Με λένε Φανούρη, είμαι 29 χρονών, αδύνατος, κανονικού αναστήματος, Web Designer στο επάγγελμα. Τώρα θα πει κανείς: «Στ αρχίδια μας. Μπες στο ψητό. Με σένα θα καυλώσουμε;». Ένα σας λέω... Κρατήστε αυτή την περιγραφή στο μυαλό σας, για να καταλάβετε το μεγαλείο αλλά και την φρίκη του σκηνικού που θα ακολουθήσει...
Δούλευα σε μια μεγάλη εταιρία, εδώ και μερικούς μήνες, σε μια αρκετά τυπική θέση με κανονικό μισθό. Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή. Σαν άνθρωπος γενικότερα, είμαι αυτό που θα έλεγε κανείς "μερακλής". Το καλομαγειρεμένο μου το φαγάκι, το ωραίο μου το κρασάκι, το γυναικάκι μου και όλες τις άλλες "εκλεκτές" απολαύσεις της ζωής. Ξέχασα να πω προηγουμένως ότι δεν είμαι Αθηναίος. Κατάγομαι από την επαρχία και συγκεκριμένα από ένα χωριό της Άρτας. Εκεί οφείλω να πω ότι οι άνθρωποι είναι μαθημένοι αλλιώς... Παντρεύονται μικροί, περνάνε καλά με λιγότερα και γενικότερα αρκούνται σε μια πολύ ήσυχη ζωή... Καμία σχέση με τις ακολασίες που αντίκρισαν τα μάτια μου (και παρ ολίγον να νιώσει και ο κώλος μου) στην μεγάλη πόλη...
Από το χωριό έφυγα στα δεκαοκτώ για σπουδές στην Αθήνα και έκτοτε παρέμεινα στην μεγάλη πόλη για δουλειά. Οι δόλιοι οι γονείς μου πάντα πίστευαν ότι έχω σπουδάσει το επάγγελμα του μέλλοντος και ότι θα είμαι πολύ προνομιούχος με τις σπουδές που έχω κάνει στο μέλλον, αλλά αν είχα τα θάρρητα, θα τους κοίταζα κατάμουτρα και θα τους έλεγα:
«Χίλιες φορές καλύτερα στην στάνη με τα πρόβατα, παρά με τα κομπιούτερ και τους κομπιουτεράκηδες!»
Από τη στιγμή που έγιναν τα έκτροπα, η μέρα μου ξεκινάει με έλεγχο του κώλου μου στην λεκάνη και με μία μούντζα στον εαυτό μου για τις επιλογές μου... (Γιατί ο έλεγχος; Υπομονή και θα... καταλάβετε!).
Ο πρώτος καιρός στη δουλειά ήταν αρκετά χαλαρός σε σχέση με την μετέπειτα κατάσταση... Αυτό σημαίνει ότι δούλευα το οκτάωρο μου κανονικά και που και που και καμιά υπερωρία όταν υπήρχε έκτακτη ανάγκη... Για πληρωμή των υπερωριών ούτε λόγος, μιας και ο συγκεκριμένος κλάδος δεν πληρώνει ποτέ υπερωρίες... Ποτέ; Έτσι τουλάχιστον νόμιζα... Τέλος πάντων, νορμάλ πράματα...
Στο γραφείο είχαμε την διευθύντρια του τμήματος ονόματι Φώφη (το καλλιτεχνικό της), η οποία ήταν μια θεόρατη νταρντανογυναίκα, ανύπαντρη και μια ομάδα αντρών (συμπεριλαμβανομένου και εμένα) που ήμασταν τα χαμαλάκια. Η χοντρή είχε βγάλει μια φήμη ότι είχε μια αδυναμία σε αγοράκια σαν και του λόγου μου. Αδύνατα και ανυπεράσπιστα μπρος στην "κορμάρα" της. Σκεφτείτε το τραγούδι που λέει: «Μες στης πόλης το χαμάμ ένα χαρέμι κολυμπά». Κάπως έτσι ήμασταν κι εμείς οι μαύροι. Η χοντρή ήταν ο "νταβάς" μας.
Μέσα στο γραφείο τον πρώτο καιρό τα πράματα ήταν αρκετά νορμάλ, όπως και οι σχέσεις μεταξύ μας. Με το πέρασμα του χρόνου όμως, άρχισα να παρατηρώ διάφορα περίεργα πράματα να συμβαίνουν και συμπεριφορές να αλλάζουν απότομα. Και πρώτος και καλύτερος αποκαλύφθηκε ο Λάκης. Ο Λάκης ήταν όπως αποδείχθηκε το δεξί χέρι της Φώφης. Ρουφιάνος περιοπής!!!
Ότι γινότανε μέσα στο γραφείο, ο Λάκης ήτανε αυτός που το μεταβίβαζε στον κέρβερο... Κάτι σαν τον αγγελιοφόρο των θεών στο πιο γλοιώδες όμως... Μαλακία γινότανε, πρώτος ο Λάκης τα μαντάτα στη χοντρή, καλή δουλειά γινότανε, πρώτος ο Λάκης στη χοντρή να πάρει τα εύσημα. Κάτι ήθελε η χοντρή, σούζα ο Λάκης. Κάτι τέτοιοι στο χωριό ήταν οι κλασικοί που τους έπιαναν πιτσιρικάδες στη στάνη να γαμάνε γίδια και τους έβγαινε το όνομα για μια ζωή μετά... Όπως του Νώντα του Γελαδάρη. Τίποτα τυχαίο στη ζωή φίλοι μου! Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα της Φώφης επάνω μου, όταν της κάρφωσε ο Λάκης ότι σπαταλούσαμε πολύ ώρα σε τσοντο-site στο Internet. Ήταν σα να μου έλεγε:
«Όσο και να τρέξεις αγοράκι, δεν θα μου κρυφτείς... Θα σου πιω και το μεδούλι!!!»
Πρέπει να πω ότι όσες φορές είχα προσπαθήσει να δω αυτή τη γυναίκα ερωτικά, μου ερχόταν στο μυαλό η σκηνή με τον Λεζέ και την χοντρή, που του φώναζε: "Χεεεεελιιιιιιιι μου!!!" Σκέτη φρίκη. Ένιωθα σα τον Ψάλτη όταν με κοίταζε.
Από κάποια στιγμή και μετά άρχισα να παρατηρώ ότι ο Λάκης καθόταν ως αργά στο γραφείο μαζί με το "χέλι", χωρίς όμως να υπάρχουν ενδείξεις για επείγουσα δουλειά. Σιγά - σιγά άρχισαν που λέτε να με χώνουν κι εμένα να κάθομαι παραπάνω, βρίσκοντας ηλίθιες δικαιολογίες. Με χτύπαγαν όμως στην ανάγκη, λέγοντας μου ότι ο κόπος σου θα ανταμειφθεί και μιας και είχα και εγώ ανάγκη τα λεφτά, έκανα το μαλάκα, μήπως και πάρω καμιά ανάσα.
