή μου, ήμουν σε θάλαμο με 2 κρεβάτια και το άλλο το χρησιμοποιούσε η μητέρα μου που διατελούσε κάτι σαν αποκλειστική νοσοκόμα. Τουλάχιστον ήμουν απομονωμένος από τον ξένο κόσμο.
Η σύντροφός μου ( Μαρία), προς τιμήν της, με τη πρώτη ευκαιρία έπαιρνε άδεια απ’ τη δουλειά της και ανέβαινε να με δει. Στην προσπάθειά μου όλους αυτούς τους μήνες να διαχειριστώ την ψυχολογία μου ώστε να μην μου τη βαρέσει, η Μαρία με τις 3-4 μέρες που καθόταν, βοήθησε τα μέγιστα σε αυτό το κομμάτι. Και η μητέρα μου φυσικά, τα βράδια της παραχωρούσε τη θέση της για να κάθεται μαζί μου. Πέραν όλης της ταλαιπωρίας και τα παρελκόμενά της, πολλά μοναχικά βράδια είχα απίστευτες καύλες. Βέβαια φέρνοντας στο μυαλό μου παλιότερες ερωτικές σκηνές, ή φαντασιώνοντας άλλες, λειτουργούσε σαν καταπραϋντικό σε συνδυασμό με τις αμέτρητες αντιβιώσεις και τα φάρμακα. Τρείς φορές την ημέρα, μου περνούσαν τρείς διαφορετικές και βαριές αντιβιώσεις ενέσιμες. Στο τέλος με τις νοσοκόμες τους έκανα και πλάκα:
"Έχω μάθει απ’ έξω τι κάνετε, αφήστε τις σύριγγες να το κάνω εγώ, να μην ταλαιπωρήστε".
"Να κάτσεις στα αβγά σου".
μου λέγανε αυτές γελώντας. Λες και μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Επίσης μετά από ένα διάστημα, μάθανε και τη Μαρία και με ρωτούσανε «πότε θα σου έρθει ξανά»; Μια από αυτές τις φορές λοιπόν που την περίμενα πως και πως ήμουν σε φάση απίστευτης καύλας. Σχετικό βέβαια αυτό, γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις η στύση είναι μικρή ή και ανύπαρκτη πολλές φορές. Την ημέρα που την περίμενα σκεφτόμουν διάφορα, τα οποία και αργότερα της εκμυστηρεύτηκα. Γελούσε και καλαμπουρίζαμε, μην περιμένοντας αυτές μου τις ορέξεις. Όμως… και λόγω της δικής της απραξίας είδε πιο σοβαρά την επιμονή μου να δοκιμάσουμε το βράδυ που δε θα μπαινοβγαίνει κανείς, πέραν από τις νοσοκόμες για τις αντιβιώσεις.
Έτσι λοιπόν, κατά τις 12 το βράδυ χώθηκε κάτω απ τα σεντόνια κάνοντας με με τα χέρια της πραγματικά να σκληρύνω. Με τα μαγικά της χεράκια έτριβε και μαλάκιζε το πέος μου, χάϊδευε τα μπαλάκια μου δίνοντας πεταχτά φιλάκια στη βάλανό μου. Μετά από πολύ καιρό ένιωθα απίστευτη ευχαρίστηση και ηδονή. Ότι μπορούσα κι εγώ χούφτωνα, βυζιά, κωλαράκι, μουνάκι.
- Μαρία… της λέω, δεν αντέχω άλλο, ανέβα επάνω μου. Είσαι σίγουρος με όλα αυτά τα σίδερα τριγύρω μας;
- Σιγουρότατος.
- Και αν μπει κανείς και μας δει;
- Θα το ρισκάρουμε, δεν αντέχω άλλο.
- Με προσοχή και αθόρυβα θα κάνουμε ότι μπορούμε. Θέλω να μπω μέσα σου, το καταλαβαίνεις;
- Κι εγώ θέλω να σε νιώσω μέσα μου, βιονικέ μου άντρα εσύ!
