Η ιστορία:
Οι επόμενες μέρες κύλησαν εξίσου πιο όμορφες. Ο Φιδάκος πλέον άρχισε να κυκλοφορεί μέσα στην χώρα των Αμαζόνων με άνεση. Ακόμα και οι φρουροί που τον παρακολουθούσαν άρχισαν να μην πολυασχολούνται μαζί του γιατί έβλεπαν από τις κινήσεις του ότι δεν σκεφτόταν να δραπετεύσει... Ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε... Μάλιστα του δώσανε κι ένα άλογο για να μετακινείται πιο γρήγορα. Η Ζίνα περνούσε μαζί του πολλές ώρες κάθε μέρα. Μάθαινε κάθε μέρα καινούρια κόλπα και παιχνίδια στον έρωτα. Απολάμβανε τον οργασμό και την καύλα της χωρίς να έχει αναστολές πια. Και σε κάθε εκδήλωση της χώρας τον είχε στο πλευρό της. Τα κουτσομπολιά έδιναν και έπαιρναν...
Οι μέρες περνούσαν αλλά η Ζίνα, που καταμετρούσε τις ερωτικές επαφές μαζί του, φρόντιζε να σβήνει τις μέρες πιο αραιά. Πέρασαν δυο - τρεις μήνες γεμάτοι έρωτα. Η Ζίνα πλέον κατάλαβε ότι δεν ήθελε με τίποτε να τον χάσει. Της μάθαινε τόσα πολλά και όμορφα πράγματα. Και δεν ήταν μόνο θέματα που αφορούσαν την σωματική καύλα. Ήταν θέματα που αφορούσαν τα συναισθήματα... Ότι πηγάζει κατευθείαν μέσα από την καρδιά των ανθρώπων. Τον ψυχικό έρωτα... Την τρυφερότητα... Την ανάγκη να μοιράζεσαι την ζωή σου με κάποιον άλλον... Την δύναμη του να προσφέρεις πρώτα και μετά να δέχεσαι.
Άρχισε να διαβάζει με προσοχή τους νόμους της χώρας. Κάλεσε και συμβούλιο για να δει πως θα μπορέσει να του χαρίσει τη ζωή. Οι μηχανορραφίες άρχισαν να πληθαίνουν. Έβλεπαν πια στο πρόσωπο της Ζίνας όχι την αυστηρή σκληρή γεμάτη σοβαρότητα Βασίλισσα τους αλλά μια γυναίκα που της άρεσε να διασκεδάζει. Μια γυναίκα που η καλοσύνη της άρχισε να φαίνεται πολύ έντονα. Μια γυναίκα ερωτευμένη... Και μάλιστα με ένα αρσενικό! Το σκάνδαλο μάλιστα ξέσπασε όταν έντεχνα η Ζίνα, κάνοντας κάποιους συνδυασμούς της νομοθεσίας, κατάφερε να του χαρίσει τη ζωή με τον όρο να περάσει τη ζωή του σαν προσωπικός της επιβήτορας.
Η ζήλια, ο φθόνος, και οι ραδιουργίες πλήθαιναν... Αλλά αυτό δεν την ένοιαζε. Ζούσε τον έρωτα της σε όλο του το μέγεθος με τον Φιδάκο και δεν την ένοιαζε και αν αυτό την έσπρωχνε στον θάνατο. «Τουλάχιστον θα πεθάνω ευτυχισμένη έχοντας γνωρίσει τον πραγματικό έρωτα…», έλεγε στον εαυτό της και σε μερικά πολύ έμπιστα άτομα της.
Ο καιρός περνούσε και η Ζίνα με τον Φιδάκο χαιρόντουσαν τον έρωτα τους. Η Ζίνα πλέον ήξερε ότι αυτός ο άνδρας θα την συντρόφευε για την υπόλοιπη της ζωή. Και άρχισε πραγματικά να σκέφτεται ότι και όλες οι άλλες αμαζόνες πρέπει να είχαν κι αυτές την ευκαιρία να νιώσουν αυτήν τη μοναδική χαρά. Κάλεσε λοιπόν τους συμβούλους και τους νομοθέτες και ξεκίνησαν μαζί την εργασία για την καινούρια νομοθεσία. Ο Φιδάκος πλέον άρχισε να ασχολείται και με άλλα πράγματα εκτός του να προσφέρει τις ερωτικές του υπηρεσίες στην αυτού μεγαλειότητα της. Μάλιστα τον διόρισε σαν εκπαιδευτή του στρατού των Αμαζόνων.