Στην αρχή της αφήγησης ανέφερα τη λέξη "μερακλής". Εγώ και η Φώφη όπως αποδείχθηκε στην πορεία είχαμε ένα κοινό σημείο... Το φαγητό. Και αυτό με τον καιρό δεν της πέρασε απαρατήρητο, μιας και είχα παραδεχθεί ανοιχτά μπροστά της τις γαστριμαργικές μου επιθυμίες... Κάποια στιγμή λοιπόν, πέταξε η χοντρή τη βόμβα...
- «Φανούρη…», μου λέει με νάζι.
- «Έλα Φώφη!», της απαντάω με απάθεια.
Να πάω λέει σπίτι της το βράδυ, να μου κάνει το τραπέζι και να συζητήσουμε για τις επιδόσεις μου και για τις υπερωρίες. Εγώ θέλοντας να δείξω καλό πρόσωπο σαν σχετικά καινούριος στη δουλειά, πέταξα την μεγαλύτερη μαλακία της ζωής μου:
- «Εντάξει Φώφη. Κι αν δεν τα βρούμε στα λεφτά, σίγουρα θα φάμε καλά!», και γέλασα.... (οι
μαλακίες πληρώνονται...).
Η Φώφη δεν απάντησε, παρά μόνο μου έκλεισε το μάτι... Τέλος πάντων, το ίδιο απόγευμα είχα αρχίσει να μετανιώνω την μαλακία που έκανα, αλλά ήταν πλέον αργά. Μπανιαρίστηκα, σενιαρίστηκα, παρφουρμαρίστηκα και ξεκίνησα για το σπίτι της Φώφης. Η ώρα είχε πάει 21:00. Της είχα πάρει και ένα γαλακτομπούρεκο να της προσφέρω, γιατί ήξερα ότι της αρέσει και ότι θα το τσακίσει στα καπάκια μετά το φαγητό! Χτυπάω το κουδούνι και περιμένω με την μεγαλύτερη αμηχανία της ζωής μου να ανοίξει την πόρτα...
Και τότε ξαφνικά... Ενώ περίμενα την Φώφη να μου ανοίξει την πόρτα, να σου ο ΛΑΚΗΣ!!!! Μου κόπηκαν τα γόνατα... Λέω μέσα μου: «Ωχχχ! Την πουτσίσαμε! Ο ρουφιανομπινές!!!». Μέσα μου άρχισαν να εκτυλίσσονται τα πιο τρελά σενάρια... Βλέποντας το τσουτσέκι μπροστά μου σε τέτοια φάση, μόνο καλό δεν θα μπορούσε να συμβεί...
- «Γεια σου Φανούρη!», μου λέει και μου κλείνει το μάτι.
- «Γεια σου Λάκη, του λέω. «Πώς από δω;»
- «Ε, να, είπαμε με τη Φώφη να συζητήσουμε όλοι μαζί παρέα κάποια πραγματάκια για την εξέλιξή σου και την γενικότερη πορεία σου…»
Με το που το λέει αυτό, μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Μου ήρθε να του σκάσω το γαλακτομπούρεκο στο κεφάλι του Λα... Λάκη!!!
- «Ε, αφού πρόκειται για το μέλλον μου...», του λέω εγώ και μπαίνω μέσα.
Προς στιγμήν είχαν ξεχάσει πως πρώτη φορά πήγαινα στο σπίτι της χοντρής, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ο χώρος μέσα ήταν κάτι σαν την Barbarella!!! Μια disco-μπάλλα στο κέντρο του σαλονιού να γυρνάει, μουσικούλα disco να παίζει από κρυμμένα ηχεία και υπερβολικά... χαμηλός φωτισμός σε έντονες ροζ αποχρώσεις...
«Ωπα ρε πούστη μου!», λέω από μέσα μου. «Σε λίγο θα βγει κι ο Ντούζος με τον Γαρδέλη να χορέψουμε all together!!!»
Γενικότερα το όλο σκηνικό ήταν πολύ παράξενο και σίγουρα δεν κόλλαγε με αυτό που είχα εγώ στο μυαλό μου όταν το "χέλι" μου έλεγε για τραπέζια και συζητήσεις. Και τότε... παθαίνω τη μεγάλη κολούμπρα!!!!! Να σου και η χοντρή.... Το θέαμα ήταν από γελοίο ως αποκρουστικό... Η χοντρή να έχει βγει από ένα δωμάτιο που αντί για πόρτα είχε σειρές από κάθετες χάντρες, χορεύοντας μπρος - πίσω με φιγούρες που θα ζήλευε κι ο Θου-Βου στις ταινίες του. Φορούσε ένα ημι-διάφανο φόρεμα που τόνιζε τις "δίπλες" της, ψηλοτάκουνα πέδιλα με άσπρες φουντίτσες και ένα ροζ φουντωτό φουλάρι με πούλιες!!! Το μαλλί το είχε πιασμένο κώτσο και είχε ρίξει επάνω της ένα γλοιώδες υλικό που την έκανε να φωσφορίζει σαν πυγολαμπίδα μέσα στο ροζ φωτισμό. Η όλη εικόνα μου θύμιζε μπουρδέλο στα 80"s και το "χέλι" την τσατσά που είχε αφήσει τα φασολάκια στη μέση στην κουζίνα και είχε βγεί να υποδεχθεί τον πελάτη! Δηλαδή εμένα. Α, ναι, κι ο Λάκης έμοιαζε με την κλασική λούγκρα του μπουρδέλου που άμα του γυαλίσεις σου κάνει και καμιά πίπα στα όρθια!
Πριν προλάβω να αντιδράσω, έρχεται το "χέλι" και μ αρπάζει από τη μέση και αρχίζει να με στριφογυρνάει στην πίστα. Ο Λάκης πάει κατ ευθείαν να δυναμώσει τη μουσική για να μην ακουστούν οι κραυγές μου.
- «Και τώρα αγορίνα μου, μου λέει. «Είμαστε επιτέλους οι δυο μας!»
- «Φώφη!, της λέω. «Μήπως έχουμε ξεκινήσει λίγο στραβά το πράμα;»
- «Μην ανησυχείς μανάρι μου…», μου λέει. «Μπορεί να ξεκίνησε στραβά, αλλά θα το ισιώσουμε στην πορεία...»
Και με μια κίνηση μου πιάνει τον πούτσο και αρχίζει να μου πασπατεύει τ αρχίδια... Ώπα λέω, εδώ είμαστε... Την γαμήσαμε (γενικότερα)!!!
- «Φώφη…», της λέω και πάω να την απωθήσω. «Μάλλον δεν κατάλαβα καλά τον σκοπό της σημερινής επίσκεψης…»
Και τότε ένιωσα την μεγαλύτερη ξεφτίλα σαν άντρας. Μου αστράφτει ένα μπάτσο, με πετάει κάτω και μου λέει γελώντας:
- «Ποιος νοιάζεται ρε μαλακισμένο για το τι κατάλαβες; Εσύ δεν ήθελες να πληρωθείς τις
υπερωρίες; Ε, θα τα πάρεις αναδρομικά σήμερα... αλλά σε είδος!»
