Προηγούμενο μέρος: 24 ώρες: Οι πρώτες 8
Στο 1ο μέρος (24 ώρες. Οι πρώτες 8) διηγούμαι το πρωινό σεξ με το Στάθη και το μεσημεριανό, στο γραφείο του καθηγητή στη σχολή μου και σας γράφω για τα τρία δώρα που μου πρόσφερε.
«Που γυρνάς βρε τσουλάκι και δεν απαντάς τόση ώρα;» Το SMS της Χριστίνας ήταν ένα απ’ τα πολλά. Γενικά με το κινητό μου έχω δυστυχώς μια ερωτική σχέση. Υπήρχαν SMS από το Στάθη, από ένα παλιό γκόμενο και από μια συμφοιτήτρια απ’ τη σχολή. Υπήρχαν email μέσα στα οποία και ένα πολύ ενδιαφέρον, από ένα τύπο που συνομιλώ τις τελευταίες μέρες και που τον γνώρισα σε ένα περίεργο site γνωριμιών και πολλές κλήσεις, οι περισσότερες απ’ τη Χριστίνα και μια δυο απ’ τη Μαμά μου.
Απάντησα βιαστικά τηλεφωνώντας στη Χριστίνα, δίνοντάς της ραντεβού έξω απ’ το σπίτι μου σε λίγο. Ανέβηκα στο πιστό μου πράσινο πατίνι και κατηφόρισα προς το Παγκράτι. Σταμάτησα στο αγαπημένο σουβλατζίδικο και δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να πάρω και πατάτες εκτός απ’ τα καλαμάκια. Φορτωμένη με την τσάντα με τις σημειώσεις, το κουτί με το μαγιό και με τα σουβλάκια, έφτασα σπίτι. Η Χριστίνα ήταν ήδη εκεί και, παρ' ότι ήταν στη σκιά, πραγματικά έλαμπε. Με το απίστευτο λινό, κρεμ σορτσάκι της, το απλό λευκό μπλουζάκι και τα ίσια πέδιλά της είχε εμφάνιση μοντέλου! Κρατούσε μια μεγάλη ψάθινη τσάντα στον ώμο και τα γυαλιά "καθρέφτης" στα μάτια της.
- Βρε πήρες σουβλάκια τελικά; Πως θα βουτήξουμε σε μια ώρα μωρή τρελή;
Τη φίλησα βιαστικά χωρίς να απαντήσω και χαμογελαστή μπήκα στη πυλωτή και πάτησα το ασανσέρ.
- Ωχ… τι έπαθες καλέ; (Μόλις της είχα δείξει τα μάτια μου βγάζοντας τα γυαλιά)
Την κοίταζα χαμογελαστή καρφώνοντας τα μάτια της. Το ανήσυχο ύφος, μεταβλήθηκε σε έκπληκτο, με ταυτόχρονο γούρλωμα ματιών σε συνδυασμό με πονηρό-αυστηρό χαμόγελο.
- Δε το πιστεύω! Που μωρή τσούλα; Πότε πρόλαβες; Με ποιόν;
Της είπα. Τον ξέρει. Τον έχει δει στο αμφιθέατρο πριν δέκα μέρες, αφού έσκασε να τον δει και την πήρα μαζί στη σχολή. Της είχα διηγηθεί όλη την ιστορία με τον κύριο Καθηγητή πριν καν ακόμα τον προσκαλέσω για φαγητό και πριν με πηδήξει. Άλλωστε της τα λέω όλα (σχεδόν). Κι εδώ πρέπει να σας πω περισσότερα για τη Χριστίνα. Γνωριστήκαμε σ’ ένα πάρτι πριν ένα χρόνο περίπου και αμέσως κολλήσαμε. Είμαι κοινωνικό άτομο, με πολλούς φίλους αλλά νομίζω με τη Χριστίνα είναι κάτι απίστευτα δυνατό. Απολαμβάνουμε το χρόνο που είμαστε μαζί, δε σταματάμε να μιλάμε και γελάμε. Γελάμε πολύ, ξεκαρδιζόμαστε. Σε χρόνο μηδέν έχουμε αναπτύξει αμοιβαία εμπιστοσύνη και λέμε τα πάντα. Έχουμε κλειδιά η μια για το σπίτι της άλλης και γενικά αν ψάξει κανείς το λήμμα «κολλητές» στο Μπαμπινιώτη, θα βρει τις φωτογραφίες, τη δική μου και της Χριστίνας.