Ο χαρακτηρισμός αυτός είχε να κάνει με το ότι δεν περίμενε στην κατάστασή μου θα μπορούσα να έχω στύση και να κάνω σεξ. Απ’ την άλλη μετά, θα της μείνει μια αξέχαστη εμπειρία, που λίγοι ίσως να έχουν κάνει. Δεν χρειάστηκε να μου πάρει για πολύ το πέος μέσα στο στοματάκι της, ούτε να σφίξουν τα χειλάκια της το κεφαλάκι μου. Έβγαλε το εσώρουχο, εγώ ήμουν ούτως ή αλλιώς γυμνός, και σκαρφάλωσε επάνω μου. Όλα αυτά τα σίδερα και οι χειρολαβές τώρα μας φάνηκαν πολύ χρήσιμα. Αφενός γιατί η Μαρία έκατσε και μπήκε στο πέος μου χωρίς να με τραντάξει, αφετέρου είχε τον απόλυτο έλεγχο της διείσδυσης.
Απ’ την προσμονή ένιωθα πόντο-πόντο να κατακτάω το μουνάκι της, νιώθοντας την τριβή στα εσωτερικά τοιχώματα. Βρήκε ρυθμό, ευτυχώς δεν έτριζε και το κρεβάτι πολύ κι έτσι κατάφερε να κατευνάσει όλα τα σεξουαλικά απωθημένα μου, που έκανα όργια μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό το διάστημα. Και η Μαρία το απολάμβανε, λίγο η αποχή της, λίγο η αδρεναλίνη της πρωτόγνωρης αυτής εμπειρίας και του κινδύνου μη μας τσακώσουν στα πράσα. Οι εγκεφαλικές αισθήσεις μας πιάσανε κόκκινο.
Κάποια στιγμή το σώμα μου ανταποκρινόταν σε όλα αυτά τα σεξουαλικά ερεθίσματα σα να μην ήμουν έτσι όπως ήμουν, ζούσα την ηδονή στο βαθμό που την απολάμβαναν και εκτός νοσοκομείου και όταν ήρθε η ώρα να τελειώσω κάναμε πράξη ένα από τα μηνύματα που μου έστελνε από την Αθήνα.
Βγήκε έξω, γονάτισε μπροστά στο κρεβάτι, πήρε το κοκκινισμένο μου πέος στο στόμα της και μου έδωσε το σινιάλο να αρχίσω να εκσφενδονίζω τους χυμούς της ηδονής που μου χάριζε. Δεν ξέρω τι ποσότητα μπορούσα να βγάλω, αλλά εγώ ένιωθα ότι έχυνα κουβάδες. Κατάπιε ότι μπορούσε, κρατώντας στα χείλη της το κεφαλάκι προσπαθώντας να βρει τις φυσιολογικές της αναπνοές. Έδωσε ένα φιλί στην κορυφή του στραγγίζοντάς με στην ουσία και με σκέπασε με το σεντόνι.
Πάνω σε εκείνη τη στιγμή άνοιξε η πόρτα και μπήκε η νοσοκόμα με έναν εφημερεύοντα γιατρό. Δεν είδαν τη στιγμή του ''στραγγίσματος'', είδαν όμως το ξάφνιασμα της Μαρίας που τρόμαξε καθώς φαινόταν να ακουμπάει με το κεφάλι της πάνω στο σώμα μου. Δεν ξέρω αν κατάλαβαν ή όχι τι κάναμε, αλλά δεν αντέδρασαν ή είπαν τίποτα. Και να πήραν χαμπάρι, μπορεί να έκαναν τα στραβά μάτια. Θα ήταν λογικό να μας καταλάβουν. Άλλωστε και οι γιατροί μου και οι νοσοκόμες, τη συμπαθούσαν την Μαρία, γιατί έτσι όπως μου στάθηκε, τη θεωρούσαν και αυτή παλικάρι.
Copyright protected OW ref: 97748
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.