«Μαλάκα Φανούρη!», λέω μέσα μου. «Εσύ και το μεγάλο σου στόμα. Της πουτάνας θα γίνει εδώ σήμερα. Έτσι όπως τα έκανες τώρα, ψάξε να βρεις τρόπο να την κάνεις. Τουλάχιστον, αν δε μπορείς να το αποφύγεις, απόλαυσέ το!!! Θα ξεφτιλίσω και την χοντρή και την άλλη τη λούγκρα!». Κι έτσι όπως μ έχει πετάξει στο πάτωμα του disco-σάλονου, κάνω ένα χορευτικό σάλτο τύπου Travolta και την αρπάζω από την κωλάρα της, γατζωμένος παράλληλα από το ένα της βυζί!!!
- «Το ήξερα εγώ καυλιάρη μου ότι κατά βάθος σε έφτιαχνα τρελά!!!», μου λέει.
- «Ναι μουνάρα μου!», της λέω. «Τέτοια γυναίκα γούσταρα πάντα. Όχι σαν τις άλλες τις "πέτσες"! που έβρισκα τόσο καιρό…»
Με το που ακούει το "πέτσες", άρχισα να νιώθω σαν τον Ιωνά μέσα στο κήτος. Έβγαλε ένα βρυχηθμό καύλας και γέλιου, που μ’ έκανε να ανατριχιάσω ολόκληρος. Ένιωσα την ραχοκοκαλιά μου να παγώνει. Απ’ την άλλη όμως, ένιωσα την ρώγα της χοντρής να καυλώνει!
- «Μικρέ!», μου λέει. «Σήμερα θα γίνεις άντρας! Σήμερα θα πεθάνεις από την καύλα!!!»
«Ήθελα να ‘ξερα ποιος μαλάκας είπε ότι ο στρατός σε κάνει άντρα;». Μέχρι να προλάβω να ανοίξω το στόμα μου, με είχε πετάξει με μια κίνηση στον ψυχεδελικό της καναπέ και είχε ήδη σκύψει στα τέσσερα και μου έβγαζε τα παπούτσια. Καθώς με έγδυνε, μου έριχνε κάτι πορνοδιαστροφικές λάγνες ματιές, που μου ερχόταν να ξεράσω. Αφού με είχε γδύσει εντελώς, άρχισε να μου γλείφει τα δάχτυλα των ποδιών.
Αυτή η μαλάκω νόμιζε ότι με έφτιαχνε, αλλά εγώ γαργαλιόμουνα! Όταν είδε οτι κλωτσάω, άρχισε να ανεβαίνει με τη γλώσσα της προς τα επάνω. Όταν έφτασε στον πούτσο μου (που ήταν τελείως ψόφιος από το όλο σκηνικό), άρχισε να μου τον ρουφάει σαν γλειφιτζούρι. Με τέτοια μανία όμως, που κόντευε να μου τον ξεριζώσει!!!
- «Μανάρι μου…», μου λέει. «Αν ήξερα ότι είσαι και γλυκοτσούτσουνος, θα σε είχα βιάσει πολύ νωρίτερα!!!»
Εκεί εγώ άρχισα να τα παίρνω στο κρανίο, γιατί ένιωθα ο μαλάκας της παρέας με όλο αυτό το σκηνικό και έτσι αποφάσισα να της δείξω ποιος είναι το αφεντικό. Να δει πως γαμάει η επαρχία!!! Την αρπάζω από το μαλλί έτσι όπως τον ρούφαγε και της λέω:
- «Μωρή Όρκα, μέχρι τώρα ήμουνα το χαμαλάκι σου στο γραφείο. Από σήμερα θα γίνω ο γαμιάς σου και ας με πάνε μέσα για κητοβασία!!!»
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ξεστόμιζα τέτοια λόγια στο αφεντικό μου. Αλλά λέω δε γαμιέται... Αφού δεν θα κερδίσω τίποτα, σίγουρα δεν έχω να χάσω και τίποτα! Και τότε της τραβάω μια κλοτσιά-σκούπα στο τακούνι και την ξαπλώνω κάτω στο πάτωμα!!! Αυτή να γελάει σαν υστερική και να φωνάζει:
- «Πάρε με αντράκι μου!!! Κάνε με να νιώσω γυναίκα!!!»
Εγώ άρχιζα να μπριζώνω χειρότερα και να της σκίζω ουσιαστικά τα ρούχα από πάνω της. Καθώς της τραβάω το σουτιέν, πετάγονται μπροστά μου δυο θεόρατοι βύζοι με κάτι ρώγες σαν αυγά μάτια. Αρχίζω να τις δαγκώνω με μίσος και το "χέλι" να φωνάζει:
- «Κόφτες τις ρωγάρες μου αλανιάρη!!!»
Με το που λέει αλανιάρη, αισθάνομαι σαν κόκορας ελευθέρας βοσκής και αρχίζω και την ματώνω στην κυριολεξία. Τα βυζιά της γέμισαν σημάδια. Πριν προλάβει να πάρει ανάσα από το βυζο-γλείψιμο, της τραβάω το στρινγκ που είχε χαθεί μες στην κωλάρα της και είχε σουρώσει και της ανοίγω τα μπούτια. Εκεί κόλλησα για μερικά δευτερόλεπτα, γιατί μέτραγα τις σούρες και τις δίπλες που έκανε το κάθε ένα μπούτι της, αλλά συνήλθα έπειτα από την ιαχή που έβγαλε:
- «Ρούφα με βλαχο-καυλιάρη μου!»
Και το τράβηγμα από τα μαλλιά μου!!! Με το "βλάχο" ένιωσα λίγο θιγμένος και άρχισα να της κανω ένα γλειφομούνι, σα να προσπαθώ να ξεβουλώσω λεκάνη... Σα βεντούζα της ρούφαγα την κλειτορίδα! Σε κάποια φάση, κόντευε να χύσει τα χοντρα, και την ακούω να γουργουρίζει ολόκληρη... Η μαλακία που έκανα ήταν ότι δεν τραβήχτηκα εγκαίρως... Ξαφνικά, ακούω ένα:
- «Χύυυυυυυννννννννωωωωωωωωωωω!!!»
Και πριν προλάβω ν αντιδράσω, τα μπούτια της είχαν πιάσει το κεφάλι μου σαν μέγγενη και το έσφιγγαν στον ρυθμό του οργασμού της. Τρελάθηκα! Ένιωσα σαν το Βέγγο στο έργο που έλεγε: «Σφίξε, έχει πολύ λάσκα ακόμη!». Μέσα σε όλο αυτό τον πανικό, είχα ξεχάσει το άλλο το λαμόγιο, τον Λάκη, που μου είχε ανοίξει την πόρτα πριν. Σα να άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Έ, τι ήθελα να το σκεφτώ αυτό; Βάζει μια φωνή η χοντρή:
- «Λάάάάκηηηηηηηηηηηη!»