Καστανή, μάλλον σκούρα, με μακρύ, ίσιο μαλλί, που της έφτανε σχεδόν μέχρι το στήθος, ψηλή σχεδόν 1.80, με τέλειο κορμί και ωραίο πρόσωπο γύρω από τα καστανά-μελί μάτια της η φίλη μου ήταν αυτό που λένε "μουνάρα"! Αν ψάξουμε (με το ζόρι) να βρούμε κάποιο σημείο που να υστερεί, θα λέγαμε το στήθος της που είναι σχετικά μικρό. Πάντως αυτά που "δεν παίζονται" είναι τα πόδια της. Δεν έχει ελάττωμα η γυναίκα εκεί. Τέλεια σχηματισμένα, αρμονικά, τέλειες γάμπες, τα γόνατά της όπως πρέπει και καταλήγουν σε έναν άψογο κώλο, ενώ λίγο κάτω απ’ τον καβάλο της, οι μηροί της αφήνουν ένα μικρό κενό μεταξύ τους, σαν το "κερασάκι" στη φοβερή εικόνα της Χριστίνας. Μοντέλο! Μοντέλο και στην κυριολεξία αφού… μέσω ενός κοινού γνωστού, έκανε και μια φωτογράφηση για μια βιοτεχνία μόδας κάποιου από τους γνωστούς Έλληνες σχεδιαστές. Κυτταρίτιδα ψάχνεις με το φακό και βρίσκεις μόνο αν είσαι τυχερός. Κι όλα αυτά τρώγοντας, πίνοντας κανονικά ή άτιμη! Κι εγώ, είμαι σε μόνιμη δίαιτα (που συνέχεια τη σπάω με κάθε δικαιολογία) και τα 2-3 κιλά που έχω βάλει στόχο από πέρυσι, ακόμα δεν τα έχω χάσει.
Το να είσαι γυναίκα και να ζεις, να κινείσαι, να μιλάς με κόσμο δίπλα σε αυτό το πλάσμα, οι περισσότεροι θα θεωρούσαν ότι είναι δύσκολο. Για μένα δεν είναι! Εντάξει, μου ρίχνει μισό κεφάλι και το σώμα μου δεν είναι τέλειο όπως το δικό της, αλλά έχω αρκετή αυτοπεποίθηση που μου δίνει κυρίως το πρόσωπό μου. Τα βρίσκουμε λοιπόν εύκολα και χωρίς προβλήματα.
Ρωτώντας με συνέχεια λεπτομέρειες για την «αταξία» μου με τον κύριο Καθηγητή, μπήκαμε στο μικρό μου διαμέρισμα, άνοιξα το κλιματιστικό, έβαλα το φαγητό στο φούρνο και την άφησα να φτιάξει τη σαλάτα. Μπήκα γρήγορα στο ντους και άφησα το νερό να τρέξει στα μάτια μου. Έβαλα κολλύριο στα μάτια μου φόρεσα το μαγιό και βγήκα. Η Χριστίνα είχε ετοιμάσει το τραπέζι και με υποδέχτηκε με μια φωνή έκπληξης.
- Μαλάκα είναι πολύ-πολύ ωραίο!
- Συμφωνώ είναι πολύ καλό. Θα το φορέσω σήμερα.
Από μέρες πριν είχαμε κανονίσει να πάμε στη θάλασσα. Η Χριστίνα με στριφογύρισε για να θαυμάσει το μαγιό βγάζοντας φωνούλες θαυμασμού. Χούφτωσε λίγο το στήθος μου ψιθυρίζοντας κολακευτικά λόγια και μου έδωσε μια τρυφερή ξυλιά προεξοφλώντας τι θα προκαλέσω στον ανδρικό πληθυσμό της παραλίας. Και μου έσκασε την έκπληξη που μου είχε ανακοινώσει τηλεφωνικά:
- Το βράδυ θα πάμε στον Κιάμο! Έχω κανονίσει με το Δημήτρη.