Η χαρά τους όταν η Ζίνα του ανάγγειλε ότι είναι έγκυος και σε λίγους μήνες θα έφερνε στον κόσμο το δικό τους παιδί, έδεσαν ακόμα περισσότερο τον έρωτα τους. Όλα φαινόντουσαν να πηγαίνουν μια χαρά... Η Ζίνα περνούσε τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής της. Έκανε μάλιστα και μεγάλες γιορτές αφιερωμένες στους θεούς που της έδωσαν τέτοιο μεγάλο δώρο.
Το παιδί γεννήθηκε... Ήταν ένα υγιέστατο αγοράκι. Η Ζίνα λαμποκοπούσε από ευτυχία. Η χώρα των Αμαζόνων για μέρες γιόρταζε την γέννηση του. Όμως κάποιες είχαν τελείως αντίθετη γνώμη και πεποίθηση για όλες αυτές τις κινήσεις της. Υπήρχε κάποια άλλη Αμαζόνα που σφετεριζόταν την εξουσία. Ζήλευε ανέκαθεν την Ζίνα που κατόρθωσε να διεκδικήσει τον θρόνο από αυτήν.
Έτσι μάζεψε τις πιστές αφοσιωμένες Αμαζόνες και κατέστρωσαν σχέδιο... Με ποιον τρόπο θα μπορούσαν να διώξουν από τον θρόνο της Βασίλισσας την Ζίνα που φαινομενικά με τους νέους νόμους και τις εκδηλώσεις της «κατέστρεφε» τη φυλή τους. Το σχέδιο στήθηκε και ετοιμάστηκαν για δράση. Έπρεπε πρώτα να απομονώσουν την Βασίλισσα... Έπρεπε να στρέψουν την προσοχή του Φιδάκου για λίγο κάπου αλλού...
Ο Φιδάκος καλέστηκε για να εκπαιδεύσει κάποιες εξέχουσες θέσεις των στρατιωτίνων... Έπρεπε να λείψει για μερικές μέρες. Αυτή θα ήταν η μοναδική ευκαιρία της αντιζήλου της Ζίνας να εφαρμόσει το σχέδιο της. Ο Φιδάκος, που ο έρωτας του για την Ζίνα είχε θολώσει το μυαλό του, δεν μπορούσε να ενοραστεί ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε. Έτσι ξεκίνησε για να πάει να κάνει αυτό που του είχε ζητηθεί. Στο ταξίδι του όμως μακριά από την Ζίνα, άρχισε να έχει κάποιες ανησυχίες... Ανησυχίες που όσο πλησίαζε στον προορισμό του, τόσο μεγάλωναν...
Ξαφνικά άκουσε από μακριά ποδοβολητά. Καμιά δεκαριά Αμαζόνες όρμησαν πάνω του. Ο Φιδάκος κατάλαβε αμέσως τις ανησυχίες του. Σίγουρα η Ζίνα κινδύνευε... Και ο γιος του μαζί. Έπρεπε να γυρίσει αμέσως πίσω. Οι Αμαζόνες άρχισαν να του ρίχνουν βέλη και δόρατα καθώς αυτός, σκυμμένος στο άλογο του, το έβαλε να καλπάσει ξέφρενα. Αλλά οι αμαζόνες όλο και τον πλησίαζαν... Ένα δόρυ του έσκισε το μπράτσο ψηλά. Ένα βέλος καρφώθηκε στον ώμο του. Ο πόνος που ένιωσε δεν ήταν τίποτε μπροστά στην αγωνία για την Ζίνα και τον γιο του.
Καθώς κάλπαζε, κατόρθωσε με σφιγμένα δόντια να ξεκολλήσει το δόρυ από τον ώμο του. Ευτυχώς που είχε μαζί του ιατρικά βότανα για ώρα ανάγκης. Κατάφερε να περάσει μέσα από τα ρούχα του κάποια από αυτά και να τα στερεώσει κάπως στην ανοιχτή πληγή που έτρεχε το αίμα. Μετά σταμάτησε απότομα το άλογο του. Τράβηξε το ξίφος του και κλωτσώντας στα πλευρά το έβαλε να καλπάσει με όλη του την δύναμη ενάντια στις Αμαζόνες. Πέρασε ανάμεσα τους γρήγορα, κραυγάζοντας και κραδαίνοντας το ξίφος του δεξιά - αριστερά...