Και νιώθω εκείνη τη στιγμή από πίσω μου κάτι να γαργαλάει την σούφρα μου. Εγώ όντας εγκλωβισμένος στα μπούτια της χοντρής, δεν μπορούσα να γυρίσω να δω. Ξαφνικά νιώθω τη γλώσσα του Λάκη να σαλιώνει την κωλοτρυπίδα μου και αφηνιάζω! Τραβάω μια δαγκωνιά στο μπούτι της χοντρής και καταφέρνω να βγάλω το κεφάλι μου από μέσα. Γυρίζω πίσω και τι να δω;
Ο Λάκης ντυμένος με δερμάτινα παντελόνια με τα κωλομέρια απ" έξω και δερμάτινη τραγιάσκα. Ήταν φτυστός με τους gay στην «Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή» μέσα στο club «Η Γαλάζια Συκιά»! Στο χέρι του κρατούσε ένα μαστίγιο, από αυτά τα σαδομαζοχιστικά! Καυλί, κωλί όλα φόρα παρτίδα ο Λάκης, μέσα από το δερμάτινο παντελόνι! Εκεί είναι που το χειρίστηκα όμως έξυπνα. Πάω προς το μέρος του Λάκη, του πιάνω τον κώλο και του λέω:
- «Κούκλε μου, αφού εκδηλωθήκαμε τελικά, τι λες να την βρούμε τα δυο μας όπως εμείς
γουστάρουμε;»
- «Νόμιζα ότι δεν θα το ζήταγες ποτέ!», μου λέει και κάνει κίνηση να με φιλήσει.
Αυτό ήταν. Έτσι όπως είχε ξεχαστεί, του αρπάζω από τα χέρια το μαστίγιο και του τραβάω μια καμτσικιά στην ψωλή, που κόντεψε να του κόψει σύριζα τ αρχίδια!!!
- «Τώρα καριόληδες, θα φτύσετε το γάλα της μάνας σας. Θα δείτε ποιος είναι το
αφεντικό!!!», φωνάζω.
Και έτσι όπως είχε διπλώσει από τον πόνο ο Λάκης, του τραβάω και μία στο κωλί και τον γονατίζω.
- «Άρχισε να την γαμάς ρε μπουχεσολεβιέ!», του φωνάζω. «Θα την γαμήσεις μέχρι να πει
"Ήμαρτον!". Θα δείτε πως ζεμπιτουάρουν τις καταστάσεις οι "μερακλήδες"!!!»
Η χοντρή πάνω στο όλο σκηνικό δεν είχε βγάλει τσιμουδιά, μονάχα με κοίταζε με τρόμο από το πάτωμα... Είχα αφρίσει από την οργή μου... Θα γινόμουν χούντα!!! Ο Λάκης μη έχοντας συνέλθει από τα χτυπήματα ακόμα, είχε δακρύσει από τον πόνο. Με κοίταξε και του έδειξα με μια ματιά προς το μέρος της χοντρής. Αυτός την κοίταξε και με την ίδια αηδία πήγε από πάνω της.
«Και τώρα θέλω να ξεσκιστείτε σαν καλό ζευγαράκι!», τους λέω και ο Λάκης αρχίζει να κουνιέται μπρος - πίσω.
- «Τι έγινε Λάκη μου;», του λέω. «Δεν καυλώνουμε εύκολα σήμερα; Κάτσε να σε βοηθήσω…»
Και του χώνω μια με το καμτσίκι που τον βρήκε από την πλάτη μέχρι την κωλοχαράδρα! Εκεί ο Λάκης έσκουξε σαν ζώο και άρχισε να με παίρνει στα σοβαρά! Εν τέλει άρχισε να καυλώνει και να γαμάει την χοντρή με τέτοια δύναμη, που νόμιζα σε κάποια στιγμή ότι η άλλη τον ένιωθε στην πραγματικότητα!
Μέσα στους αναστεναγμούς/βογκητά του "χελιού" και τους λυγμούς του Λάκη, άρχισα να ψιλοδιασκεδάζω με το όλο σκηνικό! Θυμήθηκα ότι είχα φέρει κι ένα ταψί γαλακτομπούρεκο!!!!! Πάω το παίρνω και αρχίζω να το τσακίζω, μπροστά στα δυο σούργελα που πηδιόντουσαν. Με το που είδε η Φώφη το γαλακτομπούρεκο πρέπει να καύλωσε παραπάνω, γιατί την είδα να ξερογλείφεται!
- «Παιδάκια!», τους λέω. «Ξενερώσαμε με το ιεραποστολικό! Αλλάξτε και καμιά στάση...»
Και τραβάω μια στον κώλο της χοντρής - που σε πονεί και που σε σφάζει!
- «Κάντε και κανένα '69 να γουστάρουμε!!!», λέω.
Ο Λάκης τρόμαξε με το που το άκουσε. Λογικό. Αλλά, κάπως έπρεπε να πληρώσει τις ρουφιανιές του! Εκεί ήταν που νόμιζα ότι θα σπάσει ο καναπές! Η χοντρή να ρουφάει την ψωλή του Λάκη, ενώ ο Λάκης ρουφηγμένος μέσα στον ψυχεδελικό καναπέ απ το βάρος, να προσπαθεί να βρει μουνί μέσα στα μπούτια του "χελιού"! Γαμήθηκα στο γέλιο σ αυτό το σημείο. Αφού έφαγα το μισό γαλακτομπούρεκο και είχα λιγωθεί, ντύνομαι προσεκτικά (μήπως και σηκώσει κεφάλι κανένας απ’ τους δυο) και τους λέω:
- «Λοιπόν καυλιάρηδες συνάδελφοι… Σας ευχαριστώ για την υπέροχη βραδιά και ελπίζω το θέμα μου να ταχτοποιηθεί σύντομα…»
Με το που το λέω αυτό πάνε κι οι δύο μαζί να πούνε κάτι... Μέγιστο λάθος! Τους αρχίζω ένα μαστίγωμα, που ήταν όλο δικό τους!!! Τους άλλαξα τα φώτα! Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Λάκη που με κοίταζε σαν κλαμένο μουνί να λέει στη Φώφη:
- «Κάνε ότι σου πει!»
Πριν φύγω, πιάνω το ταψάκι με το γαλακτομπούρεκο και το σκάω πάνω στην κωλάθρα της χοντρής, με τα σιρόπια να τρέχουν στη μάπα του Λάκη! Στιγμή Kodak πραγματικά!
- «Το δώρο σας!», λέω και την κάνω.
Έκτοτε τα πράματα στο γραφείο άλλαξαν ριζικά. Μου έκαναν μια σημαντική αύξηση και η Φώφη με τον Λάκη με είχαν σε απόσταση. Εγώ για χαβαλέ, όποτε τους έβλεπα μόνους τους, τους έκανα την κίνηση του μαστιγίου με το χέρι μου στον αέρα και τον ήχο του μαστιγώματος! Χαχαχα! Πολύ γέλιο να τους βλέπεις και τους δύο να κάνουν γκριμάτσες πόνου! Μετά από λίγο καιρό έφυγα από αυτή την δουλειά και γύρισα πίσω στο χωριό μου, όπου αποφάσισα ν ασχοληθώ τελικά με τις κτηνοτροφικές εργασίες... Άλλωστε με τέτοια ζώα που συνάντησα, είχα όση προϋπηρεσία χρειαζόμουν. Μερακλίδικα πράματα!