- Τι λες μωρή παλαβιάρα; Πως τα κανόνισες πάλι;
Ο Δημήτρης ήταν στη παρέα. Φίλος ενός συμφοιτητή της, δούλευε στην πόρτα γνωστού παραλιακού μαγαζιού. Φαντάστηκα ότι κανονίστηκε παρέα και ρώτησα.
- Ποιοι θα είμαστε;
- Μόνες μας τσουλάκι, εσύ κι εγώ… (και με πονηρό, συνωμοτικό ύφος) πάμε να διαλύσουμε το μαγαζί.
Παρά την μεγάλη παρέα παιδιών με την οποία βγαίναμε εκείνες τις μέρες, από πλευράς προσωπικών σχέσεων ήμασταν πραγματικά μόνες. Η Χριστίνα παρά την εκρηκτική εμφάνιση της ήταν «των μακριών σχέσεων». Είχε χωρίσει πριν τρεις μήνες με τον τύπο που ήταν 1,5 χρόνο. Όχι ότι της είχε στοιχίσει βέβαια, πολύ. Είχε αξιοποιήσει πολλές παλιές γνωριμίες και γενικά ήταν σε μια φάση χαρούμενη. Εμένα, σε αυτή τη φάση, δεν μου αρέσουν οι δεσμεύσεις. Βγαίνω με πολλούς αλλά με κανέναν δεσμευτικά. Αν και τον τελευταίο μήνα βρισκόμαστε συχνά με το Στάθη, τον οποίο όμως χαιρέτισα πριν λίγες ώρες, από το σημείο που σας διηγούμαι, καθώς επέστρεψε στην οικογένεια του για καλοκαίρι, Και η Χριστίνα ήξερε για την φυγή του Στάθη καθώς το προηγούμενο βράδυ είχαμε βγει και οι τρεις μαζί.
Χαμογελούσα καθώς την άκουγα να μου αναλύει λεπτομέρειες για το βράδυ. Σκέψεις για το κατοστάρικο που θα μου έφευγε περνούσαν απ' το μυαλό μου. Δεν είμαι πλούσια, η Χριστίνα είναι. Ο πατέρας μου δημόσιος υπάλληλος σε νησί των Σποράδων που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Και η μαμά μου κάνει μαθήματα αγγλικών σε παιδιά. Δεν έχουν άπειρα χρήματα για να μου στέλνουν και έχουν και τον αδελφό μου που είναι 15. Δούλευα σερβιτόρα όλο το χειμώνα και θα ξαναδουλέψω μόλις τελειώσω την εξεταστική. Επέτρεψα βέβαια στον εαυτό μου να νοικιάσω ένα δώμα 35 τετραγωνικά στο Παγκράτι, τώρα στη δεύτερη χρονιά μου στη σχολή αντί να μένω στην εστία αλλά γενικά με τα χρήματα είμαι προσεκτική. Η Χριστίνα είναι μοναχοκόρη δύο οδοντιάτρων στην Καλαμάτα. Στην οδοντιατρική κι αυτή, στην Αθήνα, στο τέταρτο έτος τώρα, μένει σε ένα τέλειο μικρό ρετιρέ που νοικιάζει κοντά στο Hilton. Μένουμε δηλαδή αρκετά κοντά. Μπουκωμένη με το σουβλάκι της, σα να διάβασε τις σκέψεις στα μάτια μου και με πρόλαβε.
- Θα πάμε αργά, ο Δημήτρης θα μας βάλει στο μπαρ για λίγο με 15 € και μόλις βρει ευκαιρία θα μας βάλει σε τραπέζι.
- Μωρή παλαβωμένη, σου είπα πρέπει να διαβάσω, δίνω μάθημα τη Τρίτη!
- Θα διαβάσεις βρε χαζό, Σαββατοκύριακο.