Δύο από αυτές έπεσαν θανάσιμα χτυπημένες στο έδαφος. Ο Φιδάκος ξαναγύρισε το άλογο του. Το ίδιο έκαναν και οι υπόλοιπες Αμαζόνες. Έδωσε εντολή στο άλογο του να καλπάσει ξανά κι αυτός άνοιξε τη μία από τις δερμάτινες θήκες της σέλας του κι έβγαλε από μέσα μερικά μικρά αιχμηρά δόρατα. Καθώς ζύγωνε τις Αμαζόνες, πήρε από ένα δόρυ στο κάθε του χέρι, στόχευσε γρήγορα και τα πέταξε. Το ένα χτύπησε κατάστηθα μία ακόμα Αμαζόνα. Το άλλο χτύπησε το άλογο μιας άλλης, που αυτό έχασε την ισορροπία του και παρέσυρε με τη φορά του στο πέσιμο του την αναβάτισσα του.
Περνώντας γρήγορα ανάμεσα από τις υπόλοιπες, κάποια τον χτύπησε στο μπούτι με το ξίφος της. Ο πόνος ήταν δυνατός αλλά ο Φιδάκος συνέχισε να καλπάζει με σφιγμένα τα δόντια. Με γρήγορες κινήσεις έδεσε μερικά βότανα, που σταματάνε την αιμορραγία, στο σκισμένο πόδι του. Τώρα κάλπαζε πίσω στην πόλη... Ο πόνος στα τρία χτυπημένα μέρη του κορμιού του ήταν έντονος αλλά δεν τον ένοιαζε... Έπρεπε να προλάβει! Οι Αμαζόνες τον ζύγωναν ξανά. Αυτή τη φορά είχαν τέτοιο σχηματισμό που δεν θα μπορούσε να διασπάσει τον κλοιό τους. Θα έπρεπε είτε να εμπλακεί μέχρι θανάτου μαζί τους, είτε να προφτάσει να φτάσει στην πόλη.
Ξαφνικά από το βάθος φάνηκαν καβαλάρηδες. Καμιά δεκαριά Αμαζόνες κάλπαζαν προς το μέρος του. Η αγωνία του κορυφώθηκε... Δεν τον ένοιαζε αν θα σκοτωνόταν... Μόνο η Ζίνα και το παιδί του τον ένοιαζαν. Σκέφτηκε γρήγορα πως θα ήταν ο καλύτερος τρόπος να δράσει... Και αποφάσισε. Σταμάτησε το άλογο του και το έστρεψε προς την ομάδα των έξι Αμαζόνων. Θα χτυπούσε πρώτα αυτές και μετά θα έβλεπε για τις άλλες... Αν κατάφερνε να μην σκοτωθεί.
Οι έξι Αμαζόνες ξαφνικά χαλάρωσαν τον καλπασμό προς το μέρος του. Προς μεγάλη του έκπληξη τις είδε να γυρνάνε τα άλογα και να ξεκινάνε να τρέχουν προς τα πίσω. Τότε άκουσε τον ήχο πολλών βελών να περνάνε γύρω του. Δύο από αυτά χτύπησαν δύο ακόμα Αμαζόνες. Γύρισε πίσω και είδε τότε επικεφαλής των Αμαζόνων την Ζίνα να καλπάζει προς το μέρος του…
Σταμάτησε το άλογο του και ξεπέζεψε μαζί της. Έτρεξαν και αγκαλιάστηκαν σφιχτά. Η χαρά τους που έβλεπαν ζωντανούς ο ένας τον άλλον ήταν απερίγραπτη! Η Ζίνα, καθώς ξανακαβάλησαν τα άλογα και κίνησαν για την πόλη, του εξήγησε για την προδοσία στο ανάκτορο της και ότι τελικά η φρουρά της κατατρόπωσε την ανταρσία. Τώρα ψάχνανε την υπαίτιο... Την αντίζηλο της. Θα την συλλάμβαναν και θα δικαζόταν. Ο γιος του ήταν μια χαρά! Χαλαρωμένος και κουρασμένος ο Φιδάκος ξεπέζεψε μπροστά στο ανάκτορο του. Ήθελε να δει τον γιο του πριν πάει να ξεκουραστεί και να αφήσει να του φροντίσουν τις πληγές τους.
Ξαφνικά, ενώ η Ζίνα ξεπέζευε από το δικό της άλογο, μια κραυγή ακούστηκε από μια κοπέλα στο δρόμο. Ο Φιδάκος είδε με την άκρη του ματιού του την αντίζηλο της Ζίνας κρυμμένη να τεντώνει το τόξο της...