Δούλευα σε μια μεγάλη εταιρία, εδώ και μερικούς μήνες, σε μια αρκετά τυπική θέση με κανονικό μισθό. Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή. Σαν άνθρωπος γενικότερα, είμαι αυτό που θα έλεγε κανείς "μερακλής". Το καλομαγειρεμένο μου το φαγάκι, το ωραίο μου το κρασάκι, το γυναικάκι μου και όλες τις άλλες "εκλεκτές" απολαύσεις της ζωής. Ξέχασα να πω προηγουμένως ότι δεν είμαι Αθηναίος. Κατάγομαι από την επαρχία και συγκεκριμένα από ένα χωριό της Άρτας. Εκεί οφείλω να πω ότι οι άνθρωποι είναι μαθημένοι αλλιώς... Παντρεύονται μικροί, περνάνε καλά με λιγότερα και γενικότερα αρκούνται σε μια πολύ ήσυχη ζωή... Καμία σχέση με τις ακολασίες που αντίκρισαν τα μάτια μου (και παρ ολίγον να νιώσει και ο κώλος μου) στην μεγάλη πόλη...
Από το χωριό έφυγα στα δεκαοκτώ για σπουδές στην Αθήνα και έκτοτε παρέμεινα στην μεγάλη πόλη για δουλειά. Οι δόλιοι οι γονείς μου πάντα πίστευαν ότι έχω σπουδάσει το επάγγελμα του μέλλοντος και ότι θα είμαι πολύ προνομιούχος με τις σπουδές που έχω κάνει στο μέλλον, αλλά αν είχα τα θάρρητα, θα τους κοίταζα κατάμουτρα και θα τους έλεγα:
«Χίλιες φορές καλύτερα στην στάνη με τα πρόβατα, παρά με τα κομπιούτερ και τους κομπιουτεράκηδες!»
Από τη στιγμή που έγιναν τα έκτροπα, η μέρα μου ξεκινάει με έλεγχο του κώλου μου στην λεκάνη και με μία μούντζα στον εαυτό μου για τις επιλογές μου... (Γιατί ο έλεγχος; Υπομονή και θα... καταλάβετε!).
Ο πρώτος καιρός στη δουλειά ήταν αρκετά χαλαρός σε σχέση με την μετέπειτα κατάσταση... Αυτό σημαίνει ότι δούλευα το οκτάωρο μου κανονικά και που και που και καμιά υπερωρία όταν υπήρχε έκτακτη ανάγκη... Για πληρωμή των υπερωριών ούτε λόγος, μιας και ο συγκεκριμένος κλάδος δεν πληρώνει ποτέ υπερωρίες... Ποτέ; Έτσι τουλάχιστον νόμιζα... Τέλος πάντων, νορμάλ πράματα...
Στο γραφείο είχαμε την διευθύντρια του τμήματος ονόματι Φώφη (το καλλιτεχνικό της), η οποία ήταν μια θεόρατη νταρντανογυναίκα, ανύπαντρη και μια ομάδα αντρών (συμπεριλαμβανομένου και εμένα) που ήμασταν τα χαμαλάκια. Η χοντρή είχε βγάλει μια φήμη ότι είχε μια αδυναμία σε αγοράκια σαν και του λόγου μου. Αδύνατα και ανυπεράσπιστα μπρος στην "κορμάρα" της. Σκεφτείτε το τραγούδι που λέει: «Μες στης πόλης το χαμάμ ένα χαρέμι κολυμπά». Κάπως έτσι ήμασταν κι εμείς οι μαύροι. Η χοντρή ήταν ο "νταβάς" μας.
Μέσα στο γραφείο τον πρώτο καιρό τα πράματα ήταν αρκετά νορμάλ, όπως και οι σχέσεις μεταξύ μας. Με το πέρασμα του χρόνου όμως, άρχισα να παρατηρώ διάφορα περίεργα πράματα να συμβαίνουν και συμπεριφορές να αλλάζουν απότομα. Και πρώτος και καλύτερος αποκαλύφθηκε ο Λάκης. Ο Λάκης ήταν όπως αποδείχθηκε το δεξί χέρι της Φώφης. Ρουφιάνος περιοπής!!!
Ότι γινότανε μέσα στο γραφείο, ο Λάκης ήτανε αυτός που το μεταβίβαζε στον κέρβερο... Κάτι σαν τον αγγελιοφόρο των θεών στο πιο γλοιώδες όμως... Μαλακία γινότανε, πρώτος ο Λάκης τα μαντάτα στη χοντρή, καλή δουλειά γινότανε, πρώτος ο Λάκης στη χοντρή να πάρει τα εύσημα. Κάτι ήθελε η χοντρή, σούζα ο Λάκης. Κάτι τέτοιοι στο χωριό ήταν οι κλασικοί που τους έπιαναν πιτσιρικάδες στη στάνη να γαμάνε γίδια και τους έβγαινε το όνομα για μια ζωή μετά... Όπως του Νώντα του Γελαδάρη. Τίποτα τυχαίο στη ζωή φίλοι μου! Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα της Φώφης επάνω μου, όταν της κάρφωσε ο Λάκης ότι σπαταλούσαμε πολύ ώρα σε τσοντο-site στο Internet. Ήταν σα να μου έλεγε:
«Όσο και να τρέξεις αγοράκι, δεν θα μου κρυφτείς... Θα σου πιω και το μεδούλι!!!»
Πρέπει να πω ότι όσες φορές είχα προσπαθήσει να δω αυτή τη γυναίκα ερωτικά, μου ερχόταν στο μυαλό η σκηνή με τον Λεζέ και την χοντρή, που του φώναζε: "Χεεεεελιιιιιιιι μου!!!" Σκέτη φρίκη. Ένιωθα σα τον Ψάλτη όταν με κοίταζε.
Από κάποια στιγμή και μετά άρχισα να παρατηρώ ότι ο Λάκης καθόταν ως αργά στο γραφείο μαζί με το "χέλι", χωρίς όμως να υπάρχουν ενδείξεις για επείγουσα δουλειά. Σιγά - σιγά άρχισαν που λέτε να με χώνουν κι εμένα να κάθομαι παραπάνω, βρίσκοντας ηλίθιες δικαιολογίες. Με χτύπαγαν όμως στην ανάγκη, λέγοντας μου ότι ο κόπος σου θα ανταμειφθεί και μιας και είχα και εγώ ανάγκη τα λεφτά, έκανα το μαλάκα, μήπως και πάρω καμιά ανάσα.
Στην αρχή της αφήγησης ανέφερα τη λέξη "μερακλής". Εγώ και η Φώφη όπως αποδείχθηκε στην πορεία είχαμε ένα κοινό σημείο... Το φαγητό. Και αυτό με τον καιρό δεν της πέρασε απαρατήρητο, μιας και είχα παραδεχθεί ανοιχτά μπροστά της τις γαστριμαργικές μου επιθυμίες... Κάποια στιγμή λοιπόν, πέταξε η χοντρή τη βόμβα...