Δε χρειαζόταν να με πείσει, άλλο που δεν ήθελα. Δεν είμαι μπουζουκόβια κανονικά. Αν μπορούσε ο κύριος Χάρης (ο δάσκαλός μου στο πιάνο) να ακούσει τη συζήτηση μας τώρα θα κατσάρωναν οι λίγες τριχούλες στο κεφάλι του. Μετά τα γυμνάσια που του έκανα τα τελευταία χρόνια βάζοντας ανοιχτά μπλουζάκια στο μάθημα και διασκεδάζοντας που δε μπορούσε να συγκεντρωθεί, θα του έκανα τώρα και μόνιμη κουπ στο μαλλάκι του αν με άκουγε. Βέβαια, είχα στριμώξει μέσα στο διαμερισματάκι μου το ηλεκτρικό μου πιάνο και προσπαθούσα να συγκεντρώσω το κεφάλι μου στη σονάτα 101 του Μπετόβεν, στέλνοντας στον κύριο Χάρη, που και που, βίντεο με την προσπάθεια μου. 16 χρόνια προσπάθειας έφταναν στο τέλος. Έπρεπε να δώσω για δίπλωμα. Παρά τη μουσική μου παιδεία όμως, η παρέα, τον τελευταίο χρόνο με είχε μυήσει στο «άθλημα» και μου άρεσε!
- Και τί να φορέσω;
- Το κόκκινο βρε (ήξερε ότι μόνο αυτό έχω).
- Λες ε; Τι ώρα να πάμε;
- Ε, να είμαστε εκεί 2:30.
Δέχτηκα και χοροπηδάγαμε κι οι δυο απ’ τη χαρά μας σα χαζές. Ασε το διάβασμα για αύριο. Αποφάγαμε, μιλώντας για το ρούχο που θα φορούσε η Χριστίνα, για ένα ζευγάρι πέδιλα που αγόρασε πρόσφατα και η κουβέντα επέστρεψε στον κύριο Καθηγητή και στη φάση που παίχτηκε προ ολίγου. Και θυμήθηκα το τρίτο δώρο!
- Χριστίνα, τώρα θα σε τρελάνω.
Γρήγορα, ξετρυπώνω το βελούδινο κουτί από την τσάντα μου και το ανοίγω μπροστά της. Το μάτι της Χριστίνας γουρλώνει ξανά με μια γνήσια έκπληξη.
- Τι είναι αυτό ρε μαλάκα; Αυτός σου το έδωσε αυτό;
Γνέφω θετικά χαμογελώντας και η φίλη μου συνεχίζει σαστισμένη ακόμα.
- Καλά δε του το 'χα με τίποτα του τύπου. Το πουλάκι μου...
Αμέσως επανέφερε την ιδέα της «έκπληξης». Στις κουβέντες μας για το Γιάννη (τον κύριο Καθηγητή) είχε προτείνει να του δώσω ραντεβού και να εμφανιστούμε και οι δυο χωρίς να το ξέρει. Δε με χαλάει η ιδέα αλλά νομίζω ότι είναι ακόμα νωρίς στη σχέση μου μαζί του, κάτι τέτοιο. Η Χριστίνα πάντως ήταν ενθουσιώδης με την ιδέα της. Γενικά η ιδέα του να συνυπάρξει μαζί μου σε ένα χώρο με σεξ, είχε αναφερθεί απ’ τη φίλη μου αρκετές φορές, όταν οι κουβέντες μας έπαιρναν αυτή την κατεύθυνση. Το τελευταίο χρονικό διάστημα είχαμε και οι δυο αρκετές σεξουαλικές εμπειρίες. Η Χριστίνα είχε βρεθεί και με 2 άντρες κάποια στιγμή σε ένα πρόγραμμα Erasmus που συμμετείχε, στην Ολλανδία. Οι αναμνήσεις δεν ήταν τόσο sexy, όσο θα μπορούσε κανείς να υποθέσει. Ήταν τύφλα και οι τρεις, και υπήρχε πολύ γέλιο και αμηχανία, τελείωσαν και γρήγορα. Πάντως η Χριστίνα το αποτύπωσε έντονα στη μνήμη της.