- «Ζίνα πρόσεχε!!!», φώναξε με αγωνία και τινάχτηκε προς το μέρος της.
Η Ζίνα, πριν καταλάβει τι συνέβαινε, ένιωσε το βάρος του Φιδάκου να την παρασέρνει στο έδαφος. Την ίδια στιγμή μια κραυγή ακούστηκε από το μέρος της αντιζήλου της. Γύρισε τότε η Ζίνα το κεφάλι της και την είδε να γονατίζει στο έδαφος με τρία δόρατα καρφωμένα πάνω της. Σχεδόν αμέσως έπεσε νεκρή στο έδαφος. Γύρισε προς τον Φιδάκο και τα μάτια της γούρλωσαν! Στην πλάτη του ήταν καρφωμένο βαθιά το βέλος. Τελικά βρήκε σάρκα... αλλά όχι τη δική της.
Έντρομη είδε στην άκρη της πληγής ένα σκούρο πράσινο χρώμα… Δηλητήριο! Το βέλος ήταν ποτισμένο με δηλητήριο. «Όχι! Δεν είναι δυνατόν!», σκέφτηκε. «Δεν θα πεθάνει! Κάτι θα υπάρχει για αντίδοτο…», έλεγε μάταια μέσα της καθώς ένιωθε την καρδιά της να ματώνει από το ίδιο το βέλος. Ήξερε... Ήξερε πολύ καλά ότι το δηλητήριο αυτό είναι πολύ δραστικό. Το χρησιμοποιούσαν στο κυνήγι μεγάλων ζώων. Με μάτια γεμάτα δάκρυα είδε τον Φιδάκο να κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να βγάλει το βέλος από την πλάτη του. Τον πλησίασε, γονάτισε δίπλα του και του είπε:
- «Θα στο βγάλω εγώ... Κρατήσου!»
Έπιασε με τα δυο της χέρια το βέλος και με μια δυνατή κίνηση το έβγαλε και το πέταξε μακριά. Μετά γύρισε τον Φιδάκο και ακούμπησε το κεφάλι της στην αγκαλιά του. Το μουσκεμένο από αγωνία πρόσωπο του όμως έλαμπε παράξενα...
- «Αγάπη μου...»
Η Ζίνα ακούμπησε το δάχτυλο της κάθετα στα χείλη του.
- «Σσς... Μην μιλάς αγόρι μου. Θα σε πάω στο ιατρείο να κλείσουν την πληγή σου!»
Ο Φιδάκος έβηξε δυνατά. Ένιωθε ήδη την δράση του δηλητηρίου. Το στόμα του άρχισε να ξεραίνεται... Οι αισθήσεις του να μουδιάζουν...
- «Ζίνα μου... Βασίλισσα μου... Η τελευταία μου επιθυμία εκπληρώθηκε και με το παραπάνω. Μου χάρισες πολύ περισσότερα πράγματα εκτός από το κορμί σου και τον έρωτα σου. Και ο θάνατος μου που προσπάθησες να αποτρέψεις.. τουλάχιστον είναι πολύ ανώδυνος...!»
Τα δάκρυα της Ζίνας έτρεχαν πάνω στα μάγουλα της.
- «Μην μου πεθάνεις τώρα... Μην μου φύγεις... Δεν θα μπορέσω να ζήσω χωρίς εσένα...»
Ο Φιδάκος, προσπαθώντας να αρθρώσει τις λέξεις του, μιας και το δηλητήριο μούδιαζε όλο το κορμί του, είπε:
- «Θα επιβιώσεις. Σκέψου... Έχεις έναν γιο από μένα. Να τον μεγαλώσεις με την φροντίδα και την ανατροφή που του αρμόζει. Και... εγώ θα είμαι δίπλα σου να σε συντροφεύω σε κάθε σου δύσκολη στιγμή. Σε λατρεύω μικρή μου αρχόντισσα... Σε...»
Τα χείλη του πάγωσαν… Το βλέμμα του έγινε απλανές η ζωή του έσβησε. Η Ζίνα δεν ήθελε να το διανοηθεί...
- «Φιδάκο μου...», ψέλλισε. «Φιδάκο μου, μην με αφήνεις... Μηηηη!!!»
Αγκάλιασε το άψυχο κεφάλι του στο στήθος της και μια σπαραχτική κραυγή βγήκε από τα σπλάχνα της κάνοντας κάθε θόρυβο γύρω της να σιγάσει.
- «Φιδάκοοοο!!!»
Τέλος
(Copyright protected OW ref: 11432)
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.