- «Φανούρη…», μου λέει με νάζι.
- «Έλα Φώφη!», της απαντάω με απάθεια.
Να πάω λέει σπίτι της το βράδυ, να μου κάνει το τραπέζι και να συζητήσουμε για τις επιδόσεις μου και για τις υπερωρίες. Εγώ θέλοντας να δείξω καλό πρόσωπο σαν σχετικά καινούριος στη δουλειά, πέταξα την μεγαλύτερη μαλακία της ζωής μου:
- «Εντάξει Φώφη. Κι αν δεν τα βρούμε στα λεφτά, σίγουρα θα φάμε καλά!», και γέλασα.... (οι
μαλακίες πληρώνονται...).
Η Φώφη δεν απάντησε, παρά μόνο μου έκλεισε το μάτι... Τέλος πάντων, το ίδιο απόγευμα είχα αρχίσει να μετανιώνω την μαλακία που έκανα, αλλά ήταν πλέον αργά. Μπανιαρίστηκα, σενιαρίστηκα, παρφουρμαρίστηκα και ξεκίνησα για το σπίτι της Φώφης. Η ώρα είχε πάει 21:00. Της είχα πάρει και ένα γαλακτομπούρεκο να της προσφέρω, γιατί ήξερα ότι της αρέσει και ότι θα το τσακίσει στα καπάκια μετά το φαγητό! Χτυπάω το κουδούνι και περιμένω με την μεγαλύτερη αμηχανία της ζωής μου να ανοίξει την πόρτα...
Και τότε ξαφνικά... Ενώ περίμενα την Φώφη να μου ανοίξει την πόρτα, να σου ο ΛΑΚΗΣ!!!! Μου κόπηκαν τα γόνατα... Λέω μέσα μου: «Ωχχχ! Την πουτσίσαμε! Ο ρουφιανομπινές!!!». Μέσα μου άρχισαν να εκτυλίσσονται τα πιο τρελά σενάρια... Βλέποντας το τσουτσέκι μπροστά μου σε τέτοια φάση, μόνο καλό δεν θα μπορούσε να συμβεί...
- «Γεια σου Φανούρη!», μου λέει και μου κλείνει το μάτι.
- «Γεια σου Λάκη, του λέω. «Πώς από δω;»
- «Ε, να, είπαμε με τη Φώφη να συζητήσουμε όλοι μαζί παρέα κάποια πραγματάκια για την εξέλιξή σου και την γενικότερη πορεία σου…»
Με το που το λέει αυτό, μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Μου ήρθε να του σκάσω το γαλακτομπούρεκο στο κεφάλι του Λα... Λάκη!!!
- «Ε, αφού πρόκειται για το μέλλον μου...», του λέω εγώ και μπαίνω μέσα.
Προς στιγμήν είχαν ξεχάσει πως πρώτη φορά πήγαινα στο σπίτι της χοντρής, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ο χώρος μέσα ήταν κάτι σαν την Barbarella!!! Μια disco-μπάλλα στο κέντρο του σαλονιού να γυρνάει, μουσικούλα disco να παίζει από κρυμμένα ηχεία και υπερβολικά... χαμηλός φωτισμός σε έντονες ροζ αποχρώσεις...
«Ωπα ρε πούστη μου!», λέω από μέσα μου. «Σε λίγο θα βγει κι ο Ντούζος με τον Γαρδέλη να χορέψουμε all together!!!»
Γενικότερα το όλο σκηνικό ήταν πολύ παράξενο και σίγουρα δεν κόλλαγε με αυτό που είχα εγώ στο μυαλό μου όταν το "χέλι" μου έλεγε για τραπέζια και συζητήσεις. Και τότε... παθαίνω τη μεγάλη κολούμπρα!!!!! Να σου και η χοντρή.... Το θέαμα ήταν από γελοίο ως αποκρουστικό... Η χοντρή να έχει βγει από ένα δωμάτιο που αντί για πόρτα είχε σειρές από κάθετες χάντρες, χορεύοντας μπρος - πίσω με φιγούρες που θα ζήλευε κι ο Θου-Βου στις ταινίες του. Φορούσε ένα ημι-διάφανο φόρεμα που τόνιζε τις "δίπλες" της, ψηλοτάκουνα πέδιλα με άσπρες φουντίτσες και ένα ροζ φουντωτό φουλάρι με πούλιες!!! Το μαλλί το είχε πιασμένο κώτσο και είχε ρίξει επάνω της ένα γλοιώδες υλικό που την έκανε να φωσφορίζει σαν πυγολαμπίδα μέσα στο ροζ φωτισμό. Η όλη εικόνα μου θύμιζε μπουρδέλο στα 80"s και το "χέλι" την τσατσά που είχε αφήσει τα φασολάκια στη μέση στην κουζίνα και είχε βγεί να υποδεχθεί τον πελάτη! Δηλαδή εμένα. Α, ναι, κι ο Λάκης έμοιαζε με την κλασική λούγκρα του μπουρδέλου που άμα του γυαλίσεις σου κάνει και καμιά πίπα στα όρθια!
Πριν προλάβω να αντιδράσω, έρχεται το "χέλι" και μ αρπάζει από τη μέση και αρχίζει να με στριφογυρνάει στην πίστα. Ο Λάκης πάει κατ ευθείαν να δυναμώσει τη μουσική για να μην ακουστούν οι κραυγές μου.
- «Και τώρα αγορίνα μου, μου λέει. «Είμαστε επιτέλους οι δυο μας!»
- «Φώφη!, της λέω. «Μήπως έχουμε ξεκινήσει λίγο στραβά το πράμα;»
- «Μην ανησυχείς μανάρι μου…», μου λέει. «Μπορεί να ξεκίνησε στραβά, αλλά θα το ισιώσουμε στην πορεία...»
Και με μια κίνηση μου πιάνει τον πούτσο και αρχίζει να μου πασπατεύει τ αρχίδια... Ώπα λέω, εδώ είμαστε... Την γαμήσαμε (γενικότερα)!!!
- «Φώφη…», της λέω και πάω να την απωθήσω. «Μάλλον δεν κατάλαβα καλά τον σκοπό της σημερινής επίσκεψης…»
Και τότε ένιωσα την μεγαλύτερη ξεφτίλα σαν άντρας. Μου αστράφτει ένα μπάτσο, με πετάει κάτω και μου λέει γελώντας:
- «Ποιος νοιάζεται ρε μαλακισμένο για το τι κατάλαβες; Εσύ δεν ήθελες να πληρωθείς τις
υπερωρίες; Ε, θα τα πάρεις αναδρομικά σήμερα... αλλά σε είδος!»