Και για μένα η ιδέα της παρτούζας είναι ερεθιστική. Στις φαντασιώσεις μου βάζω άντρες πρωταγωνιστές αλλά και η συμμετοχή γυναίκας δε μου είναι αδιάφορη. Στις κουβέντες μας, έχουμε και οι δυο παραδεχτεί ότι θα θέλαμε να δοκιμάσουμε με γυναίκα χωρίς, βέβαια, να τολμήσουμε να εξειδικεύσουμε σε μένα ή σε εκείνη. Έχω αισθανθεί, αρκετές φορές ομολογώ, το ενδιαφέρον της για το σώμα μου όπως και χειρονομίες και χάδια ένα, ανεπαίσθητο, κλικ πάνω από το καθαρά «φιλικό». Περισσότερες απ’ όσες έχω κρυφοκοιτάξει το δικό της, τέλειο κορμί. Τώρα η παρουσίαση του «τρίτου δώρου» έδωσε αφορμή για απενοχοποιημένη κουβέντα.
Ήταν μια μεταλλική, inox, πρωκτική σφήνα με μια καφετί-ξανθιά ουρά αλεπούς. Εμπνευσμένο δώρο αν σκεφτεί κανείς ότι ο Γιάννης έχει επώνυμο που μοιάζει με αλεπού! Το μέγεθος της σφήνας ήταν διπλό από ένα φουντούκι και η ουρά ήταν περίπου 40 εκ. Η συσκευασία και η ίδια η σφήνα έδειχναν πολύ καλή ποιότητα. Της είχα ήδη περιγράψει ότι απέκρουσα την προσπάθεια του με τον κώλο μου και την απάντηση μου στην ερώτηση του αν το έχω κάνει από πίσω. Η Χριστίνα, ενθουσιασμένη με το θέμα, συνέχισε τις ερωτήσεις.
- Θα του κάτσεις την επόμενη φορά;
- Κάποια στιγμή θα του κάτσω (απάντησα χαμογελαστή). Αλλά δε ξέρω πότε. Θα τον βασανίσω. Θέλω να με κυνηγάει. Να έχει κίνητρο (το χαμόγελό μου είχε γίνει πλέον διαβολικό).
- Μωρή έχω ιδέα! Θες να το βάλεις, να σε φωτογραφίσω να του το στείλεις;
Μου άρεσε αμέσως η ιδέα της. Πάνω που σκεφτόμουν τη σκηνή ή Χριστίνα συνέχισε.
- Καλύτερη ιδέα! Να στείλουμε δύο φωτογραφίες. Μια δική σου και μια δική μου!
Κι αυτή η ιδέα μου άρεσε. Θυμήθηκα τα λόγια του Γιάννη… «Δικό σου είναι χρησιμοποίησε το ελεύθερα με όποιον θέλεις. Δε σε περιορίζω». Σκέφτηκα ότι θα τον στείλω αδιάβαστο. Με ενθουσιασμό, κοίταξα το ρολόι μου, 15:50. Έχω συμφωνήσει μαζί του ότι μπορώ να στέλνω μηνύματα άφοβα αλλά αυστηρά μέχρι τις 5.
- Ας το κάνουμε. Θα του έρθει ντουβρουντζάς
Η Χριστίνα γελώντας ήδη έντονα άρπαξε τη σφήνα και πήγε προς το μπάνιο.
- Πάω να το πλύνω τσουλάκι. Θα στο βάλω εγώ όμως!
Αν πω ότι δε περίμενα αυτή την εξέλιξη θα έλεγα ψέματα. Χασκογέλασα και αντέδρασα.
- Κι εγώ σε εσένα…
- Εντάξει… (γελώντας και καθώς την άκουγα να πλένει την ουρά).
Βγήκε, πάντα με τεράστιο χαμόγελο και κρατώντας τη σφήνα στο χέρι της σα να μου την παρουσιάζει θριαμβευτικά.
- Πρώτη εσύ... γδύσου!