«Μαλάκα Φανούρη!», λέω μέσα μου. «Εσύ και το μεγάλο σου στόμα. Της πουτάνας θα γίνει εδώ σήμερα. Έτσι όπως τα έκανες τώρα, ψάξε να βρεις τρόπο να την κάνεις. Τουλάχιστον, αν δε μπορείς να το αποφύγεις, απόλαυσέ το!!! Θα ξεφτιλίσω και την χοντρή και την άλλη τη λούγκρα!». Κι έτσι όπως μ έχει πετάξει στο πάτωμα του disco-σάλονου, κάνω ένα χορευτικό σάλτο τύπου Travolta και την αρπάζω από την κωλάρα της, γατζωμένος παράλληλα από το ένα της βυζί!!!
- «Το ήξερα εγώ καυλιάρη μου ότι κατά βάθος σε έφτιαχνα τρελά!!!», μου λέει.
- «Ναι μουνάρα μου!», της λέω. «Τέτοια γυναίκα γούσταρα πάντα. Όχι σαν τις άλλες τις "πέτσες"! που έβρισκα τόσο καιρό…»
Με το που ακούει το "πέτσες", άρχισα να νιώθω σαν τον Ιωνά μέσα στο κήτος. Έβγαλε ένα βρυχηθμό καύλας και γέλιου, που μ’ έκανε να ανατριχιάσω ολόκληρος. Ένιωσα την ραχοκοκαλιά μου να παγώνει. Απ’ την άλλη όμως, ένιωσα την ρώγα της χοντρής να καυλώνει!
- «Μικρέ!», μου λέει. «Σήμερα θα γίνεις άντρας! Σήμερα θα πεθάνεις από την καύλα!!!»
«Ήθελα να ‘ξερα ποιος μαλάκας είπε ότι ο στρατός σε κάνει άντρα;». Μέχρι να προλάβω να ανοίξω το στόμα μου, με είχε πετάξει με μια κίνηση στον ψυχεδελικό της καναπέ και είχε ήδη σκύψει στα τέσσερα και μου έβγαζε τα παπούτσια. Καθώς με έγδυνε, μου έριχνε κάτι πορνοδιαστροφικές λάγνες ματιές, που μου ερχόταν να ξεράσω. Αφού με είχε γδύσει εντελώς, άρχισε να μου γλείφει τα δάχτυλα των ποδιών.
Αυτή η μαλάκω νόμιζε ότι με έφτιαχνε, αλλά εγώ γαργαλιόμουνα! Όταν είδε οτι κλωτσάω, άρχισε να ανεβαίνει με τη γλώσσα της προς τα επάνω. Όταν έφτασε στον πούτσο μου (που ήταν τελείως ψόφιος από το όλο σκηνικό), άρχισε να μου τον ρουφάει σαν γλειφιτζούρι. Με τέτοια μανία όμως, που κόντευε να μου τον ξεριζώσει!!!
- «Μανάρι μου…», μου λέει. «Αν ήξερα ότι είσαι και γλυκοτσούτσουνος, θα σε είχα βιάσει πολύ νωρίτερα!!!»
Εκεί εγώ άρχισα να τα παίρνω στο κρανίο, γιατί ένιωθα ο μαλάκας της παρέας με όλο αυτό το σκηνικό και έτσι αποφάσισα να της δείξω ποιος είναι το αφεντικό. Να δει πως γαμάει η επαρχία!!! Την αρπάζω από το μαλλί έτσι όπως τον ρούφαγε και της λέω:
- «Μωρή Όρκα, μέχρι τώρα ήμουνα το χαμαλάκι σου στο γραφείο. Από σήμερα θα γίνω ο γαμιάς σου και ας με πάνε μέσα για κητοβασία!!!»
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ξεστόμιζα τέτοια λόγια στο αφεντικό μου. Αλλά λέω δε γαμιέται... Αφού δεν θα κερδίσω τίποτα, σίγουρα δεν έχω να χάσω και τίποτα! Και τότε της τραβάω μια κλοτσιά-σκούπα στο τακούνι και την ξαπλώνω κάτω στο πάτωμα!!! Αυτή να γελάει σαν υστερική και να φωνάζει:
- «Πάρε με αντράκι μου!!! Κάνε με να νιώσω γυναίκα!!!»
Εγώ άρχιζα να μπριζώνω χειρότερα και να της σκίζω ουσιαστικά τα ρούχα από πάνω της. Καθώς της τραβάω το σουτιέν, πετάγονται μπροστά μου δυο θεόρατοι βύζοι με κάτι ρώγες σαν αυγά μάτια. Αρχίζω να τις δαγκώνω με μίσος και το "χέλι" να φωνάζει:
- «Κόφτες τις ρωγάρες μου αλανιάρη!!!»
Με το που λέει αλανιάρη, αισθάνομαι σαν κόκορας ελευθέρας βοσκής και αρχίζω και την ματώνω στην κυριολεξία. Τα βυζιά της γέμισαν σημάδια. Πριν προλάβει να πάρει ανάσα από το βυζο-γλείψιμο, της τραβάω το στρινγκ που είχε χαθεί μες στην κωλάρα της και είχε σουρώσει και της ανοίγω τα μπούτια. Εκεί κόλλησα για μερικά δευτερόλεπτα, γιατί μέτραγα τις σούρες και τις δίπλες που έκανε το κάθε ένα μπούτι της, αλλά συνήλθα έπειτα από την ιαχή που έβγαλε:
- «Ρούφα με βλαχο-καυλιάρη μου!»
Και το τράβηγμα από τα μαλλιά μου!!! Με το "βλάχο" ένιωσα λίγο θιγμένος και άρχισα να της κανω ένα γλειφομούνι, σα να προσπαθώ να ξεβουλώσω λεκάνη... Σα βεντούζα της ρούφαγα την κλειτορίδα! Σε κάποια φάση, κόντευε να χύσει τα χοντρα, και την ακούω να γουργουρίζει ολόκληρη... Η μαλακία που έκανα ήταν ότι δεν τραβήχτηκα εγκαίρως... Ξαφνικά, ακούω ένα:
- «Χύυυυυυυννννννννωωωωωωωωωωω!!!»
Και πριν προλάβω ν αντιδράσω, τα μπούτια της είχαν πιάσει το κεφάλι μου σαν μέγγενη και το έσφιγγαν στον ρυθμό του οργασμού της. Τρελάθηκα! Ένιωσα σαν το Βέγγο στο έργο που έλεγε: «Σφίξε, έχει πολύ λάσκα ακόμη!». Μέσα σε όλο αυτό τον πανικό, είχα ξεχάσει το άλλο το λαμόγιο, τον Λάκη, που μου είχε ανοίξει την πόρτα πριν. Σα να άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Έ, τι ήθελα να το σκεφτώ αυτό; Βάζει μια φωνή η χοντρή:
- «Λάάάάκηηηηηηηηηηηη!»