Πήγα προς το κρεβάτι βγάζοντας το μαγιό που φορούσα. Γελούσα, είχα σχεδόν ξεκαρδιστεί, μάλλον νευρικά και συγχρόνως είχα ερεθιστεί. Δεν ξέρω, ακόμα, γιατί αλλά είχα ερεθιστεί έντονα. Πήρα από το συρτάρι του κομοδίνου την Κ-Υ και έβαλα λίγο στην κωλοτρυπίδα μου. Για μένα το πρωκτικό σεξ είχε ξεκινήσει κάποιους μήνες νωρίτερα. Δράστης, ένας 40αρης που γνώρισα σε ένα μπαρ στη πλατεία Μαβίλη που βρισκόμουν συχνά εκείνο τον καιρό. Με πήρε από πίσω το πρώτο κιόλας, εκείνο το βράδυ. Είχε τον τρόπο του να μου το κάνει χωρίς να με ρωτήσει και παρακάμπτοντας τη (χαλαρή) αντίδραση μου. Πόνεσα αρκετά. Δεν είχε και λιπαντικό και χρησιμοποίησε σάλιο. Πρέπει να με άκουσε όλη η γειτονιά, γύρω απ’ το ξενοδοχείο που με είχε πάει. Είμαι γενικά φωνακλού και φασαριόζα όταν με γαμάνε αλλά εκείνο το βράδυ απορώ πως δεν ήρθε η αστυνομία. Αυτός αδιαφορώντας για τις φωνές μου με σοδόμισε αλύπητα. Και τελικά ο πόνος μεταβλήθηκε σε μια άγρια, πρωτόγνωρη καύλα. Και με τον τύπο ξαναβρέθηκα και ξαναβρέθηκα, μου έμαθε και την Κ-Υ (καλύτερη απ' τη βαζελίνη), με έμαθε να γαμιέμαι από πίσω. Ξέκοψα μαζί του αλλά θα είναι απ’ αυτούς που θα θυμάμαι! Από τότε το έχω κάνει αρκετές φορές. Δεν τον δίνω όμως αμέσως, έχοντας καταλάβει ότι οι άντρες το θέλουν πολύ.
Η κρύα σφήνα με ακούμπησε. Ένοιωσα το αβέβαιο άγγιγμα της Χριστίνας που την έσπρωχνε μέσα μου. Τα γέλια σταμάτησαν και μείναμε σιωπηλές.
- Μη σφίγγεσαι μωρή…
Δεν σφιγγόμουν αλλά η φίλη μου δεν ήξερε ακόμα τη δύναμη που χρειαζόταν. Σιγά-σιγά ο μυς μου, εκεί, χαλάρωσε, η σφήνα γλίστρησε με την κρέμα, και απότομα καρφώθηκε στον κώλο μου.
- Α…
- Σε πόνεσα;
- Όχι.
- Σε καύλωσα;
Δεν απάντησα. Έμεινα μερικές στιγμές στα τέσσερα, προσφέροντας της θέα και σηκώθηκα πηγαίνοντας προς τον καθρέφτη.
- Καλά, είναι τέλειο. Αν παρουσιαστείς σε γκόμενο έτσι, θα σε σκίσει. Και θα έχει και δίκιο.
Σωστά τα λέει.
- Σε ενοχλεί καθώς περπατάς;
- Μόλις που το αισθάνομαι.
- Εκπαιδευμένος ο κωλαράκος σου!
Τα γέλια και οι πόζες συνεχίστηκαν. Μου τράβηξε αρκετές φωτογραφίες με το κινητό μου και διαλέξαμε τελικά δύο. Μια γονατιστή μπροστά στο πιάνο μου, από το πλάι με φόντο το πιάνο και την ουρά να κρέμεται. Στην άλλη καθόμουν καθιστή στο πάτωμα και η Χριστίνα με πήρε κρατώντας το κινητό πάνω απ’ το στήθος μου και σημαδεύοντας τα ανοιχτά μου πόδια, ανάμεσα στα οποία φαινόταν η ουρά που ήταν μπηγμένη στον κώλο μου.
- Σειρά σου!
Έπλυνα τη σφήνα και η Χριστίνα, γυμνή, με περίμενε στο κρεβάτι. Έφτασα δίπλα της και της το παρουσίασα δίπλα στο πρόσωπό της, ακριβώς όπως είχε κάνει κι αυτή λίγο νωρίτερα. Γονάτισε και γύρισε τον κώλο της προς το μέρος μου. Ομολογώ ότι μου φάνηκε υπέροχη. Ήμουν ακόμα πολύ ερεθισμένη αλλά προσπαθούσα να φανώ cool. Έβαλα λίγη κρέμα στο χέρι μου και το άπλωσα απαλά στην τρυπούλα της. Έσπρωξα αποφασιστικά την σφήνα και η Χριστίνα απέκτησε ουρά αλεπούς!
- Ξεκωλιάρα. Κι έλεγες τον δικό μου κώλο εκπαιδευμένο.
Ξεσπάσαμε σε δυνατά γέλια, σπάζοντας έτσι τη φορτισμένη στιγμή που δημιουργήθηκε.
- Φαντάσου τι έχεις κάνει από εκεί και τη ρούφηξες έτσι εύκολα.
Ξεκαρδισμένη η άλλη κουνιόταν μπροστά στο καθρέφτη κοιτάζοντας την ουρά της.
- Πράγματι δε με ενοχλεί καθόλου.
- Που να σε ενοχλήσει μωρή πόρνη, τόσο δα πραγματάκι;
Απίστευτα γέλια…
- Ενώ εσύ του κατηχητικού, με τα γαλλικά και το πιάνο σου.
Η μια φωτογραφία που διάλεξε τραβήχτηκε από πίσω της ενώ ήταν γονατισμένη με το στήθος της να ακουμπά το κρεβάτι. Η ουρά ήταν τραβηγμένη στην πλάτη της αποκαλύπτοντας το ροζ μουνάκι της. Στην άλλη, ήταν όρθια, την τράβηξα πάλι από πίσω και η ουρά κρεμόταν ανάμεσα στα μισάνοιχτα πόδια της. Φαινόταν και η πλάτη της και το τελείωμα των μαλλιών της. Τραβήξαμε και μια ακόμα με την ουρά επάνω στη μαύρη πετσέτα μου για τη θάλασσα και την έστειλα πρώτη στον κύριο Καθηγητή. Ακολούθησαν οι δύο της Χριστίνας και μετά οι δύο δικές μου και τέλος ένα μήνυμα: «Προτιμάς την αλεπού Χριστίνα ή την αλεπού Μελίνα;»
Περίμενα απάντηση αμέσως αλλά δεν ήρθε. Κάναμε ντους λέγοντας διάφορα πρόστυχα η μία στην άλλη, φορέσαμε τα μαγιό, ρίξαμε τις πετσέτες στις ψάθινες τσάντες μας και φύγαμε για μπάνιο με το Smart της Χριστίνας.
Στο δρόμο η συζήτηση σοβάρεψε κάπως, γιατί συζητώντας για το μέλλον, μου έλεγε ότι δε θέλει να γυρίσει στη Καλαμάτα, θέλει να μείνει στην Αθήνα. Κι εγώ την ίδια επιθυμία έχω. Φανταζόμασταν και οι δυο τις αντιδράσεις. Γι’ αυτήν, η ώρα των αποφάσεων ήταν πιο κοντά ενώ εγώ όλο αυτό το έσπρωχνα στο «ροκ του μέλλοντος μου».
Καθώς δίναμε τα κλειδιά στον παρκαδόρο ήρθε η απάντηση του Γιάννη. «Δεν άντεξα… Και στην ηλικία μου, δεν είναι συνηθισμένο… Δύσκολο το δίλλημα αλλά αν πρέπει υποχρεωτικά να διαλέξω θα προτιμήσω τη δική μου αλεπού!». Το διαβάσαμε μαζί προχωρώντας προς την είσοδο και η Χριστίνα ξέσπασε ενθουσιασμένη:
- Τον έπαιξε, μαλάκα τον έπαιξε!
- Σκάσε βρε βούρλο, μη φωνάζεις!
Η άλλη συνέχισε πιο χαμηλόφωνα πλέον:
- Πάντως είδες; Την αλεπού του θέλει. Εδώ γεννιέται ένας έρωτας μεγάλος!
Γελώντας πάντα, φτάσαμε στην είσοδο του μαγαζιού. Ο κύριος που μας υποδέχτηκε στην πόρτα μας είχε μάθει πλέον, αφού ήταν η Πέμπτη ή η έκτη φορά που βρισκόμασταν εκεί τις τελευταίες ημέρες.
- Καλώς τα κορίτσια!
Του χαμογελάσαμε μπαίνοντας, διασχίσαμε την αίθουσα και κατευθυνθήκαμε στην παραλία. Κοίταξα το κινητό μου… 18:10.
Συνεχίζεται…
Copyright protected OW ref: 175852
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.