Και νιώθω εκείνη τη στιγμή από πίσω μου κάτι να γαργαλάει την σούφρα μου. Εγώ όντας εγκλωβισμένος στα μπούτια της χοντρής, δεν μπορούσα να γυρίσω να δω. Ξαφνικά νιώθω τη γλώσσα του Λάκη να σαλιώνει την κωλοτρυπίδα μου και αφηνιάζω! Τραβάω μια δαγκωνιά στο μπούτι της χοντρής και καταφέρνω να βγάλω το κεφάλι μου από μέσα. Γυρίζω πίσω και τι να δω;
Ο Λάκης ντυμένος με δερμάτινα παντελόνια με τα κωλομέρια απ" έξω και δερμάτινη τραγιάσκα. Ήταν φτυστός με τους gay στην «Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή» μέσα στο club «Η Γαλάζια Συκιά»! Στο χέρι του κρατούσε ένα μαστίγιο, από αυτά τα σαδομαζοχιστικά! Καυλί, κωλί όλα φόρα παρτίδα ο Λάκης, μέσα από το δερμάτινο παντελόνι! Εκεί είναι που το χειρίστηκα όμως έξυπνα. Πάω προς το μέρος του Λάκη, του πιάνω τον κώλο και του λέω:
- «Κούκλε μου, αφού εκδηλωθήκαμε τελικά, τι λες να την βρούμε τα δυο μας όπως εμείς
γουστάρουμε;»
- «Νόμιζα ότι δεν θα το ζήταγες ποτέ!», μου λέει και κάνει κίνηση να με φιλήσει.
Αυτό ήταν. Έτσι όπως είχε ξεχαστεί, του αρπάζω από τα χέρια το μαστίγιο και του τραβάω μια καμτσικιά στην ψωλή, που κόντεψε να του κόψει σύριζα τ αρχίδια!!!
- «Τώρα καριόληδες, θα φτύσετε το γάλα της μάνας σας. Θα δείτε ποιος είναι το
αφεντικό!!!», φωνάζω.
Και έτσι όπως είχε διπλώσει από τον πόνο ο Λάκης, του τραβάω και μία στο κωλί και τον γονατίζω.
- «Άρχισε να την γαμάς ρε μπουχεσολεβιέ!», του φωνάζω. «Θα την γαμήσεις μέχρι να πει
"Ήμαρτον!". Θα δείτε πως ζεμπιτουάρουν τις καταστάσεις οι "μερακλήδες"!!!»
Η χοντρή πάνω στο όλο σκηνικό δεν είχε βγάλει τσιμουδιά, μονάχα με κοίταζε με τρόμο από το πάτωμα... Είχα αφρίσει από την οργή μου... Θα γινόμουν χούντα!!! Ο Λάκης μη έχοντας συνέλθει από τα χτυπήματα ακόμα, είχε δακρύσει από τον πόνο. Με κοίταξε και του έδειξα με μια ματιά προς το μέρος της χοντρής. Αυτός την κοίταξε και με την ίδια αηδία πήγε από πάνω της.
«Και τώρα θέλω να ξεσκιστείτε σαν καλό ζευγαράκι!», τους λέω και ο Λάκης αρχίζει να κουνιέται μπρος - πίσω.
- «Τι έγινε Λάκη μου;», του λέω. «Δεν καυλώνουμε εύκολα σήμερα; Κάτσε να σε βοηθήσω…»
Και του χώνω μια με το καμτσίκι που τον βρήκε από την πλάτη μέχρι την κωλοχαράδρα! Εκεί ο Λάκης έσκουξε σαν ζώο και άρχισε να με παίρνει στα σοβαρά! Εν τέλει άρχισε να καυλώνει και να γαμάει την χοντρή με τέτοια δύναμη, που νόμιζα σε κάποια στιγμή ότι η άλλη τον ένιωθε στην πραγματικότητα!
Μέσα στους αναστεναγμούς/βογκητά του "χελιού" και τους λυγμούς του Λάκη, άρχισα να ψιλοδιασκεδάζω με το όλο σκηνικό! Θυμήθηκα ότι είχα φέρει κι ένα ταψί γαλακτομπούρεκο!!!!! Πάω το παίρνω και αρχίζω να το τσακίζω, μπροστά στα δυο σούργελα που πηδιόντουσαν. Με το που είδε η Φώφη το γαλακτομπούρεκο πρέπει να καύλωσε παραπάνω, γιατί την είδα να ξερογλείφεται!
- «Παιδάκια!», τους λέω. «Ξενερώσαμε με το ιεραποστολικό! Αλλάξτε και καμιά στάση...»
Και τραβάω μια στον κώλο της χοντρής - που σε πονεί και που σε σφάζει!
- «Κάντε και κανένα '69 να γουστάρουμε!!!», λέω.
Ο Λάκης τρόμαξε με το που το άκουσε. Λογικό. Αλλά, κάπως έπρεπε να πληρώσει τις ρουφιανιές του! Εκεί ήταν που νόμιζα ότι θα σπάσει ο καναπές! Η χοντρή να ρουφάει την ψωλή του Λάκη, ενώ ο Λάκης ρουφηγμένος μέσα στον ψυχεδελικό καναπέ απ το βάρος, να προσπαθεί να βρει μουνί μέσα στα μπούτια του "χελιού"! Γαμήθηκα στο γέλιο σ αυτό το σημείο. Αφού έφαγα το μισό γαλακτομπούρεκο και είχα λιγωθεί, ντύνομαι προσεκτικά (μήπως και σηκώσει κεφάλι κανένας απ’ τους δυο) και τους λέω:
- «Λοιπόν καυλιάρηδες συνάδελφοι… Σας ευχαριστώ για την υπέροχη βραδιά και ελπίζω το θέμα μου να ταχτοποιηθεί σύντομα…»
Με το που το λέω αυτό πάνε κι οι δύο μαζί να πούνε κάτι... Μέγιστο λάθος! Τους αρχίζω ένα μαστίγωμα, που ήταν όλο δικό τους!!! Τους άλλαξα τα φώτα! Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Λάκη που με κοίταζε σαν κλαμένο μουνί να λέει στη Φώφη:
- «Κάνε ότι σου πει!»
Πριν φύγω, πιάνω το ταψάκι με το γαλακτομπούρεκο και το σκάω πάνω στην κωλάθρα της χοντρής, με τα σιρόπια να τρέχουν στη μάπα του Λάκη! Στιγμή Kodak πραγματικά!
- «Το δώρο σας!», λέω και την κάνω.
Έκτοτε τα πράματα στο γραφείο άλλαξαν ριζικά. Μου έκαναν μια σημαντική αύξηση και η Φώφη με τον Λάκη με είχαν σε απόσταση. Εγώ για χαβαλέ, όποτε τους έβλεπα μόνους τους, τους έκανα την κίνηση του μαστιγίου με το χέρι μου στον αέρα και τον ήχο του μαστιγώματος! Χαχαχα! Πολύ γέλιο να τους βλέπεις και τους δύο να κάνουν γκριμάτσες πόνου! Μετά από λίγο καιρό έφυγα από αυτή την δουλειά και γύρισα πίσω στο χωριό μου, όπου αποφάσισα ν ασχοληθώ τελικά με τις κτηνοτροφικές εργασίες... Άλλωστε με τέτοια ζώα που συνάντησα, είχα όση προϋπηρεσία χρειαζόμουν. Μερακλίδικα πράματα!
(Copyright protected OW ref: 8389 "Straight erotic stories archive")
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.